Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρες αδιέξοδο...


Το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρες αδιέξοδο...
Του Γιώργου Καραμπελιά 
Για ποιο λόγο άραγε ο Τσακαλώτος ξιφουλκεί με τα σπασμένα ελληνικά του εναντίον του ΔΝΤ, την ίδια στιγμή που τα μπλόκα των αγροτών κλείνουν τους δρόμους και ξεσηκώνονται οι ελεύθεροι επαγγελματίες;
Ποτέ άλλοτε, ακόμα και στη γεμάτη αδιέξοδα περίοδο των μνημονίων, το αδιέξοδο δεν ήταν τόσο μεγάλο και τόσο καθολικό. Αφετηρία του δε, είναι το γεγονός πως ο αντιμνημονιακός πόλος του συστήματος μεταβλήθηκε σε μνημονιακό, με τέτοια ταχύτητα και τέτοιες ανατροπές, ώστε οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν προλάβει να προσαρμοστούν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, ενώ την ίδια στιγμή οι κοινωνικές δυνάμεις εγκαταλείπουν με ταχύτητα την κυβέρνηση που επέλεξαν τέσσερις μήνες πριν. Ταυτόχρονα, ποτέ άλλοτε το οικονομικό, το κοινωνικό και το γεωπολιτικό αδιέξοδο δεν είχαν φτάσει σε αυτό το σημείο. Ο συνδυασμός αυτών των δύο κινήσεων συνιστά μια εκρηκτική σύμπτωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε μεν το μνημόνιο τον Ιούλιο του 2015, αλλά επανεξελέγη κλείνοντας το μάτι στους ψηφοφόρους πως… δεν θα το εφαρμόσει («παράλληλα προγράμματα», και άλλα ηχηρά παρόμοια). Και έτσι, όταν τον Οκτώβριο του 2015 βρέθηκε και πάλι μπροστά στην αδήριτη λογική του μνημονίου, προτίμησε για άλλη μια φορά «να παίξει καθυστέρηση», ψηφίζοντας μόνο τα λιγότερο οδυνηρά μέτρα και διαιωνίζοντας τη διαπραγμάτευση πάνω στο ασφαλιστικό. Εάν ήταν μια «συνεπής» και καθαρόαιμη μνημονιακή δύναμη και αν είχε και το στοιχειώδες μυαλό, θα έπρεπε να περάσει, μέσα στους τρεις μήνες του 2015, όλα τα μέτρα, τη στιγμή που οι αντίπαλοί του ήταν στο καναβάτσο και η Ν.Δ. στα πρόθυρα της απόλυτης γελοιοποίησης. Και μάλιστα, τη στιγμή που στη Ν.Δ. κυριαρχούσαν οι «καραμανλικές» δυνάμεις και ο Μεϊμαράκης φάνταζε ως ο κυρίαρχος μιας εσωκομματικής αντιπαράθεσης που θα ολοκλήρωνε το σχήμα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με σκιώδη συγκυβερνήτη τον Κώστα Καραμανλή. Αυτό εξάλλου τους “συμβούλευε” ο Πρετεντέρης και άλλοι μνημονιακοί αναλυτές, να κάνουν γρήγορα.
Επιπλέον, το momentum ήταν θετικό και από την πλευρά των δανειστών. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν ως η μόνη αξιόπιστη εναλλακτική λύση, ενώ  το προσφυγικό και το μεταναστευτικό προσέφεραν, από σπόντα, ισχυρή στήριξη στον Τσίπρα, από την πλευρά της Μέρκελ και των Γερμανών.
Όσοι όμως ισχυρίζονται πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να τα περάσει όλα και στα γρήγορα, εκφράζουν μάλλον τους ενδόμυχους  πόθους τους. Γιατί θα μπορούσαν άραγε να πείσουν τα ίδια τα εναπομείναντα μέλη τους και τη βουλευτική τους ομάδα να ψηφίσουν τόσο δρακόντεια μέτρα σε απόλυτη αντίθεση με αυτά που υποστήριζαν ελάχιστους μήνες πριν; Αυτό είναι το σημείο που οι «σύμβουλοι» του Τσίπρα ξεχνούν, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκλεγεί ως σφόδρα αντιμνημονιακός. Γι’ αυτό και περνά τα νομοσχέδια διαδοχικά έτσι ώστε να εθιστούν οι βουλευτές του στο ότι είναι πλέον  μνημονιακοί και να το… απολαμβάνουν. Συνέπεια όμως αυτής της καθυστέρησης, αναγκαίας εξαιτίας ακριβώς της φύσης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως και η κοινωνία άρχισε να ξυπνά από το «μεγάλο ύπνο» του 2015, και ο αντίπαλος πόλος, η Ν.Δ., άρχισε να ανασυγκροτείται με μεγάλη ταχύτητα.
Αίφνης, λοιπόν, όλα τους πάνε στραβά. Οι αγρότες κατέβηκαν στους δρόμους και ο Τσίπρας έπεσε σε δημοτικότητα κατά είκοσι μονάδες κάτω από τον Κυριάκο (φανταστείτε και να μην λεγόταν Μητσοτάκης)! Οι κομματικές οργανώσεις αδειάζουν καθημερινά και οι Συριζαίοι υπουργοί αρχίζουν να γνωρίζουν το γνωστό σενάριο του γιουχαΐσματος που είχαν γνωρίσει οι προκάτοχοί τους· είναι δε τόσο άχρηστοι ώστε άφησαν και τη μικρή κότα Alexis να βόσκει στου Μαξίμου!
Η μόνη διέξοδος για να αντισταθμίσει τη χαμένη ήδη πλειοψηφία, όπως αντανακλάται στις δημοσκοπήσεις, είναι η αθρόοι διορισμοί ημετέρων, που γελοιοποιήθηκαν με τη σειρά τους από τη θρασύτητα και τη βλακεία του γραμματέα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Μια και δεν έχουν πλέον πραγματικό κόμμα και ενεργή λαϊκή στήριξη, επιχειρούν τουλάχιστον να φτιάξουν έναν «κομματικό στρατό» ως το μοναδικό τους στήριγμα και ως όπλο για τον ολοκληρωτικό εκμαυλισμό των στελεχών τους. Ποιος άραγε θα θυμάται τις αντιμνημονιακές κορώνες όταν εισπράττει τους παχυλούς μισθούς των συμβούλων; Αλλά ακόμα και αυτοί οι διορισμοί χρειάζονταν κάποιους μήνες για να πραγματοποιηθούν.
Η κατάληξη αυτών των αναγκαίων καθυστερήσεων προσαρμογής είναι πως, μπροστά στην ογκούμενη λαϊκή διαμαρτυρία, την ανασυγκρότηση της ΝΔ και την ενεργοποίηση εκ νέου του ΔΝΤ και των δανειστών, σε κατεύθυνση σκληρής διαπραγμάτευσης, καθώς και στις αρνητικές εξελίξεις στην Ευρώπη για το ζήτημα του μεταναστευτικού (τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, άνοδος της Λεπέν, Πρωτοχρονιά στην Κολωνία, κλείσιμο συνόρων, σταδιακή εγκατάλειψη του Σέγκεν κ.λπ.), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο απόλυτο αδιέξοδο. Από τη μια πλευρά τα τρακτέρ των αγροτών και από την άλλη ο Τόμσεν.
Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ν.Δ. επιτείνει την κρίση και το αδιέξοδο. Διότι, καθιστά ανέφικτο το σενάριο μιας συγκυβέρνησης με τους «καραμανλικούς», ή τουλάχιστον μιας ανοχής εκ μέρους των, και υποχρεώνει τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει τον δρόμο της μοναχικής υποστήριξης των μνημονιακών μέτρων (στην καλύτερη περίπτωση μαζί με τον Λεβέντη). Όμως, μια τέτοια πολιτική είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη, όσο και αν προτάσσει ως προπέτασμα καπνού τους «φοροφυγάδες» ή τις άδειες για τους «νταβατζήδες» των καναλιών.
Οι πιθανές εναλλακτικές λύσεις
Διαγράφονται έτσι οι ακόλουθες εναλλακτικές λύσεις:
Πρώτον, για να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία –κατεύθυνση προς την οποία τους σπρώχνουν και οι νεοδιορισθέντες σύντροφοι, που σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να την χάσουν–, να εμμείνει στην εφαρμογή των μέτρων με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμα και άμεση σύγκρουση με την κοινωνική πλειοψηφία. Και το τίμημα είναι προφανές. Στις επόμενες εκλογές θα είναι πανηγυρικά δεύτερο κόμμα, με δυσκολία και με μεγάλη διαφορά από τη ΝΔ, ενώ στις μεθεπόμενες θα εξαφανιστείΩστόσο, η ιδιοτέλεια των απολαβών της εξουσίας έχει ήδη δείξει πως είναι κυρίαρχη για τον Τσίπρα και την παρέα του, παρά το ότι μεσο-μακροπρόθεσμα θα εξαερωθούν πολιτικά. Après nous le déluge (μετά από μας ο κατακλυσμός).
 Η δεύτερη λύση, και αρκετά πιθανή εάν προς αυτή σπρώξουν οι δανειστές και οι Αμερικανοί, θα ήταν μια μορφή οικουμενικής ή μάλλον μεταβατικής κυβέρνησης τεχνοκρατών, που, όμως, θα έχει μάλλον ως προϋπόθεση, υπό τις σημερινές συνθήκες, την αποχώρηση του Τσίπρα από την πρωθυπουργική καρέκλα. Και κάτι τέτοιο εκλαμβάνεται –και δικαίως– ως η αρχή του τέλους για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα με αποχώρηση από τώρα ενός μεγάλου αριθμού κολλητών από τα υπουργεία, διότι ούτε ο Λεβέντης ούτε το Ποτάμι μπορούν να στηρίξουν μια αμιγώς συριζαίικη κυβέρνηση.
Μια τρίτη, «ήπια» εκδοχή θα ήταν η αλλαγή του εκλογικού νόμου, η σύντομη προσφυγή στις κάλπες και η δημιουργία εκείνου του δικτύου των συμμαχιών που θα απαγόρευε στη Ν.Δ. να καταλάβει μόνη της την εξουσία, και θα οδηγούσε σε σενάρια κεντροαριστερών συμμαχιών μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και νέου ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με ένα «πορτογαλικό» ή ίσως και «ισπανικό» σενάριο. Αυτό το σενάριο προσπάθησε να στήσει ο Λαλιώτης και οι περί αυτόν, ώστε να διασφαλίσουν μια ομαλή μετάβαση στη μετασύριζα εποχή, χρησιμοποιώντας, έστω μια τελευταία φορά, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη συμμαχία μαζί του! [Το αντίστοιχο σενάριο σημιτικής κοπής με φορέα το Ποτάμι έχει ήδη καταποντιστεί.]
Όμως και αυτό το σενάριο έχει πολύ λίγες πιθανότητες να επιτύχει, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί τόσο αναξιόπιστος στους πιθανούς εταίρους του, και χάνει με τέτοια ταχύτητα τη λαϊκή υποστήριξη, ώστε φαίνεται πιθανότερο, μετά από μια νέα εκλογική αναμέτρηση, τα σενάρια να οδηγούν μάλλον σε κυβέρνηση με κορμό την κεντροδεξιά (εάν η διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ πλησιάσει τις δέκα μονάδες), έστω και αν δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, και όχι σε ένα κεντροαριστερό σχήμα. Εξάλλου, η ενδυνάμωση του ενδιάμεσου πασοκογενούς πόλου, την οποία προτείνει η Φώφη (alias Λαλιώτης), για την ώρα, μοιάζει εντελώς απίθανη: πράγματι, το ΠΑΣΟΚ ή ο περιβόητος «νέος πόλος» μπορεί να ενισχυθεί μόνο αποσπώντας δυνάμεις από τον… ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, μηδέν εις το πηλίκον.
Μία τέταρτη λύση, η οποία θα αρχίσει να αναδύεται όλο και πιο έντονα την επόμενη περίοδο, είναι η λύση ενός grexit αλά Σόιμπλε. Δηλαδή, η λύση μιας δήθεν προσωρινής εξόδου από τη ζώνη του ευρώ –στην πραγματικότητα οριστικής–, η οποία ναι μεν θα βυθίσει την Ελλάδα σε νέες αξεπέραστες οικονομικές περιπλοκές με ένα διαρκώς υποτιμούμενο νόμισμα, και σε ένα άνισο γεωπολιτικό τετ α τετ με την Τουρκία, αλλά θα επέτρεπε πιθανώς στους Συριζαίους να διατηρήσουν για ένα ορισμένο διάστημα την εξουσία, έστω και σε καθεστώς απόλυτης πτώχευσης για τον λαό. Επιπλέον, θα τους επέτρεπε να επαναπατρίσουν, πρόσκαιρα, έναν αριθμό από τους κουφιοκεφαλάκηδες ή τους εμμονικούς, που θεωρούν αυτή τη λύση ως πανάκεια, ακόμα  και αν την προσφέρει ο Σόιμπλε. Μπορεί οι γιάπηδες του Μαξίμου να ονειρεύονται ακόμα τα κόκκινα χαλιά στην πύλη του Βραδεμβούργου, με τα οποία άρχισε το ταξίδι του στην εξουσία ο Τσίπρας, το 2015, αλλά θα μπορούσαν να προσαρμοστούν και με το… Μαξίμου αποκλειστικώς, έστω και φρουρούμενο από τα ΜΑΤ απέναντι στην εισβολή συνταξιούχων ή πουλερικών, και ας πάει και το παλιάμπελο που λέγεται Ελλάδα.
Μήπως κάτι τέτοιο ήθελαν να αποφύγουν κατά βάθος ο Καραμανλής και ο Παυλόπουλος, όταν προέκριναν μια στρατηγική «ήπιας» αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ;  Όμως, η δυναμική των ταξικών αντιπαραθέσεων και η αποτυχία των Καραμανλικών με τον Μεϊμαράκη να επιβληθούν στις πρώτες εσωκομματικές εκλογές, οδήγησε σε ένα σενάριο συγκρουσιακό. Δεν είναι δυνατόν να συνηγορείς σε μια κοινωνική καταστροφή μεγάλης κλίμακας και να περιμένεις «ήπιες» εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο.
Δηλαδή, ο σχεδιασμός δύο αόρατων πόλων της εξουσίας (κατ’ εξοχήν του Καραμανλή και δευτερευόντως του Λαλιώτη) για τη σταδιακή «εξημέρωση» του ΣΥΡΙΖΑ μέσω του προσεταιρισμού του, ανοικτός και απροκάλυπτος, στην περίπτωση Λαλιώτη –που από τη μία έστελνε κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη έγραφε τους λόγους της Φώφης–, και, στην περίπτωση Καραμανλή, υπόγειος αλλά προφανής, απεδείχθη λανθασμένος και αυτοκτονικός. Διότι το μόνο που πέτυχε είναι να επιτρέψει την άνοδο του Τσίπρα στην εξουσία. Οι σχεδιασμοί τους απεδείχθηκαν φληναφήματα επί χάρτου, διότι έβλεπαν όλες τις εξελίξεις να κινούνται στο πεδίο των «τεχνικών της εξουσίας», αγνοώντας την κοινωνική δυναμική. Έτσι, το καραμανλικό αφήγημα δεν μπόρεσε να προβλέψει το «ατύχημα» της πρώτης εκλογής Μεϊμαράκη, ούτε το γεγονός ότι τα νέα και δυναμικά στρώματα των ελεύθερων επαγγελματιών θα ανέτρεπαν την κλασική επετηρίδα της Ν.Δ. Από την άλλη, η στρατηγική (αν υπήρχε κάτι τέτοιο) Λαλιώτη, της ενδυνάμωσης του ΣΥΡΙΖΑ μέσω δυνάμεων πασοκικών, ώστε να οδηγήσει σε μία συγκυβέρνηση των Πασόκων με τους Συριζαίους, δεν πήρε υπόψη της τη βιαιότητα της κοινωνικής καταστροφής των μεσαίων στρωμάτων που, στην παρούσα φάση, τα στέλνει σούμπιτα στη Ν.Δ. και όχι βέβαια στη φαντασιώδη «Ελιά», της Φώφης. Εξ ίσου αναποτελεσματικός απεδείχθη και ο τρίτος «αόρατος» πόλος, εκείνος του Σημίτη, με την προώθηση του Ποταμιού, το οποίο αποσυντίθεται με ταχύτητα και είναι αμφίβολο αν θα φθάσει ακόμα και σε εκλογές.
Δια της εις άτοπον απαγωγής
Είναι προφανές, λοιπόν, και συνάγεται και δια της εις άτοπον απαγωγής, πως η επιλογή του grexit είναι πιθανή, αν θελήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει με κάθε τίμημα την εξουσία παρά την οριστική καταβαράθρωση της Ελλάδας. Διότι όλες οι άλλες λύσεις είτε “δεν βγαίνουν” είτε οδηγούν σε απομάκρυνσή τους από την πολυπόθητη εξουσία.
Γι’ αυτό και όσοι θέλουμε να την αποτρέψουμε, θα πρέπει να την αποκαλύψουμε από σήμερα, διότι μια τέτοια επιλογή, στις σημερινές συνθήκες, θα μετέβαλλε την Ελλάδα ανοικτά σε μεσανατολική χώρα με όλες τις προφανείς συνέπειες ενός τέτοιου ενδεχομένου: Δηλαδή, οικονομική εκπτώχευση, με μια ταχύτατη και ραγδαία υποτίμηση του ελληνικού νομίσματος, παραπέρα απομόνωση της Ελλάδας, ως αποθήκης των μεταναστευτικών εισροών, και την αναπόφευκτη υποταγή της στην Τουρκία, με τελική κατάληξη την άνοδο μαφιόζικων και σκοτεινών δυνάμεων στην ίδια την πολιτική εξουσία.
Αυτό το σενάριο βεβαίως μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή –όπως και όλα τα άλλα εξάλλου– μόνο εάν συναινέσουν ή σπρώξουν προς αυτό οι “εταίροι”. Για τον Σόιμπλε, τους Ανατολικοευρωπαίους και τους Ολλανδούς, γνωρίζουμε ήδη πως αποτελεί διακαή και διαχρονικό τους πόθο, ενώ αντίθετη είναι μόνο η θέση των Γάλλων, των Ιταλών κ.λπ. Το ζήτημα είναι εάν και οι Αμερικανοί αποφασίσουν πως δεν χρειάζονται απαραιτήτως την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, και ως σχετικό αντίβαρο προς την Τουρκία στην περιοχή, όπως ήθελαν μέχρι τώρα. Αν όμως οι Αμερικανοί  θεωρήσουν πως μια πτωχευμένη οριστικά και απομονωμένη Ελλάδα θα τους είναι πιο χρήσιμη, και πιο εύκολα θα μπορούσε να αποδεχτεί τους σχεδιασμούς τους στην Κύπρο και το Αιγαίο, τότε θα μπορούσαν δώσουν και αυτοί  το ΟΚ σε μια τέτοια απονενοημένη κίνηση.
Οι αμοραλιστές του ΣΥΡΙΖΑ είναι ικανοί να προκαλέσουν τη μεγαλύτερη ζημιά μέχρι να αποχωρήσουν από την εξουσία, που με εξαπάτηση κατέλαβαν. Συμφέρον του ελληνικού λαού είναι, πρώτον, να ορθώσει ένα φραγμό σε κάθε πιθανότητα τελεσίδικα αρνητικών εξελίξεων, και δεύτερον, να τους οδηγήσει, όσο πιο ανώδυνα και ταχύτερα γίνεται, στην οριστική αποστράτευση.


Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Φίλε αγρότη το ξέρω έμαθες αλλιώς...


Φίλε αγρότη το ξέρω έμαθες αλλιώς, 

αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει...

του Λεωνίδα Καστανά

O ελληνικός εξαιρετισμός είναι ένα πρωτεύον πολιτικό επιχείρημα που καθόρισε την στάση πολλών κομμάτων και αρθρογράφων όλη την προηγούμενη ταραγμένη περίοδο. Σήμερα φαίνεται να υποχωρεί. Ωστόσο δεν παύει να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα ομάδων που θίγονται από την εφαρμογή των συμφωνημένων με τους εταίρους δανειστές. Μια τέτοια κοινωνική ομάδα είναι και οι αγρότες. Χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος όχι βέβαια για την παραγωγική τους αξία αλλά τη ψηφοθηρική. Καθότι το σύστημα δεν εφάρμοσε ποτέ πολιτικές ώστε να αποτελέσουν πηγή πλούτου ολόκληρης της χώρας. Αντιθέτως φρόντιζε πάντοτε να τους εξυπηρετεί με εξαιρέσεις για να λεηλατεί τις ψήφους τους. Αλλά και οι ίδιοι παρ όλες τις προνομιακές συνθήκες δεν φρόντισαν να εκσυγχρονιστούν και να αναπτυχθούν. Όταν γίνονταν απόπειρες εξορθολογισμού της «αγροτικής πολιτικής» ο νόμος του τρακτέρ ανέστειλε κάθε πρωτοβουλία. Και η ζωή συνεχίζονταν μέχρι να έρθει το 3ο μνημόνιο.

Η Ελλάδα σήμερα στενάζει από τους φόρους. Φόροι που επιβάλλονται για να συντηρηθεί το κράτος. Το κοινωνικό αλλά και το αντικοινωνικό. Για να λειτουργήσουν αξιοπρεπώς οι υπηρεσίες του (Παιδεία, Υγεία, Ασφαλιστικό, κλπ) αλλά και να διασωθούν προνόμια ομάδων συμφερόντων που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την πολιτική εξουσία. Οι πρόσφατες εκλογές ανέθεσαν το τιμόνι της χώρας και μάλιστα δυο φορές, σε ένα κόμμα με ιδεολογία αφόρητου και σπάταλου κρατισμού, σημαιοφόρο του ελληνικού εξαιρετισμού. Ο αγροτικός κόσμος είπε «παρών» στην ανάδειξή του ελπίζοντας ότι δεν θα ξεχάσει τις υποσχέσεις διατήρησης και των δικών του προνομίων. Δυστυχώς εξαπατήθηκε αλλά δεν είναι και ο μόνος. Τα λεφτά είναι λίγα, οι υποχρεώσεις πολλές και οι αγρότες πρέπει να πληρώσουν και αυτοί. Άλλοι από το έχει τους, άλλοι από το υστέρημά τους. Όπως ολόκληρη η κοινωνία.

Είτε εργάζεσαι στη φάμπρικα, είτε στο δρόμο, είτε στο χωράφι πρέπει να φορολογείσαι με τον ίδιο συντελεστή και να καταβάλεις τις ίδιες ασφαλιστικές εισφορές. Η ισονομία είναι η βασικότερη αρχή μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Δεν μπορείς να ζητάς ποσοστό φορολόγησης 13% όταν οι άλλοι εργαζόμενοι φορολογούνται με 42%, ούτε χαμηλότερο ΦΠΑ, ούτε κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και του τέλους επιτηδεύματος, ούτε αφορολόγητο πετρέλαιο. Ούτε να απαιτείς να πληρώνουν οι άλλοι μέσω των έμμεσων φόρων τη δική σου σύνταξη. Ούτε βέβαια να ζητάς κούρεμα των δανείων σου και ειδικές ρυθμίσεις που δεν απολαμβάνουν άλλοι επιχειρηματίες ή επιτηδευματίες.

Γιατί ως αγρότης δεν είσαι κάτι το εξαιρετικό, είσαι ένας επιχειρηματίας και μάλιστα επιδοτούμενος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χιλιάδες άλλοι συμπολίτες σου είδαν τις περιουσίες και τα μαγαζιά τους να καταστρέφονται και μάλιστα χωρίς καμιά κρατική βοήθεια. Εθνικές οδούς δεν έκλεισαν. Μπορείς να συνεταιριστείς, να αλλάξεις τις καλλιέργειές σου, να βρεις νέες αγορές, να κάνεις οικονομίες κλίμακας, να βελτιώσεις τα προϊόντα σου, να αναζητήσεις τέλος πάντων το δικό σου τρόπο επιβίωσης, όπως κάνει ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας. Η κοινωνία είναι στα πολύ δύσκολα και δεν μπορεί πλέον να σε προστατεύει, βρέξει χιονίσει. Το ξέρω έμαθες αλλιώς αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Είναι σημαντικό ότι μέχρι στιγμής δεν είδαμε πολιτικούς να βγάζουν δεκάρικους από το μαρσπιέ τρακτέρ. Φαίνεται ότι το κάζο του ΣΥΡΙΖΑ τους έχει συνετίσει. Καλόν είναι όποια κόμματα υποστηρίζουν το δίκαιο των αγροτικών αιτημάτων να γίνουν πολύ - πολύ συγκεκριμένα. Και πάντοτε σε σχέση με τη συνολική εικόνα της χώρας. Αν υπάρχουν αδικίες στο φορολογικό και το Ασφαλιστικό και σίγουρα υπάρχουν, αυτές αφορούν όλους τους εργαζόμενους και είναι απότοκο της 6μηνης απίθανης «διαπραγμάτευσης» που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, αλλά και της πολιτικής της κυβέρνησης. Το κλείσιμο των δρόμων και η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας είναι παράλογη, βάρβαρη και εξουσιαστική λογική και έχει όλη την κοινωνία απέναντι. Αντιθέτως, τροφοδοτεί τους μύθους περί τεμπέληδων, φοροφυγάδων και αποκλειστικά επιδοτούμενων που φυσικά δεν αφορούν το σύνολο. Πολλοί εργάζονται σκληρά υπό δύσκολες συνθήκες και πρέπει να στηριχτούν.




Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Είναι και ιδεοληπτικοί, είναι και κυνικοί


Είναι και ιδεοληπτικοί, είναι και κυνικοί
Του Σάκη Μουμτζή

Όταν έγραφα για τον ΣΥΡΙΖΑ, πίστευα πως οι άνθρωποι ήταν μαρξιστές, πίστευαν στην ιδεολογία τους με εντιμότητα και έκρινα πως, επειδή αυτή η ιδεολογία ήταν εκτός τόπου και χρόνου, θα προξενούσαν ζημία στην πατρίδα μας. Μπορεί να έκαναν πολλά λάθη τακτικής από την πρώτη μέρα που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του τόπου, όμως αυτά απέρρεαν από την ιδεοληπτική προσέγγιση της πραγματικότητας. Όχι από ανεντιμότητα.

Έπεσα κατά 50% έξω, σε αυτήν την εκτίμηση. Γιατί παράλληλα με την εγγενή ιδεοληψία τους, αναφάνηκε σταδιακά και ένας απίστευτος κυνισμός. Μία παντελής έλλειψη ευαισθησίας, μία εκδήλωση των προθέσεων τους χωρίς να καταβληθεί εκ μέρους τους καμία προσπάθεια μετριασμού της δυσαρέσκειας που μπορεί να προκαλέσει, περιφρονώντας πλήρως αυτούς κατά των οποίων στρέφονται οι αποφάσεις τους. Ήταν και είναι και ανέντιμοι.

Ο κυνισμός ήταν πάντα η άλλη όψη του ψεύδους. Ήταν το προκάλυμμα του. Η ενσυνείδητη χρήση του ψεύδους είναι ο ορισμός του κυνισμού, σε τελική ανάλυση. Και κυριαρχούσε σε καθεστώτα που ελάχιστη σχέση είχαν με τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, καθώς οι συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς δεν παρήγαν ορατά πολιτικά αποτελέσματα. Έτσι, ο επιδεικνυόμενος κυνισμός από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με τα ιδεολογικά προτάγματα του, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα για την ποιότητα της δημοκρατίας μας.

Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι χειρώνακτες μεταλλωρύχοι από τον αρμόδιο υπουργό δείχνει πως δεν υπάρχουν φραγμοί στην άσκηση πολιτικής, ώστε αυτή να συμβαδίζει με τους ελάχιστα αποδεκτούς κανόνες ηθικής. Η επίθεση του υπουργού –γόνου εφοπλιστικής οικογένειας– κατά των προλεταρίων των Σκουριών, πως «δεν έχουν ταξική συνείδηση», γιατί δεν συμπαρατάσσονται με την αριστερή κυβέρνηση κατά της εργοδοσίας, είναι τόσο κυνική που η πολιτική της διάσταση εξαφανίζεται. Ο κυνισμός είναι το μέσο για την ηθική εξόντωση των αντιπάλων, μετατρέπεται δηλαδή από τους φορείς ολοκληρωτικών ιδεολογιών σε πολιτικό όπλο.

Η υπόθεση των Σκουριών φανερώνει και από μία άλλη οδό τον κυνισμό της εθνολαϊκιστικής εξουσίας. Με την πλήρη περιφρόνηση των δικαστικών αποφάσεων, την αδιαφορία για την απώλεια θέσεων εργασίας και των τόσο αναγκαίων εσόδων για το ελληνικό δημόσιο και τα Ταμεία, μόνο και μόνο για να εκπληρωθούν οι κινηματικές αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ και να εκτονώνονται οι μπαχαλάκηδες που τον ακολουθούν.

Αυτό το εκρηκτικό μείγμα ιδεολογικού φανατισμού και κυνισμού, που κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο και στην πολιτική πρακτική της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, εγκυμονεί κινδύνους για την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τους θεσμούς της, γιατί περιφρονεί βαθύτατα τα κοινωνικά σύνολα που στοχοποιεί και προσπαθεί να τα εξοντώσει ηθικά. Βέβαια, όπου κυβέρνησαν οι μαρξιστές ο κυνισμός ήταν ένα χρήσιμο πολιτικό εργαλείο, γιατί είναι σύμφυτος με τη λογική των συγκρούσεων και των ρήξεων, των κοινωνικών ανατροπών και της ταξικής πάλης. Της πολιτικής εξόντωσης (και πολλές φορές και της βιολογικής) έπρεπε να προηγηθεί η ηθική εξόντωση.

Και αυτή η διαδικασία ήταν και είναι μία κυνική διαδικασία, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Μία διαδικασία ξένη προς τις αρχές του ουμανισμού, καθώς καταρρακώνει κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας.




Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Ξαναζεσταμένο κεντροαριστερό φαγητούλι


Λεωνίδας Καστανάς:Ξαναζεσταμένο 
κεντροαριστερό φαγητούλι

Υπάρχει τέτοια κούραση και απογοήτευση στην Κεντροαριστερά (ΚΑ) που απορώ που βρίσκουν το κουράγιο κάποιες και κάποιοι να γράφουν συνταγές,  διακηρύξεις, προσκλητήρια γάμου.

Αλλά η ανάγκη, κάποια πολιτικά στελέχη, παλιά και δοκιμασμένα, να διασώσουν την πολιτική τους καριέρα είναι μια καλή αιτία κινητοποίησης. Θεμιτό. Το κακό είναι ότι θέλουν να τη διασώσουν με προσωπικούς όρους και αυτό είναι κομμάτι δύσκολο.

Η ανασύσταση της (ΚΑ) υπονοεί δημιουργία ενός μεγάλου κόμματος αυτής της πολιτικής περιοχής, κάτι σαν ΠΑΣΟΚ των 80s, που θα μπει σφήνα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, θα αποδείξει την ανωτερότητα των θέσεών του και θα κυριαρχήσει. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται πρώτα οι ΘΕΣΕΙΣ. Δεν τις βλέπω. Κάτι ακούω για Αριστερή Ιδεοληψία από τη μια και Νεοφιλελευθερισμό από την άλλη. Η (ΚΑ) τι λέει για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου; Συγκεκριμένα πάνω σε όσα τουλάχιστον κρίνονται αυτήν την εποχή.

Και ποια πολιτικά πρόσωπα και με τι μούτρα θα διακονήσουν τις υποτιθέμενες θέσεις και θα πείσουν τους πολίτες; Μια βόλτα στα πέριξ θα πείσει τους επίδοξους δημιουργούς ότι ο κόσμος δεν έχει και τόσο καλή άποψη για αυτούς. Τα ποσοστά κάτι λένε. Αλλά και πέρα από αυτά είναι κομμάτι δύσκολο να διαγραφούν πορείες, στάσεις, πρακτικές που έχουν καταδικαστεί στην πράξη. Εκτός και αν θέλουν να κρυφτούν πίσω από αυτούς που θα προστρέξουν. Αλλά ούτε αυτό θέλόυν. Μπροστά θέλουν να είναι και να αποφασίζουν. Γίνεται;

Η ανασύσταση αφορά το χώρο πέριξ του ΠΑΣΟΚ και όσων της ΔΗΜΑΡ δεν επέστρεψαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Λίγα σπίτια πια. Το ΠΟΤΑΜΙ δεν το αφορά μιας και κατά δήλωσή του δεν είναι (ΚΑ) και δεν επιθυμεί συνεργασία με το παλιό πολιτικό προσωπικό. Το φθαρμένο. Και αν συνομιλεί με κάποιους είναι γιατί στέρεψαν «οι άνθρωποι του βασιλιά» και πρέπει να αντικατασταθούν.

Πριν 2 χρόνια οι «58» έκαναν το μεγάλο βήμα. Οι περισσότεροι από αυτούς που τώρα αγωνιούν για την τύχη της (ΚΑ) τότε τους πολέμησαν. Τότε που ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αριθμούσαν ένα 15% και βάλε, καλή συρμαγιά για να γίνει το εγχείρημα. Τότε οι μεν ήθελαν να ανασυστήσουν το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, οι δε δεν συνομιλούσαν με το ΠΑΣΟΚ. Τι άλλαξε τώρα ξαφνικά πέρα από την αλματώδη απαξίωση του χώρου και την εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Θα μου πείτε τότε δεν ήταν φθαρμένοι;  ¨Ηταν.  Αλλά το στοίχημα, ήταν να μην είναι οι φθαρμένοι στη θέση του οδηγού. Πολύ αισιόδοξο βεβαίως, αλλά αυτό πίστευαν τότε οι «58». Αλλά δεν τους άφησαν να προχωρήσουν. Γιατί οι μεν τους ήθελαν απλώς βιτρίνα οι δε είχαν άλλα σχέδια, να επιστρέψουν στο αριστερό τους σπίτι.

Ένα ξαναζεσταμένο κεντροαριστερό φαγητούλι, και άνοστο και λίγο και μπαγιάτικο είναι κρίμα να φιλοδοξεί να εμφανιστεί ως γκουρμέ. Δεν τρώγεται ούτε με παρέα. Πόσο μάλλον όταν η παρέα είναι του στυλ ο καθένας μόνος του και όλοι εναντίον όλων και κουρασμένη.

Ο πολιτικός καλόν είναι να μην είναι βολονταριστής. Να βλέπει και να αφουγκράζεται την κοινωνία της οποίας θέλει να ηγηθεί. Από κόμματα - παρίες έχει γεμίσει ο τόπος. Κόμματα της κρίσης που ήδη εξαχνώνονται.  Κόμματα προσωπικών φιλοδοξιών, θεμιτών βεβαίως, που παρέμειναν ως τέτοια, που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω από το νέο δικομματισμό. Θα μπορούσαν να προσφέρουν. Αλλά δεν μπορούν. Το ένα γιατί η λατρεία του στον παλιό καλό κρατισμό δεν κρύβεται. Το άλλο γιατί δεν είναι κόμμα, με μέλη, διαδικασίες, ταυτότητα, αιχμές. Και ούτε θέλει να γίνει.


Γι’ αυτό οι δήθεν προτάσεις και σκέψεις και διακηρύξεις δεν ενδιαφέρουν κανέναν επί της ουσίας, πέραν των ενδιαφερομένων ναυαγών της πολιτικής. Απλά μια βαριεστημένη μπαταριά για την τιμή των όπλων. Ποιων όπλων δηλαδή…. 




Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Η αλήθεια για τις Σκουριές...


Ένα εξαιρετικά αποκαλυπτικό άρθρο που διαλύει τον προπαγανδιστικό ορυμαγδό κάποιων βολεμένων συριζαίων που δεν θέλουν τα ορυχεία για να μη σκονίζονται από τα φορτηγά οι βίλες και τα ενοικιαζόμενά τους, προτιμώντας να βυθίσουν στην ανεργία έναν ολόκληρο κόσμο, που ασκεί το επάγγελμα του μεταλλωρύχου από πάππο προς πάππο...
ΔΕΕ

Ένα περιβαλλοντικό (και όχι μόνο) έγκλημα

Εικόνα από το πάρκο Αριστοτέλη















Αυτό που συντελείται στη Χαλκιδική είναι, πέρα από κοινωνικό και οικονομικό, ένα μεγάλης κλίμακας περιβαλλοντικό έγκλημα. Όχι όμως αυτό που νομίζετε. Στη χώρα αυτή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, η πραγματικότητα είναι συχνά αντεστραμμένη και ο Χάμπτυ Ντάμπτυ κουνάει τη στρογγυλή φασιστομουτσουνάρα του από ψηλά, με το κυνικό του χαμόγελο.




Εξηγούμαι όσο είναι δυνατόν χωρίς πολλές λεπτομέρειες.

Α. Η μεταλλευτική δραστηριότητα στη συγκεκριμένη περιοχή της Χαλκιδικής είναι συνεχής από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Είναι μέρος της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς των Μαντεμοχωριών. Με γενιές μεταλλωρύχων, τεχνογνωσία, μνήμες και αντίστοιχες κοινωνικές δομές και λειτουργίες της σύγχρονης βιομηχανικής εποχής. Αυτές θα σβήσουν και η περιοχή θα ερημώσει.

Β. Η οικονομική αξία της επένδυσης και η απόδοσή της για την εθνική οικονομία μέσω της απασχόλησης, άμεσης και έμμεσης, είναι πολύ υψηλή. Τα βεβαιωμένα κοιτάσματα ανέρχονται στο ύψος των 17 δις ευρώ, ενώ σε βάθος χρόνου της εξόρυξης δισεκατομμύρια θα δαπανηθούν για αμοιβές εργαζομένων, ερευνητών, εργατών, υπεργολάβων. Χρήματα που εισέρχονται στην τοπική οικονομία μέσω των δαπανών και στο κράτος μέσω κάθε είδους φόρων και εισφορών. Όλα αυτά δεν θα υπάρξουν πλέον. Ενώ οι υφιστάμενες θέσεις εργασίας και υποδομές θα εξαφανιστούν, προσθέτοντας νέα μεγάλα βάρη στον προϋπολογισμό, δηλαδή σε όλους τους φορολογούμενους.

Παραλία Στρατωνίου

Ταυτόχρονα, η αξιοπιστία της Ελληνικής οικονομίας, που έχει βυθιστεί στον φαύλο κύκλο της αποεπένδυσης και της φτώχειας και χρειάζεται απελπισμένα επενδύσεις υψηλής εγχώριας προστιθέμενης αξίας όπως αυτή, που εκμεταλλεύονται φυσικούς πόρους της χώρας και ταυτόχρονα παράγουν τεχνολογία και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και όχι αρπαχτές του real estate, θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Ποιος θα ξαναβάλει τα χρήματά του σε ένα αφερέγγυο κράτος που οποιαδήποτε σοβαρή επένδυση με δέσμευση βάθους χρόνου αντιμετωπίζεται ως λάφυρο πολιτικάντηδων;



Γ. Και ερχόμαστε στα περιβαλλοντικά εγκλήματα και τα αντίστοιχα ψέματα.

1. Κάθε ανθρώπινη παραγωγική δραστηριότητα (τουρισμός, βιομηχανική δραστηριότητα, γεωργία) έχει ένα περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Το ερώτημα είναι ποια δραστηριότητα έχει μικρότερο ή μεγαλύτερο συγκριτικά με κάποια άλλη για κάθε ευρώ που παράγει και αν είναι το περιβάλλον βιώσιμο σε βάθος χρόνου ή όχι με αυτή τη χρήση όπως και η αναστρεψιμότητα των επιπτώσεων. Το περιβαλλοντικό αποτύπωμα συνίσταται κατά κύριο λόγο στα ακόλουθα: κατανάλωση ενέργειας, νερού, πίεση στα οικοσυστήματα με την αποψίλωση δασών και καταστροφή ακτών για τη χρήση τους στη δραστηριότητα, τις επιπτώσεις στη βιοποικιλότητα, την παραγωγή CO2.

Παραλία της Ολυμπιάδας,
κοντά στις εγκαταστάσεις

Δεν έχει κανείς παρά να επισκεφθεί την περιοχή πέρα από τα βουνά όπου ασκείται η μεταλλευτική δραστηριότητα, στην ανατολική πλευρά της Χαλκιδικής, και να τη συγκρίνει με τις περιοχές της τουριστικής ανάπτυξης της δυτικής πλευράς για να επιβεβαιώσει αυτό που όλες οι μελέτες αποδεικνύουν. Παρθένα δάση και αδόμητες ακτές, οικισμοί περιορισμένοι στον πολεοδομημένο ιστό από τη μια και η γνωστή εικόνα των τσιμεντένιων συγκροτημάτων από την άλλη, σπαρμένα σε όλη τη Χαλκιδική μαζί με ακτές χτισμένες, εκτάσεις κατειλημμένες, «δασικούς» αλλά στην ουσία δασοκτόνους δρόμους, έντονη πίεση της γεωργίας και της δόμησης προς τα δάση για τη δημιουργία υποδομών (δρόμων, δικτύων, οικισμών που χρησιμοποιούνται μόνο δύο μήνες τον χρόνο), τα τέσσερα στρέμματα παντού με τα γνωστά κουτιά απλωμένα εκτός οικισμών μες στα δάση, συγκεντρωτική μεγάλη κατανάλωση ενέργειας και νερού για δυο μήνες τον χρόνο, αυτοκίνητα, μποτιλιαρίσματα ακόμη, κίνηση.

Η σύγχρονη, υπόγεια και εστιασμένη σε συγκεκριμένα επιφανειακά σημεία μεταλλευτική δραστηριότητα, συγκρινόμενη με την εξίσου σύγχρονη τουριστική εκμετάλλευση, είναι αντικειμενικά πολύ πιο φιλική στο περιβάλλον για πολύ μεγαλύτερη παραγωγή πλούτου. Αν μάλιστα συγκριθεί η ελεγχόμενη με νέες μεθόδους μεταλλευτική δραστηριότητα με την άναρχη τουριστική ανάπτυξη αλά ελληνικά, η διαφορά είναι αβυσσαλέα.

Κτήριο εγκαταστάσεων Στρατωνίου

Παρόλα αυτά, αποδεχόμαστε τον τουρισμό (και καλά κάνουμε σε έναν βαθμό, διότι από κάτι πρέπει να ζήσουμε) ενώ το δεύτερο μας προκαλεί αλλεργία. Γιατί; Γιατί αυτοί που ωρύονται είναι φλομωμένοι με ψέματα. Κι αυτοί που τους φλομώνουν στο ψέμα ανταμείβονται με ψήφους για να καταστρέψουν κάτι για το οποίο δεν ενδιαφέρονται, καθώς σε αυτό δεν διορίζουν και αυτοί εκεί δεν τους ψηφίζουν. Με δυο λόγια, δεν τρώνε άμεσα ή έμμεσα από αυτό.

2. Σημαίνει αυτό πως τουρισμός και μεταλλευτική δραστηριότητα είναι δυο παραγωγικές δραστηριότητες εξ ορισμού αντιτιθέμενες; Όχι. Το αντίθετο. Ούτε η σύγχρονη μεταλλευτική δραστηριότητα απωθεί τον τουρισμό ούτε ο τουρισμός χρειάζεται για να αναπτυχθεί τους πόρους της υπόγειας και τοπικής μεταλλευτικής δραστηριότητας. Μπορεί να είναι συμπληρωματικές και αλληλοτροφοδοτούμενες. Με δεκάδες τρόπους. Επιπροσθέτως του μαζικού τουρισμού, ήλιος και θάλασσα, μπορούν να αναπτυχθούν βιομηχανικά μουσεία και αξιοθέατα άλλων εποχών, branding της περιοχής για την προσέλκυση επισκεπτών (Ρώσων, Αράβων, Αμερικάνων) που έλκονται από τον χρυσό, με την ενίσχυση με έξυπνους τρόπους της τοπικής χρυσοχοΐας και τη σύνδεσή της με τις παραδόσεις και αρχαιότητες της Μακεδονίας, ερευνητικός και επιστημονικός τουρισμός.

Φθινοπωρινό δάσος της περιοχής
















3. Υπάρχει όμως κάτι ακόμη χειρότερο. 

Η σημερινή εκμετάλλευση χρησιμοποιεί μεθόδους που περιορίζουν στο ελάχιστο την περιβαλλοντική επιβάρυνση, ανακυκλώνοντας το νερό και μη χρησιμοποιώντας υλικά που στο παρελθόν μόλυναν το περιβάλλον, ενώ αποκαθιστά με εκτεταμένες αναπλάσεις και αναδασώσεις τις περιοχές που χρησιμοποιούνται. Όμως η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν οι βιομηχανικές πρακτικές του Μποδοσάκη είχαν προκαλέσει σημαντικές αλλοιώσεις:


φωτό αρχείου: ρίψη τελμάτων στην παραλία,
παλαιότερες εκμεταλλεύσεις

i. Η κύρια πηγή ρύπανσης υπήρξαν και είναι ακόμη οι ανοιχτές παλιές στοές (δεκάδες χιλιόμετρα) που δεν χρησιμοποιούνται και έχουν εγκαταλειφθεί. Το μέτωπο του μεταλλεύματος όταν έρχεται σε επαφή με τον αέρα και το νερό οξειδώνεται, ρέει ως οξύ μέσα από τις στοές και καταλήγει στο περιβάλλον ή στον υδροφόρο ορίζοντα. Η τρέχουσα επένδυση είχε αναλάβει, ανάμεσα σε άλλες υποχρεώσεις, να γεμίσει και να σφραγίσει όλες τις παλιές στοές με τον ίδιο τρόπο που θα κλείνει τις νέες μετά τη χρήση τους. 

ii. Επίσης, στις δεκαετίες των παλαιότερων εκμεταλλεύσεων τα τέλματα δεν καθαρίζονταν όπως γίνεται σήμερα ώστε να ανακυκλωθούν, αλλά ρίχνονταν σε ορισμένα σημεία και στη θάλασσα. Η παραλία του Στρατωνίου είναι ανάμεσα στα σημεία που υπέστησαν αυτή την τρομερή ζημιά και μεγάλες ποσότητες μολυσμένων υλικών βρίσκονται θαμμένες στον πυθμένα της. Ανάμεσα στις δραστηριότητες της επένδυσης και τους όρους της μελέτης ήταν να ανασύρει από το έδαφος και από τον πυθμένα όλες τις ποσότητες των παλαιών τελμάτων ώστε, αφού αφαιρεθούν τα μέταλλα που είναι εκμεταλλεύσιμα, να ανακυκλωθούν στο σφράγισμα των στοών. Η επιχείρηση καθαρισμού αυτή έχει κόστος εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που ουδείς στην Ελλάδα διαθέτει να πληρώσει ούτε την ειδική τεχνογνωσία να υλοποιήσει.

Παλαιά στοά 

Οι στοές θα συνεχίσουν να χαίνουν ξερνώντας οξύ (μαζί με τις νέες, που πιθανότατα θα εγκαταλειφθούν) και οι «τουρίστες» θα κάνουν μπάνιο πάνω από τα τέλματα. Αυτή η αποκατάσταση που δεν θα γίνει από κανέναν είναι το δεύτερο τεράστιο περιβαλλοντικό έγκλημα.

4. Το οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται από μερικούς φανατισμένους και πλιατσικολόγους, που όταν δεν διορίζουν οι ίδιοι δεν θέλουν να δουλεύει κανείς άλλος, που προτιμούν να καταστρέφουν οι ίδιοι το περιβάλλον αλλά και τη λογική με γκαιμπελικά ψέματα, έχει και μια άλλη οικονομική πλευρά. 

Η εταιρεία έκανε στους αντιδρώντες δυο προτάσεις. 

Η πρώτη ήταν, αντί να παρουσιάζουν διάφορους αμφίβολης ποιότητας καλοθελητές, να επιλέξουν μερικούς διεθνούς κύρους επιστήμονες για να επιβλέπουν την αυστηρή εφαρμογή των περιβαλλοντικών όρων και να τους πληρώνει η ίδια. 

Η δεύτερη είχε να κάνει με τον τουρισμό. Η καναδική πολυεθνική εταιρεία απασχολεί δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε όλον τον κόσμο, στους οποίους παρέχει πακέτα διακοπών. Πρότεινε να ενοικιάζει τα δωμάτια στις τουριστικές περιοχές (οι οποίες βρίσκονται μακριά από τις εκμεταλλεύσεις, έτσι κι αλλιώς) κατά τη low season που είναι άδεια, και να τους φέρνει στην Ελλάδα. 

Αρνήθηκαν περήφανα και αποφασιστικά να συζητήσουν και τις δυο.

Στον κόσμο υπάρχουν δυο κατάρες: ο σωβινισμός και ο φανατισμός (θρησκευτικός ή ιδεολογικός). Όταν οι δυο αυτές θυέστειες προσβολές συναντώνται και γίνονται εργαλείο στα χέρια ανερμάτιστων εξουσιομανών, όπως στον νεοελληνικό μεσαίωνα, η κατάληξη είναι πάντα η ύβρις. Και ο χορός απομένει συφοριασμένος πάνω από τα ερείπια να χτυπιέται για το τι πήγε στραβά.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

ΜΚΟ έβαζε παράνομα μετανάστες στη Λέσβο


ΜΚΟ έβαζε παράνομα μετανάστες στη Λέσβο
Σε πέντε συλλήψεις προχώρησαν οι Αρχές

Πέντε εργαζόμενοι σε δυο μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που επιχειρούν στη Λέσβο σε ζητήματα μεταναστών και προσφύγων, δυο μουσουλμάνοι, αραβικής καταγωγής, υπηκοότητας Δανίας και τρεις Ισπανοί, οδηγούνται σήμερα στον εισαγγελέα Πρωτοδικών Μυτιλήνης, με την κατηγορία της διευκόλυνσης παράνομης εισόδου στη χώρα αλλοδαπών και συγκεκριμένα προσφύγων και μεταναστών. Ας σημειωθεί ότι οι τρεις Ισπανοί δηλώνουν πυροσβέστες, κρατικοί υπάλληλοι, που λειτουργούν στη Λέσβο εργαζόμενοι εθελοντικά ως διασώστες στα πλαίσια άδειας από την υπηρεσία τους.

Οι πέντε συνελήφθησαν σήμερα το πρωί επιβαίνοντες στο ταχύπλοο φουσκωτό σκάφος το οποίο ανήκει σε μια από τις δυο οργανώσεις. Σύμφωνα με τη δικογραφία ευρισκόμενοι στην οριογραμμή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας επιχειρούσαν ρυμουλκώντας βάρκες με μετανάστες χωρίς αυτές ή οι επιβαίνοντες σε αυτές να κινδυνεύουν, ενώ ήταν παρόν σκάφος του Λιμενικού Σώματος. Επίσης σύμφωνα με πηγές του Λιμενικού Σώματος επιχειρούσαν για ακόμα μια φορά χωρίς να ενημερώσουν τις αρχές για τη δράση τους.

Σημειώνεται ότι τρεις από αυτούς, χθες το μεσημέρι, είχαν προσαχθεί από τις Λιμενικές αρχές για ανάλογο περιστατικό.

Οι συνήγοροι υπεράσπισης των πέντε κατηγορουμένων στους οποίους απευθύνθηκε το ΑΠΕ-ΜΠΕ, είπαν ότι θα προβούν σε δηλώσεις μετά τη μελέτη της δικογραφίας και αφού προηγουμένων απαγγελθούν κατηγορίες.



Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

Νεοαριστεροί με δεξιές τσέπες (3)


Τι κρύβεται πίσω από το σκάνδαλο 
του Γιώργου Σταθάκη;
Γράφει ο Βασίλης Κασιμάτης

Tο σκάνδαλο που αφορά τον υπουργό κ. Γ. Σταθάκη, είναι τεράστιο. Γιατί, δεν αφορά μόνο τον Σταθάκη, αλλά πανστρατιά πανεπιστημιακών καθηγητάδων που πούλαγαν στημένες έρευνες υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων. Ναι, καλά ακούσατε! Έτσι έκαναν λεφτά ένα σωρό πανεπιστημιακοί καθηγητές, που αργότερα τους συναντάμε σε βουλευτικά έδρανα και υπουργικούς θώκους. Και σεις αναρωτιέστε πού βρίσκουν τόσα χρήματα, έτσι;
Διαβάστε παρακάτω, να σας λυθούν αρκετές απορίες. 

Επί του πρακτέου, τον Σταθάκη τον γνωρίζω καλά ως δημοσιογράφος Κρήτης, όταν εκείνος ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, (Ρέθυμνο, Χανιά, κλπ.).
Έτσι όπως τον γνωρίζω, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται νόμιμα το 1 εκατομμύριο που «ξέχασε» να δηλώσει…και αυτός(!) στο πόθεν έσχες του. 

Όμως, ως δημοσιογράφος δεν μπορώ να ξεχάσω τα χιλιάδες ευρώ που χρέωναν κάποιοι καλοί καθηγητές για έρευνες, μελέτες, κλπ. Ακολούθως "έστηναν" τα αποτελέσματα σε όποιον έδινε τα περισσότερα, καθώς για ένα καθηγητή π.χ. στατιστικής ανάλυσης, είναι εύκολο να παρουσιάσει αποτελέσματα με τεκμηριωμένα στοιχεία, είτε για το ένα πόρισμα, είτε για το εντελώς αντίθετο!

Επί παραδείγματι, αναφέρω μια έρευνα που οι Ρεθυμνιώτες ενώ την ακριβοπλήρωσαν, ακολούθως την πέταξαν στα σκουπίδια. Ο τότε Νομάρχης Ρεθύμνου Γιώργης Παπαδάκης το 2009, πλήρωσε 30.000 € για να κάνει τότε ο Γιώργος Σταθάκης, μια έρευνα για το αν είναι βιώσιμη η ακτοπλοϊκή γραμμή Ρέθυμνο Πειραιάς. Το αποτέλεσμα του Σταθάκη ήταν αρνητικό για τη συνεταιριστική λαϊκής βάσης Cretan lines,εξυπηρετώντας τότε τα μεγαλοσυμφέροντα της ΑΝΕΚ, στο μέγιστο βαθμό.
Το αποτέλεσμα του Σταθάκη οδήγησε το Νομό Ρεθύμνης στην απώλεια του πλοίου του (ELLI T), οδήγησε3.500 χιλιάδες συνεταίρους στο να χάσουν τα χρήματά τους, η Ρεθυμνιώτικη Cretan Lines έχασεεκατομμύρια ευρώ με αποτέλεσμα να φαλιρίσει, και η ανταγωνίστρια Κρητική ναυτιλιακή ΑΝΕΚ…να συνεχίσει άκαμπτη και ανενόχλητη της δυναστεία της.
Και όλα αυτά, από το πόρισμα μιας έρευνας, ενός καθηγητή, του Γιώργου Σταθάκη.
Είπατε τίποτα;

Τότε, κάποιοι δημοσιογράφοι είχαμε εναντιωθεί στο στημένο αποτέλεσμα της έρευνας, μιας έρευνας που για...τυχαίο λόγο εξυπηρετούσε την ΑΝΕΚ του κου Βαρδινογιάννη, σηκώσαμε το ανάστημά μας, και ως αποτέλεσμα, χτυπηθήκαμε ανηλεώς από το σύστημα.
Τα αναφέρω και στο σχετικό βιβλίο μου που κυκλοφόρησε το 2012, "Cretan LINES. Το χρονικό της ολίσθησης".

Έτσι λοιπόν θησαύριζαν κάποιοι καθηγητές όπως ο Αλέξης Μητρόπουλος, ο Γιώργος Σταθάκης κλπ. 

Όταν το αποτέλεσμα της έρευνας επηρεάζει τεράστια οικονομικά συμφέροντα, υπάρχει και η ανάλογη αμοιβή. Κάποτε, όλοι αυτοί οι καθηγητάδες πήγαιναν στο τότε ΠΑΣΟΚ. Σήμερα στελεχώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Τυχαίο...δεν νομίζω.

Ο κος Σταθάκης όμως έγινε και υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα Υπουργός Οικονομίας.
Όπως ακριβώς έγινε υπουργός και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, καθηγητής και αυτός στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και πρόεδρος της τότε δημοσκοπικής εταιρίας VPRC, του αρχιδιαπλοκέα των εκλογών, νυν αφανής ιδιοκτήτης της PRO-DATA. Υπουργός κι αυτός του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλέξης Μητρόπουλος, Γιώργος Σταθάκης, και πάρα πολλοί άλλοι καθηγητές στην υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με τεράστιες αδικαιολόγητες περιουσίες, που μόνο αυτά τα λίγα που σήμερα καταγγέλλω, θα αρκούσαν για να κινηθεί διαδικασία σύλληψης όλων αυτών των ατόμων και στην παραίτηση της κυβέρνησης.

Αυτά όμως, σε πολιτισμένα δημοκρατικά κράτη. Όχι στο βασίλειο της Δικτατορίας (και σαφώς, δεν αναφέρομαι στη Χούντα. Αυτοί ήταν πρόσκοποι και καλόγεροι μπροστά στους σημερινούς!).





Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Νεοαριστεροί με δεξιές τσέπες (2)


Ο τιτανοτεράστιος και ασυμβίβαστος επαναστάτης Βασιλάκης...
ΔΕΕ


Για φοροαποφυγή με πληρωμή μέσω Βουλγαρίας καταγγέλλεται ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Αντί 3300 Ευρώ πλήρωσε μόνο 17 Ευρώ!

Ο δημοφιλής καλλιτέχνης Βασίλης Παπακωνσταντίνου πληρώθηκε το ποσό των 16.500 ευρώ για συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο εκδηλώσεων του δήμου Ξάνθης και ότι τα χρήματα αυτά καταβλήθηκαν σε νομικό πρόσωπο-εταιρεία στη Βουλγαρία. 

 Η συναυλία έγινε στις αρχές Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο των Γιορτών Παλιάς Ξάνθης του δήμου και όπως αποκαλύπτει το «Έθνος της Κυριακής» σε ρεπορτάζ με τίτλο «Χαιρετίσματα στην...εφορία από τη Βουλγαρία», η μείζονα αντιπολίτευση στο δημοτικό συμβούλιο αποκάλυψε πως η αμοιβή του καλλιτέχνη ύψους 16.500 ευρώ καταβλήθηκε για λογαριασμό του κ. Παπακωνσταντίνου σε νομικό πρόσωπο-εταιρεία στη Βουλγαρία.
Σημειώνεται ότι η ανάρτηση της σχετικής πράξης πληρωμής προς τον καλλιτέχνη από το Κέντρο Πολιτισμού του Δήμου Ξάνθης, εμφανίστηκε στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ με αριθμό ΕΝΤ 332Β Γ.Π.Π-ΑΔΑ 64Ι9ΟΚ7Ε-7ΙΔ και θέμα «Διοργάνωση συναυλίας Παπακωνσταντίνου στα πλαίσια των Γιορτών της Παλιάς Πόλης». Σε αυτό ως δικαιούχος αναγράφεται (στα βουλγάρικα) μια εταιρεία της Βουλγαρίας – στα αγγλικά η ονομασία της είναι The Brain Co Southeast Europe Ltd- με βουλγάρικο ΑΦΜ (203356523).
Σύμφωνα με το «Έθνος της Κυριακής» από την αμοιβή των 16.500 ευρώ έγιναν κρατήσεις μόνο 17 ευρώ γιατί πρόκειται για νομικό πρόσωπο άλλου κράτους μέλους της ΕΕ και έτσι αποδόθηκαν 16.483 ευρώ. 
Σε περίπτωση που το νομικό πρόσωπο βρισκόταν στην Ελλάδα, η νομοθεσία προβλέπει κράτηση από το Δήμο Ξάνθης ως φόρου το 20% του ποσού δηλαδή 3.300 ευρώ το οποίο καταβάλλεται απευθείας στην εφορία. Η φορολογία των εταιρειών στην Ελλάδα φτάνει και πάνω από το 40% ενώ στη Βουλγαρία είναι μόλις στο 10%.

 

Το «Έθνος της Κυριακής» αναφέρει ότι οι παράγοντες της δημοτικής αρχής προσπάθησαν να απεκδυθούν των ευθυνών τους, με τον πρόεδρο του Κέντρου Πολιτισμού κ. Λύρατζη να υποστηρίζει: «Εμείς δεν επιλέγουμε εταιρείες ή μάνατζερ, επιλέγουμε καλλιτέχνες. Με αυτούς συνεργάζεται ο Β. Παπακωνσταντίνου και είναι απολύτως νόμιμο».
Από την πλευρά του ο υπεύθυνος του καλλιτεχνικού γραφείου του κ. Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Ελισσαίος Πατσέλας με δηλώσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό Μega είπε ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν γνώριζε τίποτα σχετικά με το οικονομικό κομμάτι της συμφωνίας. 
«Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνουν δεν ανακατεύεται με τα οικονομικά του, φορολογούμαι εγώ. Εγώ έχω κάνει σύμβαση με μια βουλγάρικη εταιρεία και φορολογήθηκα όσον αφορά στο φόρο εισοδήματος. Μετά εκ των υστέρων έμαθα ότι έπρεπε να κόψω ένα τιμολόγιο με την αμοιβή μου σε μια βουλγάρικη εταιρεία η οποία είχε αναλάβει το φεστιβάλ των Γιορτών της Παλιάς Πόλης» είπε ο κ. Πατσέλας. 
Σημειώνεται ότι το «Εθνος της Κυριακής» επισημαίνει πως υπάρχουν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες φέρονται να υπάρχουν και άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες που εισπράττουν τις αμοιβές τους από δημόσιους φορείς και ιδιώτες μέσω βουλγαρικών εταιρειών για λόγους φοροαποφυγής. Επιπλέον για να ξεπερνούν με τον τρόπο αυτό και τα capital controls της ελληνικής πολιτείας και των ελληνικών τραπεζών που δεν επιτρέπουν την εξαγωγή χρημάτων πέραν των γνωστών ορίων. 


HuffPost Greece  |  Newsroom