Ο ελέφαντας δεν κρύβεται...
Ξέρετε γιατί οι πρόγονοί μας μιλούσαν τόσο πολύ για το μέτρο; Γιατί ήταν αυτό που έλειπε και σε κείνους. Από την εποχή της τυραννίδας και την κλασική εποχή έως σήμερα τα πάθη μας ήταν μεγάλα. Η έλλειψη μέτρου και η παθιασμένη μας φύση μάς οδήγησαν σε μεγάλα επιτεύγματα, αλλά και στο να κόψουμε ο ένας το λαρρύγγι του άλλου, ουκ ολίγες φορές, όταν η αμετροέπειά μας ερχόταν να δέσει με τη δημαγωγία και την ανομία. Τη δε ανομία τα προγόνια μας τη θεωρούσαν από τις χειρότερες συμφορές, γιατί αυτή φέρνει όλες τις υπόλοιπες.
Η αλόγιστη και πέραν πάσης λογικής λαθρομεταναστευτική εισβολή, η χαλάρωση του κράτους του νόμου επί χρόνια οδήγησαν κομμάτι της κοινωνίας να αποδεχτεί από οργή ότι μπορούν κάποιοι άλλοι να υποκαταστήσουν τον ρόλο της Αστυνομίας και ότι με τσαμπουκάδες θα έφευγαν οι λαθραίοι. Από την άλλη, οι κάφροι του ψευτοδιεθνισμού Κολωνακίου, Εξαρχείων και βορείων προαστίων αγωνίζονταν για το «μπάτε, σκύλοι, αλέστε» με αντίστοιχες κραυγές με των αντιπάλων τους, απλώς με πρόσθετο μπόλικο ανθελληνισμό και με τη συκοφαντική ταύτιση του πατριωτισμού με τον ναζισμό, τον πρωτόγονο κεντροευρωπαϊκό ρατσισμό κι όποια άλλη ιδεοληψία έχει πιάσει σαν μάκα ο εγκέφαλός τους. Βλακώδης «πολιτική» εκατέρωθεν, πεζοδρομιακή, που όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά ως μια λογική ανομίας και ανόητου φανατισμού έστειλε ήδη τρεις νέους Ελληνες δολοφονημένους στον τάφο κι έναν να χαροπαλεύει.
Κανείς δεν επιτρέπεται να υποκαθιστά το κράτος. Οταν αυθαιρετούν οι ιδιώτες ή και ολόκληρος όχλος, την πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι, και γενικά, όταν κάνει ο καθένας ό,τι του καπνίσει, την πληρώνει η πατρίδα.
Η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση θα ήταν να κάνει ο καθένας τη δουλειά του, μέσα στο πλαίσιο που ορίζουν οι νόμοι και οι θεσμοί. Να εκτελεί την αποστολή του χωρίς παρεμβάσεις, με κοινή λογική και γνώμονα το εθνικό συμφέρον αλλά και με κάτι άλλο, έτερο είδος εν ανεπαρκεία: την αλήθεια.
Η αλήθεια πολλές φορές δεν αρέσει. Αντί να πεις «θέλω να χωρίσουμε, γιατί βαρέθηκα και μου ‘χεις πρήξεις το συκώτι», λες «ξέρεις, θέλω να μείνω μόνος μου να βρω τον εαυτό μου». Γιατί, αγαπητέ, πού σου έπεσε; Κάπου εδώ θα ‘ναι και θα τον βρεις. Σε λίγους αρέσει η αλήθεια όταν είναι δυσάρεστη και συνήθως θυμώνουν με τον κομιστή της. Αντί να αποδεχθούν το αληθές μήνυμα και να δουν τι θα κάνουμε, τσαντίζονται με τον αγγελιοφόρο!
Όταν λες ότι αυτό κι αυτό συμβαίνει, διότι απλούστατα τέρμα το πάρτι με δανεικά, δεν έχουμε λεφτά και πρέπει να τη βγάλουμε σπαρτιάτικα, μέχρι να βγάλουμε δικό μας χρήμα, σε πολλούς δεν αρέσει. Δεν ασχολούνται με το αν είναι αλήθεια ή όχι. Απλά δεν τους κάνει κέφι αυτό που ακουν, ούτε αυτός που τους το λέει. Και, αδέρφια, για να είμαστε σωστοί κι εξηγημένοι, είναι αλήθεια ότι υπάρχει τεράστιο έλλειμμα παραδείγματος από μεγάλο κομμάτι της πολιτικής τάξης, υπάρχει ατιμωρησία για πολλούς από τους ενόχους των εγκλημάτων που μας έφεραν εδώ, για λόγους νομικούς και πολιτικούς, που δεν είναι της παρούσης. Ομως αυτό δεν αλλάζει τη βασική αλήθεια, ότι τελειώσανε τα δανεικά, τελειώσανε και τα ψέματα. Ακόμη κι αν αύριο πρωί ντουφεκίζαμε όλα τα λαμόγια των τελευταίων 40 ετών και ο χειρότερος των βουλευτών ήταν εφάμιλλος του Αριστείδη του Δίκαιου, δεν θα άλλαζε η βασική αλήθεια, την οποία λίγοι αποδέχονται: no money, no honey.
Ναι, γίνονται μεγάλα λάθη, έχουν γίνει χειρουργικές επεμβάσεις στην κοινωνία με αλυσοπρίονο και τακτ… κατερπίλαρ! Ναι, η μεσαία τάξη βάλλεται πανταχόθεν και είμαστε υπερφορολογημένοι. Παρένθεση, κ. Στουρνάρα, πάνω που έλεγα ότι τουλάχιστον λες καμιά αλήθεια, τι την ήθελες την τορπίλη κατά της κοινής λογικής; Δεν δέχεσαι ότι οι Ελληνες υπερφορολογούνται; Συμφωνώ. Δεν υπερφορολογούνται απλώς. Τους έχουμε ξεσκίσει, τους έχουμε πιει το μεδούλι. Τους «φάγαμε το καϊμάκι», όπως μου έλεγε βαρυγκομώντας εκπαιδευόμενος «παγουράς» αλεξιπτωτιστής, που είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια μου! Αν έλεγες «προσωρινά υπερφορολογούμαστε, γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, ώστε να πιάσουμε τους στόχους και να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από το Μνημόνιο κι αυτό θα αλλάξει», μπορεί κάποιος να το αποδεχόταν καλόπιστα. Αλλά ο ελέφαντας δεν κρύβεται, ούτε φτιασιδώνεται.
Ακόμη κι οι δηλώσεις θέλουν μέτρο και αλήθεια. Να το ξαναπώ: Οταν λες την αλήθεια κι αυτό που πραγματικά πιστεύεις, είναι εύκολη δουλειά, εύκολη η ζωή σου, διότι δεν χρειάζεται να σκαρφίζεσαι δικαιολογίες και πάντα θυμάσαι τι έχεις πει. Κι επειδή στο τέλος η αλήθεια πάντα επικρατεί πάνω από τα φούμαρα και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, στο τέλος ο ντόμπρος είναι αυτός που μένει όρθιος και δεν χρειάζεται να σκύβει το κεφάλι από ντροπή, όπως θα το σκύβουν όσοι υπόσχονται προσλήψεις, αυξήσεις, δίφραγκα τετράγωνα, για να μην κατρακυλούν όταν σας πέφτουν και τα κυνηγάτε. Οι ίδιοι που Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή σκίζουν το Μνημόνιο και Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο το γυαλίζουν. Και την Κυριακή; Ε, την Κυριακή κάνουν φασίνα σε κάτι φαρμακέμπορους και άλλους εκπροσώπους της «μεγαλοαστικής τάξης»…
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου