Μαρξισμός και Μετανάστες

Μαρξισμός και Μετανάστες

Το πρόβληµα της µετανάστευσης στη χώρα µας έχει λάβει δραµατικές διαστάσεις, έτσι που µοιάζει να αποτελεί απειλή για την ίδια µας την ύπαρξη. Εγκαταλειµµένοι στη ρητορεία του πολιτικού µας συστήµατος, το οποίο από ανικανότητα, σκοπιµότητα ή και πρόθεση δεν µπόρεσε και δεν θέλησε να αντιµετωπίσει αυτή τη συντριπτική πραγµατικότητα που σήµερα στρέφεται κατά της κοινωνίας. Με αφορµή την επικαιρότητα των ηµερών παραθέτουµε ένα άκρως ενδιαφέρον απόσπασµα από το βιβλίο του Δηµήτρη Ντούσα µε τίτλο «Μαρξισµός και Σύγχρονη Μετανάστευση»:

Είµαστε βέβαια πια, πως το εργοδοτικό κεφάλαιο των ΗΠΑ και της Ε.Ε., µαζί µε το πολιτικό τους υπηρετικό προσωπικό, είχαν προβλέψει από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ότι οι εργαζόµενοι των χωρών τους θα αντιδράσουν µπροστά στην προοπτική µαζικής εισαγωγής ξένων εργατών, που όχι µόνο θα χρησιµοποιούνταν για το πλευροκόπηµά τους στο µαλακό υπογάστριο, αλλά και για την εργασιακή τους αντικατάσταση κι εκπατρισµό («κινητικότητα των εργατών», το λένε οι προπαγανδιστές της Ε.Ε.). Γι’ αυτό και είχαν φροντίσει να δηµιουργήσουν, µε τις µυστικές τους υπηρεσίες και τους πράκτορές τους, αλλά και µε πληρωµένους ανθρώπους τους, διάφορες «οργανώσεις», τις οποίες τις ονόµασαν ακροδεξιές, και οι οποίες µαζί µε το σύνθηµα: «Έξω οι ξένοι», θα είχαν για ιδεολογία τους το ναζισµό, τον Χίτλερ, το φασισµό και τους αστούς δικτάτορες των χωρών τους. Έτσι, οποιαδήποτε µελλοντική κινητοποίηση των ντόπιων ευρωπαϊκών εργατικών τάξεων, στην µαζική εισαγωγή ξένων εργατικών χεριών απ’ τα αφεντικά της Ε.Ε., να στιγµατίζεται και να συκοφαντείται ως ρατσιστική, νεοναζιστική, φασιστική, ξενοφοβική, εθνικιστική, εγκληµατική και ότιδήποτε άλλο αρνητικό θέλετε. Τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας του εργοδοτικού κεφαλαίου το χειρίστηκαν επιδέξια το θέµα. Δηµιούργησαν το κλίµα και τις προϋποθέσεις να βγουν µπροστά, οι καλοπληρωµένες απ’ την Ε.Ε. και το κεφάλαιο, «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», οι οποίες ξεφύτρωσαν η µία µετά την άλλη, όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά σ’ ολάκερη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Γιόµισε, ξαφνικά, ο τόπος από πληρωµένες «αντιρατσιστικές», «ανθρωπιστικές», «αντιφασιστικές» οργανώσεις, από «δίκτυα», από «συντονιστικά», από «παρατηρητήρια», που έχουν ένα µεγάλο βήµα προβολής και υποστήριξης από τα ΜΜΕ, τα οποία εξήραν τις «ευαισθησίες» τους και τον «ουµανισµό» τους. Την ίδια περίοδο η Ε.Ε. χρηµατοδοτούσε διαπολιτισµικά προγράµµατα, δεκάδες καθηγητές πανεπιστηµίων της Ελλάδας έγιναν οι προφέσορες του «αντιρατσισµού», του «πολυπολιτισµού», των «ανοικτών συνόρων», της «ανεκτικότητας» και του «δικαιώµατος στη διαφορά».

Όλες αυτές οι «οργανώσεις» της διαβόητης «κοινωνίας των πολιτών» – που τόσο προβάλλει ο αστικός κόσµος – κόλλησαν σαν παράσιτα δίπλα στις συνδικαλιστικές και κοµµατικές ηγεσίες, ιδιαίτερα σε εκείνες που ήταν ευάλωτες στον υπερεπαναστατισµό και τον κοσµοπολιτισµό και τις επηρέασαν ιδεολογικά. Σε λίγα χρόνια ακολούθησαν και οι µεγαλύτερες αριστερές συνδικαλιστικές και κοµµατικές ηγεσίες, ιδιαίτερα µετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το 1991. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, έγιναν «αντιρατσιστικές» και υπέρ των «ανοικτών συνόρων», καθώς και υπέρ της νοµιµοποίησης των εισαγόµενων εργατικών χεριών κι αυτές.

Το σχέδιο του ευρωπαϊκού και ντόπιου εργοδοτικού κεφαλαίου «πέτυχε»: Ποσοστό µικρότερο από το 11% του πληθυσµού όχι µόνο της Ελλάδας, αλλά και των άλλων χωρών της Ευρώπης, καθυβρίζει καθηµερινά χωρίς ντροπή και καµιά αναστολή, το 89% του λαού ως ρατσιστικό και ξενόφοβο. Όσοι ορθώθηκαν, σπασµωδικά, µπροστά τους καθυβρίστηκαν από τα ΜΜΕ µε πυρ οµαδικό και συντονισµένο. Αλλά, στο µεταξύ, το εργοδοτικό κεφάλαιο σχετικά ανενόχλητο, έφερνε τα 111 εκατοµµύρια των ξένων εργατών στην Ε.Ε. και τα 2-4 εκατοµµύρια των ξένων εργατών στη µικρή Ελλάδα – των 2.500.000 ντόπιων εργατών! Τα επιστηµονικά λαγωνικά του κεφαλαίου, που διαβάζουν τον Μαρξ και τον γνωρίζουν απ’ έξω, καλύτερα κι απ’ τα µέλη της Αριστεράς, σίγουρα θα ’χαν διαβάσει αυτά που έγραφε ο Ένγκελς, ο Μαρξ και η Διεθνής Ένωση Εργατών, όπως όλοι τους γνώριζαν και τους κοινωνικούς τους αγώνες στα λιµάνια ενάντια στην εισαγωγή ξένων εργατικών χεριών απ’ τα αφεντικά. Γι’ αυτό και φρόντισαν να φτάσουν αυτά, πρώτα, µε τις «αντιρατσιστικές» τους οργανώσεις, και να φωνάζουν για «ανοικτά σύνορα» και «διεθνισµό», πριν βγουν στα λιµάνια οι εργάτες που είχαν µια κάποια συνείδηση ταξικά. Και τα κατάφεραν…

Γράφει ο Μαρξ, στις 20.8.1867, για το «λοκ άουτ των καλαθοποιών-εργοδοτών του Λονδίνου»: «Μπρος σ’ ένα τόσο βίαιο γεγονός, οι εργάτες ξεσηκώθηκαν και δήλωσαν πως δεν θα δεχόντουσαν αυτές τις προϋποθέσεις (να διαλύσουν την ένωσή τους, να δεχτούν μείωση του μεροκάματου, γιατί αλλιώς θα πετιούνταν στο δρόμο). Τα αφεντικά είχαν προβλέψει όμως, αυτή την πορεία των πραγμάτων, γιατί είχαν στείλει ανθρώπους στο Βέλγιο να φέρουν εργάτες». Πόσο επίκαιρος κι αναγκαίος είναι ο Μαρξ για το εργατικό κίνημα σήμερα! Αυτό, λοιπόν, που χρειαζόταν τ’ αφεντικά στις μέρες μας, ήταν η κατασκευή όλων αυτών των ακροδεξιών και των «αντιρατσιστικών» τους οργανώσεων. Και τις έφτιαξαν… Αυτές οι ακροδεξιές μαϊμούδες πήγαιναν παρέα με τις «αντιρατσιστικές» τους μαϊμούδες. Μ’ ένα και μοναδικό σκοπό: Να αποπροσανατολίσουν, να παραπλανήσουν, να εκτροχιάσουν το εργατικό κίνημα απ’ την ταξική σύγκρουση με την πολιτική εισαγωγής ξένων εργατών απ’ τα αφεντικά. Έπρεπε να περάσουν πάνω από 15 χρόνια για να αποκαλυφθεί ότι τόσο μέσα στις «ναζιστικές», όσο και μέσα σε «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» δρουν οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών και του κεφαλαίου. Τα ίδια χρόνια από το 1990 και δώθε, κι ενώ τα σύνορα για τη μαζική εισαγωγή ήταν διάτρητα, οι αστυνομικές υπηρεσίες του κεφαλαίου, συλλάμβαναν και λαθρομετανάστες, τους κακοποιούσαν μπροστά σε κάποια ΜΜΕ, ώστε προβάλλοντας αυτά τα γεγονότα, να προκαλέσουν την ανθρωπιστική συγκίνηση, κυρίως της Αριστεράς, αναγκάζοντάς την να βγει στους δρόμους και να απαιτεί τ’ αντίθετα απ’ αυτά που έπρεπε να απαιτεί. Να απαιτεί δηλαδή «άνοιγμα», κι άλλο, των συνόρων στη μαζική εισαγωγή ξένων εργατικών χεριών, τη στιγμή που έπρεπε να βρίσκεται στις συνοριακές διαβάσεις για να εξηγεί στους ξένους εργάτες, που θα αποπειρώνταν να μπουν στη χώρα, να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους. Έτσι η Αριστερά (μικροαστική, «επαναστατική», «κομμουνιστική», διεθνιστική, αντικαπιταλιστική, κ.ο.κ.) έγινε αντιμαρξιστική και οδηγήθηκε χωρίς ουσιαστικά να το αντιληφθεί πώς, να υιοθετήσει στην ουσία της την πολιτική του εργοδοτικού κεφαλαίου για μαζική εισαγωγή δεκάδων εκατομμυρίων ξένων εργατών-μετοίκων. Κι αυτή η Αριστερά έφτασε στο έσχατο σημείο να καθυβρίζει την εργατική τάξη της χώρας, ως «ρατσιστική» και «ξενόφοβη»! Ο ιδεολογικός και πολιτικός εγκλωβισμός της στην πολιτική του κεφαλαίου σ’ όλο του το μεγαλείο.

Σήμερα, στην Ελλάδα, αυτά τα ακροδεξιά ή νεοναζιστικά άλλοθι του εργοδοτικού κεφαλαίου, δεν χρειάζονται πια. Γι’ αυτό κι αυτές οι ακροδεξιές οργανώσεις είτε έκλεισαν είτε υπολειτουργούν – αφού η Αριστερά ανέλαβε για λογαριασμό των αφεντικών, να εισάγει μαζικά τα ξένα εργατικά χέρια, τους νέους παρίες… για να κάνουν παρίες και τους ντόπιους εργάτες…

Οι οικονομικοί «μετανάστες» είναι ο Δούρειος Ίππος του κεφαλαίου για την άλωση των εργασιακών κατακτήσεων των ντόπιων

Ο βασικός στόχος του εργοδοτικού κεφαλαίου είναι η αύξηση της κερδοφορίας του μέσα από τη μείωση του κόστους εργασίας. Γι’ αυτό εισάγει και χρησιμοποιεί τα εκατομμύρια των ξένων εργατικών χεριών ως παραπανίσιο πληθυσμό, που θα ασκήσει τρομακτικές πιέσεις στους ντόπιους εργαζόμενους για τη μείωση του κόστους εργασίας. Όπως ο Δούρειος Ίππος ήταν το μέσο των Ελλήνων βασιλιάδων για να ξεγελάσουν τους Τρώες, να τους αλώσουν από μέσα και να καταλάβουν την Τροία, έτσι και οι ξένοι εργάτες είναι το μέσο για τα εργοδοτικά αφεντικά, για να ξεγελάσουν (για να παραλύσουν) τις αντιδράσεις των ντόπιων εργατών, να πλευροκοπήσουν τις εργατικές τους κατακτήσεις, και τελικά να τις καταβαραθρώσουν όλες αμαχητί. Ήδη στην πράξη έχουν απορυθμίσει όλες τις εργατικές κατακτήσεις, για την κύρια μάζα των εκατομμυρίων γηγενών εργαζομένων. Τώρα επιδιώκουν και τη νομοθετική τους κατοχύρωση για να προχωρήσουν σ’ ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων των ντόπιων εργατών. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, απαιτούν την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εξατομίκευσή τους κατ’ ατομική περίπτωση, παρακάμπτοντας ή καταργώντας τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Πηγή: Ντούσας Δημήτρης Μαρξισμός και Σύγχρονη Μετανάστευση Αθήνα 2009 Σελίδες: 366

http://www.inprecor.gr/index.php/archives/31658