Προ Μνημονίου, ο δικομματισμός ήταν ο νικητής καθώς ο κοσμάκης ψήφιζε ελέω Θεού, χρήματος και σοσιαλιστικού βάμματος. Με την έλευση της Τρόικας, ο ψηφοφόρος ρίχνει τον φάκελο στην κάλπη ελέω όχλου, ψυχαναλύειν και επαναστατικού ζόφου. Θυμήθηκα ένα χωρίο από την Hannah Arendt, η οποία εξομοιώνει την εξέγερση με το συντηρητικό φράκο του δικαιούχου στα κοινά. Ουσιαστικά οτιδήποτε φέρει στην πλάτη του την εξέγερση, μεταμφιέζεται αυτοστιγμεί σε αυτοθυματοποιημένο νοικοκυραίο που αναζητεί σταθερότητα, επιδόματα και συνταγματικές αργίες για την στιγμιαία ευδαιμονία μεταξύ φίλων. Τουτέστιν, ο διπολισμός καλά κρατεί, προσμένοντας την εμφάνιση του Γουλιέλμου Γ’. Αγγλία, Σκωτία, Ιρλανδία στα χέρια ενός μύστη που χαλιναγωγεί την επιθυμία, τα πάθη και τις αναγωγές σε λουτρά αίματος. Η εξέλιξη συνηγορεί στην απλούστευση.
Αυτό που θάλλει είναι η εντύπωση της συμμετοχής στην εξέγερση. Ουδείς προβληματίζεται γιατί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν κάμπτεται. Διότι αυτοί που ουρλιάζουν για τον φασισμό απαξιούν έναντι του νόμου, των κανόνων, των θεσμών και μιας πολυπολιτισμικής θολοκουλτούρας, για να ρίξουν στην πλάτη τους την κλινική αφετηρία του μανδύα από πορφύρα. Οι χρυσαυγίτες είναι το ψωμί και το νερό για χιλιάδες αναρχοφασίστες και ακέφαλες συνιστώσες οι οποίες συνεχίζουν να συντηρούν το «διαίρει και βασίλευε», προς ίδιον όφελος. Το χάος οφείλει να εκτονώνεται για να ανανεώνεται η μάσκαρα του τρόμου. Τα δύο άκρα αγωνιούν να καταδείξουν ότι η Δημοκρατία της Βαϊμάρης απαιτεί την τέχνη της διάγνωσης κατά Lacan. Το προνόμιο της κυριαρχίας είναι ψυχαναγκαστικό.
Εξαιρουμένης μιας μειοψηφίας που ενδιαφέρεται για την νομολογία, τον πλουραλισμό, την ατομική ελευθερία και την ευτυχία, η πλειοψηφία αυταρέσκεται στην επανάληψη παλαιοκομμουνιστικών τσιτάτων, με το βλέμμα απλανές σε έναν τόπο που υπόσχεται απόλαυση με μασημένη τροφή από το μαρξιστικό ξεπερασμένο εργαλείο, τσιτάτων από συνέδρια του ΚΚΕ, παραγράφων από το μικροαστικό μίσος για τον πλούτο του διπλανού. Η Ελλάδα αποτελεί το όνειδος της ευρωπαϊκής κοινωνικής επιστήμης, του φιλελεύθερου μανιφέστου, του σαδιστικού Υπερεγώ που ψάχνει για ομήρους στον ψηφιακό βόθρο. Η Δημοκρατία δεν απειλείται από αναλώσιμους κομπάρσους. Τα μέτρα ψηφίζονται και εφαρμόζονται, ασχέτως της εξιδανίκευσης του τρόμου και της φαιοκόκκινης τσιχλόφουσκας στα κολλυβοπάρτυ των κοινωνικών δικτύων για το θεαθήναι της απολυτότητας.
Τι πρέπει να γίνει; Να πάψουμε να περιστρεφόμαστε γύρω απ’τον εαυτό μας, τις γονυκλισίες στον Παντοδύναμο και τα πογκρόμ ιδεολογίας με ανιστόρητη συνείδηση. Η εγχώρια σαχλή αριστερίστικη σχολή έχει αποτύχει. Δεν θα σώσει κανένας υπερήρωας το πόπολο. Όταν ο νόμος δεν εφαρμόζεται, η μάζα προσανατολίζεται ανέκαθεν στην ακροδεξιά· αδιαφορεί εάν η τελευταία δανείζεται νεοναζιστικά βράγχια για την ιστορική ιεραρχία του νεοτερικού βυθού. Τα δύο άκρα όχι μόνο υπάρχουν αλλά ζουν τις τελευταίες τους ώρες καθότι έρμαια των φαντασιώσεών τους με έντονη παλινδρόμηση και κρύα εφίδρωση. Δεν φοβάμαι κανέναν τους. Είμαι ελεύθερος, δυνατός κι ακέραιος. Τα εμφυλιακά σκιρτήματα από τιποτένιους δεν με αφορούν. Οικτίρω τους βλαχοκακόμοιρους, τους IRA copycat, τους κουτοπόνηρους κόκκινους, τους φασίστες ανεξαρτήτως χρώματος και τα αναρχορεμάλια της άσχημης εφηβείας. Προχωρώ μπροστά. Κι είναι υπέροχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου