Μια λύση χωρίς εγγυήσεις και χωρίς «Κυπριακό»

Ένα ακόμα σημαντικό άρθρο του καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Μάριου Ευρυβιάδη από την κυπριακή εφημερίδα "Ὁ Φιλελεύθερος".

ΔΕΕ

Μια λύση χωρίς εγγυήσεις και χωρίς «Κυπριακό»

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Εάν το στρατηγικό ζητούμενο για την κυβέρνηση Χριστόφια και των κομμάτων εξουσίας ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ είναι μια «λύση χωρίς Κυπριακό», αυτή δεν νοείται με την παραμονή έστω και ενός Τούρκου στρατιώτη στην Κύπρο και συνεπώς δεν νοείται με τη συνέχιση, υπό οποιασδήποτε μορφής παρεμβατικών δικαιωμάτων ξένων κρατών στην Κύπρο. Η όποια έκπτωση στο ζήτημα αυτό θα σημαίνει «λύση» με «Κυπριακό», δηλαδή με ένα καθεστώς στο οποίο θα ενυπάρχουν «νομιμοποιημένες» από διεθνείς θεσμούς, αλλά και από τον Κυπριακό λαό όλες εκείνες οι συνθήκες που ανά πάσα στιγμή είτε για εσωτερικούς λόγους, προβοκατόρικους ή μη, ή διότι το επιβάλλουν διεθνείς συγκυρίες, προβοκατόρικες ή μη, θα οδηγήσουν σε πολιτικές αντιπαραθέσεις, πολιτική αστάθεια, συγκρούσεις, ακόμη και σε πόλεμο. Μια «λύση» λοιπόν χωρίς «Κυπριακό», επιβάλλει την απουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων καθώς επίσης καμία διεθνή δουλεία, οποιασδήποτε μορφής. Είναι μια τέτοια θέση ανέφικτη και εξωπραγματική; Ναι είναι, επιμένουν επί χρόνια στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι πολιτικοί ταγοί της Κύπρου. Γι’ αυτούς η Κύπρος, ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος και σήμερα μέλος της ΕΕ, είναι καταδικασμένο να λειτουργεί υπό ένα καθεστώς δουλείας, συνεπώς και εκβιασμού στο διηνεκές, διότι αυτό επιβάλλει σε τελική ανάλυση η ισχύς της Τουρκίας και οι διεθνείς πλάτες που διαθέτει η Άγκυρα.

Και όμως η ιστορική εμπειρία κάθε άλλο παρά δικαιώνει εκείνους τους πολιτικούς ταγούς της Κύπρου που υιοθετούν μια «ρεαλιστική προσαρμογή» στα δεδομένα της τουρκικής ισχύος.

Αναλογιστείτε πόσοι πόλεμοι έλαβαν χώρα από το 1945 μέχρι τις μέρες μας; Κορέα (1950), τρείς Ινδοπικαστανικοί (1961, 1965, 1971), ένας σινο-ινδικός (1962), τρεις αραβοϊσραηλινοί (1956, 1967, 1973), Ιράκ - Ιράν (1980-88), Λίβανος (1982), Ιράκ-Κουβέιτ (1990-91), Ινδοκίνα (Βιετνάμ-Καμπότζη 1978, Κίνα-Βιετνάμ 1979). Σε κανένα δεν άλλαξαν σύνορα ούτε επιβλήθηκε κανένα αυθαίρετο καθεστώς. Ακόμη και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας (1991-1995) τα εξωτερικά σύνορα δεν άλλαξαν, ενώ η περίπτωση του Κόσοβου παραμένει αιωρούμενη.

Από το 1945 και μετά, το καλύτερο που μπορεί να επιτύχει μια δύναμη κατοχής είναι η εκεχειρία και μια γραμμή αντιπαράθεσης. Αυτό συμβαίνει σ’ όλο το μέτωπο της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης, συμπεριλαμβανομένης της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.

Αυτό συνέβη και με τις επιδρομές του Ισραήλ στον Λίβανο μέχρι που το Ισραήλ εξαναγκάσθηκε να αποσύρει όλα τα κατοχικά στρατεύματα το 2000 εκτός μιας μικρής περιοχής όπου το ζητούμενο είναι η ακριβής γραμμή οριοθέτησης. Αυτό συνέβη και με τα στρατεύματα της Συρίας. Έφυγαν και αυτά το 2005 κατόπιν αφόρητων πιέσεων (ήταν εκεί από το 1975), όπως συνέβη πέντε χρόνια πριν με αυτά του Ισραήλ (που ήταν εκεί από το 1982). Το Ισραήλ έφυγε και από την Γάζα. Ίσως επανέλθει. Αλλά θα ξαναφύγει. Το ίδιο θα συμβεί και με τα Υψώματα του Γκολάν. Θα φύγουν και από εκεί οι Ισραηλινοί όπως έφυγαν και από το Σινά (δυο φορές, όχι μία).

Στον χώρο της Μέσης Ανατολής απομένει η Δυτική Όχθη. Εκεί υπάρχει πρόβλημα διότι πάμε πίσω στον πόλεμο του 1948-49. Υπογραμμίζεται ότι τη Δυτική Όχθη μέχρι το 1967 την κατείχε παράνομα η Ιορδανία, της οποίας η κατοχή δεν αναγνωρίσθηκε από κανέναν. Όπως δεν αναγνωρίζεται αυτή του Ισραήλ σήμερα. Εκεί θα υπάρξει ένας συμβιβασμός. Το σίγουρο είναι ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, μια θέση που επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα και θα κλιμακωθεί εάν η Παλαιστινιακή Αρχή προχωρήσει σε ανακήρυξη κράτους στην κατεχόμενη περιοχή. Η ανακήρυξη τέτοιου κράτους νομιμοποιείται και λόγω του Ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 1947 βάσει του οποίου νομιμοποιείται και η ύπαρξη του Ισραήλ από τη διεθνή κοινότητα.

Η θέση της Τουρκίας ως κατοχικής δύναμης στην Κύπρο είναι ανέφικτη ακριβώς διότι είναι παράνομη και διεθνώς μη αποδεκτή. Συνεχίζει να υφίσταται όχι λόγω της ισχύος της Τουρκίας και της στήριξής της από τους γνωστούς πατρόνες της. Υφίσταται διότι για μια σειρά από λόγους Λευκωσία και Αθήνα «επέλεξαν» μια κατευναστική στρατηγική έναντι της Άγκυρας, η οποία ελαχιστοποιεί το κόστος της τουρκικής κατοχής και επιτρέπει στην τελευταία να παραμένει στην Κύπρο.

Η «κυπριακής ιδιοκτησίας» συνομιλίες στην Κύπρο, νομοτελειακά θα καταρρεύσουν διότι θα συγκρουσθούν με το ζήτημα της ασφάλειας, ζήτημα για το οποίο η Άγκυρα απαιτεί και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Τελευταίο δείγμα γραφής της νοοτροπίας αυτής και συνταγή για το μέλλον υπήρξε η φασίζουσα και εκτός εαυτού συμπεριφορά του ισλαμιστή Νταβούτογλου στην πρόσφατη συνάντηση υπουργών Εξωτερικών ΕΕ και ΝΑΤΟ όταν του παρατηρήθηκε ότι η Κύπρος είναι ισότιμο μέλος της ΕΕ και ότι η Τουρκία ως μη μέλος της ΕΕ δεν μπορεί να επηρεάζει τις αποφάσεις της. Εάν η Λευκωσία δεν επιθυμεί «λύση με Κυπριακό» θα πρέπει να επιστρατεύσει όλη την προπαγανδιστική της δεινότητα σε όλους τους διεθνείς φορείς και θεσμούς για να καταδείξει τις επιδρομικές και επεκτατικές διαθέσεις της Άγκυρας. Σημείο εκκίνησης πρέπει να είναι η μη αποδοχή του όποιου καθεστώτος εγγυήσεων. Το καθεστώς αυτό πρέπει να τυγχάνει αμφισβήτησης συνεχώς.

Όπως ακριβώς έγινε πρόσφατα σε Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης όπου πέρασε Ψήφισμα που αμφισβητεί την εγκυρότητα της Συνθήκης Εγγύησης του 1960. Είναι ακριβώς αυτή τη Συνθήκη που επικαλείται συνεχώς η Άγκυρα για να δικαιολογεί την κατοχική της παρουσία και μια λύση που να έχει ως περιεχόμενό της, το «Κυπριακό».

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 01/05/2011