Αποσταθεροποίηση της χώρας

Αποσταθεροποίηση της χώρας, 

μέσω αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης

Αποσταθεροποίηση της χώρας, μέσω αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης. Ο στόχος ήταν πολύ έξυπνα επιλεγμένος. Έχουμε και λέμε:

α) Η κυβέρνηση έχει μπει σε έναν μονόδρομο ολικής σύγκρουσης με την Χρυσή Αυγή. Έκανε πλήρη, έως και ακραία, χρήση του νομικού οπλοστασίου που είχε στην διάθεσή της για να τα βάλει με την Χ.Α. Παράλληλα, εξαπέλυσε πλήρη επικοινωνιακή επίθεση εναντίον του κόμματος αυτού, με σκοπό να την τοποθετήσει στην θέση του απόλυτου θύτη, μετά την δολοφονία Φύσσα.

β) Έχοντας εγκλωβιστεί η κυβέρνηση σε μια (απόλυτη, πλέον) ανάγκη να κερδίσει το παιχνίδι με την Χ.Α., το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί, θα ήταν μια μετατόπιση της Χ.Α. από την θέση του θύτη, στην θέση του θύματος. Αυτό ήδη συνέβαινε, στα μάτια των οπαδών της Χ.Α., λόγω της συνολικής θεσμικής και επικοινωνιακής επίθεσης που το κόμμα αυτό δεχόταν μετά την δολοφονία Φύσσα. Ωστόσο, τώρα πια θα είναι πολύ δύσκολο να συντηρηθεί η θεσμική επίθεση, και μάλλον απολύτως αδύνατον να συντηρηθεί η επικοινωνιακή επίθεση.

γ) Άρα, η κυβέρνηση βρίσκεται αυτή τη στιγμή μπροστά σε μια σχεδόν αναπόφευκτη πολιτική ήττα έναντι της Χ.Α., πολιτική ήττα σχεδόν υπαρξιακών διαστάσεων. Η Χ.Α. αποτελούσε μια πολύ σοβαρή πολιτική απειλή στα δεξιά της, προς στιγμήν φάνηκε μετά την δολοφονία Φύσσα ότι αυτή η απειλή τουλάχιστον ανασχέθηκε, όμως τώρα πια κινδυνεύει να ηττηθεί χωρίς να χρειάζεται η Χ.Α. να κάνει σχεδόν τίποτα. Ας αναλογιστούμε μόνον τι θα σημαίνει για την κυβέρνηση μια αρκετά πιθανή, πλέον, αθώωση του Μιχαλολιάκου και των λοιπών από τις (έτσι κι αλλιώς όχι ιδιαίτερα θεμελιωμένες) κατηγορίες που τους αποδίδονται.

δ) Αυτά συμβαίνουν ακριβώς την στιγμή κατά την οποία το επιτόκιο των 10ετών ομολόγων της Ελλάδας έπεσε κάτω από το 8% στο 7,9%, για πρώτη φορά από το 2010. Μια εξέλιξη δηλαδή που έγινε με καλά μεθοδευμένες προσπάθειες της κυβέρνησης Σαμαρά και που έφερνε την Ελλάδα σε απόσταση αναπνοής από την έξοδο στις αγορές. Για την ακρίβεια, θα την βγάλει στις αγορές σε έναν-δυο μήνες, εάν συνεχιστεί.

ε) Εάν λοιπόν κάποιοι θέλουν την πολιτική ήττα της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίησή της, την ανατροπή της πορείας εξόδου από το Μνημόνιο, στην οποία είχε μπει σχεδόν αμετάκλητα (πλην “ατυχήματος”) η χώρα και την συντήρηση της κρίσης στην Ελλάδα, αυτό που συνέβη την Παρασκευή ήταν ένας ιδανικός τρόπος για να επιτευχθεί: Μοιάζει με αριστερίστικη “αντεκδίκιση” για την δολοφονία Φύσσα, στριμώχνει άγρια την κυβέρνηση χωρίς να γίνει αντιληπτή η στόχευση αυτή, και δεν κάνει καθόλου ορατό τον τελικό στόχο, που είναι η συντήρηση της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησαν ο ΓΑΠ και τα αφεντικά του.

Συμπέρασμα: Το χτύπημα είναι ή 1) τυφλό χτύπημα μίσους από αριστεριστές τρομοκράτες ή 2) “χειρουργικό” χτύπημα αποσταθεροποίησης με στόχο οικονομικό εις βάρος της χώρας. Αν δεν ισχύει το πρώτο (και ο επαγγελματισμός των δραστών δείχνει ότι μάλλον δεν ισχύει το πρώτο), τότε η στοιχειώδης πολιτική ανάλυση των δεδομένων δείχνει ότι η στόχευση δεν μπορεί να ήταν η έναρξη ενός άτυπου εμφυλίου μεταξύ χρυσαυγιτών-αριστεριστών, ακριβώς λόγω της καταγεγραμμένης συμπεριφοράς της Χρυσής Αυγής στο παρελθόν, αλλά και λόγω της στοιχειώδους κοινής λογικής που υπαγορεύει στην Χ.Α. να “κάτσει στ’ αυγά της” και να επωφεληθεί από αυτούς που δουλεύουν γι’ αυτήν.

Θα πρέπει λοιπόν να ιδωθεί η (πιθανότατη) εκδοχή του αποσταθεροποιητικού χτυπήματος στις σωστές της διαστάσεις, που είναι η πολιτική ήττα της κυβέρνησης έναντι της Χ.Α., μέσω της ηθικής πριμοδότησης που δίνει το χτύπημα στην Χ.Α.

Εάν ισχύει η εκδοχή της αποσταθεροποίησης, από μια άποψη είναι καλό αυτό που συνέβη: δείχνει ότι οι εχθροί της χώρας δεν είχαν τη δυνατότητα (ή την βούληση) για κάτι περισσότερο, στην κρίσιμη αυτή καμπή των δημοσίων οικονομικών. Η κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να βρει τρόπους πολιτικής αντίδρασης απέναντι στην Χ.Α., και να προσπαθήσει να απεγκλωβιστεί από τις κινήσεις υψηλού πολιτικού ρίσκου της πολιτικής “Δένδια” (ας την πούμε έτσι) έναντι της Χ.Α.

Αυτό προϋποθέτει βέβαια συνολικότερο πολιτικό σχεδιασμό και συνολικότερο αναπροσανατολισμό της κυβερνητικής πολιτικής στρατηγικής. Ίσως π.χ. κάποια στιγμή θα έπρεπε να ενεργοποιηθεί και εκείνη η έρμη “μία και μόνη εξεταστική για το πώς μπήκαμε στο Μνημόνιο”. Αν είναι ο Σαμαράς να βγει στις αγορές, άρα να πάει σε σύγκρουση με τις δυνάμεις που θέλουν παράταση του Μνημονίου για την Ελλάδα, γιατί να μην πάει σε συνολική σύγκρουση με αυτούς; Η πορεία αυτή μπορεί να είναι μακροπρόθεσμα πολιτικά ασφαλέστερη για τον Σαμαρά από την πορεία υπαρξιακής σύγκρουσης με την Χ.Α., στην οποία μπήκε με την σύλληψη Μιχαλολιάκου και λοιπών. Πρέπει όμως και να δικαιολογηθεί πολιτικά το γιατί όλον αυτόν τον καιρό ο Σαμαράς ήταν αναγκασμένος να συμμαχεί με τον διάβολο των δυνάμεων του Μνημονίου.

Η ουσία είναι ότι κάπου εδώ που πλησιάζει στο στόχο της η κατ’ ουσίαν αντιμνημονιακή πολιτική Σαμαρά, πρέπει να αρχίσει να το λέει κιόλας ο Σαμαράς ότι είναι κατά βάθος αντιμνημονιακή η πολιτική του, και να πάψει να προσποιείται πόσο πολύ του αρέσει η μνημονιακή πολιτική του, υπό την πίεση της “πολιτικής δέσμευσης στις μεταρρυθμίσεις” που του έχει επιβάλλει η τρόικα. Έλεος πια. Λες και θέλει η κυβέρνηση να επιβάλει τον ενιαίο φόρο ακινήτων, αν δεν της το επέβαλε η τρόικα

Διογένης

http://www.antinews.gr/2013/11/04/232948/#more-232948