Φτωχοί πολίτες, πλούσια κόμματα

Φτωχοί πολίτες, πλούσια κόμματα

Ρεπορτάζ : Θάνος Κολοβός – Τόνια Κανελλίδου

Η οικονομική κρίση μπορεί να έχει γονατίσει τους Έλληνες πολίτες και κυρίως τους μισθωτούς και συνταξιούχους, αλλά δεν απαγορεύει στην Ελλάδα να κατέχει την τέταρτη υψηλότερη δημόσια χρηματοδότηση στα πολιτικά κόμματα ανάμεσα σε 24 ευρωπαϊκά κράτη, αναλογικά -πάντα- με τον πληθυσμό των χωρών.

Στη σχετική λίστα την πρώτη θέση καταλαμβάνει το Λουξεμβούργο, όπου η κατά κεφαλήν επιβάρυνση ανέρχεται στα 19,3 ευρώ ετησίως, ενώ τη δεύτερη και τη τρίτη θέση - πριν από τη χώρα μας - στη λίστα κατατάσσονται η Νορβηγία και η Φινλανδία, με «δείκτες κρατικής χρηματοδότησης ανά κάτοικο 7,81 και 5,73 ευρώ αντίστοιχα. Φυσικά, το βιοτικό επίπεδο των πολιτών των συγκεκριμένων χωρών δεν έχει καμία σχέση με των Ελλήνων.

Η σύγκριση

Στη «μικρή», λοιπόν, Ελλάδα των 10.787.690 κατοίκων, η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων το 2010 άγγιξε τα 48.800.000 ευρώ. Δηλαδή, κάθε κάτοικος καταβάλλει 4,52 ευρώ, προκειμένου να συντηρηθούν τα έξι κόμματα. Η -επίσης- δοκιμαζόμενη Πορτογαλία έχει πληθυσμό 10.637.713 κατοίκους. Ωστόσο, τα κόμματα στη χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου εισπράττουν από τον δημόσιο προϋπολογισμό μόλις 8.520.000 ευρώ. Η διαφορά είναι χαώδης. Και συνεχίζουμε...

Το Βέλγιο με πληθυσμό 10.666.866 κατοίκων δίνει στα κόμματα 16.710.000 ευρώ ως κρατική επιχορήγηση, δηλαδή 1,57 ευρώ κάθε Βέλγος τον χρόνο. Η Ουγγαρία, που πληθυσμιακά συγκρίνεται και αυτή με τη χώρα μας, αφού ο πληθυσμός της είναι 10.030.975 κάτοικοι, δίνει το ποσό των 18.410.000 ευρώ ως χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων ή 1,84 ευρώ τον χρόνο κάθε πολίτης. Τα προαναφερόμενα ποσά απέχουν παρασάγγας από τα 49 εκατ. ευρώ που διασπαθίζονται από τα δημόσια, ελληνικά, ταμεία για τη στήριξη των κομμάτων στη χώρα μας.

Πόσο είναι οι επιχορηγήσεις

Όπως προείπαμε, βάσει των επίσημων στοιχείων το 2010, σε μια χρονιά ύφεσης και σκληρής λιτότητας, τα κόμματα επιχορηγήθηκαν με 48,8 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό αποδεικνύεται και από το έγγραφο που κατέθεσε στα πρακτικά της Βουλής η αναπληρώτρια υπουργός Εσωτερικών, κυρία Φώφη Γεννηματά, στις 22/11/2011, κατά τη διάρκεια συζήτησης σχετικής επίκαιρης ερώτησης. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως να δούμε πώς έγινε η κατανομή, καθώς είναι γνωστά τα χρέη των δύο κομμάτων εξουσίας στις τράπεζες, αλλά και η δίμηνη «στάση πληρωμών» που λαμβάνει χώρα στους υπαλλήλους του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Η κατανομή της χρηματοδότησης για το 2010 έγινε ως εξής: ΠΑ.ΣΟ.Κ. 19.809.000 €, Ν.Δ. 15.056.267 €, Κ.Κ.Ε. 4.962.086 €, ΛΑ.Ο.Σ. 3.991.816 €, ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 3.504.108 € και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ 1.746.103 €.

Αυτά για το 2010, καθώς το 2011 τα κόμματα έλαβαν συνολικά 40,5 εκατομμύρια ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο το πρώτο τρίμηνο του έτους έλαβαν 13.504.656 εκατομμύρια ευρώ, από τα οποία 12.298.883 εκατομμύρια ευρώ ήταν επιχορήγηση και 1.205.772 εκατομμύρια ευρώ ήταν ενίσχυση για ερευνητικούς σκοπούς.

Υπάρχουν και έκτακτες επιχορηγήσεις

Αξιοσημείωτο είναι ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί που συμμετέχουν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και στην Ευρωβουλή δεν λαμβάνουν μόνο τα παραπάνω ποσά, αλλά δικαιούνται και έκτακτες επιχορηγήσεις σε περιόδους εκλογικών αναμετρήσεων. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, ακόμα και σε περίπτωση διεξαγωγής δημοψηφίσματος, τα κόμματα θα επιχορηγούνταν με ένα νέο ποσό που θα έφτανε το 30% της εκλογικής αποζημίωσης.

Όπως ορίζει ο νόμος 3023/2002 «Χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων από το Κράτος. Έσοδα και δαπάνες, προβολή, δημοσιότητα και έλεγχος των οικονομικών των πολιτικών κομμάτων και των υποψηφίων βουλευτών» (ΦΕΚ 146/Α΄/25.6.2002), τα πολιτικά κόμματα χρηματοδοτούνται από το κράτος, προκειμένου να αντιμετωπίζουν μέρος των λειτουργικών και των εκλογικών δαπανών τους.

Η κρατική χρηματοδότηση διακρίνεται σε τακτική και εκλογική. Η τακτική χρηματοδότηση καταβάλλεται κατ’ έτος και ανέρχεται σε ποσοστό ένα κόμμα μηδέν δύο τοις χιλίοις (1,02‰) των τακτικών εσόδων του Κρατικού Προϋπολογισμού του αντίστοιχου οικονομικού έτους.

Η εκλογική χρηματοδότηση καταβάλλεται κάθε φορά που διεξάγονται γενικές βουλευτικές εκλογές ή εκλογές για την ανάδειξη των Ελλήνων αντιπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ανέρχεται σε ποσοστό έως μηδέν κόμμα είκοσι δύο τοις χιλίοις (0,22‰) των τακτικών εσόδων του Κρατικού Προϋπολογισμού του οικονομικού έτους κατά τη διάρκεια του οποίου διεξάγονται οι εκλογές.

 
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=435092&cid=4
 

Τα ίδια και στην Κύπρο!

 

Η Επιχορήγηση των Πολιτικών Κομμάτων και των Οργανώσεων θα πρέπει σταματήσει και να απαγορευθεί δια νόμου. Η δημοσιογράφος Κάτια Σάββα ανέφερε στο ρεπορτάζ της στις 29 Νοεμβρίου 2011 (Βγάζουν έξω την ουρά τους) όσον αφορά τις επιχορηγήσεις των κομμάτων από τον κρατικό κορβανά, ότι τα τελευταία δύο χρόνια τα κόμματα και οι οργανώσεις τους εισέπραξαν από το Κράτος, δηλαδή από εμάς – εσένα και εμένα και όλους τους άλλους φορολογούμενους πολίτες που δεν είναι μέλη κομμάτων και οργανώσεων - το ποσό των 13.5 εκατ. Ευρώ!

Συνοπτικά το ποσό αυτό προέρχεται από τις διάφορες φορολογίες τις οποίες καταβάλλουν στο κράτος κάπου 30.οοο φορολογούμενα κομματικά μέλη και κάπου 500.οο0 φορολογούμενοι που δεν είναι μέλη σε οποιονδήποτε κόμμα. Συνεπώς το μεγαλύτερο ποσό από τα 13.5 εκατ. ευρώ τα πήραν από μη μέλη.

Πέραν, όμως, από τα μετρητά που λαμβάνουν από το κράτος τα κόμματα, οι οργανώσεις τους και τα στελέχη τους, απολαμβάνουν σε ατομικό επίπεδο και μια σειρά άλλα προνόμια και ωφελήματα:

1. Το κράτος – δηλαδή εσύ κι εγώ- πληρώνουμε μισθούς και επιδόματα στους πιο κάτω:

Πρόεδρο της Δημοκρατίας, βουλευτές, υπουργούς, προέδρους ημικρατικών οργανισμών, προέδρους κρατικών επιτροπών, δημάρχους κ.ά. που κατέχουν κρατικές θέσεις στις οποίες διορίζονται κατά κανόνα στελέχη κομμάτων και σπανίως εξωκομματικοί.

2. Άτομα που εξυπηρετούν τους πιο πάνω:

Το κράτος – δηλαδή εσύ κι εγώ – πληρώνουμε τους μισθούς και τα ωφελήματα εκατοντάδων φρουρών, εκατοντάδων γραμματέων και φαρισαίων, 62 «επιστημονικών συνεργατών» ένα για κάθε βολευτή και κάθε ευρωβολευτή, δεκάδων οδηγών, κλητήρων και άλλων υπηρετών για να διεκπεραιώνουν τις κρατικές, οικογενειακές και προσωπικές εργασίες τους των κομματικών στελεχών που κατέχουν κάποια κρατική θέση. Πληρώνουμε επίσης για τα έξοδα παραστάσεων τους, ήτοι για τις διασκεδάσεις τους, για τη ψυχαγωγία τους και άλλες ενασχολήσεις τους κατά τις ελεύθερες τους ώρες.

Όλα αυτά στοιχίζουν στο κράτος - δηλαδή σε εμάς τους φορολογούμενους - πολλές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.

Ας κάνουμε, όμως, ορισμένους υπολογισμούς σχετικά με τα κρατικά επιδόματα στα κόμματα και τις οργανώσεις. Ας θεωρήσουμε ότι ένας μισθός των 30.000 ευρώ είναι ικανοποιητικός τη σήμερον ημέρα για έναν κομματικό αξιωματούχο ή υπάλληλο ή έμμισθο αν προτιμάτε. Συνεπώς το ΑΚΕΛ λ.χ. με 2.416009 ευρώ (!!!) επιχορήγηση το 2011 μπορούσε να εργοδοτήσει 80 υπαλλήλους. Θα μπορούσε δηλαδή με τα χρήματά μας να στελεχώσει όλες τις θέσεις κομματικής εξουσίας ανά το παγκύπριο. Το ίδιο ασφαλώς θα μπορούσε να κάνει και ο ΔΗ.ΣΥ. Τα άλλα κόμματα ασφαλώς σε κάπως ολιγότερο βαθμό. Τα έμμισθα κομματικά «στελέχη» κατά κανόνα δεν εκλέγονται από τα μέλη αλλά ορίζονται από την ηγεσία. Επικρατεί δηλαδή η λεγόμενη «κοπτάτσια».[1] Λόγω της πρακτικής αυτής η Ηγεσία με τόσους πολλούς έμμισθους στη διάθεσή της είναι σε θέση να ελέγχει και να επιβάλλει τη θέλησή της σε όλα τα μέλη και όχι μόνο.

Προτού αρχίσει η επιχορήγηση των κομμάτων από το Κράτος τα κόμματα συντηρούνταν από διάφορες πηγές:

1. από τα μέλη και τους οπαδούς,

2. από όμορες κοινωνικές οργανώσεις,

3. από ιδιόκτητες επιχειρήσεις,

4. από επιχειρήσεις που προσέβλεπαν σε κάποιαν εύνοια ή προτίμηση σε προσφορές για προμήθειες υλικών ή ανάληψη εκτέλεσης έργων του δημοσίου

5. από διάφορες άλλες πηγές.

Η συντήρηση των κομμάτων από τα μέλη και τους οπαδούς τους δεν αναδεικνύει κανένα ηθικό-πολιτικό θέμα. Οι εισφορές όμως από άλλες πηγές, ιδιαίτερα οι αδιαφανείς, διεγείρουν. Θα πει κανείς ότι λαμβάνοντας από το κράτος ως ετήσια επιχορήγηση τόσο μεγάλα χρηματικά ποσά, τα κόμματα και οι οργανώσεις τους αποκτούν τη δυνατότητα να εργοδοτούν υπαλλήλους για την κάλυψη των αναγκών τους σε όλη την επικράτεια του κράτους. Αυτό απελευθερώνει τα κόμματα από την ανάγκη να βασίζονται στις εισφορές των μελών, των οπαδών, των επιχειρήσεων και των άλλων αδιαφανών πηγών.

Κατά την διάρκεια της θητείας μου στο ΑΚΕΛ ως απλό μέλος μόνο για τρία πράγματα με καλούσαν στις κομματικές συνεδριάσεις:

1. Στην έναρξη του ετήσιου οικονομικού διαβήματος για να δηλώσω το ύψος της εισφοράς μου και για να μαζέψω χρήματα από οπαδούς και φίλους,

2. Για να λάβω μέρος σε εκλογική καμπάνια για την εκλογή κάποιων συντρόφων που επέλεξε η Ηγεσία, και

3. Για να ακούσω, μαζί με τα άλλα μέλη της κομματικής μου ομάδας κάποιον από την κεντρική ή επαρχιακή ηγεσία να μας κάνει διάλεξη ή να μας αναλύει την πολίτική του κόμματος για κάποιο πολιτικό θέμα. Ουδέποτε με κάλεσαν να λάβω μέρος σε ελεύθερη συζήτηση για κάποιο θέμα.

Αν λέω ψέματα, ας έρθει ο οποιοσδήποτε πρώην σύντροφος να με διαψεύσει. Είμαι όμως σίγουρος ότι η κατάσταση χειροτέρευσε. Με τόσα πολλά χρήματα που παίρνουν τα κόμματα (οι Ηγεσίες τους εννοείται) από το κράτος δεν νιώθουν υποχρεωμένες προς τα μέλη και τους οπαδούς. Μπορούν να λειτουργούν άνετα και ομαλά και χωρίς αυτούς. Κα εδώ είναι το κλειδί της ιδιόμορφης κατάστασης που δημιουργείται με την επιχορήγηση από το κράτος. Με την επιχορήγηση αυτή μια ομάδα ανθρώπων - 50, 60, 100 - μαζί με όλα τα σύγχρονα μέσα - εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ηλεκτρονικά κ.λπ. - που έχει στη διάθεσή της για να φτάνει η φωνή της σε όλο τον πληθυσμό μπορεί να λειτουργεί άνετα χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα μέλος, σε κανένα οπαδό. Συνεπώς τα σημερινά κόμματα, ιδιαίτερα τα μεγάλα, συντίθενται ουσιαστικά από τα μέλη της Ηγεσίας και από ένα πελατολόγιο που προσμένει από το κόμμα της επιλογής του κάποτε κάποια εξυπηρέτηση ή εύνοια. Η ύπαρξη των μελών είναι για το θεαθήναι. Κανείς από την Ηγεσία δεν τους λαμβάνει υπόψη του όσον αφορά τη διαμόρφωση πολιτικών θέσεων.

Το Κόμμα ουσιαστικά λειτουργεί ως επιχείρηση. Από τη μια βρίσκεται η Ηγεσία ως η διεύθυνση της επιχείρησης και από την άλλη βρίσκονται τα μέλη-πελάτες. Η Ηγεσία παράγει πολιτική και μαζί με τους κατώτερους έμμισθους την διαθέτει στο πελατολόγιο της. Μόνο όταν επέλθει μια μεγάλη «κρίση ηγεσίας» εμφανίζεται και η δυνατότητα να αλλάξει το κομματικό κατεστημένο, κι αυτό σε κάποιο βαθμό, με την έννοια ότι υπάρχοντα στελέχη δυνατόν να αντικαταστήσουν άλλα στελέχη στην κορυφή της ιεραρχίας και σε κατώτερα επίπεδα, πράγμα που ουσιαστικά δεν αλλάζει το χαρακτήρα του κόμματος.

Στα σύγχρονα πολιτικά κόμματα που επιχορηγούνται από το Κράτος γενικά ή το κυπριακό κράτος ειδικά, κυριαρχεί μια μικρή ομάδα επαγγελματιών πολιτικών που λέγονται κομματικά στελέχη ή συλλογικά λέγονται κομματική Ηγεσία. Ουσιαστικά αυτά τα στελέχη, δηλαδή η Ηγεσία είναι το Κόμμα. Είχα έρθει στο συμπέρασμα αυτό εκ πείρας όταν ήμουν μέλος του ΑΚΕΛ, πριν πολλά χρόνια. Διότι το κριτήριο με βάση το οποίο κρίνουμε πια είναι η ουσία της λειτουργικότητας ενός κόμματος είναι η απάντηση στο ερώτημα: «ποιος παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις;». Τα απλά μέλη των κομμάτων δεν έχουν καμιά εξουσία, δηλαδή δεν λαμβάνουν μέρος στις διαδικασίες που παίρνονται οι αποφάσεις. Απλά προσφέρουν υποστήριξη και κάθε είδος βοήθειας που ζητείται από την ηγεσία και κάθε τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια εκλέγουν αντιπροσώπους σε συνέδριο, το οποίο κι αυτό λειτουργεί με αντιδημοκρατικό τρόπο. Ακόμη και σε περιπτώσεις που ζητείται από τα μέλη να αποφασίσουν ή απλώς να πουν την γνώμη τους επί ενός θέματος, η απόφασή τους ή η γνώμη τους δυνατόν να απορριφθεί από την ηγεσία, αν αυτή διαφωνεί με τη ληφθείσα απόφαση. (Βλέπε την περίπτωση που κριτίκαρα πριν μερικά χρόνια: Για τη "Δημοκρατία" του κ. Χριστόφια. Του Χαμπή Κιατίπη 18 Νοεμβρίου, 1995)

Όπως, λοιπόν, σε κρατικό επίπεδο κυριαρχεί και εξουσιάζει μια μικρή ομάδα ανθρώπων – μια ολιγαρχία – έτσι και στα πολιτικά όργανα και τις οργανώσεις τους κυριαρχεί ένας αρχηγός και μερικά στελέχη που τον πλαισιώνουν.

Το επικρατούν πολιτικό ή πολιτειακό σύστημα διακυβέρνησης, που σήμερα λέγεται Αστική Δημοκρατία ή Κοινοβουλευτική ή Προεδρική Δημοκρατία, εξασφαλίζει σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων – κατά κανόνα σε μια ή περισσότερες κομματικές ηγεσίες- την κρατική εξουσία, μέσω της οποίας επιβάλλει τη θέλησή της πάνω στον πληθυσμό του κράτους. Με ταυτόσημο τρόπο επικρατεί μια κομματική ηγεσία πάνω στα κατώτερα στελέχη και τα απλά κομματικά μέλη.

Τα κομματικά στελέχη κυριαρχούν επίσης και στο νομοθετικό σώμα, τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κυβέρνηση και η Βουλή τα μέλη της οποίας προέρχονται από τα κόμματα - δηλαδή εν σώματι η κομματική ολιγαρχία – πήρε την απόφαση να παίρνει χρήματα από τις τσέπες μας και να τα διανέμει στα κομματικά στελέχη, δηλαδή στους ίδιους τους εαυτούς τους. Αυτή η πράξη είναι ουσιαστικά ένα είδος ληστείας, διότι αν και φαινομενικά δεν χρησιμοποιεί βία για να πάρει τα χρήματα από τις τσέπες μας, στην περίπτωση που αρνηθεί κάποιος να πληρώσει τους φόρους του που πάνε στη χρηματοδότηση των κομμάτων και των οργανώσεων τους, θα τον συλλάβουν και θα τον εξαποστείλουν κατά φυλακισμένων μνημάτων μεριά.

Το ‘χουμε πει και γράψει πολλές φορές: Τα κόμματα δεν λειτουργούν δημοκρατικά με βάση τις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας, αλλά αντίθετα αρνούνται και καταπατούν αυτές τις αρχές ακολουθώντας τις αρχές του λεγόμενου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ή της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας που ουσιαστικά αποσκοπούν στο να αποστερούν από τα μέλη του κόμματος τη δύναμή τους μεταφέροντάς τη σε ορισμένα κομματικά μέλη που καθίστανται ηγετικά στελέχη και τα οποία κατέχοντες τη συσσωρευμένη δύναμη των μελών αποκτούν εξουσία πάνω στα μέλη, κι όταν κατορθώσουν να κατακτήσουν και την κρατική εξουσία τότε κυριαρχούν και εξουσιάζουν όλους μας. Η ηγεσία του κάθε κόμματος αντλεί επίσης εξουσία και από εξωγενείς παράγοντες, όπως λ.χ. από μια μικρή ή μεγάλη εκλογική δύναμη ή αλλιώς ένα εκλογικό πελατολόγιο, αντλεί υποστήριξη από όμορες ντόπιες ή ξένες οργανώσεις, από επιχειρήσεις που προσμένουν ευνοϊκή μεταχείριση, και από αλλού. (Βλέπε σχεδιάγραμμα Πολιτικού Κόμματος: Πυραμιδικός χαρακτήρας του τρόπου οργάνωσης μιας κοινωνικής οργάνωσης)

Για να λειτουργήσει πραγματικά δημοκρατικά τόσο το Κράτος όσο και τα πολιτικά κόμματα και οργανώσεις θα πρέπει να λειτουργήσουν με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, δηλαδή οι αποφάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται από τα ίδια τα μέλη των κομμάτων. Αν και όταν λειτουργήσουν τα κόμματα με βάση τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας της Άμεσης Δημοκρατίας είναι σίγουρο ότι όλοι οι πολίτες του κράτους θα γίνουν μέλη των κομμάτων. Η λεγόμενη ηγεσία των κομμάτων θα μετατραπεί σε συντονιστικό ή υπηρεσιακό σώμα προς τα μέλη, δηλαδή εφόσον δεν θα παίρνει τις αποφάσεις θα βοηθά τα μέλη να παίρνουν τις αποφάσεις και να τις εφαρμόζουν. Αν και όταν γίνει κατορθωτό να μετατραπούν τα πολιτικά κόμματα και οι οργανώσεις τους σε πραγματικά δημοκρατικούς θεσμούς τότε θα μπορέσει και το κράτος – η κοινωνία δηλαδή- να λειτουργήσει με πραγματικά δημοκρατικό τρόπο. Σε μια κοινωνία που θα λειτουργεί με βάση τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας της Άμεσης Δημοκρατίας η ύπαρξη κομμάτων και κράτους όπως τα γνωρίζουμε σήμερα δεν θα είναι αναγκαία.

Στο μεταξύ θα πρέπει να αγωνιστούμε με βασικό σκοπό να αφαιρέσουμε από τα μη δημοκρατικά κόμματα και οργανώσεις – και σήμερα όλα είναι τέτοια - την πηγή μιας από τις βασικές μορφές δύναμης – την τεράστια κρατική επιχορήγηση- που απομυζούν από τις τσέπες μας, έτσι ώστε να ελαφρύνουμε το διαφέντεμα που ασκούν πάνω σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Πέστε μου, παρακαλώ, ποιοι είναι υπεύθυνοι για τις δικοινοτικές συγκρούσεις, για τις ταξικές και άλλες κοινωνικές συγκρούσεις, για τη διχοτόμηση της Κύπρου και του λαού της, για το χάσιμο 300 τόσων εκατομμυρίων λιρών που προορίζονταν για τους πυραύλους S300, για τη μεγαλύτερη ληστεία που έγινε ποτέ στην Κύπρο το 1998-2000 με όπλο το Χρηματιστήριο, για τη θανατηφόρα έκρηξη στο Μαρί και τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ζημιές στην οικονομία του τόπου, για τις διαχρονικές ατασθαλίες και σκάνδαλα, για τον κρατικό αρχοντοχωριατισμό που ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα εισπράττει. Θα με επιπλήξετε ασφαλώς γιατί δεν αναφέρω αυτό και εκείνο. Για να αναφερθούν όλα θα πρέπει να γράψουμε ολόκληρα βιβλία.

Για όλα αυτά που αναφέραμε και όλα όσα δεν αναφέραμε υπεύθυνα είναι τα κόμματα γενικά και οι ηγεσίες τους ειδικά, τόσο εκείνα που κυβέρνησαν τον τόπο είτε ως κυρίαρχες είτε ως επικουρικές δυνάμεις, όσο και εκείνα που δεν κυβέρνησαν, αλλά είχαν βουλευτές στη Βουλή και εκπροσώπους στους ημικρατικούς, στα δημαρχεία και σε άλλα κρατικά σώματα.

Όσο τα Κόμματα συνεχίζουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο και όσο δεν εφαρμόζουν στη λειτουργία τους τις αρχές και κανόνες της Άμεσης Δημοκρατίας χαΐρι δεν πρόκειται να δούμε. Θα μας ληστεύουν κάθε χρόνο κανονικά. Αυτό θέλετε; Θα το ανέχεστε για πολύ ακόμη ή θα ανακτήσετε την πολιτική σας δύναμη και συλλογικά να απαιτήσετε τα δίκαιά σας;

Αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο και σε πολλές περιπτώσεις και χειρότερα συμβαίνουν τόσο στη μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα, αλλά και δυστυχώς σε όλες τις χώρες-κράτη του κόσμου.

________________________________________
[1] κοπτάτσια < ρωσική, кооптация < λατινική cooptatio
Διαδικασία σε αιρετό σώμα κατά την οποία παρακάμπτονται για διάφορους λόγους οι αρχαιρεσίες και επιβάλλονται, από ανώτερο βαθμό διοίκησης, μέλη που δεν προήλθαν από αρχαιρεσίες αλλά προσλήφθηκαν για αυτό το σκοπό. (Βικιλεξικό: http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B1 )

http://www.kiatipis.org/Articles_gr_Kiatipis/2011/2011-11-30_Funding.of.Parties.htm