Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Πασοκικά


Τα «ιστορικά στελέχη»

Tου Χρήστου Γιανναρά

Δεν είναι δυνατό να μην υπάρχουν στο κυβερνών κόμμα βουλευτές, έστω μετρημένοι στα δάχτυλα, ικανοί να βλέπουν πού έχει οδηγήσει τη χώρα ο πρωθυπουργός αρχηγός τους. Δεν γίνεται, είναι αδιανόητο. Τουλάχιστον όσοι χλευάστηκαν κάποτε για «πατριωτισμό», όσοι διακινδύνευσαν κομματικά υπερασπίζοντας τη νοημοσύνη τους, όσοι θήλασαν με το μητρικό γάλα αίσθηση εντιμότητας και αυτοσεβασμού. Δεν μπορεί να μένουν αμέτοχοι στον πανικό που απλώνεται σαν ρίγος στη χώρα.
Η εξουσιαστική ιταμότητα των υπαλλήλων της «τρόικας» δεν είναι συμπτωματική απρέπεια συμπεριφοράς. Είναι συνεπές αποκύημα του «κλίματος» των σχέσεών τους με την κυβέρνηση. Μην ξεχνάμε: Επτά μήνες, από την επομένη της ορκωμοσίας του, ο πρωθυπουργός σεργιάνιζε στα διεθνή κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος διαφημίζοντας την οικονομική χρεοκοπία της χώρας του, τη φαυλότητα, την ανυποληψία της. Και οι υποψήφιοι δανειστές ανέβαζαν συνεχώς τον πήχυ των τοκογλυφικών τους ορέξεων. Προτάσεις δανεισμού με ελάχιστο επιτόκιο, από τη Ρωσία και την Κίνα, τις απέρριπτε ασυζητητί – γιατί; Δεν το εξήγησε. Ωσπου ο δανεισμός από τις «αγορές» έφτασε να γίνει ανέφικτος και η χώρα παραδόθηκε «αυτονόητα» στην «τρόικα»: Υπέγραψε ο πρωθυπουργός την «άνευ όρων» παραίτηση (όλων μας) από κάθε μορφή εθνικής κυριαρχίας: οικονομική, εδαφική, υποδομών, παραγωγικών πηγών, εργασιακού δυναμικού, πολιτισμικών θησαυρισμάτων. Η πρόσφατη ξαφνική απαίτηση των άξεστων μανδαρίνων για 50 δισ. από την κρατική περιουσία ώς το 2015, συστοιχεί πλήρως με τη λογική του «Μνημονίου».
Συνεπέστατα, λοιπόν, το «κλίμα» των σχέσεων της κυβέρνησης με τους μανδαρίνους τούς επιτρέπει συμπεριφορές αφεντικών προς δουλικά: Τον Δεκέμβριο, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πωλ Τόμσεν απερίφραστα βεβαίωνε «επενδυτές» στο Λονδίνο ότι «χρέος και έλλειμμα ήταν προσχήματα, στόχος πραγματικός του Μνημονίου με την Ελλάδα είναι οι εργασιακές σχέσεις και οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις» («Κ» 14.12.2010). Και πριν από λίγες μέρες σε δημόσια «συνέντευξή» τους και οι τρεις Υπατοι Αρμοστές στο ελλαδικό προτεκτοράτο νουθετούσαν τους ραγιάδες να συγκρατούν τις οιμωγές τους από τον ανασκολοπισμό που υφίστανται («Κ» 12.2.2011). Τα νευρόσπαστα μαθητούδια - οικονομικό επιτελείο (!) της κυβέρνησης μοιάζει να συμπεριφέρονται στην τρόικα όπως οι πειθαρχημένοι εντολοδόχοι στους εκπροσώπους των εντολέων τους.
Στο τιμόνι της χώρας η γκροτέσκα φιγούρα. Πρωθυπουργός τόσο μειωμένων προσόντων και αδικημένης φυσικής σερμαγιάς που στην Ιστορία, το ξέρουμε όλοι, εμφανίζονται οι ανάλογοι μόνο για να συνοδέψουν μια σημαδιακή καταστροφή ή μια ανυπόφορη ατιμία. Αποκλείεται κάποιοι βουλευτές, κάποια «ιστορικά στελέχη» του κυβερνώντος κόμματος, να μην βλέπουν την ανεπάρκεια, να μην έχουν τεκμήρια για τον προκαθορισμό του μοιραίου ρόλου του. Εμείς, οι πολλοί, βυθιζόμαστε στον πανικό μόνο από τις εκτιμήσεις που μας επιτρέπουν οι ακατάσχετες τηλεοπτικές εμφανίσεις του, η αμήχανη, στερεότυπη ταυτολογία του, τα παιδαριώδη ρητορεύματά του. Εκείνοι, τα στελέχη του κόμματος, πρέπει να ξέρουν τα αίτια που τους υποχρεώνουν σε ανοχή, σε σιωπή.
Φυγομαχούν και το πληρώνει η φτωχολογιά. Ποτέ, καμιά κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν εξουθένωσε τόσο μεθοδικά τα μικρά και μεσαία εισοδήματα, τις ελπίδες και την αξιοπρέπεια του βιοπαλαιστή. Δεν αισθάνονται προσωπικά εκτεθειμένοι όσοι ταυτίζουν ή ταύτισαν το όνομά τους, τη ζωή και την τιμή τους, με τέτοιου «Σοσιαλισμού» Πανελλήνιο Κίνημα; Αν σπίθιζε ίχνος ευφυΐας (κυρίως: ίχνος ειλικρίνειας προθέσεων), ακόμα και τη διαχείριση του τοκογλυφικού Μνημονίου μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν σαν μοχλό για ρηξικέλευθεη σοσιαλιστική πολιτική: Να απαγορεύσουν αποτελεσματικά κάθε αντικοινωνική εκβιαστσική απεργία, απεργία «κοινωνικού κόστους» – όταν η δημοκρατία υπερασπίζει την κοινωνική δικαιοσύνη δεν φοβάται να κατεβάσει και τον στρατό. Να πατάξουν τους απεργούς της απληστίας, φορτηγατζήδες, φαρμακοποιούς, οδηγούς των κοινωνικών (μαζικών) μέσων μεταφοράς, τους γιατρούς που παζαρεύουν το λειτούργημά τους. Κοντολογίς, να στήσουν τίμιο κοινωνικό κράτος.
Τις προάλλες βρέθηκε, επιτέλους, Ελληνας δημοσιογράφος (όσο κι αν μοιάζει απίστευτο) με την τόλμη να θέσει στην τρόικα το ερώτημα που βράζει στο στήθος κάθε νοήμονα πολίτη: Γιατί οι τοποτηρητές των δανειστών μας επαγρυπούν με τόσο ζήλο και ακρίβεια για τα μέτρα που τσακίζουν τη φτωχολογιά (μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, απελευθέρωση συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, συγχωνεύσεις σχολείων και χίλια δύο ανάλογα), αλλά δεν εμφανίστηκαν ποτέ να ψελλίζουν λέξη για το αμείωτο όργιο χρηματοδότησης των κομμάτων από το κράτος, ούτε λέξη για χαλινό στο αδιάντροπο «πάρτι» των αναρίθμητων υπαλλήλων της Βουλής, λέξη για μείωση των εσόδων (άμεσων και έμμεσων) των βουλευτών. Δεν αναφέρθηκε ποτέ η τρόικα στο ξετσίπωτο σκάνδαλο των χρυσοπληρωμένων μελών Δ.Σ. σε εταιρείες του Δημοσίου, πάντοτε πολυάριθμες. Δεν απαίτησε ποτέ να οδηγηθούν στο εδώλιο και να δικαιολογήσουν για ποια προσφορά έργου αμείβονταν επί δεκαετίες ως Κροίσοι οι τάχα και «σύμβουλοι» των εκάστοτε προέδρων της ΕΡΤ, της ΔΕΗ, των Ελληνικών Πετρελαίων, του Βάμβακος και απειράριθμων άλλων αποφύσεων του κομματικού κράτους.
Ο Αναστάσιος Πεπονής, ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο Αντώνης Λιβάνης, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Γεράσιμος Αρσένης, ο Γιώργος Ρωμαίος, ο Γιάννης Καψής. Ταύτισαν τη ζωή τους και το όνομά τους με το ΠΑΣΟΚ, γόνιμα ή άγονα, δικαιωμένα ή αδικαίωτα. Πάντως, έφτιαξαν ο καθένας μιαν εικόνα μάλλον διαφοροποιημένη από τον παπανδρεϊκό αμοραλισμό, από το δόγμα του «όλα επιτρέπονται» για την ηδονή της εξουσίας, ακόμα και το ξεπούλημα εθνικής κυριαρχίας σε κάποιο Νταβός.
Σήμερα το παπανδρεϊκό δόγμα κυριαρχεί αυτονόητα σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Εχει εξαφανίσει τη διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς, ακεραιότητας και φαυλότητας, ελληνικής (πολιτισμού) συνείδησης και μηδενιστικού «Διεθνισμού». Το πελατειακό κράτος, η χυδαία κομματοκρατία, συμπαίζει με την τρόικα για να περισώσει προνομίες. Οι «κομμουνιστές» μια γροθιά με τα «ρετιρέ», η Διαμαντοπούλου συνεχίζει την αποστολή της Γιαννάκου.
Και στο τιμόνι η γκροτέσκα φιγούρα, ο ολίγιστος των Παπανδρέου. Τα παρέδωσε όλα μεθοδικά στις «αγορές», με αντάλλαγμα να τον αφήνουν να παίζει με το παιχνιδάκι της εξουσίας. Αποκλείεται κάποια «ιστορικά στελέχη» να μην βλέπουν τι διακυβεύεται. Και είναι οι μόνοι που μπορούν αποτελεσματικά να δράσουν.

Πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_20/02/2011_433354

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μου και δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: