Τα δύο ξόανα της μεταπολιτευτικής παράγκας

Τα δύο ξόανα της μεταπολιτευτικής παράγκας

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ο Αντώνης Σαμαράς στη Βουλή των Ελλήνων γκρέμισε δυο λερά ξόανα, στολισμένα με τα ράκη της χιλιοαποζημιωμένης «Ήρωες Πολυτεχνείου Α.Ε.», προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες στην Πατρίδα.Τα είχε στήσει στο κέντρο της Αγοράς η μεταπολιτευτική χλαπάτσα της «πολιτικής ορθότητας» και της ντεμέκ «προοδευτικότητας»: το πανεπιστημιακό άσυλο και την συνδιοίκηση των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, με ικανή συμμετοχή των φοιτητών.

Το άσυλο, που σκοπό είχε να προστατεύσει την ελευθερία έκφρασης μέσα στους ναούς της γνώσης, καθώς και τους χώρους και τα πρόσωπα της ανώτατης εκπαίδευσης από την αυθαίρετη βία της όποιας εξουσίας, τελικά κατέληξε κακοφορμισμένη πηγή μόλυνσης για την Δημοκρατία και την Πατρίδα. Τα Πανεπιστήμια, δημιουργήματα των μεγάλων ευεργετών και του υστερήματος του Έθνους, κατέληξαν άντρα ανελευθερίας, πνευματικής αγκύλωσης, αληθινού φασισμού με «προοδευτικό» επίχρισμα, αδιαφανής καταβόθρα κονδυλίων και χώρος απροκάλυπτης βίας, σε βάρος όποιου δεν ήταν αρεστός στην μηδενιστική κλίκα, διαφόρων αποχρώσεων, που έκανε επανάσταση του κώλου. Μετά βέβαια τις 11, οπότε, ως γνωστόν, ξυπνούν οι φοιτητές και πεινάνε οι εργάτες.

Σήμερα στα Πανεπιστήμια δεν έχουμε έλλειμμα ελευθερίας,

αλλά περίσσευμα ασυδοσίας

Χώροι του Πανεπιστημίου μετατράπηκαν σε αποθήκες μολότωφ, κοιτώνες μουσουλμάνων κατσαπλιάδων και βέβαια καταφύγιο των παράνομων σε όλα τα επεισόδια μετά από πορείες και συγκεντρώσεις. Στα Προπύλαια οι λιανοπωλητές της ιταλικής μαφίας πουλάνε λαθραίες τσάντες και cd, κι αλλού, όπου η Αστυνομία δεν μπορεί να μπει, συναντιούνται εκ του ασφαλούς ντήλερς και πρεζάκια. Στην Κρήτη κάποτε κάνανε και καλλιέργεια χασισόδεντρων κάτι μερακλήδες. Από κει, εκ του ασφαλούς, εφορμούν οι λεγεώνες της «επανάστασης», για να κάψουν μαγαζιά, τράπεζες, να σπάσουν αυτοκίνητα. Ο κάθε μαλάκας, ατιμώρητος, έσπαζε πόρτες, έκλεβε υπολογιστές, κατέστρεφε έργα τέχνης, κόπριζε τον μηδενισμό και την βλακεία του με σπρέϊ στους τοίχους, σε αγάλματα. Κι όταν η Αστυνομία τους κυνηγούσε από τους γύρω δρόμους, αφού είχαν διαπράξει σωρεία πλημμελημμάτων και κακουργημάτων, μόλις πατούσαν το πόδι τους στα Προπύλαια ή στην είσοδο της Νομικής, οι αστυνομικοί σταματούσαν σε ένα αόρατο θεσμικό τείχος. Μέχρι να κουνηθεί ο Πρύτανης, τα συμβούλια και τα διαβούλια, η λεηλασία και οι καταστροφές είχαν τελειώσει και βέβαια, μην ξεχνάμε, ούτε υλικό από κάμερες μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, ούτε στην ίδια την Αστυνομία επιτρέπεται να φωτογραφίζει ή βιντεοσκοπεί τα επεισόδια, ώστε να ταυτοποιούνται πολλοί εκ των εγκληματιών. Αυτό, διότι η μόλυνση της «πολιτικής ορθότητας» μέσω των «ανεξάρτητων αρχών» είχε πλήξει και την κοινή λογική. Κάποτε στην Θεσσαλονίκη από το απέναντι πεζοδρόμιο, κοντά στο άγαλμα-έκτρωμα μπροστά στην Έκθεση, περαστικοί και πάνοπλες ράθυμες διμοιρίες των ΜΑΤ, παρακολουθούσαμε κάτι «Τσε Γκεβάρα» του δίφραγκου με κόπο να σηκώνουν και να πετάνε από τον δεύτερο όροφο της Θεολογικής ένα ογκώδες φωτοτυπικό μηχάνημα, που σκόρπισε σαν ρόδι. Η δημοκρατία θριάμβευε.

Μέσα σε τόσα χρόνια καταστροφών και λεηλασιών, όπου τα Πανεπιστήμια λειτούργησαν ως άντρα παρανομίας, το άσυλο άρθηκε δυο ή τρεις φορές κι αφού είχε γίνει μπάχαλο. Το 1995, όταν κάηκε το Πολυτεχνείο, φίλος μου μεταπτυχιακός είδε έναν «αγωνιστή» να ξεκρεμάει έναν πίνακα ζωγραφικής μεγάλης αξίας, να τον κρατάει κι άλλον «αγωνιστή» να τον τρυπάει με γροθιά. Το δε πλιάτσικο σε υπολογιστές κλπ πήγε σύννεφο, όπως κάποτε και στα ΤΕΙ στο Αιγάλεω. Πρυτάνεις τρώγανε ξύλο, χτίζονταν μέσα στο γραφείο τους, με τους «αγωνιστές» να ποζάρουν με το μυστρί στις κάμερες. Συνεδριάσεις οργάνων, εκδηλώσεις και συνελεύσεις διαλύονταν με λοστούς και κλωτσοπατινάδα, ενώ η αισθητική των χώρων, μετά τις «επαναστατικές» παρεμβάσεις έκφρασης, θυμίζουν την Βηρυτό μετά τον εμφύλιο. Επί χρόνια, το πιο ανελεύθερο μέρος για δημόσια έκφραση είναι τα Πανεπιστήμια. Αν μιλήσεις για Πατρίδα και Έθνος, για την Κύπρο ή την Βόρεια Ήπειρο, για τον τουρκικό επεκτατισμό, για ό,τι δεν κάνουν κέφι οι συμμορίες των «προοδευτικών» φασιστών, ετοιμάσου να πολεμήσεις για την ζωή σου και την σωματική σου ακεραιότητα. Η αγέλη της «προόδου» θα θελήσει το αίμα σου.

Σε ορισμένες σχολές μπορείς να πάρεις φόρα και να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, χωρίς να πάθεις τίποτα. Ένα παχύ στρώμα αφισών των παρατάξεων, από την εποχή που ο Παπουτσής κρατούσε την σημαία ως χαμηλοβλεπούσα, ως την καφρίλα στο όνομα κι ερήμην του δύσμοιρου κι αδικοχαμένου Αλέξη, θα σε προστατεύσει.

Όλη αυτή η πυορροούσα πληγή, στηριζόταν στο έτερο ξόανο, που ήταν η συμμετοχή των φοιτητών στην διοίκηση των Πανεπιστημίων.

Θα σας πω πρακτικά τι σήμαινε αυτή η πατέντα

Οι φοιτητοπατέρες είχανε γερό νταραβέρι με τον πρύτανη. Μέσω αυτού είχαν λόγω και στην εκλογή καθηγητών. Οι διδασκόμενοι έκριναν την επιστημονική επάρκεια, το ήθος κλπ του διδάσκοντος. Υποτίθεται. Στην ουσία γίνονται διάφορες τράμπες και χεσμένη την είχαν την επιστημονική επάρκεια και το ήθος. Και ποιος θα τα έκρινε; Ο εικοσάχρονος φοιτητής θα έκρινε τον ταλαίπωρο με τα γκρίζα μαλλιά, που ‘χε βγάλει τα μάτια του στα διδακτορικά και τα μεταπτυχιακά;

Ωραίο, ε; Βαριά προοδευτικό! Το αλισβερίσι ήταν απλό: «Δώσε μας, Πρύτανη, τόσα μεταπτυχιακά, τόσες θέσεις εκεί κι εκεί για δικούς μας κι εμείς θα σε ψηφίσουμε». Κονδύλια που πάνε άπατα, θέσεις, αλληλοπροώθηση. Μια μικρογραφία του ευρύτερου κοινωνικού μπουρδέλου. Μετά λοιπόν κι ο νταραβεριτζής πρύτανης σιγά μην συγκαλέσει Συμβούλιο και σιγά μην άρει το άσυλο. Οι αγωνισταράδες που τον ψήφισαν, ενίοτε ήταν κι οι πρωταγωνιστές του εγκληματικού μπάχαλου. Ακόμη και για εγκλήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου από εξωπανεπιστημιακούς, μέχρι να κουνηθεί η Πρυτανεία η τραγωδία γινόταν κωμωδία.

Στο ΑΠΘ πριν λίγα χρόνια έσφαξε ένας πρεζέμπορας τον άλλο μέσα στην Πανεπιστημιούπολη κι η Σήμανση για ώρες δεν μπορούσε να μπει να κάνει την δουλειά της, μπας και βρεθεί ο φονιάς.

Από χτες λοιπόν αυτά τελειώσανε. Θ’ αντισταθούν κάποιοι στο πεζοδρόμιο κι απλώς θα πρέπει να εφαρμοστεί ο Νόμος. Ότι ισχύει σε οποιοδήποτε δημόσιο κτίριο και χώρο, θα ισχύει και στα Πανεπιστήμια. Η διαπλοκή φοιτητοπατέρων και πανεπιστημιακών κόβεται, τουλάχιστον στην σημερινή θεσμοθετημένη μορφή. Η φάμπρικα που μετέτρεπε εικοσάχρονους σε λαμόγια και παλαιοκομματικές λινάτσες, κόβεται. Τώρα ανοίγει ο δρόμος για την ουσιαστική ανάκτηση των Πανεπιστημίων, για την επιστροφή τους στην Ελληνοκεντρική Παιδεία, ως θεματοφύλακες της ιδιοπροσωπίας μας, και στην σύγχρονη επιστημονική έρευνα. Η ευγενής άμιλλα έχει ξανά κάποιες ελπίδες, όταν ο Αρχηγός της μεγάλης Κεντροδεξιάς θα αναλάβει τα ηνία της Πατρίδας.

Ο Αντώνης Σαμαράς επέβαλε στην κυβέρνηση του Μνημονίου το γκρέμισμα αυτών των δύο ξόανων κι η Πατρίδα θα τον ευγνωμονεί εσαεί. Την επανελλήνιση της Παιδείας, το αληθινό μεγάλο ζητούμενο για την δημιουργία ελεύθερων Ελλήνων, θα την κάνει πλέον ο ίδιος ως Πρωθυπουργός. Γιατί μην ξεγελιέστε για το τι ανθρώπους θέλει να βγάζει η παιδεία της Αννούλας.

Φυσικά, τα φερέφωνα της διαπλοκής και της κυβέρνησης του Μνημονίου θα προσπαθήσουν να εμφανίσουν την καθοριστική παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά, ως δείγμα ευρύτερης συναίνεσης στην αποτυχημένη οικονομική και κοινωνική πολιτική της ιδεοληπτικής παρέας που κυβερνά. Κύριοι, άμα αργήσει, φάτε…

Πηγή: Αντινιούζ