Με αφορμή τον κ. Νίκο Δήμου

Προβληματίστηκα αρκετά αν θα έπρεπε να δημοσιεύσω το παρακάτω παλαιότερο κείμενο, που γράφτηκε με αφορμή τον γνωστό και μη εξαιρετέο καλοζωισμένο αμπελοφιλόσοφο του τίτλου. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μη νομίσει ο εν λόγω ότι είναι το κέντρο του κόσμου και όλοι ασχολούνται μαζί του! Αποφάσισα τελικά να κάνω την ανάρτηση και ας αποφασίσουν οι αναγνώστες αν άξιζε τον κόπο. Στην απόφασή μου έπαιξαν ρόλο οι γενικότερες τοποθετήσεις του κειμένου, που θεωρώ ότι στην γενικευμένη διάλυση των πάντων, ίσως φανούν χρήσιμες.

ΔΕΕ

“Σκότωσε τον Νίκο Δήμου που κρύβεις μέσα σου”

24/11/2010

Παλιά που έπαιρνα το RAM μου έκανε εντύπωση η στήλη του Νίκου Δήμου. Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος λοιπόν τα έβαζε συνεχώς με το κράτος και τους δημοσίους υπαλλήλους (ίσως το πιο αγαπημένο του topic), με τους εργαζόμενους εταιρειών και καταστημάτων, με την ποιότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών, που δεν τον κάλυπταν ποτέ και με καμιά Παναγία. ΚΑΝΕΝΑΣ και ΤΙΠΟΤΑ δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσει τον Νίκο Δήμου.

Βλέπεις ο φιλελέυθερος αστός δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Τα θέλει όλα τέλεια όπως το τέλειο τίποτα που έχει πλάσει στο μυαλό του. Η απεχθέστατη καθαρότητα της τάξης των νοικοκυραίων θέλει όλους τους άλλους (πλην των ιδίων) ανίκανους, βρώμικους και ανήθικους, ανήμπορους να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, την “πρόοδο” έτσι όπως την εννοούν οι ίδιοι πάντα. Ο ναρκισσισμός κι η εγωπάθεια της την κάνουν να εκφράζει διαρκώς την απαξίωσή της για το απαίδευτο πόπολο.

Για τον φιλελεύθερο ισχύει 100% πως “η κόλαση είναι οι άλλοι”. Πλασάρεται ως “φίλος της ελευθερίας” αλλά αποκλειστικά της δικής του “ελευθερίας”. Στα αναπαραγωγικά του όργανα τους έχει γραμμένους τους άλλους από την στιγμή που αυτός κάνει την δουλειά του. Η αξιοκρατία που ευαγγελίζεται ξεκινάει και τελειώνει στο πόσο άξιος είναι ο ίδιος έναντι των άλλων.

Με βάση αυτό το τελευταίο παρατηρώ πως οι γιάπηδες νέας εσοδείας θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Ως νέες μαντάμ Σουσούδες πνίγονται και ασφυκτιούν στον Μπύθουλα και προσβλέπουν σε μια… διεθνή καριέρα, σε ξένους ορίζοντες που δεν θα περιορίζουν την “ευφυία”, την “δημιουργικότητα”, την “φαντασία” τους. “Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό” όπως έλεγε κι ο ποιητής. Κάπως έτσι…

Θα ‘χετε πάρει χαμπάρι φαντάζομαι όλη αυτή η κλαψομουνίαση εσχάτως (και στα blogs) του στυλ “να φύγω, ή να μη φύγω απ’ την Ελλάδα” και “δεν με χωράει ο τόπος” και “εδώ χαραμίζω τα νιάτα και την ομορφιά μου“. Αφού ξεκαθαρίσουμε πως η καπιταλιστική κρίση είναι παγκόσμια και οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν περίπου τις ίδιες δυσκολίες (μνημόνιο υπάρχει εν ολίγοις παντού), βρίσκω εξαιρετικά ματαιόδοξο το να θεωρεί κάποιος μόνιμα τον εαυτό του αδικημένο που ζει στην Ελλάδα.

Οι μισοί bloggers αυτής της κατηγορίας λοιπόν -ακολουθώντας την “φιλελεύθερη λογική” των μετρίων- θεωρούν περίπου πως έπρεπε να ηγούνται επιστημονικών ομάδων στην NASA, ή στο CERN ξέρω ‘γω και πως χαντακώνονται στην Ελλάδα. Δεν είναι κακό πράγμα η φιλοδοξία. Αρκεί η μη πραγματοποίηση της να μην συνοδεύεται από την πρόφαση και την δικαιολογία της αδικίας, της μόνιμης και διαρκούς ανεπάρκειας της ψωροκώσταινας.

Κανείς δεν λέει πως το εκπαιδευτικό σύστημα είναι τέλειο. Ούτε καν καλό. Δεν είναι καλό όμως για τους φτωχούς. Όσοι έχουν να πληρώσουν συνήθως απολαμβάνουν μιας καλής εκπαίδευσης. Και αν θέλετε την γνώμη μου καλά κάνουν. Αν έχουν την δυνατότητα πολύ καλά κάνουν. Αλλά μην εμφανίζονται και ως τα αποπαίδια του εκπαιδευτικού συστήματος. Τι να πούνε δηλαδή και τα παιδιά από το Πέραμα, την Ελευσίνα, τις φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας;

Επίσης όσον αφορά το εργασιακό πλαίσιο σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις οι συνθήκες στο εξωτερικό μπορεί να είναι καλύτερες για κάποιους. Μπορεί πράγματα που κάνουν εκεί να μην μπορούν να τα κάνουν στην Ελλάδα. Ακόμα δεν είναι καθόλου κακή η απόκτηση εμπειριών και εικόνων. Η απαξίωση όμως του κατεχομένου και η εξιδανίκευση του αλλότριου είναι κλασσικός μικροαστισμός.

Για σκεφτείτε… Όλοι αυτοί οι “επιτυχημένοι” του εξωτερικού, ένα μεγάλο μέρος τους τουλάχιστον, διακρίνονται και γίνονται άρθρα στην Καθημερινή γιατί η κοινωνία είναι βαθιά ταξική. Αν δεν είχαν δηλαδή τις κατάλληλες οικονομικές πλάτες το πιο πιθανό είναι πως δεν θα αποτελούσαν μέρος του άρθρου. Και μην πάμε στην περίπτωση Ξανθόπουλου όπου, αν και ταπεινός και καταφρονεμένος, κατάφερε να σπάσει τους ταξικούς φραγμούς μόνο με το διάβασμα. Αυτά είναι παραμύθια για Σταχτοπούτες που πουλάει το σύστημα για να αποκοιμίζει τον κόσμο.

Ένα καλό δείγμα αυτής της κατηγορίας ανθρώπων βρέθηκε στην βεγκέρα που διοργάνωσε ο Γιωργάκης προκειμένου να απαντήσει(;) σε επιλεγμένες ερωτήσεις που του είχαν υποβληθεί μέσω του διαδικτύου. Και φυσικά για να σε καλέσουν πέρναγες και εσύ και η ερώτηση σου από 1000 κόσκινα, προκειμένου να μη βρεθεί κανένα κολώπαιδο και φέρει σε δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό (που δεν θέλει και πολύ για να έρθει).

Φανταστείτε λοιπόν να έχεις την δυνατότητα να ρωτήσεις δια ζώσης κάτι τον Γιωργάκη και να ρωτάς: “Ο ιδρυτής του Facebook είναι μικρότερός μου και επιτυχημένος, αλλά είμαι σίγουρη ότι στην Ελλάδα δεν θα είχε κάνει τίποτα. Ψέμα ή αλήθεια;” (wow!), ή “Γιατί δεν δημεύεται η περιουσία ανθρώπων, που αποδεδειγμένα έχουν κλέψει χρήματα από το Δημόσιο;“, ή “Σκοπεύετε να προβείτε σε πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους και σε φορολόγηση της εκκλησίας;“. Την παρούσα χρονική συγκυρία, με το παρόν και το μέλλον να καταρρέει, άνθρωποι 20-30 ετών ρωτάνε αν θα είχε κάνει κάτι στην Ελλάδα ο ιδρυτής του Facebook και γιατί δεν δημεύεται η περιουσία όσων έχουν κλέψει το δημόσιο.

Ένας δεν βρέθηκε να ρωτήσει ποια είναι η γνώμη του πρωθυπουργού για την οικογενειοκρατία; Αν ο παππούς του κι ο πατέρας του δεν ήταν πρωθυπουργοί θα γινόταν ποτέ αυτός πρωθυπουργός; Αν μπορεί να ζήσει αυτός με 600 Ευρώ τον μήνα; Πως αισθάνεται που έχει για δεκανίκι της πολιτικής του ένα ναζιστικό κόμμα; Η μαμά του στήνεται από τις 4 το πρωί στο ΙΚΑ και χρειάζεται να περιμένει 3 μήνες για να δει ένα γιατρό; Ποια είναι η άποψή του για το ένα εκατομμύριο ευρώ μάρκα που έφερε στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ ο Τσουκάτος με αποστολέα την Siemens; Γνωρίζει πως την στιγμή που κι ο ίδιος συμμετείχε στην κυβέρνηση Σημίτη έγινε μέσω του χρηματιστηρίου η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της Ελλάδας; Όταν ο μπαμπάς του διόριζε για ψηφοθηρικούς λόγους όλους αυτούς στο δημόσιο με την δική του ανοχή ήταν καλά και τώρα θέλει να τους πετάξει σαν στημένες λεμονόκουπες; Πως νιώθει που για αντιπρόεδρο στην κυβέρνησή τους έχει έναν αποδεδειγμένα ψεύτη και συκοφάντη; Γιατί έλεγε ψέματα στον Ελληνικό λαό πως δεν γνώριζε τα οικονομικά δεδομένα πριν κερδίζει τις εκλογές ενώ ο Προβόπουλος τον διέψευσε; Λέει ψέματα ο Προβόπουλος μήπως; Αν ναι γιατί τον διατηρεί στην θέση του διοικητή της Τ.Ε.; κλπ κλπ.

Τώρα κάποιος θα πει πως ο καθένας για την δικιά του την καμπούρα ενδιαφέρεται, για τα δικά του προβλήματα. Για αναλογιστείτε όμως… Ίσως αυτό τελικά να είναι ΤΟ πρόβλημα.

Για να μην μακρηγορώ, όποιος θέλει να φύγει ας φύγει και καλή τύχη. Πάντα εξάλλου οι Έλληνες αστοί είχαν μια λαγνεία προς κάθε τι μη Ελληνικό. Ας πάνε στο καλό λοιπόν. Οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα. Μόνο μην μας ζαλίζουν με την ματαιοδοξία τους.

Εμείς που έχουμε συνδέσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας με αυτό τον τόπο και δεν σκοπεύουμε να φύγουμε, έχουμε μια μόνο λύση. Να βγούμε στο δρόμο μαζί με τους εργάτες, τους απολυμένους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Λύσεις δεν θα μας δώσουν οι Γιωργάκηδες κι ούτε πρόκειται να αυτοϊκανοποιούμαστε βάφοντας ζαρντινιέρες.

Υ.Γ. Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που θέλουν να φύγουν, ή φεύγουν, γιατί αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα (π.χ. δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και πάνε μετανάστες για να δουλέψουν να ταΐσουν τα παιδιά τους).

http://www.varometro.net/