Προσανατολισμός στις εγχώριες παραγωγές

Ένα έξοχο άρθρο από την έγκριτη δημοσιογράφο Ελίνα Γαληνού που τονίζει τα αυτονόητα: Μια χώρα που δεν παράγει και απλώς ζει με δανεικά και αεριτζίδικες "παροχές υπηρεσιών" είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει εδώ που είμαστε τώρα. Στο ζήτημα αυτό θα επανέλθουμε με συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν τις τεράστιες ευθύνες των πολιτικάντηδων που κυβέρνησαν την χώρα, αλλά και της ντόπιας "αριστεράντζας", που με τις ιδεοληψίες και τις φαντασιώσεις της συνετέλεσε τα μέγιστα στην διάλυση και κατάρρευση του παραγωγικού ιστού της πατρίδας μας. Η τραγική ιστορία με τα αυτοκίνητα Pony, που αναρτήσαμε πριν λίγες μέρες (http://hellenicinterest.blogspot.com/2011/09/blog-post_30.html) υπήρξε μία απλή "παρωνυχίδα" σε σχέση με τα εγκλήματα που διεπράχθησαν.

ΔΕΕ

Προσανατολισμός στις εγχώριες παραγωγές

της Ελίνας Γαληνού

Οσες αναδιαθρώσεις και αν γίνουν στο ελληνικό χρέος, δεν αρκούν αν δεν εμφανίσει η χώρα ένα πλεόνασμα. Εννοείται ότι μια οικονομία στον αέρα, είναι σαφώς πολύ ευάλωτη στις διαθέσεις των αγορών, απ΄ότι μια οικονομία που αποδεικνύει ότι μπορεί να παράγει πλούτο.

Αυτό ας το είχαμε συνειδητοποιήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια που περηφανευόμασταν για την άνοδο αναπτυξιακών δεικτών, οι οποίοι στην ουσία δεν αντιστοιχούσαν παρά σε ανακύκλωση δανεικών χρημάτων. Ας το είχαμε συνειδητοποιήσει βλέποντας την κατακόρυφη πτώση των εξαγωγών μας και την αντίστοιχη ραγδαία άνοδο των εισαγωγών, ακόμα και για προιόντα που άλλοτε ήταν ταυτισμένα με την Ελλάδα. Τα κρεμμύδια, οι πατάτες και οι ντομάτες που κάποτε αποτελούσαν το καθημερινό φαγητό του μέσου Ελληνα, κατέληξαν να εισάγονται από χώρες των Βαλκανίων, την Τουρκία, την Ολλανδία κλπ. Βασικά εισάγουμε σχεδόν τα πάντα, έχοντας νεκρώσει ως επί το πλείστον τις παραγωγικές μας δυνάμεις εδώ και χρόνια.

Επρεπε να φτάσουμε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας για να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα και γενικά οποιαδήποτε χώρα που δεν παράγει προιόντα, έχει καταδικάσει την οικονομική της αυτοδυναμία. Με άλλα λόγια, είναι εξαρτημένη είτε από δάνεια, είτε από τις επενδυτικές διαθέσεις άλλων. Το παράδειγμα της χώρας μας επιβεβαιώνει απόλυτα αυτήν την αλήθεια που αφορά σε αρκετά μεγάλο βαθμό και άλλες χώρες της ΕΕ. Η παραγωγικότητα υποκαταστάθηκε από την διακίνηση προιόντων άλλων χωρών που απέκτησαν παραγωγικό πλεονέκτημα έναντι των ευρωπαικών. Εμείς όμως, μάλλον το παρακάναμε…

Τα αίτια που εξηγούν τον παραγκωνισμό της παραγωγικής μας δραστηριότητας, είναι περίπου γνωστά. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν κατά την τελευταία εικοσαετία κυρίως, αποπροσανατόλισαν τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου αντί να τις αξιοποιήσουν επωφελώς. Η παραγωγή πολλών προιόντων κατέληξε να μη συμφέρει, καθώς ο παραγωγός που κοπιάζει εισπράττει ψιχία έναντι των τιμών πωλήσεων στην αγορά. Διότι πώς να προω-θηθεί ένα προιόν στο καταναλωτικό κοινό, χωρίς μεσάζοντες ώστε να μη μείνει στα αζήτητα; Οι μεσάζοντες όμως προκαλούν μεγάλη στρέβλωση στην αγορά, ανεβάζοντας υπερβολικά τη διαφορά μεταξύ τιμής παραγωγού και τιμής πώλησης. Επειτα η γραφειοκρατία –μέγας αναστολέας στην προώθηση των εγχώρια παραγομένων προιόντων. «Όταν χρειάζεται μια ολόκληρη μέρα για τις διαδικασίες προώθησης μερικών φιαλών ούζου στο σούπερ μάρκετ, η παραγωγή καταλήγει ασύμφορη» μου έλεγε πρόσφατα ένας ποτοπαραγωγός γνωστής ελληνικής φίρμας.

Άρα δεν είναι τυχαίο που καταλήξαμε να δαπανούμε ετησίως για εισαγωγή ξένων αγροτικών προιόντων, περισσότερα και απ΄ότι δαπανούμε για την εισαγωγή υγρών καυσίμων ακόμα! Κάποιες ανασταλτικές συνθήκες που αναπτύχθηκαν, μας αποδυνάμωσαν παραγωγικά. Οι στρεβλώσεις στην πολιτική τιμών και στην προώθηση προιόντων, αποθάρρυναν την πρωτογενή παραγωγή. Το δυσανάλογα αυξανόμενο εργατικό κόστος σε σχέση με την ανταποδοτικότητά του, καταδίκασαν την βιομηχανική, οδηγώντας την παραγωγικότητά μας στο ναδίρ. Ούτε βιομηχανία, ούτε αγροτική ανάπτυξη, ούτε εξαγωγές. Πώς να μη νεκρώσει μια Οικονομία;

Πριν λίγο καιρό, ένας ταξιδιώτης βρέθηκε σε χωριό της Βορείου Ελλάδας κατά την περίοδο της «κουράς» των αρνιών και παρατήρησε ότι τεράστιες ποσότητες μαλλιών προβάτων, πετιούνταν στα άχρηστα. «Μα δεν χρησιμοποιείται αυτό το μαλλί, στη βιομηχανία μας πια, ούτε για ταπητουργία, ούτε για πλεκτική» του είπαν. «Ισως όμως να είναι χρήσιμο σε άλλες χώρες και να το εξάγουμε αντί να το πετάμε. Θα είχαμε έτσι ένα μικρό κέρδος που είναι καλύτερο από το τίποτα…» απάντησε.

Και όμως, η εγχώρια παραγωγή μπορεί να ζωντανέψει ξανά. Κάποτε λέγαμε «αγοράζοντας ελληνικά προιόντα, τα χρήματά σου ξαναγυρίζουν σε σένα». Καιρός να ξαναθυμηθούμε αυτήν την αλήθεια που ξεχνώντας την, κάναμε άλλους πλούσιους τελικά. Μπορούμε να χαράξουμε μια στρατηγική ανάπτυξης που θα επικεντρώνεται στις παραγωγές ελληνικών προιόντων, μέσω ενίσχυσης τοπικών πρωτοβουλιών για την ανάδειξή τους. Να προβάλουμε τα προιόντα μας συνδέοντάς τα με δράσεις για τον τουρισμό και πολιτισμικές που αναδεικνύουν τη σχέση της παράδοσης με την παραγωγή (φεστιβάλ προιόντων, διεθνής προβολή ελληνικής κουζίνας, ειδών χειροτεχνίας, βιοτεχνικών και βιομηχανικών προιόντων). Να αναζητήσουμε αγορές σε περιοχές εκτός συνόρων που υπάρχει ελληνισμός και ενδιαφέρον για συγκεκριμένα ελληνικά προιόντα. Να στραφούμε σε χώρες που υποστηρίζουν τα προιόντα μας με αντίστοιχες εισαγωγές μας από αυτές και να περιορίσουμε τις εισαγωγές μας από εκείνες που μας δείχνουν χαμηλή ή μηδενική προτίμηση. Να πριμοδοτήσουμε τους παραγωγούς που θα έχουν καλές επιδόσεις στην παραγωγή εξαγωγικών προιόντων.

Έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε καλοί σε πολλά πράγματα και η επιτυχία να μας ενώσει. Αλλωστε η δημιουργικότητα ενώνει τους ανθρώπους, γιατί μέσα σε μια παραγωγική αλυσσίδα, κανείς δεν περισσεύει. Χρειάζεται όμως σχέδιο και συντονισμός δράσεων σε ότι έχει σχέση με την παραγωγικότητά μας.

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/blog-post_8804.html όπου υπάρχουν και πολλά ενδιαφέροντα σχόλια.