Για μια καινούρια αρχή

Από λόγια και διακηρύξεις πάμε καλά. Συμφωνούμε στα περισσότερα. Τώρα λοιπόν που τα λόγια περισσέψαν ποια είναι η Πρόταση, η Λύση και κυρίως η Πράξη; Ζητάμε ο "λαός" (δηλαδή;) να ...αυτο-οργανωθεί! Άλλη μια νεοελληνική πρωτοτυπία;

ΔΕΕ 

Να παλέψουμε στα συντρίμμια της χώρας

 για μια καινούρια αρχή

Τετέλεσται. Το μεταπολιτευτικό καθεστώς προέβη χθές σ’ ένα τελευταίο απονενοημένο διάβημα, ψηφίζοντας «Ναί σε όλα». Στην υποτέλεια της χώρας, την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, και την διάλυση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτή ξεκίνησε με δράμα, τη σφαγή στο Πολυτεχνείο και την εισβολή του τουρκικού στρατού στην Κύπρο –και τελειώνει μ’ ένα άλλο, την παράδοση της χώρας μας στο νέο, ιδιότυπο γερμανικό Ράιχ της Τρόικας, των κερδοσκόπων και της Μέρκελ.

Σήμερα, τα νεοδοσιλογικά κόμματα που στήριξαν αυτή την επαίσχυντη πράξη της εξαθλίωσης διαλύονται, και οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες αποψιλώνονται. Η μεγάλη ναυαρχίδα της προδοσίας, το ΠΑΣΟΚ, διχάζεται στα θεμέλιά του, «τα ιστορικά στελέχη». Από τη μία έχουν μείνει μόνον οι πράκτορες και οι… σελέμπριτι, και από την άλλη, ατάκτως ερριμμένα κομμάτια του «παλαιού Πασόκ» με μπροστάρισσες τη Βάσω και τη Λούκα προσπαθούν να νεκραναστήσουν το ζόμπι. Από την άλλη πλευρά του φάσματος, καιροφυλακτεί η… Χρυσή Αυγή, που ενισχύεται ως αντιστάθμισμα στις Καρατζαφέρειες κολοτούμπες. Και ταυτόχρονα, ένα άλλο κομμάτι, που παίρνει τις αποστάσεις του από την ολοκληρωτική αποτυχία του Σαμαρά και των συμβούλων του να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να μην ενδώσουν σε μια δεξιά εκδοχή του ΓΑΠισμού, φιλοδοξεί να καλύψει ο Καμμένος, και ο Τράγκας που παίζουν το χαρτί του δεξιού λαϊκισμού.

Πραγματικά, αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες ήταν η ολοκλήρωση της εξάντλησης του παλιού πολιτικού συστήματος, το οποίο μετράει πλέον πάρα πολλές διασπάσεις και διχοτομήσεις –ακόμα και το σχετικά νεότευκτο ΛΑΟΣ βούλιαξε μέσα στις αντιφάσεις της πατριδοκαπηλείας και του οπορτουνισμού του. Έτσι, από τα δεξιά έχουμε πλέον την Ντόρα, τον Καμμένο, και τους διεγραμμένους, τον Άδωνη και το Βορίδη, και τους εναπομείναντες του ΛΑΟΣ, ενώ πολλοί από τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ έχουν βρει προσωρινό (;) καταφύγιο στην Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη. Ταυτόχρονα, οι σκληροπυρηνικοί του εκσυγχρονισμού εκτίθενται απροκάλυπτα ως νεοδοσίλογοι, αντιτιθέμενοι ανοιχτά στην άμεση διεξαγωγή εκλογών – και άρα στο ίδιο το κουτσουρεμένο δημοκρατικό πολίτευμα, υποστηρίζοντας ότι η λειτουργία του πλέον αποτελεί «νίκη του λαϊκισμού»!

Και έπεται συνέχεια, καθώς πλέον οι ψηφόφοροι έχουν απασφαλίσει, δίχως τα πελατειακά δίκτυα και την πατρωνία που τους κρατούσε εγκλωβισμένους στο δικομματισμό. Και είναι πολύ αμφίβολο για το εάν η «αγανακτισμένη ψήφος τους», θα βρεί μόνιμο αγκυροβόλιο στην παραδοσιακή αριστερά, ή στα νεοκοπα εγχειρήματα επειδή ακριβώς στη μεγάλη τους πλειοψηφία τους ξεπερνούν όλους σε ιδεολογία και ριζοσπαστικότητα. Ούτως ή άλλως, μια αριστερά, που έχει θητεύσει χρόνια στον εθνομηδενισμό, ή στο υπέροχο τίποτα του παλαιοκομμουνιστικού φονταμενταλισμού, δεν μπορεί να ενσωματώσει ομαλά ένα επί της ουσίας εαμογενές εκλογικό ακροατήριο. Γι’ αυτό και την περιμένει μεγάλη κρίση, παρά την πρόσκαιρη άνοδό της.

Στην αντίπερα όχθη, η παρουσία του λαού στους δρόμους, ίσως στη μαζικότατη στιγμή του αντιμνημονιακού κινήματος δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει την επέλαση των πάντσερ της Τρόικας και του Παπαδήμου.

Γιατί το χαμηλό επίπεδο της αυτο-οργάνωσης του κόσμου δεν μπόρεσε να τον προφυλάξει από την απίστευτη κρατική καταστολή και την βία των ΜΑΤ, που πλέον παίζουν ξεκάθαρο ρόλο κατοχικών στρατευμάτων στη χώρα. Ο ρόλος τους χθές ήταν απροκάλυπτος. Εκμεταλλεύτηκαν αρχικά τις ελάχιστες και σποραδικές ρίψεις μικροαντικειμένων για να αρχίσουν έναν πραγματικό χημικό πόλεμο, ο οποίος συνοδεύοταν από φονικές πέτρες και μπόλικο ξύλο – πάνω από τα κεφάλια ανυπεράσπιστων ως επί το πλείστον διαδηλωτών. Το σχέδιο ήταν απλό: Να εκκενώσουν το ιστορικό κέντρο από τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, για να επιτρέψουν σε Μέσα και Κυβέρνηση να παίξει το παιχνίδι της σπασμένης βιτρίνας.

Οι ευθύνες για τούτο είναι τεράστιες και αφορούν πολλούς. Πρώτον, εκείνο το κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου που επιμένει να διατηρεί το μονοπώλιο της βίας στους δρόμους. Γιατί διαστρέφει την κοινωνική οργή σε κοινωνικό καννιβαλισμό και θεαματικές καταστροφές, οι οποίες ενίοτε είναι τραγικές – όπως για παράδειγμα με τους νεκρούς στην Μαρφίν ή με την καταστροφή του Άστυ. Και επίσης, ίσως το κυριότερο, γιατί πάντοτε παίζουν αποπροσανατολιστικό ρόλο –διότι προφανώς η εικόνα θα ήταν πολύ διαφορετική εάν γινόταν συντονισμένη κίνηση του πλήθους, ακόμα και βίαιη έξω από το Κοινοβούλιο ή στη Γερμανική Πρεσβεία. Και πάντοτε οι αποϊδεολογικοποιημένες ενέργειες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσουν μεγάλες παράπλευρες απώλειες – με κυριότερη την επέκταση του γκέτο της εξαθλίωσης σ’ ένα καμμένο ιστορικό κέντρο, ενώ τα προάστια των εχόντων οχυρώνονται πίσω από φράχτες, και καταναλώνουν στα Mall.

Ευθύνες, έχει ακόμα και η αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Ο πρώτος γιατί καθ’ όλη την διάρκεια του αντιμνημονιακού αγώνα αρκέστηκε στο να μετράει «κουκιά», αρνούμενος να βοηθήσει στην αυτο-οργάνωση του κινήματος. Εξάλλου σε μεγάλο βαθμό όσο και αν δεν το ομολογούσε, και προσπαθούσε να το συγκαλύψει με όψιμες πατριωτικές κορώνες, το κόμμα του άλλοτε «ριζοσπαστικού εθνομηδενισμού», δεν αισθάνθηκε ποτέ άνετα με τις ελληνικές σημαίες που κυριαρχούσαν στο πρώτο λαϊκό μαζικό κίνημα των τελευταίων δεκαετιών. Από την άλλη το ΚΚΕ, είναι «κόμμα της τάξης και της ασφάλειας», δεν επιθυμεί «φασαρίες» και αναταραχές, ούτε και να μπει σε κινηματικές περιπέτειες, όντας αποψιλωμένο από οποιαδήποτε ιδεολογία και πραγματική δυναμική. Γι’ αυτό αρκείται να υπερασπίζεται τον κόσμο του, στο ΠΑΜΕ, και να περιφράσσει το 9-10% στο οποίο έχει φτάσει εσχάτως.

Οι μόνοι που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν το μονοπώλιο των ‘κατεστημένων’ δυνάμεων της αμφισβήτησης, ήταν ο «νέος αντιμνημονιακός χώρος» που αρχικά εκφράστηκε με τη Σπίθα. Η Σπίθα όμως, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις περί άμεσης δημοκρατίας, και αυτο-οργάνωσης, κατέληξε σ’ ένα προσωποπαγές σχήμα και απέτυχε να παίξει ευρύτερο ρόλο στις πλατείες τον Ιούνιο, ενώ εγκλώβισε το ευρύτερο δυναμικό των αγανακτισμένων που ήταν έτοιμο να ανταποκριθεί στο κάλεσμα για τη διαμόρφωση ενός πολιτικού πόλου σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις με το παλαιό ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ διαδοχικά. Και είναι κρίμα για ανθρώπους με τέτοιο αγωνιστικό φρόνημα και πάθος για την ελευθερία, όπως είναι ο Γλέζος και ο Θεοδωράκης, οι οποίοι στάθηκαν όρθιοι στα χθεσινά χημικά της αστυνομίας, να εγκλωβίζονται σε εκλογικά παιχνίδια και ατελέσφορες μανούβρες. Γιατί το ανάστημά τους στέκεται πάνω και πέρα από αυτά.

Τέλος, το ΕΠΑΜ του Καζάκη, που προσπάθησε να καλύψει το κενό που άφησε η Σπίθα, εγκλωβίζεται στο «νέο όπιο του πτωχευμένου» που συστηματικά καλλιεργεί ο εμπνευστής του, τη δραχμή, δηλαδή αυτό που επιθυμεί ο… Σόϊμπλε και οι Γερμανοί νέο-ναζί. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σήμερα – έχοντας σπάσει την «συμμαχία» με τον Κοντομηνά και μη βρίσκοντας κανένα ευρύτερο λαϊκό έρεισμα, καλεί τον… στρατό και την αστυνομία (που οργίασε ενάντια στους διαδηλωτές) να επέμβουν, για να αποτρέψουν την ‘προδοσία των πολιτικών’. (βλέπε συνέντευξη στον Γ. Χριστοφορίδη, στις 13-2-2012) http://www.newsbomb.gr/) Αυτή, η τελευταία ανακοίνωση αποκαλύπτει πλήρως το νεο-αυταρχικό και ανεδαφικό χαρακτήρα του εγχειρήματος.

Μ’ αυτά και με ‘κείνα, όμως, και μέσα στα χθεσινά αποκαΐδια –της δημοκρατίας μέσα στη Βουλή, και του ιστορικού κέντρου έξω από αυτήν– κλείνει ένας κύκλος αντιμνημονιακών αγώνων. Πλέον, το διαλυμένο πολιτικό σύστημα, υπογράφει και τυπικά την πράξη της ελληνικής υποτέλειας –ενώ μας βάζει σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες διακινδυνεύοντας μια άτακτη χρεοκοπία, οι συνέπειες της οποίας θα αποτελειώσουν τους γονατισμένους Έλληνες.

Κι όμως! Δεν είναι καιρός για δάκρυα! Ούτε για μνημόσυνα και μοιρολατρίες. Ο ελληνικός λαός, μετά την τρομερή πείνα του ’41, κι ενώ φαινόταν «η τάξη και η ασφάλεια» να βασιλεύει στην Αθήνα, βρήκε την δύναμη μέσα από την ελληνική αντιστασιακή ταυτότητά και το φρόνημα για την ελευθερία, να στήσει το ΕΑΜ και να δώσει ένα καλό μάθημα στους κατακτητές.

Γι’ αυτό, πατώντας σ’ αυτά τα χνάρια, θα πρέπει να αγωνιστούμε για να στήσουμε στα συντρίμμια της χώρας ένα ρωμαλέο αντιστασιακό κίνημα –πραγματικό φόβητρο για τους ντόπιους δοσίλογους και τους νέους ηγεμόνες της Ευρώπης. Ένα κίνημα που θα έχει υψηλότερη ιδεολογική συγκρότηση και συνοχή, και δεν θα εξαρτάται από χίμαιρες, τυχοδιωκτισμούς και εφήμερες ελπίδες. Ένα κίνημα πραγματικά επαναστατικό, που θα πολλαπλασιάζει την αποτελεσματικότητα της λαϊκής οργής και δεν θα τη χαντακώνει στην ασχήμια του μηδενισμού και του πλιάτσικου. Ένα κίνημα εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ –ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΖΟΜΠΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΡΧΗ

Κίνηση Πολιτών Άρδην