Η ανελέητη βαρβαρότητα
των εγχώριων τροϊκανών...
Ο κόσμος που ονειρεύονται ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας και το Μαξίμου είναι ένας έρημος και ακατοίκητος τόπος, όπου θα θριαμβεύει η διαβόητη έννομη τάξη, η μόνη αποδεκτή μορφή βίας, κάτω από τον τρόμο του... «κράτους δικαίου».
Από τη μαύρη ώρα που τα μνημόνια έστησαν τον πένθιμο χορό τους στην αυλή μας, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη ζωή των ανθρώπων η κτηνώδης βία των δανειστών, που έχουν μετατρέψει την αγριότητα σε καθημερινή συνήθεια.
Υπό «κανονικές» συνθήκες ο κόσμος θα είχε πάρει με τις πέτρες τους στυλοβάτες της νέας βαρβαρότητας, που έχουν κηρύξει ανελέητο πόλεμο στον ελληνικό λαό με διακηρυγμένο στόχο τους να τον κρατήσουν σκλαβωμένο σε μια φτηνά πουλημένη πατρίδα. Όμως οι εξαθλιωμένοι δεν εξεγείρονται εύκολα. Κι ας φοβόταν κάποτε ο ΓΑΠ ότι «θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες».
Η βία
Ο φόβος έχει φωλιάσει στην ψυχή των ανθρώπων, κάνοντας ακόμα και την αυτοκτονία να φαντάζει σαν ένα φωτεινό φινάλε σε μια σκοτεινή παράσταση. Υπάρχει μεγαλύτερη βία από αυτήν; Υπάρχει πιο βαριά κι ασήκωτη τρομοκρατία από το να γυρίζει ένας άνεργος σπίτι του το βράδυ και να μην έχει μία στην τσέπη για τα παιδιά του;
Όχι προφανώς! Αλλά όσοι μας καλούν με απίστευτη υποκρισία και ιδιοτέλεια «να αποκηρύξουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», γνωρίζουν πως έτσι βάζουν τον φονιά με το θύμα στο ίδιο ζύγι. Αθωώνουν τον πρώτο και μοιράζουν το κρίμα του στο δεύτερο. Ασκούνται όμως καθημερινά σε αυτόν τον απόκοσμο κατήφορο, ώστε να μας εξουθενώσουν ηθικά και πολιτικά και να κάμψουν κάθε κοινωνική αντίσταση, για να περνάνε ανώδυνα οι σκαιές πολιτικές των μνημονίων.
Η εγχώρια προπαγάνδα και τα διατεταγμένα ΜΜΕ έχουν κάνει σημαία τους τη φράση «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα» του Άρη Βελουχιώτη, με την οποία έκλεισε μια ομιλία του στη Βουλή ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Β. Διαμαντόπουλος, χωρίς κανείς από όσους τον άκουσαν να καταλάβει ποτέ τι σημαίνει αυτή η ιστορική φράση, η οποία δεν διατυπώθηκε από τον πρωτοκαπετάνιο ως... απειλή, όπως έχουν ισχυριστεί ένα σωρό αστοιχείωτοι, αλλά ως αυτοσαρκασμός και προφητεία για το βίαιο τέλος του ιδίου και των συντρόφων του. Εκτός από φτηνιάρηδες, είναι και άσχετοι! Με τον ίδιο ζήλο επικαλούνται το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» που σηκώνει ο κόσμος στις διαδηλώσεις και το οποίο περιγράφει λακωνικά και ευθύβολα το θεμελιώδες δίλημμα που οφείλουμε να λύσουμε, αν δεν θέλουμε να ζήσουμε κουρασμένοι και άκεφοι, σέρνοντας τις αλυσίδες μας στα ορυχεία της μισθωτής εργασίας.
[...]
Σπορά φόβου
Η θεσμική συμπεριφορά της κυβέρνησης έχει καταρρακώσει κάθε αστικό θεσμό. Η αφυδατωμένη Βουλή έχει μετατραπεί σε συνοικιακή βιοτεχνία για την εσπευσμένη επικύρωση του μνημονιακού φορτίου με κατεπείγουσες διαδικασίες που έχουν απογυμνώσει τον ρόλο του βουλευτή.
Ο στόχος τους είναι να φοβηθεί ο κόσμος, να αποσυρθεί από το προσκήνιο, να βιώνει το θάνατό του μόνος του, ατομικά, χωρίς αλληλεγγύη και χωρίς πίστη στο μέλλον. Με το επιχείρημα ότι η Δεξιά «επιτέλους πρέπει να αποενοχοποιηθεί», έχουν γλιστρήσει στα άκρα υιοθετώντας τη ρητορική και τις πρακτικές της Ακροδεξιάς και επιχειρούν να φορτώσουν στην Αριστερά, που δεν κυβέρνησε ποτέ, αν και έχει μερτικό στις ευθύνες, τις ενοχές τους για τα δεινά του τόπου που οι ίδιοι προκάλεσαν.
Το έχουμε ξαναπεί: στην προσπάθειά τους να γαντζωθούν στην εξουσία και να μείνει ανέπαφο το κουρασμένο σύστημα της διαπλοκής, δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να οδηγήσουν την πολιτική αντιπαράθεση στα χαρακώματα.
Χειροπέδες στην ενημέρωση
Ακόμα και στον χώρο των ΜΜΕ απειλητικά μηνύματα φτάνουν από κάθε γωνιά.
[...]
Αλλά και δημοσιογράφοι στρέφονται με μανία ο ένας εναντίον του άλλου σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό για το ποιος θα διασύρει πρώτος τον άλλο, ποιος θα βάλει πρώτος «βραχιολάκια» στα χέρια του άλλου ή ποιος πρώτος θα πτωχεύσει τον άλλο. Αν η μετατροπή των δημοσιογράφων σε διώκτες δεν είναι πλήρης διαστροφή του ρόλου τους, τότε τι είναι; Την ίδια στιγμή, το διαβόητο ΕΣΡ, που νομικά είναι στον αέρα, ακουμπώντας στον τυποκτόνο νόμο του Ευ. Βενιζέλου, μοιράζει για ψύλλου πήδημα τα πρόστιμα σαν στραγάλια σε ενημερωτικά μέσα που βρίσκονται εκτός του μνημονιακού τόξου.
Ένας πνιγηρός αέρας καταστολής – και της ενημέρωσης – φυσάει πάνω από τα κεφάλια μας, την ώρα που το σύστημα παίζει τα ρέστα του, μήπως και ρεφάρει στην τελευταία και πιο ακραία παρτίδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου