Ο βιασμός της δημοκρατίας
23.09.2012
Για να έχει η πατρίδα μας ένα ευοίωνο μέλλον θα πρέπει επιτέλους να κλείσει ο κύκλος του υπαρκτού σοσιαλισμού και των υποπροϊόντων του.
Ενώ βρισκόμαστε στο κατώφλι κρίσιμων αποφάσεων για το μέλλον της ευρωζώνης, που θα καθορίσουν όχι μόνο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και ολόκληρης της γηραιάς ηπείρου, και ενώ η κυβέρνηση πελαγοδρομεί μέσα σε έναν κυκεώνα παθογενειών, αντιφάσεων και προβλημάτων να πράξει τα δέοντα, για να μη μας «τραβήξει την πρίζα» η Ευρωπαϊκή Ένωση στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής, πράγμα που θα επιφέρει την έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ, το πολιτικό σύστημα και το κράτος συνταράζονται από το ζήτημα της πολιτικής βίας και της ανομίας, το οποίο λαμβάνει διαστάσεις που οδηγούν στην κατάλυση του κράτους και της δημοκρατίας.
Ο κινηματικός και επαναστατικός χαρακτήρας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 εισήγαγε την πολιτική ανομία και την πολιτική βία στην πολιτική ζωή της χώρας, βαφτίζοντας τις σχετικές ενέργειες λαϊκούς και κοινωνικούς αγώνες. Την ίδια στιγμή ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, συνδικαλιστικών, δημοσιογραφικών και «πνευματικών» μεντόρων επιδαψίλευε με τους τιμητικούς τίτλους του λαϊκού αγωνιστή και του προοδευτικού ηγέτη όλους εκείνους που πρωτοστατούσαν σε καταλήψεις, καταστροφές δημόσιων και ιδιωτικών περιουσίων, προπηλακισμούς, ακόμη και ξεβρακώματα «εχθρών» του σοσιαλισμού. Αυτά ήταν ίσως τα απαραίτητα εχέγγυα για να προχωρήσει και να ανελιχθεί κανείς στην πολιτική, τον συνδικαλισμό, τη δημοσιογραφία, την καθηγητική καριέρα σε πανεπιστήμια, λύκεια, γυμνάσια, ακόμη και δημοτικά σχολεία. Ήταν δε τόσο σφιχτός ο έλεγχος, που δεν μπορούσες να ανελιχθείς ούτε στην τέχνη και στον πολιτισμό, αν δεν είχες τις ανάλογες δάφνες που απαιτούσε το σύστημα εξουσίας, το οποίο επί της ουσίας είχε καταλάβει και είχε θέσει υπό επαναστατική ομηρία την ίδια τη χώρα και έβαζε στο ψυγείο τη δημοκρατία.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κινητοποιήσει τα πιο τυχοδιωκτικά, τα πιο αδίστακτα και τα πιο ανήθικα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία συσπειρώθηκαν γύρω από αυτό το σύστημα εξουσίας, ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο στη μανία καταστροφής του κράτους και της δημοκρατίας.
Ήταν δε τόσο ισχυρό αυτό το σύστημα, που είχε τη δυνατότητα να επηρεάζει ακόμα και τη λειτουργία του κράτους δικαίου σε ό,τι εκινείτο από το ΠΑΣΟΚ και αριστερά και κατέλυε την έννομη τάξη στο όνομα των κοινωνικών αγώνων.
Χωρίς να παραβλέπει κανείς τις μεγάλες ευθύνες των προ του 1980 κυβερνήσεων και του κράτους της Δεξιάς στην πορεία της νεότερης Ελλάδος και στην ποιότητα του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας, αυτός ο κύκλος αυτός του κίβδηλου πατριωτισμού έκλεισε τώρα, στις μέρες μας, με τη χώρα μας ημικατεστραμμένη, το κράτος και την ιεραρχία του διαλυμένα στο όνομα της «Αλλαγής», της Αριστεράς και της Προόδου, την οικονομία υποχείριο των δανειστών και την κοινωνία στα πρόθυρα της οικονομικής και της δημογραφικής κατάρρευσης.
Δεν υπήρχε όμως πιο κατάλληλη στιγμή για να αναδειχτούν οι καταστροφικές συνέπειες και οι πληγές που προκάλεσε αυτή η αυθάδης, ανερμάτιστη και άθλια πολιτική πρακτική στο σώμα της δημοκρατίας.
Και ακριβώς επειδή πληγώσαμε τη δημοκρατία, αυτή μας εκδικείται με την ανάδειξη ενός δεύτερου πόλου πολιτικής ανυπακοής, ανομίας και βίας, η οποία τη φορά αυτή, αντί του «κυρίαρχου λαού», ασκείται εν ονόματι του «έθνους».
Τις τελευταίες ημέρες, μάλιστα, βλέπουμε τους πρωταγωνιστές επεισοδίων και καταστροφών δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που έγιναν εν ονόματι του «δίκαιου αγώνα» τους, όπως για παράδειγμα η εν ψυχρώ δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων στο κτίριο της Marfin, στη Σταδίου, και η βανδαλική καταστροφή της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008, που ο κ. Τσίπρας είχε το θράσος να ονομάσει «λαϊκή εξέγερση», να εξανίστανται όταν κάποιοι συγκρίνουν τη δική τους βία, ανυπακοή και παρανομία με αυτήν της Χρυσής Αυγής!
Οι οικονομικοί δείκτες και οι δείκτες της ανεργίας, η ευμάρεια της κοινωνίας, ακόμα και το ύψος του δημόσιου χρέους υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες μέσα στην επόμενη πενταετία να βελτιωθούν και η χώρα να επανέλθει σε μια φυσιολογική πορεία.
Όμως για να γίνει αυτό, για να έχει η πατρίδα μας ένα πραγματικά ευοίωνο μέλλον και -το κυριότερο- για να μη διολισθήσει ξανά στον κατήφορο του κίβδηλου προοδευτισμού, θα πρέπει επιτέλους να κλείσει και στην Ελλάδα ο κύκλος του υπαρκτού σοσιαλισμού και των υποπροϊόντων του, για να κλείσουν συνακολούθως οι πληγές του «δέντρου που πληγώναμε» επί δεκαετίες και να βελτιωθούν οι δείκτες της δημοκρατίας.
Άλλωστε, ο πραγματικός πλούτος της χώρας, ο οποίος μάλιστα είναι και ανεξάντλητος, είναι η δημοκρατία και αυτήν πρέπει να προστατέψουμε από «προοδευτικούς» σαλταδόρους και μελλοντικούς καταληψίες της εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου