Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Η Ελληνική Γραμματεία, η Eκκλησιαστική υμνολογία και το σύγχρονο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο…


Η Ελληνική Γραμματεία, η Eκκλησιαστική υμνολογία 
και το σύγχρονο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο…

Μέσα από την εκκλησιαστική υμνολογία αναδεικνύεται η αξιολογία μιάς ολόκληρης εποχής η οποία διαχρονικά έχει μεταφερθεί προς τον κόσμο μας και την εποχή μας. Εάν θέλαμε να κατανείμουμε τις αξίες αυτές σε τομείς και κατηγορίες θα μπορούσαμε να καταλήξουμε ως ακολούθως: Στα Εκκλησιαστικά κείμενα ανιχνεύονται οντολογικές αξίες, γνωσιολογικές αξίες, βέβαια και ηθικές αξίες.

Διαβάζουμε λοιπόν στις καταβασίες των Χριστουγέννων: «Χριστός γεννάται δοξάσατε». Στην Εκκλησιαστική λοιπόν υμνολογία το γεγονός της θείας γέννησης είναι διαρκές και πάντα επίκαιρο. Ενάντια σε κάθε αίσθηση χρόνου,ως παρελθόν, παρόν και μέλλον, η εκκλησία ενώνει το χρόνο και διακηρύσσει ότι ο θεός είναι τώρα και γίνεται πάντα τώρα. Είναι και γίνεται μία διαρκής παρουσία. Αυτό πόσο άραγε είναι παραδεκτό από τον υλικό άνθρωπο του 2014 ο οποίος κλεισμένος στις μεγαλουπόλεις και στις σύγχρονες οικιακές φυλακές, τις τόσο άρτια τεχνολογικά εξοπλισμένες, νοιώθει αιχμάλωτος των επιλογών του και του αισθητικού μικροκόσμου μέσα στον οποίο αυτοβούλως έχει κλεισθεί; Διαβάζουμε για τον ξένο του Καμύ (αντιπροσωπευτικό δείγμα του σημερινού ανθρώπου,του μαζανθρώπου): «Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Μερσώ ένας ασήμαντος γραφειοκράτης χωρίς ιδεολογία, άθεος, άβουλος άνθρωπος και αντικοινωνικός». Ο Ντοστογιέφσκι στους αδελφούς Καραμάζωφ προσπαθεί ακριβώς να αναδείξει την ανάγκη συνέχειας των θεολογικών οντολογικών αξιών, του συνεχούς θεού μέσα από την περίφημη φράση: «χωρίς θεό όλα επιτρέπονται». Αυτή η φράση σε σχέση με τον ήρωα του ξένου του Καμύ αναδεικνύει όλη την ανάγκη ώστε ο κόσμος μας να εκκινεί από κάποια ιδέα, η οποία είτε κρύβεται κάτω από το πρόσωπο κάποιου θεού, είτε ενυπάρχει αφ΄εαυτής. Ο θεός ως έννοια ηγεμονική και δημιουργική,αφυπνίζει τις ανώτερες εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου (ο οποίος άνω θρώσκει) τον προσδιορίζει σε σχέση με τις αιτίες και το σκοπό της επίγειας και όχι μόνο ύπαρξής του. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο ήρωας του Καμύ καθίσταται σύμβολο μιάς εποχής όπως η δική μας. Ο θεός πέθανε, ο θεός ως στείρος εμπειρικός λόγος αναστήθηκε μέσα μας, ο θεός πλέον είναι η επιστημονική και τεχνολογική ικανότητα του εξωτερικού και εμπειρικού ανθρώπου να ελέγξει και να τροποποιήσει ένα μικρό και άμεσο κοσμικό περιβάλλον. Ως συνέπεια αυτών η παραδοσιακή Πλατωνική και μετέπειτα χριστιανική ανθρωποκεντρική άποψη για τον ανώτερο λογικά και τελεολογικά άνθρωπο αντικαθίσταται από τον παθητικό, αδύναμο και υλικά εξαρτημένο άνθρωπο ο οποίος ζεί σε σχέση με το άμεσο και όχι το επέκεινα. Η αντιστροφή του ανωτέρου οντολογικά ανθρώπου και η κατάντια του να ομοιάζει με ρομπότ θα πρέπει να αφυπνίσει όλους αυτούς που επιβάλλεται να προωθήσουν και πάλι το μοντέλο ανθρώπου που αναδεικνύεται στην Πλατωνική Πολιτεία. Συμφωνούν λοιπόν όλοι σχεδόν οι μελετητές του Σωκράτους ότι ο Πλατωνικός λόγος δίνει ηγεμονικό και ανώτερο αξιολογικό χαρακτήρα στον άνθρωπο. Τον καθιστά κύριο και όχι δούλο, οδηγό και όχι ακόλουθο. Διαβάζουμε σχετικά: «Έρωτα ο Σωκράτης εννοούσε κάτι που συνέχει τα πάντα, μα τα πάντα στη ζωή, που είναι ο συνδετικός κρίκος και η γεννήτρια δύναμη κάθε δημιουργίας. Ο Παυσανίας κάνει διάκριση σε δύο μορφές του έρωτος διότι και Αφροδίτες δύο υπάρχουν: η Ουράνια και η Πάνδημος». Σήμερα ο έρωτας έχει πλήρως εκχυδαϊσθεί, έχει καταντήσει κάτι το απολύτως σεξιστικό και υλικό, οδηγεί τον άνθρωπο σε μία πρόσκαιρη και στείρα απόλαυση, σε καμμία περίπτωση δεν οδηγεί και δεν σημαίνει την πορεία προς την ανωτέρα οντολογική ένωση. Ο άνθρωπος ενώ κληρονόμησε την οντολογική θέαση των πραγμάτων μέσα από την παραδεδομένη γραμματεία, ξαφνικά υιοθετεί θεωρίες που τον οδηγούν στην ύλη και στην αποχαύνωση, θεωρίες που τον απομακρύνουν από την αλήθεια με την Εγελιανή έννοια: O σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να συνδέσει τις σκέψεις με τις έννοιες, τις ιδέες με τις εμφανίσεις τους.

Ποιες γνωσιολογικές αξίες αναδεικνύονται παραδοσιακά μέσα από την αρχαία Ελληνική γραμματεία; Μέσα από την εκκλησιαστική γραμματεία; Σήμερα ισχύουν; Είναι η γνωσιολογία ένας τομέας ο οποίος θα πρέπει πολύ να μας προβληματίσει διότι μάλλον έχουν αντιστραφεί στην εποχή της πλήρους παρακμής που ζούμε οι παραδοσιακές γνωσιολογικές αξίες. Φαίνεται ότι ο Πλατωνικός και Αριστοτελικός ορθολογισμός και ο συνεπαγόμενος εξ αυτών εμπειρισμός σήμερα έχει αντικατασταθεί από ένα στείρο ορθολογισμό σε τέτοιο βαθμό ώστε εάν ο Κάντ ζούσε σήμερα στεντορείως θα αναφωνούσε «ζούμε στην εποχή όπου η επιστήμη χωρίς λόγο είναι φτωχή και η εμπειρία χωρίς φαντασία και ενόραση του Επέκεινα παντελώς τυφλή».

Διαβάζουμε λοιπόν στην Πλατωνική Πολιτεία(Ζ,519B-D) : «Τι λές, δεν είναι και αυτό φυσικό είπα εγώ, και δεν απορρέει από όσα προαναφέραμε, ότι ούτε οι απαίδευτοι, που δεν γνώρισαν την αλήθεια, μπορούν ποτέ να κυβερνήσουν ικανοποιητικά μία πόλη, ούτε όσοι αφήνονται (τους επιτρέπεται) να ασχολούνται με την παιδεία μέχρι το τέλος της ζωής τους. Οι πρώτοι γιατί δεν έχουν έναν ορισμένο στόχο στη ζωή τους, τον οποίο στοχεύοντας , πρέπει με προθυμία να πράττουν όσα πράττουν και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή τους, ενώ οι άλλοι γιατί δεν θα ριχθούν στη δράση (δεν θα δραστηριοποιηθούν) με τη θέλησή τους, νομίζοντας ότι ζωντανοί ακόμη έχουν εγκατασταθεί και ζούν στα νησιά των μακάρων». Η Πλατωνική γνώση είναι γνώση ιδεών, των ιδεών του ωραίου και του αγαθού, προκειμένου ο άνθρωπος να οδηγηθεί στη νήσο των μακάρων, στο ευτυχές επέκεινα. Επίσης αυτή η γνώση κρίνεται απαραίτητη για τους κυβερνώντες διότι ο πρώτιστος σκοπός της πόλης είναι ο οντολογικός προσανατολισμός των ανθρώπων. Ας μην ξεχνούμε τον Επιτάφιο του Περικλέους όπου όλες οι πράξεις και οι σκέψεις των πολιτών εκκινούν και αναφέρονται στην άφατη δόξα, στο ανείπωτο κλέος, στη σύνδεση των ανθρώπων με ό,τι το κοσμικό ανώτερο. Ο άνθρωπος είναι απόρροια της ιδέας του αγαθού, αυτή η γνώση τον οδηγεί στη μίμηση του ιδεατού ωραίου. Για να μην αναφερθούμε στον μυστικό Πλωτίνο ο οποίος συνδέει άμεσα τη γνώση με την πορεία του ανθρώπου από την κατώτερη ψυχή προς το Νού και από εκεί προς το Έν. Η Γνώση μέσα από το Λόγο που κίνησε την Πλατωνική, αλλά και την μεταπλατωνική φιλοσοφία έως την οντολογική κατοχύρωσή της διά του Πλωτίνου ποτέ δεν αποκόπηκε από το Επέκεινα, από τον ευρύτερο εσωτερικό κόσμο ο οποίος ευρίσκεται υπέρ της γής. Η Γνώση συνδέει τον άνθρωπο με το Νού, με την οδό προς το Αγαθό, προς τα μυστικά της Άλλης πλευράς. Σε ψυχικό βέβαια επίπεδο η Γνώση ηρεμεί τα πάθη, αναπτύσσει την Αρετή και ολοκληρώνει ηθικά το άτομο-πρόσωπο προκειμένου να δομηθεί η Πόλις κατ΄εικόνα της ουράνιας πόλης του Καλού.

Ας θυμηθούμε και τη γνώση της Αριστοτελικής μεσότητας. Αναφέρει λοιπόν ο Σταγειρίτης στα Ηθικά Νικομάχεια(1106,a 26) “Αν κοιτάξωμε προς τα έργα των ανθρώπων θα ονομάσωμε καλά εκείνα που τίποτε δεν τους λείπει αλλά και τίποτε παραπάνω δεν έχουν από αυτό το οποίο πρέπει. Κάθε έλλειψη ή υπερβολή φθείρει, σώζει η μεσότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πράξεις, είναι σωστές όταν δεν τραβάνε στα άκρα αλλά κρατιούνται στη μεσότητα». Το θέμα αν και φαίνεται πρωτίστως ηθικό δεν είναι τέτοιο, είναι πρωτίστως γνωσιολογικό, διότι ο Σταγειρίτης με τα παραδείγματα που παρακάτω παραδίδει ξεκαθαρίζει ότι η γνώση καθορίζει τη μεσότητα. Η γνώση ως μέγεθος βαθύτατα οντολογικό και εσωτερικά εξισορροπητικό είναι αυτή που καθορίζει τις πράξεις και την ηθική των ανθρώπων. Ειδικά μετά τον Πλάτωνα μέσα στον κόσμο ο άνθρωπος εξισορρόπησε την όλη του υπαρξιακή ζωή βασιζόμενος στο ζεύγος θυμούμαι (σκέφτομαι)-πράττω. Υπό αυτή την έννοια ο Αριστοτέλης προσπαθεί να τιθασσεύσει τον ανθρώπινο Πήγασο της σκέψης μέσα από την αρετή της μεσότητας, διότι εάν η σκέψη και η ανθρώπινη πράξη πλησιάσει τον ήλιο της αληθείας πρίν την ώρα που πρέπει μπορεί όλα να καταστραφούν. Η Αντιγόνη μέσα από τις πράξεις της οι οποίες στηρίζονται σε αιωνίους άγραφους νόμους έφθασε ίσως στην υπερβολή, ο Μέγας Αλέξανδρος μέσα από τον πλούτο του μυαλού του και της ψυχής του έφθασε στην υπερβολή να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά και αυτά ακόμα σύμφωνα με τον Σταγειρίτη μπορεί να υπακούουν στην αρετή της μεσότητας. Η Αντιγόνη ίσως κινήθηκε στο μέσον ανάμεσα στην υπερβολή του να δολοφονήσει τον Κρέοντα και στην έλλειψη του να μην ομιλήσει για τον άταφο αδελφό της. Το ίδιο ισχύει και για τον Μέγα Αλέξανδρο. Ανάμεσα στην υπερβολή της προσωπικής του θέωσης και της συνεπαγομένης διακυβέρνησης του κόσμου εξ αυτού ως υιού του θεού και στην έλλειψη της απλής εξ αυτού διακυβέρνησης του Βασιλείου του, ο Μέγας Αλέξανδρος επέλεξε τη μεσότητα της συνετής διάδοσης του Ελληνικού Λόγου στα πέρατα της Οικουμέννης.

Το σημαντικό όμως σε όλα τα παραπάνω είναι ότι αναφέρονται σε μία εποχή όπου το οντολογικό-γνωσιολογικό ζεύγος σκέφτομαι άρα πράττω κυριαρχούσε στην υπαρξιακή ζωή των ανθρώπων. Ο Πλατωνικός Γρηγόριος Νύσσης κινείται σε αυτό το νοητικό μήκος κύματος. Στον περίφημο λόγο του «Περί ψυχής & αναστάσεως» θα μας πεί ότι όπως ο σίδηρος παίρνει μορφή μέσα από τη διάθεση του δημιουργού του παρομοίως η λογική δίνει σάρκα και οστά στις σκέψεις του ανθρώπου μέσα από τις πολιτισμικές πράξεις. Υπάρχει,όπως ήδη έχουμε τονίσει, η σίγουρη οντολογική βάση του ζεύγους, σκέφτομαι (θυμούμαι) και πράττω.

Η σημερινή κατάργηση του ζεύγους αυτού, ο εξοβελισμός του ζεύγους αυτού από την ανθρώπινη ζωή (η οποία φιλοσοφικά αρχίζει από τον διαφωτιστικό μερικό λόγο, πρακτικά μέσα από την αποθέωση της τεχνολογίας) έχει οδηγήσει τον άνθρωπο σε μία αποθεωτική εξίσωση με την άλογη πράξη των αλόγων ζώων, η παραδοσιακή φιλοσοφική σκέψη των ανθρώπων μέσα από τη διάλυση του παραπάνω ζεύγους (σκέψης –πράξης) έχει ομοιωθεί με την απλή ενστικτώδη απουσία σκέψης των ζωντανών όντων σε τέτοιο βαθμό ώστε ο άνθρωπος του ipad ενστικτωδώς να ζεί με βάση τις υλικές ανάγκες του και τον υλικό τρόπο ζωής του. Το λιοντάρι ξυπνά, ψάχνει τροφή και σύντροφο, διαιωνίζει τη φυλή του και ξανακοιμάται. Το ίδιο και ο σημερινός άνθρωπος. Ξυπνά, κυνηγά την ύλη και τις υλικές ανάγκες, τελείως ενστικτωδώς, ψηφίζει όποιον του υποσχεθεί απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ και πάλι ησυχάζει. Η βιωματική αυτή πτώσις βέβαια ίσως έλκει τις ρίζες της στον Ι.Κάντ ο οποίος διώχνοντας το πρόβλημα του Θεού και της αθανασίας στον κόσμο της πίστης και των νοουμένων άφησε στον άνθρωπο τη δυνατότητα της απλής και αποδεδειγμένης εμπειρικής γνώσης. Ο επιστημονικός (δήθεν) σοσιαλισμός μέσα από την υλική νομοτέλεια και την υλική τελεολογική ντετερμινιστική ισοπέδωση εξαφάνισε την άπειρη σκέψη σε τέτοιο βαθμό ώστε σήμερα η γνωσιολογική αντιστροφή της φιλοσοφικής οντολογικής γνώσης να είναι απολύτως συντελεσμένο γεγονός. Η γνώση σήμερα είναι οντολογική εάν ομιλεί για τα όντα του ευρώ και εάν ξεκινά από τον κόσμο των παραστάσεων (θυμίζουμε ότι όλα αυτά αποτελούσαν κακή δόξα στον Πλάτωνα). Η γνώση σήμερα απεκόπη πλήρως από τη σκέψη (θυμίζουμε τη δυνητική ταύτιση της γνώσης και της σκέψης ,της νόησης και του Εϊναι στον Παρμενίδη αλλά και στο οντολογικό επιχείρημα του Μεγάλου Ανσέλμου περί της ύπαρξης του θεού) διότι δεν στηρίζεται στη σκέψη αλλά στην αυτοματοποιημένη παροχή τεχνολογικών και υλικών παραστάσεων και εμπειριών. Ο άνθρωπος σήμερα δεν γνωρίζει διότι δεν σκέφτεται πέραν των μικρών κοσμικών ορίων μέσα στα οποία έχει κλεισθεί, απλά ξέρει τις βιωτικές του ανάγκες. Η γνωσιολογική αυτή αντιστροφή ίσως σημαίνει πολλά εάν εξετάσουμε την εξελικτική πορεία του ανθρώπου. Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία του πολιτισμού του και της γνώσης του.Η απουσία αυτών στην εποχή μας ίσως σηματοδοτεί τον επιγενόμενο ηθικό κατακλυσμό, αναζητείται βέβαια ο Νώε, ή εάν προτιμάτε η Πύρρα και ο Δευκαλίων.

Ίσως όμως η χειρότερη αντιστροφή που έχει συντελεσθεί στις εσχατολογικές ημέρες που ζούμε είναι η αξιολογική. Εάν σκεφθούμε ότι η φιλοσοφική αξιολογία καλύπτεται από δύο κλάδους, την Αισθητική η οποία αναζητεί το Καλόν, και την Ηθική, η οποία αναζητεί το ευ πράττειν, καταλαβαίνουμε τι πραγματικά συμβαίνει στις ημέρες που τώρα ζούμε. Φθάνει μόνο να θυμηθούμε τη σύνδεση του αισθητικώς καλού και του ηθικώς ευ πράττειν με το Επέκεινα και τον κόσμο των ιδεών και στην Αρχαία Ελληνική Διανόηση αλλά και στη Χριστιανική σκέψη. Διαβάζουμε σχετικά στο Γ.Σαχακιάν: «Η Ηθική θεωρία του Πλάτωνα διαπλέκεται αξεδιάλυτα με τις ιδέες του για την ψυχή και την αθανασία. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η μεταβατική αισθητηριακή ζωή του ατόμου η οποία συνίσταται από τις σκέψεις του, τις αντιλήψεις του και τις εμπειρίες του, που περιλαμβάνουν τον φαινόμενο ή απτό κόσμο του, παύει με το θάνατο, και επιστρέφει στην ύπαρξη του κόσμου των ιδεών τον πραγματικό κόσμο από όπου προέρχεται ο άνθρωπος». Ο αισθητικά ωραίος κόσμος των ιδεών, αυτός που ως ο κόσμος των ωραίων ιδεών οδηγεί στις αρετές καθοδηγεί τον άνθρωπο προς την οσιότητα, τη σοφία, τη σωφροσύνη την ανδρεία και τη δικαιοσύνη. Με διπλό σκοπό. Ο άνθρωπος να καταστεί καλός και αγαθός πολίτης στην επίγεια πολιτεία, μακάριος κάτοικος του βασιλείου των ιδεών.

Ο Μέγας Βασίλειος στην επιστολή του περί της τελειότητας του βίου των χριστιανών, καθορίζει κατά απόλυτα διευκρινιστικό τρόπο το ηθικό-αξιολογικό πλαίσιο των πιστών χριστιανών. «Από τα πολλά πράγματα τα οποία δεικνύει η θεόπνευστος Γραφή και τα οποία οφείλουν να πραγματοποιηθούν από τους αποφασισμένους να ευαρεστήσουν το θεό, έκρινα τώρα αναγκαίο να σημειώσω σε σύντομο υπόμνημα μόνον εκείνα τα οποία επί του παρόντος ανακινήθηκαν μεταξύ σας. Την για κάθε σημείο μαρτυρία που είναι ευκατάληπτη αφήνω να την ανεύρουν οι ασχολούμενοι με τη μελέτη της Γραφής… πρέπει ο χριστιανός να φανεί αντάξιος της επουρανίου κλήσεως και πρέπει να ακολουθεί βίο αντάξιο του Ευαγγελίου». Αναμφίβολα λοιπόν και η χριστιανική ηθική συνδέει τον άνθρωπο-πρόσωπο και τις πράξεις του με το πνεύμα του θεού, με το ιδεατά ωραίο που ευρίσκεται σε έναν κόσμο ανώτερο της γής. Η Ηθική είναι φυτό που οι καρποί του ωριμάζουν επί της γής όμως οι ρίζες του είναι στον ουρανό. Ο ηθικός άνθρωπος επάνω στη γνώση του ανωτέρου,του αενάου και του καθ εαυτού χτίζει τις πράξεις του και το πρακτέον.

Ο μεταδιαφωτιστικός λόγος, απόληξη του οποίου είναι ο μαρξικός,μέσα από το ντεϊσμό και τον επιφαινόμενο θάνατο του θεού, και το τέλος του ανθρωποκεντρισμού μέσα από τη γιγάντωση της επιστήμης και του υποβιβασμού του ανθρώπου σε απλό υλικό και βιομηχανικό εργαλείο μάλλον αποσυνέδεσε πλήρως τον άνθρωπο από κάθε μεταφυσική δέσμευση και εξάρτηση, αφήνοντάς τον μόνο και έρημο επί της γής. Αλλά επειδή ο άνθρωπος εκ φύσης ζεί σε σχέση με κάποιον ή κάτι, αυτή είναι και η έννοια του προσώπου, ο υπαρξιακά ερριμμένος άνθρωπος, ο αποκομμένος από τις οντολογικές του ρίζες, ο συνδεδεμένος μόνο με τη γή και τις υλικές εξαρτήσεις της σχετίστηκε με ό,τι το υλικό,χυδαίο και γήϊνο. Το γιατί είναι απλό. Από τη στιγμή κατά την οποία αποθεώνεται ο γήϊνος λόγος το επόμενο μιμητικό προς το θεό βήμα είναι αναγκαίο και προβλέψιμο. Ο θεός αποδιώχνεται στο σύμπαν, ο ανθρώπινος βιομηχανικός και τεχνολογικός λόγος κυβερνά τη γή και δημιουργεί τη νέα ανθρώπινη υλική φύση, αντικαθιστώντας τη παλαιά ανωτέρα ανθρωπίνη φύση η οποία κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση είχε δομηθεί επάνω σε ουράνια ιδεατά πρότυπα. Η νέα αυτή ανθρωπίνη φύση δεν σκέφτεται, ενστικτωδώς ζεί και εργάζεται-ίσως αυτό είναι και το χάραγμα της αποκαλύψεως, ο υποβιβασμός του ανθρώπου σε άλογο χωρίς σκέψη ζώο που ζεί αυτομάτως-δεν έχει καμμία οντολογική διαλεκτική σειρά, βιώματος και υπέρβασης. Η ομοφυλοφιλία, ό,τι η παραδοσιακή ηθική απέρριπτε ως αμαρτία (με την έννοια της οντολογικής διακοπής της ανωτέρας λογικής πορείας του ανθρώπου) ο στείρος αισθησιασμός, ο υποβιβασμός της γυναίκας σε απλό σκεύος τηλεοπτικής ηδονής (κάπως έτσι βρήκε τη γυναίκα ο Ιησούς) σήμερα όχι απλά είναι πλήρως αποδεκτά, αλλά και προστατεύονται πλέον με τον περίφημο αντιρατσιστικό νόμο. Ο άνθρωπος πρέπει επειγόντως να υποβιβασθεί σε υλικό όν, χωρίς κανένα ανώτερο οντολογικό προσδιορισμό. Η ενστικτώδης ζωή, η έννοια του όλα επιτρέπονται και όταν λέμε όλα μόνο τα ενστικτώδη υλικά, η ηρωίνη της τεχνολογίας, η οποία ψευδώς δίδει μία παντοδυναμία στον άνθρωπο, παρέχοντάς του όχι οντολογική γνώση αλλά κατωτέρα αισθησιακή και απλή γήΐνη πληροφόρηση-πλήρως κατευθυνομένη-έχουν πλέον φυλακίσει το ανθρώπινο υποκείμενο το οποίο υπο-ζεί αποκλεισμένο στη γήϊνη φυλακή. Ο άνθρωπος της αντεστραμμένης ηθικής η οποία ξεκινά από την υλική αρχή της επιστημονικής και τεχνολογικής γήϊνης επικυριαρχίας θεωρεί ότι επάνω στη γή είναι βασιλεύς άρα όλα του επιτρέπονται. Τα σόδομα και τα γόμορα επιστρέφουν κεκαλυμμένα κάτω από το μανδύα του υλικού ανθρώπου που θεωρεί ότι με όπλο τις υλικές ανακαλύψεις μπορεί πλήρως να ζήσει χωρίς κανένα ανώτερο προσδιορισμό. Ό,τι φοβόταν αιώνες τώρα ο σημερινός άνθρωπος δεν το φοβείται άρα όλα του επιτρέπονται-ίσως αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Η επιστήμη νικά το θάνατο, νικά την αρρώστια, άρα ο άνθρωπος είναι πλήρως ελεύθερος να ζήσει την αντεστραμμένη ηθική κάθε υλικό είναι καλό, κάθε μεμονωμένη πράξη είναι καλή εάν μου αρέσει, δίκαιο και ηθικό είναι ό,τι αρέσει στο άτομο αρκεί αυτό να μην έχει οντολογικό προσδιορισμό και να διέπεται από το γνωστό στείρο αισθησιασμό. Επειδή ακριβώς η ανθρώπινη γνώση σήμερα είναι εφήμερη και παροδική, η αντεστραμμένη ηθική του σημερινού μαζανθρώπου στηρίζεται σε πρόσκαιρες ηδονές, σε φευγαλέες αισθησιακές απολαύσεις και στην προσπάθεια διασφάλισης κάθε δήθεν διαφορετικότητας –η οποία σε άλλες εποχές που ο άνθρωπος ατένιζε το θείο ονομαζόταν κιναιδισμός διότι κινούσε την αιδώ. Σωστά αναφέρεται ότι ο πρωτογενής ορισμός της νοημοσύνης εκ μέρους του Πλάτωνος ήταν το ότι στο καζάνι του νοός ρίχνουμε κάθε παράσταση του επιστητού, τη μαγειρεύουμε και με μάγειρα το νού την καταναλώνουμε. Ωμή τροφή μόνον τα άλογα ζώα τρώνε. Η Πλωτινική πλέον ανάμνηση,η σύνδεση του ανθρώπου με τις θείες απορροές, η ηθική ανάβαση του προσώπου προς το Εν διαμέσου μιάς κοινωνίας λόγου είναι επιτακτική ανάγκη. Εάν επιτέλους θέλουμε να διατηρήσουμε το όνομα άνθρωποι.

Βασίλειος Μακρυπούλιας,
δρ. φιλοσοφίας.





Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Ελληνική μυθολογία


Μια άκρως εθνομηδενιστική και αφελής αφήγηση της πραγματικότητας...
ΔΕΕ

Ελληνική μυθολογία

Άλλοτε ως έθνος ανάδελφο, άλλοτε ως περιούσιος λαός, πότε με τη βοήθεια του Θεού της Ελλάδας και πότε με την επίκληση ενός ξεχωριστού DNA, συντηρείται η ιδέα της ελληνικής εξαίρεσης - όχι ως πρόβλημα αλλά ως λύση. Ακόμη και οι εντυπωσιακές ανακαλύψεις της Αμφίπολης αντιμετωπίζονται από ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος ως επιβεβαίωση εθνικής ανωτερότητας και ελληνικού μεγαλείου που, διαχρονικά, προκαλεί παγκόσμιο φθόνο. Δεν αντιμετωπίζεται, αντίθετα, ως αιτία μελαγχολίας με την έννοια ότι η ανάκληση αυτού που είμασταν κάνει να φαίνεται ακόμη πιο θλιβερό αυτό που είμαστε σήμερα.

Ένας από τους σοβαρούς λόγους για τους οποίους η κρίση στη χώρα μας κρατάει τόσο πολύ, έχει τόσο φοβερές επιπτώσεις και έχει προκαλέσει τόσο ακραίες μεταβολές, όπως η ανάδυση του νεοναζισμού, είναι ότι ποτέ δεν έγινε ορθολογική ανάλυσή της.

Από την πρώτη στιγμή κυριάρχησε ο τυφλός διχασμός, μνημόνιο/αντιμνημόνιο, και παραμένουμε τέσσερα χρόνια μετά την υπαγωγή στο μηχανισμό στήριξης σε μια σχεδόν εμφυλιοπολεμική κατάσταση. Αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες για να εξηγηθεί το κακό που μας βρήκε: Από το ότι η Μέρκελ θέλει να μας μετατρέψει σε φτηνό θέρετρο για τους Γερμανούς συνταξιούχους, μέχρι ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι μας την έστησαν για να βάλουν χέρι στα πετρέλαια. Επινοήθηκαν διάφορα άλλοθι, με την αξιοποίηση και των λαθών των εταίρων, με αποτέλεσμα να μην έρθει ποτέ η ώρα της ανάληψης ευθύνης και, κυρίως, χωρίς καμία διάθεση σύνδεσης με τον ευρωπαϊκό κόσμο. Αυτή είναι ίσως και η σημαντικότερη αιτία της αδυναμίας εξόδου από το τέλμα.

Η ΕΕ ήταν πάντα για εμάς τα «πακέτα» και η δυνατότητα του εύκολου δανεισμού. Από τις χωματερές μέχρι την κατάσταση των φυλακών, από τη μεταχείριση των ομοφυλόφιλων μέχρι τον ανεφάρμοστο αντικαπνιστικό νόμο, στα μεγάλα και στα μικρά, η απόσταση και η απόκλιση από το ευρωπαϊκό παράδειγμα είναι μεγάλη. Με την κρίση, αυτή η ιδιαιτερότητα έγινε η θηλειά που μας έπνιξε. Γιατί εδώ δεν υπάρχει σοβαρό κράτος, όπως λχ στην Ιταλία, για να λειτουργεί απρόσκοπτα ακόμη και μέσα σε πολιτική αστάθεια, δεν υπάρχει ισχυρή αίσθηση δημόσιου συμφέροντος για να επιτευχθεί στοιχειώδης πολιτική συναίνεση στα κρίσιμα επίδικα, όπως στην Ιρλανδία, δεν υπάρχει βαθιά δημοκρατική κουλτούρα για να αποφευχθούν εξτρεμισμοί και φασιστικά φαινόμενα, όπως στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Με το που έφυγε από πάνω μας το λούστρο της ευημερίας, αποκαλύφθηκε το βάθος της ελληνικής καθυστέρησης: Ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις, συστημική διαφθορά, μια ελίτ παρασιτική και κοινωνικά ανεύθυνη, μια διοίκηση τεράστια και αντιπαραγωγική, ένα κοινωνικό κράτος σαθρό και πολύ χαμηλό επίπεδο συλλογικής νοημοσύνης.

Και τώρα; Το μοναδικό πρόγραμμα που υπάρχει είναι το μνημόνιο.Τα κόμματα το δαιμονοποιούν και το κακοποιούν χωρίς να μπορούν να το αντικαταστήσουν με κάτι άλλο. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση κηρύττουν μετάβαση σε μια νέα εποχή απεξάρτησης από την Τρόικα την ώρα που δεν έχουν σοβαρή πρόταση με την οποία θα διασφαλίζεται η επιστροφή στις αγορές χωρίς την εγγύηση και τη βοήθεια των πιστωτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράζει λεφτά σε όλους και η κυβέρνηση σε λιγότερους. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η κυβέρνηση μείωση φόρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλλει διορισμούς, η κυβέρνηση δίνει (ακόμη) συντάξεις στα 50. Και οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι καλλιεργούν τον εύφλεκτο ελληνικό ευρωσκεπτικισμό δημιουργώντας την αίσθησή ότι τα προβλήματά μας θα τελειώσουν μαζί με το μνημόνιο και την Τρόικα. Το αφήγημα σε καμία περίπτωση δεν εξηγεί πόσο μεγάλο προνόμιο είναι η παρουσία μας στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, πόσο πιο δύσκολη είναι η ζωή των περισσότερων λαών εκτός ΕΕ, πόσους κινδύνους θα αντιμετωπίζαμε εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου, πόσο μοναδικό είναι αυτό που μας συνέβη, να δοθούν 250 δισ. για την ελληνική διάσωση, πόσο αναπόφευκτο ήταν το μνημόνιο αφού δεν υπήρξε ποτέ ελληνική αντιπρόταση, κάποιο εθνικό σχέδιο, πόσο αναγκαία είναι η εποπτεία για να μην ξαναγυρίσουμε στα ελλείμματα, ότι, τελικά, για να νικηθεί ο νεοφιλελευθερισμός πρέπει οι πολέμιοί του να στέκονται στα πόδια τους και όχι να ψάχνουν, απελπισμένα, για δανεικά.

Ακόμη και αν στο τάφο της Αμφίπολης κρύβεται η Ολυμπιάδα ή η Ρωξάνη, το τέλος της ελληνικής κρίσης δεν θα έρθει με το τέλος του μνημονίου και της Τρόικας αλλά με εκείνο των ελληνικών μύθων: Ότι δεν χρωστάμε/μας χρωστάνε, ότι τα πετρέλαια θα μας πλουτίσουν, ότι οι Ρώσοι αδελφοί θα μας σώσουν, ότι λεφτά υπάρχουν, ότι αρκεί να πάρουμε πίσω το κατοχικό δάνειο, ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

«Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο».(Το βλέμμα του Οδυσσέα, Θ. Αγγελόπουλος, 1995).


Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Το «Ποτάμι» δεν ανήκει στο Κέντρο


Το «Ποτάμι» δεν ανήκει στο Κέντρο  

του Μελέτη Μελετόπουλου

Εσχάτως, διάφοροι πολιτευτές και ανύπαρκτα νεοπαγή κόμματα αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντρώα», γιά να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό «δεξιό» ή «αριστερό» και γιά να αλιεύσουν ψήφους από όπου μπορούν. Η επίκληση του Κέντρου άρχισε από το κόμμα Μπακογιάννη (πριν αυτό επιστρέψει στο δεξιό «μαντρί»), συνεχίστηκε με διάφορα νεοφιλελεύθερα γκρουπούσκουλα που πάτωσαν στις ευρωεκλογές και τώρα συνεχίζεται με το «Ποτάμι» του κ.Σταύρου Θεοδωράκη. 
Εμφανής στο «Ποτάμι» η έλλειψη όχι μόνον στοιχειώδους στρατηγικής, αλλά και ιδεολογικού στίγματος. Αρχικά ο επικεφαλής του θέλησε να εμφανιστεί ως «αντισυστημικός», αλλά η «αντισυστημικότητα» θέλει άλλα προσόντα, και πάντως όχι ένα έκδηλο «συστημικό» παρελθόν. Και οπωσδήποτε όχι τις συστημικότατες προσωπικότητες που το πλαισίωσαν…. 
Στην συνέχεια το «Ποτάμι» άλλαξε ρότα και αποφάσισε να περπατήσει στην όχθη της «προοδευτικής αριστεράς», αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι οι κουμπαριές με ΔΗΜΑΡ, ΕΛΙΑ κλπ. το οδηγούσαν σε μία χαμένη υπόθεση. Εξ άλλου η προσπάθεια προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ευοδώθηκε. Τώρα το «Ποτάμι», αφού οι προηγούμενες ιδεολογικές περιηγήσεις του ναυάγησαν, επιχειρεί να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα του και να εμφανιστεί ως «κέντρο». Ας υπενθυμίσουμε στον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη τι σημαίνει, τι είναι και από πού κατάγεται η έννοια «Κέντρο». 
Ιστορικά, το Κέντρο προέρχεται από την μεγάλη παράταξη του Ελευθερίου Βενιζέλου, που συγκρούσθηκε μετωπικά με τον παλαιοκομματισμό, ανέδειξε νέους ηγέτες και πλήθος ακέραιων και ικανών προσωπικοτήτων, ανασυγκρότησε εξ αρχής το ελληνικό κράτος, εξεπόνησε νέο σύνταγμα και εγκαθίδρυσε νέους θεσμούς. Και το κυριώτερο, κύριε Θεοδωράκη, η βενιζελική παράταξη είχε όραμα γιά την Ελλάδα, και το όραμα αυτό ήταν η Μεγάλη Ιδέα. Η οποία υπήρξε η κινητήρια δύναμη των Βαλκανικών Πολέμων, της συμμετοχής στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και της πρώτης φάσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, που η βενιζελική παράταξη διεκπεραίωσε με επιτυχία. Περιττεύει να αναφερθούμε στην προσωπικότητα και στην παιδεία του Βενιζέλου, μόνον η μετάφραση του Θουκυδίδη θα αρκούσε γιά να τον απαθανατίσει ως κορυφαίο φιλόλογο…. 
Στις επόμενες δεκαετίες, οι επίγονοι του Βενιζέλου, οι κεντρώοι, πολιτεύθηκαν με κύριο άξονα τον Πατριωτισμό: ο Πλαστήρας έσωσε κυριολεκτικά την χώρα από τον αφανισμό μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο Γεώργιος Παπανδρέου κατέστειλε το Δεκεμβριανό κίνημα, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης ήταν ο πρωθυπουργός του Εμφυλίου Πολέμου, ο Πλαστήρας επανήλθε το 1950 με σύνθημα την εθνική συμφιλίωση, ο Γεώργιος Παπανδρέου ανήλθε στην εξουσία το 1963 με αίτημα την πολιτική δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και την θωράκιση της Κύπρου. Μιλάμε γιά πολιτικούς κολοσσούς, με τεράστια παιδεία: ο Παπανδρέου είχε κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Γερμανία, ο Σοφούλης ήταν διεθνώς κορυφαίος αρχαιολόγος και ο Πλαστήρας, ο πιό «αγράμματος», είχε πολεμήσει γιά την Μεγάλη Ελλάδα στα βάθη της Μικράς Ασίας. 
Αυτά τα λίγα αρκούν για να μην συγκρίνονται μη συγκρίσιμα μεγέθη. Και γιά να γνωρίζουμε ποιούς και τι επικαλούμεθα…. 

*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.

http://www.antibaro.gr/article/11320
Ἀντίβαρο


Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Πατριάρχης της Ορθοδοξίας ή της κακοδοξίας;


Πατριάρχης της Ορθοδοξίας 
ή της κακοδοξίας;
(Προβληματισμοί και ερωτήματα)
 
Γνωστή βέβαια πλέον η είδηση της επίσκεψης σε λίγες μέρες (22 και 23/9) στην Κομοτηνή του πατριάρχη Βαρθολομαίου, που θα αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ από σχολή του τοπικού πανεπιστημίου και θα τιμηθεί και με άλλες εκδηλώσεις. Και επειδή βλέπουμε ότι κανείς άλλος δεν αντιδρά δημοσίως για το γεγονός, αλλά αντιθέτως άπαντες είτε δείχνουν να αποδέχονται τη σπουδαιότητα της ελεύσεως στην ταλαίπωρη Θράκη της «Αυτού…Θειοτάτης Παναγιότητος», είτε διαφωνούν (γνωρίζουμε όντως αρκετούς τέτοιους), αλλά ενδεχομένως τους λείπει η αποφασιστικότητα, η τόλμη ή και το βήμα, για να μπορέσουν διαφοροποιηθούν δημοσίως από το…μαντρί, είναι προφανές πως για μια ακόμη φορά (συνηθισμένα γαρ τα βουνά στα χιόνια) σ’ εμάς πέφτει ο κλήρος και η ευθύνη να πούμε και πάλι τα απλώς αυτονόητα. Μήπως και καταλάβει δηλαδή και κανείς άλλος μέσα στο τοπικό χριστεπώνυμο πλήθος (και το μαντρί) ότι ο βασιλιάς είναι απλούστατα γυμνός.

Εμείς λοιπόν, έχοντας δει το πρόγραμμα, έχοντας ενημερωθεί για τις προετοιμασίες και έχοντας διαβάσει και την ανακοίνωση του μητροπολίτη μας κ. Παντελεήμονα, αναρωτιόμαστε ειλικρινέστατα τι νόημα έχει και πού ακριβώς αποσκοπεί όλη αυτή η φιέστα – εκδήλωση (νέας) προσωπολατρείας απέναντι σε έναν κληρικό που θα έλεγε κανείς πως ο μόνος λόγος ύπαρξής του εδώ και πολλά χρόνια είναι να σκανδαλίζει και, αντί να «ορθοδομεί τον λόγον της αληθείας», να βυσσοδομεί αντίθετα λόγον πλάνης, κακοδοξίας και αιρέσεως.

Έναν άνθρωπο που πρωτοστατεί στη σύναψη αντορθόδοξων σχέσεων βλασφημίας με κάθε είδους αιρετικές παρασυναγωγές και συνηθίζει να συμπροσεύχεται αδιαλλείπτως και ακαταπαύστως (προφανώς κατά βδελυρή παραχάραξη του αποστολικού «αδιαλείπτως προσεύχεσθε») με αμετανόητους εκπροσώπους τους, ακόμη και με ιέρειες και επισκοπίνες ακραίων προτεσταντικών παραφυάδων, που ευλογούν γάμους ομοφυλοφίλων και στηρίζουν δημοσίως το παγκόσμιο ομοφυλοφιλικό κίνημα.

Έναν άνθρωπο που έχει δηλώσει το θεολογικά απίστευτο, πως όλες οι θρησκείες οδηγούν στον Θεό – ασπαζόμενος με άλλα λόγια το υπ’ αριθμόν 1 δόγμα του New Age και της προετοιμαζόμενης παγκόσμιας Πανθρησκείας.

Έναν άνθρωπο που έχουμε συνηθίσει πλέον να τον βλέπουμε να μπαινοβγαίνει σε τζαμιά και συναγωγές ή να τιμάται από τη Μπίλντερμπεργκ και άλλα σκοτεινά κέντρα του διεθνούς Σιωνισμού.

Έναν άνθρωπο που από το στόμα του έχουμε πολλά χρόνια να ακούσουμε το παραμικρό ίχνος ορθόδοξης πνευματικότητας, αλλά αντίθετα ακούμε μόνο απρόσωπες και συγκρητιστικές ανοησίες στείρας αγαπολογίας και αλλεπάλληλα οικολογικά κηρύγματα – λες και αυτό είναι αυτή τη στιγμή το βασικό πρόβλημα της ανθρωπότητας.

Έναν άνθρωπο που τον βλέπουμε συχνά σε θρησκευτικές συνάξεις με ιμάμηδες, γκουρού, ραβίνους, μάγους και σαμάνους (χάριν ποίου Θεού άραγε, του αποκαλυφθέντος Θεανθρώπου ή μήπως του Αλλάχ, του Μ.Α.Τ.Σ. και του…Μεγάλου Μανιτού);

Έναν άνθρωπο που τον είδαμε κάποτε να συμπροσεύχεται σε μία απερινόητα βλάσφημη νεοεποχίτικη βαβέλ, παρέα με άλλους «ηγέτες» θρησκειών, γύρω από κρυστάλλινη σφαίρα της θεότητας Γαίας (και μετά από αυτό, ακόμη δεν έχει καθαιρεθεί η κηρυχθεί αποσυνάγωγος).

Έναν άνθρωπο που μετέρχεται τα πάντα, μπροστά στον στόχο της ψευδοένωσης με την «αδελφή Εκκλησία» του, όπως ατυχώς αποκαλεί την πεπτωκυία ρωμαιοπαπική εταιρεία, αλλά και τα λοιπά άθλια παραμάγαζα του Π.Σ.Ε.

 

Έναν άνθρωπο που περιφρονεί συστηματικά και προκλητικά θείους και ιερούς κανόνες Οικουμενικών Συνόδων, που προαναγγέλλει την πανορθόδοξη κατάργηση όσων από αυτούς θεωρεί εμπόδιο στα σχέδιά του, που ανατρέπει ιερούς θεσμούς και παραδόσεις, τροποποιώντας «όρια αιώνια», τα οποία έθεσαν οι Απόστολοι και οι μεγάλοι εκκλησιαστικοί μας Πατέρες, και κατασκανδαλίζοντας καθημερινά όσους έχουν (ακόμη) οφθαλμούς του οράν και νουν του συνιέναι.

Έναν άνθρωπο, τέλος, που με όλα τα παραπάνω δυστυχώς ωθεί τα πράγματα με μαθηματική βεβαιότητα προς καταστάσεις σχισματικές, γιατί φυσικά είναι απολύτως δεδομένο ότι ένα μεγάλο κομμάτι της εκκλησίας μας, που χρόνια τώρα επιδεικνύει ιώβεια υπομονή, δεν θα ανέχεται επ’ άπειρον τις εκτροπές του ίδιου και της βέβηλης οικουμενιστικής παρέας του.

Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, που με όλα όσα λέει και πράττει εδώ και πολλά χρόνια σπιλώνει και προσβάλλει βαθύτατα τον σεπτό οικουμενικό μας πατριαρχικό θρόνο, ένα θρόνο που λάμπρυναν με την παρουσία τους μορφές σαν τον Ιωάννη Χρυσόστομο, τον Γρηγόριο Θεολόγο, τον Μέγα Φώτιο και τόσους άλλους, μάς τον φέρνουν στην Κομοτηνή για να τον…τιμήσουμε. Και κάποιοι μάς λένε μάλιστα ότι η παρουσία του θα είναι (λέει) και ευλογία για τον τόπο μας. Εμείς λοιπόν που μόνο ως ευλογία δεν εκλαμβάνουμε το γεγονός (αλλά ως το ακριβώς αντίθετο), ρωτάμε και πάλι ποιο είναι το νόημα αυτής της επίσκεψης. Υπάρχει πολιτική χροιά, θα μας πουν πάλι για τη…γνήσια ελληνοτουρκική φιλία, θα ακούσουμε ξανά τα τραγικωμικά περί Χάλκης, έχουμε να κάνουμε με άλλη μια γυροβολιά στα πλαίσια της αρχηγικής περιοδείας που πραγματοποιεί επ’ εσχάτων των χρόνων ο κ. Βαρθολομαίος στις «νέες χώρες» (άλλη διαιωνιζόμενη γελοιότητα και αυτή) ή υποκρύπτεται και τίποτε άλλο;

Και απευθύνουμε τέλος και κάποια ακόμη ερωτήματα, όχι βέβαια προς τους κοσμικούς μας τοπικούς άρχοντες (πόσο δε μάλλον τη μασωνοσύναξη του φερόμενου ως πανεπιστημίου) – από τους οποίους ούτως ή άλλως δεν αναμέναμε εκκλησιαστικές ευαισθησίες – αλλά προς τον τοπικό μητροπολίτη μας: Δεν τα γνωρίζει άραγε όλα τα προαναφερθέντα (και τα οποία μόνο ακροθιγώς μνημονεύσαμε, καθότι για εκτενέστερη αναφορά θα χρειαζόμασταν ολόκληρους τόμους); Δεν είναι ενήμερος για όλες αυτές τις βαρύτατες θεολογικές και εκκλησιαστικές εκτροπές του αιρετικού πατριάρχη; Και δεν αντιλαμβάνεται πόσο πολύ εκτίθεται και στιγματίζει τοιουτοτρόπως τη δική του αρχιερατεία (στην οποία έως τώρα, για να είμαστε δίκαιοι, ελάχιστα μόνο πράγματα είχε κάποιος να προσάψει);

Απλά ερωτήματα, στα οποία κάποια στιγμή αναμένουμε (ειλικρινά με κάθε καλή διάθεση) απαντήσεις. Έως τότε πάντως, καλό θα ήταν να έλειπαν ανακοινώσεις τόσο αποθεωτικές ή οδηγίες προς τους πιστούς για υποδοχές με…ροδοπέταλα και βάγια (λες και αναμένουμε την έλευση του Μεσσία), που προκαλούν το ορθόδοξο αίσθημα πολλών πιστών. Κάποια παραίνεση αντιθέτως προς τον λαό του Θεού για προσευχή, ώστε να φωτίσει ο «ετάζων καρδίας και νεφρούς» τον πεπτωκότα προκαθήμενο και να του χαρίσει οδόν επιστροφής από τον τραγικό του πνευματικό κατήφορο, θα ήταν ως κίνηση, νομίζουμε, σε αυτή τη φάση πολύ πιο εύστοχη και λυσιτελής…

Ν.Δ.




Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Δ. Παντερμαλής, ένας άνθρωπος της εποχής του...


Δ. Παντερμαλής, ένας άνθρωπος 
της εποχής του
(τ. Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, καθηγητής, πρόεδρος Μουσείου)


Γράμμα από το ΛηξούριΑναγνώστης Λασκαράτος

Hans Holbein ο νεότερος: Sir Thomas More
Hans Holbein ο νεότερος: 
Sir Thomas More
Κύριε Ροΐδη,
Aντιγράφω από τη δήλωση του καθηγητή Παντερμαλή όπως δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»:
«Δημ. Παντερμαλής: Κανονικά θα προβάλλεται το φιλμ του Γαβρά… ο κ. Γαβράς διευκρίνισε απολύτως ότι στην επίμαχη σκηνή του φιλμ δεν απεικόνιζε ούτε υπονοούσε ότι οι καταστροφές έγιναν από ιερείς, αλλά από ανθρώπους της εποχής….Κατόπιν αυτής της αυτονόητης διευκρίνισης του κ. Γαβρά, την οποία ως ιστορική αποτύπωση αποδέχεται το Μουσείο, το ενημερωτικό φιλμ θα συνεχίσει να προβάλλεται κανονικά».
Μερικά σχόλια:
1. Η εφημερίδα αντί να προβάλει (και να αναρωτηθεί αν αληθεύει) την αναπάντεχη (ψευδή όπως αποδείχθηκε) ταπεινωτική υπαναχώρηση-δήλωση μετανοίας του Κ. Γαβρά, διαβάζει την είδηση ανάποδα, ως δικαίωση του σκηνοθέτη, συγχέοντας την επιθυμία της με την πραγματικότητα.
2. Τα περί «ανθρώπων της εποχής», συνιστούσαν αυτονόητα, βιασμό της ιστορικής αλήθειας, γελοία υπεκφυγή, μικροπρεπή συμβιβασμό και αξιοθρήνητη διατύπωση. Ισχυρίστηκε κανείς πουθενά και ποτέ, πως άνθρωποι άλλης εποχής ταξίδεψαν με μηχανή του χρόνου, από το παρελθόν ή το μέλλον και επιτέθηκαν στον Παρθενώνα;
3. Είναι φανερό πως μια τέτοια ανόητη δήλωση αποσκοπούσε στην απόκρυψη των αυτονόητων ευθυνών της Εκκλησίας. Είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, που δεν επιτρέπεται να το αγνοεί ούτε ένας μαθητής της Γ΄Δημοτικού, πολλώ μάλλον ένας πανεπιστημιακός, πως οι ορθόδοξοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και ρασοφόροι με διατάγματα, με παραινέσεις είτε και με τα ίδια τους τα χέρια οι δεύτεροι, όχι μόνο κατέστρεψαν μνημεία, όχι μόνο γκρέμισαν ή βανδάλισαν αγάλματα χαράζοντας στην καλύτερη περίπτωση σταυρούς πάνω στα πρόσωπά τους, όχι μόνο έκαψαν συγγράμματα, όχι μόνο έκλεισαν Φιλοσοφικές Σχολές, όχι μόνο έχτισαν πάνω σε ξένα θεμέλια, όχι μόνο χρησιμοποίησαν υλικά κατεδάφισης, αλλά κατακρεούργησαν και ανθρώπους, με κορυφαία τη φιλόσοφο Υπατία. Σε τι ποσοστό όλα αυτά εκτελέστηκαν από λαϊκούς ή ιερείς-και πάντως όχι έτσι βλακωδώς αόριστα από ανθρώπους της εποχής- έχει μικρή σημασία, αφού ηθική αυτουργός του ανοσιουργήματος ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι φυσικοί αυτουργοί ήταν κληρικοί, απλά μέλη της και πάντα εντολοδόχοι της. Ο ίδιος ο κ. Παντερμαλής (καθηγητής της κλασικής Αρχαιολογίας) δεν φαίνεται να αμφισβήτησε το γεγονός (αμφισβητήθηκε από άλλους και θέλει συζήτηση) πως ακόμη και στον Παρθενώνα έγιναν καταστροφές-έτσι όπως δείχνει ο Γαβράς μάλιστα-αλλά επικέντρωσε στην αθώωση της Εκκλησίας, μέσω του αποχαρακτηρισμού των καταστροφέων, που απογυμνώθηκαν από κάθε ιδιότητα πλην αυτής των ανθρώπων της εποχής τους (!).
4. Η λογοκρισία της Ιστορίας και μάλιστα της ιστορίας της πατρίδας και μάλιστα σε ένα κομμάτι της που αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά, είναι πράξη κατάπτυστη. Η μη παραδοχή του γεγονότος και μάλιστα παρά τον διεθνή σάλο και η καταφυγή σε ανόητα σοφίσματα και κουτοπόνηρα ψέματα κάνει την εσχάτη πλάνη χείρονα της πρώτης. Το θέμα δεν είναι αν τα γεγονότα έγιναν ακριβώς όπως τα έδειξε ο Γαβράς, ενδεχομένως με κάποια καλλιτεχνική ελευθερία… Η ουσία είναι πως η Εκκλησία είναι ένοχη για τεράστιας έκτασης καταστροφή αρχαιοτήτων και θέλει αυτό το γεγονός λογοκριμένο.
Πριν να λαλήσει ο πετεινός, ο κ. Γαβράς αποκάλυψε τις νέες λαθροχειρίες του κ.Παντερμαλή.
«Δεν μίλησα ποτέ για “ανθρώπους της εποχής”», λέει από τη μεριά του στα «ΝΕΑ» ο Κώστας Γαβράς. «Κάναμε πράγματι εκτενή διάλογο, όμως ο κ. Παντερμαλής δεν μου διάβασε κατόπιν την ανακοίνωσή του πριν τη δώσει στη δημοσιότητα. Δεν ήταν “άνθρωποι της εποχής”, ήταν παλαιοχριστιανοί. Έχει μεγάλη διαφορά. Δεν ήταν αναγκαστικά ρασοφόροι, οι χριστιανοί της εποχής ντύνονταν συχνά με μαύρα. Αλλά δεν ήταν και οποιοιδήποτε πολίτες, ήταν εκπρόσωποι, πολλές φορές και επίσημοι, μιας θρησκείας. Οι χριστιανοί κατέστρεψαν τα είδωλα, είναι γνωστό, και ένας ιστορικός όπως ο κ. Παντερμαλής προφανώς το ξέρει. Προσπαθεί όμως να αφαιρέσει το στοιχείο ενοχής της Εκκλησίας, σε μια προσπάθεια να δείξει ότι η Εκκλησία δεν είχε τίποτα να κάνει με αυτό. Και αυτό, ενδεχομένως λόγω πιέσεων που- διαβάζω στον Τύπο, δεν ξέρω- δέχεται από αυτή την πλευρά η οποία, τόσους αιώνες μετά, δεν θέλει να αποδεχθεί την αλήθεια. Πρόκειται για μια πολύ λυπηρή υπόθεση. Είναι καιρός να υπάρξει ο διαχωρισμός. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας να ασχολούνται με τα θέματα της μεταφυσικής και οι άνθρωποι της πολιτικής με την ιστορία και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Δυστυχώς στην Ελλάδα οι χριστιανοί δεν θέλουν να παραμείνουν στον χώρο των δικών τους αρμοδιοτήτων- και δεν παρέμειναν ποτέ».
Panter2«Οι χριστιανοί κατέστρεψαν τα είδωλα, είναι γνωστό, και ένας ιστορικός όπως ο κ. Παντερμαλής προφανώς το ξέρει» …. …. Αλλά η επιλογή του μικρού μόνο μέρους – το οποίον κατόπιν ψαλιδίστηκε και αυτό- είναι μια άλλη πικρή ιστορία. «Πρόκειται για νοοτροπία του “παίρνω αυτό που θέλω”. Πρόκειται για άσκηση εξουσίας χωρίς αιδώ», λέει ο παγκοσμίου φήμης Έλληνας σκηνοθέτης».
Ο Κώστας Γαβράς λοιπόν, ο συμπατριώτης μας που μας τιμάει σε όλη τη γη, φέρθηκε άξια του ονόματός του.
Ο κ. Παντερμαλής είναι αναμφίβολα άνθρωπος της εποχής μας. Ξέρει τον δρόμο αυτού που οι πολλοί ονομάζουν Επιτυχία. Το τεράστιο επιστημονικό του κύρος του δίνει τη δυνατότητα να έχει και την εύνοια εθνικοφρόνων υπουργών της ΝΔ και να απολαμβάνει δικομματικής εύνοιας. Αυτόν τον δρόμο προς την επιτυχή ολοκλήρωση αγνοούσε ο περίφημος Τόμας Μορ (Εικ.1), ο Άγγλος καγκελάριος, γνωστός ως «Άνθρωπος για όλες τις εποχές», που πιστός στις αρχές του κατέληξε (1535) στο ικρίωμα.
http://en.wikipedia.org/wiki/A_Man_for_All_Seasons_(1966_film)
http://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_More
Για τον κ. Παντερμαλή (στη φωτ. με απόστρατο Μακεδονομάχο, τ.διαχειριστή μυστικών κονδυλίων), δεν θέλω να πω τίποτα. Σημειώνω μόνο πως φέρεται ως μέντωρ της διάσημης πανεπιστημιακού και δημοσιογράφου και φίλης του Τρισμακαρος Χριστόδουλου κας Παναγιωταρέα.
http://www.i-m-patron.gr/news2/6_5_06_imerida%20synodoy%20_mme.html
Είναι ακόμη και τ. βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, διορισμένος στο Επικρατείας από τον κ. Σημίτη. Προσωπικά αρνούμαι να δεχτώ όσα αρνητικά έχουν γραφτεί για τον τρόπο ανέλιξης της φερόμενης ως φίλης του.
(Ανέλιξη της κυρίας Παναγιωταρέα Κυριακή, Μαρ 8 2009 Θεμης Λαζαριδης).
Εγώ πάντως πιστεύω ακράδαντα ότι η κ.Παναγιωταρέα  διαθέτει τεράστιο ηθικό και επιστημονικό κύρος παγκόσμιας εμβέλειας.
Η ιδιότητα του συμπαραστάτη μιας τέτοιας πολυσχιδούς προσωπικότητος ασφαλώς κολακεύει τον κ.Παντερμαλή, αλλά η ιδιότητά του Έλληνος σοσιαλιστού, τα εξηγεί όλα. Ο Κ.Σημίτης, ο μόνος Έλληνας πρωθυπουργός που διαγράφτηκε από το ίδιο το κόμμα του (μαζί με τους υπουργούς του Κίμωνα Κουλούρη και Γιάννο Παπαντωνίου), ο άνθρωπος που κατάργησε τον φόρο των παγκαριών, που αύξησε τις στρατιωτικές δαπάνες και ψήφισε τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών, ήξερε να διαλέγει συνεργάτες (κ.κ.Μαντέλλη, Τσουκάτο, Βερελή κλπ), βουλευτές Επικρατείας (Δ.Παντερμαλή, Χρ.Ιακώβου-εθνικό μας προπονητή κλπ) και διάδοχο (ΓΑΠ).
Πες μου τους φίλους σου….

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Ένα απροσδιόριστο ον...

Ο κομμουνιστής δικτάτορας της Καμπότζης που με την πολιτική 
που εφάρμοσε στα 4 χρόνια της εξουσίας (1975-1979)
εξόντωσε το 1/3 του λαού του (περίπου 3 από τα 8 εκατομ.).

Ένα απροσδιόριστο ον

Ο τίτλος του άρθρου οφείλεται στο σχόλιο του Θάνου Τζήμερου για το τρολ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Δήμητρας Κουτσούμπα, κατά την διάρκεια της ορκωμοσίας μεταξύ άλλων, όσον αφορά τα καθήκοντα συμβούλων της Περιφέρειας Αττικής. Δεν έχει άδικο. Αν αφαιρέσεις την ιδεολογική καθοδήγα, τα τσιτάτα από τα γραπτά του Μαρξ, τα ασπρόμαυρα άβαταρς των ψευδωνύμων στα κοινωνικά δίκτυα, την αγχωμένη προπαγάνδα εν μέσω αναστεναγμών για το επάρατο έργο του Μνημονίου, την επίδειξη γνώσεων με ξεπερασμένα επιχειρήματα αντικαπιταλιστικής μέθης μέσω iPad, προδίδεται το αδιάφορο σαρκίο: ανθρωπάρια υπονόμων, καμένα μυαλά με χειρονομίες εφάμιλλες απροσάρμοστων δίποδων, συμπεριφορές ανολοκλήρωτες σε κενά αέρος που υπενθυμίζουν στο κοινό, τους φανταστικούς διαλόγους με το προσωπικό φαντασιακό του σοβιετικού μηδενισμού, που θάβει χρωματικές εργογραφίες, χαρωπά ιδιώματα και την χαρά του ευ ζην. Εν Ελλάδι όποιος χαμογελά είναι ύποπτος φραξιονιστικής εσωτερικής γαλήνης και ποιότητας. 

Στον ίδιο χώρο, η Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρθηκε στον λαό. Η επανάσταση της βλαχιάς με κόκκινες γόβες, επαναλαμβάνει θλιβερά την βαρετή θεματική του εμφυλίου, για να μην θεωρηθεί μενσεβικισμός η πίστη στο Σύνταγμα και στους Νόμους. Ο λαϊκισμός εξάλλου πατά επί πτωμάτων για να βαφτίσει εαυτόν αρματολό· συνδυάζοντας έντεχνους κλαυθμυρισμούς λέγε-με-Μελίνα-Κανά, τσιφτετέλια μεταξύ αναρχοφασιστών σε κατειλημμένες βίλες, μπουζούκι και στεναγμό για την χαμένη Σμύρνη των προγόνων, φωτογραφίες μαυροφορεμένων μανάδων με λευκές τρίχες στο πιγούνι και μασέλα με χρυσά δόντια, φάβα και κολοκυθοκεφτέδες με το απαραίτητο αναλόγιο στην γωνία για την οργάνωση της ταξικής πάλης, θαυμασμό για το έντονο ρουστίκ πράσινο της επαρχίας με αντάρτικη απόπειρα επέκτασης της χωροδεσποτείας του μπάφου, η συνταγή πετυχαίνει για πολλοστή φορά. Όχι διότι ισχύει το δίκαιο των αγώνων αλλά επειδή η εντύπωση, η ψευδαίσθηση, η αυταπάτη ότι κάπου-κάτι-κάποιος συνωμοτεί εναντίον μας· αυτό αρκεί για να διαιωνίζεται το αυτιστικό υπόλειμμα ότι εμπλεκόμαστε κι εμείς σε οτιδήποτε οχληρό κι αέναο. 

Η οριεντάλ πολιτική ορθότητα της δικτατορίας των πολλών, οδηγεί τους ψηφοφόρους στις αγκάλες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, του FRONT NATIONAL και του ΚΚΕ. Πολύ περισσότερο, οι αντιδράσεις της αγέλης σε κάτι που προηγουμένως λοιδορούσε και ονείδιζε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρώην ΕΡΤ. Άπαντες, γνώριζαν ότι η Ραδιοφωνία-Τηλεόραση από τα σπάργανά της, ήταν φερέφωνο της κυβερνητικής αναξιοκρατίας και των πρακτικών της. Δεν ξεχνώ την αντίδραση της Έλλης Στάη, όταν έκοψε τον δημοσιογράφο που προσπάθησε να αναφέρει την επίθεση των ΜΑΤ άνευ λόγου κατά διαδηλωτών. Ωστόσο, παραμένουμε φαινόμενο ελληνικής και λυσσαλέας ψύχωσης (από κάποιον πρέπει να ξεριζώσουμε τα μαλλιά), όταν ενώ γνωρίζουμε τον νεποτισμό, την δυσκινησία, την ακαμψία και τον άκρατο ελιτισμό παραγωγών και στελεχών, διοργανώνουμε συλλαλητήρια και συναυλίες διαμαρτυρίας για το κλείσιμό της. Το site ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΟΣ, αντιεξουσιαστικό υποτίθεται όργανο των αναξιοπαθούντων, αναμετέδιδε την λειτουργία από την Παναγία Σουμελά με τα χρυσοποίκιλτα αντικείμενα των παπάδων, προς επίρρωση του ενδιαφέροντός του για την ΕΡΤ. Αντιδρούμε ουχί για την αδικία και τα κακώς κείμενα, αλλά για να πείσουμε πρωτίστως τον εαυτό μας ότι κάτι κάνουμε, κάπως αντιδρούμε, σε κάποια τρύπα χώνουμε την μύτη μας, ανηλεώς, ανεξαρτήτως αντικειμένου. Μόνο και μόνο για μιαν αντενέργεια ακτιβιστικού ψόγου κατά τρίτων· ασχέτως εάν διαφωνούμε κάθετα με την ουσία του προβλήματος. Γκαρίζουμε υπέρ αυτού που θέλουμε να εξαλείψουμε κι ας ξέρουμε ότι έχουμε άδικο! Υποστηρίζουμε αυτόν που μισούμε! 

Είναι κολακευτικό να θεωρείσαι επαναστάτης. Χαζεύοντας τα γκραφίτι του Τσε Γκεβάρα (δική του ιδέα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Λατινική Αμερική), διαβάζοντας τις πρακτικές των Σαντινίστας (πολλοί ιστορικοί επιμένουν για την εθνοκάθαρση των ινδιάνικων πληθυσμών από τους πιονιέρους του Augusto Calderón), θαυμάζοντας τα αποτελέσματα της Οκτωβριανής Επανάστασης (ο όρος «Τρόικα» πήρε το βάφτισμα του πυρός από τις τριμερείς επιτροπές των χαφιέδων της GPU και των βασανιστών της NKVD, κατά των αντιρρησιών του κομμουνιστικού καθεστώτος). Φαίνεται ότι η ρωσορωμιοσύνη φυγαδεύεται από την πίσω πόρτα χωρίς να παραδέχεται την βαρβαρότητα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, τα οποία εν έτει 2014 υποστηρίζει ακόμα, για να μην καταρρεύσει το τοτέμ της βεβιασμένης καλοσύνης υπέρ ενός ανθρωπισμού, με χαρακτηριστικά Τζιχάντ, χωριάτικου οράματος με παντόφλα made in Sepolia, τροτσκιστικής αναπόλησης με συναισθηματικό δυστοπικό τοπίο για τα αγανακτισμένα γιούργια. Παρόλα αυτά ο δημόσιος χώρος υποβαθμίζεται από τους γνωστούς-αγνώστους και οι επιθέσεις εναντίον ημών που υποστηρίζουμε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, τους Θεσμούς και την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, συνεχίζονται αδιάκοπα. Αυτοί που βάλλουν κατά πάντων, δεν το πράττουν για να «μας αλλάξουν μυαλά» αλλά για να πείσουν πρωτίστως τον εαυτό τους ότι αυτά που υποστηρίζουν είναι τα σωστά. Θέλουν να ακούν την δική τους φωνή και όχι τις φωνές των άλλων. Βαλκανικές καρικατούρες με αυταπάτες μεγαλείου· στιχομυθίες μεταξύ μουρλών λίγο πριν τον απροσδιόριστο ταξικό ύπνο.




Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Απέραντο ΠΑΣΟΚ, σαν βόμβα διασποράς...


Απέραντο ΠΑΣΟΚ, σαν βόμβα διασποράς...

Τη διάλυση του κόμματος ΠΑΣΟΚ είναι να τη φοβάσαι πολύ. Είναι σαν βόμβα διασποράς: τα κοινωνικά θραύσματά του πάνε παντού, καταλαμβάνουν όλο τον χώρο.


Στην όψιμη μεταπολίτευση, λίγο πριν το Έτος των Θαυμάτων 2008 που τ' άλλαξε όλα, πολλοί υπέκυψαν στον πειρασμό και εξιδανίκευσαν το ΠΑΣΟΚ: Αρκεί να θυμηθούμε τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή του Νεότερου με την πολιτική παροχών της. Ή τον τόνο των Μέσων Ενημέρωσης, είτε της “δημοκρατικής παράταξης” είτε του “φιλελεύθερου χώρου”, που είχαν ξεχάσει τι έγραφαν στην εποχή των δικών Κοσκωτά και έσταζαν πάλι μέλι για τον Ανδρέα. 
Ο πειρασμός της εξιδανίκευσης post mortem είναι μεγαλύτερος: το μέρος της κοινωνίας, που τόσο ευτύχησε εκείνα τα χρόνια, 1980 - 2008, και γι' αυτό τόσο πολύ τα αγάπησε και τα νοσταλγεί, ανθίσταται. Και πως να αντισταθεί καλύτερα; Εξιδανικεύοντας τον διαχρονικά καλύτερο εκφραστή του. Κατά βάθος, εκείνα τα χρόνια, όλοι αυτοί είχαν γίνει ΠΑΣΟΚ, ακόμη και οι παραδοσιακοί δεξιοί. Ιδίως αυτοί, όσοι συνέχιζαν το δρόμο ως “επιτυχημένοι”κατακτητές παντός καιρού.
Όμως πέρα από τα κοινωνιολογικά, το πολιτισμικό αποτύπωμα του ΠΑΣΟΚ ήταν σαφές από την αρχή: Ήταν το αποτύπωμα του οικονομικά ανερχόμενου μεσοαστού. Με τον συνήθη μικροαστό ακόλουθο.


Ως γνωστόν, η πολιτισμική “βάση” δημιουργεί μετά και το οικονομικό “εποικοδόμημα”: Από τα ζιβάγκο και τους αρχοντορεμπέτες, ήταν μισή τσιγαριά δρόμος μέχρι τα νέα τζάκια, τις εξοπλιστικές μπίζνες και τη γενικευμένη καταναλωτική φούσκα. Κλασικά, βεμπεριανά πράγματα.
Ο ανερχόμενος μεσο-μικροαστός της δεκαετίας του 1980 (στην πασοκίστικη διάλεκτο τον ενέτασσαν συνήθως στους λεγόμενους μικρομεσαίους, ως “ρετιρέ” τους) έγινε ο κατακτητής μεγαλομεσαίος αστός του τέλους της δεκαετίας 1990 και όλης της δεκαετίας του 2000: ο μεγαλομεσαίος, το στέλεχος της ΔΕΚΟ, του χρηματοπιστωτικού, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του αγροτικού συνεταιρισμού, ο μεγάλος συνδικαλιστής με τις “άκρες” και δίπλα ο εργατολόγος, ο καθηγητής γιατρός με την πελατεία, ο μόνιμος σύμβουλος του Οργανισμού ή άλλου ΝΠΔΔ, ο εργολάβος στα καλά προάστεια, ο εισαγωγέας αυτοκινήτων με πάνω από 2000 κυβικά ή άλλο τι. Αυτός με τη μεζονέτα και με το μεγάλο τζίπ. Από το μικρο-μεσοαστικό ρετιρέ μετακόμισε σε μεγάλη trendy μεζονέτα.

Τώρα στην κρίση, ο κάποτε ανερχόμενος μεγαλομεσαίος δεν άλλαξε συνήθειες και τρόπο ζωής: έχει μαζεμένο λίπος αρκούδας για να κάψει και το καίει, το βλέπεις, στα ακριβά μαγαζιά, στις διακοπές, στα ταξίδια στο εξωτερικό. Ούτε και έπαθε τίποτε από την κρίση, έχασε μόνον ένα μέρος απο τα προσδοκώμενα κέρδη του (έκανε και τη “βλακεία” να μετακομίσει από ρετιρέ σε πολύ μεγάλη μεζονέτα, γι' αυτό επαναστατεί τώρα για τους φόρους στα ακίνητα). Άλλοι είναι αυτοί που έπαθαν. Ωστόσο ο επί 30 χρόνια ανερχόμενος φοβάται. Φοβάται πολύ, μην αρχίσει και γίνεται κατερχόμενος. Και αμύνεται: Προς τα μέσα, ψυχολογικά, και προς τα έξω, πολιτικά. Αμύνεται εξιδανικεύοντας ΠΑΣΟΚ. Πολύ ΠΑΣΟΚ: Γεμάτη ΠΑΣΟΚ η εναπομένουσα ΝΔ, πολύ ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ οι ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ και στο Τίποτα, που πλειοψηφεί, παντού ΠΑΣΟΚ. Μόνο κάτω από την ταμπέλα του “κόμματος ΠΑΣΟΚ” δεν βρίσκεις πια πολλούς ΠΑΣΟΚους. Μόνον εκεί αραίωσαν πολύ. 

Στις καταστροφικές επιπτώσεις που είχε η αντιμετώπιση της κρίσης απο την κυβερνώσα ευρωδεξιά, με το μνημόνιο και τη διαχείριση της τρόικας, η στηριγμένη εξ ολοκλήρου σε υπολογιστικά λάθη οικονομετρικών μαθηματικών τύπων (ο “τρελός πολλαπλασιαστής” που ανακάλυψε ο Ολιβιέ Μπλανσάρ και η “πατάτα στο Excel” των Ρόγκοφ-Ράινχαρτ), πρέπει να προστεθεί και η κατά λάθος πυροδότηση της βόμβας διασποράς ΠΑΣΟΚ: Υποτίθεται, μεταρρυθμίσεις και αλλαγή οικονομικού μοντέλου στην Ελλάδα επιδίωκαν· όμως έβγαλαν πάλι έξω από το σκορωφαγωμένο μπαούλο το“Τσοβόλα δώστα όλα”. 
Φαίνεται παντού: παντού υποσχέσεις (χωρίς αντίκρυσμα) από κυβερνώντες και αντιπολίτευση για παροχές, δωράκια και ελαφρύνσεις· πουθενά όμως σχέδια για επανεκκίνηση, για παραγωγή που φέρνει προστιθέμενη αξία, για δημιουργία θέσεων εργασίας, για αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, για δουλειά με νόημα που θα αποφέρει βιώσιμη άνοδο εισοδημάτων. Άραγε, ποιά διεστραμμένη φόρμουλα της τόσο αγαπητής τους “κοινωνικής μηχανικής”εμπιστεύθηκαν οι φωστήρες του νεοκλασικού οικονομικού παραδείγματος και βγήκε πάλι από το κουτί το zonk; 


Μήπως λοιπόν ήταν σοφή η σύσταση τότε, κάποιων που έχασαν κατά κράτος, να μείνουμε διαχρονικά “παγερά αδιάφοροι” απέναντι στο ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και κυρίως ως κοινωνικό φαινόμενο; Και ποιούς άλλους να μνημονεύουμε τώρα που μας βρήκε η συμφορά, όσοι δεν αγαπάμε τα χρόνια εκείνα και καθόλου δεν τα νοσταλγούμε, παρεκτός Μιχάλη Παπαγιαννάκη και Άγγελο Ελεφάντη;
Βεβαιότητες δεν υπάρχουν ούτε στην πολιτική ούτε στην ιστορία, ειδικά όταν το αποτέλεσμα το δείχνει η νεκροψία. Το ερώτημα “τι ήταν και τι ήθελε το ΠΑΣΟΚ”, ακόμη ζητά απάντηση και προκαλεί, ακριβώς γιατί οι νικητές του τότε είναι πιά νικημένοι με ταπεινωτικό τρόπο, ξαπλωμένοι στο πάτωμα.

  Γ. Ρ.



Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Η κυβέρνηση οδηγείται στην πολιτική αυτοκτονία;


Η κυβέρνηση οδηγείται 
στην πολιτική αυτοκτονία;

Υπάρχει ένα ωραίο βιβλίο της Ντόρας Γιαννακοπούλου που λέγεται «Ο μεγάλος θυμός». Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτό που αισθάνονται χιλιάδες Έλληνες για την κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για το αποτέλεσα και τα συναισθήματα που προκαλεί η προπαγάνδα των πολιτικών αντιπάλων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Δεν προκαλούν δηλαδή τον "μεγάλο θυμό" οι Συριζαίοι που θέλουν να έρθουν στην εξουσία και καταγγέλλουν γενικώς και αορίστως την κυβέρνηση.

Είναι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι που στήριξαν αυτά τα κόμματα που έχουν απελπιστεί οριστικά και μάλλον ανεπιστρεπτί. Ειδικά για τη ΝΔ είναι όλοι εκείνοι οι Νεοδημοκράτες που της έδωσαν δύναμη να είναι η μόνη σταθερή πολιτική δύναμη της χώρας όταν οι άλλοι διαλύονται. Είναι η ψυχή της δεξιάς παράταξης που βλέπει τα όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό και κλείνει τα μάτια της για το μαύρο χάλι. Άφησαν τους εκσυγχρονιστές, τους Χαρδούβελους και τους Καραβίτηδες, τους Βενιζέλους και το υπόλοιπο πασοκικό συνονθύλευμα να κάνουν κουμάντο και τώρα είναι η ώρα της πληρωμής.

Αλλά όμως, δεν είναι μόνον αυτοί. Ήρθε η ώρα να πληρώσει η ΝΔ και τα επίχειρα της πολιτικής ανικανότητας βασικών στελεχών της. Μέσα στο Μαξίμου και έξω από αυτό, στα υπουργικά γραφεία και τη Βουλή.

Την ώρα που η χώρα βρίσκεται στη τελική ευθεία για μια συνολική διευθέτηση του χρέους (έτσι λέει τουλάχιστον). Την ώρα που έστω και δειλά, έστω και μίζερα, γίνονται κάποιες μειώσεις φόρων. Την ώρα που η ανυπαρξία πολιτικού λόγου και ο άκρατος λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν του δίνει «αέρα» νικητή, η κυβέρνηση κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Και οδηγείται έτσι στην πολιτική αυτοκτονία.

Είναι τραγικό, αλλά αυτή η κυβέρνηση που κρατήθηκε αλώβητη μέσα σε μια διετία απίστευτης κρίσης, κινδυνεύει να διαλυθεί από τα δικά της λάθη. Θα αυτοκτονήσει βάζοντας η ίδια τη θηλιά στο λαιμό της. Και θα έρθει ο Αλέξης καβάλα στο άλογο θριαμβευτής. Ξέρετε ποιος θα του έχει στρώσει το κόκκινο χαλί; Μπορείτε να το φανταστείτε: Κάποιοι τύποι που βλέπουν έκπληκτοι να τρώνε καθημερινά οδυνηρές πολιτικές σφαλιάρες, σαν τον Σταμάτη, τη Βούλτεψη, τον Χαρδούβελη και ένα μάτσο άλλους κυβερνητικούς παράγοντες και συμβούλους που νομίζουν ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι παιχνιδάκι για πεντάχρονα.

Ε, όχι κύριοι, η Ελλάδα δεν είναι ούτε τσιφλίκι κανενός, ούτε παιχνιδάκι για άσχετους αλλά ούτε και εφαλτήριο για να ικανοποιείτε εσείς τα προσωπικά σας οράματα. Σε μια χώρα που έχει καταρρεύσει, που οι πολίτες έχουν κάνει απίστευτες θυσίες και ιώβεια υπομονή, που περιμένουν την έξοδο από την κρίση, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους, η κυβέρνηση κυβερνά λες και νομίζει ότι απευθύνεται σε παιδάκια που δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται.

Ψεύτικα λόγια, κοροϊδία, αλχημείες και επικοινωνιακές αρλούμπες έτσι για να περνά ο χρόνος και να λένε ορισμένοι μεγαλόσχημοι: «Τους κοροϊδέψαμε κι αυτή τη φορά, πάμε γι’ άλλα». Και στη συνέχεια να αλληλοσυγχαίρονται για την… επικοινωνιακή τους ικανότητα.

Αυτά όμως δεν είναι επικοινωνία, παπατζηλίκι είναι και ο κόσμος το έχει πάρει χαμπάρι. Κι αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα θα είναι η πρώτη κυβέρνηση που θα πέσει όχι για κάποια σκάνδαλα όπως οι προηγούμενς, αλλά γιατί στάθηκε ανίκανη να φέρει σε πέρας ένα και μόνο πράγμα που της ζητήθηκε. Να προσφέρει στον κόσμο φορολογική δικαιοσύνη.

Όσα έγιναν με τον ΕΝΦΙΑ είναι εγκλήματα ολκής. Ούτε με τους ένστολους, αλλά ούτε και με την ΕΡΤ δεν υπέστησαν τόσο δεινή επικοινωνιακή ήττα στην κυβέρνηση. Πάνω από ένα χρόνο τον κοσκίνιζαν το φόρο ακινήτων και ακόμη δεν τον έχουν έτοιμο. Παλινωδίες, αλλαγές, τροποποιήσεις, γκάφες και μια εξοργιστική ανικανότητα. Ποιος φταίει και πρέπει να του αποδοθούν ευθύνες που ζήτησε κι ο Σαμαράς; Φταίει ο Στουρνάρας, φταίει ο Καραβίτης, φταίει ο Μαυραγάνης που κρύβεται παρ’ ότι είναι υπεύθυνος για τα φορολογικά; Φταίει ο Χαρδούβελης και οι νέοι σύμβουλοί του που δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα; Όποιος κι αν φταίει δεν έχει σημασία και είναι υποκριτικό να ζητούνται ευθύνες από έναν και μόνο. Ωραία, την πλήρωσε ο Θεοχάρης που εξόργισε τους πολίτες. Η Σαββαίδου δεν τους εκνευρίζει με τις εγκυκλίους της και τις διαρροές της; Πότε θα μπουν στα σπίτια μας να κάνουν έλεγχο χωρίς εισαγγελέα; Πότε θα κάνουν κατάσχεση στο λογαριασμό μας χωρίς να μας ρωτάνε και πότε θα μας τσακίζουν στους ελέγχους και θα επιβάλλουν πρόστιμα ή ακόμη και φυλακίσεις. Ο Θεοχάρης έφυγε κύριοι είναι αλλού, μήπως αυτός σας φταίει;

Οι βουλευτές της ΝΔ επιτέθηκαν στον Καραβίτη και τον στοχοποίησαν για τον ΕΝΦΙΑ ενώ ζήτησαν να μάθουν αν δουλεύει ακόμη στο υπουργείο. Αυτό είναι το πρόβλημά σας κύριοι, να φύγει ο «υπεύθυνος» και μετά θα ηρεμήσει η κοινωνία; Κούνια που σας κούναγε, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο, φτάνει μέχρι τα υπόγεια του Μαξίμου. Από το κεφάλι μυρίζει το ψάρι, μην ψάχνετε την ουρά.

Όσο για τον γνωστό ..."Μαξιμάρχη" που έχει πάρει πάνω του τα πάντα, παραγκωνίζοντας τους υπόλοιπους. Να του θυμίσουμε ότι δύο χρόνια τώρα γίνονταν συνεχείς συσκέψεις και «πρωϊνοί καφέδες» για να αντιμετωπιστούν καλύτερα τα προβλήματα που ανέκυπταν; Που είναι όλα αυτά τα όργανα και επιτελεία που έσβηναν τη φωτιά προτού καν ανάψει; Τι έχουν πει τέσσερις μήνες τώρα στο Μαξίμου για τον ΕΝΦΙΑ; Έχουν λύσει κανένα θέμα ή τα έκαναν χειρότερα; Ποιες εντολές έδωσε ο Σαμαράς και τις υλοποίησαν οι μεγαλοπαράγοντες;

Για να έχουμε φτάσει στο αποτέλεσμα της αναταραχής μάλλον τα έκαναν χειρότερα. Αλλά μήπως υπάρχει από κανέναν φιλότιμο για την ανάληψη της ευθύνης για τη σημερινή εικόνα της κυβέρνησης; Μη χάσουν την εξουσία τους, τις γραμματείς τους, το κόκκινο τηλέφωνό τους και το παπατζιλίκι τους ενδιαφέρονται, όχι για να σωθεί αυτή η «μαύρη» η χώρα.

Πολλοί από τους ανίκανους κυβερνητικούς παράγοντες έχουν δέσει τον γάιδαρο τους και ακόμη κι αν πέσει η κυβέρνηση νομίζουν ότι θα είναι μάγκες. Ο ελληνικός λαός τι φταίει όμως να πληρώνει το μέγεθος της ασχετοσύνης τους; Και ο Σαμαράς δε βλέπει τι γίνεται γύρω του να πάρει το φραγγέλιο;



Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Το μη χείρον χείριστον


Το μη χείρον χείριστον
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η άποψη ότι ο αποτυχών πολιτικός κ. Κουβέλης θα πρέπει να επιβραβευθεί με την έστω συμβολική θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, εκτός από τον καιροσκοπισμό των συγκυβερνώντων που θεωρούν εαυτούς πιο απαραίτητους για τον τόπο και από τους ίδιους τους θεσμούς της Δημοκρατίας, στηρίζεται και σε μια βαθιά ριζωμένη ψυχολογική αντίδραση. 
Πρόκειται για το αντανακλαστικό που επιτρέπει στη συλλογική μας συνείδηση να δικαιώνει ηθικά τις ήττες και τις αποτυχίες, στο όνομα ενός ηρωισμού που δεν κρίνεται από τα αποτελέσματά του, αλλά από τη χειρονομία, της οποίας το μεγαλείο είναι αντιστρόφως ανάλογο προς το αντίκρισμά της. Στον φαντασιακό μας ορίζοντα ο δύστροπος Αχιλλέας που έπεσε μπροστά στα τείχη της Τροίας, αφού δημιούργησε ένα σωρό προβλήματα στους Αχαιούς, είναι πιο γοητευτικός από τον πολυμήχανο Οδυσσέα, ο οποίος με το τέχνασμα του Δούρειου Ιππου οδήγησε τη δεκαετή πολιορκία σε αίσιο τέλος για τους Έλληνες. Ο ήρωας των Περσικών Πολέμων είναι ο Λεωνίδας. Δεν είναι ο Θεμιστοκλής, ο οποίος, στο κάτω κάτω, κατάφερε να καταστρέψει τον περσικό στόλο και να απαλλάξει την Ελλάδα από την απειλή της τυραννίας της Ανατολής.
Έκτοτε, βοηθούσης και της μεγάλης τραγικής παράδοσης, της πραγματικής ελληνικής παράδοσης, η σχέση του πραγματικού ηρωισμού με την ήττα και την αποτυχία έχει νομιμοποιηθεί στη συλλογική μας συνείδηση, με αποτέλεσμα κάθε ήττα να δικαιώνεται ηθικά ως ηρωική. 
Η ηγεμονία της αριστερής κομμουνιστογενούς διανόησης τα χρόνια της μεταπολίτευσης οφείλεται σε αυτό το ψυχολογικό αντανακλαστικό: οι ηττημένοι του Εμφυλίου δικαιώθηκαν πνευματικά επειδή ακριβώς ηττήθηκαν, επειδή απέτυχαν παταγωδώς στο πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο. Το ίδιο ψυχολογικό αντανακλαστικό ισχύει και στη συλλογιστική που διαβεβαιώνει πως η Ελλάδα είναι μεγάλη επειδή είναι μικρή, πως το υπέρογκο χρέος που κατασπαταλήθηκε από διάφορους αμόρφωτους και νεόπλουτους στην πραγματικότητα ήταν μια πράξη ζορμπαλίδικου ηρωισμού. Μην ξεχνάμε πως η επιχείρηση που στήνει ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη, το περίφημο ορυχείο, διαλύεται και καταστρέφεται, ενώ ο ήρωας χορεύει ενθουσιασμένος στην ακρογιαλιά. Για κάτι τέτοια ζουν οι ήρωες.
Η μεταπολίτευση δεν έφερε τίποτε καινούργιο στην ελληνική ζωή, παρά την πολλά υποσχόμενη ευρωπαϊκή μας ένταξη. Οι αντιλήψεις μας για τη δημοκρατία, οι οποίες δεν είχαν και μεγάλο ιστορικό βάθος ούτως ή άλλως, απλώς προσαρμόσθηκαν στη μισαριστεία που τη βαφτίσαμε δικαιοσύνη, στις φοβίες που μας προκαλεί κάθε τι εξαιρετικό και στον ηρωισμό της αποτυχίας. 
Ο κ. Κουβέλης είναι ένας αποτυχημένος πολιτικός. Προσοχή, δεν είναι κάποιος που έδωσε μάχες και έπεσε ηρωικώς μαχόμενος στις επάλξεις των ιδεών του. Είναι το πορτρέτο του πολιτικού της επιβίωσης. Δεν έχει δώσει καμία πραγματική μάχη, δεν έχει προτείνει απολύτως τίποτε, και το μόνο που τον διακρίνει είναι ο καθωσπρεπισμός μιας δικηγορίστικης φλυαρίας. Είναι ιδανικός για Πρόεδρος μιας Δημοκρατίας σαν τη δική μας, που φοβάται την επιτυχία για να μην απονομιμοποιήσει τη μετριότητα. Ιδανικός για συμβολικός ανώτατος άρχων μιας πολιτικής ζωής που δεν έχει να προτείνει τίποτε στον τόπο. 
Ιδανικότερος φρονώ και από τον κ. Γλέζο ακόμη, αν δεν υπήρχε εκείνο το επεισόδιο με τη σημαία που έχει αναγορεύσει τον ευρωβουλευτή σε ήρωα της αντίστασης κατά των Γερμανών, των τότε, όπως και των τώρα, των εσαεί Γερμανών. Θα μου πείτε τον κ. Γλέζο τον ψήφισαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στις ευρωεκλογές, ενώ τον κ. Κουβέλη κάτι χιλιάδες σκέτες. Λογικό, αφού πολλοί συμπατριώτες μας εξακολουθούν να πιστεύουν πως το πολιτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί αν βρεθεί κάποιος να ανέβει στην Ακρόπολη για να κατεβάσει τη γερμανική σημαία. Και αν δεν βρει γερμανική σημαία, δεν έχει σημασία. Ας κατεβάσει ό,τι βρει και βλέπουμε. Για κάτι τέτοια ζουν οι ήρωες.


Έντυπη