Ένας φίλος, μου έστειλε το παρακάτω κείμενο που ειλικρινά με προβλημάτισε!
ΔΕΕ
ΤΕΛΙΚΑ... Τι πολίτευμα έχουμε;
Επειδή δεν θυμόμαστε και πολλά από την στατιστική στο πανεπιστήμιο, και επειδή αυτό αποκλείεται να γίνει ποτέ θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις:
Άσκηση 1
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 10,000,000 να γίνουν πρωθυπουργοί...
Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας.
Ξαναλέμε ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ !
Άσκηση 2
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 10,000,000 να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.
Οι απαντήσεις
A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό
O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21).
O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44).
Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81).
Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).
O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ).
O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96).
Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.
O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863). Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης - Kυριακός (1875-1951)
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση.
Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848)
και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).
B) Aπό πατέρα σε γιο
O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833).
O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).
O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871).
O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935).
Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).
O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933) .
O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51).
O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05) .
O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).
Το ξαναγράφω - αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!
ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ''ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ή είναι λανθάνουσα η έκφραση ;
Για τη δημοκρατία βέβαια δεν βάζουμε καν το χέρι μας στην φωτιά, γιατί, κατά βάση, είμαστε κρυφό-βασιλικοί οι ...κερατούκληδες, αλλά υποβιβάζει την "μαγκιά" μας να παραδεχθούμε κάτι τέτοιο...
Άλλωστε είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απήτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξώρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων, με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Ελληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα...
Είμαστε ή δεν είμαστε Εθνος ανισσορόπων ;...............
"...Σ' αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων,
όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι...."
Γιώργος Σεφέρης,1900-1971,Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1962
3 σχόλια:
Αναδημοσίευση μιας ανάρτησης από το thalamofilakas.blogspot.com:
Τρίτη,27 Ιουλίου 2010 ΟΙ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΣ
Ο χαμαιλέων είναι ένα εκπληκτικό ζώο, που οφείλει τη μακραίωνη επιβίωσή του στην απαράμιλλη ικανότητά του να προσαρμόζεται στο περιβάλλον, ώστε οι εχθροί του να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξή του.
Παρακολουθώντας τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών όλων των κομμάτων, ακούει κανείς την ίδια, στερεότυπη πλέον, πρόταση: «το πολιτικό σύστημα της χώρας, χρειάζεται αλλαγή».
Δηλαδή, αυτοί οι ίδιοι, που απαρτίζουν και ηγούνται του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που (όπως παραδέχονται οι ίδιοι) οδήγησε τη χώρα ....
στην άνευ όρων παράδοση του πλέον στρατηγικού χώρου της, αυτού της οικονομίας της, σε τρίτους (αλλοεθνείς), αλλάζουν χρώμα και φεύγουν από τη θέση του κατηγορούμενου και μπαίνουν αυτόματα στη θέση του κατήγορου!
Αυτή η χαμαιλεόντειος προσαρμογή τους, είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο, άξιο βαθύτερης παρατήρησης.
Με αυτή τη σκέψη, ακούσαμε εμβρόντητοι τον πρωθυπουργό μας, σε συνέντευξή του (στο «αλ τζαζίρα») να δηλώνει ανερυθρίαστος ότι είναι «μαζί» με τους διαδηλωτές που, συγκεντρωμένοι έξω από τη βουλή, απαιτούσαν «εν χορώ», «να καεί το μπουρδ..., η βουλή».
Η προσαρμογή του αυτή, στο φλεγόμενο πολιτικό περιβάλλον που απαιτεί «την κεφαλή του πολιτικού συστήματος επί πίνακι», είναι εξ ίσου εκπληκτική με την, προ ημερών, άλλη προσαρμογή των σοσιαλιστικών χρωμάτων του στα κελεύσματα του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ), όταν -για λογαριασμό του, αλλά και σύσσωμου του κυβερνώντος «πανελληνίου σοσιαλιστικού (sic) κινήματος» (ΠΑΣΟΚ) απεκδύθηκε του σοσιαλισμού και, σε μία στιγμή, ενδύθηκε τη στολή της θυσιαζόμενης Ιφιγένειας, προκειμένου να φυσήξει ο «ούριος άνεμος» του αχαλίνωτου φιλελευθερισμού.
Ορφάνεψε έτσι, βέβαια, το κόμμα του από το κύριο χαρακτηριστικό του (τον σοσιαλισμό), αλλά το διατήρησε στην κυβερνητική εξουσία και τον εαυτό του στην πρωθυπουργία (που είναι -όπως αποδεικνύεται ακόμη μία φορά- και το πραγματικό ζητούμενο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος).
Τον κ. Γ. Παπανδρέου, ανταγωνίζονται επάξια και όλοι οι άλλοι λαϊκοί ηγέτες. Ο κ. Σαμαράς, (μετά τη μεταμόρφωσή του από εχθρό της ΝΔ σε... ηγέτη της) προκειμένου να «μην τον φάει το σκοτάδι» ψήφισε στη βουλή «όχι» στη συνθηκολόγηση με το ΔΝΤ & Σία, ενδυόμενος τη λεοντή του απελπισμένου από την αιχμαλωσία του λαού, και απεκδυόμενος τη φυσιολογική «ιδεολογία» της ΝΔ .
Το ΚΚΕ, έχει βγει από τη συνομοταξία των χαμαιλεόντων, μετά την τελευταία (και μοιραία) μεταμόρφωση του διεθνούς «κομμουνισμού» της παχιάς κομματικής νομενκλατούρας, σε παράταξη των στερημένων πολιτών. Αυτή του η αδυναμία προσαρμοστικών μεταμορφώσεων, σε συνδυασμό με την επιμονή του να κυνηγά μύγες στο ψεκασμένο με εντομοκτόνα δάσος, το οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, θα έλεγα, σε μαρασμό και εξαφάνιση.
Ο «συνασπισμός», πάσχοντας, εκ γενετής, από μία εσωτερική αδυναμία αφομοίωσης της (πολιτικής) τροφής του, καθυστερεί στις απαιτούμενες (κάθε φορά) προσαρμογές στο εναλλασσόμενο περιβάλλον, με αποτέλεσμα εντελώς αντίθετο με το επιδιωκόμενο. Έτσι, γίνεται εύκολο θύμα των άλλων θηρίων του δάσους, γεγονός που δικαιολογεί την διάχυτη απαισιοδοξία για το μέλλον της ύπαρξής του.
Ο «λαϊκός ορθόδοξος συναγερμός» (ΛΑΟΣ), καινουργιοφερμένος στο δάσος, δείχνει πολύ καλά χαρακτηριστικά αλλαγών και μεταφορτώσεων. Φαίνεται ότι θα ζήσει, εκτός κι αν καεί ολόκληρο το δάσος της κομματοκρατίας, μέσα στο οποίο ζούνε όλοι αυτοί οι χαμαιλέοντες, πράγμα που φαίνεται πολύ πιθανό και σύντομο.
Οι χαμαιλέοντες είναι αξιοθαύμαστα ζώα και κάνουν πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους. Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Το πρόβλημα είμαστε εμείς, η τροφή τους.
Θα συνεχίσουμε να μη βλέπουμε τις μεταμορφώσεις τους και τις ορέξεις τους;
Όσο εμείς συνεχίζουμε να μη καταλαβαίνουμε, τόσο αυτοί θα ζούνε εις βάρος μας.
Όθων Ιακωβίδης
Από http://www.activistis.gr
Δημοσίευση σχολίου