Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Παρά φύσιν ιδεολογία!


Παρά φύσιν ιδεολογία!

Βοσκοί, στη μάντρα της Πολιτείας οι λύκοι! Οι λύκοι!
Στα όπλα, Ακρίτες! Μακριά και οι φαύλοι και οι περιττοί,
καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι,
για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί.
(«Οι λύκοι», Κ.Παλαμάς)

Συνεπής στις ιδεοληπτικές τοποθετήσεις του, ο Νίκος Φίλης τράβηξε για μια ακόμα φορά επάνω του, τα φώτα της δημοσιότητας. Αν δεν είχε κάποιο θεσμικό ρόλο, θα ήταν απλά ένας ιδεοληπτικός πολίτης αυτής της χώρας. Όμως μοίρα κακή τον έχρισε να παριστάνει τον Υπουργό Παιδείας, στην κομβικότερη στιγμή της ιστορίας του έθνους.

Αυτή την φορά, το θολωμένο του μυαλό του είπε να τα βάλει με τη γλώσσα. Χαρακτήρισε «παρά φύσιν» την διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και γενικά παρουσιάζει μια διάθεση να κομίσει το πνεύμα αλλαγής που έχει φέρει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και στη γλώσσα μας.

Είναι πλεονασμός θεωρώ να του θυμίσουμε την ομορφιά και την αδιάκοπη ιστορία της γλώσσας μας, τη γλώσσα που μιλάμε με τον ίδιο τρόπο από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα. Είναι επίσης πλεονασμός να του θυμίσουμε τα λόγια με τα οποία έχουν εκφραστεί μεγάλοι άνδρες γι’ αυτήν. Δεν μπορεί να τεθεί θέμα αμφισβήτησης της σημασίας της. 

Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο. Ο κος Φίλης, εξέχον μέλος της χειρότερης κυβέρνησης που έχει περάσει από αυτόν τον τόπο, είναι ο ενορχηστρωτής της επίθεσης στα ταυτοτικά στοιχεία του λαού μας, που μας συνέχουν ως έθνος. Με ύφος και ήθος κομισάριου, έχοντας ως δεξί, συγγνώμη, αριστερό του χέρι τον Αντώνη Λιάκο, πνευματικό πατέρα των Ρεπούση, Αναγνωστοπούλου, Δραγώνα και λοιπών της σχολής των αναθεωρητών της ιστορίας, συνεχίζει απτόητος το καταστροφικό του έργο. Ο ρόλος του καθοδηγητή που του έχει ανατεθεί δεν είναι νέος, αφού πριν την κάθοδό του στην πολιτική, υπήρξε διευθυντής στην εφημερίδα «Αυγή», την δημοσιογραφική ναυαρχίδα και κύριο εκφραστή της παρέας του 3%.

Στοχεύοντας στα παιδιά, στο μέλλον αυτού του τόπου, θέλει να ετοιμάσει τις επόμενες γενιές ασπόνδυλων πολιτών. Πολιτών αποκομμένων από τις ρίζες, το παρελθόν, τις παραδόσεις τους οι οποίοι, με τη σειρά τους, θα υποθηκεύσουν το μέλλον των επόμενων γενιών για περισσότερα από τα 99 χρόνια που η παρούσα κυβέρνηση υποθήκευσε τον τόπο μας.

Αφού θα έχει χτυπηθεί η γλώσσα, η ιστορία, η θρησκεία και ο πολιτισμός μας, οι ανέστιοι πολίτες της χώρας μας δεν θα νοιώθουν κανέναν δεσμό με τον τόπο τους, δεν θα αισθάνονται τίποτα γι’ αυτόν και έτσι ως άτομα αυθύπαρκτα, απομακρυσμένα από την κοινωνία προσώπων, θα είναι εύκολη λεία στα χέρια των κάθε λογής αρπακτικών που εποφθαλμιούν να διαλύσουν την πατρίδα μας και να την μετατρέψουν από χώρα σε χώρο. Δεν θα υπάρχουν αντιστασιακά αντανακλαστικά, δεν θα υπάρχει λόγος και διάθεση αντίστασης, μόνο υπακοή και υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών μας και όποιων άλλων έχουν παρόμοια διάθεση. Οι Έλληνες φοβισμένοι και από την οικονομική λαίλαπα, θα γίνουν εθελόδουλοι για να σώσουν το τομάρι τους και μοιρολατρικά θα περιμένουν το τέλος…

Ο Φίλης και οι σύντροφοί του, ως θιασώτες της υλιστικής προσέγγισης των πραγμάτων, κατασκευάζουν εφήμερους, μαζοποιημένους ανθρώπους, εντελώς απομακρυσμένους από το επέκεινα, παγκοσμιοποιημένους πολίτες, μονάδες ενός πολυπολιτισμικού χυλού. Προτείνουν λιγότερο κόπο, ήσσονα προσπάθεια, εύκολη επιτυχία, ισοπεδωτική αντιμετώπιση των αδιάφορων μαθητών με αυτούς που ενδιαφέρονται και προσπαθούν.

Η κυβέρνηση με το πρόσφατο μνημόνιο που υπέγραψε απέδειξε στα αφεντικά της την πίστη της και υπενθύμισε για ποιο λόγο πρέπει να μείνει στην εξουσία. Γνωρίζοντας πως μετά απ’ τη λήξη της θητείας της, ακόμα και στο τέλος της τετραετίας να έρθει αυτή, δεν θα ξαναδεί εξουσία, προσπαθεί να συντομεύσει και να εφαρμόσει όλες τις νοσηρές σκέψεις και ιδεολογίες της, φανερώνοντας σε όλους τον νεοραγιαδισμό της και στους ψηφοφόρους της το έγκλημα που διέπραξαν.

Όπως είναι κατανοητό, αυτές οι πολιτικές οδηγούν μεγάλο μέρος του λαού σε ακραίες επιλογές και αυτό είναι θέμα που πολλοί παραβλέπουν. Το εκρηκτικό μείγμα που φτιάχνεται από τέτοιες πολιτικές μαζί με το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, που όπως φαίνεται σύντομα θα ξαναδούμε μπροστά μας με μεγαλύτερη ένταση, το δημογραφικό πρόβλημα που και αυτό διογκώνεται, καθώς και ο εθνομηδενισμός που εξυφαίνεται σε όλες τις επιλογές της θλιβερής κυβέρνησης, χτυπούν το καμπανάκι για τα μελλούμενα.

Η πατρίδα μας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Όσο μένουν αυτοί πάνω, τόσο πλησιάζουμε την άβυσσο. Ας αντισταθούμε παντοιοτρόπως στα ύπουλα σχέδιά τους και ας παλέψουμε για να τους διώξουμε.

Κλείνοντας, ξανά ο Παλαμάς μας δείχνει τον δρόμο στα σχέδια του Φίλη και της παρέας του για τη σκύλευση της γλώσσας μας: «Για τη μητέρα γλώσσα μας τα λάβαρα κρατείστε»!

Ο Παναγιώτης Δ. Κωστόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα.

Είναι πτυχιούχος ιδιωτικής σχολής Τουριστικών και Ξενοδοχειακών επαγγελμάτων, απόφοιτος της σχολής «Οργάνωση και Τεχνολογία Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων» του Α.Τ.Ε.Ι. Πάτρας και πτυχιούχος της σχολής «Ελληνικού Πολιτισμού» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου.
Άρθρα του έχον δημοσιευτεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Εργάζεται ως τραπεζικός υπάλληλος σε ιδιωτικές Τράπεζες.

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

Τι ακριβώς ήταν το διαβόητο Μπούλκες;


Τι ακριβώς  ήταν το διαβόητο 
Μπούλκες;

Από το 1945 και ως το τέλος του Εμφυλίου λειτούργησε το Μπούλκες. Ένα πλούσιο χωριό γερμανόφωνων, πιο ψηλά από το Βελιγράδι, στα σύνορα με την Ουγγαρία. Οι κάτοικοί του συνεργάστηκαν (έτσι λένε τουλάχιστον οι Γιουγκοσλαβικές πηγές της εποχής) με το Χίτλερ. Ως αποτέλεσμα, όλοι οι άντρες εκτελέστηκαν και οι γυναίκες στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας, μακριά από τα σπίτια τους, στα οποία δεν επέστρεψαν ποτέ. Το χωριό έμεινε έρημο για λίγο, ώσπου οι Γιουγκοσλάβοι το υπέδειξαν στον Τζήμα (Σαμαρινιώτη) μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος έψαχνε έναν κατάλληλο χώρο για να στεγαστούν οι καταδιωκόμενοι του Κόμματος (εν μέρει και του ΕΛΑΣ) μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Στο Μπούλκες έμειναν για λίγους ή πολλούς μήνες μερικές χιλιάδες μαχητές (περί τους 5.000). Στην τελευταία φάση, στο χωριό ήρθαν και κάμποσα γυναικόπαιδα.
Υπήρξε λοιπόν μια μικρή περιοχή, στο Μπούλκες και τη γύρω εύφορη πεδιάδα, όπου η ηγεσία του ΚΚΕ είχε απόλυτη εξουσία, από την αρχή ως το τέλος. Οι Γιουγκοσλάβοι δεν ανακατεύτηκαν σε τίποτα, εκτός από την τελευταία φάση, μετά τη ρήξη Στάλιν – Τίτο, όπου έπρεπε να αποφασιστεί που θα πάνε οι πρόσφυγες που απόμειναν στο χωριό. Αποκαλούσαν μάλιστα το Μπούλκες 7η Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας.
Η ζωή οργανώθηκε, ως ένα ιδιότυπο ελληνικό κομμουνιστικό πείραμα: δουλειά, εκπαίδευση (κλασσική και στρατιωτική, χωρίς όπλα), κομματική διαφώτιση, συλλογικές δραστηριότητες. Ήταν μια ευκαιρία, ένα στοίχημα. Το οποίο χάθηκε – όπως και όλα τα άλλα στοιχήματα που πρόσφερε η Ιστορία στο σταλινισμό. Ο οποίος, όπως ο σκορπιός που δάγκωσε το βάτραχο που τον μετέφερε από τη μια όχθη του ποταμού στην άλλη και πνίγηκαν και οι δύο, πολύ απλά δε μπορούσε να ξεφύγει από την ίδια του τη φύση.
Ας δούμε κάποιες πτυχές αυτής της σχετικά άγνωστης πτυχής του Εμφυλίου.


Υπήρξε πράγματι πρόβλημα ή πρόκειται για αντικομμουνιστική φιλολογία;

Όσον αφορά το Μπούλκες γίνεται πολύ σπέκουλα. Ασφαλώς γίνανε υπερβάσεις και εγκλήματα. Το Κ.Κ.Ε. έκανε προσπάθειες να ξεκαθαρίσει το θέμα και να αποδοθούν ευθύνες. Συγκεκριμένα η 3η Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε. το 1950 έβγαλε επιτροπή για να εξετάσει την υπόθεση Μπούλκες. Με βάσει τη δουλειά της επιτροπής αυτής το Π.Γ. του Κ.Κ.Ε στις 25 Απριλίου 1951 πήρε σχετική απόφαση.


Η απόφαση ανάμεσα σε άλλα αναφέρει: Το Μπούλκες δεν έγινε φυτώριο δημιουργίας στελεχών του αγώνα, αλλά εστία αντικομματικής μόλυνσης και διαφθοράς. Η κομματική καθοδήγηση του Μπούλκες, με επικεφαλής το Μ. Πεχτασίδη, εφάρμοζαν στρατοκρατικές τραμπούκικες – αντικομματικές μεθόδους καθοδήγησης, μέθοδες αστυνομικές, χαφιέδικες. Στο Μπούλκες επιβλήθηκε ένα καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και φαυλοκρατίας. Δημιούργησαν στον κόσμο το αίσθημα της επιφυλακτικότητας, καχυποψίας και χαφιεδοφοβίας. Καλλιέργησαν το πνεύμα της δουλικότητας, της υποταγής και κολακείας. Κάθε προσπάθεια ελέγχου και κριτικής χαρακτηρίζονταν εχθρική ενέργεια και επακολουθούσαν μέτρα απομόνωσης, φτάνοντας μέχρι εγκλήματα σε βάρος αγωνιστών. Γι’ αυτές τους τις πράξεις οι υπεύθυνοι έχουν κομματικές – πολιτικές και ποινικές ευθύνες.
Η απόφαση τέλος καταλογίζει την πρώτη ευθύνη στο Π.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. και στους Γ. Ιωαννίδη και Π. Ρούσσο που σαν κλιμάκιο του Π.Γ. είχαν ευθύνη για το Μπούλκες.



Η οργάνωση της ζωής στο Μπούλκες

Αυτόνομη κοινότητα με όλα τα απαραίτητα συστατικά μιας ολοκληρωμένης χώρας, με τα σύνορά της, τους δικούς της νόμους, εσωτερική Γραμματεία (από 9 μέλη), νόμισμα, εκπαιδευτικό σύστημα, όργανα εξουσίας και καταστολής. Ιδρύθηκαν επαγγελματικά σωματεία (οικοδόμοι, ξυλουργοί, ράφτες κ.λπ.), υπήρχε η ομάδα των μορφωμένων (ομάδα αριθμός 67), η γεωργική ομάδα (αριθμός 14), άνοιξε νοσοκομείο (ομάδα αριθμός 16), ορφανοτροφείο, δημοτικό και γυμνάσιο στην ελληνική γλώσσα, βιβλιοπωλείο, θέατρο, κινηματογράφο, ορφανοτροφείο αλλά και στρατιωτική Ακαδημία στην οποία εκπαιδεύονταν αξιωματικοί για τις ανάγκες των μονάδων του ΔΣΕ που μάχονταν εναντίον της αθηναϊκής κυβέρνησης.



Η αγροτική οικονομία απέκτησε ζώα και δημιούργησαν φάρμα εκτροφής κουνελιών. Οι Έλληνες του χωριού εργάστηκαν στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Brcko-Banovic και Samac-Sarajevo Στην τοποθεσία όπου σήμερα βρίσκεται το δημοτικό σχολείο του χωριού ήταν η θεατρική αίθουσα “Αθήνα”, στην οποία ανέβασαν παραστάσεις επαγγελματίες ηθοποιοί, μέλη και συμπαθούντες του ΔΣΕ. Το τοπικό τυπογραφείο εξέδιδε την εφημερίδα “Φωνή του Μπούλκες”, το παιδικό περιοδικό “Αετόπουλα”, σχολικά βιβλία και εγχειρίδια ιδεολογικής καθοδήγησης. Εκεί τυπώθηκαν νομίσματα (κόπηκε ελληνικό δηνάριο, κόπηκαν από την «κυβέρνηση» του Μπουλκές 9.253.255 δηνάρια που χρησιμοποιούνταν μέσα στο χωριό) που κυκλοφόρησαν αποκλειστικά στην ελληνική κοινότητα του Μπούλκες, αλλά και το υλικό της προπαγάνδας για τους στόχους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος στην πατρίδα και το εξωτερικό.


Πηγές: Χρήστος Καινούριος, Στα άδυτα του Εμφυλίου. Στρατόπεδα Ρουμπίκ και Μπούλκες, Εκδ. Ιωλκός.



Οι πεντάδες

Η πιο διεστραμμένη επινόηση άκρατου ολοκληρωτισμού υπήρξε η πεντάδα, η οποία αποτέλεσε τον βασικό πυρήνα της κοινωνικής ζωής, κυρίως στις πιο κρίσιμες ώρες της κομματικής επαγρύπνισης. Πέντε προσεχτικά επιλεγμένα άτομα, δύο ύποπτα και τρία σίγουρα απαρτίζανε την πεντάδα, παρακολουθούσαν ο καθένας τους άλλους και όφειλαν κόντρα σε κάθε νόμο της ανθρώπινης φύσης να ζούνε και να κινούνται συνέχεια ομαδικά. Μαζί και οι πέντε πήγαιναν στη δουλειά, μαζί επέστρεφαν περπατώντας πάντοτε με την ίδια διάταξη στο πεζοδρόμιο, δηλαδή τα «ύποπτα» στοιχεία βάδιζαν ανάμεσα στα «σίγουρα» ώστε να αποφευχθεί η πιθανότητα κάποιος «ύποπτος» να μιλήσει σε κάποιον ανεπιθύμητο. Μαζί και οι πέντε πήγαιναν παντού, μαζί είχαν οποιαδήποτε κοινωνική επαφή, απαγορεύονταν κάποιος να συναντήσει κάποιον ατομικά, μαζί έτρωγαν και μαζί κοιμόντουσαν. Ακόμη και τη νύχτα αν κάποιος ήθελε να πάει στο μπάνιο έπρεπε να ξυπνήσει κάποιον από την πεντάδα για να τον συνοδεύσει. Δεν υπήρχε κανένα περιθώριο ατομικής ζωής. Το άτομο δεν ήταν πλέον ξεχωριστός άνθρωπος, γινόνταν μέλος μιας ομάδας, υπατάσσσονταν απολύτως σε αυτήν και έχανε κάθε στοιχείο ατομικής ιδιαιτερότητας. Με αυτό τον τρόπο ο έλεγχος πάνω στα μέλη της ομάδας ήταν απόλυτως και συνεχής και τα «προβληματικά» μέλη της κοινότητας απομονώνονταν και αποκλείονταν από κάθε επαφή.

Πηγή: Eudes D., Οι καπετάνιοι, εκδ. Εξάντας, σελ. 370,
via: http://xrisaxatzivasiliou.blogspot.com/2010/01/normal-0-false-false-false.html

Διακρίσεις

Για να υπογραμμίσουν καθαρά τις διαβαθμίσεις της νέας ιεραρχίας, προνόμια φανταχτερά παραχωρούνται στους γραφειοκράτες του κόμματος. Έχουν μεγάλα σπίτια, τρώνε σ’ ένα είδος λέσχης και μοιράζονται τον καλό ρουχισμό. Οι καπετάνιοι κι οι παλιοί αντάρτες είναι μαντρωμένοι σαν αιχμάλωτοι.
Σε μια συγκέντρωση, ένας καπετάνιος απευθύνεται στο ακροατήριο.
«Γιατί αυτή η ανισότητα ανάμεσα στη διοίκηση και στα μέλη του στρατόπεδου; Γιατί αυτή η δυσπιστία και η αδιαφορία για τους ήρωες της Αντίστασης;»
Ο Πεχτασίδης σηκώνεται στην έδρα.
«Πρέπει να διαγραφεί ο σύντροφος.» 
Η συνέλευση απορρίπτει την πρόταση και διαλύεται αμέσως. Οι αμφισβητίες όμως εντοπίζονται και καταγράφονται στο μαυροπίνακα ενός κακόβουλου και συχνά αιματηρού καταδιωγμού.
Η αστυνομική τοξίνωση δηλητηριάζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, διαβρώνει τις θελήσεις και τελικά παραλύει κάθε διάθεση κριτικής.
«Αν κουβεντιάσεις με τον τάδε που έχει αντικομματική στάση, θα παρασυρθείς απ’ αυτόν. Πρόσεχε, γιατί διαφορετικά θα υποχρεωθούμε να λάβουμε μέτρα εναντίον σου.»
Αν η προειδοποίηση δε φέρει αποτέλεσμα, χρησιμοποιούνται πιο δραστικά μέσα

Πηγή: Eudes D., Οι καπετάνιοι, εκδ. Εξάντας, σελ. 323, 

Ο καπετάν Μαύρος

Ο καπετάν Μαύρος καθιστός, με το γερμανικό αυτόματο

Ο Πεχτασίδης οργανώνει την πρώτη του εκκαθάριση το καλοκαίρι του 1945. Μαζί με τον καπετάν Μαύρο, είκοσι ξεροκέφαλοι οδηγούνται στα σύνορα, δηλαδή ρίχνονται βορά στις συμμορίες που αλωνίζουν την ελληνική ύπαιθρο ψάχνοντας. Τα σφάλματά τους είναι, η απειθαρχία, και φυσικά οι αντικομματικές ενέργειες και η προδοσία.
Στο Μπούλκες υπήρχαν γύρω στους 100 άνδρες που άνηκαν στην μυστική αστυνομία και υπήρχε φυλακή που μετά αμφισβητήθηκε.
Μετά την παράσταση της δημόσιας ανάγνωσης των κατηγοριών, με εξέδρα, μουσική και σκηνοθεσία κατάλληλη, ο Μαύρος και οι 20 αντάρτες οδηγούνται στο σταθμό ανάμεσα σε δύο σειρές αντρών που έχουν ψυχολογικά συνθηκολογήσει, σφυρίζουν περιφρονητικά και φτύνουν κατάμουτρα τους παρίες. Εκείνοι που δε συμμετέχουν, και είναι πολλοί, θα περιμένουν τη σειρά τους. Είναι τα σκουλήκια.
Ο Μαύρος, ο «προδότης», πεταγμένος από τους γραφειοκράτες, θα οργανώσει νέες αντάρτικες ομάδες και θα πεθάνει, δύο χρόνια αργότερα, σαν ήρωας στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού.

Πηγή: Eudes D, Οι καπετάνιοι,via:http://ignatios100.blogspot.com/2009/05/blog-post_15.html
Από το Μπούλκες είχε διωχτεί και ο δολοφόνος του Γιάννη Ζεύγου: 


Διώξεις

Όπως ήταν επόμενο και πικρίες υπήρχαν ανάμεσα στους προσφυγές, και αντιρρήσεις ακούγονταν σχετικά με την πολιτική που ακολουθήθηκε και απογοητεύσεις. Οι συζητήσεις γύρω απ’ αυτά, κατά την αντίληψη της ηγεσίας, έπρεπε να «κοπούν με το μαχαίρι». Με βάση αυτή τη λογικήάρχισαν οι νυχτερινές μουλωχτές συλλήψεις και εξαφανίσεις αγωνιστών. Τα θύματα της εγκληματικής αυτής νοοτροπίας και πρακτικής είναι πολλά, μερικοί από εκείνους που επέζησαν τα ανεβάζουν σε πάνω από εκατό. Οι διαφωνούντες στέλνονταν στο νησί του Δούναβη με το «αιτιολογικό» να κόβουν ξύλα για το ασβεστοκάμινο. Εκεί εξοντώθηκαν. Παρά τις προσπάθειές της, η Επιτροπή δεν μπόρεσε να βρει, σε κάποιο σημαντικό αριθμό, τα ονόματα των εξοντωθέντων στο Μπούλκες. Το Μπούλκες έγινε εξωτερικό έδαφος της Ελλάδας και μέχρι το 1949 λειτούργησε ως ανεξάρτητη ελληνική κοινωνία μέσα στην επικράτεια της Γιουγκοσλαβίας.



Ο εξτρεμιστής της ΟΠΛΑ στην Αθήνα, Στέλιος Κάλφας, αφού προηγουμένως βασάνισε άγρια περί τους 20-30 συντρόφους του, τους ρίχνει μισοπεθαμένους στο Δούναβη, όπου πνίγονται.
Δεκαπέντε διανοούμενοι κομμουνιστές, που χαρακτηρίζονται «τροτσκιστές», «αρχειομαρξιστές» και «ύποπτοι», βασανίζονται άγρια.
Τους είδε με τα μάτια του ο Αλέκος Κουτσούκαλης, σύντροφός τους, καπετάνιος του Β΄ τάγματος του Συντάγματος του ΕΛΑΣ Άρτας και υπεύθυνος, ύστερα, της διαφώτισης του «Δημοκρατικού Στρατού» στη Μουργκάνα και γράφει στο βιβλίο του «Το χρονικό μιας τραγωδίας, 1945-1949» (Εκδόσεις Ιωλκός):
«Χαραγμένα τα κορμιά τους με χοντρά μαστίγια, αναμμένα τσιγάρα, σπασμένα πλευρά, ξεριζωμένα μαλλιά από τα κεφάλια τους …».
Οι κρατούμενοι του Μπούλκες, περίπου 300, ζούσαν σε ειδικό χώρο και ο στρατοπεδάρχης Χάρης είπε στον Κουτσούκαλη γι’ αυτούς:
«Εδώ αυτοί ζουν χειρότερα από τα ζώα. Τα ζώα έχουν κάποια αξία. Αυτοί δεν έχουν καμμιά απολύτως αξία. Είναι σαν τους λεπρούς».
Και αναρωτιέται ο Αλέκος Κουτσούκαλης:
«Κι εμείς πολεμήσαμε γι αυτή τη λευτεριά. Για να φτιάχνουμε στρατόπεδα χιτλερικού τύπου, να βασανίζουμε και να σκοτώνουμε τους αγωνιστές που πολέμησαν για τη λευτεριά; Καλύτερα να μην είχα γεννηθεί!».


Η διοικούσα επιτροπή του στρατοπέδου, που αποτελείται αποκλειστικά από παλαιά μέλη της ΟΠΛΑ, έχει συστήσει μια εσωτερική πολιτοφυλακή. Οι εκπρόσωποι της τάξης, φορώντας το περιβραχιόνιο με τα τρία γράμματα του ΥΤΟ (σημ. Υπηρεσία Τάξης Ομάδας) και μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρομοκρατίας, απομονώνουν τους διανοούμενους και τους καπετάνιους που αντιπροσωπεύουν τις «τροτσκιστικές και μικροαστικές τάσεις» που έχουν κληρονομηθεί από τον ΕΛΑΣ. Το νόημα αυτής της κάθαρσης, που δεν θα πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά παρά δεκαοχτώ μήνες αργότερα, είναι αποκαλυπτικό για τις επαναστατικές αντιλήψεις του Ζαχαριάδη. Τα «σκουλήκια», σταμπαρισμένα ήδη δημόσια κατά τη διάρκεια των συνελεύσεων, ζουν μέσα σ’ ένα κλίμα καταδίωξης και τρόμου. Ένα πρωί, ο επίτροπός του στρατοπέδου ζητάει έναν κατάλογο αυτών που επιθυμούν να επιστρέψουν στην Αθήνα.
– Ήταν ένα τέχνασμα, δηλώνει ο Πεταχτσίδης μια βδομάδα αργότερα, για να αποκαλυφθούν τα σκουλίκια που δεν τους αρέσει εδώ και θέλουν να πάνε να συνεργαστούν με τους μοναρχοφασίστες. Όταν ένας οργανισμός μολύνεται, όλα τα μέσα είναι καλά, προκειμένου να τον απαλλάξεις από τα μικρόβια.

Πηγή: Eudes D., Οι καπετάνοι, εκδ. Εξάντας, σελ. 239

Την άνοιξη του 1946, νομίζω Απρίλης μήνας, δόθηκαν οδηγίες στις κόβες να διωχτούν από τις γραμμές μας αυτά τα «σκουλίκια». Αν δεν σφάλλω δεν υπερέβαιναν τους 100 από όλη την παροικία του Μπούλκες. Ήταν 98. Έπρεπε να συγκεντρωθούν στο τσαϊρι, όπου ήταν παραταγμένες, από τις δύο πλευρές του δρόμου, όλες οι γκρούπες (συνολικά 24).
Οι καθοδηγητές του Μπούλκες, ύστερα από έγκριση των γιουγκοσλαβικών αρχών και δεν αμφιβάλλω και του υπεύθυνου εκπροσώπου της ΚΕ του ΚΚΕ, πήραν απόφαση να τους παραδώσουν στην ΟΣΝΑ (γιουγκοσλαβική υπηρεσία ασφαλείας) και να τους «πετάξουν» στο ελληνικό έδαφος, μέσω των συνόρων.
(…)
Στο τσαΐρι, ώσπου να μπουν στο τρένο οι δύσμοιροι αυτοί αγωνιστές, έγιναν ανήκουστα πράγματα… Επονείδιστα και βάρβαρα για κομμουνιστές – αγωνιστές. Φτύνανε, σπρώχνανε, κλωτσούσανε και χλευάζανε φριχτά, σαν «προέπεμπαν» στην πατρίδα, τους «ανάξιους» αυτούς συντρόφους, συναγωνιστές και συμπολεμιστές. Νομίζω, περισσότερη χλεύη και ατίμωση δε δέχτηκε και ο Χριστός από το φανατισμένο όχλο (…) Ταυτόχρονα, με τις άπρεπες και βάναυσες χειρονομίες, ακούονταν και οι ανατριχιαστικοί χαρακτηρισμοί:«Σκουλίκια!», «προδότες!», «πουλημένοι!…»
(…)
Ποια ήταν η παραπέρα τύχη αυτών των αγωνιστών; Τους «πέταξαν» σε κάποιο μέρος του νομού Κιλκίς στο φρικτό «λάκκο των λεόντων», για να τους κατασπαράξουν οι αιμοβόροι παρακρατικοί (…) Ελάχιστοι παραδόθηκαν στις Ελληνικές αρχές. Οι άλλοι κατατάχτηκαν σε διάφορες ένοπλες ομάδες καταδιωκόμενων αγωνιστών.

Πηγή: Χρήστος Καινούριος (Βρασίδας), Στα άδυτα του Εμφυλίου, εκδ. Ιωλκός, σελ. 129-131

Σλαβομακεδόνες 

Η σχέση των Ελλήνων και των Σλαβομακεδόνων ήταν τεταμένη, οι δεύτεροι θέλησαν να μεταφερθούν στην Λ Δ της «Μακεδονίας» και κατηγορούντο από τους άλλους σαν λιποτάκτες, 150 τέτοιοι πήγαν στο χωριό Malinska και εκεί σύμφωνα με μαρτυρίες αρνούντο να δουλέψουν και στρεφόντουσαν κατά του ΕΑΜ και υπέρ της αγγλικής πολιτικής, φυσικά συνελήφθηκαν και ορισμένοι υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Στο Μπούλκες υπήρξαν αρκετές τριβές όπως αυτή που το συμβούλιο αρνήθηκε το 1948 να δεχτεί δασκάλα της σλαβομακεδονικής γλώσσας που στάλθηκα από τα Σκόπια.
Τελικά όσοι θεωρούσαν ότι είναι σλαβομακεδόνες πήγαν σε δύο χωριά το Sombor και το Gakovo


Στάλιν, Τίτο, Δημητρώφ, Ζαχαριάδης, Χότζα, Μιχάλης, Περικλής

Ο κομματικός μηχανισμός στο Μπούλκες λειτουργούσε ακαριαία, εύστοχα και αποφασιστικά. Αρκεί να πατούσε το κουμπί η καθοδήγηση και οι μάζες ξεχύνονταν στους δρόμους (…) Σε πανηγυρικές και θριαμβευτικές στιγμές της ζωής του Μπούκλες, αλλά και σε μηνύματα συνταρακτικά και βαρυσήμαντα (πολλές φορές σε ανύποπτο χρόνο και αργά το βράδυ) οι νεολαίοι μας ανάπεμπαν με τα χωνιά και με στεντόρεια τη φωνή συνθήματα πίστης στα ιδανικά του αγώνα με επωδό πάντα: «Στάλιν – Τίτο  Δημητρώφ – Ζαχαριάδη – Χότζα!…» Και σαν εκνευριστική παραφωνία ακουόταν στη συνέχεια: «Μιχάλης – Περικλής!…».
Ο αναγνώστης θα διερωτηθεί: «Αυτό, τέλος πάντων, είναι έξω φρενών να συγκαταλέγεις τα λιοντάρια με τις γάτες»…

Πηγή: Χρήστος Καινούριος (Βρασίδας), Στα άδυτα του Εμφυλίου, εκδ. Ιωλκός, σελ. 128.

Σημείωση: Μιχάλης = Μιχάλης Πεταχτσίδης. Ανεψιός της γυναίκας του Γ. Ιωαννίδη, στέλεχος της ΟΠΛΑ στην Κατοχή. Το φθινόπωρο του ’47 πήρε εντολή να κατέβει στο ΔΣΕ, όπου αμέσως ανέλαβε το νεοσυσταθέν γραφείο επαγρύπνησης, μέσω του οποίου εξόντωσε αρκετά στελέχη του ΔΣΕ (πχ στην 7η Μεραρχία). Κάποια στιγμή «εξαφανίστηκε» – μάλλον τον δολοφόνησε ο Ζαχαριάδης. Στοιχεία πάντως για το θάνατό του δεν υπάρχουν, με αποτέλεσμα να διακινούνται πολλές διαφορετικές εκδοχές.
Περικλής = Περικλής Καλοδίκης, ο νο 2 στο Μπούλκες. Επέζησε στην εξορία και επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και πέθανε.
Την τριάδα της καθοδήγησης συμπλήρωνε ο Οδυσσέας Μπάστης. Επέζησε κι αυτός στην εξορία και πέθανε στην Ελλάδα.

Το τέλος του Μπούλκες ήταν πικρό

Το Συμβούλιο του Μπουλκές κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε και προξένησε ζημιά στην Γιουγκοσλαβία 5.900.000.000 δηνάρια, δεν κατέβαλε ποτέ φόρο στο Γιουγκοσλαβικό δημόσιο και από αυτό χάθηκαν 344.300.040 δηνάρια, γίνηκαν κομπίνες με την προμήθεια πρώτων υλών ενώ οι εργαζόμενοι (Έλληνες) στο Μπούλκες έγιναν αντικείμενο μεγάλης εκμετάλλευσης πχ ένας Γιουγκοσλάβος εργάτης αμοιβόταν με 3.120 δηνάρια (μεροκάματο πενιχρότατο) ενώ ένας εργάτης του Μπουλκες (Έλληνας) με 1.946 δηνάρια.
Στις πρώτες ύλες που προμήθευε η Γιουγκοσλαβία για να λειτουργήσουν τα εργαστήρια γινόταν τεράστια κατάχρηση πχ για την κατασκευή στο εργαστήριο υποδηματοποιίας για κάθε ζευγάρι έπαιρναν 10,25 κιλά δέρμα ενώ για το αντίστοιχο Γιουγκοσλαβικό εργαστήριο ξοδευόταν 9 κιλά δέρμα, το «κέρδος» πήγαινε προφανώς στις τσέπες κάποιων υπερκομμουνιστών. Αυτό συνέβαινε και με το ύφασμα και με τα τρόφιμα και με όλα τέλος πάντων τα πράγματα.
Στις 8/8/1949 ο Πρόεδρος του Συμβουλίου Μ Σούστας ζήτησε από τον Τίτο «Επειδή η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση έκλεισε τα σύνορα προς την Ελλάδα και ήρθε σε σύγκρουση με την ΠΚ ……….» να επιτραπεί να μετακομίσουν στην Τσεχοσλοβακία. Δεκτοί γινόντουσαν και από την Ουγγαρία.
Τέλη του 1949 το χωριό άδειασε από τους κατοίκους του που πήγαν σε άλλες περιοχές και καταστράφηκε.
Μια γιουγκοσλαβική δημοσίευση γράφει ότι 60.000 βρήκαν στο Μπουλκες «δικό τους σπίτι, στέγη, δουλειά και ψωμί» (La Yougoslanie pour lew refugies de Grece Βελιγράδι 1949) το νούμερο βέβαια είναι υπερβολικό. Από το Μπουλκες πρέπει να πέρασαν 5.250 άτομα.

Πηγή: Μίλαν Ρίστοβιτς, το πείραμα του Μπούλκες, 

Στις 25 Ιουνίου του 1949, λίγες βδομάδες πριν από την κατάρρευση του μετώπου στις πλαγιές του Γράμμου και του Βιτσίου, ο υπουργός Παιδείας και Λαϊκής Υγείας της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης Πέτρος Κόκκαλης απέστειλε στη γιουγκοσλαβική Πρεσβεία στη Βουδαπέστη επιστολή, με την οποία ζητούσε να επιτραπεί «…η αναχώρηση και η αποδοχή από εκπροσώπους μας των ακόλουθων: 1) Πέντε περίπου χιλιάδων (5.000) ατόμων, τα οποία βρίσκονται σήμερα στην κοινότητα Μπούλκες και είναι στην πλειοψηφία τους γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι άνω των πενήντα ετών. 2) Εκατόν εξήντα (160) περίπου τραυματισμένων καθώς και του προσωπικού εξυπηρέτησής τους, ενενήντα (90) περίπου ατόμων, οι οποίοι βρίσκονται στο νοσοκομείο πλησίον του Τίτο Βέλες. 3) 1.850 παιδιών, τα οποία βρίσκονται στο “Σπίτι του Παιδιού” στην Μπέλα Τσρκβα της Σλοβενίας καθώς και σε άλλα μέρη, υπό την εποπτεία του δασκάλου Νίκου Γεωργιάδη, που τοποθετήθηκε στη θέση αυτή από την Ελληνική Επιτροπή για τη Βοήθεια του Παιδιού. 4) Ενός μεγάλου αριθμού Ελλήνων προσφύγων από τη Μακεδονία, οι οποίοι προσωρινά βρίσκονται στην περιοχή των Σκοπίων και οι οποίοι αρκετές φορές εξέφρασαν την επιθυμία τους να εγκαταλείψουν τη Γιουγκοσλαβία». Ο Κόκκαλης στην επιστολή του επικαλέσθηκε λόγους σοβαρούς και επείγοντες, όπως την ανάγκη καθημερινής και άμεσης φροντίδας αναφορικά με την εκπαίδευση και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών στο εθνικό πνεύμα καθώς και λόγους οργανωτικής φροντίδας για τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους.
Η απάντηση των Γιουγκοσλάβων, λίγες ημέρες αργότερα, αντανακλά με γλαφυρό τρόπο το βαρύ κλίμα που επικρατούσε στις διμερείς σχέσεις. Στις 7 Ιουλίου του 1949 ο Γιουγκοσλάβος υπουργός Εσωτερικών Αλεξάνταρ Ράνκοβιτς σε έγγραφό του με αποδέκτη τον πρεσβευτή της Γιουγκοσλαβίας στη Βουδαπέστη τον επέκρινε για την επιλογή του να συζητήσει με τον Κόκκαλη ένα τέτοιο ζήτημα. Υποστήριξε μάλιστα τα εξής: «Σε ό,τι αφορά τη [χορήγηση] άδειας στους πρόσφυγές τους [να μεταβούν] σε άλλες χώρες, θεωρώ ότι πρέπει να επιτραπεί στους Ελληνες, οι οποίοι βρίσκονται μόνο στο Μπούλκες, να αναχωρήσουν, εάν οι ίδιοι το επιθυμούν. Η αποχώρησή τους, ουσιαστικά, θα ήταν χρήσιμη, καθώς η ηγεσία τους στο Μπούλκες περιήλθε στα χέρια κλεφτών και εχθρών της χώρας μας. Επέφεραν μεγάλη οικονομική και υλική ζημία στη χώρα μας και για το ζήτημα αυτό θα σας αποστείλω χωριστή έκθεση. Οι Μακεδόνες και τα Μακεδονόπουλα δεν επιθυμούν να εγκαταλείψουν τη Γιουγκοσλαβία και αυτό είναι πολύ καλά γνωστό και στην ελληνική ηγεσία».


Μπεργκοβίτσα- Μπέλενε

Τον Μάιο του 1947, στο στρατόπεδο του ΔΣΕ στην Μπερκοβίτσα (Βουλγαρία), δημιουργήθηκε με «άνωθεν» εντολή μία λίστα 100 «λυγισμένων». Σύμφωνα με το πόρισμα, από τον κατάλογο των «100» ο Ζαχαριάδης προσωπικά διάλεξε 36 ανθρώπους οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο περιβόητο νησί – κάτεργο στο Δούναβη, το Μπέλενε. Οποιος έμπαινε εκεί, δεν ξανάβγαινε ζωντανός. «Ούτε έμαθα ούτε άκουσα αν απόμεινε κανένας ζωντανός από κείνους τους “36”», καταλήγει στη γραπτή του μαρτυρία ο Κ. Σιαπέρας που είχε άμεση προσωπική αντίληψη της ανατριχιαστικής αυτής ιστορίας.


Το Μπούλκες στο μεγάλο αχτίφ του θεάτρου Σβερντλώφ στην Τασκένδη

Η αντιηγετική κλίκα δούλευε όσο μπορούσε αντιηγετικά, όμως ακόμα με προσοχή. Η φραξιονιστική δουλειά της έφθανε μέχρι τη βάση. Εγώ έ­χω παραδείγματα συντρόφων, απλών κομματικών μελών, που έβγαζαν φωτιές ενάντια σε μέλη του Π.Γ. και της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Ιδού μερικά: 
Ο Φωκάς με τον Βαϊνά είναι υπεύθυνοι για το χωρισμό των συντρόφων. 
Έχουν γίνει πολλά λάθη, χάσαμε δύο επαναστάσεις, να κατέβει ο Ζα­χαριάδης να κάνει αυτοκριτική. 
Στους εγκληματίες Παυλίδη-Μπάστη-Κοττορό-Βύσσιο, που βάψανε τα χέρια τους στο αίμα στο Μπούλκες, δώσανε κομματικά βιβλιάρια. 
Καμαρώνουν τον Ιωαννίδη και δεν τον διαγράφουν από το κόμμα. 
Ο Ζαχαριάδης κάλεσε πλατύ αχτίφ, στο οποίο πήραν μέρος από μέλη γραφείου ΚΟΒ (κομματική οργάνωση βάσης) και πάνω καθώς και από ο­νομασμένος λοχαγός του ΔΣΕ και πάνω.
(…)
Μια γκρούπα απ’ αυτούς που ήταν κοντά μου, προκα­λούσε τον κόσμο, έτσι, χωρίς αφορμή. Η πρόκληση ήταν τέτοια, που έδει­χνε ότι ήθελαν επεισόδια. Π.χ. δίπλα μου καθόταν ο Βύσσιος που είχε ζή­σει στο περιβόητο Μπούλκες και χωρίς να μιλήσει ή να προκαλέσει κανέ­να, του λέει ένας από τους αντίθετους «Και συ πώχεις βάψει τα χέρια σου στο αίμα στο Μπούλκες!». Ο Βύσσιος όπως κατάλαβα, προσποιήθη­κε ότι δεν άκουσε.



Μια ταινία: οι δραπέτες του Μπούλκες




Γυρίστηκε στα 1969 και πρόκειται για εντελώς κουκουρούκου προϊόν. Για μυστήριους λόγους δεν προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ εισπρακτικά πάτωσε.
Πάντως, αναφέρεται ότι από το χωριό δραπέτευσαν 100 άτομα κάποιοι πήγαν Ελλάδα, κάποιοι Ουγγαρία και κάποιοι Βουλγαρία οι περισσότεροι όμως έμειναν στην Γιουγκοσλαβία. 3 κατάφεραν να φτάσουν στην Ελληνική Πρεσβεία του Βελιγραδίου και από εκεί να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Πηγή: Μίλαν Ρίστοβιτς, το πείραμα του Μπούλκες,via http://ignatios100.blogspot.com/2009/05/blog-post_15.html


Πηγή: Μπούλκες | Η καλύβα ψηλά στο βουνό


Από τα σχόλια της ανάρτησης στην καλύβα

ΣΑΘ

Για όσους μπορεί να ενδιαφέρονται, το σημερινό όνομα του, (για άλλους δυσώνυμου και για κάποιους ‘θρυλικού’), Μπούλκες(*), είναι Maglić (Μαγκλίτς).
Tο χωριό βρίσκεται 40 περίπου χιλιόμετρα Δ – ΒΔ του Νόβι Σαντ, στον αχανή κάμπο τής (σερβικής) Βοϊβοντίνας, επίκεντρο της οποίας είναι το Νόβι Σαντ (Βόρεια Σερβία).

(*) Η λέξη σημαίνει «νύφη».

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

Το Μουσείο και η γύρω κατάντια


Το Μουσείο και η γύρω κατάντια
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

​Σε προηγούμενο σημείωμα ανέφερα τη δυνατότητα, ή μάλλον την αδυναμία, επέκτασης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Vaste projet όπως είπε και ο στρατηγός Ντε Γκωλ όταν είδε μια αφίσα που έγραφε «Θάνατος στους βλάκες». Κατ’ αρχάς θα πρέπει να εκκενωθούν τα κτίρια του γειτονικού Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου από τους νομαδικούς πληθυσμούς των μπαχαλάκηδων. Κάτι αναφανδόν αντιδημοκρατικόν. Δεύτερον, θα πρέπει να γίνει ανάπλαση όλης της γύρω περιοχής με κίνδυνο να δημιουργηθούν διπλωματικά επεισόδια με τις φυλές των Εξαρχείων. Τρίτον, θα πρέπει να εκπονηθούν σχέδια με αποτέλεσμα να διαταραχθεί ο ύπνος του υπουργείου Πολιτισμού και να αποσπασθεί η προσοχή του από το Ελληνικό Φεστιβάλ και τις λοιπές σάχλες με το Ελληνικό. Τέταρτον, κάτι θα υπάρχει και για τέταρτον, αφού, ως γνωστόν, στον ορνιθώνα που ακούει στο όνομα Ελλάς, πάντα υπάρχουν επιχειρήματα προκειμένου να μη γίνει κάτι. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για έργο ανάπτυξης.

Ο κ. Λεωνίδας Φοίβος Κόσκος, πρόεδρος του Hellenic American University, μου έστειλε την εισήγησή του για το πρόγραμμα δράσης στα πολιτιστικά, δική του πρόταση προς τη Νέα Δημοκρατία. Εκτός των άλλων αναφέρεται με έμφαση στο ζήτημα της επέκτασης του Μουσείου, σημειώνει δε πως το έργο είναι τόσο σημαντικό, ώστε υπερβαίνει τις δυνατότητες ενός υπουργείου. Το σχέδιο όντως σηματοδοτεί το μοντέλο ανάπτυξης που θα έπρεπε να ακολουθήσει η Ελλάδα. Αν δεν κάνω λάθος η επέκταση είχε προταθεί για πρώτη φορά από τον Αντώνη Τρίτση. Όπως μου έγραψε αναγνώστης, είχαν αντιδράσει οι καθηγητές της αρχιτεκτονικής που δεν ήθελαν να μεταφερθεί η σχολή, διότι στη γύρω περιοχή διατηρούσαν γραφεία. Με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα: το Πολυτεχνείο, από μνημείο της αντίστασης κατά της δικτατορίας έχει γίνει το μαυσωλείο της αθηναϊκής και νεοελληνικής κατάντιας. Κομβικό σημείο η πυρπόλησή του και η καταστροφή των καλλιτεχνικών του θησαυρών επί πρυτανείας του κ. Μαρκάτου.

Επί Ολυμπιακών Αγώνων το ζήτημα είχε επανέλθει. Όλο το βάρος όμως έπεσε στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Μάλλον για πολιτικούς λόγους, για να ενισχυθεί το αίτημα της Ελλάδας για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα. Όσο σημαντικό κι αν είναι το Μουσείο της Ακρόπολης, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο παραμένει το σημαντικότερο, με την πλουσιότερη συλλογή αρχαιοτήτων, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Κι αυτό έπεσε θύμα της υποβάθμισης και της απαξίωσης του κέντρου της Αθήνας για την επίτευξη των οποίων συνεργάστηκαν αρμονικά η ελληνική πολιτεία, οι «συλλογικότητες» και η αδιαφορία των κατοίκων. Τελευταίος ασχολήθηκε με την επέκταση ο Ν. Δένδιας, όταν ήταν υπουργός Ανάπτυξης.

Θα μπορούσε όντως το συγκρότημα να γίνει ένα αρχαιολογικό πάρκο το οποίο θα αναδείκνυε και τη σημαντική σύγχρονη αρχιτεκτονική της γύρω περιοχής. Και το κυριότερο, θα έδινε στην Αθήνα τη θέση που της αξίζει στον πολιτιστικό χάρτη του σύγχρονου κόσμου.

Γράφοντας μού ήρθε και το τέταρτον. Ένα τόσο σημαντικό έργο θα πρέπει να φυλάσσεται από την αστυνομία. Γεγονός που σημαίνει πως θα αποσπασθούν δυνάμεις από την Ηρώδου του Αττικού και το μνημείο που ακούει στο όνομα Φλαμπουράρης. Οπότε, αφήστε το καλύτερα γιατί θα μπλέκαμε άσχημα.



Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

Η εποχή των κανιβάλων


Η εποχή των κανιβάλων

Σωτηρία Κ. Βασιλείου
(Yποψήφια διδάκτωρ Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, αριστούχος πτυχιούχος (2007) και διπλωματούχος (2011) του παραπάνω Τμήματος)


«Προτιμώ τις καταλήψεις από αυτά που γίνονται στη Γαλλία στη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη. Ξαφνικά μας πειράξανε οι καταλήψεις;» ειπώθηκε από επίσημα χείλη, στις 2 Αυγούστου 2016, κατά το σχολιασμό του μέγιστου ζητήματος των ημερών. Την ίδια ημέρα η φωτιά στην Εύβοια τέθηκε υπό έλεγχο, αφού κατέκαυσε 30.000 στρέμματα. Μια βδομάδα νωρίτερα 15.000 στρέμματα μαστιχόδεντρων έγιναν επίσης βορά της φωτιάς. Υπολογίστηκαν και οι ζημιές της πολυεθνικής κατάληψης του ΑΠΘ: κάπου 40.000 ευρώ. Στο μεταξύ διαμαρτυρόμενοι καταληψίες εισβάλλουν σε ορθόδοξους ναούς, συνεχίζουν τους πασιφιστικούς βανδαλισμούς και κυριολεκτικά, πια, δαγκώνουν. Δαγκώνουν, όπως τα σκυλιά-φύλακες, ενώ άλλα σκυλιά πετιούνται στο δρόμο από όπου λάχει. Ψηλά στην επικαιρότητα και η πορεία της Νανάς Καραγιάννη, από την εντατική στις φωτογραφίσεις.

Αυτά εν ολίγοις, στην Ελλάδα. Στο μεταξύ στην Τουρκία οι εκκαθαρίσεις συνεχίζονται, όπως και οι μάχες στη Συρία. Στις ευρωπαϊκές πόλεις μοναχικοί και μη λύκοι γίνονται ήρωες της αγέλης, σπέρνοντας τον θάνατο. Οπότε, ηγεσία και «λαός» αποφαίνονται: «προτιμώ […] από αυτά που γίνονται στη […] και αλλού […]. Ξαφνικά μας πειράξανε οι [….];». Δεν με πείραξε τόσο η δήλωση καθεαυτή όσο η διαπίστωση πως αντανακλά μια λογική που θα μπορούσε να οριστεί και ως «κεντρική ιδέα» της περιόδου. Άλλωστε, και ο κανιβαλισμός, που σημειώνει πρωτοφανή έξαρση, σε μια τέτοια λογική υπακούει. Είναι εξόχως λυτρωτική, κυρίως σε εποχές ξηρασίας, η διαπίστωση που εκμαιεύει το «καλά να πάθουν», το επιφώνημα της φρίκης και την αγαλλίαση για την προσωπική ασφάλεια. Η παραπομπή στο χείριστο και η υποβολή του ως μέτρου σύγκρισης επαναπροσδιορίζει τον κώδικα αξιών και συμπεριφοράς.

Κανιβαλισμός λοιπόν: ως νοοτροπία που παραπέμπει σε πολιτικές επιλογές, εξεταστικές επιτροπές, ιεροεξεταστές, βανδαλισμούς, υβρεολόγια, trolling αλλά και ηδονική παρακολούθηση οδυνηρών καταστάσεων· κανιβαλισμός ως ποινή για όποιον επώνυμο τολμήσει να εκφέρει άποψη που αντιβαίνει το κυρίαρχο ορθό. Κανιβαλισμός που κατά τα προηγούμενα χρόνια έθρεψε επιχειρήσεις όπως τα Bodyline κι εξακολουθεί να θρέφει κίβδηλους θαυματοποιούς· που δόξασε τα reality και χάρισε στον καθένα την ηδονή του μεγάλου αδελφού. Κανιβαλισμός που στρέφει προς στιγμήν τα φλας σε οδυνηρές καταστάσεις· προς στιγμήν, όσο χρειάζεται για το έλεος και την αγαλλίαση. Αλήθεια, ούτε το bullying έπαψε να υπάρχει μετά τον Βαγγέλη Γιακουμάκη ούτε η θέση των παιδιών των φαναριών βελτιώθηκε μετά την Άννυ και τη Μαρία. Προφανώς ούτε η ανορεξία θα πάψει να υπάρχει μετά το τέλος και αυτής της νοσηλείας της Νανάς Καραγιάννη. Αλήθεια, επί οκτώ έτη τα ελληνικά ΜΜΕ τρέφουν το κοινό με μερίδες από τη ζωή μιας γυναίκας που κατέληξε να ζει λόγω της ασθένειάς της. Τα φλας διαιωνίζουν την ασθένεια· τυφλώνουν και ακινητοποιούν τη γυναίκα, που αγκιστρώνεται στο «θέμα». Αναρωτιέμαι αν όντως, όσοι παραληρούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα πάνελ πιστεύουν πως οι αστραφτερές φωτογραφίες και οι ενθουσιώδεις λεζάντες ανταποκρίνονται πραγματικότητα. Η γενικότερη κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά επιβεβαιώνει πως ίσως… ίσως αφήνονται και σε αυτή την πλάνη.

Πράγματι, η πλειονότητα των Ελλήνων αφέθηκε για καιρό να πιστεύει σε ηρωικές διακηρύξεις και λουκούλλεια προγράμματα. Οι εξαγγελίες του Σεπτέμβρη του 2014 αποτέλεσαν το ευαγγέλιο παντός μνημονιόπληκτου ή νοσταλγού της εποχής των πλαδαρών αγελάδων. Τον Γενάρη του 2015 το 41% του ελληνικού λαού πρόσφερε στον Αλέξη και τον κηδεμόνα του το τρένο της εξουσίας και τον Ιούλη το 61,3% των πολιτών σφράγισε το μέλλον με ένα μυστηριώδες «ΟΧΙ». Κατά την προδημοψηφισματική περίοδο οι ΜενουμΕυρωπαίοι, το μειοψηφικό 38,7%, λοιδορήθηκαν με νεολογισμούς αλλά και λήμματα ανασυρμένα από το παρελθόν. Με την πάροδο των μηνών και τις πρωτοφανείς κυβιστήσεις των κυβερνώντων ορισμένοι υπέστειλαν τις κομματικές σημαίες. Άλλοι, οι πιο ευνοημένοι και οι πιο απελπισμένοι, εξακολουθούν να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υποστηρίζοντας ένα καθεστώς αναρχικού αυταρχισμού, στηριγμένου στο δόγμα «καλύτερα έτσι παρά….» και στον ανένδοτο αγώνα κατά του «σάπιου πολιτικού συστήματος», του «ιερατείου της διαπλοκής» και της «ασυδοσίας των ΜΜΕ».

Καλύτερα έτσι: η κοινωνία σε κώμα, όπως ακριβώς και η Νανά, αφημένη στα χέρια ανθρώπων που ενίοτε κινούνται στα όρια της νομιμότητας. «Καλύτερα έτσι»· και ο κανιβαλισμός συνεχίζεται, με μάρτυρες και μαρτύρια. Η μεταστροφή αρχίζει όταν ο μάρτυρας-θεατής μεταβάλλεται σε μάρτυρα-θύμα, όταν το δρεπάνι σφυρίξει και στο δικό του χωράφι ή όταν ο ίδιος βρεθεί στο στόχαστρο λόγω αντίδρασης, που οδηγεί από τη νήσο των μακάριων σχολιαστών σε εκείνην των αφορεσμένων διαπλεκομένων.

Κατά τα άλλα ο Αύγουστος προχωρά… συνοδευόμενος από τις καυτές συζητήσεις, τους καυτούς διαλόγους, τις καυτές αποκαλύψεις, τις καυτές εμφανίσεις, τους καυτούς λογαριασμούς και τα καυτά κορμιά. Αύγουστος… και πλησιάζει φθινόπωρο… καιρός του σπείρειν. Ελπίζω να μην αναλωθεί και αυτό το φθινόπωρο στην κοστολόγηση των αποκαϊδιών.