Γεωστρατηγική στην Ανατολ. Μεσόγειο (β)

Το νέο γεωστρατηγικό τοπίο στην Ν/Α Μεσόγειο

και η ελληνο-ισραηλινή συνεργασία

Γ. Στρατηγικοί στόχοι της νεο-χαλιφατικής Τουρκίας.

Οι σημαντικοί στόχοι της Τουρκίας, τους οποίους επιδιώκει με σπουδή και συμπαγείς, όσο και επικίνδυνες, διπλωματικές κινήσεις, είναι οι εξής:

Πρώτος στόχος της είναι να ελέγξει εν τω μεταξύ τα στρατηγικά κοιτάσματα Μοσούλης και Κιρκούκ στο Βόρειο Ιράκ (Ιρακινό Κουρδιστάν), και ιδιαιτέρως μετά την επερχόμενη (2011 τελικώς) αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων. Η Τουρκία αντιλαμβάνεται κάτι που στην πατρίδα μας δεν έχει εισέτι γίνει αντιληπτό: το Ιράκ, μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων δεν θα είναι μια πραγματική ομοσπονδία. Άλλωστε, φαίνεται καθαρά αυτό και από το γεγονός ότι πέντε περίπου μήνες μετά από τις διεξαχθείσες κοινοβουλευτικές εκλογές, η Βαγδάτη δεν κατόρθωσε ακόμη να αποκτήσει κυβέρνηση! Το Ιράκ, στην καλύτερη περίπτωση οδηγείται σε τρία “χαλαρότατα συνομόσπονδα” κράτη κατά την διαίρεση των παλαιών οθωμανικών σαντζακίων: Το Σαντζάκι της Μοσούλης, το Σαντζάκι της Βαγδάτης και το Σαντζάκι της Βασόρας. Το πρώτο και το τρίτο είναι άκρως ενδιαφέροντα για την τουρκική γεωστρατηγική αντίληψη εθνικής ασφαλείας και για την ιδική της προβολή ισχύος στα τεράστια, επίσης, κοιτάσματα του Σαντζακίου της Βασόρας με σιιτικό πληθυσμό και σχέσεις με το Ιράν!

Αναφορικά με το Σαντζάκι της Μοσούλης (ιρακινό Κουρδιστάν) είπαμε αρκετά. Το Σαντζάκι όμως της Βασόρας εκπροσωπεί σιιτικό πληθυσμό της τάξεως του 62% του συνολικού ιρακινού πληθυσμού. Η Τουρκία θεωρεί ότι μπορεί να προβάλλει την ισχύ της στον πλούσιο σε κοιτάσματα ιρακινό νότο, να εγκατασταθεί από οικονομικο-αμυντικής πλευράς εκεί, για όσο ισχύει η τακτική της συμμαχία με το Ιράν και να απολαύσει τα αντίστοιχα οικονομικά και γεωστρατηγικά οφέλη τα οποία θα έχουν και τη μορφή πιέσεων προς τους πάσης φύσεως δυτικούς καταναλωτές ιρακινού πετρελαίου. Και όχι μόνον εκεί. Πολυάριθμες κοινότητες ιρακινών Αράβων σιιτών εργάζονται στα κοιτάσματα της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων και μάλιστα αποτελούν μόνιμο πονοκέφαλο για το ουαχαμπιτικό βασίλειο για λόγους που έχουν να κάνουν με τις πιθανές ιρανικές επιρροές επ' αυτών οι οποίες μπορεί να σηματοδοτήσουν δημιουργία εστιών αποσταθεροποιήσεως στα σαουδαραβικά εδάφη με συγκλονιστικά αποτελέσματα εκβιασμών και πιέσεων προς την ενεργειοβόρα Δύση (Ευρώπη και Η.Π.Α.).

Αλήθεια, πόσο μπορεί να εφησυχάζει μια ανάλογη προοπτική την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Τελ Αβίβ; Επίσης πόσο μπορούν αυτού του είδους οι άκρως ανταγωνιστικοί συνδυασμοί να διασφαλίσουν την ισορροπία, άρα και την ειρήνη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής; Ποιος απ' όλους τους υπάρχοντες και εν δυνάμει Πόλους Ισχύος είναι έτοιμος να εγκαταλείψει χωρίς διεκδικήσεις την κατάσταση αυτή στην τύχη της; Φυσικά το ερώτημα είναι ρητορικό και δεν έχει να κάνει με “ηθική” αλλά με ανταγωνισμούς ισχύος. Και ακόμη και με την νεο-ρεαλιστική άποψη αν συνταχθεί κανείς τα πράγματα δεν εμφανίζονται καθησυχαστικά. Και φυσικά εύκολα καταλήγει κανείς ότι αδιαφορώντας για τις βλέψεις και τους ανταγωνισμούς του δυτικού κόσμου για την περιοχή, ούτως ή άλλως η επιπόλαιη και συγκρουσιακή πολιτική της Τουρκίας δεν εγγυάται κατά κανένα τρόπο την ειρήνη και την ευημερία στην περιοχή. Ούτε βέβαια και την επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος!

Δεύτερος στόχος της είναι να... αποκτήσει τελικώς πυρηνικά όπλα το Ιράν και αυτό διότι όταν αυτό γίνει αντιληπτό από την διεθνή κοινότητα, η Άγκυρα έχει δύο επιλογές αντιδράσεων. Η πρώτη είναι να δηλώσει... εξαπατημένη από την τουρκο-ιρανική συνεργασία και αμέσως μετά ii) θα προχωρήσει σε απόκτηση πυρηνικών όπλων και η ίδια, για “λόγους εθνικής ασφαλείας” που προκαλεί ένα πυρηνικά εξοπλισμένο και...δυστυχώς...“αναξιόπιστο” τελικώς Ιράν! Η δεύτερη είναι να ρευστοποιήσει τη βοήθειά της προς την πυρηνικώς εξοπλισμένη, άρα υπολογίσιμη και επικίνδυνη για τη Δύση, Τεχεράνη και να... αποκτήσει και πάλιν πυρηνικά όπλα, χωρίς όμως την έγκριση, αυτήν τη φορά, του Δυτικού συστήματος συλλογικής ασφαλείας! Ανακάλυψις... του τροχού!

Η εκπλήρωση των ανωτέρω στόχων της νταβουτογλιανής Άγκυρας την κάνουν να ελπίζει ότι θα της προσφέρουν τον επιδιωκόμενο μεταχαλιφατικό, νεο-οθωμανικό, ισλαμιστικό της ρόλο στον Αραβο-μουσουλμανικό κόσμο και θα την μετατρέψουν σε Νέο Ισλαμικό Πόλο διεθνούς Ισχύος αλλά και ισότιμο συνομιλητή των λοιπών Πόλων Διεθνούς Ισχύος όπως η Η.Π.Α, η Κ.Α.Κ και η Κίνα. Και το ρόλο της αυτόν επιθυμεί να τον ισχυροποιήσει θέτοντας υπό την ισλαμική της αιγίδα και ολόκληρο το Ευρωπαϊκό Ισλάμ! Όσο και αν ξενίζει ο όρος αυτός, τα ευρωπαϊκά εδάφη αυτή τη στιγμή φιλοξενούν -επίσημα ή ανεπίσημα- περί τα 10 εκ. Μουσουλμάνους πολίτες, πολιτογραφηθέντες ή μη. Το 1/3 μόνον εξ αυτών έχει τουρκική ή τουρκογενή καταγωγή. Οι υπόλοιποι ουδεμία έχουν σχέση με την Τουρκία από εθνοτικής απόψεως. Η νταβουτογλιανή όμως κυβέρνηση της Αγκύρας για να επιτύχει τη συσχέτιση των πληθυσμών αυτών με την τουρκο-ισλαμική προβολή ισχύος χρησιμοποιεί ένα θεμελιώδες επιχείρημα: το ότι θα είναι “οσονούπω” η μόνη ισλαμική Ευρωπαϊκή -θεσμικώς- χώρα και άρα προς αυτήν πρέπει να στραφούν για να αναζητήσουν την πάσης φύσεως υποστήριξη, οι ευρωπαίοι μουσουλμάνοι. Και αν θυμηθούμε και τις προ διετίας “προτροπές” Ερντογάν στην Φραγκφούρτη περί “περί αποφυγής ενσωμάτωσης” των τουρκικής καταγωγής γερμανών πολιτών στο γερμανικό πολιτισμικό και κοινωνικό ιστό, συνάδουν με την προσέγγιση αυτή. Και βεβαίως δικαίως ξεσήκωσαν τον, πάσης πολιτικής αποχρώσεως, πολιτικό κόσμο και τα ΜΜΕ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Δεν έχει διαφύγει της προσοχής των δυτικών αναλυτών η τάση αυτή ούτε η δράση της τουρκο-ισλαμιστικής οργανώσεως Milli Görüş, η οποία είναι υπό την σταθερή παρακολούθηση της Γερμανικής Υπηρεσίας Προστασίας του Συντάγματος, ούτε η δράση της γνωστής μας ακτιβιστικής-ανθρωπιστικής Ι.Η.Η της οποίας την λειτουργία απαγόρευσε η Γερμανική Κυβέρνηση και έκλεισε τα γραφεία της στη Γερμανία λίγες μέρες μετά τα πρόσφατα αιματηρά επεισόδια του στολίσκου για την Γάζα.

Η Άγκυρα προσπαθεί βεβαίως να προβάλει τουρκο-ισλαμική ισχύ και στους γειτονικούς της Πόλους Ισχύος, ώστε να δύναται να ασκεί και εκεί την έμμεση επιρροή της. Η περίπτωση της Κίνας δεν της διαφεύγει στο πλαίσιο αυτών των προσπαθειών της. Άλλωστε τα περί “αδελφών Ουϊγούρων του Σιν Γιάνγκ” της Β/Δ Κίνας δια χειλέων κ. Ερντογάν, είναι λίαν πρόσφατα. Και τα συνεχή τρομοκρατικά πλήγματα (π.χ. η [18-08-2010] έκρηξη στο Σιν Γιάνγκ με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες ένεκα της οποίας η Κινεζική Κυβέρνηση επέβαλε στρατιωτικό νόμο στην επαρχία). Ας αναφέρουμε ότι από το Σιν Γιάνγκ διέρχεται ο αγωγός τροφοδοσίας της Κίνας από τη Ρωσία, ο οποίος ανατροφοδοτούμενος και εκ των τεραστίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων του Καζακστάν, καταλήγει τελικώς στην Σαγκάη. Στο αντίστοιχο όμως υπερσυστημικό πλαίσιο, αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό από τη Μόσχα και οι “ενεργειακές υποσχέσεις” αμφοτέρων των πλευρών είναι χρήσιμες (για τις δύο πλευρές) μόνον για έναν λόγο ο οποίος ισχύει αμφιπλεύρως: την άσκηση πιέσεων προς την αγγλοσαξονική πλευρά σε ό,τι αφορά στην Άγκυρα, αλλά και στην άσκηση πιέσεων στην ελληνική πλευρά, σε ότι αφορά τη Μόσχα. Οι τουρκικοί εκβιασμοί προς το δίπολο της Ειδικής Σχέσεως γίνονται περισσότερο αντιληπτοί και πειστικοί και λόγω, ακριβώς, των τουρκο-ιρανικών σχέσεων οι οποίες είναι πλέον άκρως ενοχλητικές για τους επικεφαλείς της Βορειο-ατλαντικής συμμαχίας αλλά και το αμερικανο-ισραηλινό και βρετανο-ισραηλινό λόμπυ το οποίο αξιολογεί οσημέραι πλησιέστερα την πυρηνικοποίηση του Ιράν με τουρκική βοήθεια. Από την πλευρά του το Πεκίνο δεν αισθάνεται ιδιαιτέρως ασφαλές από την ανακίνηση ισλαμιστικού ουϊγουρικού ισλαμιστικού απελευθερωτικού αποσχιστικού κινήματος, σε μια από τις πλουσιότερες επαρχίες του με σημαντική βιομηχανία αλλά και κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Δεν μπορεί λοιπόν να συμπλεύσει σε καμμία περίπτωση με τα νεο-χαλιφατικά όνειρα της ισλαμιστικής νταβουτογλιανής Αγκύρας.

Τρίτος στόχος της είναι να μην επιτρέψει την άντληση υδρονανθράκων από πλευράς κοινοπραξίας εταιρειών Ισραηλο-αμερικανικών και Κυπριακών συμφερόντων (όπως η Noble Energy) από τη Λεκάνη της Λεβαντίνης (υποθαλάσσιος χώρος μεταξύ Καστελορίζου (Ελλάδος), Συρίας, Λιβάνου, Ισραήλ και κυρίως Ισραήλ-Κύπρου. Οι διαδικασίες για την εκμετάλλευση των Κυπρο-Ισραηλινών κοιτασμάτων έχει ήδη αρχίσει με πρωτοβουλίες του αείμνηστου Κύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου προς την εν λόγω κοινοπραξία. Το γεγονός αυτό του επέτρεψε να προσδιορίσει και την Α.Ο.Ζ του ελευθέρου, μη κατεχομένου από τα στρατεύματα του Αττίλα, τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι διαδικασίες για την εκμετάλλευση των Κυπρο-Ισραηλινών κοιτασμάτων έχουν ήδη αρχίσει με πρωτοβουλίες του αείμνηστου Κύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου προς την εν λόγω κοινοπραξία. Το γεγονός αυτό του επέτρεψε να προσδιορίσει και την Α.Ο.Ζ του ελευθέρου, μη κατεχομένου από τα στρατεύματα του “Αττίλα”, τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πρόκειται για κοιτάσματα τα οποία, σε συνδυασμό με τα συγκοινωνούντα υποθαλάσσια κοιτάσματα της ισραηλινής Α.Ο.Ζ ανέρχονται σε ποσότητα άνω των 160 δις m3 φυσικού αερίου, δηλαδή ποσότητες που μπορούν να καλύψουν τις παγκόσμιες απαιτήσεις για ένα χρόνο! (Συγκεκριμένα: Κοίτασμα “Tamar”: 90 km έξω από τη Χάιφα σε βάθος ~ 1680 m. Εκτίμηση αποθεμάτων 142 δις m3 (δισ. κυβικά μέτρα). Κοίτασμα “Dalit”: 13 km ανατολικά του κοιτάσματος “Tamar”. Εκτίμηση αποθεμάτων 14 δις m3. Ασφαλή στοιχεία για το κοίτασμα Mari-Β δεν είναι γνωστά). Δεν θα ήθελε συνεπώς η Τουρκία να εγκαταλείψει ένα τέτοιο χρυσωρυχείο, έστω και αν... δεν της ανήκει! Δεν φαίνεται όμως... εύκολο πλέον μετά από την πρόσφατη ελληνο-ισραηλινή Συμφωνία. Κάτι τέτοιο όμως, δεν πρόκειται πλέον να γίνει αποδεκτό από το Τελ Αβίβ. Ούτε λύσεις “τύπου Ανάν” πλέον μπορούν να εξασφαλίσουν την εθνική ασφάλεια και την ενεργειακή ανεξαρτησία του Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ (άρα και η Ουάσιγκτον πλέον) δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στην νταβουτογλιανή ισλαμιστική, νεο-χαλιφατική Άγκυρα, η οποία θα “στραγγαλίσει” το στρατηγικό βάθος (strategic depth) του από θαλάσσης. Και βεβαίως, στο γεωστρατηγικό σύμπλοκο της Ν/Α Μεσογείου, μόνον μια στρατηγική ζώνη που θα περιλαμβάνει την Κύπρο, την Κρήτη, το Ανατολικό Αιγαίο και το Βόρειο Ιόνιο (προς βορράν και Βορειο-δυτικά), απεγκλωβίζουν στρατηγικώς το Ισραήλ. Συνεπώς, διαφαίνεται μοναδική η γεωγραφική σημασία της Κύπρου και της Ελλάδος. Πλέον είναι η σειρά της Κύπρου να προβεί σε ανάλογη σύσφιξη σχέσεων με το Τελ Αβίβ.

Τέταρτος στόχος της Άγκυρας ο οποίος συνδέεται απολύτως με τον προηγούμενο είναι η παρεμπόδιση χαράξεως Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Ελλάδος-Αιγύπτου και Ελλάδος-Κύπρου η οποία θα λαμβάνει υπόψη και τα απορρέοντα από το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης δικαιώματα Α.Ο.Ζ του Καστελορίζου. και σχετικό άρθρο μου με τίτλο: Γεωγραφική κατανομή των Υδριτών Μεθανίου και Διεθνής Γεωπολιτική της Ενέργειας, “ΕΠΙΚΑΙΡΑ”, 15/04-21/04/2010, σσ.: 34-47).

Πέμπτος στόχος της είναι να εκμεταλλευτεί όλη αυτήν τη γεωστρατηγική δυναμική για να δημιουργήσει τετελεσμένα γεωστρατηγικού τύπου στο Κυπριακό ζήτημα και να επιτύχει την διχοτομική λύση που προτείνει ο κ. Έρογλου (“δύο λαοί-δύο κράτη”) ή να οδηγηθεί σε μία λύση τύπου Ανάν, την οποίαν έχουν (με 76%) απορρίψει οι ελληνοκύπριοι και ελλαδίτες ρεαλιστές και νεο-ρεαλιστές διεθνολόγοι, πολιτολόγοι (Π. Ήφαιστος, Αθ. Πλατιάς, Μ. Ευριβιάδης, Χ. Γιαλλουρίδης, Μ. Γκίβαλος), επιφανείς συνταγματολόγοι (Γεώργιος Κασιμάτης) ανώτατα στελέχη των Ε.Ε.Δ (Ναύαρχος Λυμπέρης, Πτέραρχος Κουρής, Στρατηγός Αλευρομάγειρος) και γεωπολιτικοί (όπως ο γράφων) αλλά τελικώς, και οι υπεύθυνοι μετριοπαθείς ελλαδίτες διεθνολόγοι (Θ. Κουλουμπής).

Έκτος στόχος της, ο οποίος θα προωθηθεί αμέσως μετά μια τουρκικής εμπνεύσεως “επίλυση” του Κυπριακού είναι η άσκηση ισχυρών πιέσεων στην Αθήνα, μέσω της ομηρίας την οποίαν θα ασκεί πλέον στον Κυπριακό Ελληνισμό, να προβεί σε υποχωρήσεις στο ζήτημα της Α.Ο.Ζ του Αιγαίου και την συνεκμετάλλευση των ελληνικών Αιγαιακών κοιτασμάτων του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου, όπως και αυτών του Ιονίου-Αδριατικής. Τώρα, η Τουρκία ασκεί όλες τις δυνατές πιέσεις και με όλους τους δυνατούς τρόπους, θεμιτούς και αθεμίτους, ώστε να απαγορεύσει στην Ελλάδα να προβεί στην χάραξη της Α.Ο.Ζ που της αναλογεί και μάλιστα, προσπαθεί να αναγκάσει την Αίγυπτο να μην προβεί σε χάραξη κοινού συνόρου Α.Ο.Ζ με την Ελλάδα, θέτοντας εκτός τα δικαιώματα σε Α.Ο.Ζ του Καστελορίζου και αποκόπτοντας τη δυνατότητα κοινού θαλασσίου συνόρου Ελλάδος-Κύπρου λόγω επαφής των αντιστοίχων Α.Ο.Ζ, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Καστελορίζου, η οποία είναι απολύτως νόμιμο να συνυπολογισθεί ως απορρέουσα από το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης.

Στο θαλάσσιο χώρο του Β. Ιονίου-Αδριατικής, εδώ και 10 τουλάχιστον έτη, η Άγκυρα φρόντισε να αναβαθμίσει συστηματικά την στρατιωτική ναυτική παρουσία της στις πρώην κινεζικές υποβρυχιακές βάσεις της Αυλώνας και στις αντίστοιχες ναυτικές βάσεις στο Πασαλιμάνι της Αλβανίας. Με τα Τίρανα, η Άγκυρα έχει αναπτύξει σοβαρά προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας αξίας αρκετών εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Άλλωστε οι τουρκικές παρεμβάσεις ανέτρεψαν την μονογραφή της Συμφωνίας Θαλασσίου Συνόρου Ελλάδος-Αλβανίας, συνηγορούσης και της ελληνικής ολιγωρίας.

Επίσης οι σχετικές “κοινοβουλευτικές ημέρες μνήμης” της Βουλής των Τιράνων σχετικά με τις “περί αλυτρώτου Τσαμουριάς” διεκδικήσεις, συνάδουν με το ανωτέρω απαράδεκτο κλίμα, το οποίο “ενθαρρύνει στρατιωτικώς” η παρουσία του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού της Τουρκίας στις αλβανικές ναυτικές βάσεις, έναντι της Κερκύρας. Και αυτός, όμως ο στόχος ματαιώνεται μέσω της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδος-Ισραήλ για συγκεκριμένους στρατηγικούς λόγους που ανελύθησαν ανωτέρω και καθιστούν το Ανατολικό Αιγαίο αλλά και το Βόρειο Ιόνιο αναντικατάστατο “γεωστρατηγικό βάθος” για το Ισραήλ.

Συμπερασματικά μπορούμε να συνοψίσουμε ότι τα αποτελέσματα της Ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας, με τους κατάλληλους και άνευ ολιγωρίας χειρισμούς -και με την προϋπόθεση αυτή και μόνον- θα γίνουν συντόμως αισθητά στα πεδία της χαράξεως της Ελληνικής Α.Ο.Ζ όπως και ο προσδιορισμός του κοινού θαλασσίου συνόρου μεταξύ των Α.Ο.Ζ Ελλάδος και Κύπρου. Σύνορο το οποίο θα συνυπολογίζει τα ελληνικά δικαιώματα για Α.Ο.Ζ τα οποία εκπηγάζουν από την παρουσία του Καστελορίζου στην πλούσια σε υδρίτες μεθανίου και λοιπούς υδρογονάνθρακες Λεκάνη της Λεβαντίνης στη Ν/Α Μεσόγειο. Αντιλαμβάνεται κανείς κατόπιν τούτων, ότι η Ελληνο-Ισραηλινή προσέγγιση ανοίγει σημαντικές διόδους και για μιαν αντίστοιχη Κυπρο-ισραηλινή, η οποία θα ολοκληρώσει τελεσιδίκως την πλήρη αλλαγή των γεωστρατηγικών ισορροπιών στην Ν/Α Μεσόγειο, προς όφελος της Ειρήνης και της Συνεργασίας στην περιοχή και εις βάρος των -άνευ νομικής βάσεως και ερεισμάτων- διεκδικήσεων και ονειρώξεων, της νταβουτογλιανής, ισλαμιστικής και νεο-χαλιφατικής Τουρκίας.

Έβδομος στόχος της είναι να αποκομίσει ανάλογα γεωστρατηγικής φύσεως κέρδη και από τις διαδικασίες “κυπροποίησης” της ελληνικής Θράκης, (με βραχίονα το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής αλλά και -αποχωρήσαντες πλέον- παράγοντες του τουρκικού διπλωματικού σώματος, π.χ. ο πρώην Τούρκος ΑΚΑΜ και προ ημερών αναβαθμισθείς σε Ταξ/χο. κ. Αττίλα Σιρίν ) ώστε εκτός από το γεγονός της αντίστοιχης “ομηρίας” των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής να ελέγξει τελικώς και την πιθανή ενεργειακή διαδρομή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη σε περίπτωση που αυτός ολοκληρωθεί. Με τον τρόπο αυτό θα ελέγχει όλες τις δυνατές διεξόδους των ρωσικών υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο μέσω του εμπορευματικού Διαύλου Δαρδανελλίων-Ανατολικού Αιγαίου, το οποίον σημειωτέον διεκδικεί και αυτό!

Όγδοος στόχος της είναι ο πλήρης ισλαμο-τουρκικός έλεγχος των Βαλκανίων μέσω των μουσουλμανικών εθνοτικών θυλάκων της οριζόντιας βαλκανικής ζώνης (Αλβανία-Κόσοβο-Βοσνία-FYROM-Βουλγαρία). Ο έλεγχος αυτός θα μπορούσε, εάν πραγματοποιηθεί, να ελέγξει και την “παραεγνατιακή οδό” διελεύσεως αζερικών, ιρακινών, ιρανικών και ρωσικών υδρογονανθράκων όταν τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα για την ενεργειακή προμήθεια των ευρωπαϊκών αγορών.

Δ. Το ζήτημα των τουρκο-ισραηλινών και τουρκο-αμερικανικών σχέσεων.

Καθόσον διάστημα η Τουρκία εκινείτο στα κοσμικο-λαϊκά κεμαλιστικά πλαίσια και χρησίμευε ως μέρος του Βόρειο-ατλαντικού συστήματος συλλογικής ασφαλείας στη Ν/Α πτέρυγα του ΝΑΤΟ αποτελώντας τμήμα του αναχωματικού Δακτυλίου της Ε.Σ.Σ.Δ και κατόπιν της Κ.Α.Κ., τα πράγματα έβαιναν ομαλώς για τις τουρκο-ισραηλινές και τουρκο-ΝΑΤΟικές σχέσεις και αρκετοί εκ των ανωτέρω στόχων έβαιναν προς ολοκλήρωση. Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Όπως απεδείχθη ανωτέρω η Τουρκική παρεμβατική διάθεση στα Ιρανο-Λιβανο-Παλαιστινιακά ζητήματα (και μάλιστα δια της Χεζμπολά και της Χαμάς ως “προβολέων ιρανο-τουρκικής ισχύος” μέσω της εκθέσεως, προκλήσεως και απομονώσεως του Τελ Αβίβ δημιούργησε αλυσιδωτά, τις αναμενόμενες αντιδράσεις στους κυβερνητικούς κύκλους της Ουάσιγκτον. Η νταβουτογλιανή ισλαμιστική Τουρκία δεν θεωρείται πλέον αξιόπιστος σύμμαχος της Δύσεως από τα ισχυρά αυτά κέντρα διεθνούς γεωστρατηγικού σχεδιασμού. Και η έντονη ανάμιξή της με κινήματα και προσωπικότητες του εξτρεμιστικού ισλαμιστικού ριζοσπαστικού κινήματος κάνει τους Δυτικούς Πόλους Ισχύος να αποσύρουν σταδιακά την εμπιστοσύνη τους από την Άγκυρα. Επίσης, οι στενές Πακιστανο-τουρκικές σχέσεις αξιολογούμενες σε συνδυασμό με τις προσφάτως αποκαλειφθείσες αρνητικότατες “απόρρητες εκτιμήσεις” των ειδικών υπηρεσιών των Η.Π.Α (υπόθεση Wikileak) με τις πακιστανο-ιρανικές και πακιστανο-ταλιμπανικές σχέσεις, βάθυναν το ήδη υπάρχον κενό εμπιστοσύνης στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις. Αυτό μας αποδεικνύουν και τα πρόσφατα (16/08/2010) “μηνύματα” Ομπάμα προς την Άγκυρα αναφορικά με τις προμήθειες αμερικανικών οπλικών συστημάτων και την ακύρωση του διορισμού του προσφάτως επιλεγέντος πρέσβεως των Η.Π.Α στην Άγκυρα ως “εντόνως φιλότουρκου αλλά και η εκφρασθείσα από πλευράς του ισραηλινού ΥΠΕΘΑ κ. Γιεχούντ Μπαράκ απαξίωση της επιλογής του νέου αρχηγού της τουρκικής Μ.Ι.Τ, ως “αναξιόπιστου ιρανόφιλου”. Το βέβαιον είναι όμως ότι η ροή πληροφοριών μεταξύ των Μυστικών Υπηρεσιών των τριών κρατών (Η.Π.Α, Ισραήλ, Τουρκία) σχετικά με τις παραστρατιωτικές εξτρεμιστικές δραστηριότητες του P.K.K και των λοιπών εθνικο-απελευθερωτικών κουρδικών ομάδων, έχει διακοπεί. Ίσως και το τελευταίο πλήγμα του αγωγού Κιρκούκ-Μοσούλη (Β. Ιράκ)-Γιουμουρταλίκ (Τουρκία) τον τρέχοντα μήνα Αύγουστο, να οφείλεται σε αυτήν ακριβώς την έλλειψη πληροφορίας.

(Αύριο το γ΄ και τελευταίο μέρος)