Μια σημαντική συνέντευξη

Να επιστρέψουμε στα εθνικά μας νομίσματα

Η Μαρίν Λεπέν, επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου, μιλάει στην «Καθημερινή» και δηλώνει αισιόδοξη για τις προεδρικές εκλογές του 2012 στη Γαλλία

Συνέντευξη στην Aλεξία Kεφαλά

Από τις 16 Ιανουαρίου 2011, όταν πήρε το χρίσμα της επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου, η Μαρίν Λεπέν έχει ξεκινήσει μια κούρσα αντοχής. Παρασκευή πρωί στο Στρασβούργο, Παρασκευή βράδυ στη Μασσαλία, Κυριακή στο Παρίσι, Δευτέρα στη Λαμπεντούζα, Τρίτη στη Ρώμη…

Κι αν κανείς προσπαθήσει να την ακολουθήσει στα ραντεβού της, μάλλον θα χάσει. Την κούρσα θα την κερδίσει η κ. Λεπέν. Συνδικάτα κάθε λογής, ενώσεις, σύλλογοι, όμιλοι, συνεταιρισμοί και φυσικά οι συμπολίτες της στην εκλογική της περιφέρεια, στα βόρεια της χώρας. «Είμαι γυναίκα της δράσης», μας λέει αυτάρεσκα, ίσως και αυτοσαρκαζόμενη, για να προσθέσει «είμαι πολύ χαρούμενη που μιλάω σε μια ελληνική εφημερίδα». Πολλοί λένε ότι είναι το μήλο που έπεσε κάτω από τη μηλιά του πατέρα της, αλλά σε πιο θηλυκή, κοινωνική και κομψή έκδοση. Οπως κι εκείνος, δικηγόρος το επάγγελμα, είναι πανταχού παρούσα, έχει επιχειρήματα για τα πάντα και έχει καταφέρει να ταρακουνήσει απρόσμενα την πολιτική ζωή της Γαλλίας. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις της δίνουν ποσοστά μεγαλύτερα από εκείνα του Νικολά Σαρκοζί και του Ντομινίκ Στρος-Καν, για τις προεδρικές εκλογές του 2012, και εκείνη φαίνεται να απολαμβάνει τον ούριο άνεμο στα πανιά της. Η «Μαρίν», που έχει επιβάλει το μικρό της όνομα για να ξορκίσει την κληρονομιά που κουβαλά το επώνυμό της, έχει γίνει αναπάντεχα «προσιτή» και ξέρει καλά πώς να γοητεύει τα πλήθη. Ο σύμβουλος επικοινωνίας της μάς μιλάει για το «φαινόμενο Μαρίν»: «Οι δημοσιογράφοι που την ακολουθούν έχουν τριπλασιαστεί. Τόσο οι Γάλλοι όσο και οι ξένοι. Δίνουν μάχη για μια συνέντευξή της και κανείς δεν μένει ασυγκίνητος από τη γοητεία της».

Οι συνθήκες για την εμφάνιση μιας Μαρίν Λεπέν ήταν κάτι παραπάνω από ώριμες. Μόλις 13 μήνες πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές, η υποψήφιος του Εθνικού Μετώπου ακούγεται ως η φωνή της λογικής, για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που δεν αισθάνεται να τον αντιπροσωπεύουν ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά. Πολλοί Γάλλοι θεωρούν, άλλωστε, τις δύο αυτές παρατάξεις υπεύθυνες για τα δεινά της χώρας, που δείχνει να «βαραίνει» όλο και περισσότερο από την οικονομική κρίση. Και επειδή η φύση απεχθάνεται το κενό, η θέση ήταν έτοιμη για μια Μαρίν Λεπέν, η οποία καρπώνεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια για ένα μέλλον που μοιάζει συννεφιασμένο και για όσα δεινά ήρθαν μαζί με την παγκοσμιοποίηση. Οι παραλληλισμοί με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τις συνθήκες που τον έφεραν στην εξουσία και τους λόγους για τους οποίους διατηρείται σε αυτήν, αναπόφευκτοι. Στοχεύει στο πατριωτικό ένστικτο των Γάλλων όπως, πολλές φορές, και ο Νικολά Σαρκοζί. Η κυβέρνηση του τελευταίου, όμως, κάνει εδώ και λίγο καιρό τη μία γκάφα μετά την άλλη και η κ. Λεπέν δεν διστάζει να πιάσει τη σκυτάλη και να προχωρήσει.

Ο πολιτικός της λόγος, πολλές φορές αριστερός, είναι αυθεντική έκφραση των πολιτικών και κοινωνικών της πεποιθήσεων ή μήπως πρόκειται για μια καλοκουρδισμένη επιχείρηση μάρκετινγκ; Κάποιοι αναλυτές πιστεύουν ότι η υπερθέρμανση του πολιτικού κλίματος που δημιουργεί η χαρισματική κ. Λεπέν λειτουργεί υπέρ του Ντομινίκ Στρος-Καν. Μέρος της δικής του προεκλογικής εκστρατείας φαίνεται να είναι «η αποφυγή του Απριλίου 2002», όταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρο των εκλογών, προκαλώντας σοκ στη Γαλλία και την Ευρώπη.

Ποτέ δεν υιοθέτησα ακροδεξιά ιδεολογία

– Η δημοσκόπηση που σας φέρνει μπροστά από τον Νικολά Σαρκοζί και τον Ντομινίκ Στρος-Καν πιστεύετε ότι είναι ένα συγκυριακό γεγονός ή μήπως θα πρέπει να αναμένουμε και άλλες τέτοιες δημοσκοπήσεις;

– Εδώ και έξι μήνες αισθάνομαι έντονα αυτό το κύμα να δυναμώνει. Και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν αυτήν την αίσθηση. Από πλευράς μου, επιλέγω να παραμένω νηφάλια και διατηρώ την αναγκαία απόσταση. Δεν παύω όμως να αισθάνομαι τον εντεινόμενο ενθουσιασμό του κόσμου. Με σταματούν παντού. Ενας άνεμος επανάστασης φυσά και το βλέπω. Δεν μου προξενεί έκπληξη, όμως, γιατί ο κόσμος θέλει περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Και δεν είναι μόνο ότι θέλει να τιμωρήσει το πολιτικό κατεστημένο, που δεν έλυσε τα προβλήματα της Γαλλίας εδώ και τριάντα χρόνια. Αυτό που ζητεί ο κόσμος είναι αλλαγή.

Δεν υποταχθήκαμε

– Εσείς, όμως, έχετε αλλάξει; Στη Γαλλία πολλοί θεωρούν ότι έχετε αποδαιμονοποιήσει την εικόνα του Εθνικού Μετώπου. Μήπως επειδή δείχνετε ένα πιο κοινωνικό πρόσωπο; Μήπως, επίσης, επειδή είστε γυναίκα;

– Εγώ πιστεύω πως ο κόσμος βλέπει την αφοσίωση και τη συνέπειά μου. Εχω δουλέψει πολλά χρόνια πάνω σε αυτό και σας υπενθυμίζω ότι ποτέ δεν υιοθέτησα ακροδεξιά ιδεολογία. Ποτέ δεν ενστερνίστηκα τη λογική της κατάλυσης της δημοκρατίας. Αυτήν αδίκως μάς την είχαν προσάψει, καθότι πάντοτε συμμετείχαμε στις εκλογές και ποτέ δεν αμφισβητήσαμε το αποτέλεσμά τους. Οχι. Εμείς είμαστε ένα κόμμα από πατριώτες, που ποτέ δεν υποτάχθηκε ούτε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε στο ευρώ, που κατέστρεψαν τους λαούς μας.

– Αυτή η ανυποταγή, δηλαδή, για σας σημαίνει έξοδο από το ευρώ;

– Απερίφραστα, ναι. Εχω προτείνει ομαδική έξοδο από το ευρώ για την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Μας υποσχέθηκαν ότι αυτό το νόμισμα θα μας έφερνε ανάπτυξη και ευημερία. Και τι έγινε; Οι λαοί καταστράφηκαν. Μιλάμε για πραγματική τραγωδία. Κοιτάξτε τι συνέβη στην Ελλάδα. Η ελληνική κοινωνία πηγαίνει μαζικά πίσω, ολόκληρες δεκαετίες. Και αν ο ελληνικός λαός δείχνει να κάνει υπομονή, που μου έχει μάλιστα προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, πόσο ακόμα είναι δυνατόν να κρατήσει αυτή; Πρέπει να απελευθερώσουμε τους λαούς μας και να επιστρέψουμε ο καθένας στο δικό του νόμισμα. Με το ευρώ έχουμε χάσει τα κοινωνικά κεκτημένα μας, τα οποία είχαμε αποκτήσει με πολύ ιδρώτα. Μέσω της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το νόμισμα αυτό μας υποχρεώνει να δανειζόμαστε από τις διεθνείς αγορές. Αυτό από μόνο του είναι σκάνδαλο. Και στροβιλιζόμαστε όλοι στη δίνη μιας υπερχρέωσης, από την οποία δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ.

– Σε μια πρόσφατη εκπομπή ο Ντομινίκ Στρος-Καν είπε ότι οι Ελληνες «βρίσκονται μέσα στα σκατά, και μάλιστα βαθιά». Αυτό είναι η Ευρώπη σήμερα;

– Ο Ντομινίκ Στρος-Καν υποτιμά την κατάσταση στην Ελλάδα, όπως υποτιμά την κατάσταση και στη Γαλλία. Δεν καταλαβαίνει ότι οδεύουμε προς μια καταβαράθρωση των οικονομιών. Πρέπει να βγούμε από το ευρώ, εδώ και τώρα.

Επειγόντως λύση

– Ξέρετε, εν μέσω κρίσης, η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα: αυτό της παράνομης μετανάστευσης. Πιστεύετε ότι κι αυτό είναι μια αποτυχία της Ευρώπης;

– Φυσικά! Η Ευρώπη έχει γίνει σουρωτήρι πια. Η Ευρωπαϊκή Ενωση μάς υποχρέωσε να ανοίξουμε τα σύνορα, να απεμπολήσουμε τη δυνατότητά μας να προστατεύουμε τους εαυτούς μας, και όλα αυτά με το πρόσχημα των ελεύθερων συναλλαγών. Ομως, μετανάστευση σημαίνει, τελικά, μείωση μισθών για τους λαούς της Ευρώπης, με στόχο να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί ώστε κάποιες επιχειρήσεις να κερδίζουν ακόμα περισσότερα! Για να γίνει πιο πλούσιος ο ένας, προϋπόθεση είναι να γίνουν πιο φτωχοί οι πολλοί. Εγώ έχω κάνει, μάλιστα, και τον εξής υπολογισμό: αύξηση των μεταναστών κατά 1% σημαίνει μείωση μισθών κατά 1,2%. Πρέπει, εδώ και τώρα, τόσο η Ελλάδα όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση γενικότερα, να αναστρέψουν και τη νόμιμη και την παράνομη μετανάστευση. Επειγόντως. Γιατί τα χειρότερα έρχονται. Αν πέσει η Λιβύη; Αν πέσει η Αλγερία; Τι κάνουμε τότε;

«Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενθαρρύνει την παράνομη μετανάστευση»

– Εσείς, όμως, τι λύση προτείνετε;

– Πρέπει να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που τους οδηγεί προς τα εδώ. Οι δικές μας χώρες είναι οι πιο ελκυστικές για τους μετανάστες. Και αυτό είναι στο χέρι μας να το σταματήσουμε. Να κόψουμε την ασφαλιστική κάλυψη, να σταματήσουμε να δίνουμε την ιθαγένεια απλά και μόνο επειδή κάποιος γεννήθηκε σε αυτή τη χώρα, να σταματήσουμε να επιτρέπουμε αθρόα την οικογενειακή επανένωση. Σε τέτοιες ρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσει η Ελλάδα. Και επίσης, όταν έρχονται με τη βάρκα, να τους στέλνουμε με την ίδια βάρκα πίσω. Και να μην τους δίνουμε κίνητρα για να ξανάρθουν. Η τωρινή πολιτική είναι εγκληματική.

– Εσείς γι’ αυτό πηγαίνετε στη Λαμπεντούζα;

– Φυσικά. Θέλω να δείξω στους Ιταλούς ότι νοιάζομαι γι’ αυτό που τους συμβαίνει. Ξέρετε, το ζήτημα είναι διττό. Από τη μία, οι διεθνείς οργανισμοί έχουν προκαλέσει ένα χάος με την αύξηση των τιμών των τροφίμων. Και καταλαβαίνετε ότι όταν ο χοντρός αδυνατίζει, ο αδύνατος πεθαίνει. Με την κρίση, λοιπόν, οι φτωχοί έχουν περιέλθει πια σε κατάσταση απελπισίας. Και από την άλλη, η Ε.Ε. σηκώνει τα χέρια ψηλά.

– Θέλετε, λοιπόν, να πείτε ότι η Ε.Ε. δεν έχει μεταναστευτική πολιτική;

– Μα είναι εμφανές ότι δεν έχει! Η πολιτική της Ε.Ε. ενθαρρύνει τη μετανάστευση, με το να αφήνει τον καθένα να μπαίνει στην Ευρώπη. Προωθεί την «οικονομία της ανάπτυξης». Μόνο που η ανάπτυξη αφορά μόνο το 1% των ενδιαφερομένων: τις επιχειρήσεις. Αυτές επωφελούνται και από τη μετανάστευση, γιατί τους δίνει την ευκαιρία να μειώνουν τους μισθούς και να καταργούν κοινωνικά δικαιώματα. Πρέπει άμεσα, σήμερα, να κλείσουμε τα σύνορα.

– Και πού πιστεύετε ότι οδηγούν όλα αυτά;

– Το πρόβλημα είναι τεράστιο. Η ταυτότητά μας καταργείται από τις μαζικές αυτές αφίξεις. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έρχονται μόνον ως παραγωγικές μονάδες. Φέρνουν μαζί τους, τούς πολιτισμούς τους, τις παραδόσεις τους, που είναι πολύ διαφορετικά από τα αντίστοιχα δικά μας. Με μαθηματική ακρίβεια, λοιπόν, εφόσον όλο και περισσότεροι εγκαθίστανται στις γειτονιές μας, σταδιακά επιβάλλουν σε εμάς τους ίδιους να αλλάξουμε. Αυτό, όμως, γίνεται γιατί εμείς το επιτρέπουμε. Οι κυβερνήσεις, μέχρι σήμερα, άφηναν τους μετανάστες να δρουν ανεξέλεγκτα. Δεν είναι αυτό έλλειμμα δημοκρατίας; Οι αξίες μας, ο χριστιανικός μας πολιτισμός, βρίσκονται πλέον σε κίνδυνο και πρέπει να δράσουμε με αποφασιστικότητα. Η Ελλάδα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτρέψει να κατασκευαστεί μουσουλμανικό τέμενος στην Αθήνα. Εφόσον οι μετανάστες επέλεξαν να έρθουν εδώ, οφείλουν και να σεβαστούν τους κανόνες μας.

Πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_20/03/2011_436411