Καθεστωτικοί ...επαναστάτες! (2)

Πριν λίγες μέρες είχαμε γράψει σε σχετική ανάρτηση (http://hellenicinterest.blogspot.com/2011/10/blog-post_4144.html) το εξής σχόλιο: "...Αυτοί οι Νεοαριστεροί της Μεταπολίτευσης διαθέτουν απύθμενο θράσος. Αγαπημένα παιδιά του καθεστώτος που εξέθρεψε κάθε είδους πολιτικούς απατεώνες και λαμόγια, βλέποντας ότι η οργή του κόσμου είναι έτοιμη να ξεχειλίσει και φοβούμενοι για το τομάρι τους, μεταμορφώθηκαν ξαφνικά σε επαναστάτες, βεβαίως πάντα  εκ του ασφαλούς!".

Μια νέα έκρηξη ...επαναστατικότητας διαπιστώσαμε σε ένα ...πύρινο και ...οργισμένο άρθρο του γνωστού Νεοαριστερού δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, που αναδημοσιεύει το "free press" περιοδικό LIFO (ή ΓΛΥΦΩ), και το οποίο η εφημερίδα ΡΗΞΗ, στο φύλλο που κυκλοφορεί (φ. 78 σελ. 24), το αναφέρει ως: "...το γνωστό -από το Ουίκιλίκς- για την καλή του σχέση με την αμερικάνικη πρεσβεία, περιοδικό LIFO".

Για το ίδιο περιοδικό, ο ασύγκριτος, ασυμβίβαστος και μυθικός πλέον blogger (η ιστοσελίδα του έχει διακοπεί και δυστυχώς, διαγραφεί) McManus, είχε γράψει τα εξής αποκαλυπτικά:

"H σύγχρονη κοσμοπολίτικη ιδεολογία του Εθνομηδενισμού κυκλοφορεί ανεμπόδιστη σ’ όλα τα ΜΜΕ και βρίσκεται διάχυτη δίπλα μας, όποιο έντυπο και να ξεφυλλίσεις.

Μέτρα και σημείωνε τώρα:

Η μισή “Καθημερινή” (Μπουκάλας, Πάσχος κ.ά.), η μισή “Ελευθεροτυπία της Μάνιας” (Ιός, Μίχας, Kαλαϊτζής, Παντελάκης κ.ά.), ΟΛΟ το συγκρότημα ΔΟΛ (ΒΗΜΑ-ΝΕΑ): με πλούσια καθημερινή αρθρογραφία άπαντων των Κρατικοδίαιτων ”διανοούμενων” από τα Ευρωπαϊκά Εκπαιδευτικά Προγράμματα (πρωτοστατούν φυσικά οι φωστήρες του Πάντειου - Ηρακλείδης και σία), τα τρία δημοφιλή free-press των Αθηνών: Athens Voice (Νίκος Γεωργιάδης, Πάσχος ξανά, Αφροδίτη Αλ Σαλέχ και το μισό gaytto), LifO (Kούλογλου, Δήμου και το άλλο μισό gaytto)… και φυσικά η FAQ των Νago/Λάλα.

…και σαν μην έφταναν ΟΛΑ αυτά: πρόσθεσε και το προσφάτως εκδοθέν επίσημο όργανο των Εθνομηδενιστών: την Athens Review και έδεσε το γλυκό.

Όποια σελίδα και να διαβάσεις, όποιο μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό και να δείς: ΠΕΦΤΕΙΣ απάνω στις ήδη γνωστές απόψεις τους.

Κι όμως, οι συγκεκριμμένοι άνθρωποι αντιδρούν με λύσσα αν κάποια blogs και μικροί, ξεχασμένοι, τηλεοπτικοί δίαυλοι (Blue Sky, High Channel) με εκπομπές (λίγο πριν-λίγο μετά τα μεσάνυχτα) από ανθρώπους προγραμμένους από τις ελίτ και το σύστημα της καθεστηκυίας τάξης των “ανοιχτών συνόρων” (Kαραμπελιάς, Χατζάρας, Νεοκλής Σαρρής) τολμά κι εκφέρει έναν αντίθετο λόγο.

Καθήστε καλά ρε μάγκες τώρα. Μονά-ζυγά, μονόζυγα;

Μάθετε να ζείτε και με τον αντίλογο και την altera pars. Δε γεννηθήκατε με το κώλο μπροστά ούτε σας υπέγραψε κανείς ότι ΕΣΕΙΣ έχετε το ΜΟΝΟ δίκαιο..."

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ
28.9.2011

http://www.lifo.gr/mag/columns/4245

Συνεργάτες: Νίκος Δήμου, Θωμάς Κοροβίνης, Θοδωρής Αντωνόπουλος, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Δημήτρης Πολιτάκης, Δημήτρης Ρηγόπουλος, Κωστής Παπαγιώργης, Στέλιος Κούλογλου, Σωκράτης Σωκράτους, Χρήστος Παρίδης, Ειρήνη Χειρδάρη, Μαρία Παπαπαναγιώτου, Θεόφιλος Δουμάνης, Απόστολος Διαμαντής.