Σάββατο 30 Μαΐου 2015

O κόσμος ψήφισε Τσίπρα για να κάνει αλλαγές. Αλλά τι αλλαγές;


ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΡΩΜΑΤΑ- ΜΗ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΌΤΑΝ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ

Στήσατε ένα απόλυτα κομματικό κράτος και τώρα ζητάτε χρηματοδότηση για να το δουλέψετε. Λεφτά από τους ντόπιους μέσω στυγνής φορολογίας, λεφτά από τους ξένους μέσω δανεισμού και στο βάθος κούρεμα. Για την ανάπτυξη, όχι της χώρας αλλά της εκλογικής σας πελατείας. Και το λέτε "πολιτική λύση".



O κόσμος ψήφισε Τσίπρα για να κάνει αλλαγές. 
Αλλά τι αλλαγές;

του Λεωνίδα Καστανά

O κόσμος ψήφισε Τσίπρα. Προφανώς, πάντοτε ο κόσμος ψηφίζει ηγέτη. Αλλά όχι απλά το πρόσωπό, ψήφισε και τις πολιτικές του εξαγγελίες, τη στάση του στα μεγάλα πολιτικά επίδικα των τελευταίων χρόνων, την πολιτική του εικόνα.

Ο κόσμος δεν ψήφισε τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια όχι, γιατί τις αγνοούσε. Έλα όμως που και αυτών οι πολιτικές θέσεις ήταν, μέσες άκρες, ίδιες με τις θέσεις του αρχηγού.

Ο κόσμος ψήφισε τη διάθεση του Τσίπρα να κάνει αλλαγές; Σωστό, αλλά τι αλλαγές; Αυτές που θα επανέφεραν τη χώρα στην προ μνημονίου κατάσταση. Εξάλλου ο πρωθυπουργός δεν το έκρυψε ποτέ. Κατάργηση όλων των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων με ένα άρθρο και ένα νόμο. Αντικατάσταση όλων των στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης με τα δικά μας παιδιά τα αντιμνημονιακά. Περισσότερο και βαθύτερο κράτος. Διασφάλιση των προνομίων των συντεχνιών. Κάποιοι ψήφισαν από απόγνωση, μπας και βρουν μια δουλειά να θρέψουν τα παιδιά τους. Μόνο που δεν ήξεραν ότι ως outsiders δεν είχαν καμιά ελπίδα σε μια κρατικοδίαιτη οικονομία σε εποχή κρίσης.

Ο όλος ΣΥΡΙΖΑ είχε μια, έστω και θολή, πολιτική εικόνα η οποία εξέπεμπε χοντρικά αυτό:
«Έχουμε τον τρόπο να βρούμε τα χρήματα που απαιτούνται για τη χρηματοδότηση της επιστροφής στο παρελθόν».

Μεγάλο μέρος των πολιτών ψήφισε τον κ. Τσίπρα για να βρει τη νέα χρηματοδότηση εκείνου του παλιού αγαπημένου κράτους. Αυτού που δεν μπορούσαν πλέον να καλύψουν (αν και προσπάθησαν) ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και γι αυτό απαξιώθηκαν. Όχι για να το μεταρρυθμίσει, να το ανοίξει, να το εκλογικεύσει, να το κάνει δίκαιο. Η αδικία του, εξάλλου, ήταν και είναι κοσμοαγάπητη. Γιατί βόλευε τους ημέτερους, τους πελάτες των κομμάτων που κατάλαβαν τα έξυπνα και έσπευσαν να αλλάξουν μαζικά νταλαβεριτζή. Και κείνος πιστός στο κοινό του φρόντισε να κάνει τις κατάλληλες αλλαγές, όπου τον έπαιρνε, να το στελεχώσει «σωστά», ώστε να είναι έτοιμο να υποδεχθεί το νέο χρηματοδοτικό πακέτο προς διάθεση. Με κομματικό κράτος δεν κάνεις μεταρρυθμίσεις. Το προσπάθησαν και άλλοι και απέτυχαν. Και αν γίνεται όλη αυτή η φασαρία με τις διαπραγματεύσεις είναι για να μείνει αλώβητο το κράτος και οι άνθρωποι που σιτίζονται από αυτό. Ο κόσμος δεν ψήφισε Τσίπρα για να ανοίξει την οικονομία στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ούτε για να φτιάξει μια πραγματική και σύγχρονη Παιδεία. Τέτοια «κακά» πράγματα ο αρχηγός δεν υπαινίχτηκε ποτέ.

Δεν ξέρω αν ο κ. Μπαλτάς είναι σκοταδιστής. Αριστερός κοπής ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι σίγουρα. Και η αντιμεταρρύθμισή του βρίσκει αποδοχή στα μέλη του κόμματος κατά 100%. Ο πρόσφατος νόμος υλοποιεί ένα μέρος από τις πάγιες πολιτικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, άρα και του ηγέτη του. Αν μακροημερεύσει στην εξουσία θα δούμε να υλοποιούνται κι άλλες, όλες στην ίδια κατεύθυνση. Αλλά δεν είδα και καμιά αντίδραση από τους ψηφοφόρους, όλους αυτούς τους δεξιούς και πασόκους που αλλαξοπίστησαν. Στα Πανεπιστήμια είναι σαφές ότι υπάρχει αντίθεση από τους διδάσκοντες, από τους φοιτητές όμως όχι. Γιατί όλοι καταλαβαίνουν ότι θα επανέλθει άμεσα το κλίμα της δεύτερης πενταετίας των 00’s, όπου ξεκίναγες να πας στη δουλειά σου στη σχολή και δεν ήξερες αν θα βρεις το γραφείο σου καλοκαιρινό ή την πόρτα του χτισμένη. Η απομόνωση που επιχειρείται βάζει και σε κίνδυνο την εκτέλεση ερευνητικών προγραμμάτων με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν η φοιτητική πλειοψηφία επιζητεί απλά ένα εύκολο πτυχίο δεν θα πει όχι στην αντιμεταρρύθμιση.

Στη Μέση Εκπαίδευση όμως η αποδοχή των νομοθετικών ρυθμίσεων είναι σχεδόν καθολική. Και αυτοί που διαφωνούν είναι γιατί το υπουργείο δεν τόλμησε να κάνει περισσότερα, πχ να μειώσει το ωράριο ή να καταργήσει τελείως το νόμο περί αξιολόγησης. Γιατί δεν προχώρησε στην κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου λειτουργίας των Πειραματικών. Δεν είναι παράλογο. Η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών ούτε αξιολόγηση ήθελε, ούτε Τράπεζα Θεμάτων, ούτε αναπλήρωση των χαμένων ωρών λόγω καταλήψεων, ούτε τα νέα προγράμματα σπουδών ή το νέο τρόπο βαθμολόγησης των μαθητών. Και το να ψηφίζουν το δικό τους άνθρωπο για διευθυντή το βρήκαν δημοκρατικότατο, αλλά και βολικότατο. Συνεπώς όσοι από αυτούς ψήφισαν Τσίπρα δεν τον ψήφισαν για να φέρει ένα νέο σχολείο αλλά για να επαναφέρει το παλιό, το βολικό, το διαλυμένο αλλά το δικό μας. Αν είναι να κάνει αλλαγές στο υπάρχον αυτές θα πρέπει να τείνουν προς το ακόμα βολικότερο για τους εργαζόμενους και τους μαθητές.

Αλλά μήπως στην οικονομία ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε τίποτα διαφορετικό από την τόνωση του κρατισμού; Ξεχνάμε ότι σε ομιλία του στο πολεμικό Μουσείο πριν 1,5 χρόνο ζητούσε κρατικά ναυπηγεία και κρατική φαρμακοβιομηχανία; Το αναπτυξιακό πακέτο που τώρα ζητά από τους δανειστές γιατί το θέλει; Μήπως μόνο για δημόσιες επενδύσεις, δηλαδή αυτές που ένας δουλεύει και δέκα βλέπουνε και του κάνουν και κριτική; Μήπως δεν υποσχέθηκε ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και ήδη έχει προβλήματα από τους ψηφοφόρους γιατί ελλείψει χρημάτων δεν μπορεί να υλοποιήσει τις προσδοκίες τους;

Ακούσατε πολλούς από τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν πρόβλημα με την ψιλοκατάργηση της Διαύγειας, ή με τη συμπεριφορά της ΠτΒ και του υπουργού Αμύνης; Ακούσατε διαμαρτυρίες για την επανασύσταση της νέας ΕΡΤ στα πατήματα της προηγούμενης; Για το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων που έχουν ως απόρροια τη διάλυση της πραγματικής οικονομίας; Ακούσατε να οργιστεί κανείς ψηφοφόρος με τον κ. Φίλη που απαξίωσε τα 400 ευρώ που πληρώνεται ο νέος που ανησυχούσε για πιθανή έξοδο από το ευρώ και ολική καταστροφή;

Σαφώς και η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση θα πρέπει να υποστηρίξει την όποια συμφωνία με τους εταίρους. Γιατί μας γλιτώνει από τη χρεωκοπία και το grexit. Και είναι κρυστάλλινη και σωστή η θέση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ επί αυτού. Αλλά θα πρέπει και έχουμε επίγνωση ότι έτσι δίνουμε το φιλί της ζωής σε αυτήν την κυβέρνηση για να συνεχίσει τις ολέθριες πολιτικές της που κάθε άλλο κάνουν παρά να αλλάζουν την Ελλάδα προς το ορθολογικότερο. Πολιτικές που θα την απομακρύνουν κάθε μέρα από τη σωτηρία και την ανάπτυξη. Πολιτικές που θα πασχίζουν να σβήσουν το μελάνι των υπογραφών. Γιατί αν ο κ. Τσίπρας θελήσει να υλοποιήσει ένα τρίτο μνημόνιο θα δει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Θα του τόχουν πάρει οι προηγούμενοι κυβερνώντες με το δικό τους αντιμνημονιακό αγώνα. Ήδη ετοιμάζονται.






Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

ΕΡΤ: Το πτώμα και οι μοιρολογήτρες


Το πτώμα και οι μοιρολογήτρες



Ο θάνατος της δημόσιας τηλεόρασης είχε επέλθει πολύ πριν τον πιστοποιήσει η τρικομματική κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2013. Επί μήνες τα τρία κανάλια λειτουργούσαν μόνον όταν έκαναν διάλειμμα οι απεργοί της ΠΟΣΠΕΡΤ. Το περίφημο «μαύρο», το πιστοποιητικό θανάτου, ήταν χαρακτηριστικό της ψυχοσύνθεσης της τότε κυβέρνησης. Η ίδια φοβόταν, ή δεν ήθελε, ή δεν μπορούσε να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να κάνει και την τελευταία στιγμή, όταν πια δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς παρά να κάνει αυτό που δεν μπορούσε να κάνει, έκανε μια σπασμωδική κίνηση προκαλώντας πανικό ακόμη και στον εαυτό της.



Το μαύρο στην ΕΡΤ κατάφερε μοιραίο πλήγμα στην «κυβερνώσα αριστερά» με αποτέλεσμα ο ηγέτης της που ευαγγελιζόταν στον λαό μεταρρυθμίσεις χωρίς μεταρρυθμίσεις να αποχωρήσει διαπρέποντας στη συνέχεια στα «υπόλοιπα» των δημοσκοπήσεων και των εκλογών. Ανέδειξε επίσης ως μοιρολογήτρες της δημοκρατίας την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου και την κ. Ραχήλ Μακρή, βοήθησε για κάνα δυο μήνες την ανάπτυξη της αγωνιστικής μουσικής και του πιτόγυρου στην Αγία Παρασκευή, και έδωσε μια θέση στη Βουλή στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ σε τρεις μαχητές της ελεύθερης ενημέρωσης (κ. Καββαδία, κ. Κυρίτση και κ. Τριανταφύλλου) και τη θέση του διευθυντή στον κομματικό σταθμό της κυβέρνησης «Στο Κόκκινο» στον κ. Αρβανίτη.



Το «μαύρο» στην ΕΡΤ έγινε έμβλημα των αγώνων της αριστεράς, εν πολλοίς, επειδή έγινε όπως έγινε λόγω βλακείας της τότε κυβέρνησης, η οποία δεν είχε κανένα απολύτως σχέδιο για τη συνέχεια. Προέκυψε ΝΕΡΙΤ - μια χαρά αν εξαιρέσουμε την απουσία της ΕΤ3 με τα κηρύγματα του Ανθιμου και τις εκπομπές λόγου που θα άξιζε να συνεχιστούν ως εκθέματα στο ευρωπαϊκό μουσείο επαρχιωτισμού. Προέκυψε και μέγα θέμα με τους εργαζόμενους που έπρεπε να προσληφθούν, με τους συνδικαλιστές οι οποίοι στην Ελλάδα συνεχίζουν τους αγώνες ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν εργαζόμενοι - πώς θα ζήσουν κι αυτοί; Κλέφτες θα γίνουν; Προέκυψαν και φαντάσματα, όπως οι νεκροί της ΕΡΤ με τους οποίους συνομιλούσε τις προάλλες η κ. Μακρή.



Η κυβέρνηση, τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, μπορεί να μην έλυσε το πρόβλημα της χρηματοδότησης της χώρας, έδωσε όμως λύση στο «μείζον» ζήτημα της Ελληνικής Δημοκρατίας, στην επαναλειτουργία της ΕΡΤ. Μη ρωτήσετε γιατί είναι «μείζον». Διότι έτσι το είπαμε. Επέλεξε μια προσωπικότητα των γραμμάτων και των τεχνών για τη θέση του Προέδρου, τον εγνωσμένου κύρους διανοούμενο κ. Τσακνή και τον γνωστό και μη εξαιρετέο κ. Ταγματάρχη για τη θέση του Γενικού Διευθυντή. Φαίνεται όμως πως δεν ρώτησε τις κατ’ εξοχήν αρμόδιες για το πτώμα, τις μοιρολογήτρες.

Η προχθεσινή ανάκριση στη Βουλή ήταν θλιβερή από πολλές απόψεις. Η πρώτη είναι το καταθλιπτικό εισαγγελικό ύφος της κ. Κωνσταντοπούλου. Αυτό ας πούμε πως το συνηθίζουμε σιγά-σιγά. Η δεύτερη είναι η δημόσια ταπείνωση του κ. Ταγματάρχη. Μήπως η λειτουργία της «ανεξάρτητης» δημόσιας τηλεόρασης προϋποθέτει, αν όχι το «ανεξάρτητο» φρόνημα, τουλάχιστον την αξιοπρέπεια των ιθυνόντων της; Η τρίτη και σημαντικότερη: όλη αυτή η φασαρία γίνεται για να αναστηθεί ένα πτώμα. Πόσα πτώματα θα αναστήσουμε για να πεισθούμε πως είμαστε ζωντανοί;

Έντυπη

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Εξεστι Ζουράριδι…

'Οχι, δεν ήταν το «Ιδού εγώ λοιπόν», ήταν άλλη 
πρωτοπρόσωπη κατάθεση του Ποιητή 

Έξεστι Ζουράριδι…

«Ιδού εγώ λοιπόν, ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου…» άρχισα μόλις ανέβηκα στο βήμα, και επευφημίες διέκοψαν τον παρθενικό μου λόγο στη Βουλή, όπου με είχε στείλει η ψήφος των συνελλήνων, αυτών που χρόνια μαγεύονται από τις περίτεχνες αρχαιοπρεπείς λεξιπλασίες μου, και αύριο πάλι, να δεις, πάλι θα με αποθεώνουν, όχι μόνο σύμπασες οι ομοφρονούσες ελληνόψυχες ιστοσελίδες, αλλά κανάλια και εφημερίδες, και όχι πάλι μόνο των ομοίων μου, αλλά και κατά τεκμήριο σοβαρές παρουσιάστριες, η Τσαπανίδου λόγου χάρη, και επίσης σοβαρές και αριστερές εφημερίδες, η Εφημερίδα των Συντακτών λόγου χάρη. Καταρχήν θα με λένε «κύριο καθηγητή», κι ας μην υπήρξα ποτέ καθηγητής, απλώς με καλούσαν φίλοι μου καθηγητές και έδινα κάτι διαλέξεις, θαμπώνοντας τότε τις μικρές Κόρες της Φραγκίας, πάντα με αρχαία ξέφτια και κουρελάκια. Επειτα θα λένε πως μέσα σε λίγες γραμμές έκλεισα όλο τον Ελύτη, και μόνο ένας χολερικός, πάλι απ’ την Εφημερίδα των Συντακτών, θα βγει να πει πως είναι ουρανομήκης ασέβεια να υιοθετήσω το πρώτο πρόσωπο του ποιητή, άσ’ τον όμως αυτόν να λέει, άλλωστε θα βγάλω κι άλλα απ’ το σακούλι, κυρίως Θουκυδίδη, στα αρχαία εννοείται, κανένας να μην καταλάβει μα και κανένας να μην τολμήσει να πει πως δεν κατάλαβε, αν τάχα κατάλαβε πως ήταν Ελύτης αυτός με τον οποίο άρχισα… Και θα κλείσω μ’ έναν στίχο του Ρίτσου, αυτόν θα τον αναγνωρίσουν από κάτι τραγούδια του Μίκη, είναι και σε γλώσσα μαλλιαρή, έστω όμως η μοναδική μου αυτή βατή φράση η μοναδική μου παραχώρηση στις λαϊκές μάζες. Αφού εγώ, για άλλα, μεγάλα, είμαι εγώ!

«Ιδού εγώ λοιπόν, ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου· ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών και μύστης των φύλλων της ελιάς· ο ηλιοπότης και ακριδοκτόνος. Ιδού εγώ καταντικρύ…» στους ιθαγενείς, που βλέπουν τις πολύχρωμες χάντρες και τα αστραφτερά καθρεφτάκια και νομίζουν πως είναι ποιος ξέρει τι λογής αμύθητοι θησαυροί, κι έπιασαν πάλι τα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές, τέτοια χλαπαταγή, που ξύπνησα.

Οχι, δεν ήταν το «Ιδού εγώ λοιπόν», ήταν άλλη πρωτοπρόσωπη κατάθεση του Ποιητή:

«Ερχομαι από μακριά. Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας πορεύονται πλάι μου, κι από κοντά, παγεμένες με τον άνεμο τον βόρειο, οι Μυροφόρες, ωραίες μες στα τριανταφυλλιά τους και τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση…» Είναι ο Ζουράρις τώρα, μεταφέροντας επίσης Ελύτη, έτσι στο πρώτο πρόσωπο, αφού κι αυτός έρχεται από μακριά, να, από την ανανεωτική αριστερά, το ΚΚΕ Εσωτερικού, έπειτα από τη Νεοορθοδοξία, έπειτα από το σταλινικό ΚΚΕ, έπειτα από το υπερπατριωτικό Δίκτυο 21, έπειτα από συναφείς, πατριωτικές πάντα, συνεργασίες, με Παπαθεμελή π.χ., έπειτα από τη δική του «Πυρίκαυστο Ελλάδα», ώς το επίσης υπερπατριωτικό ΑΝΕΛΛ.

Και μετά, κομπολόι, ή κομποσκοίνι, να οι δυσσεβείς, να οι αρχέκακοι όφεις, να η Ιλιαδορωμιοσύνη…

Αλλά έξεστι Ζουράριδι αερολογείν. Και προβοκάρειν, κυρίως προβοκάρειν. Ολόκληρη καριέρα έστησε στην επίδειξη και την πρόκληση, συχνά σε ύφος ιταμό, που του εξασφάλιζε πάντα ευρύτερη δημοσιότητα. Δείτε π.χ. τώρα τη λεπτομέρεια, την ανθυπολεπτομέρεια, στην προσφώνησή του: «Κυρίες και κύριοι βουλευταί και βουλευταί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι και συνάδελφοι», και παρακάτω, μην και δεν το προσέξαμε: «Κύριες βουλευταί και κύριοι βουλευταί». Γιατί, αν λ.χ. έλεγε «κυρίες και κύριοι βουλευταί», θα έπεφτε στο κενό η φτηνή καθαρευουσιανιά. (Αλλά και γιατί, τότε, «κυρίες» και όχι «κύριαι»;)


Μία είναι η ουσία

Κατά τα άλλα, ως προς την ουσία… Μα ποια ουσία άλλη από την επίδειξη και την προκλησούλα που είπαμε;

Κατά τα άλλα, όταν προετοιμάζει κανείς ολόκληρο σόου, είναι δυνατόν 3 γραμμές όλες κι όλες του Ελύτη και άλλες 3 του Θουκυδίδη να μην τις αποστηθίσει, να τις μεταφέρει σωστά, και όχι όλο λάθη, στο περίπου;

Οπως και τα «ελληνικά» του, θα ξαναματαπώ, π.χ. εκείνη η «καλλίπυγος μαγωδία», δηλαδή «η παντομίμα με τους ωραίους γλουτούς», ή «τα θυρανοίξια που εγκαινιάζουν οι Ισχυροί», δηλαδή «τα εγκαίνια ναού που εγκαινιάζουν οι Ισχυροί». Ή το άλλο που πέτυχα τελευταία, σε κάποια ομιλία του για το παιδομάζωμα επί Τουρκοκρατίας, όπου οι Τούρκοι πρόσεχαν να είναι τα αγοράκια αρτιμελή αλλά και «καλλιεπή, ώστε να τα πηδάνε». Δηλαδή, να χειρίζονται άψογα γραπτό και προφορικό λόγο!

Οπως ο ήρωάς μας, καληώρα.

ΥΓ. Πάντως, το λυσάρι που μοιράστηκε, φαίνεται, στα ΜΜΕ, με τις λύσεις: Ελύτης, Θουκυδίδης και Ρίτσος, δεν επισήμανε στο «Υπάρχει καιρός του λέγειν, υπάρχει καιρός του αντιλέγειν, υπάρχει καιρός του ψέγειν» τον απόηχο του Εκκλησιαστή: καιρός του τεκείν και καιρός του αποθανείν… 'Ομως, καιρός του οικτίρειν, θα πρόσθετα, και καιρός του… σιχτίρειν. Ή ίσως, καλύτερα, του αγνοείν.





Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Η συνιστώσα της δραχμής...


Η συνιστώσα της δραχμής...

Ο πειρασμός της ρήξης είναι πολύ ισχυρός στον ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερή Πλατφόρμα που εκπροσωπεί το 1/3 περίπου του κυβερνώντος κόμματος πιστεύει ότι «οι θεσμοί δεν επιδιώκουν έντιμο συμβιβασμό» και τάσσονται υπέρ της αθέτησης πληρωμής της επόμενης δόσης στο ΔΝΤ (πιστωτικό γεγονός) και «εναλλακτικών απαντήσεων για την πορεία της χώρας». Μάλιστα, ο Π. Λαφαζάνης διερωτήθηκε «γιατί είναι καταστροφή η έξοδος της χώρας από το ευρώ».

Την απάντηση την οφείλει -σε όλους μας- ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ο οποίος εξελέγη με εντολή για μια καλύτερη λύση εντός ευρωζώνης και έχει οδηγήσει τη χώρα στη ζώνη του ατυχήματος, ενώ αντιμετωπίζει συγκαταβατικά την ισχυρή «συνιστώσα της δραχμής» που υπονομεύει τη διαπραγμάτευση και εργάζεται για τη ρήξη. 

Μια ρήξη, που όπως είπε ο αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Δ. Παπαδημούλης, «θα οδηγήσει σε χρεοκοπία, σε τεράστια κοινωνική οπισθοδρόμηση και γρήγορη πτώση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ».


Δεν υπάρχει χρόνος για υπεκφυγές, ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών και αναζήτηση συμβιβασμού μεταξύ πλειοψηφίας και μειοψηφίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετά με τις περιδινήσεις και τις φαντασιώσεις για «εναλλακτικές» που δεν υπάρχουν. Ο πρωθυπουργός δεν έχει την πολυτέλεια να αναλώνεται στην κομματική παθολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα χρειάζεται συμφωνία με τους πιστωτές τώρα – και έχει ήδη καθυστερήσει δραματικά πολύ.




Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Οι τελευταίες ...εβδομάδες της Πομπηίας


Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει
Του Γιώργου Καραμπελιά 

Έκπληκτη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί επί τέσσερις μήνες τον πλέον απίθανο θίασο να ισχυρίζεται ότι κυβερνά τη χώρα. Ενώ βεβαίως, το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι ακριβώς αυτό, να κυβερνήσει. Διότι η διακυβέρνηση θα υπέθετε είτε την ύπαρξη ενός οράματος επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας μας, τέτοιο που διαθέτουμε εμείς και όχι αυτοί, είτε την αποδοχή διαχειριστικής λογικής στα πλαίσια της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Και η κυβέρνηση αυτή ούτε όραμα διαθέτει, πέρα από τα «λεφτά υπάρχουν» και την αντιπαλότητα στο μέιλ Χαρδούβελη, ούτε βεβαίως μπορεί να διαχειριστεί μία οικονομία και μια κοινωνία στο ακρότατο σημείο της κρίσης. Γι’ αυτό μέσα σε τέσσερις μήνες, η χώρα επανήλθε στην ύφεση, τα κόκκινα δάνεια εκτινάσσονται, οι πληρωμές του κράτους στα νοσοκομεία έχουν πέσει στο 1/10 από τις περσινές, η λιανική αγορά πλησιάζει να χάσει 20% τον ήδη συρρικνωμένων πωλήσεων, οι τράπεζες έχουν χάσει 35 δισ. ευρώ καταθέσεις και πάνω από 10-15% σε χρηματιστηριακή αξία, και τα μόνα γεγονότα τα οποία συμβαίνουν, είναι τα επαναλαμβανόμενα σόου διαφόρων διαταραγμένων που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των καναλιών και του πόπολου. Όση ανοχή εξακολουθεί να υπάρχει από ένα διαρκώς μειούμενο ποσοστό του ελληνικού λαού απέναντί τους, στηρίζεται σε δύο βασικές αιτίες:
Α) Στο γεγονός πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί την τελευταία εκδοχή του πολιτικού συστήματος χωρίς να υπάρχει άλλη άμεση λύση. Είναι χαρακτηριστική η τελευταία δημοσκόπηση του πανεπιστημίου Μακεδονίας στην οποία η πλειοψηφία αποτιμά πλέον αρνητικά τις διαπραγματευτικές πρακτικές της κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα δίνει στα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα τα δύο άλλοτε μαστόδοντα της πολιτικής ζωής, την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ με 15% και 3% αντίστοιχα στην πρόθεση ψήφου! Οι Έλληνες έφτασαν σ’ ένα ψυχολογικό σημείο όπου πλέον δεν έχουν εμπιστοσύνη στην παρούσα κυβέρνηση αλλά ακόμα μικρότερη στους αντιπάλους της. Και αυτοί οι τελευταίοι κάνουν ότι μπορούν για να συντηρούν αυτή την κατάσταση. Ο Σαμαράς δεν εννοεί να ξεκολλήσει από την καρέκλα του, και η μεγάλη εναλλακτική λύση του αστισμού, ο Κώστας Καραμανλής(!), αναπαύεται περιμένοντας ίσως να έχει ολοκληρωθεί η καταστροφή της χώρας, καταδεικνύοντας έτσι, πως πόσο μικρός είναι κι αυτός. Τα μόνο δύο σχήματα που εμφανίστηκαν στην πολιτική ζωή του τόπου, το Ποτάμι και η Χ.Α., είναι για διαφορετικούς λόγους εντελώς ανυπόληπτα και ανίκανα και βέβαια δεν μπορεί να γίνει λόγος για το όραμα της σταλινικής «ολικής επαναφοράς» του ΚΚΕ και των εξωκοινοβουλευτικών παραφυάδων του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση παίζει με αντίπαλο τον εαυτό της γι’ αυτό εξάλλου όλο και πιο έντονα η αντιπολίτευση μεταφέρεται στο εσωτερικό της. Τσίπρας εναντίον Ζωής και Βαρουφάκη, Λαφαζάνης και Νταβανέλος εναντίον Παπαδημούλη, κ.ο.κ.
Β) Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα δεν είναι η ανυπαρξία του πολιτικού προσωπικού, είναι η ραχιτική και χωρίς ραχοκοκαλιά κοινωνία μας. Άραγε δεν γνώριζαν οι Έλληνες τι επρόκειτο να συμβεί με την πολιτική επιτάχυνση που επιτεύχθηκε με τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου; Άραγε δεν γνωρίζουν σήμερα την απολύτως καταστρεπτική πορεία που ακολουθεί μια ανύπαρκτη κυβέρνηση; Άραγε δεν γνωρίζουν ότι στο τέλος αυτού του δρόμου, δηλαδή πολύ σύντομα η ήδη υποβαθμισμένη χώρα μας θα κατέβει ακόμα μερικές κατηγορίες; Άραγε δεν βλέπουν τι συμβαίνει με την Αλβανία, τα Σκόπια, την Τουρκία και το μεταναστευτικό; Άραγε αγνοούν ότι η εξωτερική πολιτική των μαθητευόμενων μάγων των καφενέδων του Κολωνακίου οδηγεί στο να δυσαρεστήσουν και τους Αμερικανούς και τους Ρώσους και τους Ευρωπαίους; Άραγε δεν βλέπουν ότι οι Ποδέμος στην Ισπανία πληρώνουν ήδη τα σπασμένα του Σύριζα καταρρέοντας δημοσκοπικά και γι’ αυτό αποποιούνται πλέον οποιαδήποτε σχέση με την Ελλάδα; Άραγε δεν βλέπουν ότι στα νοσοκομεία οι ασθενείς κουβαλούν πλέον μαζί τους τις γάζες, τις σύριγγες και το βαμβάκι; Δεν γνωρίζουν ότι σ’ ένα μήνα δεν θα πληρώνονται ούτε οι περιβόητες συντάξεις και οι μισθοί; Δυστυχώς οι συμπατριώτες μας είναι μεν αφελείς αλλά πολλοί είναι και κουτοπόνηροι. Αρκετοί έχουν κάποιο λόγο για να κρύβουν το κεφάλι τους σαν την στρουθοκάμηλο στην άμμο. Πολλοί θεώρησαν πως είναι ευκαιρία για να πάψουν να πληρώνουν τη ΔΕΗ, τις ασφαλιστικές εισφορές, τις τράπεζες, ακόμα και αν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν, και επιτέλους να περάσουν κάποιους μήνες «αμεριμνησίας» μετά από την πίεση τόσων χρόνων.
Γιατί δυστυχώς η νέα κυβέρνηση δεν ήρθε στην εξουσία με το σύνθημα που προς στιγμήν προέβαλε και ο Βαρουφάκης, «σας υπόσχομαι αίμα και δάκρυα», δηλαδή καλώντας τους Έλληνες σε μια πανστρατιά για ν’ αλλάξουν την χώρα και τον εαυτό τους. Για παράδειγμα όλοι γνωρίζουμε πως το ΦΠΑ το οποίο δεν δηλώνεται πλησιάζει στην Ελλάδα τα 12 δισ. ευρώ τον χρόνο. Με τα μισά από αυτά θα μπορούσαμε να λύσουμε το δημοσιονομικό μας πρόβλημα. Και όμως, επί της κυβερνήσεως της «ριζοσπαστικής αριστεράς» η φοροαποφυγή διογκώνεται. Και αυτό γιατί ο Σύριζα δεν δημιούργησε ποτέ ένα κίνημα που σκοπεύει να αλλάξει την κοινωνία και μαζί με αυτό να αλλάξουμε και όλοι εμείς, ώστε να λύσει με το μαχαίρι αυτό το διαχρονικό σκάνδαλο όπως τόσα και τόσα άλλα. Αντ’ αυτού, υποσχέθηκε ακόμα μεγαλύτερη χαλάρωση και παροχές. Και όσο κρατήσει κράτησε, διότι βέβαια πλησιάζει η ώρα του λογαριασμού και η χώρα μοιάζει σαν την Πομπηία στις τελευταίες μέρες της. «Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» όπως λέει και ο ποιητής περιμένουν όλοι κάποιο θάμα, ποιος ξέρει ίσως η Ζωή με την Ραχήλ έχουν εγκαταστήσει στα υπόγεια της Βουλής κάποιο μυστικό τυπογραφείο εκτύπωσης ευρώ, έχοντας εξασφαλίσει και τη συνδρομή του… Σώρρα.
Και έτσι γελοιοποιούνται άνθρωποι, συνειδήσεις και κοντεύει να γελοιοποιηθεί ένας ολόκληρος λαός. Ακούω συχνά πυκνά, «γιατί δεν δίνεις λίγο περισσότερο χρόνο στην κυβέρνηση;» Ή ακόμα χειρότερα ακούω από φίλους «τι κάθεσαι και τα παρακολουθείς όλα αυτά, εγώ έχω πάψει πλέον να βλέπω ειδήσεις». Εγώ όμως, επειδή έχω συναίσθηση πως αυτός ο τόπος που έχει τόσο συρρικνωθεί σε έδαφος και ανθρώπους, που έχει μεταβληθεί στο παίγνιο των ισχυρών και στον περίγελο των Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ, και κινδυνεύει με ολοκληρωτική καθίζηση, είμαι υποχρεωμένος να παρακολουθώ ειδήσεις στα ΜΜΕ, στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες, ελληνικές και ξένες για να μπορώ να καταλαβαίνω τι μου γίνεται σε αντίθεση με όλους εκείνους που με απόλυτη ελαφρότητα μας οδήγησαν στο αδιέξοδο, ακόμα και με την ψήφο τους, και τώρα παριστάνουν τους χαζοχαρούμενους.
Ξέρω πολύ καλά τις προσδοκίες διαφόρων, για παράδειγμα, που είναι αναφανδόν υπέρ της δραχμής. Πέραν των αφελών που φαντάζονται ότι με αυτή θα ξανακερδίσουμε την αυτοδυναμία μας, χωρίς να βλέπουν ότι θα βυθιστούμε σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση και θα κινδυνέψει η ακεραιότητα της χώρας μας. Διότι εκτός από τους αφελείς και απαίδευτους ιδεολόγους, υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία από λαμόγια, που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό ή καλά φυλαγμένα, και μια δραχμή υποτιμημένη στο 50 ή 70% , όπως αναπόφευκτα θα συμβεί θα τους κάνει πάμπλουτους ή θα τους δώσει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι ημών των υπολοίπων. Ξέρω πάρα πολλούς μπατιρημένους επιχειρηματίες, μεγάλους αλλά και μεσαίους, της λαμογιάς και της απάτης, που επιθυμούν την καταστροφή της χώρας ώστε να μην πληρώσουν ποτέ τα θαλασσοδάνειά τους. Και αυτοί κυριαρχούν σε κανάλια της συμφοράς, σπρώχνουν αργυρώνητους δημοσιογράφους που μέχρι χθες γλύφανε τις μπότες των Γερμανών και των Αμερικάνων, να υποστηρίζουν αιφνιδίως την «ρήξη» και τις «κόκκινες γραμμές» των ασχέτων. Γνωρίζω πάρα πολλούς οι οποίοι για μια θεσούλα ή για τον περιβόητο δέκατο τρίτο μισθό, που έχει ήδη κάνει φτερά, προτίμησαν να κωφεύσουν απέναντι σε όλους εκείνους που όπως εμείς κρούαμε τον κώδωνα κινδύνου καθημερινά, ασταμάτητα, μονότονα από τον Οκτώβριο του 2014. Γνωρίζω πάρα πολλούς, στον Σύριζα, οι οποίοι και πριν διαφωνούσαν με τους τυχοδιωκτισμούς του Τσίπρα, αλλά δεν τόλμαγαν να βγάλουν τσιμουδιά και ακόμα χειρότερα, σήμερα, ενώ βλέπουν πολύ καλά τι έρχεται, συνεχίζουν ακόμα να έχουν στο απυρόβλητο την ηγεσία τους και να μας συνιστούν ψυχραιμία γιατί βέβαια πάντα φταίει εκείνος που λέει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Το δυστύχημα όμως είναι πως ενώ είναι αναρίθμητοι αυτοί που επαναλαμβάνουν αυτά τα πράγματα και ακόμα πιο βίαια καθημερινά, κατ’ ιδίαν, είναι ελάχιστοι εκείνοι που βγαίνουν να τα διακηρύξουν δημόσια. Τα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης διέφθειραν μέχρι το μεδούλι ή στην καλύτερη περίπτωση έφθειραν μέσω της καθημερινής τριβής το ήθος και την ευθυκρισία όλων των συστημικών ελίτ της χώρας. Και δυστυχώς, οι συστημικές ελίτ δεν περιλαμβάνουν μόνον τους κυβερνώντες αλλά και δημοσιογράφους,  πανεπιστημιακούς,  διανοουμένους,  λογοτέχνες,  μουσικούς και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Τόσο φθάρηκαν και διεφθάρησαν ώστε δεν τους έμενε ούτε κουκούτσι ευθυκρισίας για να βλέπουν αυτό που ερχόταν αναπόδραστα με βήματα γίγαντα. Και αν εμείς διεκδικούμε αυτή την ευθυκρισία που τόσο ενοχλεί αρκετούς κομπλεξικούς, αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο γιατί επί σαράντα χρόνια αρνηθήκαμε πεισματικάτην ένταξή μας σε οποιοδήποτε μικρότερο ή μεγάλο θεσμό της μεταπολίτευσης, μείναμε μαζί με ελάχιστους «τρελούς του χωριού», «όπως μας γέννησε η μάνα μας Ισπανία», να καταδείχνουμε τη γύμνια των κυβερνώντων.
Και βέβαια δεν χρειαζόταν καμιά φιλοσοφία για να δεις ότι τα πράγματα θα κατέληγαν εδώ πού κατέληξαν. Χρειαζόταν απλώς η στοιχειώδης λογική που διαθέτει ή διέθετε ο Έλληνας αγρότης, που ξέρει πως πρώτα πρέπει να σκάψεις, μετά να σπείρεις και πολύ αργότερα να εισπράξεις τους καρπούς των κόπων σου. Αλλά αυτά συνέβαιναν όταν οι Έλληνες αγρότες καλλιεργούσαν και δεν σκάβανε οι Αλβανοί γι’ αυτούς και όταν οι Έλληνες διανοούμενοι τρώγανε ένα κυριακάτικο γιουβέτσι ως αμοιβή των κόπων τους μαζί με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, και όχι αντίθετα την εποχή που αμείβονται από πανεπιστήμια, ευρωπαϊκά προγράμματα, ιδρύματα τραπεζών και εφοπλιστών, εφημερίδες και εκδοτικούς οίκους. Και βέβαια ήρθαν και οι απαραίτητοι Σημίτηδες, Λιάκοι (ξέρετε αυτός στον οποίο αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός την 25η Μαρτίου) για να τους πείσουν πως δεν υπάρχει ούτε ιστορία, ούτε ηθικές αξίες, ούτε πατριωτισμός. Μία και μόνη αρχή «Αμύνεστε περί πάρτης». Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή έγιναν πάρα πολλοί όσοι αδιαφορούν για την χώρα τους, όσοι αδιαφορούν για το μέλλον της πατρίδας τους, όσοι βάζουν σε πρώτη προτεραιότητα το κοντόφθαλμο μικροσυμφέρον τους, γι’ αυτό και βρεθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, ανερμάτιστοι, απροσανατόλιστοι, σε απόλυτη αφωνία. Γιατί παρ’ όλο που η πλειοψηφία των Ελλήνων παραμένουν ακόμα άνθρωποι σκληρά εργαζόμενοι, που προσπαθούν να θρέψουν την οικογένειά τους και τα παιδιά τους, κατακλύζονται από τα λαμόγια, τους συμφεροντολόγους, τους αφελείς, τους πολιτιστικά μηδενιστές, τους μπαρόβιους φωνακλάδες, τους κυρίαρχους των ΜΜΕ και του δημόσιου λόγου και έτσι μένουν σιωπηλοί ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Γι’ αυτό απέχουν απ’ τις εκλογές –βλακωδώς– στρέφονται στον ιδιωτικό χώρο και αφήνουν τα μηδενικά να κυριαρχούν στον δημόσιο και να διαφεντεύουν τη ζωή τους. Αφήνουν το 15-20% του πληθυσμού με την ψήφο του να καθορίζει την μοίρα του 75-80% που είτε ψηφίζει διαφορετικά, είτε όλο και περισσότερο απέχει απ’ αυτό που θεωρεί στημένο παιχνίδι που δεν τον αφορά.
Δυστυχώς λοιπόν έχει πτωχεύσει πριν απ’ όλα το μυαλό, το πνεύμα και η ευθυκρισία των Ελλήνων. Διότι διαφορετικά θα έβλεπαν πως η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει. Δυστυχώς γι’ αυτούς, αλλά δυστυχώς και για μας. Έτσι είναι προφανές πως ο Τσίπρας και η στενή παρέα του, μπροστά στα αδιέξοδα, έχουν κάνει «γαργάρα» τις κόκκινες γραμμές και τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο είναι παντελώς ανίκανοι να επιβάλλουν αυτή τη γραμμή στο κόμμα τους, το οποίο σε ένα μεγάλο ποσοστό προτιμά να τραβήξει στα άκρα τις ιδεοληψίες του μιας ψευδο-ρήξης, την οποία είναι ανίκανοι να υλοποιήσουν παρά να δεχθεί το aggiornamento (κωλοτούμπα !) του Τσίπρα.
Ο τελευταίος, ο Τσίπρας, επειδή έχει εκλεγεί ως ο παράκλητος του αντιμνημονιακού κινήματος, και επειδή δεν διαθέτει άλλες ικανότητες εκτός από τα επικοινωνιακά τερτίπια είναι ανίκανος να περάσει αυτή τη συμφωνία στο κόμμα του. Είναι ταυτόχρονα ανίκανος –γιατί πρόκειται για ένα κόμμα το οποίο δεν το δημιούργησε αυτός αλλά ο Γλέζος, ο Αλαβάνος, ο Βούτσης και ο Λαφαζάνης, οι οποίοι απλώς τον επέλεξαν ως επικοινωνιακή τους προμετωπίδα– να επιβάλλει μια οποιαδήποτε συνεκτική γραμμή στο κόμμα . Γι’ αυτό, η Ζωή έχει καταστήσει την Βουλή σε όχημα για την μεταβολή της σε ηγέτιδα κόμματος, (τρομάρα της!) ο Βαρουφάκης ετοιμάζεται να «την κάνει» με ένα ταρατατζούμ, και οι λοιποί επιδίδονται σε μια απίστευτη κακοφωνία –φανταστείτε που καταντήσαμε να ακούμε καθημερινά τον Λεουτσάκο–, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατό να παρθεί μια οποιαδήποτε απόφαση, πριν συμβούν κάποια καταστροφικά γεγονότα που είτε θα υποχρεώσουν τον Σύριζα να επιλέξει γραμμή, είτε το πιθανότερο θα οδηγήσουν σε νέο κυβερνητικό σχήμα με ή χωρίς τον Τσίπρα, με ή χωρίς εκλογές ή δημοψήφισμα. Πάντως στο μεταξύ και όσο δεν έχει συμβεί έναν τέτοιο σοκ αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίσει να μην κυβερνάει. Διότι δεν έχει φτιαχτεί γι’ αυτό. Ο Σύριζα εκ κατασκευής έχει δημιουργηθεί για να είναι ο αριστερός ψάλτης, ο παρακοιμώμενος και ο ιδεολογικός εκπρόσωπος της εθνομηδενιστικής κεντροαριστεράς. Και δυστυχώς ο ιδεολογικός εκπρόσωπος δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον διαχειριστικό εκφραστή του κεντροαριστερού μπλοκ, παρότι ελλείψει κεντροαριστεράς, ο αριστερός ψάλτης θέλησε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Και τώρα αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Γι’ αυτό, ήδη σε θέσεις διαχείρισης έχει γεμίσει την κυβέρνηση με Πασόκους, κατεξοχήν Γιωργακικούς, που «ξέρουν την δουλειά». Ταγματάρχης, Χουλιαράκης, Θεοχαράκης, και λοιποί. Ο σκληρός πυρήνας όμως των υποστηρικτών του κόμματος, δεν μπορεί να αποδεχθεί κάτι τέτοιο γιατί γνωρίζει πως από τον διαχειριστή περιμένεις διαχείριση και αθέτηση των υποσχέσεών του, τον ιδεολογικό εκφραστή όμως τον θες για τις εξαγγελίες του, αυτός είναι ο ρόλος του. Κατά συνέπεια καθίσταται αδύνατο να διαχειριστεί έναν συμβιβασμό άκρως επώδυνο, που γίνεται όλο και πιο βαρύς με το πέρασμα του χρόνου, τουλάχιστον υπό κανονικές συνθήκες. Έτσι λοιπόν είτε ρήξη στο εσωτερικό του κόμματος και δημιουργία στην ουσία ενός νέου κυβερνητικού σχήματος υπό τον Τσίπρα με μειωμένη την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, είτε ακόμα πιο ακραίες λύσεις αλλαγής του συνολικού κυβερνητικού σχήματος.
Αλλά για όλα αυτά οι δήθεν αθώοι συμπατριώτες μας οι οποίοι με διαβάζουν, μαζί με τους όντως αθώους που δεν με διαβάζουν, θα υποχρεωθούν να υποστούν πρώτα όλα αυτά που μας ετοιμάζουν τα «παιδιά», κρίσεις, σε όλα τα πεδία, πολιτικές και τραπεζικές, άγρυπνες νύχτες, πιθανώς νέες πολιτικές ανατροπές και πριν απ’ όλα παραπέρα σφίξιμο του ήδη σφιγμένου ζωναριού. Και επειδή διάφοροι αφελείς και κουτοπόνηροι, όλα τα προηγούμενα χρόνια μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος, «εδώ και τώρα αλλαγή», ενώ εγώ πάντα έλεγα υπάρχουν και χειρότερα, επειδήαυτά  τα χειρότερα έχουν έρθει πλέον ή είναι επί θύραις, είμαι εγώ που λέω πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος: Όποιοι θέλουν να μην τους κυνηγάει η συνείδησή τους για πάρα πολλά χρόνια, πρέπει να ανορθώσουν το ανάστημά τους και όλοι οι Συριζαίοι και μη συριζαίοι φίλοι μας να στείλουν ένα σαφές μήνυμα στον κυβερνητικό θίασο πως δεν τους ανεχόμαστε άλλο. Έχει πράγματι έρθει η ώρα για να αρχίσει επιτέλους η οικοδόμηση ενός πατριωτικού εναλλακτικού πόλου που θα αρχίσει το μακρύ και επίπονο έργο της ανοικοδόμησης της σκέψης και της πατρίδας. Όντως δεν υπάρχει πια άλλος χρόνος. Γιατί διαφορετικά θα ξαναδούμε να βγάζουν τον Καραμανλή με ωσαννά από τη Ραφήνα, για να μας σώσει μετά την καταστροφή, όπως έγινε με τον θείο του, για να επαναληφθεί η ιστορία ως ιλαροττραγωδία ή ακόμα χειρότερα θα δούμε τους ζηλωτές του Μιχαλολιάκου να ξαναβγαίνουν στο μεϊντάνι.
Υ.Γ Και επειδή διάφοροι εξυπνάκηδες του διαδικτύου, κάποτε-κάποτε ακόμα και φίλοι, επαναλαμβάνουν πως τρέχουν πίσω από τα κόμματα διότι δεν παίρνουμε εμείς την πρωτοβουλία και δεν συγκροτούμε έναν πολιτικό πόλο, με πρόγραμμα, θέσεις κ.λπ. τους πληροφορούμε  πως και πρωτοβουλίες παίρνουμε τα τελευταία χρόνια και συγκροτημένο πρόγραμμα διαθέτουμε –αρκεί να διαβάσουν τις «25 Θέσεις του Άρδην» και τις χιλιάδες αναλύσεις μας. Αλλά δεν είμαστε δελαπατρίδηδες και θέλουμε τα πολιτικά εγχειρήματα να πατάνε σε ένα μίνιμουμ δυνάμεων και λαϊκής συναίνεσης. Δυστυχώς όμως, εσείς τρέχατε, πότε πίσω από τον Καζάκη, πότε από τον Καμμένο, πότε πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι ακόμα και πίσω από τον Κασιδιάρη και τον Σώρρα, στα κρυφά, γιατί «βιαζόσασταν». Και έπρεπε δυστυχώς να «περιμένουμε» για να κάνουν και αυτοί τον κύκλο τους. Ε λοιπόν, ιστορικά οι Συριζανέλ τον κάνανε και αυτοί τον κύκλο τους και είναι θέμα μηνών, λιγότερων ή περισσότερων, να τον ολοκληρώσουν και στην πράξη. Τώρα λοιπόν βιαζόμαστε εμείς, και ο καθένας θα δείξει τι ψάρια πιάνει. Ιδού λοιπόν η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Και το πρώτο βήμα είναι να εγκαταλείψετε την αφωνία σας.
22 Μαΐου 2015

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Το μωσαϊκό του ΣΥΡΙΖ(ΑΝΕΛ)


Το μωσαϊκό του ΣΥΡΙΖ(ΑΝΕΛ)
του Θωμά Τσάτση


Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2010 ήταν ένα μωσαϊκό τάσεων και συνιστωσών. Ένα μείγμα απόψεων που ισορροπούσαν για να μετεξελιχθούν και να συγκεραστούν θέσεις και εκτιμήσεις που δεν είχαν σχέση η μία με την άλλη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ χωρούσαν τροτσκιστές, μαοϊκοί, πρώην στελέχη του ΚΚΕ, παλαιά μέλη του ΚΚΕ εσ., αλλά και του ΔΗΚΚΙ. Υπήρχαν συνιστώσες που οι θέσεις τους όχι απλώς διαϕοροποιούνταν αλλά συγκρούονταν (π.χ. η ονομασία της FYROM). Και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το πολιτικό μήνυμα να είναι ασαϕές, καθώς οι ετερόκλητες δυνάμεις που συγκροτούσαν το συμμαχικό σχήμα συνυπήρχαν με δυσκολία.

Η κρίση για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ευκαιρία. Έστησε το αντι-μνημονιακό μέτωπο, επέλεξε την καταγγελία στον λόγο του, εκμεταλλεύτηκε τις δυσκολίες -πραγματικές ή πλασματικές- των πολιτών και ύψωσε τους πολιτικούς τόνους απέναντι σε όλες τις κυβερνήσεις. Από εκείνη του Παπανδρέου έως εκείνη του Σαμαρά.

Από το 2012 και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά μετατράπηκε σ’ ένα κράμα «παλαιού» ΠΑΣΟΚ και αντιμνημονιακών συνιστωσών. Η αύξηση των ποσοστών του τον οδήγησε στην εξουσία.

Η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και η απόϕαση της ηγεσίας του για άνοδο στη εξουσία με κάθε κόστος οδήγησε στη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Και ζητήματα που έχουν σχέση τόσο με την αισθητική όσο και τον τρόπο σκέψης βγήκαν στην επιϕάνεια. Αν και κρατώ κάποιες επιϕυλάξεις ότι υπάρχουν διαϕορές μεταξύ πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στον τρόπο σκέψης.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μια πρώην βουλευτής των ΑΝΕΛ, η Ραχήλ Μακρή, εξελέγη μακράν πρώτη με τον ΣΥΡΙΖΑ στον νομό Κοζάνης, λαμβάνοντας περισσότερους από 12.000 σταυρούς όταν οι 7 υποψήϕιοι των ΑΝΕΛ δεν ξεπέρασαν τους 8.000 σταυρούς και ο δεύτερος εκλεγμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια περιϕέρεια απείχε τουλάχιστον 4.000 σταυρούς από την πρώην βουλευτή των ΑΝΕΛ.

Μοιάζει λίγο παράξενο αλλά οι λόγοι για τους οποίους αποχώρησαν τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας που δημιούργησαν τη ΔΗΜΑΡ ισχύουν ακόμη και σήμερα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό σχήμα δεν έχει μετεξελιχθεί, παραμένει προσκολλημένος στις θέσεις του 2010 και το «πολιτικό ϕάντασμα» του Αλέκου Αλαβάνου ϕαίνεται ότι πλανάται πάνω από την κυβέρνηση και το κόμμα.

Το δυστύχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η ηγεσία του την πιο κρίσιμη στιγμή, όταν επέλεξε να κάνει στροϕή στην πολιτική ρίχνοντας νερό στο κρασί του, διάλεξε ως σύμμαχο ένα κομμάτι που βρίσκεται στα δεξιά της ΝΔ. Το έκανε «συνιστώσα» του και τώρα υϕίσταται το κόστος. Δέχεται το «Άγιο Φώς» και το λείψανο της Αγίας Βαρβάρας με τιμές αρχηγού κράτους, σιωπά στο όχι των ΑΝΕΛ στην τροπολογία για την ανέγερση τζαμιού, δεν σχολιάζει την πρόθεση του Πάνου Καμμένου να προτείνει στους Αμερικανούς να ϕτιάξουν νέα βάση σε νησί του Αιγαίου και αναμένεται να κάνει το ίδιο όταν οι ΑΝΕΛ θα δηλώσουν τη διαϕωνία τους στο νομοσχέδιο για την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά των αλλοδαπών που γεννιούνται στην Ελλάδα.

Και με αυτό τον τρόπο η χώρα από εδώ και στο εξής θα κυβερνιέται το πρωί από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, το απόγευμα από τον ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ και το βράδυ από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Όλα αυτά με την ελπίδα ότι δεν θα συμβεί κάποιο ατύχημα. Ότι θα βρίσκονται οι δόσεις για να πληρώνονται οι πιστωτές, θα υπάρχει τρόπος να συλλέγονται ϕόροι για να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις, ότι η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ και δεν θα εξελιχθεί σε «μπανανία με αξιοπρέπεια» γιατί δεν πέτυχε τον «έντιμο συμβιβασμό» που διεκδικούσε.

*Ο Θωμάς Τσάτσης είναι δημοσιογράφος


Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: Η πρόταση της Κομισιόν για συμφωνία

Η πρόταση της Κομισιόν για συμφωνία

Ο Γιούνκερ κόβει τον «γόρδιο δεσμό»
Τσώλης Ζώης

Με ένα πολυσέλιδο κείμενο που τιτλοφορείται «σημείωμα βοήθειας για την Ελλάδα» το οποίο έφτασε πριν από δύο ώρες, το μεσημέρι της Δευτέρας, σε όλους τους εμπλεκόμενους - στις διαπραγματεύσεις και τις αποφάσεις - φορείς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπαίνει μπροστά προκειμένου να κοπεί ο «γόρδιος δεσμός» και οι ευρωπαίοι εταίροι να φτάσουν σε συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση.

Στο κείμενο τίθενται οι προΰποθέσεις για να ξεκλειδώσει η βοήθεια από το EFSF πρός την Ελλάδα εντός του Ιουνίου και να υπάρξει μια συνολική συμφωνία μέχρι το φθινόπωρο.

Η πρώτη προϋπόθεση είναι να ληφθούν (σ.σ. να νομοθετηθούν) τα συμφωνηθέντα μέτρα, τα οποία περιγράφονται στην πρώτη λίστα του κειμένου ύψους 5 δισ. ευρώ περίπου, μέχρι τον Ιούνιο, προκειμένου να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό της διετίας 2015 - 2016.

Η δεύτερη προϋπόθεση για συνολική συμφωνία, είναι να εφαρμοστούν το φθινόπωρο (Σεπτέμβριο - Οκτώβριο) οι μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές για την οικονομία που θα περιλαμβάνονται στη λίστα του ΟΟΣΑ και ήδη συμφωνημένες με τους ευρωπαίους μεταρρυθμίσεις όπως η αλλαγή του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων.

Οι στόχοι του προγράμματος

Στο κείμενο προσδιορίζονται οι δημοσιονομικοί στόχοι για την τετραετία 2015 - 2018 που είναι οι εξής:

-2015 Πρωτογενές πλεόνασμα 0,75% του ΑΕΠ
-2016 πρωτογενές πλεόνασμα 2% του ΑΕΠ
-2017 πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ
-2018 πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ.

Μέτρα 5 δισ. ευρώ

Στην πρώτη λίστα περιγράφονται τα μέτρα για τη κάλυψη του δημοσιονομικού κενού και την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το τέλος του 2016. Τα μέτρα είναι:

-η μεταρρύθμιση του ΦΠΑ που θα εφαρμοστεί μετά το καλοκαίρι (το πιθανότερο από 1η Οκτωβρίου) και προβλέπει την καθιέρωση ενιαίου συντελεστή 18% για συναλλαγές μετρητά και 15% για συναλλαγές με κάρτα και τη διατήρηση του χαμηλού συντελεστή 6,5%.

-Αύξηση της έκτακτης εισφοράς στα ετήσια εισοδήματα πάνω από 30.000 ευρώ, στα πρό της μείωσης επίπεδα

-Διατηρείται ο ΕΝΦΙΑ ως ο πλέον αποδοτικός (από άποψη εισπραξιμότητας) φόρος

-Δεν θα εφαρμοστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείματος στα επικουρικά, αλλά θα επανεξεταστεί, στα πλαίσια του διαλόγου που θα ξεκινήσει το φθινόπωρο για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος  

-Θα επανεξεταστεί το θέμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας υπό το πρίσμα της έκθεσης του ILO για τις «καλύτερες πρακτικές» στις εργασιακές σχέσεις της Ευρωποαικής Ενωσης, της ανάγκης αύξησης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και της αντιμετώπισης του τεράστιου προβλήματος της ανεργίας.

-Ανεξαρτητοποιείται η γενική γραμματεία δημοσίων εσόδων και κατοχυρώνεται θεσμικά ο ανεξάρτητος ρόλος της

-Δημιουργείται το δημοσιονομικό συμβούλιο, επίσης ως ανεξάρτητη αρχή.

-Λαμβάνονται μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης - και στο πλαίσιο του πακέτου Γιούνκερ - δημιουργείται δίχτυ ασφαλείας για τους «μη προνομιούχους».

Επίσης στο κείμενο - κατ΄ουσίαν έκθεση αξιολόγησης και πρόπλασμα της νέας συμφωνίας - η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σημειώνει ότι υπάρχει ταύτιση απόψεων για τις τράπεζες και τα κόκκινα δάνεια

Οι επιφυλάξεις του ΔΝΤ

Στο κείμενο αποτυπώνονται σε ειδικό κεφάλαιο οι ενστάσεις του ΔΝΤ που περιληπτικά περιγράφονται ως εξής:

-η πρόταση που γίνεται από την ΕΕ είναι πολύ διαφορετική από το τρέχον πρόγραμμα (μνημόνιο). Πρόκειται για ένα καινούριο οδικό χάρτη, με πολύ λίγες λεπτομέρειες για μέτρα και πολιτικές που χρειάζονται καινούριες μελέτες. Η δημοσιονομική προσαρμογή είναι «οπισθοβαρής» δηλαδή μεταφέρεται στο μέλλον.

Κατόπιν τούτων οι ευρωπαίοι θεωρούν ότι το ΔΝΤ δεν θα χρηματοδοτήσει την Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα δεν θα διατυπώνει δημόσια τις ενστάσεις της και εισηγούνται την ανάληψη της στήριξης της χώρας μας από το EFSF.

Οι πόροι

Συγκεκριμένα η Κομισιόν προτείνει να καταβληθούν εντός του Ιουνίου:

- η εκκρεμούσα δόση του 1,8 δισ. ευρώ.

- το ποσό 1,9 δισ. ευρώ από τα κέρδη των ομολόγων (πρόγραμμα SMP) των κεντρικών τραπεζών για το 2014, και

- μετά τον Ιούλιο το ποσό που αναλογεί από τα κέρδη των ομολόγων (πρόγραμμα SMP) για το 2015.

Η πρόταση της Κομισιόν έχει παραληφθεί από την ελληνική κυβέρνηση, βρίσκεται ήδη στα χέρια των θεμών ΕΚΤ και ΔΝΤ, και τις επόμενες ημέρες αν όχι ώρες αναμένεται να ανακοινωθεί το πρόγραμμα συναντήσεων που απαιτούνται (σύγκλιση EwG, Eurogroup) που θα λάβουν τις τελικές αποφάσεις.

Αποκλειστικά στο «Βήμα»
http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=705223


Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Ρουσσώ των ανθρώπων και Ρουσό των καβουριών


Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια πολλοί αριστεροί "ανένηψαν" και άρχισαν να αντιλαμβάνονται την καταστρεπτική μαρξιστική νοοτροπία και συνθηματολογία που κατέκλυσε την χώρα μετά την Μεταπολίτευση, με αποτέλεσμα αργά, αλλά σταθερά να διολισθήσουμε στην σημερινή κατάντια με κατεστραμμένο τον κοινωνικό ιστό, με διαλυμένη την Οικονομία και τις κρατικές δομές, με ευτελισμένη την Παιδεία και την εκπαίδευση, με διάχυτη την παρακμή και γενικευμένο τον εκφυλισμό όλων των Αξιών. Τώρα, κατόπιν εορτής, καταγγέλλουν αυτά τα φαινόμενα. Κάτι είναι κι αυτό...
ΔΕΕ

Ρουσσώ των ανθρώπων 
και Ρουσό των καβουριών
ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΣΚΟΥΜΠΟΥΡΔΗΣ

Α
νάμεσα στα ευάριθμα λεπτοχρυσοποίκιλτα κοσμήματα που ομορφαίνουν τη δημόσια σφαίρα, πότε πότε κάποια διαμαντάκια δεν περνάνε απαρατήρητα. Προσπαθούμε εδώ να συνθέσουμε δύο από αυτά, ώστε, με κάποια δημιουργική επέμβαση στην ουσία τους, να βγάλουμε κάποιο δευτερογενές συμπέρασμα γενικής χρήσης.

Το πρώτο μας μύησε πρόσφατα στην άγνωστη παραβολή με τα καβούρια στον κουβά του ψαρά. Όταν το ένα πήγε να βγει έξω, για να δραπετεύσει και να διασωθεί, τότε ο ψαράς δεν ανησύχησε. Πόνταρε στην «κακία» των άλλων καβουριών, που δεν θα το άφηναν να πετύχει την διαφυγή του. Θα το τράβαγαν μέσα, να μην ξεφύγει από την κοινή μοίρα όλων τους… Αξίζει να (ξανα)διαβάσετε όλο το κείμενο «Τα καβούρια», της Αγγελικής Κοσμοπούλου από την ενθάδε στήλη της «Στο δρόμο». Θα συμφωνήσετε ότι σαν να κρύβεται εντός του μια αλήθεια πικρή για όλους εμάς τους τίμιους τσιφτετέλληνες.
Η Άννα Δαμιανίδη, είναι γνωστή από τη δική της στήλη «Βόλτα στην Αθήνα» (που μας αποκαλύπτει εδώ τις άγνωστες μικρές ομορφιές του Ελεεινού Άστεος), όπως και από την αρθρογραφία της στην «Εφημερίδα των συντακτών». Προχτές έγραψε «Μήπως φταίει ο Ρουσό;», ως αντίλεκτο, απέναντι στην τολμηρή θέση του Νίκου Δήμου («Η ολέθρια επιρροή της Γαλλίας». Εκεί ο Ν.Δ. ισχυριζόταν πως για τη μιζέρια μας υπεύθυνη είναι η γαλλική διανόηση (και επ’ αυτού, κάπως, ο μύθος έχει νουν αληθείας, που θα ‘λεγε κι ο Κάλβος).

Το σκότωμα της ορθογραφίας για «πρόοδο» και για χρεωκοπία
Προβάλλοντας το κείμενό της στα κοινωνικά δίκτυα, μου τράβηξε την προσοχή, ως συνήθως. Στον υπέρτιτλο έδειχνε μια ενόχληση, επειδή προφανώς οι διορθωτές τής άλλαξαν το «Ρουσσώ» και το έκαναν «Ρουσό». Επειδή από καιρό θέλω να τα πω κι εγώ, σχετικά με την εξαθλιωτική υπεραπλούστευση της ορθογραφίας των ξένων λέξεων, εκεί, από κάτω, συμφωνώντας με τον προβληματισμό της, αυτό το επισχολίασα ως εξής:
«Το διακύβευμα είναι η επικοινωνία με τις άλλες γλώσσες (και τους άλλους λαούς), δια της ετυμολόγησης που αποκαλύπτει η ορθογραφία... Απλώς, λοιπόν, ποτέ δεν παύουμε επίμονα να γράφουμε Λωζάννη και Ρουσσώ, κουράζοντας τους διορθωτές, που πλέον μας συνήθισαν, γιατί κατάλαβαν πως έχουμε δίκιο. Δεν έχει κλείσει ακόμα αυτό το θέμα, παρότι έχουν περάσει δεκαετίες με τούτη την αυτιστική ορθογραφία».
Η Λωζάννη είναι Lausanne και ο Ρουσσώ είναι Rousseau, ενώ ο Γκοντό (που επικαλεστήκαμε τις προάλλες) είναι Godot. Οπότε με το Λοζάνη και το Ρουσό χάνεις κάθε ακουστική και ορθολογική επαφή με τις διεθνείς λέξεις και τη ρίζα τους. Χάνεις και την δυνατότητα να υποψιαστείς πώς προφέρονται, πούθε έρχονται και τι σημαίνουν, έτσι και βρεθείς στην Εσπερία… Τα ίδια παθαίνουν όλες οι χιλιάδες ελληνοποιημένες ξένες λέξεις, την ορθογραφία των οποίων απλουστεύουμε στο έπακρο με πνεύμα στυγνού Ιωτακισμού.

Έτσι παύουν οι λέξεις και οι έννοιες να γίνονται αντικείμενο λογικής επεξεργασίας, για όποιον θέλει να κατανοήσει την Άλλη γλώσσα. Συνεπώς, είμαστε που είμαστε φοβικοί και εσωστρεφείς τσουρούτηδες, κλείνουν κι άλλο οι πόρτες της επικοινωνίας μας με τους άλλους λαούς. Και τούτο συμβαίνει στη μέση της παγκοσμιοποίησης, που άλλωστε τόσο λατρεύουμε να μισούμε… Να ένα ακόμα κίνητρο για να εθνολαϊκιστούμε έτι περαιτέρω.
Ας μην διστάσουμε να προχωρήσουμε τον συλλογισμό. Το πνεύμα μετά την Χούντα ήταν «Σκοτώστε τα Αρχαία Ελληνικά», για να μην κουράζονται τα παιδιά, σκοτώστε τον εκπαιδευτικό αυταρχισμό, είναι φασίστας όποιος θέλει αυστηρά να μας μάθει κάτι παραπάνω κτλ. Και η μεταρρύθμιση Ράλλη το 1977 υπάκουσε. Πέρα από την αναγκαία καθιέρωση της Δημοτικής, καταργήθηκαν και τα Αρχαία Ελληνικά…
Σε όλα ερχόταν η δημοκρατική λιγότερη προσπάθεια. Η μάθηση λιγόστευε, το δημοκρατικό «Πέντε» έγινε θεσμός (για να μην χάνει χρονιά το παιδί του εργάτη, λέμε τώρα…), οι εξεταστικές περίοδοι πολλαπλασιάζονταν. Μόλις δε εγκαταστάθηκε ο κυβερνών Παπανδρεϊσμός, ήρθαν τα σκληρά. Καταργήθηκαν άμεσα τα Πρότυπα σχολεία και εγκαθιδρύθηκε το έκτρωμα «Νόμος Πλαίσιο για τα ΑΕΙ».
Τότε επιβαλλόταν παντού η εκδίκηση της γυφτιάς. Αντί η νέα κυβέρνηση να κόψει μαχαίρι το παλαιοκομματικό παρακράτος της Δεξιάς, ώρθωσε το πιο σύνθετο δικό της παρακράτος. Η Δημόσια Διοίκηση, υπό τον εμπνευσμένο Κουτσογιωργισμό, αλωνόταν με την διάχυση του εκδημοκρατισμού της διαφθοράς.
Μαζί, λοιπόν, ήρθε και η διαχρονική έκτοτε αθλιότητα της λιγότερης παιδείας παντού και της πελατειακής συνδιαλλαγής διδασκόντων διδασκομένων στα ΑΕΙ, σταδιακά εμπλουτιζόμενη με νέες λουλουδιές της ξεγνοιασιάς και της προόδου. Σήμερα πια είχαμε φτάσει να έχουμε στο πέμπτο έτος φοιτητές που δεν έχουνε ποτέ περάσει μάθημα…
Αυτό το τοξικό στάτους δεν είναι άσχετο από την σήψη που έφερε τη χρεωκοπία. Και ανασχέθηκε επί τέλους πρόσφατα, με τον («μνημονιακό» χε, χε) νόμο Διαμαντοπούλου. Όχι όμως για πολύ, τώρα ήρθε ο κ. Μπαλτάς και μας ξαναγυρίζει στο στάτους κβο της μαύρης αντίδρασης. Σταματάμε εδώ. Περισσότερα έχουνε ήδη ευκρινώς περιγράψει άλλοι αρμοδιότεροι.

Κάτω τα Πρότυπα Σχολεία
Είχα την τύχη να βγάλω το Εξατάξιο Γυμνάσιο σε ένα καλό πρότυπο δημόσιο σχολείο, όπου βρισκόταν η αφρόκρεμα των καθηγητών. Εντός εδραζόταν και το «Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως», κάτι σαν το «Παιδαγωγικό Ινστιτούτο» της εποχής. Έδιναν τότε εισαγωγικές εξετάσεις 1500 παιδιά και πέρναγαν 120, ανάμεικτης οικονομικής και κοινωνικής προέλευσης. Μετά από έξη χρόνια, σπάνια έμενε κανείς εκτός ΑΕΙ…
Ενδεικτικά ας αναφέρουμε ότι το μεγάλο ατού του σχολείου μας ήταν η ευρεία πρόσληψη γενικής παιδείας.
Στην Πρώτη όλοι ήξεραν όλα τα αρχαία ανώμαλα ρήματα. Στη Δευτέρα μάθαμε γιατί το «μπάνιο» είναι αντιδάνεια ελληνική λέξη, πώς δημιουργήθηκαν οι δασείες, πότε σιγάται το Δίγαμμα και γιατί η ευκτική του ίημι «ιείην» προέρχεται από το σανσκριτικό πρόσφυμα ji, το θέμα je και την κατάληξη jen. Τα μαθηματικά ήταν μια γιορτή, ιδιαίτερα όταν ανέβαινε ο τζόγος με δύσκολες ασκήσεις και θεωρητικά ζητήματα. Φιλοσοφικές κουβέντες εμπλούτιζαν τα Θρησκευτικά.
Δεν έλειπαν και άτυπες διασχολικές συνεργασίες με άλλα πρότυπα, όπου κρυφά διοργανώνονταν εκδηλώσεις αντιδικτατορικού περιεχομένου, στις σκληρές μέρες μετά το Πολυτεχνείο. Όλοι διδάσκονταν καλά το κατιτίς περισσότερο, τόσο στα κύρια όσο και τα δευτερεύοντα μαθήματα, όπου η μάθηση ήταν σαν ένα απολαυστικό παιγνίδι.
Πρακτικό και κλασικό χωρίζονταν στην Πέμπτη, ώστε να κάνουν λατινικά και οι (περισσότεροι) πρακτικάριοι που θα πήγαιναν για το Πολυτεχνείο. Ακόμα και ο χειρότερος μαθητής έμπαινε χωρίς φροντιστήριο σε όποια σχολή των ΑΕΙ ήθελε, θετική ή κλασική… Και μη χειρότερα, δηλαδή. Τόση αριστεία και τόση ρετσινιά.
Εξ ίσου σημαντικό, πέρα από την ίδια ωφέλεια των μαθητών, ήταν πως στις τάξεις μας έμπαιναν συντεταγμένα και παρακολουθούσαν την «υποδειγματική διδασκαλία» μετεκπαιδευόμενοι (και) ασπρομάλληδες καθηγητές. Αυτοί μετά πήγαιναν στα άλλα σχολεία και μεταλαμπάδευαν την εκπαιδευτική εμπειρία που αποκτούσαν μαζί μας. Δεν θέλει άλλα λόγια για να γίνει εμφανές ότι το σχολείο μας, όπως και άλλα πρότυπα γυμνάσια, ως θεσμός αποτελούσε μια δυναμική τροφό, που πρόσφερε διαρκή βελτίωση στη μέση εκπαίδευση.
Αιέν αριστεύειν, λοιπόν, θα λέμε επίμονα, σε πείσμα του κ. Μπαλτά, που προσπάθησε χτες να μπαλώσει το θλιβερό του ατόπημα, αφού απόειδε ότι εβδομάδες τώρα έχει γίνει ρόμπα. Δεν τα κατάφερε, όμως, προτάσσοντας τα περιστασιακά θέματα της μαθητικής βαθμοθηρίας έναντι της αυτονόητης μείζονος έννοιας της άμιλλας. Και αυτή είναι η διάθεση για την αριστεία και ο ανταγωνισμός για ένα «Μπράβο!» κινητήριο και εποικοδομητικό. Εδώ μέσα είναι κλεισμένο το κίνητρο για την κυνηγημένη καινοτομία, όπως και για την χαμένη επιχειρηματικότητα. Και ο προχτεσινός νεοψηφισθείς άθλιος νόμος του Υπουργού παραμένει και χάσκει ζημιάρικα.
Ένας νόμος αντάξιος των μεγαλόστομων πομφολύγων, που επιδιώκουν να μας σώσουν από υφεσιακά μέτρα, βυθίζοντάς μας σε δεκαπλάσια ύφεση. Να τα λέμε κι αυτά, γιατί δεν είναι άσχετα μεταξύ τους. Η ασχετίλα ποτέ δεν είναι άμοιρη της κακής παιδείας. Εκδοροσφαγείς ηγέτες είχαμε και έχουμε, εδώ και μια δεκαετία. Και αποτελούν προϊόν αυτής της παιδείας. Δεν είναι μόνο ο οχλοπολτός γέννημά της.
Ζήτω τα καβούρια και η ήσσων προσπάθεια, κάτω η ετερότητα
Ο κ. Μπαλτάς καλά τα είπε περί αριστείας που είναι ρετσινιά. Γλώττα λανθάνουσα αλήθειαν είπε. Το μεταπολιτευτικό μας εθνικό αίτημα ήταν πάντα ο μουζίκικος «αριστερός» εξισωτισμός προς τα κάτω. Αντί να προσπαθούμε να γίνουν όλα τα σχολεία πρότυπα, απλώς καταργήσαμε τα πρότυπα σχολεία. Το πνεύμα του κ. Μπαλτά είναι το κυρίαρχο νικηφόρο πνεύμα του Παπανδρεϊκού Λαϊκισμού, που από το 1981 επεβλήθη αμαχητί της Φιλόδοξης Καινοτόμου Ελλάδας.
Έκτοτε, αυτή η ωραία Ελλάδα ουδέποτε ξαναπήρε την παρτίδα. Άλλωστε, όσο εμβριθώς κι αν το είχε περιγράψει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1990, προσπαθώντας να πολεμήσει την λογική της «ήσσονος προσπάθειας» που επέβαλε ο Παπανδρεϊσμός, δεν μπόρεσε να την νικήσει ως πρωθυπουργός. Είτε γιατί δεν μπορούσε είτε γιατί την φοβόταν η παλαιοκομματική πτυχή του εαυτού του (υπό την πίεση του ποιμνίου και της συντεκνίας του).
Μέλημα του πνεύματος της «προοδευτικής» διακυβέρνησης, που διαπότισε όλα τα κόμματα, κυβερνητικά και μη, ήταν να πάψουμε να είμαστε ελεύθερα και φιλόδοξα δημιουργικά άτομα. Να μην αμιλλώμεθα, όσοι έχουμε ανησυχίες, παρασύροντας ο ένας τον άλλο σε κάποια διαρκή σχετική βελτίωση, που τελικά οδηγεί στο γενικό συμφέρον. Πίνουμε μπάφους και παίζουμε Προ. Και κάτω η εντατικοποίηση, όχι όμως μόνο η δική μας, που είναι δικαίωμά μας να θέλουμε για πάρτη μας σούπερ χαλαρά συστήματα. Κάτω η εντατικοποίηση και εκείνων που θέλουν να εντατικοποιηθούν. Χαλαρά.
Δηλαδή, δεν επιτρέπουμε σε κανένα να είναι ανήσυχος, για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χαλάει η πιάτσα. Όποιος πάει να ξεφύγει τρώει τη χλεύη μας. Αλλά κι αν δεν χαμπαριάζει και περιφρονεί αυτή τη χλεύη μας, τότε ΤΟ Σύστημα έχει εφεδρείες. Επιστρατεύεται ο αυτεπάγγελτος θεσμός των Ταγμάτων Εφόδου, που διαθέτουν μαύρους, κάτι σε ναζί με ρόπαλα, οι οποίοι σπάνε τα κεφάλια με την καλή έννοια, ως θιασώτες της Καλής Βίας. Τάγματα Εφόδου ήταν και οι ναζί που χάλαγαν την εκδρομή των Άλλων στις προχτεσινές φοιτητικές εκλογές. Γιατί θεωρούμε ανόητες αυτές τις εκλογές τα έχουμε πει («Η αντιδραστική Δικτατορία του (Παραταξιακού) Φοιτηταριάτου».
Είναι η ελαχιστοποίηση κάθε προσπάθειας, ηλίθιε! Και η επιβολή της σταδιακά σε όλους. Με το ζόρι, μάλιστα, σε όσους αντιστέκονται. Έτσι ο Ρουσσώ λιγόστεψε σε Ρουσό και το φιλότιμο Ελληνόπουλο σταδιακά και ανεπαισθήτως μεταστοιχειώθηκε σε τσιφτετελληνικό καβούρι. Ο εξισωτισμός των ανθρώπων - καβουριών είναι αποτέλεσμα της μίζερης ιδιότητας του αφιλότιμου τσιφτετελληνισμού μας. Το έχουμε ξαναπεριγράψει αυτό, ως κορυφαίο δομικό κουσούρι που μας οδηγεί αδιαλείπτως στους πάτους των εθνών («Εμβαθύνοντας το Je suis Yanis»).
Είναι κυρίαρχό μας πρόβλημα η δυσανεξία που επιδεικνύουμε απέναντι στην ζωογόνο Ετερότητα. Πρέπει να είμαστε όλοι το Ίδιο, καταναγκαστικά Ίδιοι, δεν πρέπει να υπάρχει Άλλος ανάμεσά μας. Όποιος είναι Άλλος πρέπει ή να εξοντώνεται ή έστω να εξοστρακίζεται. Εμείς μόνο Ίδιοι αντέχουμε να είμαστε μεταξύ μας, όχι Άλλοι. Αν βρεθεί ανάμεσά μας διαφορετικό ζιζάνιο, το ξεριζώνουμε. Είμαστε λιβάδι ομοιόμορφα γκρίζο, όχι χρωματιστό.
Η κλιμακούμενη ανικανότητά μας, έτσι, αντέχει να διαβιοί μόνο στο περιβάλλον ασφάλειας, όπου ζούμε ομοθυμαδόν σε ομοιόμορφες κοινότητες. Μέσα στο ασφαλές τους περιβάλλον, ο καθένας μας αντλεί αυτοπεποίθηση από την ομοιότητα με τον διπλανό του… Και όποιος κάβουρας πάει να ξεκολλήσει από τον πολτό, τον τραβάμε από τη δαγκάνα του, τρώει ξύλο και συνέρχεται.
[...]