Το πεπρωμένον του Έθνους...
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
«Αλλά το πλείστον κακόν οφείλεται αναντιρρήτως εις την ανικανότητα της ελληνικής διοικήσεως. Θα έλεγε τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες διά ν’ αποδειχθή ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν...».
Όλο το βάρος στο «επίτηδες». Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στον οποίον ανήκουν αυτές οι φράσεις –«Βαρδιάνος στα σπόρκα», 1893– αναγνωρίζει στην ανικανότητα της διοίκησης το ιστορικό πεπρωμένο του Έθνους. Η ανικανότητα δεν είναι τυχαία. Είναι κάτι σαν τον ιστορικό προορισμό μας. Μερικές δεκαετίες πριν, ο Αδαμάντιος Κοραής θεωρούσε πως η Ελληνική Επανάσταση γεννήθηκε πρόωρα, μιας και το Έθνος δεν είχε την παιδεία για να αναλάβει μόνο του τις τύχες του. Και κάτι πιο σύγχρονο, εκείνο το υπέροχο του Σαββόπουλου: «φταίει κι ο ίδιος ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης».
Συνειρμικά μού ήρθαν όλα αυτά προχθές ενόσω άκουγα τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, διά στόματος Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. Ένας νέος άνθρωπος, καταφανώς κουρασμένος και βαριεστημένος από την υποχρέωσή του να απαγγείλει ένα κατεβατό το οποίο επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά. Χωρίς καν να ενδιαφέρεται αν θα γίνει πιστευτός. Γιατί οι διαβεβαιώσεις του για μεταρρυθμίσεις δεν είναι πιστευτές; Φταίει το πολιτικό του παρελθόν; Η εφτάμηνη κυβερνητική του μαθητεία; Το γεγονός ότι τον ξαναψήφισαν επειδή πίστεψαν ότι αυτός μόνον μπορεί να μας κρατήσει στην Ευρώπη χωρίς να αλλάξει τίποτε; Σίγουρα φταίνε όλ’ αυτά. Είναι όμως και κάτι ακόμη, ίσως πιο ουσιαστικό.
Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μιλάει τόση ώρα και για τόσα θέματα χωρίς να του ξεφύγει έστω και μία προσωπική σκέψη; Κι ας μην είναι ολοκληρωμένη σκέψη, αρκεί να είναι δική του, προϊόν των νευρώνων του εγκεφάλου του, παιδί της ιδέας που έχει για το μέλλον της χώρας. Κι ας μην είναι μεγάλη η ιδέα, ας είναι μικρή. Ιδέα να είναι κι ό,τι να ’ναι. Πώς τη θέλει την Ελλάδα ο πολιτικός που εμφανίζεται ως αναμορφωτής της; Εκεί που δεν φυτρώνουν οι ιδέες, ανθούν τα στερεότυπα. Υποσχέσεις για πάταξη της ολιγαρχίας και της διαφθοράς, προοδευτικές τομές, όλο το ξεφτισμένο λεξιλόγιο του ανδρεοπαπανδρεϊσμού. Ένα κακοραμμένο κοστούμι για το κακοχυμένο σώμα της Ελλάδας της κρίσης. Η άκομψη δημοκρατία.
Το «πλείστον κακόν» όμως είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι μόνος. Και δεν εννοώ τους συντρόφους του. Εννοώ το πολιτικό τοπίο στο οποίο ο ίδιος εμφανίζεται να κυριαρχεί. Πόσοι δεν θα ήθελαν να κυβερνήσουν ως ανανεωτές για να μην αλλάξουν τίποτε; Και πόσοι μπορούν να μιλήσουν με «δικά τους λόγια» χωρίς να απαγγέλουν ετοιμοπαράδοτες και μεγαλόστομες κενολογίες; Πολλοί, οπότε μην απορείτε πώς προέκυψε ένας Τζιτζικώστας ως υποψήφιος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Θα αποδείξει και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι δεν είναι ικανόν προς αυτοδιοίκησιν;
Η Ελλάδα του Παπαδιαμάντη δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του 2015. Είναι μια άλλη χώρα σε έναν άλλον κόσμο. Οι αξίες του δημόσιου βίου όμως παραμένουν σταθερές. Το Έθνος συνεχίζει να βαδίζει στη λεωφόρο του ιστορικού του πεπρωμένου για να αποδείξει πως δεν είναι ικανό προς αυτοδιοίκησιν. Ενδέχεται δε, όταν καταλάβουμε κι αυτό που έλεγε ο Κοραής περί παιδείας, να αντιληφθούμε την ανικανότητά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου