Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Άρθρο Δημ. Καζάκη


Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται
Η πρωτοβουλία ακαδημαϊκών στήνει ξόβεργα για μπούφους

Την Τρίτη 31 Μαΐου 2011, στις 7 το απόγευμα, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών θα πραγματοποιηθεί μεγάλη ανοιχτή συγκέντρωση με πρωτοβουλία του Πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θεοδόση Πελεγρίνη, του μεγάλου έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη και των καθηγητών Γιώργου Κασιμάτη, Γιώργου Κατρούγκαλου, Νότη Μαριά, Κώστα Μπέη και Κώστα Χρυσογόνου.
Ποιος είναι ο στόχος αυτής της ανοιχτής συγκέντρωσης; Να καταγγελθεί η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης θα έλεγε κάποιος που είναι τόσο αφελής, ώστε δεν μπορεί να διακρίνει τις μεθοδεύσεις νομιμοποίησης του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης της χώρας που κρύβονται πίσω της. Η συγκεκριμένη εκδήλωση ποντάρει στο γεγονός ότι αρκεί κάποιος να φωνάζει αρκετά δυνατά ενάντια στην Δανειακή για να φανεί ότι δήθεν είναι ενάντια και στο καθεστώς που της έχεις επιβληθεί από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ.
Η πρόσκληση στην εκδήλωση-συγκέντρωση απευθύνεται, σύμφωνα με τους διοργανωτές, σε κάθε πατριώτη που θέλει να διατρανώσει την αντίθεσή του στην υποτέλεια της ελληνική κοινωνίας και την απαξίωση του δημόσιου πλούτου της Ελλάδας.
Όμως εντελώς τυχαία δεν λένε απολύτως τίποτε ούτε για το χρέος, ούτε για το ευρώ. Οι μεγάλοι μας αυτοί καθηγητές και ποικίλοι επώνυμοι επικεντρώνουν την κριτική τους στην Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης για να πετύχουν τι; Μα για να απαλειφθούν οι επαχθείς όροι της, όπως μας λέει ο κ. Κασιμάτης. Δηλαδή αν οι επαχθείς όροι έφευγαν από την εν λόγω Σύμβαση, όλα θα ήταν εντάξει; Θα έπρεπε να αποδεχθούμε τον «μηχανισμό στήριξης» με βάση τον οποίο εκποιείται η χώρα;
Και το επαχθές χρέος, τι πρέπει να γίνει με αυτό; Γιατί μιλάτε για την επαχθή σύμβαση και δεν λέτε κουβέντα για το επαχθές χρέος; Γιατί δεν καλείτε τον ελληνικό λαό να απαιτήσει την μη αναγνώριση και τη διαγραφή του; ‘Η μήπως περιμένετε να βγάλει τα «επιστημονικά» της πορίσματα η δήθεν έρευνα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, ενώ την ίδια ώρα η χώρα και ο λαός της χάνεται;
Μήπως τελικά αυτό που επιδιώκετε είναι να καλύψετε το κενό της πολιτικής νομιμοποίησης που υπάρχει σήμερα στο καθεστώς κατοχής και εκποίησης;
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έχει θέσει ξεκάθαρα το δίλημμα: Με το ευρώ και ξερό ψωμί, ή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Εσείς τι απαντάτε σ’ αυτό; Ή μήπως δεν σας ενδιαφέρει;
Πώς γίνεται και ενώ κόπτεστε για την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας, δεν λέτε κουβέντα για το καθεστώς κατάλυσής της μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ; Γιατί άραγε; Εκτός πάλι κι αν είστε τόσο αδαείς ώστε να θεωρείτε ότι μια χώρα υπό κατοχικό νόμισμα, όπως είναι το ευρώ και υπό τον έλεγχο του πιο αδίστακτου καρτέλ κεντρικών τραπεζών που έχει γνωρίσει ποτέ η ευρωπαϊκή ιστορία, μπορεί να διατηρεί την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία.
Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ενώ διαρρηγνύεται τα ιμάτιά σας για την επαχθή και παράνομη δανειακή σύμβαση, δεν λέτε κουβέντα για την ενσωμάτωσή της στην Συνθήκη του Ευρώ μέσα από την «οικονομική διακυβέρνηση» και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, δηλαδή τον μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό ελεγχόμενων χρεοκοπιών και εκποίησης χωρών; Μήπως αυτός είναι ο στόχος σας; Να καταγγείλετε την εκποίηση της χώρας μέσω της δανειακής σύμβασης για να την παραδώσετε ήσυχα-ήσυχα στην εκποίηση και την διάλυση μέσω του Συμφώνου του Ευρώ και του ΕΜΣ;
Την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία δεν μπορούν να την επικαλούνται όσοι δέχονται να την ξεπουλούν προς όφελος της ΕΕ και του ευρώ. Δεν μπορούν να μιλάνε για την αντίθεσή τους στην απαξίωση του δημόσιου πλούτου της χώρας όσοι αποδέχονται την εξυπηρέτηση του τοκογλυφικού και απολύτως καταχρηστικού δημόσιου χρέους της χώρας. Δεν είναι παρά εξίσου δωσίλογοι, όσο και οι σημερινοί κυβερνήτες. Ότι κι αν προφασίζονται. Ότι κι αν επικαλούνται.
Δυστυχώς οι ίδιοι που για δεκαετίες δεν είπαν κουβέντα για την καταστροφική πορεία της χώρας. Οι ίδιοι που συνέργησαν ή συγκάλυψαν αυτήν την πορεία, όλα αυτά τα χρόνια, έρχονται σήμερα τιμητές με πρόσχημα την καταγγελία της δανειακής σύμβασης. Χωρίς βέβαια να λένε κουβέντα για την ταμπακέρα, δηλαδή το καθεστώς χρεοκοπίας, εκποίησης και πτώχευσης υπό το ευρώ. Αλλού στοχεύουν. Προτάσσοντας ο καθένας την προσωπική του ατζέντα, τις δικές τους ιδιοτελείς φιλοδοξίες, εξαργυρώνοντας διαμαρτυρημένες επιταγές ή σκοτεινές υποχρεώσεις προς το σύστημα εξουσίας, έρχονται να θέσουν ανοιχτή υποψηφιότητα για την διακυβέρνηση «εθνική συνεννόησης», που ετοιμάζεται στο παρασκήνιο.
Μην τους κάνετε την χάρη. Μην τους αφήσετε να σας ξεγελάσουν με την ρητορική αντίθεσή τους στη δανειακή σύμβαση. Μην τους επιτρέψετε να νομιμοποιήσουν την εκποίηση και την διάλυση της χώρας με το Σύμφωνο του Ευρώ και τον ΕΜΣ.
Δεν είναι τυχαίο ότι επιλέγουν να καταφέρονται ενάντια στην υπάρχουσα κομματοκρατία και στο φαύλο πολιτικό σύστημα απαλλάσσοντας τα αφεντικά του, εντός και εκτός Ελλάδας, από κάθε ευθύνη. Η τυφλή καταγγελία της πολιτικής φαυλοκρατίας ήταν πάντα το πρόσχημα για την καταστολή των δημοκρατικών ελευθεριών από κάθε είδους χούντα. Μην τους επιτρέψετε να φέρουν την χούντα της «εθνικής συνεννόησης».
Δεν έχουμε ανάγκη από «σωτήρες», ούτε από ξεπεσμένους επαγγελματίες που νομίζουν ότι αποτελούν το Α και το Ω αυτού του κόσμου. Την λύση θα την δώσει ο ίδιος ο λαός, αρκεί να βρίσκεται σε διαρκή επαγρύπνηση και να μην παραμυθιάζεται από ανούσιες φλυαρίες που καλούν σε σικέ αντίσταση. Είμαστε σε κρίσιμη καμπή. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα κρίνει πολλά. Μην τους αφήσετε να σας καβαλίσουν. Τα δεσμά με τα οποία σφυρηλατείται η υποτέλεια της χώρας και η δουλεία του λαού είναι σήμερα το χρέος και το ευρώ. Όποιος εμφανίζεται να τα αγνοεί, τότε είναι άσχετος, ή πολύ απλά ύποπτος.

Δημήτρης Καζάκης
25/5/2011


Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Αργεντινή-Ελλάδα


Η Αργεντινή δεν ήταν τίποτε.

Εσάς θα σας εξαφανίσουν

Ένα άρθρο του Δρα Mark Weisbrot, διακεκριμένο οικονομολόγο (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά και τον οποίον επικαλείται και το άρθρο της προηγούμενης ανάρτησης. Το κείμενο αυτό, αν είναι γνήσιο, λέει πολλές αλήθειες, αλλά έχει και αμφιλεγόμενα σημεία (π.χ. περί Ελβετίας, που θα δώσει 100 δις από ...φιλανθρωπία). Μέσα στον χείμαρρο της καθεστωτικής παραπληροφόρησης, καθώς και των αερολογιών διαφόρων "ειδικών", θεωρώ ότι καλό είναι να υπάρχουν πληροφορίες κάθε είδους, μήπως και καταλάβουμε τελικά, μετά από το "ξεσκαρτάρισμα", τι επί τέλους παίζεται πίσω από τις πλάτες μας. 
ΔΕΕ

Ερώτηση: Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. Το μόνο που... θυμάμαι (και μ' έχει σημαδέψει), είναι ένα πλάνο από κάπου ψηλά, που έδειχνε μία «αδέσποτη» αγελάδα να τρέχει και κόσμο, πολύ κόσμο, να την κομματιάζει ενώ ήταν ζωντανή (!) όπως έλεγε ο σπήκερ, για να εξασφαλίσει κρέας...

Απάντηση: Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες, μα όλες, οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ' αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη. Η Ε.Ε. δεν επιθυμεί κάτι αντίστοιχο, μα πρέπει να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση πλέον από κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως. Η μόνη σωτηρία πλέον είναι να εξαναγκάσετε τη Γερμανία να πληρώσει τα 74 δις. που χρωστάει στην Ελλάδα για την περίοδο 1939-1945. Μάλιστα ακούγεται ταυτόχρονα σε πολλούς κύκλους στη Γενεύη όπου ζω, ότι η Ελβετία θα δώσει ως δώρο στην Ελλάδα, δίχως απαίτηση επιστροφής, 100 δις, ώστε να μην οδηγηθεί ευρωπαϊκή χώρα, με τέτοιες τραγικές συνέπειες, στο στόμα του λιονταριού.
Πιστέψτε με, στην Ουγγαρία ήταν πιο ομαλά τα πράγματα, στην Ελλάδα προετοιμάζεται το έδαφος για μαζική καταστροφή όλου του κοινωνικού ιστού με τραγικές συνέπειες, όπου το μηνιαίο εισόδημα ακόμα και στις ιδιωτικές εταιρίες θα μειωθεί από 1000 ευρώ φερ' ειπείν, στα 250 ευρώ, ενώ οι τράπεζες θα επιτρέπουν την ανάληψη πλαφόν των 100 ευρώ ανά ημερολογιακού μήνα.
Η Κυβέρνησή που τώρα σας κυβερνάει, προσφέρουν τα κλειδιά στους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. για να συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός και με... τη βία όπου κρίνει, την προσέλευση όλων των υπευθύνων που έκλεψαν τον Έλληνα φορολογούμενο στην δικαιοσύνη, και ξέρουνε όλοι στην Ελλάδα ποιοι είναι αυτοί, και την εκδίκαση των προηγούμενων δυο κυβερνήσεων της Ελλάδος, με τελικό σκοπό την ισόβια φυλάκισή τους. Ταυτόχρονα θα πρέπει ο κάθε πολίτης της Ελλάδος να διασφαλίσει την αλλαγή πορείας της τωρινής Κυβέρνησης, η οποία προμελετημένα και εσκεμμένα προδίδει τον Ελληνικό λαό με την επιθυμία την πλήρης υποταγή του καθώς και την εξαθλίωσή του οδηγώντας τον προς το Δ.Ν.Τ. Το να έχει αναλάβει το Δ..Ν.Τ. μια χώρα σημαίνει την εφόρου ζωής σχεδόν ομηρία της στο χρέος. Στο διεθνές οικονομικό σύστημα, το χρέος ισούται με χρήμα και άρα κέρδος για τους ανθρώπους, που όχι μόνον έχουν δημιουργήσει την οικονομική κρίση, αλλά και τους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. που καιροφυλακτούν να αναλάβουν άμεσα την δράση της εξαθλίωσης στην Ελλάδα. Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου θεοσεβούμενου ή ανθρωπιστή, αλλά ούτε και αυτά ενός ξεπεσμένου ή ξεχασμένου κομμουνιστή ή ρομαντικού αριστερού. Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
Στην Αργεντινή με το που ανέλαβε δράση το Δ.Ν.Τ., ο κόσμος βγήκε με τσεκούρια, χαντζάρες και πριόνια στους δρόμους και εισέβαλαν σε τράπεζες, στα Μ.Μ.Ε. και σε κυβερνητικά κτίρια, σφάζοντας και αποκεφαλίζοντας στην κυριολεξία τραπεζικούς υπαλλήλους, διευθυντές, δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι στην κορυφή της διαφθοράς και της απάτης, καθώς και στελέχη και μέλη βιομηχανιών, της Κυβέρνησης, Κυβερνητικούς Εκπροσώπους και συγκεκριμένα μέλη της Κυβέρνησης του αντίστοιχου Υπουργείου Οικονομικών.
Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000, αλλά φυσικά ο αριθμός που ανακοίνωναν τα Μ.Μ.Ε. της χώρας και με την διαταγή του Δ.Ν.Τ. ήταν κατά πολύ λιγότερος και συγκεκριμένα είχανε αναφέρει μόνον 27 θανάτους.
Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη, επεξεργασμένη με χλωρίνη και ασβέστη και άλλα ναρκωτικά της μιας δόσης, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα, όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι, όπως και οι Έλληνες και δεν είδα μάνες στην Αργεντινή να πουλάνε τα παιδιά τους, όπως γίνεται στο L.A. από το 1960. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους, όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν, όσα δεν πήραν οι τράπεζες τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι' αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
Γι αυτό και εξάλλου η προ-μελετημένη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και η μαζική προώθηση και πώληση των ναρκωτικών, μέχρι όπως μαρτυρείται και από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό από ανθρώπους που έχουν και είχαν ανέκαθεν στενές επαφές με την ζούγκλα των ιδιωτικών καναλιών, κυβερνητικά στελέχη, πολιτικούς, μεγαλοδικηγόρους, βιομήχανους και ανθρώπους γενικότερα που εξυπηρετούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Ημερησίως στο κέντρο της Αθήνας πεθαίνουν περίπου 140 άνθρωποι, κυρίως μετανάστες από ναρκωτικά νοθευμένα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εύκολα σώπαιναν όλοι οι ενοχλητικοί. Στην Αργεντινή του τότε, όπως και στην Ελλάδα του τώρα, όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την «ανάγκη της βοήθειας».
Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!!!
Είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές, όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Πρέπει εσείς στην Ελλάδα να ξυπνήσετε τώρα προτού να είναι αργά, πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να αποφύγετε το Δ.Ν.Τ.
Ήδη οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου 17-18 Απριλίου 2010 στη χώρα σας, απειλούν για μαζικές απολύσεις περί των 350.000 εργαζομένων και εσείς ακόμα κοιμάστε όρθιοι, αντί να έχετε αποκλείσει τη Βουλή σας με την απειλή μαζικής βίας. Σας κοροϊδεύουν, λεφτά και μάλιστα πάρα πολλά υπάρχουν. Για το Δ.Ν.Τ. είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντινοί μας θεωρούν σωτήρες. Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές, με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα, ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε. Ακόμα και τις διαδηλώσεις και τιςδιαμαρτυρίες τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν «θέλουμε τη χώρα μας πίσω»! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση υπήρχε, έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί. Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω, που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή. Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν πλιατσικολόγοι. Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους. Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα «τρομοκράτες». Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.
Στην Ελλάδα συμβαίνει και το εξής: τα πετρέλαια στο Αιγαίο επιθυμούν να τα εκμεταλλευτούν πλήρως και μόνο οι Γερμανοί, ώστε κατ' αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και επιτέλους να βγούνε νικητές από έναν παγκόσμιο πόλεμο έχοντας ήδη δημιουργήσει 2 και χάνοντάς τους. Τον 3ο αυτόν, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως οικονομικό πόλεμο.
Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα είναι ότι η Ευρώπη και η Ε.Ε. δεν φαίνονται γενικότερα να ενδιαφέρονται να σώσουν το ευρώ τους διότι αν διπλώσει η Ελλάδα, το ευρώ θα είναι εντελώς άχρηστο στις διεθνές αγορές και σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, το ευρώ θα καταρρεύσει βυθίζοντας σε τύπου Αργεντίνικης κρίσης όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. Γιατί δεν βοηθούν και γιατί έχουν αφήσει την Ελλάδα στην τύχη της ακόμα και προς το παρόν ουδείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση.
Ένα είναι σίγουρο, ότι σε μια εβδομάδα από σήμερα η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια αν επιτρέψετε στην Κυβέρνησή σας και στα Μ.Μ.Ε. να συνεχίσουν να καθορίζουν εσκεμμένα την πορεία σας προς την κόλαση του Δάντη.
Σήμερα, όμως, συγκλίνουν, εκ των πραγμάτων, τα συμφέροντα του Αμερικανού Προέδρου, Ομπάμα, και του Γεν. Διευθυντή του ΔΝΤ Ντομ. Στρος Καν, σε μια εμπλοκή του ΔΝΤ, με την Ελλάδα, με την νέα όμως αποκατεστημένη μορφή του, που σαν θεωρητική αρματωσιά και πρακτική θα ανατρέπει τη σημερινή εικόνα και θα πλησιάζει στην ειδυλλιακή παραδοσιακή πρακτική του, του Φίλου των Εθνών!
Ο μεν πρ. Ομπάμα γιατί θέλει νέο κύρος στο εγχείρημά του για επιβολή κρατικού ελέγχου στο διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, του οποίου έχασε τον α΄γύρο. Και ο κ. Ντ. Στρος Καν του ΔΝΤ θα επιθυμούσε σφόδρα ένα έπαθλο 10 εκατομμυρίων ικανοποιημένων από τους παραδείσιους σχεδόν όρους παρέμβασης ενός νέου ΔΝΤ Ελλήνων.


Η Ελλάδα σε κατάρρευση


Ένα σημαντικό άρθρο του δημοσιογράφου και οικονομικού αναλυτή Μάϊκ Χουίτνι, ο οποίος είναι εγκατεστημένος στην Πολιτεία της Ουάσιγκτων στις ΗΠΑ και αρθρογραφεί στην ηλεκτρονική εφημερίδα "Ευρασιατική Επιθεώρηση".
ΔΕΕ 
Greece In Meltdown

Written by: Mike Whitney
May 24, 2011

Stocks dropped on Monday as Europe’s sovereign-debt crisis deepened and bond yields across the EU periphery headed sharply higher. The euro fell hard against the dollar ($1.40) while the Greek 10-year bond spiked to 17 per cent before mounting a modest comeback. The situation is getting desperate. Most economists now believe that Greece will have to restructure its debt. But bondholders are doing everything they can to make sure that doesn’t happen because they stand to lose billions on their investments. So, they’ve thrown their weight behind ECB chief Jean-Claude Trichet, EU policymakers, and the IMF, all of which are trying to pressure Greece to accept harsher austerity measures in order to avoid default. But the plan isn’t working. Greece’s finances are getting worse by the day. Something will have to be done soon or Greece’s troubles will send markets into a nosedive.
The problem is simple; the current belt-tightening policy has failed, so it’s time to move on to Plan B. But the folks in charge don’t want to change policies because then the banks (who own a large share of the bonds) would take a hit on their investments. So, the fiasco drags on while the debts pile up and while peaceful street demonstrations turn into violent conflagrations. The bigwigs at the EU and ECB would rather see cities across the continent descend into a bloody free-for-all than lose one euro on their original investment. Here’s how economist Mark Weisbrot sums it up:
“The peripheral European countries are stuck in a currency union where their monetary policy is dictated by the European Central Bank (ECB), which is far to the right of the U.S. Federal Reserve and has little interest in helping them. Since they have adopted the Euro, they also do not control their exchange rate, and their fiscal policy is going in the wrong direction…
“This does not make any economic sense, except from the point of view of creditors that want to make sure that these countries are punished for their “excesses” – although for the most part, it was not over-borrowing but the collapse of bubble growth and the world financial crisis and recession that brought them to this situation. Unfortunately, the view of the creditors is that which prevails among the European authorities….
“When will it end? So long as these governments are committed to policies that shrink their economies, their only hope is that the global economy will pick up steam and pull them out with demand for their exports. This does not look likely in foreseeable future – the rest of Europe is not growing that rapidly and the U.S. economy is still weak.”
(“Eurozone’s Periphery Needs to Challenge Right-Wing European Authorities”, Mark Weisbrot, CEPR)

What Greece needs is a way to dig out, which means debt forgiveness and a hefty fiscal stimulus package to rev up activity and put people back to work. Unfortunately, the EU doesn’t have a mechanism for delivering fiscal aid to the weaker states. All they can do is extend loans to the struggling members and encourage them to slash domestic spending as mush as possible. But that just increases unemployment, decreases revenues and makes and even bigger hole. The whole process fuels public outrage which further exacerbates the economic troubles. The best thing to do is nip it in the bud; figure out what needs to be done and then do it. By dragging their feet, the ECB and IMF have only increased the chances of another meltdown. So, what would happen if Greece defaulted on its debt? Would it be as bad as Lehman Brothers? Here’s an excerpt from The Guardian:
“If Athens reneged on its debts it would shatter the markets’ confidence in the eurozone project… Given the structure of modern financial markets, with their chains of derivative trades and their pyramids of debt, there is only one answer. Greece could certainly be the next Lehmans. The likelihood that a Greek default would pose a threat to the future of the eurozone as well as to the health of the world economy means it has the potential to be worse than Lehmans. Much worse….”
If Greece goes under, then it could take Portugal, Ireland and (perhaps) Spain along with it. So why is ECB chief Jean-Claude Trichet dilly-dallying? Does he really think the problem is just going to go away? And why did French Finance Minster Christine Lagarde (who is the leading candidate to replace ex-IMF chief Dominique Strauss-Kahn) announce that “that a rescheduling or reprofiling of Greek debt is NOT an option (and that) executing the planned austerity program, proper implementation of privatization, and commitments across the political spectrum in Greece are the key for a solution in Greece”
(“France’s Lagarde: Option Of Rescheduling Greek Debt Not On Table”, Wall Street Journal)

Talk about throwing gas on a fire! Does Lagarde want to kick off her appointment by sending the markets into freefall?
Things are looking bleaker and bleaker for Greece. Bond yields are widening, the red ink is rising and the ECB is as inflexible as ever. There’s a good chance that policymakers will push this austerity-thing too far and bring the whole EU crashing down around them.

About the author: Mike Whitney
Mike Whitney writes on politics and finances and lives in Washington State. He can be reached http://www.eurasiareview.com/greece-in-meltdown-oped-24052011/

at fergiewhitney@msn.com


Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Θλιβερή επέτειος

Πίνακας Θεόφιλου

Η τελευταία πράξη του δράματος
της Ελίνας Γαληνού

Ηταν Τρίτη 29 Μαίου. Η αντίσταση των Βυζαντινών έδειχνε από μέρες να πνέει τα λοίσθια. Οι οιωνοί το είχαν προδιαγράψει αλλά οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήθελαν να το δεχτούν. Πίστευαν ακόμα σ΄ ένα θαύμα ότι η Πόλη θα σωθεί, κι΄ας είχαν δεί την εικόνα της Δέσποινας να δακρύζει στην τελευταία λειτουργία. Ο Αυτοκράτοράς προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις να τους στηρίξει και να τους εμψυχώσει. Εμπαινε στη μάχη μπροστάρης και κείνοι βλέποντάς τον να μην αφήνει το σπαθί από το χέρι, έπαιρναν δύναμη από το θάρρος του και συνέχιζαν. Ωσπου....οι στρατιώτες του Μωάμεθ ανακάλυψαν την Κερκόπορτα που είχε μείνει ανοιχτή. Τα μανιασμένα στίφη όρμησαν με άγρια χαρά στα αφύλακτα πλέον τείχη της Βασιλεύουσας και αιφνιδίασαν τους υπερασπιστές της Πόλης. Μέχρι το μεσημέρι, η αυλαία της τελευταίας Βυζαντινής άνοιξης, είχε πέσει...
Οι μνήμες αυτές έρχονται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στο νού όπως είναι φυσικό. Θα αναβιώνουν πάντα μέσα από τις γραφές του Φραντζή, του Δούκα, του Κριτόβουλου και του Λαόνικου Χαλκοκονδύλη-των τεσσάρων αυθεντικών χρονογράφων της Αλωσης. Η θλίψη θα γεννά αιώνια ένα "γιατί" που θα ωθεί συνεχώς σε μια βαθύτερη διερεύνηση της Ιστορίας. Διότι η "αποφράς" ημερομηνία της 29ης Μαίου 1453, δεν ήταν παρά η τελευταία πράξη της Αλωσης. Η ουσιαστική Αλωση, είχε αρχίσει πολλούς αιώνες πριν. Ισως από το 1071μ.Χ όπου ο τότε αυτοκράτορας Ρωμανός Δ΄Διογένης, αντιμετώπισε την πρόκληση των Σελτζούκων Τούρκων παραγνωρίζοντας την επικινδυνότητά τους...Ετσι στο Ματζικέρτ, οι Τούρκοι έκαναν το πρώτο μεγάλο κατακτητικό τους βήμα προς το Βυζάντιο. Ηταν άραγε σύμπτωση που η χρονολογία αυτή, δεν απήχε παρά λίγα χρόνια από το Σχίσμα των δύο Εκκλησιών όπου οι σχέσεις Βυζαντίου και "Εσπερίας" έφτασαν στο αποκορύφωμα της εχθρικότητάς τους; Η Ιστορία πάντως θα μας έδειχνε πολλές φορές ότι οι Τούρκοι ήξεραν να καιροσκοπούν και να χτυπούν πάντα στην κατάλληλη στιγμή...
Η πρώτη Αλωση της Πόλης το 1204, έδινε ένα καίριο χτύπημα στην άλλοτε κραταιά Αυτοκρατορία, μειώνοντάς της την εδαφική και θαλάσσια επικράτεια από περιοχές είτε πλουτοπαραγωγικές, είτε στρατηγικής σημασίας. Αν και η φράγκικη κατοχή διάρκεσε μερικές δεκαετίες, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν ανάκτησε ποτέ την ισχύ που έχασε. Τα προνόμια που είχαν κάποτε παραχωρηθεί από το Βυζάντιο στους Βενετούς υπό μορφή μιας άτυπης στρατηγικής συμμαχίας για τον έλεγχο των στενών του Οτράντο από τις επιδρομές των Νορμανδών, είχαν από τότε ανοίξει τον δρόμο της λατινικής διείσδυσης. Οι εσωτερικές έριδες για τη μοιρασιά των αξιωμάτων με αντίστοιχα προνόμια, αποσυντόνιζαν την αυτοκρατορία που βυθισμένη μέσα στον θεοκρατικό λήθαργό της, δεν έβλεπε παραπέρα. Η οικονομία εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από ξένους δανειστές, τα χρέη αυξάνονταν, οι εγχώριες παραγωγές έφθιναν. Οι νέοι κατέφευγαν στα μοναστήρια και ο στρατός συμπληρωνόταν από ξένους μισθοφόρους. Ο συγκεντρωτισμός που επικρατούσε στη Βασιλεύουσα, είχε αρκετά απομακρύνει το βλέμμα των ηγεμόνων από την βυζαντινή επαρχία.
Μετά την περιπέτεια του 1204, εμφανίστηκε μια τάση αναθεώρησης παλιών ιδεολογικών αγκυλώσεων στους Βυζαντινούς, όπου άρχισαν να ανατρέχουν στο παρελθόν αναζητώντας ισχυρότερα υπαρξιακά ερείσματα στις έννοιες "Ελλην" και "Εθνος". Η αναθεώρηση αυτή, θα αμβλύνει τις αντιλήψεις πολλών λογίων όσον αφορά την απομάκρυνση από την αρχαιοελληνικό πολιτισμό που είχε σημειωθεί με ακραίο τρόπο στην πρώτη χιλιετηρίδα του Βυζαντίου. Σ΄αυτό το χρονικό σημείο, η σημασία των αρχαίων κειμένων της ελληνικής φιλοσοφίας και των θετικών επιστημών, αναβαθμίζεται επιχειρώντας μια αλλαγή τροχιάς στην κατεύθυνση της εκπαίδευσης των βυζαντινών. Η υπεράσπιση της πατρίδας, προβάλλεται σαν εθνική αναγκαιότητα ωθώντας τώρα περισσότερους νέους στον στρατό. Ομως, αυτά τα σημεία των καιρών, αν και ελπιδοφόρα δεν αποδεικνύονται αρκετά. Οι εγχώριες παθογένειες που έφθιναν την αυτοκρατορία, παραμένουν, ενώ οι έριδες στο Ιερό Παλάτιο, συνεχίζουν το φθοροποιό τους έργο. Κατά την πολύχρονη διαμάχη μεταξύ της δυναστείας Κατακουζηνών και Παλαιολόγων, οι Τούρκοι θα καταλάβουν την χερσόνησο της Καλλίπολης και στη συνέχεια, όλη την Μακεδονία-έναν σχεδόν αιώνα πριν την οριστική Αλωση...
Από τότε, η (εναπομείνασα) Βυζαντινή Αυτοκρατορία, θα παλεύει να επιβιώσει με ολοένα πιό φθίνουσες αντιστάσεις. Θα συνεχίσει να απειλείται από τις εσωτερικές ανατροπές και τις αλλότριες επιβουλές, ελπίζοντας σε ένα "θαύμα". Οι Οθωμανοί θα επιχειρήσουν την πρώτη πολιορκία της Πόλης κατά την έξοδο του 14ου αιώνα, αλλά ο Θεός θα δώσει στους Βυζαντινούς μια ακόμα χρονική ευκαιρία. Η επιθετικότητα του εκ Μογγολίας Ταμερλάνου θα φοβίσει τους Οθωμανούς και κείνοι θα αναγκαστούν να ζητήσουν συμπαράσταση από τον Μανουήλ Παλαιολόγο, επιστρέφοντάς του εδάφη και απαλλάσοντάς τον από φόρους υποτελείας. Αυτή η συγκυρία θα δώσει μια πρόσκαιρη ανάσα στο Βυζάντιο και οι Παλαιολόγοι θα επιχειρήσουν να ισχυροποιηθούν μέσω συμμαχιών από τη Δύση. Η Εσπερία όμως ελέγχεται από το Βατικανό και ο Πάπας θα επιδιώξει να επωφεληθεί από τις ανάγκες των Βυζαντινών για να εδραιώσει τη θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ως κυρίαρχη σε όλα τα χριστιανικά κράτη Ανατολής και Δύσης. Ετσι, οι Βυζαντινοί προσέρχονται στην Σύνοδο των Δύο Εκκλησιών όπου τον Σεπτέμβριο του 1439, θα υπογράψουν υπέρ της Ενωσης, χωρίς να επιτύχουν ωστόσο ουσιαστικό συμβιβασμό στις βασικές θέσεις διαφοροποίησης της Ορθόδοξης από την Καθολική Εκκλησία. Η εξέλιξη αυτή θα πυροδοτήσει έτι περισσότερο τον διχασμό του βυζαντινού λαού ανάμεσα στους ενωτικούς και ανθενωτικούς, εκτρέφοντας παρεξηγήσεις χρόνιες. Ωστόσο, θα επιτευχθεί ένα κλίμα σχετικής "συμφιλίωσης" που θα οδηγήσει στην διοργάνωση μιας μεγάλης σταυροφορίας χριστιανικών λαών κατά των Οθωμανών το 1444, υπό την αιγίδα του Πάπα. Ομως ο Μουράτ κατατροπώνει τους χριστιανούς στη Βάρνα και το πλήγμα είναι τόσο ισχυρό, που για πολλά χρόνια μετά οι λαοί της Εσπερίας δεν θα ξανατολμήσουν κάτι ανάλογο...
Εννέα χρόνια μετά, βασιζόμενος στις χαλαρές υποσχέσεις βοήθειας Βενετσιάνων και Γενοβέζων και στις αμφιλεγόμενες διαθέσεις του Δόγη Φραντσέσκο Φόσκαρι, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, πλαισιωμένος από ασθενή στρατό και εξαθλιωμένους πολίτες, με μόνο όπλο το υπέρ πατρίδος φιλότιμο, θα αγωνιστεί ως την τελευταία στιγμή της μάχης "υπέρ βωμών και εστιών". Ηταν όμως αργά, πολύ αργά. Γιατί η κατεδάφιση ενός κράτους όταν έχει αρχίσει τόσα χρόνια πριν, δεν προλαβαίνεται τις τελευταίες μέρες. Και τότε, δεν μένει παρά να παλέψει κανείς για την τιμή των όπλων, ώστε να δικαιωθεί μ΄ ένα αξιοπρεπές τέλος.
Πόσα δεν έχουμε ξεχάσει από εκείνες τις εποχές....

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/05/blog-post_3109.html#more

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Υπόθεση Στρωςς-Καν

Η σύλληψη

Λόγω της απουσίας μου την εβδομάδα που πέρασε χάσαμε κάποια ...επεισόδια της επικαιρότητας. Με τις δύο αναρτήσεις που ακολουθούν θα προσπαθήσω να καλύψω αυτό το κενό, έστω και καθυστερημένα, σχετικά με ένα γεγονός που έγινε πρώτο θέμα στα ΜΜΕ παγκοσμίως και πολυσυζητήθηκε λόγω της ιδιομορφίας του. Θεώρησα σκόπιμο να παρουσιάσω δύο ανόμοια κείμενα που από διαφορετική σκοπιά επιχειρούν να αναλύσουν τις επιπτώσεις και τα πιθανά παρασκήνια του πρωτοφανούς αυτού γεγονότος.
ΔΕΕ

Ο ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Δεν μου αρέσει να καταδικάζεται κάποιος από τα ΜΜΕ πριν αποδειχθεί στο δικαστήριο η ενοχή του. Ούτε συμφωνώ με την υπερβολική σκληρότητα της αμερικανικής αστυνομίας προς έναν άνθρωπο, όπως ο Ντομινίκ Στρως Καν, για τον οποίο ακόμη τίποτε δεν έχει αποδειχθεί με ατράνταχτα τεκμήρια. Όμως με ενόχλησε ως Έλληνα η υπερβολική δόση θρήνου και κοπετού από ορισμένους δημοσιογράφους ιδιωτικών και δημοσίων τηλεοπτικών διαύλων και η προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι πρέπει να συμπαρασταθούμε σε έναν «καλό φίλο της Ελλάδος». Τέτοια ήταν η αγιοποίηση του Ντομινίκ που ανησύχησα μήπως θελήσουν να μετονομάσουν τη χώρα μας σε «Άγιο Δομήνικο». Ευτυχώς υπάρχει τέτοια χώρα στην Καραϊβική και έτσι γλυτώσαμε τη μετονομασία!

Από πολιτικής σκοπιάς προσωπικά πιστεύω ότι δεν βλάπτει να αποκαθηλώνονται κάποιοι Πάπες των διεθνών και υπερεθνικών Οργανισμών. Καλό είναι να καταλάβει ο κάθε πολίτης της χώρας μας, αλλά και των άλλων χωρών, ότι πίσω από βαρύγδουπα ονόματα όπως ΟΗΕ, ΔΝΤ, κ.λπ. πιθανόν να κρύβονται ανθρωπάκια με μεγάλες αδυναμίες και υπερτιμημένα προσόντα. Η προβολή των υπερεθνικών θεσμών γίνεται σκοπίμως από τους εχθρούς της εθνικής κυριαρχίας των κρατών. Για όσους εμμένουμε στην αξία του έθνους και της εθνικής κυριαρχίας η τοποθέτηση μερικών ερωτηματικών ως προς την αυθεντία των υπερεθνικών οργανισμών καλό κάνει.

Θυμίζω και το επιχείρημα των οπαδών του αντιδημοκρατικού και ρατσιστικού σχεδίου Ανάν: «Το είπε ο ΟΗΕ, ο Ανάν είναι ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ. Μπορούμε να σταθούμε απέναντι και να πούμε ΟΧΙ;» Ευτυχώς η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων είπε ΟΧΙ διότι κατάλαβε ότι και ο Κόφι Ανάν είναι ένας υπάλληλος, καλοπληρωμένος βέβαια, ενός Οργανισμού, ο οποίος ούτε άγιος είναι ούτε πάντα υπηρετεί τη δικαιοσύνη. Επηρεάζονται και οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ, όπως και του ΔΝΤ, από πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, από ανθρώπινα πάθη, από πιθανούς εκβιασμούς αν κάποιοι έχουν στα χέρια τους τεκμήρια προσωπικών ατασθαλιών ή ... νυχτοπερπατημάτων.

Εξάλλου ο Ντομινίκ Στρως Καν ομολόγησε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι συζητούσε ερήμην του ελληνικού λαού ( souterrain= υπογείως, με μυστικό τρόπο) με τον Πρωθυπουργό μας για να ληφθούν μέτρα επαχθή και βεβιασμένα. Άρα συμμετείχε συνειδητά σε μία υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών της Ελλάδος , στη σκόπιμη ύπνωση και παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης και στην επιβολή αντιλαϊκών μέτρων. Γιατί, λοιπόν, να τον θεωρήσω μέγα φίλο μας; Μήπως διότι μάς εξευτέλισε δημοσίως λέγοντας ότι οι Έλληνες πλέουν μέσα στα σ....; Προτιμώ να μη γράψω τη λέξη, απλώς θυμίζω ότι στη Γαλλία χαρακτηρίζεται ως η λέξη του Στρατηγού Καμπρόν.

Σε τελευταία ανάλυση το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι παρόμοιοι διεθνείς οργανισμοί είναι απρόσωποι μηχανισμοί και οι σοβαρές αποφάσεις λαμβάνονται από τεχνοκράτες. Η προσωπική άποψη του Γενικού Διευθυντή ελάχιστα μετρά. Επομένως το αν αποφάσισε το ΔΝΤ να δώσει δάνειο στην Ελλάδα δεν ήταν μία χάρη που μάς έκανε ο Στρως Καν, αλλά μία ψυχρά υπολογισμένη εκτίμηση δεκάδων εμπείρων οικονομολόγων που εργάζονται εκεί. Όπως ακριβώς το Σχέδιο Ανάν δεν ήταν μία προσωπική πρωτοβουλία του τέως Γ.Γ. του ΟΗΕ, αλλά ένα πολυδαίδαλο κείμενο επεξεργασμένο από δεκάδες συμβούλους και «εμπειρογνώμονες» με υπόγειο καθοδηγητή τον Άγγλο Λόρδο Χάνεϋ.

Όσον αφορά στην πολιτική έκλειψη του Στρως Καν από τις επικείμενες (2012) Προεδρικές εκλογές στη Γαλλία θεωρώ ότι θα αποφέρει όφελος για την Ελλάδα. Οι πιθανοί Σοσιαλιστές αντικαταστάτες του, Φρανσουά Ολλάντ, Μαρτίν Ομπρί, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, έχουν μικρό πολιτικό εκτόπισμα και έτσι σχετικά εύκολα θα ξανακερδίσει ο Κεντροδεξιός Σαρκοζί. Πρόκειται για έναν πολιτικό, ο οποίος έχει βεβαίως τα τρωτά του σημεία, αλλά υπογραμμίζω ότι μάς στήριξε συνειδητά στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και ταυτόχρονα τάσσεται σαφώς αντίθετος προς την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρ. Ένωση. Επιπλέον μιλά κατά της πολυπολιτισμικότητας και επιμένει στις έννοιες της εθνικής ταυτότητας και των συνόρων της Ευρώπης. Δεδομένης και της σαφούς καταδίκης του πολυπολιτισμικού προτύπου από τον Βρετανό Πρωθυπουργό Ντ. Κάμερον και τη Γερμανίδα Καγκελλάριο Άγκελα Μέρκελ μία επανεκλογή του Σαρκοζί θα είναι πολύ πιο χρήσιμη για το μέλλον της Ευρώπης παρά μία εκλογή του Στρως Καν, ο οποίος μέχρι τη σύλληψή του προηγείτο στα προγνωστικά. Για μία Ευρώπη των λαών και των πατρίδων και όχι για μία Ευρώπη των λαθρομεταναστών και των αποτυχημένων «προοδευτικών» ιδεών.

Η χώρα μας δεν έχει μόνο τα οικονομικά της προβλήματα. Έχει και το τεράστιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης με συνέπειες στη δημόσια τάξη, στην εθνική ασφάλεια, στην υγεία, στην παιδεία. Αν θέλουμε σοβαρά και αποτελεσματικά να μας βοηθήσει η Ευρ. Ένωση να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, έχουμε συμφέρον να εκλέγονται στις μεγάλες ευρωπαϊκές δημοκρατίες ηγέτες με ξεκάθαρη θέση κατά της παράνομης μετανάστευσης και υπέρ της ασφάλειας του πολίτη και της σωστής αστυνόμευσης. Ο Σαρκοζί είναι ένας από αυτούς, ενώ ο Ντομινίκ Στρως Καν εάν εξελέγετο θα ήταν πιο ανεκτικός επηρεαζόμενος από τη σοσιαλιστική θολοκουλτούρα του κόμματός του.

Στην Ελλάδα δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τους πραγματικούς φίλους μας από τους δήθεν φίλους. Αν τα ΜΜΕ αφιέρωναν τόσο χρόνο για την αείμνηστη Γαλλίδα Ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί, όσο αφιέρωσαν στην υποστήριξη του Στρως Καν, θα ήμασταν πνευματικά πλουσιότεροι.

Κ.Χ. 20.5.2011


ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ

Δεν καταθέτω την πρόθεσή μου να αναλάβω την υπεράσπιση του Ντομινίκ Στρος-Καν, ούτε να μαρτυρήσω για την αθωότητά του. Τα περιστατικά, όμως, όπως παρουσιάστηκαν και αμέσως έκαναν τον γύρο του κόσμου, ακόμα και αν είναι αληθή, δημιουργούν τεράστιες υποψίες και εκθέτουν, όχι μόνο μερικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ, αλλά ολόκληρο το κράτος. Η όλη διαδικασία, της σύλληψης του Στρος-Καν, δεικνύει μία κακά στημένη συνωμοσία, η οποία καταρράκωσε την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, ασχέτως με τη θέση την οποία έως χθες κατείχε, και δεν πείθει ούτε τον πλέον ευκολόπιστο για την ενοχή του, αλλά ταυτοχρόνως καταρράκωσε και την Αμερική.
Συλλαμβάνεται, ύστερα από καταγγελία μιας καμαριέρας ξενοδοχείου, τόσο άσπιλης ώστε έχει εξώγαμο τέκνο και κατοικεί σε οικία όπου κατοικούν πάσχοντες από AIDS, την ώρα που βρίσκεται μέσα στο αεροπλάνο να πετάξει για το Παρίσι, δίπλα στους αστυνομικούς βρίσκονται συνεργεία τηλεόρασης, του φορούν χειροπέδες σε κοινή θέα, ως εάν επρόκειτο περί του μεγαλύτερου κακούργου της Ιστορίας, τον τοποθετούν στο αυτοκίνητο της Αστυνομίας στη μέση στο κάθισμα, δεξιά και αριστερά κάθονται οι αστυνομικοί που τον συνέλαβαν και, πάντοτε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, τον οδηγούν στην Αστυνομία. Από εκεί, χωρίς χρονοτριβή, τον οδηγούν στο δικαστήριο. Σε κακά χάλια, από την αγωνία, τη διαπόμπευση, την κακοπέραση, οδηγείται μπροστά σε μία…άσπιλη δικαστίνα, με λαμπρό παρελθόν επιδειξιομανίας, και για το έγκλημά του αυτό, επίθεση κατά της…πανέμορφης καμαριέρας!!! που αν πράγματι είναι αυτή που ανακοίνωσαν τα ΜΜΕ, ούτε σκύλος δεν θα της επιτίθετο, διατάσσεται ο εγκλεισμός του στη φυλακή, μη δεχθείσα ούτε την εγγύηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, την οποία πρότεινε ο δικηγόρος.
Ο μέγας εγκληματίας, ο πρόεδρος του ΔΝΤ, ο κηδεμόνας της Οικονομίας της Ευρώπης, είναι δυνατόν να διαπράξει και άλλα εγκλήματα αν αφεθεί ελεύθερος με εγγύηση, είναι δυνατόν να φύγει από το πολύ ελεύθερο!!! κράτος της Αμερικής και να μην παραστεί στη δίκη!!! Είναι ή δεν είναι να τρελαίνεται κανένας;
Ας εξετάσουμε, όμως, μερικές παραμέτρους του εγκλήματος.
Πρώτη παράμετρος: Πώς βρέθηκε μία καμαριέρα, ύποπτη, όπως ανακοινώθηκε από τα δικά τους μέσα, να είναι φορέας του AIDS, να εργάζεται σε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας, όπου μία σουίτα κοστίζει τρείς χιλιάδες δολάρια; Ακόμα και σε ένα ξενοδοχείο της οδού Αθηνάς, ή όπου αλλού, το προσωπικό των ξενοδοχείων ελέγχεται από την Υγειονομική Υπηρεσία και έχει ειδικό βιβλιάριο Υγείας. Το σύστημα αυτό είναι αντιγραφή από το αμερικανικό. Πώς τώρα δεν έγινε κανένας έλεγχος και στο ξενοδοχείο υπηρετούσε μία ύποπτη φοβερής ασθένειας καμαριέρα;
Παράμετρος δεύτερη: Κατά κανόνα, για λόγους καλαισθησίας και ευχάριστης διαμονής των πελατών, οι οποίοι, μάλιστα, πληρώνουν χοντρούς λογαριασμούς, το προσωπικό των ξενοδοχείων είναι ευπαρουσίαστο και ευγενές. Διέμεινα αρκετές φορές σε ξενοδοχεία της Αμερικής και της Ευρώπης, ακόμα και της Αφρικής και δεν διαπίστωσα ποτέ παρέκκλιση από αυτόν τον κανόνα. Είναι δυνατόν να εργάζεται στο Sofitel ένα σκιάχτρο από την Αφρική, χωρίς υγειονομικό έλεγχο, με επίμεμπτο παρελθόν και τώρα να παριστάνει την παρθένα και να καταγγέλλει τον Στρος-Καν για απόπειρα βιασμού;
Παράμετρος τρίτη: Έστω ο Στρος-Καν, πάσχων ενδεχομένως από ανικανοποίητη σεξομανία, επιτέθηκε στην καμαριέρα αυτή, την τόσο άμεμπτη ηθικώς, εκείνη κατήγγειλε το γεγονός στη διεύθυνση του ξενοδοχείου, η οποία, ειδοποίησε τις Αρχές και στη συνέχεια, κινητοποιήθηκε όλος ο κρατικός μηχανισμός της Αμερικής για να προστατεύσει την τιμή της!!! Μα, σε ποιούς απευθύνονται; Νομίζουν οι Αμερικάνοι ότι όλος ο κόσμος αποτελείται από καφούρια; Ποιός διευθυντής ξενοδοχείου, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα κατήγγειλε τον Στρος-Καν για μια τέτοια ενέργεια και θα παρέμεινε έστω και ένα λεπτό στη θέση του από την ιδιοκτήτρια εταιρία του ξενοδοχείου; Και πέρα από την ιδιότητα του Στρος-Καν, εδώ έχουμε πλήρη εξευτελισμό του ξενοδοχείου. Καμαριέρα ύποπτη για φορέας του AIDS, εργάζεται στο Sofitel. Ποιος πελάτης θα πλησιάσει από εδώ και πέρα το Sofitel να διαμείνει;
Παράμετρος τετάρτη: Αμέσως μετά την καταγγελία, οι αστυνομικοί έτρεξαν στο αεροδρόμιο, κατέβασαν βιαίως τον επιβάτη από το αεροσκάφος, του φόρεσαν χειροπέδες και τον οδήγησαν στο Αστυνομικό κτήριο. Όπως ανακοίνωσαν, δεν ήξεραν καθόλου περί τίνος επρόκειτο. Καλώς μέχρις εδώ. Οι κάμερες, όμως, πώς βρέθηκαν εκεί; Εάν συνελάμβαναν εμένα, ή οποιονδήποτε άλλον, ας πούμε, θα υπήρχε αυτή η διαδικασία; Σίγουρα, όχι.
Παράμετρος πέμπτη: Ακόμα και εγκληματίες που σκοτώνουν ανθρώπους, με εγγύηση μερικών χιλιάδων δολαρίων, αφήνονται ελεύθεροι μέχρι να γίνει η δίκη τους. Εδώ, δεν έγινε δεκτή η εγγύηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Ο Στρος-Καν χαρακτηρίστηκε ύποπτος φυγής!!! Και πού θα πήγαινε; Στη Γαλλία. Στο σπίτι του. Από εκεί δεν μπορούσαν να τον συλλάβουν;
Η σκευωρία αποδεικνύεται από τα στοιχεία των ίδιων εκείνων που την οργάνωσαν. Και έσπευσαν, πριν από την παραίτηση του Στρος-Καν, να υποδείξουν τον δικό τους υποψήφιο για επικεφαλής του ΔΝΤ. Γιατί την έκαναν τη σκευωρία; Γιατί ο Στρος-Καν, λίγο πριν μεταβεί στην Αμερική και τον συλλάβουν, αποκάλυψε με δηλώσεις του, το τεράστιο δημόσιο χρέος της Αμερικής και τον κίνδυνο οικονομικής της κατάρρευσης. Και πέρα από αυτό, τώρα που άρχισε και κυλάει το ντόμινο κατάρρευσης των οικονομιών πολλών χωρών της Ευρώπης, θέλουν να έχουν οι Αμερικανοί τον έλεγχο, ποια χώρα θα βοηθήσουν και ποια θα αφήσουν να καταστραφεί και να αρπάξουν από αυτή ό,τι θέλουν. Αλλά, μια τέτοια χώρα, των εκβιασμών και των απροκάλυπτων γκαγκστερικών ενεργειών και δραστηριοτήτων, μπορεί να έχει τιμή και αξιοπρέπεια; Ή, η τιμή της μετριέται με την τιμή του γεννητικού οργάνου μιας καμαριέρας ξενοδοχείου και αυτής ύποπτης ως φορέα του AIDS; Εκεί κατάντησε η Αμερική; ΚΡΙΜΑ.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗΣ


http://filologos10.wordpress.com/2011/05/19/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA/#more-40739

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Έξω από τα δόντια

βαβέλ


Ομιλούμε αυτές τις ημέρες περί «συναίνεσης». Ομιλεί για «συναίνεση» ο Παπανδρέου, ομιλεί για «συναίνεση» η Τρόικα, ομιλεί για «συναίνεση» κι ένα μέρος του Τύπου, ενώ στην πραγματικότητα, εννοείται αλλά και υποδεικνύεται, αν δεν υπαγορεύεται, η υποταγή ενός μέρους σε ένα άλλο.

Όταν άλλο διακηρύσσεται και άλλο επιδιώκεται δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο είδος διαστροφής των λέξεων, αλλά με απλή κυβερνητική επί των ανθρώπων. Δεν είναι λοξίες οι λέξεις, λαοπλάνα είναι η εξουσία...
......................................................

Το φαινόμενο είναι ευρύτερο. Αίφνης ο Καντάφι, λόγου χάριν, κατηγορείται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος», ήτοι δολοφονίες αμάχων, δηλαδή για το ίδιο ακριβώς που κάνουν και οι «σύμμαχοι» που έχουν επέμβει στη χώρα του.

Αυτή η χρήση των εννοιών και των λέξεων σαν να έχουν δύο πρόσωπα όπως ο Ιανός - όμως μονά-ζυγά δικά μας και τα δυο, έχει κάνει το ψέμα εύκολο και τον έλεγχο της πολιτικής σχεδόν αδύνατον...

Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποίαν ο δημόσιος λόγος (και διάλογος) είναι από χέρι υπονομευμένος. Διότι η ορολογία του συντίθεται κυρίως από κατά συνθήκη ψεύδη, από ψευδεπίγραφες έννοιες κι από παρενδεδυμένες λέξεις.

Η κυρίαρχη ιδεολογία έχει επιβάλει στερεότυπα που άλλα λένε κι άλλα εννοούν, ευφημισμούς αλλά και δυσωνυμίες, με αποτέλεσμα μια βαβέλ ασυνεννοησίας και κατά συνέπειαν αποκολοκύνθωσης σε μαζική κλίμακα-

- μωραίνει το σύστημα ους βούλεται απολέσαι.

Επί παραδείγματι: λέμε

«προσωπικά δεδομένα». Δεν υπάρχουν «προσωπικά δεδομένα», υπάρχει γενικό φακέλλωμα, στο οποίον έχουν πρόσβαση οι πάντες: αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, τράπεζες, διαφημιστικές εταιρείες, ασφαλιστικές τοιαύτες και πας τις όστις τυγχάνει ενδιαφερόμενος.

Λέμε, «ανθρώπινα δικαιώματα». Δεν υπάρχουν παρά ως πρόσχημα προπαγάνδας και «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» - άλλος ένας όρος κι αυτός λούφας και παραλλαγής κάτω απ' τον οποίον κρύβονται ο ιμπεριαλισμός και η αποικιοκρατία.

Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στην εργασία δεν υπάρχουν• στην υγεία, αργοπεθαίνουν• στην ασφάλιση, έχουν πάρει σύνταξη - μειωμένη κι ατιμωτική. Στην εκπαίδευση, σβήνουν και στην ελευθερία του λόγου, τυλίγονται σε μια κόλλα χαρτί από το πλείστον των ΜΜΕ και βεβαίως από το υπερόπλο της τηλεόρασης.

Λέμε: «ελεύθερη αγορά» και (θα έπρεπε να) εννοούμε το σκλάβωμα των ανθρώπων. Αλλά ούτε η ίδια η αγορά είναι «ελεύθερη», αιχμάλωτη είναι της μη πραγματικής οικονομίας, του τραπεζικού συστήματος και των υπερεθνικών μεγάλων εταιρειών. Των μονοπωλίων και των τραστ.

Λέμε: «απελευθέρωση της εργασίας» και συμβαίνει αποθηρίωση του κεφαλαίου. Πρόκειται για την προοδευτική κι εν τέλει οριστική κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων ενός αιώνα - του τρομερού 20ού Αιώνα. Πρόκειται για την κατάλυση του πολιτισμού της εργασίας, της τέχνης που αυτός ο πολιτισμός παρήγαγε καθώς και των ελπίδων που γέννησε για μια ανθρωπότητα ανθρωπιστική. Διαδικασία που με τη σειρά της συνοδεύεται από πλήθος αντίστοιχων τραβεστί νεολογισμών όπως η «ευέλικτη εργασία», οι «απασχολήσιμοι», η «διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού» κι άλλα πονηρά παρόμοια.

*****

Ορολογίες της πλάκας και της υποκρισίας, η σημειολογία μιας εξουσίας που μεταλλάσσει τις (αστικές έστω) δημοκρατίες σε τυραννίδες. Κλισέ που έχουν αναχθεί σε φετίχ της μαζικής μας αποβλάκωσης. Με τα οποία οι άνθρωποι σκέφτονται χωρίς καν να το συνειδητοποιούν, έτσι με τη δύναμη της αδράνειας.

«Ανταγωνισμός». Λένε «ανταγωνισμός» ως να επρόκειτο για το πλαίσιο του υγιώς επιχειρείν, ενώ πρόκειται για τον νόμο της ζούγκλας, όπου ο ισχυρότερος τρώει τον ασθενέστερο, ώσπου ο κάθε κλάδος της οικονομίας (εθνικής και διεθνικής) να μονοπωληθεί.

Λένε ότι ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές - βεβαίως! μέχρι να οδηγήσει στο μονοπώλιο, οπότε θα τις αυξάνει μόνο του πλέον το τέρας τραστ κατά το δοκούν.

Λένε «κρατισμός» και μέμφονται το κράτος αυτοί που το έχουν στα χέρια τους, πλουτίζουν απ' αυτό, κρατικοδίαιτοι και διαπλεκόμενοι, ενώ ταυτοχρόνως το ξεχαρβαλώνουν και το κάνουν σαν τα μούτρα τους: δυσλειτουργικό για τον λαό, αντιπαραγωγικό για το επιχειρείν και εχθρικό για όσους δεν είναι πελάτες της κομματοκρατίας.

..............................................

«Λαϊκισμός» - η αίσχιστη μομφή κατά του ίδιου του λαού από τους ποπουλιστές και τους δημαγωγούς που τον λεηλατούν και τον καταδυναστεύουν -το «κάτσε καλά» εναντίον όσων δεν έχουν γίνει ακόμα φυτά, θύματα της προπαγάνδας τους.

Με κορυφαίον τον «εκσυγχρονισμό» που σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: την επιστροφή των εργαζομένων, αυτών που παράγουν τον πλούτο, στην εποχή του Ντίκενς, στο μεροδούλι-μεροφάι, στο μαμ-κακά-και νάνι.

Χέρι-χέρι, διαφήμιση και προπαγάνδα στη σύγχρονη Βαβέλ άλλα λένε και άλλα εννοούν. Λένε «πολυπολιτισμός» κι εννοούν τη δημιουργία χρήσιμων και προσοδοφόρων γκέτο μέσα στις πόλεις. Λένε «αυτοπροσδιορισμός» κι ανοίγουν την πόρτα για τον διαμελισμό χωρών και τον διχασμό λαών. Μιλάμε για Μη-Κυβερνητικές Οργανώσεις που όμως λαμβάνουν κυβερνητικές χρηματοδοτήσεις.

Λένε «πολιτική ορθότης» και στο όνομά της έχουν εξαπολύσει την πιο ιταμή αλλά και αποτελεσματική ιδεολογική τρομοκρατία από την εποχή της Ιεράς Εξέτασης. Ο καθένας, αν είναι αντιιμπεριαλιστής μπορεί να κατηγορηθεί για αντιαμερικανισμό. Αν είναι πατριώτης για εθνικισμό. Αν είναι αντισιωνιστής, για αντισημιτισμό. Αν ξέρει πέντε γράμματα, για αρχαιολαγνεία και προγονοπληξία.

Μια οργουελιανή βαβέλ, μια διαρκής καφκική δίκη προθέσεων και ιδεών -οι άνθρωποι έχουν καθιερώσει τα «εγκλήματα γνώμης» - τα ονομάζουν «εγκλήματα μίσους» κι όποιον πάρει ο χάρος (λες κι είναι, λόγου χάριν, κακό να μισείς τον ναζισμό). Επ' αυτού μάλιστα

εξομοιώνουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό και τρέχα γύρευε να βρεις οκτάωρο, Πικάσο και Ιησού Χριστό.

Όμως το μεγάλο τους επίτευγμα είναι το «διαίρει και βασίλευε» ήγουν η αξιοποίηση των παθολογιών.

Κάθε τάξη, κλάδος, κατάσταση έχει την παθολογία της, οι γιατροί, οι γεωργοί, οι δημοσιογράφοι, ο δημόσιος τομέας. Η ανάδειξη από τους κρατούντες Δυνατούς αυτών των παθολογιών σε γενικό χαρακτηριστικό της κάθε τάξης (π.χ. «οι γιατροί τα παίρνουν», «οι γεωργοί τεμπελιάζουν» και τα λοιπά) τις απονομιμοποιεί στη συνείδηση των άλλων, τις ξεφτιλίζει και τις καθιστά ευάλωτες στις ορέξεις των... «ελίτ».

Όπου «ελίτ» είναι μια ακόμη κρυπτωνυμία της αστικής τάξης, των εξ αυτής λαμόγιων και «νταβατζήδων».

Τέλος, το πιο οχληρό αλλά και πιο επικίνδυνο με όλο αυτό το έπος της αμερικανιάς στη σημειολογία που ελέγχει την κοινωνία είναι ότι υιοθετήθηκε (μάλιστα με την ευήθεια και τον ζήλο του νεοφώτιστου) από ένα μεγάλο μέρος της μη κομμουνιστικής αριστεράς• που κατέστησε έτσι εαυτήν παρακολούθημα των νεοφιλελεύθερων επιλογών, είτε αυτές εκφράζονταν υπό τη δορά μιας τάχα σοσιαλιστικής ρητορικής, είτε από τις υπαγορεύσεις των λύκων αυτοπροσώπως και φόρα παρτίδα. Δώστε σε ορισμένους αριστερούς όρους όπως «φαντασιακό», «η αλήθεια του άλλου», «αφήγηση» (αντί για ιστορία), «αναστοχασμός» και πάρτε τους την ψυχή! Και αυτό ακριβώς έκαναν - τους πήραν την ψυχή!

Όπως και να 'χει, ένα τέταρτο του αιώνα αβάσταχτης ελαφρότητας περί το «τις βούλεται αγορεύειν» στην αγορά και στον δημόσιο βίο, ίσως η βλάβη να 'ναι πλέον ανήκεστος...

Αν όχι, θα το δούμε στους δρόμους.

Αν ανθίσει ξανά η ποίηση των ανθρώπων, θα ανθίσει στους δρόμους -στα σαλόνια πλέον τελείται μόνον η νεκρώσιμος ακολουθία όσων ζωγραφίσαν κάποτε στη ζωή μας μια «Κυριακή», μια «σχόλη».

Διότι, όταν ένας πρωθυπουργός βαφτίζει το ξεπούλημα «εκμηδενισμό της συμμετοχής του Δημοσίου», τότε οι λέξεις που βγαίνουν απ' το στόμα του έχουν φορέσει μαύρες κουκούλες και σκοτώνουν - τη λογική, τις ελπίδες, αλλά και τις όποιες πιθανότητες για μια στρατηγική συνεννόησης...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 19.V.2011 stathis@enet.gr

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=19/05/2011&id=276661




Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Συνταξιούχος η Μιλένα Αποστολάκη


Πριν από έναν χρόνο περίπου η γνωστή και νεάζουσα "πολιτικός" Μιλένα Αποστολάκη (δείτε και εδώ: http://hellenicinterest.blogspot.com/2011/02/blog-post_15.html), μεσούσης της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας, έγινε συνταξιούχος! Η είδηση πέρασε τότε στα "ψιλά" και έτσι γλύτωσε τα γιαούρτια (και όχι μόνον)! Περιδιαβαίνοντας το Διαδίκτυο ανακάλυψα τα σχόλια ενός αγανακτισμένου πολίτη για το συγκεκριμένο γεγονός, τα οποία σας μεταφέρω. Θα γίνει έτσι κατανοητό και το εξωφρενικό παρασκήνιο.
ΔΕΕ

Συνταξιούχος η Μιλένα Αποστολάκη 
Σε πρόωρη σύνταξη απο την Ολυμπιακή
Η Μιλένα Αποστολάκη είναι 65 χρόνων;
Όχι, απλά ...ανήκει στους εκλεκτούς "εθνοσωτήρες" αυτού του τόπου...
Κι όμως αποτελεί γεγονός , η Μιλένα Αποστολάκη είναι πλέον συνταξιούχος.
Η τέως υπουργός του "εθνοπατέρα" Σημίτη που μας έκανε Ευρώ-κατόχους και πρώην «ιδιαιτέρα» γραμματέας του «σιδερένιου» μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, βγαίνει στην σύνταξη πρόωρα από τη Ολυμπιακή, με τον νόμο που έφτιαξε η ΝΔ και που τροποποίησε πρόσφατα ο κολλητός της υπουργός, «Βασιλάκης Καΐλας», κατά κόσμον Λοβέρδος....
Η σύνταξη της εκτιμάται ότι θα φτάνει τα 2.500 ευρώ/μήνα, με 21 χρόνια «υπηρεσίας» στην Ο.Α., τώρα ...πόσο συχνά επισκεπτόταν τη δουλειά ...κανείς δεν καλοθυμάται, αφού η κ. Αποστολάκη, χρόνια τώρα ασχολείται αποκλειστικά με τα της πολιτικής ζωής του τόπου.
Βέβαια ....εμείς, όλοι οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, με 40 χρόνια υπηρεσίας θα πάρουμε - αν ποτέ πάρουμε - 850 ευρώ, κι αυτά στα 65...
Τέτοια μάλιστα ήταν η λιγούρα της, που πίεζε συνεχώς τον Λοβέρδο να «τακτοποιήσει» τους συμβασιούχους της Ολυμπιακής όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Το σχετικό νομοσχέδιο, βέβαια, το συνέταξε ο νεοφιλελεύθερος Χατζηγάκης, ο οποίος, στα πλαίσια του πνεύματος του «νεοφιλελευθερισμού», έκρινε ότι πρέπει να ονομάζονται συνταξιούχοι των 2500 ευρώ, εργαζόμενοι που μετά βίας έχουν πατήσει τα σαράντα τους.
Για όλα αυτά το ΔΝΤ φταίει πάλι ή τα λαμόγια που μας κυβέρνησαν μαζί με τους βολεμένους χειροκροτητές τους, που έχουν τώρα το θράσος να κατεβαίνουν και στους δρόμους και να τους κλείνουν για να υπερασπιστούν τα «κεκτημένα» τους;
Αλλά βέβαια, όπως πολύ σωστά κάποιος είχε πει: Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό.
Τέτοια ξελιγωμένη γενιά ανθρώπων δεν έχει ξαναπεράσει από την Ελληνική ιστορία, κάπως έτσι καταλήγουν με τρεις και τέσσερις συντάξεις ο καθένας! Αφού έφαγαν το καταπέτασμα και μας φέσωσαν για διακόσια χρόνια να δείτε που στο τέλος θα φάνε κι εμάς.

http://tiresias-press.blogspot.com/2010/07/blog-post_2541.html

1/7/10

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Οι μέτοχοι των καναλιών


Πιστεύω ότι παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να γνωρίζουμε τους ιδιοκτήτες των "μεγάλων" ιδιωτικών καναλιών και Ρ/Σ, που μας τροφοδοτούν καθημερινά με κάθε είδους τηλεοπτικά σκουπίδια (δεν εξαιρούνται βεβαίως και τα κρατικά ή δημοτικά κανάλια και Ρ/Σ), καθώς και οι μεταβολές στα ποσοστά ιδιοκτησίας των μετόχων, όχι μόνον για αρχειακούς λόγους.
ΔΕΕ

Οι μέτοχοι των καναλιών
Πηγή: (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/01/2007)

Τις μετοχικές συνθέσεις των ραδιοτηλεοπτικών μέσων έδωσε χθες στη δημοσιότητα το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Βασικές μετοχικές μεταβολές εμφανίζονται ουσιαστικά σε τέσσερις τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας: ALPHA, ΜΕΓΚΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ΣΚΑΪ. Στις καταστάσεις του ΕΣΡ υπάρχουν και πρόσφατες μεταβολές, οι οποίες δεν έχουν εγκριθεί από την Ανεξάρτητη Αρχή, καθώς ακόμα γίνεται έλεγχος. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει ο Alpha, στον οποίο εμφανίζεται μέτοχος η Xanatech Ltd με ποσοστό 24,5%, που μεταβιβάστηκε από τον Γεώργιο Ψαρρά, ο οποίος παραμένει μέτοχος του καναλιού με 0,55%. Η μεταβίβαση αυτή ελέγχεται από το ΕΣΡ. Στο ΜΕΓΚΑ, οι αλλαγές αφορούν κυρίως αύξηση μετοχών των εταιρειών «Πήγασος Εκδοτική» και «Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη» και μείωση στο ποσοστό συμμετοχής τής «Χ.Κ. Τεγόπουλος». Στον Σκάι υπάρχει πλήρης αλλαγή, καθώς πρόκειται για τον πρώην Seven, που πέρασε στα χέρια του Γιάννη Αλαφούζου. Στο Μακεδονία TV πάλι, ένα ποσοστό 25% μεταβιβάστηκε πρόσφατα από τον Ευριπίδη Καραβασίλη στην εταιρεία «Τηλεθέαση Μονοπρόσωπη ΕΠΕ» με μοναδικό μέτοχο τον Γιώργο Μήτρου. Το συμβούλιο από σήμερα θα ανεβάσει τις μετοχικές συνθέσεις των ραδιοτηλεοπτικών μέσων στην ιστοσελίδα «http://www.esr.gr/arxeion-xml/pages/esr/esrSite/get-index».
Οι μετοχικές συνθέσεις των καναλιών έχουν ως εξής:

* ALPHA: Δημήτριος Κοντομηνάς 24,10%, Mandelord Investments Ltd 22,28% (Μαρία Κοντομηνά 80% και Sionamour 20%), Alpha Entertainment 3,62% (Δ. Κοντομηνάς 25% και Μαρία Κοντομηνά 75%), Xanatech Ltd 24,5% και Interfinance Συστήματα Οπτικοακουστικών 25% (μοναδικός μέτοχος ο Χ. Βατικιώτης).

* ΜΕΓΚΑ: Πήγασος Εκδοτική Α.Ε. 24,07%, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. 22,11%, ΒΝΡ Paribas Private Bank 4,68%, Eurofinanciere D' Invetsissment Monaco 4,04%, Saran Holdings SA 2,69%, Χ.Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε. 2,67%, GS Bank 2,48%, Elkin Holdings SA 2,24%, Moongold Investments Limited 2,08%, Baltazi Investments Limited 2,04%, Goodlass Investments Limited 2,04%, Opanton Investments limited 2,04% Premier Ltd 2,54%, Γεώργιος Σταυράκης 1,98% και EFG Eurobank Ergasias Α.Ε. 1,09%. Η εταιρεία «Τηλέτυπος», στην οποία ανήκει το ΜΕΓΚΑ, είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο.

* ΑΝΤΕΝΝΑ: Altavista Global Holdings Ltd 24,5% (μοναδικός μέτοχος ο Ξενοφών Κυριακού), Globecast Holdings Ltd 24,5% (Θεόδωρος Κυριακού), Holnest Investments Ltd 25% (Μηνάς Κυριακού) και Praxis Global Holdings 24,5% (Αθηνά Κυριακού). Ποσοστά κάτω από 1% διαθέτουν διάφορες εταιρείες και φυσικά πρόσωπα.

* STAR: Dassen Holdings Limited 22,41% (μοναδική μέτοχος η Βαρδιάννα Βαρδινογιάννη), Fedilia SA 12,38% (με μετόχους τούς Μ. Τσατσάκη 99,5% και Eric Duphil με 0,5%), Moorefields SA 24,84% (Αναστασία Βαρδινογιάννη 99,995% και Michelle Canepa 0,005%), Amnatos SA 25% (Εμ. Παπαδογιαννάκης 99,9% και Camille Paulus 0,1%), Blue Sky Holdings SA 1,66% (Ι. Χατζής 99,68% και Βασιλική Πλάκα 0,003%), Blue Dime Holdings SA 4,9% (Δημ. Ν. Βαρδινογιάννης 99,89% και Αγλαΐα Κελαϊδή 0,11%), Hogrid Holdings Limited 7,56% (Γ. Βασιλειάδης 100%) και Ιδρυμα «Λίλιαν Βουδούρη» 1,25%.

* ALTER: Μοντέρνοι Καιροί Ανώνυμη Εμπορική και Εκδοτική Εταιρεία 24,998% (στην οποία μέτοχοι είναι οι Κ. Γιαννίκος με 1,46%, Αικατερίνη Γιαννίκου με 91,12%, Αμαλία Γιαννίκου με 2,48%, Μαγδαληνή Γιαννίκου με 2,47% και Α. Γιαννίκος με 2,47%), Πρες Ελλάς Ελληνική Εκδοτική και Τυπογραφική 11,42% (Α. Κουρής 1,376% και Γ. Κουρής 98,624%), Γιώργος Κουρής 13,58%, Ανδρέας Κουρής 15,45%, Love Radio Broadcasting ΑΕ 9,39% (Α. Κουρής 90% και Μαρία Βανδώρου 10%), Laxey Greek Investments LP 4,75%, Marfin Financial Group 2,38% και Γεράσιμος Τζανεττάτος 2,05%. Ποσοστό της εταιρείας «Ελεύθερη Τηλεόραση», στην οποία ανήκει το Alter βρίσκεται σε διασπορά στο Χρηματιστήριο.

* ΣΚΑΪ: Γιάννης Αλαφούζος 25%, Frank Dune 25%, Γεώργιος Παπαλής 25% και Θεοδώρα Πάκα 25%.

* ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Ιωάννης Καμπηλαυκάς 24%, Τηλεθέαση Μονοπρόσωπη ΕΠΕ 25% (μοναδικός μέτοχος ο Γεώργιος Μήτρου), Ραδιοτηλεοπτικές Συμμετοχές Μονοπρόσωπη ΕΠΕ 25% (Γεώργιος Ξανθόπουλος 100%), Τηλεοπτικές Δραστηριότητες Μονοπρόσωπη ΕΠΕ 24,02% (Στέφανος Παπαδόπουλος 100%) και Βέρα Χαλκίδη 1,98%.

* 902: ΚΚΕ 25%, Γεώργιος Τριανταφύλλης 25%, Αγγελική Μίχου 25% και Νικόλαος Κουρκούνης 25%.

Μεταβολές μέχρι πρόσφατα
Τα μετοχολόγια έχουν ως εξής: (28-11-10)

Mega – Τηλέτυπος ΑΕ
Η Πήγασος Εκδοτική με 26,82 (έναντι 25,76% το 2007) και ο ΔΟΛ με 22,11% παραμένουν οι μεγαλύτεροι μέτοχοι του τηλεοπτικού σταθμού Mega. Κατά τα λοιπά, η Benbay Limited (Βίκτωρος Ρέστη) κατέχει 5,05%, η BNP Paribas Private Bank 4,68%, η Eurofinanciere D’ Investments Monaco 4,04%, η Premier Ltd 3,10%, η Saran Holdings 2,69%, η Χ.Κ. Τεγόπουλος 2,67%, η GS Bank 2,48%, η Elkin Holdings 2,24%, η Moongold Invstments 2,08%, η Baltazi Invstments, 2,04%, η Goodlass Investments 2,04%, η Opanton Investments 2,04% και η EFG Eurobank Εργασίας 1,08%. Το υπόλοιπο των μετοχών της εταιρείας διαπραγματεύεται στο Χ.Α.

Antenna TV
Οι εταιρείες: Altavista Global Holding, (Ξενοφών Μ. Κυριακού 100%) με ποσοστό 24,5%, Globecast Holdings (Θεόδωρος Μ. Κυριακού 100%) με 24,5%, Holnest Investments (Μηνάς Ξ. Κυριακού 100%) με 25% και Praxis Global Holdings (Αθηνά Μ. Κυριακού 100%) με 24,5% είναι οι κύριοι μέτοχοι του Antenna. Το υπόλοιπο ποσοστό κατανέμεται στους: Bank of New York 0,60%, κληρονόμους Ευστ. Γουρδομιχάλη 0,84%, Θεόδωρο Μουζάκη 0,02%, Στέλιος Καλφά 0,01%, Νικόλαο Χιονάκη 0,005%, Αριστοτέλη Μπανδρά 0,0025%, Γιώργο Βουλαλά, 0,0025%, ενώ ένα 0,02% είναι αδιάθετες μετοχές κληρονόμων.

Alpha (Alpha Δορυφορική Τηλεόραση)
Η εταιρεία Wakerock (RTL 66,6% και Sixomen 33,40%. Μέτοχοι της Sixomen είναι: Δ. Κοντομηνάς 57,82%, ΔΕΜΚΟ 32,39%, Interfinance 9,79%), κατέχει το 100% των μετοχών τους Alpha. Το νέο μετοχικό σχήμα του καναλιού τελεί υπό έγκριση από το ΕΣΡ ενώ πρόεδρος του δ.σ είναι ο Δημήτρης Κοντομηνάς και διευθύνων σύμβουλος ο Ρικ Σπίννερ.

Alter (Ελεύθερη Τηλεόραση)
Η εταιρεία Μοντέρνοι Καιροί (Αικατερίνη Γιαννίκου 91,12%, Κωνσταντίνος Γιαννίκος 1,46%, Αμαλία Γιαννίκου 2,48%, Μαγδαληνή Γιαννίκου 2,47%, Ανδρέας Γιαννίκος 2,470%) με 24,998%.
Μερίδιο κατέχουν οι: Ανδρέας Γ. Κουρής, 15,45%, Γεώργιος Αν. Κουρής, 13,58%, η ΠΡΕΣΣ Ελλάς Εκδοτική και Τυπογραφική 11,42%, Love Radio 10,19%, Βαφειάς Χαράλαμπος 5,11%, Commerzbank AG Frankfurt, 2,86%, Γεράσιμος Τζανεττάτος 1,25% και Marfin Financial Group 1,44%. Το υπόλοιπο των μετοχών διαπραγματεύεται στο Χ.Α.
Πρέπει να σημειωθεί ότι με τις τελευταίες εξελίξεις, η κατάσταση στο κανάλι αυτό εμφανίζεται αρκετά συγκεχυμένη.

STAR (Νέα Τηλεόραση)
Η Dassen Holdings (Βαρδιάνα Βαρδινογιάννη 100%) με 22,04% και η Moorefields SA (Αναστασία Βαρδινογιάννη 99,995% και Ρίτσαρντ Μπρέκελμανς 0,005%) με επίσης 22,04% είναι οι μέτοχοι με το μεγαλύτερο μερίδιο στο Star Channel. Το υπόλοιπο μετοχικό κεφάλαιο κατέχουν οι: Amnatos SA (Εμμανουήλ Παπαδογιαννάκης 99,9%, Συλβί Αμπτάλ – Κόλα 0,01%) με 16,53%, Fedilia SA (Μύρων Τσατσάκης 99,5% και Έρικ Ντούφιλ 0,5%) με 11,68%, Blue Dime Holdings SA (Δημοσθένης Ν. Βαρδινογιάννης 99,89% και Αγλαΐα Κελαϊδή 0,11%) με 11,95%. Hogrid Holdings Limited (Γεώργιος Ιωάν. Βαρδινογιάννης 100%), με 4,43%, Thelon Trading Limited με 7,39% (Star Επενδυτική), Παναγιώτης Κυριακόπουλος με 0,3% (Star Επενδυτική), Απόστολος Δουζένης, με 1,82% (Star Επενδυτική) και Νικόλαος Ντάβαρης με 1,82% (Star Επενδυτική).

Μακεδονία TV
Παναγιώτα Ξυπολιά με 21,25%, οι Ραδιοτηλεοπτικές Συμμετοχές ΕΠΕ (Γεώργιος Ξανθόπουλος 100%) με 19,69%, Τηλεθέαση Μονοπρόσωπη ΕΠΕ (Γεώργιος Μήτρου 100%) με 19,69%, Τηλεοπτικές Δραστηριότητες Μονοπρόσωπη ΕΠΕ (Στέφανος Παπαδόπουλος 100%), 18,91%, Ιωάννης Καμπυλαυκάς με 18,9% και Βέρα Χαλκίδη 1,56%.

ΣΚΑΪ (Ειδήσεις Ντοτ Κομ ΑΕ)
Ο Ιωάννης Αρ. Αλαφούζος κατέχει το 31% ενώ μερίδιο κατέχουν επίσης οι εταιρείες: Condor International SA (Ευάγγελος Μαρινάκης 100%) 25%, Emerson International SA (Ιωάν. Αλαφούζος 100%) 22% και Devimus International SA (Ιωάν. Αλαφούζος 100%) 22%.

902
Αποκλειστικός μέτοχος του τηλεοπτικού σταθμού 902 είναι το ΚΚΕ.

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Μας δουλεύουν!


Πριν από έναν χρόνο περίπου, στις 29 Μαρτίου 2010, η "ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΝΙΜΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ" της Βουλής ανακοίνωσε ένα πολυσέλιδο Πόρισμα με τίτλο «Ένα Σχέδιο για το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας», όπου γίνονταν διαπιστώσεις, αναφέρονταν στοιχεία και δεδομένα και προτείνονταν συγκεκριμένες παρεμβάσεις μέσα από μια σειρά ολοκληρωμένων μέτρων σε οκτώ άξονες. Είχαν ακουστεί τότε πολλά βαρύγδουπα εκ μέρους κυβερνητικών παραγόντων, που ούτε λίγο ούτε πολύ προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι θα λυθούν όλα τα προβλήματα σε ελάχιστο χρόνο, ειδικότερα μάλιστα αν εκλεγόταν και ο εκλεκτός της Κυβέρνησης, ο συμπαθής κος Καμίνης. Σήμερα, με το κέντρο της "πρωτεύουσας" (τρομάρα μας!), να έχει πλέον μετατραπεί κάτι μεταξύ φτωχογειτονιάς του Λάγκος της Νιγηρίας και φαβέλας του Ρίο ντε Τζανέϊρο, όπου η ανθρώπινη ζωή είναι άνευ οποιασδήποτε αξίας, ανακοινώθηκε στη διάρκεια του υπουργικού συμβουλίου (όχι παίζουμε!), παρουσία του Περιφερειάρχη Αττικής, Γιάννη Σγουρού, και του δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη, ότι θα σωθεί και πάλι η Αθήνα! Παραθέτουμε την σχετική είδηση, χωρίς άλλα σχόλια, για να μη εκτραπούμε.
ΔΕΕ
Δέσμη μέτρων για το κέντρο της Αθήνας

Σειρά μέτρων για το κέντρο της Αθήνας και την αντιμετώπιση της παραβατικότητας, μεταξύ των οποίων καθημερινές πεζές και εποχούμενες περιπολίες, αποφασίστηκε στη διάρκεια του υπουργικού συμβουλίου, παρουσία του Περιφερειάρχη Αττικής, Γιάννη Σγουρού, και του δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος θα είναι ο συντονιστής των δράσεων για το κέντρο της Αθήνας, ενώ, όπως είπε ο Πρωθυπουργός κατά την ομιλία του, σημαντικό ρόλο θα παίξει και η συνεργασία με την Αυτοδιοίκηση, για την παρακολούθηση και τη γρήγορη υλοποίηση όλων των πολιτικών για την Αθήνα.
Μεταξύ των μέτρων, περιλαμβάνονται τα ακόλουθα:
- Καθημερινές πεζές και εποχούμενες περιπολίες της αστυνομίας, καθώς και ομάδων δίκυκλης αστυνόμευσης «ΔΙΑΣ» και «ΔΕΛΤΑ», τις οποίες θα συνδράμουν και μέλη της δημοτικής αστυνομίας.
- Στοχευμένη δράση των ομάδων πρόληψης και καταστολής εγκλήματος.
- Ειδικές επιχειρήσεις για την εφαρμογή της νομοθεσίας περί ναρκωτικών, ηθών, λαθρεμπορίας και πνευματικής ιδιοκτησίας. Μεγάλες επιχειρήσεις γενικών αστυνομικών ελέγχων θα διενεργούνται σε τουλάχιστον εβδομαδιαία βάση.
- Φορολογικά και οικονομικά κίνητρα για συγκεκριμένες περιοχές.
- Λειτουργία τριών μονάδων υποκατάστασης (χορήγηση μεθαδόνης) σε νοσοκομεία.
- Ειδικά προγράμματα ανάπλασης περιοχών με στόχο τη βελτίωση των όρων διαβίωσης των κατοίκων και της ποιότητας του περιβάλλοντος.
- Δημιουργία δικτύου ποδηλατοδρόμων.
- Μείωση των αντικειμενικών αξιών, ώστε να επιστρέψουν οι χαμένες χρήσεις και να έρθουν νέοι κάτοικοι στο Κέντρο της πόλης.
- Μετατροπή παλαιών ξενοδοχείων σε διαμερίσματα για νέους ανθρώπους, για δημιουργούς, για καλλιτέχνες, αλλά και για «πληροφορικάριους», ώστε να συμβάλουν στη νέα επιχειρηματικότητα.
Στη διάρκεια της τοποθέτησής του ο κ. Παπανδρέου υπογράμμισε, σύμφωνα με πληροφορίες, ότι η καταδίκη της βίας δεν αρκεί, σημειώνοντας ότι απαιτείται στη χώρα μια νέα θέσπιση της δημοκρατίας που θα εγγυηθεί θεσμούς οι οποίοι θα καλλιεργούν τη συμμετοχή των πολιτών. Η παρέμβασή μας, τόνισε ο Πρωθυπουργός, δεν αποσκοπεί απλώς στην αυτονόητη ασφάλεια του κέντρου, αλλά στο να ξαναβρεί η πόλη την ψυχή της.
Συνεχίζοντας ο κ. Παπανδρέου επισήμανε ότι το κέντρο βιώνει φαινόμενα παρακμής και συσσωρευμένα προβλήματα οι ρίζες των οποίων ανάγονται στις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70, ενώ, όπως είπε, συχνά στο δημόσιο λόγο τα προβλήματα της Αθήνας απλουστεύονται και επικεντρώνονται στην συγκέντρωση μεταναστών στο κέντρο της πόλης.
Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, τα προβλήματα είναι κοινωνικά και η λύση πρέπει να είναι πολιτική. Αφού αναγνώρισε τον φόρτο εργασίας που έχουν τα εμπλεκόμενα με το κέντρο της Αθήνας υπουργεία, τόνισε ότι δεν δικαιολογούνται καθυστερήσεις και παρότρυνε τους υπουργούς να αντιμετωπίσουν τα φλέγοντα ζητήματα του κέντρου της πρωτεύουσας το ταχύτερο δυνατόν. Ο Πρωθυπουργός ανανέωσε το ραντεβού για αυτό το θέμα στο μέσο του Σεπτεμβρίου, όπου και πάλι, σε αντίστοιχο υπουργικό συμβούλιο, όπως εξήγησε, θα γίνει η αποτίμηση και αξιολόγηση της εκτέλεσης των πολιτικών της κυβέρνησης.

Πρόταση Γ. Καμίνη για τις διαδηλώσεις
Σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Παπανδρέου αντιμετώπισε θετικά την πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων για τη συγκρότηση επιτροπής η οποία θα προτείνει σχέδιο για τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Βασική φιλοσοφία της επιτροπής αυτής είναι η «συμφιλίωση του δικαιώματος της διαδήλωσης με τα άλλα δικαιώματα, π.χ. ανοιχτά καταστήματα κλπ», ενώ σκοπός είναι να λειτουργεί το κέντρο όταν γίνονται διαδηλώσεις.
Ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, διευκρίνισε ότι το σχέδιο αφορά στις μικρές διαδηλώσεις και όχι τις πανεργατικές ή πανυπαλληλικές. Το σχέδιο θα παρουσιαστεί μέχρι το φθινόπωρο και θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση.

Πηγή: http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1972400

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

ΗΤΤΗΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ


ΗΤΤΗΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ
Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Ηττημένα μυαλά. Άνθρωποι που ξεκινούν με ηττοπάθεια και εκ των προτέρων διάθεση υποταγής στις απαιτήσεις κάθε ξένης χώρας ή κάθε διεθνούς οργανισμού. Η ορολογία δεν είναι δική μου. Την δανείζομαι από τον εξαίρετο Κύπριο δημοσιογράφο Λάζαρο Μαύρο, τον οποίο διαβάζω κάθε μέρα μέσω διαδικτύου στην εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ της Λευκωσίας (http://www.simerini.com/). Τους βλέπουμε καθημερινά στη ελληνική κοινωνία. Πολιτικοί, αρθρογράφοι, πανεπιστημιακοί που μας καλούν να τα παραχωρήσουμε όλα, να χάσουμε κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας, να ασεβήσουμε απέναντι στο παρελθόν και στο μέλλον του Έθνους μας. Άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Ελληνισμό και στην ιστορία του, που θα προτιμούσαν να μην είναι ανεξάρτητη η Ελλάδα, αλλά να είναι πολιτικά και στρατιωτικά υποτελής σε ξένες δυνάμεις.
Δεν είναι πολλά τα ηττημένα μυαλά στην πατρίδα μας. Αλλά έχουν τον τρόπο να θορυβούν και να προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Ξεκινούν με το δεδομένο ότι κάθε μάχη, κάθε διαπραγμάτευση, είναι χαμένη και ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε μοιρολατρικά τις εθνικές υποχωρήσεις. Προσπαθούν να αλλοιώσουν την ιστορία μας για να μην διδάσκονται ατ ελληνόπουλα τον ηρωισμό, την αυτοθυσία, την αγωνιστικότητα. Χλευάζουν όποιον ζητεί να διεκδικήσουμε τα εθνικά συμφέροντα και προβάλλουν χίλια δυο φανταστικά εμπόδια για να μην προστατεύσουμε τα εθνικά δίκαια.
Τα ηττημένα μυαλά μάς οδήγησαν σε μία κακίστη συμφωνία με τους δανειστές μας, την περίφημη τρόικα. Η Ελλάς δεν διαπραγματεύθηκε ουσιαστικά το Μνημόνιο. Παρεδόθη άνευ όρων –αλλά μετά πολλών φόρων. Αντιθέτως στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία δεν επικράτησαν τα ηττημένα μυαλά, αλλά οι μαχητικές διάνοιες και τα αισθήματα εθνικής αξιοπρέπειας.
Έτσι, λοιπόν, η Ιρλανδία κατόρθωσε:
Να διατηρήσει χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές.
Να αυξήσει το ελάχιστο ωρομίσθιο, επαναφέροντάς το στην εποχή προ του Μνημονίου.
Να μειώσει τις ασφαλιστικές εισφορές για τους χαμηλόμισθους.
Το 2011 η ανάπτυξη θα επιστρέψει για την ιρλανδική οικονομία μετά από τρία χρόνια ύφεσης.
Από την πλευρά της η Πορτογαλία διαπραγματεύθηκε με πυγμή και με το κεφάλι ψηλά και επέτυχε:
Να μην καταργηθεί ο 13ος και 14ος μισθός
Και να μην μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις κάτω των 1500 ΕΥΡΩ.
Είδαμε μάλιστα στην τηλεόραση τον Σοσιαλιστή υπηρεσιακό Πρωθυπουργό της Πορτογαλίας κ. Σόκρατες να ειρωνεύεται την Ελλάδα για τα ηττημένα μυαλά της, λέγοντας ότι η χώρα του κατόρθωσε να περισώσει πολύ περισσότερα κοινωνικά δικαιώματα απ’ όσα οι Έλληνες.
Τα ηττημένα μυαλά αρθρογραφούν τον τελευταίο καιρό επιμόνως κατά της ανακηρύξεως της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Τη στιγμή που ακόμη και ξένες χώρες, όπως το Ισραήλ. αναγνωρίζουν ότι η ελληνική ΑΟΖ υπολογίζεται με βάση το Καστελλόριζο και εφάπτεται της Κυπριακής αντίστοιχης, το ελληνικό ΥΠΕΞ φοβάται μην κακοκαρδίσει την Άγκυρα. Για πρώτη φορά, στη νεώτερη πολιτική ιστορία μας, βλέπουμε ανοικτή επιστολή –διαμαρτυρία των διπλωματικών υπαλλήλων κατά των προϊσταμένων τους για τις ολιγωρίες στα εθνικά θέματα. Στη θαρραλέα επιστολή των επαγγελματιών διπλωματών, που έχουν τη γνώση, την εμπειρία και την αποστολή να στηρίζουν διεθνώς τις ελληνικές θέσεις, διαβάζουμε καταγγελίες για σκόπιμες υποχωρήσεις με πρόσχημα την οικονομική κρίση και το μνημόνιο. Και διερωτώμεθα: Μήπως τελικά το Μνημόνιο λειτουργεί ως βολικό πρόσχημα για τα ηττημένα μυαλά ώστε να διευκολύνει τον ενδοτισμό στα εθνικά μέτωπα;
Τα ηττημένα μυαλά κήρυτταν το 2002-2004 ότι πρέπει αμέσως οι Ελληνοκύπριοι να αποδεχθούν το Σχέδιο Ανάν διότι είναι η τελευταία ευκαιρία της Κύπρου. Απειλούσαν μάλιστα ότι σε περίπτωση απόρριψης θα θυμώσουν οι Ευρωπαίοι κατά της Κύπρου και ότι θα συμβούν διάφορα φοβερά. Τελικά με τη βοήθεια του Θεού, την παλληκαριά του Τάσσου Παπαδόπουλου και τη μαχητικότητα του 76% των Ελλήνων της Κύπρου το αντιδημοκρατικό σχέδιο απορρίφθηκε με δημοψήφισμα. Τα ηττημένα μυαλά διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Η Κύπρος έγινε πλήρες μέλος της Ε.Ε. και ελέγχει σήμερα με το βέτο της την οποιαδήποτε τουρκική προσπάθεια για ένταξη Έτσι αποφεύχθηκε η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής-κατοχής. Τα ηττημένα μυαλά δεν ζήτησαν συγγνώμην για όσα ανακριβή και εκφοβιστικά έλεγαν, αλλά τα γραπτά μένουν.
Στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων τα ηττημένα μυαλά καταβάλλουν εδώ και χρόνια εργώδεις προσπάθειες να μας πείσουν ότι η μάχη χάθηκε και ότι πρέπει να κάνουμε «αξιοπρεπή συμβιβασμό». Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχουν χαμένα εθνικά θέματα, όταν ένας λαός θέλει να επιμείνει και να προστατεύσει την ιστορία του και το μέλλον των παιδιών του. Τα ηττημένα μυαλά ουδέποτε διανοήθηκαν ότι μπορούμε να κερδίσουμε. Και όμως μέχρι τώρα έχουμε κατορθώσει για πρώτη φορά στα διεθνή χρονικά μία χώρα να εισέρχεται στον ΟΗΕ με όνομα διαφορετικό από αυτό που εκείνη θα ήθελε. ΦΥΡΟΜ και όχι Μακεδονία. Αν επιμέναμε στις δύο θετικές για μας αποφάσεις της Ευρ. Ένωσης, των Βρυξελλών του Δεκεμβρίου 1991 και της Λισσαβόνας του 1992, θα είχαμε ακόμη μεγαλύτερα οφέλη. Αλλά τα ηττημένα μυαλά που εμφιλοχωρούν σε όλους τους πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους, υπονόμευσαν τις διπλωματικές μας επιτυχίες. Ευτυχώς ο λαός μας πραγματοποίησε τα δύο μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και το ένα των Αθηνών και εμπόδισε τα ηττημένα μυαλά να τα παραδώσουν όλα. Άλλωστε γιατί να υποχωρήσουμε μπροστά σε μία χώρα, η οποία μπορεί συντόμως να διασπασθεί μεταξύ Αλβανίας, Βουλγαρίας και Σερβίας;

Κ.Χ. 15.5.2011

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Η «ομοσπονδιακή» Τράπεζα των Η.Π.Α. (2)


(2) FED, Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ:
Τα καινούργια χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής, η νέα πιστωτική πυραμίδα, η παραγωγή χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες, η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας, η «ομοσπονδιακή» των Η.Π.Α. και η ανάγκη εθνικοποίησης των κεντρικών τραπεζών


Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ (BoE)

«Με χρήματα που παράγει κανείς μόνος του, μπορεί να αγοράσει ολόκληρο τον κόσμο – αρκεί να παραμείνει απόλυτα μυστική η ταχυδακτυλουργική δημιουργία τους από το πουθενά».

Στην κλασσική οικονομική θεωρία (Adam Smith), όπως επίσης στη θεωρία της υπεραξίας (Karl Marx), ο ρόλος των χρημάτων αντιμετωπιζόταν με τέτοιον τρόπο, σαν να επρόκειτο για «συνάλλαγμα» σε χρυσά νομίσματα – ενδεχομένως και για χαρτονομίσματα, τα οποία όμως είχαν αντίκρισμα σε χρυσό. Επομένως, οι πάσης φύσεως επενδύσεις ήταν τότε μόνο δυνατές, κατά τη συγκεκριμένη θεωρία, όταν στηρίζονταν στις προηγούμενες αποταμιεύσεις των πολιτών – στη συσσώρευση χρημάτων δηλαδή είτε από τον ίδιο τον επενδυτή, είτε από αυτούς που τυχόν του δάνειζαν τα πραγματικά χρήματα των αποταμιεύσεων τους (είναι ο μοναδικός τρόπος ουσιαστικά για να αποφεύγονται οι «χρηματοπιστωτικές φούσκες» και να παραμένει υγιής η επενδυτική διαδικασία).
Εν τούτοις, αντίθετα με όσα πιστεύονταν τότε, η Τράπεζα της Αγγλίας ιδρύθηκε το 1694 από τον ιδιώτη W.Patterson, ως μία ιδιωτική κεντρική τράπεζα με το δικαίωμα της «παραγωγής» χρημάτων από το πουθενά – με την άδεια του άγγλου βασιλιά Wilhelm III, ό οποίος έδωσε το δικαίωμα στον W.Patterson να εκτυπώνει και να θέτει σε κυκλοφορία τα νόμιμα αποδεκτά από όλους χαρτονομίσματα. Στη βάση λοιπόν των αποθεμάτων χρυσού, τα οποία οδηγήθηκαν στην Τράπεζα της Αγγλίας με τη βοήθεια της έκδοσης μετοχών, δημιουργήθηκαν πολλαπλάσιας αξίας «πλαστά» χαρτονομίσματα - τα οποία τέθηκαν στην κυκλοφορία δια μέσου των έντοκων δανείων που χορηγήθηκαν. Με τον τρόπο αυτό εισέρευσαν νέα χρήματα στον προϋπολογισμό του βασιλιά, ο οποίος ουσιαστικά ενέκρινε το σχέδιο, την «απάτη» καλύτερα του Patterson, επειδή ευρισκόταν σε πολύ μεγάλη οικονομική ανάγκη. Το παράδοξο στην όλη διαδικασία ήταν το ότι ο βασιλιάς (στη συνέχεια το κράτος), χρεώθηκε απέναντι σε μία ιδιωτική τράπεζα με ποσά που τοκίζονταν - με αποτέλεσμα να είναι απόλυτα εξαρτημένος από την Τράπεζα της Αγγλίας, στην οποία ο ίδιος είχε προηγουμένως δώσει το δικαίωμα να παράγει χρήματα (προφανώς, εάν τα χαρτονομίσματα δεν είχαν τη βασιλική εικόνα, η οποία δημιουργούσε εμπιστοσύνη στους Άγγλους, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να τεθούν σε κυκλοφορία και να θεωρηθούν επίσημο ανταλλακτικό μέσον).
Ένα επόμενο «παράδοξο» ήταν αναμφίβολα το ότι, κάτω από τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις, τα χρήματα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν στην αγορά μόνο μέσω της παροχής δανείων – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των αυξανομένων κρατικών χρεών. Η αποπληρωμή τώρα του δημοσίου χρέους δεν είναι «αξιωματικά» εφικτή εντός ενός τέτοιου πιστωτικού συστήματος, το οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα, αφού η ποσότητα των χρημάτων, σε μία ανάλογη περίπτωση, θα μειωνόταν ευθέως ανάλογα με τον περιορισμό των χρεών - με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν τα απαιτούμενα χρήματα, τα «ανταλλακτικά μέσα» δηλαδή στο «κυκλοφοριακό σύστημα» της Οικονομίας, η οποία τότε θα κατέληγε σε ύφεση (Deflation).
Όταν λοιπόν «απαιτεί» κάποιος, όπως στο σημερινό παράδειγμα της Ελλάδας, την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της με 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις και με το βασικό επιτόκια της ΕΚΤ, με αυτό δηλαδή που δανείζονται οι εμπορικές τράπεζες, έρχεται αντιμέτωπος με τη «καρδιά» του χρηματοπιστωτικού συστήματος - το οποίο ζει από τα δάνεια και πλουτίζει από τους τόκους. Εκτός αυτού η σημερινή υπερχρέωση της Δύσης, εάν δεν συμβεί κάτι άμεσα, θα οδηγήσει μάλλον σε μία πιστωτική συρρίκνωση - η οποία θα προκαλέσει παντού αφενός μεν μία καταστροφική ύφεση, αφετέρου μία τεράστια ανεργία, με αποτελέσματα που είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθούν (ενδεχομένως οδυνηρά ακόμη και για το ίδιο το νομισματικό μας σύστημα, μετά από 300 σχεδόν χρόνια λειτουργίας του).
Συνεχίζοντας στο θέμα μας είναι λογικό ότι μία τόσο ισχυρή τράπεζα, όπως η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας τότε, μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την Πολιτική - αφού μία ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα ουσιαστικά αποφασίζει για ποιο σκοπό μπορούν να δοθούν χρήματα (δάνεια) στο κράτος και για ποιόν όχι. Από την άλλη πλευρά το κράτος είναι υποχρεωμένο, έτσι ώστε μπορεί να πληρώνει τα συνεχώς αυξανόμενα τοκοχρεολύσια των δανείων του, να αυξάνει διαρκώς τη φορολόγηση των «υπηκόων» του ή/και να μειώνει τις δαπάνες λειτουργίας του – κάτι που βέβαια δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται επ’ αόριστον.
Περαιτέρω, ο ιδιωτικός «χαρακτήρας» της τράπεζας της Αγγλίας ήταν ανέκαθεν «τραπεζικό μυστικό» - ενώ το πορτραίτο του βασιλιά, καθώς επίσης η υπογραφή του στα χαρτονομίσματα, δημιουργούσαν την εσφαλμένη εντύπωση πως επρόκειτο για μία κρατική κεντρική τράπεζα, καθώς επίσης για κρατικά χρήματα. Ακριβώς για το λόγο αυτό, ο νόμος για την ίδρυση της ψηφίστηκε με απόλυτη μυστικότητα από το Κοινοβούλιο, κρυμμένος στην κυριολεξία μέσα σε ένα άλλο νομοσχέδιο - το οποίο αφορούσε τα επιτρεπόμενα φορτία των καραβιών (αποτελώντας μία υποπαράγραφο του, η οποία δεν έγινε αντιληπτή από κανέναν).
Ολοκληρώνοντας, ακόμη και μέσα στο 20ο αιώνα, τυχόν ερωτήσεις των βουλευτών της κατά τα άλλα δημοκρατικής αυτής χώρας, σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Τράπεζας της Αγγλίας, παρέμεναν αναπάντητες από την εκάστοτε κυβέρνηση της – ενώ «τυπικά» κρατικοποιήθηκε το 1948 (αν και κανείς δεν είναι σίγουρος για αυτό).
Τέλος, η Τράπεζα της Σουηδίας, η οποία ιστορικά ιδρύθηκε λίγο πριν από την Τράπεζα της Αγγλίας, ήταν επίσης μία ιδιωτική τράπεζα - με την άδεια «παραγωγής» χρημάτων από το πουθενά. Η ονομασία δε του νομίσματος της (Σουηδική Κορώνα) έδινε την ίδια εσφαλμένη εντύπωση – ότι επρόκειτο δηλαδή για μία κρατική κεντρική τράπεζα, η οποία εξέδιδε και κυκλοφορούσε κρατικά χρήματα.

Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ Η.Π.Α. (FED)
Το σύστημα της ομοσπονδιακής τράπεζας (Fed) είναι το κεντρικό νομισματικό σύστημα των Η.Π.Α. - αποτελούμενο από το συμβούλιο των κυβερνητών (Board of Governors), από δώδεκα τοπικές «Federal reserve banks», καθώς επίσης από έναν μεγάλο αριθμό τραπεζών-μελών και άλλων οργανισμών. Επειδή οι τράπεζες-μέλη είναι ταυτόχρονα οι συνιδιοκτήτες της ομοσπονδιακής, ενώ η γενική διεύθυνση της διορίζεται από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, το ομοσπονδιακό σύστημα «θεωρείται» εν μέρει ιδιωτικό και παράλληλα κρατικό. Παρά το ότι όμως το κογκρέσο της υπερδύναμης, στο οποίο αναφέρεται η Fed όσον αφορά τις δραστηριότητες της, καθώς επίσης τα σχέδια της για τη νομισματική πολιτική, έχει τη δικαιοδοσία να αλλάζει τους νόμους, οι οποίοι αφορούν την κεντρική τράπεζα, τόσο η καθημερινή λειτουργία της, όσο και οι εκτελεστικές αποφάσεις της, δεν απαιτούν τη συμφωνία του κογκρέσου ή του προέδρου των Η.Π.Α.
(α) Ιστορική αναδρομή: Το 1790, με πρωτοβουλία του τότε αμερικανού υπουργού οικονομικών, ιδρύθηκε η πρώτη εθνική τράπεζα των Η.Π.Α. (First National Bank of the United States). Η άδεια λειτουργίας της πρώτης αυτής κεντρικής τράπεζας της υπερδύναμης, έληξε το 1811 και δεν ανανεώθηκε – μία νέα αίτηση παραχώρησης άδειας, το 1836, απορρίφθηκε, με αποτέλεσμα να λειτουργήσει ξανά η τράπεζα το 1863, όπου της δόθηκε η έγκριση.
Στο τέλος του 19ου αιώνα η αμερικανική οικονομία βίωσε μία από τις μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές κρίσεις στην ιστορία της, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τις χρεοκοπίες πολλών τραπεζών - καθώς επίσης τις πολλαπλές διακυμάνσεις του νομισματικού της συστήματος. Έτσι, το 1900 δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την ίδρυση μίας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας, όπως φαίνεται από τα λόγια του J.Schiff, στην ομιλία του ενώπιον του εμπορικού επιμελητηρίου της Νέας Υόρκης “Εάν δεν αποκτήσουμε μία κεντρική τράπεζα, η οποία να μπορεί να ελέγχει τις πιστώσεις, τότε η χώρα μας θα βιώσει τον πλέον έντονο, βαθύ και καταστροφικό «πανικό χρημάτων» στην ιστορία της”.
Το κογκρέσο των Η.Π.Α. αποφάσισε λοιπόν το 1907, μετά το τέλος της τότε μεγάλης οικονομικής κρίσης, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα σίγουρο, έμπιστο και σχετικά ευέλικτο τραπεζικό σύστημα – με την ίδρυση της «Εθνικής Μονεταριστικής Επιτροπής», η οποία είχε την εντολή να ερευνήσει το αμερικανικό τραπεζικό και νομισματικό σύστημα, έτσι ώστε να διαπιστώσει τα προβλήματα του, καθώς επίσης να προτείνει τις καλύτερες λύσεις. Η πρόταση της επιτροπής ήταν η ίδρυση ενός οργανισμού, ο οποίος να επιβλέπει τις τράπεζες, να ελέγχει τις πιστώσεις, καθώς επίσης να προλαβαίνει τόσο τις νομισματικές, όσο και τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις - ή, έστω, να μειώνει τις καταστροφικές συνέπειες τους.
Έτσι ιδρύθηκε το 1913 η Fed, από ένα καρτέλ ιδιωτικών τραπεζών και με ένα νομοθετικό διάταγμα, το οποίο ψηφίστηκε στις 23. Δεκεμβρίου – λίγο πριν από τα Χριστούγεννα δηλαδή, με στόχο να διατηρηθεί το δυνατόν μυστικότερο το ακριβές περιεχόμενο του (ιδιαίτερα το ιδιοκτησιακό καθεστώς, όπως συνέβη και με την Τράπεζα της Αγγλίας). Το διάταγμα της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας δίνει ακόμη και σήμερα τη δυνατότητα στη Fed να «παράγει» χρήματα, χωρίς την υποχρέωση αντικρίσματος - έτσι ώστε να μπορεί, για παράδειγμα, να δανείζει έντοκα την αμερικανική κυβέρνηση (Fractional reserve banking).
Η ομοσπονδιακή τραπεζική νομοθεσία προέβλεπε ένα σύστημα από πολλές τοπικές κεντρικές τράπεζες, καθώς επίσης από ένα επταμελές διοικητικό συμβούλιο – με τις εμπορικές τράπεζες που δραστηριοποιούνταν σε όλες τις Πολιτείες να υποχρεώνονται στη συμμετοχή τους στο ομοσπονδιακό σύστημα, ενώ τις υπόλοιπες, τις τοπικές δηλαδή, να μην έχουν ανάλογη υποχρέωση. Για τα μερίδια τους στην κεντρική, οι τράπεζες-μέλη λάμβαναν ένα σταθερό μέρισμα ύψους 6% ετησίως, χωρίς όμως να συμμετέχουν στα κέρδη. Η πρόταση για την ίδρυση της κεντρικής τράπεζας στις Η.Π.Α., της Fed δηλαδή σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, προερχόταν από τον Γερμανό P.M.Warburg – μέτοχο της ιδιωτικής τράπεζας Warburg του Αμβούργου, καθώς επίσης της Kuhn, Loeb & Co της Νέας Υόρκης.
Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, ο «πατέρας» του νεοφιλελευθερισμού και ο «μέντορας» του M.Friedman, του «ηγέτη» δηλαδή της νεοφιλελεύθερης σχολής του Σικάγου, η οποία επιβάλλεται σήμερα στον πλανήτη απολυταρχικά, ήταν Αυστριακός - όπως ο Γερμανός δικτάτορας του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Ο «εμπνευστής» του Friedman ήταν λοιπόν ο Friedrich von Hayek – τις θεωρίες του οποίου «ασπάζεται» και η σημερινή καγκελάριος της Γερμανίας, η κυρία Merkel. Επίσης πρέπει να υπενθυμίσουμε τη «ναζιστική» ιστορία της τράπεζας των τραπεζών, της BIS - μέτοχοι της οποίας είναι κεντρικές τράπεζες και ιδιώτες επενδυτές.
Κλείνοντας, ο P.M.Warburg έγινε μέλος του συμβουλίου της Fed και αντιπρόεδρος της, μετά από πρόταση του προέδρου Wilson - ο οποίος αργότερα είπε, σε σχέση με το τραπεζικό σύστημα, το γνωστό μας: «Υπάρχει μία δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν όσοι και όταν μιλούν εναντίον της».
(β) Η τραπεζική «πράξη» (banking act) του 1935: Η Fed αντιμετώπισε έντονη κριτική για τη στάση της στην οικονομική κρίση του 1929. Οι διοικητές των τοπικών ομοσπονδιακών τραπεζών διετέλεσαν ένα σημαντικό ρόλο τότε, αφού μπορούσαν να αποφασίζουν σε σχέση με την πιστωτική/νομισματική πολιτική, χωρίς να δίνουν σημασία στις αποφάσεις του επταμελούς συμβουλίου – γεγονός που οδήγησε τα δύο «αντίπαλα στρατόπεδα» σε μεγάλες συγκρούσεις.
Έτσι, το 1935 το κογκρέσο ψήφισε μία καινούργια νομοθεσία (Emergency Banking Act), η οποία επέτρεπε αποκλειστικά και μόνο στη Fed να ελέγχει το ύψος των δανείων που ενέκριναν οι τράπεζες-μέλη, να προσέχει τις εξωτερικές συναλλαγές τους, να μπορούν οι τράπεζες-μέλη να ιδρύουν υποκαταστήματα σε όλες τις Πολιτείες, να τους απαγορεύονται οι χρηματιστηριακές συναλλαγές, να μην πληρώνουν τόκους για τις καταθέσεις όψεως των πελατών τους (!) κλπ.
(γ) Οι «πράξεις» του 1977 και 1978: Οι επαφές μεταξύ της Fed και του κογκρέσου ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70. Το γεγονός αυτό άλλαξε με τις παραπάνω νομοθετικές πράξεις, οι οποίες περιόρισαν σημαντικά την ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας. Έκτοτε, η κεντρική τράπεζα είναι δύο φορές το χρόνο υποχρεωμένη να ανακοινώνει υπεύθυνα τα σχέδια της, σε σχέση με τη «μονεταριστική» πολιτική που ακολουθεί.
(δ) Η νομοθεσία για τον μονεταριστικό έλεγχο του 1981: Με τη συγκεκριμένη πράξη επετράπη, μεταξύ άλλων, στις ομοσπονδιακές τράπεζες, να μπορούν να επενδύουν όχι μόνο σε τίτλους του δημοσίου των Η.Π.Α., αλλά και σε ομόλογα άλλων χωρών. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, στις Η.Π.Α. όλες οι μεγάλες τράπεζες είναι υποχρεωμένες να συμμετέχουν στη Fed, ενώ η μεγαλύτερη Federal Reserve Bank είναι αυτή της Νέας Υόρκης - η οποία είναι και η μοναδική που επενδύει στο εξωτερικό.
(ε) Ο προβληματικός «ρόλος» της Fed: Σε πλήρη αντίθεση με το αμερικανικό σύνταγμα, το κογκρέσο «παρέδωσε» στην ομοσπονδιακή τράπεζα το αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους να «τροφοδοτεί» με χρήματα την οικονομία του – παρά την αντίθετη άποψη πολλών αμερικανών προέδρων στο παρελθόν, οι οποίοι είχαν προειδοποιήσει για τους κινδύνους της συγκεκριμένης απόφασης.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά δημιουργείται σκόπιμα σε όλους εμάς η λανθασμένη εντύπωση ότι, η Fed είναι ένας κρατικός οργανισμός. Το σωστό είναι ότι η ομοσπονδιακή τράπεζα υπόκειται μεν σε μία ορισμένη «επιρροή» του κράτους, αλλά οι ιδιοκτήτες της είναι κυρίως κάποιες ιδιωτικές μεγάλες τράπεζες – μέλη της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας.
Μέσω της αδιανόητης ουσιαστικά «εκχώρησης» του αποκλειστικού δικαιώματος της δημιουργίας χρημάτων στη Fed, το αμερικανικό δημόσιο είναι συνεχώς πιο εξαρτημένο από το σκοτεινό «σύστημα» της παραγωγής χρημάτων από το πουθενά – υποχρεωμένο να χρεώνεται έκτοτε με διαρκώς μεγαλύτερα ποσά, για τα οποία πρέπει να πληρώνει όλο και περισσότερους τόκους.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι, σχεδόν το ίδιο χρονικό διάστημα που ιδρύθηκε η Fed, εισήχθη ο φόρος εισοδήματος στις Η.Π.Α. – μέσω του οποίου το κράτος επιβαρύνει τους φορολογούμενους πολίτες, με την πληρωμή των χρεών του στους κεντρικούς τοκογλύφους. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως, παρά το ότι έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από την υιοθέτηση του φόρου εισοδήματος στις Η.Π.Α., δεν έχει ψηφισθεί ακόμη νόμος που να επιτρέπει τη συγκεκριμένη φορολόγηση.
Συνεχίζοντας, στα «πλαίσια» της λειτουργίας της Fed συμπεριλαμβάνεται η χρηματιστηριακή κατάρρευση του 1929, οι κερδοσκοπικές φούσκες πριν και μετά από το 1929, καθώς επίσης οι σημερινές, οι οποίες ουσιαστικά οφείλονται στις συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες χρημάτων που διοχετεύονται στις αγορές – έτσι ώστε να κερδίζουν διαρκώς περισσότερα οι «τοκογλύφοι», αφού τοκίζουν όλο και περισσότερα χρήματα, τα οποία δεν διαθέτουν καν. Στα ίδια «πλαίσια» τοποθετείται και η απόφαση της Fed το 2005, με βάση την οποία δεν δημοσιεύονται πλέον στοιχεία σε σχέση με την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί (ο κανόνας του χρυσού έχει καταργηθεί το 1971) - οπότε οι αριθμοί που κατά καιρούς αναφέρονται, βασίζονται αποκλειστικά και μόνο σε εκτιμήσεις.
Τα νέα δολάρια που δημιουργούνται συνεχώς από το πουθενά, ιδιαίτερα οι τεράστιες ποσότητες που τέθηκαν στην κυκλοφορία τελευταία, με τα πακέτα στήριξης των τραπεζών ή με τα αντίστοιχα για την ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας, έχουν δημιουργηθεί από την αγορά των συνεχώς περισσοτέρων ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου από τη Fed - για τα οποία το κράτος θα πρέπει να πληρώνει διαρκώς περισσότερους τόκους.
Το γεγονός αυτό αφενός μεν θα εντείνει την υπερχρέωση της υπερδύναμης (ήδη πλησιάζει στο 100% του ΑΕΠ της), αφετέρου θα εμποδίζει τις κυβερνήσεις της στο μέλλον να διαθέτουν χρήματα για τις ανάγκες των αμερικανών Πολιτών, οι οποίοι με τη σειρά τους θα επιβαρύνονται (λεηλατούνται) με συνεχώς μεγαλύτερους φόρους – κάτι που ξεφεύγει εντελώς από τα πλαίσια της λογικής, αφού επιτρέπεται σε μία αχόρταγη τραπεζική ολιγαρχία να «απορροφάει» τον «πλούτο των εθνών», οδηγώντας τον πλανήτη στις φλόγες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Θα μπορούσε να προτείνει κανείς την κατάργηση των κεντρικών τραπεζών - αφού «σηματοδοτούν» μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, αντίστοιχη με αυτήν της «κομμουνιστικής σχολής», ενώ έχουν συμβάλλει αρνητικά σε πολλές «διαδικασίες» (ο ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας στην κρίση δανεισμού της χώρας μας, όπως επίσης αυτός των υπολοίπων κεντρικών στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ, είναι αρκετά «σκοτεινός»).
Έτσι όμως θα δινόταν το δικαίωμα στις εμπορικές τράπεζες να κατευθύνουν αυτές πλέον την οικονομική ζωή μας - ενώ θα επιτρεπόταν στο αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς του A.Smith να καθορίζει «αυτόματα» τα επιτόκια, εξισορροπώντας τη ζήτηση με την προσφορά, καθώς επίσης τις απαιτούμενες ποσότητες χρήματος, για την ανεμπόδιστη ανταλλαγή των αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ των ανθρώπων.
Δυστυχώς όμως ο βρετανός οικονομολόγος είχε κάνει ένα μεγάλο λάθος, «υιοθετώντας» το «trickle down effect» - σύμφωνα με το οποίο ο πλούτος θα μοιραζόταν αυτόματα από πάνω προς τα κάτω, όταν οι πλούσιοι θα κάλυπταν όλες τις ανάγκες τους. Η αναδιανομή των εισοδημάτων δεν λειτούργησε ανάλογα και δημιούργησε τεράστιες ανισότητες (ειδικά όπου προωθείται το ΔΝΤ) – οπότε δεν είναι δυνατόν πια να την εμπιστευθούμε αποκλειστικά και μόνο στο αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς. Προφανώς βέβαια δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στον κανόνα του χρυσού, αφού οι υφιστάμενες ποσότητες του ευγενούς αλλά ουσιαστικά άχρηστου μετάλλου, σε σχέση με τις σημερινές παγκόσμιες χρηματικές ροές, είναι αδύνατον να καλύψουν τις ανάγκες μας. Θα μπορούσαμε φυσικά να υιοθετήσουμε ένα καλάθι νομισμάτων/χρυσού ή να επιτρέπουμε στις εμπορικές τράπεζες να διαθέτουν, να διαφυλάσσουν και να δανείζουν τόσα χρήματα μόνο, όσες οι αποταμιεύσεις των πολιτών τους. Εν τούτοις, θεωρούμε ότι είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν αυτές οι διαδικασίες - πόσο μάλλον όταν τα σημερινά κράτη αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τις βασικές τους υποχρεώσεις.
Τέλος, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το δανεισμό, αφού χωρίς αυτόν είναι αδύνατον να υπάρξει πρόοδος μέσα στο σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας. Χωρίς δανεισμό είναι πολύ δύσκολη η χρηματοδότηση των κεφαλαιουχικών προϊόντων, αυτών καλύτερα που απαιτούν χρόνο «κατασκευής» που υπερβαίνει τα δύο έτη - οπότε η «δυτική υπεροχή» και η πρόοδος της, στηριζόμενη κυρίως σε αυτά τα αγαθά και όχι στα καταναλωτικά, θα έπαυε να υπάρχει.
Επομένως, αυτό που απομένει σε μία «μικτή Οικονομία» ως η καλύτερη «λύση», σε μία οικονομία δηλαδή που πιστεύει σε ένα όσο το δυνατόν μικρότερο κράτος (το οποίο όμως συνεχίζει να έχει στην κατοχή του τις κοινωφελείς και τις στρατηγικές επιχειρήσεις), καθώς επίσης στην ιδιωτική πρωτοβουλία (στην οποία θα πρέπει να τοποθετούνται όρια διασφάλισης του ελεύθερου ανταγωνισμού, ενώ οφείλει να ελέγχεται), δεν είναι άλλο από την κρατικοποίηση των κεντρικών τραπεζών – με τις εμπορικές να παραμένουν στον ιδιωτικό τομέα.
Οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να είναι εξ ολοκλήρου δημόσιοι οργανισμοί, ανεξάρτητοι από τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, από τους ιδιώτες επενδυτές, καθώς επίσης από τις κυβερνήσεις – αποτελώντας τον τέταρτο πυλώνα της κρατικής εξουσίας. Δίπλα στις τρείς ανεξάρτητες εξουσίες, στην εκτελεστική (κυβέρνηση), στη νομοθετική (κοινοβούλιο) και στη δικαστική, οφείλει να προστεθεί η νομισματική εξουσία – ένας δημόσιος θεσμός δηλαδή, ο οποίος να έχει το προνόμιο, το αποκλειστικό δικαίωμα καλύτερα της δημιουργίας των νόμιμων και αποδεκτών μέσων ανταλλαγής: των εκάστοτε χρημάτων και νομισμάτων.
Με τον τρόπο αυτό θα είχε τη δυνατότητα το κράτος να δανείζεται άτοκα - με μέτρο φυσικά και υπό τον διαρκή έλεγχο των υπολοίπων τριών εξουσιών, καθώς επίσης των Πολιτών του. Έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα, όσον αφορά τις ανάγκες του συνόλου της κοινωνίας – ενώ θα είχε τη δυνατότητα να κατευθύνει ορθολογικότερα την ποσότητα χρήματος (επίσης τα βασικά επιτόκια κλπ), χωρίς να δημιουργούνται οι κερδοσκοπικές φούσκες, οι υφέσεις και οι πληθωρισμοί από τις μανιοκαταθλιπτικές, αχόρταγες «αγορές».
Στην αμερικανική χρηματοοικονομική ιστορία έχουν υπάρξει πολλά εντυπωσιακά παραδείγματα, τα οποία αποδεικνύουν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, σύμφωνα με αρκετούς οικονομολόγους. Εν τούτοις όμως, αφενός μεν η επιρροή της βρετανικής αποικιοκρατικής δύναμης, αφετέρου το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα (οι διεθνείς τοκογλύφοι), «τορπίλιζαν» κάθε φορά τις προσπάθειες των κυβερνήσεων να το επαναφέρουν.
Το αποτέλεσμα ήταν να παραμένουν τόσο οι Η.Π.Α., όσο και ο υπόλοιπος κόσμος, κάτω από τη δικτατορία του καρτέλ των πολυεθνικών τραπεζών, μετόχων των κεντρικών και υπό την ηγεσία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών της Βασιλείας – μίας ιδιωτικής ουσιαστικά τράπεζας, με κρυφό μετοχολόγιο, όπως πολλές άλλες κεντρικές, στην οποία κανένα δικαστήριο, καμία κυβέρνηση και κανένα κράτος δεν επιτρέπεται να επέμβει, ελέγχοντας τις δραστηριότητες της.
Όπως έχουμε αναφέρει δε χαρακτηριστικά, εάν θελήσει να επισκεφθεί κανείς τα 18όροφα κεντρικά, απομονωμένα και «μυστικοπαθή» γραφεία της, δίπλα από το σιδηροδρομικό σταθμό της Βασιλείας, οφείλει να γνωρίζει ότι εισέρχεται σε διεθνές έδαφος - αφού η Ελβετική αστυνομία δεν έχει καμία δικαιοδοσία.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 01. Μαΐου 2011
viliardos@kbanalysis.com

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα το βιβλίο «Η κρίση των κρίσεων», το οποίο περιλαμβάνει επιλεγμένα οικονομικά άρθρα του 2009.