Δεν ήξεραν, δεν διάβασαν, δεν άκουσαν, δεν ρώτησαν

Δεν ήξεραν, δεν διάβασαν, δεν άκουσαν, δεν ρώτησαν

Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη*

Πολλές φορές διερωτάται ο μέσος πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας αν πραγματικά αυτά που ακούει είναι από τον αληθινό κόσμο ή το υπερπέραν. Όταν δηλαδή διαπιστώνει πως παρά τη σχεδόν απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών στη συνείδησή τους, παρά το γεγονός ότι συνεχίζει να μη σχεδιάζεται τίποτα σε αυτόν τον τόπο, να μην υπάρχει στρατηγική την ώρα που απειλείται υπαρξιακά το κράτος και η χώρα, δηλαδή η κατάρρευση είναι καθημερινώς προ των πυλών, την προχειρότητα, τον αυτοσχεδιασμό, την επιπολαιότητα, την έλλειψη κοινού νου ακόμα και την απουσία αισθητικής, όλα αυτά τα έχουμε συνηθίσει.

Εκείνο που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες μας είναι ότι θα έφτανε στο σημείο η πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας, να μας λέει κατάμουτρα ακόμα και στις ώρες της χειρότερης γελοιοποίησής μας ή στις στιγμές απόλυτου αυτοσαρκασμού γι’ αυτό που μας κατάντησαν, πως θα έφταναν πολιτικοί που ηγούνται εδώ και δεκαετίες αυτής της χώρας να μας λένε κατάμουτρα, πως αυτό το περίφημο κείμενο της Τρόικας, το επονομαζόμενο μνημόνιο, το ψήφισαν μεν δεν ήξεραν δε, δηλαδή δεν διάβασαν για να ξέρουν. Αυτό σημαίνει πως η χώρα υπέγραψε μια διεθνή σύμβαση που μας δεσμεύει και μας δένει χειροπόδαρα για τις επόμενες δεκαετίες, χωρίς να έχει διαβάσει η ηγεσία της χώρας, δηλαδή αυτοί που το υπέγραψαν, το κείμενο που υπέγραψε.

Αυτό στην ιστορία των κρατών και γενικά στη διεθνή πολιτική ανά τους αιώνες δεν πρέπει να έχει ξανασυμβεί σε κράτος ακόμα και αυτά που υπογράφουν συμφωνίες ήττας. Το ίδιο παρόμοιο φαίνεται να γίνεται με τον Χριστόφια στο Greentree του LongΙsland όπου ο Πρόεδρος της Κύπρου πήγε απροετοίμαστος για τις εξελίξεις, οι οποίες ήσαν προβλέψιμες και αυτή τη στιγμή διακυβεύεται και το μέλλον, δηλαδή η ύπαρξη του άλλου ελληνικού κράτους, διότι ακριβώς η Λευκωσία όπως και η Αθήνα μεθοδεύουν την παρουσία τους στον κόσμο και την αντιμετώπιση ζητημάτων υπαρξιακής υφής, δηλαδή επιβίωσης κρατικής και εθνικής, κατά τρόπο απόλυτα πρόχειρο και χωρίς κανένα συγκροτημένο σχέδιο, σε σχεδόν κανένα τομέα της δημόσιας ζωής κυρίως του κράτους των Αθηνών, αλλά εσχάτως και της Λευκωσίας σε σχέση με τη διαχείριση του Κυπριακού προβλήματος, πράγμα που σημαίνει ότι το έθνος των Ελλήνων διέρχεται πραγματικά σε ό,τι αφορά την κρατική του υπόσταση υπαρξιακή κρίση.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα και σκεπτόμενοι τα εγκληματικά λάθη που έχουν γίνει είτε από ανικανότητα, δόλο, αμέλεια και αδιαφορία από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, σκεπτόμαστε ποιος θα πληρώσει την κατάσταση από την καταστροφική εξέλιξη του μνημονίου στη χώρα, ποιες είναι οι πολιτικές, ίσως μάλιστα και ποινικές ευθύνες των πολιτικών που οδήγησαν μια περήφανη χώρα και έναν αξιοπρεπή λαό σε ένα απίστευτο διασυρμό, στην ταπείνωση, στην εξαθλίωση, τη φτώχεια και την απελπισία. Όταν μιλούμε για εγκλήματα των πολιτικών θυμόμαστε πάντοτε τη σοφή ρήση του Ταλεϋράνδου προς τον Μέγα Ναπολέοντα όταν απευθυνόμενος προς τον μεγαλειότατο και αναφερόμενος σε εγκλήματα που είχαν γίνει εις βάρος πολιτικών αντιπάλων του Ναπολέοντα, του είπε το περίφημο «Μεγαλειότατε αυτό δεν είναι έγκλημα είναι λάθος», δηλαδή κάτι πολύ χειρότερο.

Η κάθαρση και η ανάκαμψη της χώρας, Αθήνας και Λευκωσίας, θα επέλθει μόνο με αλλαγή πολιτικού προσωπικού και πολιτική εξαφάνιση αυτών οι οποίοι διέπραξαν τουλάχιστον από ανικανότητα και αδιαφορία εγκλήματα κατά της χώρας, του λαού και του έθνους, γιατί στην πολιτική τιμωρείται όχι μόνο ο δόλος, αλλά συνήθως η αμέλεια, η αδιαφορία και η ανικανότητα, εν προκειμένω μιλούμε για εγκληματική αμέλεια και ανικανότητα η οποία μπορεί να έχει ως κόστος το τέλος ενός κράτους.

*Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

http://www.philenews.com/