Το ΑΚΕΛ επιβεβαιώνει τον κανόνα

Ένα ενδιαφέρον άρθρο από την κυπριακή έκδοση της εφημερίδας "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

ΔΕΕ

Το ΑΚΕΛ επιβεβαιώνει τον κανόνα:

Η Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει

Τα τελευταία 3 ½ χρόνια κατέδειξαν το αυτονόητο - Σήμερα στην ουσία το ΑΚΕΛ αντιπολιτεύεται τον εαυτό του

Του Αντώνη Πολυδώρου

Χρειάστηκαν δύο χρόνια καθυστερήσεων, αμφιταλαντεύσεων και μιας πορείας χωρίς λογική, οι απειλές και τα τελεσίγραφα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η οικονομία να φτάσει ένα βήμα πριν την χρεωκοπία για να εξαγγείλει μέτρα η κυβέρνηση. Και λίγες μόνο ώρες για να καλέσει δημοσιογραφική διάσκεψη το κυβερνών κόμμα και, επαναλαμβάνοντας εαυτόν, να διαχωρίσει τη θέση του. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΑΚΕΛ επιλέγει να ενεργήσει με τρόπο που δεν συνάδει με κόμμα που ανήκει στην κυβέρνηση. Το ίδιο είχε πράξει και στις πλείστες κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση που τηρούσε έναντι του υπουργού Οικονομικών, επί προεδρίας Τ. Παπαδόπουλου, Μ. Σαρρή, τον οποίο κατηγορούσε για νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές πολιτικές, παραμένοντας πάντα στην κυβέρνηση. Με τον τρόπο αυτό διατηρούσε την διαχρονική επαφή του με το εργατικό κίνημα, αλλά την ίδια ώρα επέτρεπε στην κυβέρνηση να λειτουργήσει με τρόπο που ήξερε ότι επέβαλλε η λογική . Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Το ΑΚΕΛ δεν συγκυβερνά αλλά κυβερνά. Μετά δε την αποχώρηση και του ΔΗΚΟ, το ΑΚΕΛ δεν είναι μέρος της κυβέρνησης αλλά η ίδια η κυβέρνηση. Αντιπολιτευόμενο λοιπόν την κυβέρνηση και την οικονομική της πολιτική στην ουσία αντιπολιτεύεται το ίδιο του τον εαυτό.

Τα αριστερά μαρξιστικά-κομμουνιστικά κόμματα δημιουργήθηκαν σε όλες τις δυτικές κοινωνίες ως κόμματα αντίδρασης στο σύστημα. Γι’ αυτό και πολλά από αυτά συνειδητά επιλέγουν να αποστασιοποιούνται από την εξουσία γνωρίζοντας ότι αυτό που πρεσβεύουν δεν μπορεί να εφαρμοστεί στις κοινωνίες αυτές αλλά και γιατί εκ των πραγμάτων τα κεκτημένα των εργαζομένων έρχονται αρκετές φορές σε σύγκρουση με τις πραγματικότητες και τα συμφέροντα του κράτους. Το ΑΚΕΛ έχει, ως κόμμα, πολλά από τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τα κόμματα αυτά παγκοσμίως. Έχει όμως και κάποια που το διαφοροποιούν και έκαναν αρκετούς να πιστεύουν ότι- παρά τη σκληρή και δογματική του ιδεολογία- στην εξουσία θα αναγκαζόταν, όπως έκαναν τα σοσιαλιστικά κόμματα π.χ. οι New Labour στην Αγγλία, να προσαρμοστούν στις συνθήκες που οι πραγματικότητες επιβάλλουν και να κυβερνήσουν. Ο πολιτικός λόγος του για παράδειγμα, λόγω και του ότι έχει υποστηρικτές σε όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα (γεγονός που το αναγκάζει να επιμετρά τις απόψεις όλων αυτών των ομάδων όταν τοποθετείται), αν και ξύλινος είναι πιο μετρημένος (αν συγκριθεί για παράδειγμα με αυτόν του ΚΚΕ). Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλα κομμουνιστικά κόμματα τα οποία είναι περιθωριοποιημένα και αποκομμένα από το σύστημα, το ΑΚΕΛ ήταν διαχρονικά μέρος του. Με εξαίρεση μια σύντομη περίοδο τριών χρόνων (85-88) και τη δεκαετία Κληρίδη βρισκόταν στη συμπολίτευση. Στήριξε τον Μακάριο, συγκυβέρνησε με το Σ. Κυπριανού και τον Τ. Παπαδόπουλο, εξέλεξε το Γ. Βασιλείου. Την ίδια όμως στιγμή, σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις φρόντιζε να κρατά αισθητή απόσταση από την ευθύνη της κεντρικής εξουσίας. Με εξαίρεση την 5ετία Τ. Παπαδόπουλου, η συνεργασία του με την εκάστοτε κυβέρνηση ήταν ανεπίσημη και συγκεκαλυμμένη. Με τον τρόπο αυτό κατάφερνε να μένει κοντά στην εξουσία και τα οφέλη της χωρίς όμως τη φθορά της. Αυτό εξηγεί και τα τεράστια για αριστερό-κομμουνιστικό κόμμα, ποσοστά του αλλά και το εύρος στήριξης που διατηρεί. Στήριζε, δεν συμμετείχε όμως άμεσα, κάτι που του επέτρεπε να συνεχίζει την ίδια ιδεολογία και όποτε χρειαζόταν να αντιπολιτεύεται εντός της κυβέρνησης. Από τη στιγμή όμως που κλήθηκε να κυβερνήσει, εκ των πραγμάτων βρέθηκε προ του διλήμματος, να αυτοαναιρεθεί- και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που απορρέουν από μια διακυβέρνηση- ή να επιλέξει την εύκολη λύση του λαϊκισμού και της προσήλωσης στην ιδεολογία. Δυστυχώς για την Κύπρο επέλεξε το δεύτερο.

Αυτή η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς. Και δεν απέτυχε τόσο λόγω ανικανότητας (το μέτρο σύγκρισης άλλωστε δεν είναι ιδιαίτερα ψηλό) αλλά λόγω ιδεολογίας. Με τις εμμονές της και την άρνηση της να δει τις πραγματικότητες. Συμπεριφερόμενη όχι ως κυβέρνηση αλλά ως συντεχνιακό όργανο, με τον πρόεδρο για ένα πολύ μεγάλο διάστημα να θυμίζει ηγέτη της ΠΕΟ παρά πρόεδρο της χώρας. Αρνούμενη να πάρει μέτρα που γνώριζε ότι έπρεπε να πάρει, φοβούμενη πιθανή ρήξη με τα συνδικάτα. Με τον τρόπο αυτό επιβεβαίωσε τον κανόνα. Και όχι ως η εξαίρεση. Η Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει.

polydoroua@kathimerini.com.cy

http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=67847