Χάιδω goes to Hollywood

Ένα "αθυρόστομο" μεν κείμενο, αλλά περιγράφει "έξω από τα δόντια" την σημερινή παρακμιακή ατμόσφαιρα της χώρας, τις νοοτροπίες, καθώς και τις πρακτικές που μας οδήγησαν εδώ. Το επέλεξα πιστεύοντας ότι πρέπει να διαβαστεί με προσοχή και να μας προβληματίσει.

ΔΕΕ

Χάιδω goes to Hollywood

Γράψε κι εσύ μια έκθεση, μπορείς.

Χρόνια πριν, τότε που πήγαινα σχολείο, ήταν η εποχή της έκθεσης ιδεών. Αφού είχες βγάλει καντήλες να διαβάζεις Παπανούτσο και κυριακάτικα Πλωρίτη στο Bήμα για να μάθεις πώς πρέπει να σκέπτεσαι και να δομείς τον λόγο, έφτανε η ώρα να δείξεις κι εσύ τι είχες καταλάβει. Με λέξεις που είχες αντιγράψει από ό,τι άρθρο είχε πέσει στα χέρια σου, με προλόγους που λίγο πολύ όλοι άρχιζαν με τον ίδιο τρόπο και επίλογους που το “συμπερασματικά λοιπόν, βλέπει κανείς”, το παίζαν στάνταρ 1.02 , είχες την ελευθερία τριών ωρών να γράψεις ότι παπαριά κατάφερνες να θυμηθείς με τον πιο περισπούδαστο και εξεζητημένο τρόπο, ώστε να γίνει αποδεκτή. Ο αυτοσχεδιασμός, η φαντασία, η δημιουργικότητα, έπαυαν να υπάρχουν από την στιγμή που έπιανες το στυλό στο χέρι σου και ξεκίναγες την παπαγαλία. “Αστυφιλία”, “λακωνίζειν”, “αρωγη”…τρεις επτά εικοσιμία κι ο παπάς τριανταμία. Δεν είχε σημασία αν όσα έγραφες ήταν πιο ανούσια κι από διάλογο γερμανικής τσόντας άνευ υποτιτλισμού, εκείνο που μετρούσε, ήταν να δέσει το σιρόπι. Αρχή – κυρίως θέμα – τέλος. Μαζί με ασταμάτητο σερβίρισμα ευρωλέξεων, all you can eat για να βρει ο εξεταστής το θέμα “πλήρες” και τις απόψεις “εμπεριστατωμένες”. Όπως και να το κάνουμε, άλλο να πεις “οικογενειοκρατία”, άλλο “νεποτισμός” ειδικά όταν καλείσαι να βγάλεις συμπεράσματα και να δώσεις λύσεις σε προβλήματα τα οποία με τον πιο πειστικό τρόπο πρέπει να παρουσιάσεις ως “καίρια”. Ότι του φάνει του λολοστεφανή.

Μπορεί καλά-καλά να μην ξέρεις πως να κρατήσεις ένα περίπτερο για δύο μέρες, γιατί σε έχουν κλειδαμπαρώσει στην κοσμάρα της εκπαιδευτικής παρωδίας, αλλά υποχρεούσαι να έχεις άποψη για τον συντηρητισμό της κοινωνίας που οδηγεί τον σύγχρονο άνθρωπο σε τέλμα. Και να δώσεις συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Αντί να στρέψεις την κεφάλα σου γύρω και να δεις τι παίζει παραπέρα, παίρνεις ανησυχίες σε ντελίβερυ και αφού τις καταναλώσεις πιο πειθήνια απ’ ότι ο φιντο φολα, ξοδεύεις σκέψη και χρόνο σε θέματα που άλλοι σε έπεισαν ότι σε αφορούν άμεσα. Αν αδιαφορήσεις, είσαι απλά κατώτερος των περιστάσεων και προορισμένος να μην ασχοληθείς ποτέ με τα μεγάλα ερωτηματικά της ανθρωπότητας, το χάσμα των γενεών, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τον ρατσισμό, την τερηδόνα και την σταδιακή εξαφάνιση της τροπικής δεκοχτούρας από τις πόλεις…

Έτσι ξεκινά ο διαχωρισμός και η δημιουργία των προκάτ πνευματικών τάξεων. Από την μια οι “προβληματισμένοι – ενημερωμένοι – υποψιασμένοι” που έχουν και άποψη και από την άλλη η βίρτσουαλ πλέμπα, που αντί να κάτσει να συνοφρυωθεί γιατί δεν τρώει ο λαθροκόρακας ή γιατί δεν έχει σηκωμάρες ο πιγκουίνος της ανταρκτικής, πετάει το φίφα στο κουτί και κτυπάει δυο πιτόγυρα μαζί με ένα πρωτάθλημα. Σημασία, στα κοινωνικά σπέσιαλ ολύμπικς, δεν έχει η νίκη αλλά η συμμετοχή. Δεν απασχολεί τόσο τι άποψη θα διατυπώσεις, όσο το να δηλώσεις παρών, να σηκώσεις το πλακάτ η να κατεβάσεις τον διακόπτη, την καθιερωμένη ώρα της γης Σάββατο βράδυ, γνωστή και ως ώρα του μαλάκα. Να θέσεις τις προτεραιότητές σου που θα είναι καλύτερες από εκείνες του διπλανού σου και να μπορέσεις επιβάλλοντας η κάνοντας όσο πιο ηχηρές γίνεται τις ιδέες που σου σφήνωσαν στις αύλακες, να ζήσεις στο ισότιμο δημοκρατικό στρουμφοχωριό που έχεις οραματιστεί. Η παράνοια ξεκινά εκεί που η πραγματικότητα αρχίζει να υπηρετεί το παραμύθι. Η σταδιακή υποβάθμιση των αξιών, αρχικά αντικαταστάθηκε με την υπόσχεση μιας καλύτερης προοπτικής ζωής, εκείνης που απήλαυσαν οι γονείς μας μέσω κοινωνικού τουρισμού και παρτούζας διορισμών στο δημόσιο. Σήμερα, αφού τελείωσε το λάδι κι από εκείνο το καντήλι, δοκιμάζουν την μέθοδο πιάσε το τυρί. Μπείτε όλοι στην φάκα και όποιος προλάβει συμπάει την θεσούλα. Οι υπόλοιποι, απλά λουφάζουν πίσω από την ανοιχτή πόρτα, περιμένοντας τη στιγμή που το χέρι της εξουσίας θα πετάξει άλλο ένα ξεροκόμματο.

Άλλαξε παράγραφο, βάλε στο τραπέζι, λίγο υπαρξιακή ανησυχία, λίγο εθνική υπερηφάνεια, λίγο πατροπαράδοτο μαλακοφιλότιμο. Κόσμησε τα με την επιτακτική ανάγκη για σωτηρία της πατρίδας και είσαι έτοιμος. Η ανησυχία, εναλλάσσεται με την ελπίδα και η τελευταία, χάνεται μέσα στην άρνηση της αποτυχίας. Ο πολίτης δυσκολεύεται να δεχθεί το γεγονός ότι στα τριάντα του, ζει με το όνειρο ενός διορισμού σε κάποιο δημόσιο φορέα και ο κοπρίτης από πάνω αδυνατεί να αντικρύσει το μέγεθος της ανυπαρξίας του, εκτοξεύοντας ύβρεις, αφού του τέλειωσαν οι θέσεις για τους πολλούς. Το σύστημα τρέφεται από την ίδια την αναξιοποίητη ενέργεια και το δυναμικό που πετιέται στον κουβά, σε ένα στοίχημα με μόνο νικητή την κατάντια, την παρακμή και την νοσηρή στασιμότητα. Μπορείς και χειρότερα: Να αγοράζεις ομόλογα ελπίδας και να περιμένεις με περίσσεια σιγουριά την απόδοση που θα δώσουν μακροπρόθεσμα κι ας ξέρεις οτι το σύστημα έχει βαρέσει κανόνι και ότι η μόνη του ελπίδα είσαι εσύ και οι υπόλοιποι. Δεν μπορεί, ο ανθρωπισμός για τον οποίο τόσα έγραψες χωρίς να ξέρεις καν οτι κύριος θαυμαστής του ήταν ένας βαθειά μελαγχολικός Γάλλος που φούνταρε με το αεροπλάνο του κάπου στην κωλότρυπα του Ατλαντικού και στον ελεύθερό του χρόνο έγραφε για μικρούς πρίγκιπες, δεν γίνεται να σε απογοητεύσει. Η συλλογική ειρήνη, ο διεθνισμός, θα καταφέρουν ως έννοιες και ως εφαρμογές, να πλήξουν τον συντηρητισμό και θα μας οδηγήσουν σε μια κοινωνία ανθρώπων και όχι εθνών. Τέτοια σου είπανε, τέτοια λες κι εσύ με την σειρά σου, αναμασώντας κλισαρισμένα δίστιχα και ανάγοντας ιδεολογήματα σε τρόπο ζωής. Όλα είναι θέμα χρόνου, τάιμινγκ. Εκείνος που σε άλλη εποχή και σε άλλη χώρα, στην καλύτερη, φορώντας το σώβρακο στο κεφάλι και το σεντόνι για μπέρτα, θα αγόρευε πάνω σε κανένα παγκάκι για το πως πάπιες και άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά, σήμερα αναβαθμίζεται. Παίρνει τηλεοπτικό χρόνο και βαφτίζεται ριζοσπάστης, ρηξικέλευθος, οραματιστής. Συστηματικά παρουσιάζεται ως το αντίπαλο δέος, ως εκείνος που συνειδητά αντιδρά στην άρχουσα τάξη και τους εκφραστές της, σε μια προσπάθεια εγκλωβισμού της κοινής γνώμης σε μονοπάτια που όσο κι αν φαίνονται αντίθετα, τελικά οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Η φαινομενική αντίσταση και η κατά φαντασία ηγεσία, πάνε χέρι χέρι υποβασταζόμενες η μια από την άλλη, κουβαλώντας τις ελπίδες και τις ντεμεκ επιδιώξεις με τις οποίες σε πότισαν από τότε που σταμάτησες το ύπτιο στους αδένες του μπαμπά σου. “Επανάσταση“, φωνάζει ηρωικά ο κατ’ επάγγελμα αριστερός, πατριδοκάπηλος, θρησκόληπτος και πάσης φύσεως βλαμμένος που του είπανε οτι η γνώμη του έχει ιδιαίτερη σημασία και που ανάλογα με το θέμα που αντιμετωπίζεται, μπορεί να γίνει ρυθμιστικός παράγοντας. “Be cool“, λέει ο καρπουζόγυφτος που του φόρεσαν την ποδιά της εξουσίας και την είδε Γκόρντον Ράμσι. Μπορεί να μην ξέρει να φτιάχνει ούτε πατσά, αλλά μια εκτεταμένη ανάλυση για τον κίνδυνο ενοχοποίησης του πολιτικού συστήματος, θα την κάνει και θα σου σερβίρει και λίγο από απειλή της δημοκρατίας, με την ευκολία επίρριψης ευθυνών σε πολιτικά πρόσωπα. Έλλειμμα ελευθερίας, φωνάζουν οι πρώτοι, προβλήματα τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπιστούν χωρίς ακρότητες, απαντάνε οι δεύτεροι. Καρικατούρες που παρουσιάζονται ως πρωταγωνιστές στο μόνο έργο που παίζει στην σκηνή εδώ και δεκαετίες, με θεατές γραφικούς ηλίθιους που τρέφονται με την ελπίδα ο προβολέας να ρίξει και πάνω τους λίγο φως, να ζήσουν το προσωπικό χαιλαιτ της πολιτικοκοινωνικής τους παρουσίας και να αφήσουν κληρονομιά ένα βόλεμα στα παιδιά τους.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, η ρουφιανιά και η μαλακία αντίθετα, είναι αθάνατες. Ενώ το τσουνάμι της φοροεπιδρομής έχει αρπάξει και την μασέλα του χαμηλοσυνταξιούχου που πλέον θεωρεί “θαύμα στην 34η οδό” το να μπορεί να μασήσει μουσκεμένο παξιμάδι, κάποιοι κομματοβολεμένοι φαρδόκωλοι και η ευρύτερη περιφέρεια των λοβοτομημένων, στηρίζουν μετά μανίας τα μέτρα και την πορεία του καθεστώτος που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση, πιστεύοντας ότι έχουν δόντι στην εξουσία και κάνοντας τα πάντα για να κρατήσουν το δικό τους και τις υπόλοιπες κουφάλες, μέσα στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Κάπως έτσι, δημιουργούνται κομματικοί στρατοί. Πειθήνιοι, πουλημένοι, επαγγελματίες ψηφοπραματευτάδες και νεστορίσκοι της ρητορικής του δεκάρικου, βγαίνουν για να συστήσουν ψυχραιμία τώρα που ο Δίας έχει αρχίσει τις παρτούζες, ενώ με πουκάμισο, μαύρο γυαλί και ανησυχία να τρέχει από τις κωλότσεπες, έπαιρναν σβάρνα τα λιμάνια για να διαμαρτυρηθούν για την εισβολή του κινέζικου παράγοντα και τις ταπεινώσεις που δεχόταν καθημερινά ο έλληνας μισθωτός από την ανεπαρκή οικονομική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης. Όταν δεν μπορείς να ανεβάσεις τον εαυτό σου, ρίξε τους υπόλοιπους και θα συνεχίσεις να είσαι ψηλά. Είτε εσαεί κυβέρνηση, είτε αντιπολίτευση, το μόνο που μετράει είναι να δείξεις ότι έχεις την πρόταση, την ιδέα και τον τρόπο. Ο κόπος είναι εργολαβία άλλων. Τα περιθώρια, χρονικά και ιδεολογικά, έχουν στενέψει εκεί που έπαιζαν με ατάκες για πατρίδα από την μια και επάρατο δεξιά από την άλλη σε μια σαπουνόπερα που κρατούσε χρόνια, τώρα καλούνται να κάνουν σταντ απ κόμεντυ σε ένα κοινό που γίνεται πιο απαιτητικό αφού κόπηκαν και τα ορεκτικά που κάποτε πρόσφεραν απλόχερα.

Αναπαραγωγή της κρίσης και καταστροφολογία από την μια, μαγικά γιατροσόφια ελπίδας από την άλλη, σε μια παρατεταμένη φάρσα που παίζεται στις πλάτες μας. Εικόνες απόλυτης σήψης και παρακμής που συμπληρώνονται και βρίσκουν ανεκτίμητο σύμμαχο στο παιδί που μιλάει στα αλώνια και στα σαλόνια και που πλασάρεται ως ο Ξανθόπουλος που περιμένει την ψήφο σου για να μπουσταριστεί και να γίνει Κιανου Ρηβς. Μπορεί καλά καλά να μην έχει βγάλει το γυμνάσιο και να έστησε το κασελοκάναλό του μέσα από γραφεία μοντελοβίζιτας και από κασέτες - πάρτε δεξιοί να δείτε πως μας δέρνουν – της μητσοτακικής περιόδου, αλλά έχει πλέον λόγο. Είναι καλεσμένος, αυτός και η κομπανία των αποτυχημένων βιβλιομπακάληδων (εξαιρείται ο Βελόπουλος…) σε κάθε πάνελ – εκπομπή – συζήτηση, για να πει ότι μπούρδα του βαρέσει στην κουρούπα για γεωστρατηγική, οικονομία, παιδεία. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ότι εκφράζεται, αλλά ότι το σύστημα έχει καταντήσει ανθρώπους να τον ακούνε, και ακόμα χειρότερα να τον ψηφίζουν. Είναι ψήφος αντίδρασης που γίνεται ρεύμα ή τουλάχιστον αυτό θέλει να πιστέψουμε.

Τώρα βέβαια τί αντίσταση κάνει κάποιος που ψηφίζει με τα τέσσερα το μνημόνιο και στηρίζει κουνώντας χαρωπά την ουρά τις εταιρίες που εκμεταλλεύονται τα διόδια, αυτό είναι άλλο θέμα. Μπορεί να το λύσεις απόψε παρακολουθώντας το dancing η αφού μάθεις τις απόψεις του μπουμπούκου για τα λουλουδάτα σώβρακα. Βολιώτες και Λαρισαίοι ξέρουν ότι το ελληνικό σταρ σύστεμ είναι σύστημα συγκομιδής σιτηρών στον κάμπο της Θεσσαλίας. Κι όμως στα μάτια του εγκεφαλικά κατεστραμμένου Έλληνα, σα να λέμε του μέσου τακτικού τηλεθεατή, αποκτά μια εντελώς διαφορετική σημασία. Γίνεται εκείνο το μαγικό χαλί που πατάς πάνω του νευρωτική, αποτυχημένη κακογαμημένη ανορεξική λούγκρα και γίνεσαι εργασιομανής, προβληματισμένος, πνευματώδης. Βέβαια πάντα μιλάμε για ψωροκώσταινα και στα εγχώρια γκλιτσοκάναλα ευελπιστούν να πιάσουν αποτελέσματα λίφτινγκ με κόστη μπότοξ. Έτσι αφού βαφτίσουν το απογευματιάτικο ξεκωλοξεκατίνιασμα “λαιφσταιλ” και το βραδινό φρυδολιβάνισμα “εκπομπή πολιτικού προβληματισμού”, επιχειρούν να δημιουργήσουν μια δεξαμενή μέσα στην οποία θα εγκλωβίσουν και θα ελέγξουν την αντίδραση αλλά και την ψήφο όσων πιστεύουν σε μια πιο δεξιά κεντροδεξιά πιστοί στις ταμπέλες τους.

Την εποχή του μεγάλου κραχ στην Αμερική, τότε που ο κόσμος έκανε ουρές για να πηδήξει από τα παράθυρα του ουρανοξύστη, ακόμα και τότε… ΠΛΗΡΩΝΑΝ όποιον κουβαλούσε ταμπέλα και διαφήμιζε κάτι. Σήμερα η ταμπέλα, αποτελεί προσωπική ιστορία και ένδειξη προσφοράς. Κάτι ξέρει ο μίστερ εθνικό μυξοίδημα που από τα βραβεία που έχει μαζέψει από τις τοπικές που διψούσαν για να δουν την φάτσα τους σε κανάλι εθνικής εμβέλειας κτίζει πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων ενώ με τα γαλακτομπούκαλα που μοίρασε στα άγρια χρόνια της εφηβείας του, φτιάχνει μισή γέφυρα του Μάντισον. Τα πλακάτ και οι αυτοεγκλωβισμοί των πρώην αγωνιστών και εκείνων που εμμένουν να φυτοζωούν στο νοσηρό παρελθόν, θα αποτελέσουν την ταφόπλακα του μέλλοντός μας αν συνεχίσουμε να τους στηρίζουμε. Το παραμύθι του σφιχτομπουγάτσα με το αλβανοτουρκικό επίθετο που αφού τον έχεσαν καμιά ντουζίνα περιστέρια, έλαβε την επιφοίτηση και είδε και άγγελο κυρίου που του είπε ότι θα πάρει την πόλη και το σπαθί από τον μαρμαρωμένο βασιλιά πρέπει να τελειώνει. Καρικατούρες του είδους του, δεν έχουν χώρο ούτε σε τριτοκοσμικό χωριό του Μπαγκανταου. Όσο θα νιώθουμε όμως αποκλεισμένοι από παντού, τόσο θα είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε βάση στον πρώτο παλιάτσο που με στήριξη του γιδοκαναλικού δίαυλου του διοδιάρχη, θα βγαίνει με πατριωτική μαγκιά να μας μιλήσει για το πως οι Έλληνες ήταν νομοταγείς και ήξεραν υπερήφανα να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Όσο θα τους δίνουμε φωνή τόσο θα παρουσιάζουν την υποταγή ως κιμπαριλίκι και την αντίσταση ως αναρχοκομμουνισμό. Όσο η αντιπολίτευση (εκείνοι που δεν ψήφισαν το μνημόνιο και δεν θέλουν η χώρα να μετατραπεί σε ένα πολυπολιτισμικό μπουρδέλο για να εξηγούμαστε...) θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί την ξύλινη γλώσσα και να δίνει αξιώματα σε μαριονέτες που επιβλήθηκαν από το σύστημα, τόσο θα χάνει δύναμη και δυναμική. Όσο θα συνεχίσει να τηρεί στάση αναμονής και “υπεύθυνης” – φυγόπονης – αντιπαράθεσης, τόσο θα πετιέται από την έρημο της ασχετοσύνης του ο μπάτλερ της Μαρίκας προσπαθώντας να μας πείσει ότι κρατάει λάβαρο και όχι τραπεζομάντιλο. Όσο θα συνεχίζεται η παρωδία της οικογενειακής διαδοχής στην πολιτική σκηνή, τόσο θα βρίσκεται ένας γλύφτης του συστήματος να μοστράρει ως η ουσιαστική εναλλακτική, μα πάνω απ’ όλα, όσο κλεινόμαστε μέσα σε λογικές δεξιοαριστερών, τόσο θα είμαστε ευάλωτοι στον λαϊκισμό του πρώτου τελειωμένου που από αποτυχημένος και ανεπιθύμητος σαλτιμπάγκος, πλασάρεται ως αυθεντικός αγωνιστής της παράταξης. Όσο θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε τα κακά μαθηματικά του στυλ δεν είσαι δεξιός άρα είσαι προδότης – δεν έχεις ενυδρείο άρα είσαι πούστης, τόσο η διχόνοια θα μας οδηγεί στις αγκαλιές “ικανότατων” manchurian candidates ή για να τους αποφύγουμε, στα θέλγητρα της Χάιδως που είδε φως και μπήκε μαζί με την παρέα της. Όσο κι αν λέμε ότι έχουμε ξεπεράσει τα δύσκολα χρόνια, σήμερα ίσως ζούμε την μεγαλύτερη πόλωση από ποτέ. Καλούμαστε, εμείς οι λίγοι ή οι πολλοί, να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση βαθειά ριζωμένη. Ο αγώνας δεν είναι κόντρα σε εκείνους που δεν συντάσσονται μαζί μας, αλλά κόντρα στο σύστημα και τις ίδιες τις αδυναμίες μας.

Αν ξεπεράσουμε τα πάθη και διορθώσουμε τα λάθη μας τότε δεν έχουμε κάτι να φοβηθούμε και δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να καταφέρουμε. Αν αντί να αναλωνόμαστε μεσημεριάτικα στο γυάλινο κλουβί με τις τρελές καθίσουμε να δούμε τι έχει να πει ο συντοπίτης μου κύριος Νίκος Λυγερός περί ΑΟΖ και αν αντί να σαβουριάζουμε με απάθεια την εσπερινή προπαγάνδα Τρέμη και σια, βάλουμε να δούμε λίγο Καραμπελιά, ίσως να αρχίσουμε να ξυπνάμε. Δεν είναι εύκολο να βγούμε από το καβούκι μας. Φτάσαμε να φοβόμαστε την αλλαγή, εμείς που με την ιστορία μας αλλάζαμε τον κόσμο όποτε γουστάραμε. Είναι όμως ο μόνος τρόπος. Να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Να καταλάβουμε και να το αλλάξουμε. Είναι καιρός οι αποτυχημένοι τζεφροτσαντηδες μαζί με μαθητευόμενες αποτυχίες και δημαρχοψήστες, να μας απαλλάξουν της παρουσίας τους και των εμπνεύσεών τους. Η δημοκρατία ανήκει στον λαό και όχι το αντίθετο. Είτε αρέσει είτε όχι, τα αφεντικά είμαστε ΕΜΕΙΣ. Ας φερθούμε λοιπόν ανάλογα Ας δείξουμε ποιος έχει το πάνω χέρι.

Όσο για την Χάιδω, καιρός να καταλάβει ότι δεν παίζουμε και δεν τρώμε άλλη κοροϊδία. Για κακή της τύχη, εδώ δεν είναι Χόλυγουντ και δεν δίνουμε Όσκαρ. Ούτε Κάννες για να πάρει το χρυσό αγγούρι ή ότι άλλο δίνουν στη μάζωξη της τσόντας. Το βραβείο της θα το πάρει στις επόμενες εκλογές, αν ο καράμπελας έχει μπει στην λίστα για δωρητής οργάνων. Μέχρι τότε όμως, το μεγαλύτερο στοίχημα που έχουμε να κερδίσουμε, είναι κόντρα στον ίδιο τον εαυτό μας. Πρέπει να πνίξουμε τις εμμονές μας και να διορθώσουμε τα λάθη μας. Ίσως τότε δούμε ότι πέρα από την αντιπαράθεση και την απάθεια υπάρχει και η δημιουργικότητα. Είναι ωραίος δρόμος. Τουλάχιστον αυτά λένε οι πρόγονοί μας και η ράτσα μας ξέρει να τον βαδίζει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρούμε το θάρρος να σταθούμε όρθιοι.

Θα τα καταφέρουμε;

Πηγή: http://amantomatimou.wordpress.com/2011/04/09/%cf%87%ce%ac%ce%b9%ce%b4%cf%89-goes-to-hollywood/