Τι κρύβεται πίσω από αυτές τις "αποκαλύψεις";
Πώς απέτρεψαν, ο Κ.Τσάτσος και ο Ε.Παπανούτσος, την καθιέρωση του λατινικού αλφάβητου και της φωνητικής γραφής από τον Κ. Καραμανλή
Σπύρος Κουτρούλης
Σε ένα άρθρο του Σ. Ψυχάρη στις 25.7.1999, στο "Βήμα" αναφέρεται ότι ο Κ. Καραμανλής επιχείρησε να καθιερώσει, στην πρώτη τετραετία της μεταπολίτευσης, το λατινικό αλφάβητο και την φωνητική γραφή και υποχώρησε μετά την σθεναρή αντίδραση του Κ. Τσάτσου και του Ε. Παπανούτσου.
Δεδομένου ότι ο Κ. Καραμανλής, παρότι επιθυμούσε να βρίσκεται κοντά σε σημαντικούς στοχαστές, ο ίδιος ποτέ δεν είχε ιδιαίτερους θεωρητικούς προβληματισμούς, είναι αξιοπερίεργο τι τον ώθησε να ασπαστεί θέσεις, που στην χώρα μας συμμερίζονταν μόνο ένα κομμάτι του δημοτικισμού.
Κων/τίνος Τσάτσος
Πως ένας πολιτικός που δεν είχε γίνει γνωστός για την εμπλοκή του στις γλωσσικές διαμάχες λαμβάνει μια τέτοια πρωτοβουλία, που αιφνιδιάζει τους κατ' εξοχήν δημοτικιστές συνεργάτες του.
Βεβαίως η κατάργηση της αραβικής γραφής από τον Κεμάλ θεωρήθηκε ως μεγάλο βήμα προόδου για τους Τούρκους.
Όμως σε μια γλώσσα με παράδοση χιλιάδων ετών, με αδιάλειπτη συνέχεια, στην οποία έχουν γραφεί σπουδαία έργα, μια τέτοια πρωτοβουλία, ανεξάρτητα από τις πιθανές προθέσεις, όσων την υποστήριζαν, θα είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε άλλο ένα αγκωνάρι της αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας μας.
Φυσικά αυτό το επεισόδιο δεν ερευνήθηκε ποτέ περισσότερο.
Το απόσπασμα, από το άρθρο του Σ.Ψυχάρη, με τον τίτλο "Κ. Καραμανλής" είναι το ακόλουθο:
"Την πρώτη φορά η κρίση ξέσπασε σε μια συνάντηση του Καραμανλή με τον Κ. Τσάτσο (προτού γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν υπουργός Πολιτισμού) και τον αείμνηστο Ευάγγελο Παπανούτσο (φωτ.). Τους είχε καλέσει ο τότε πρωθυπουργός στο γραφείο του για να συζητήσουν θέματα της Παιδείας. Σε μια στιγμή ο Καραμανλής τους είπε ότι θα έπρεπε κάποια στιγμή να σκεφθούν το ενδεχόμενο να συνδυασθεί το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό, να εξετασθεί ακόμη και το θέμα της φωνητικής γραφής.
Σαν ελατήρια πετάχτηκαν επάνω οι δύο συνομιλητές του Καραμανλή. «Δεν πίστευα στα αφτιά μου!» θα αφηγηθεί αρκετά χρόνια αργότερα ο Κ. Τσάτσος...
Οπωσδήποτε οι δύο συνομιλητές του τότε πρωθυπουργού δήλωσαν ότι παραιτούνται κλπ., κλπ. και ο Καραμανλής απέσυρε το θέμα."
Από το "ΒΗΜΑ" της 25/07/1999
[...Αυτή ήταν η νοοτροπία του Κ. Τσάτσου και όλων σχεδόν των συνεργατών του Καραμανλή, του πολιτικού που σφράγισε όσο ελάχιστοι άλλοι τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Τον έτρεμαν...
Είναι χαρακτηριστικό εκείνων των καιρών ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούσε ο Κ. Τσάτσος, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τονΚαραμανλή, ως πρωθυπουργό.
Καλούσε (ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας) στο περίφημο πορτοκαλί τηλέφωνο όχι τον (πρωθυπουργό) Καραμανλή αλλά τον (Γενικό Διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού) πρέσβη Πέτρο Μολυβιάτη και...
Πέτρο, δε μου λες πώς είναι τα κέφια του; Να του τηλεφωνήσω;
Αν ο πρέσβης έδινε το πράσινο φως, καλώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλούσε στο πορτοκαλί τηλέφωνο τον πρωθυπουργό, διαφορετικά η τηλεφωνική επικοινωνία ανεβάλλετο...
...Και όμως, ο άνθρωπος αυτός δύο φορές βρήκε το κουράγιο να αντιταχθεί αποφασιστικά στον Καραμανλή. Και τις δύο φορές ο Καραμανλής ήταν έτοιμος να προχωρήσει σε εντελώς ριζοσπαστικά μέτρα.
Την πρώτη φορά η κρίση ξέσπασε σε μια συνάντηση του Καραμανλή με τον Κ. Τσάτσο (προτού γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν υπουργός Πολιτισμού) και τον αείμνηστο Ευάγγελο Παπανούτσο. Τους είχε καλέσει ο τότε πρωθυπουργός στο γραφείο του για να συζητήσουν θέματα της Παιδείας. Σε μια στιγμή ο Καραμανλής τους είπε ότι θα έπρεπε κάποια στιγμή να σκεφθούν το ενδεχόμενο να συνδυασθεί το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό, να εξετασθεί ακόμη και το θέμα της φωνητικής γραφής.
Σαν ελατήρια πετάχτηκαν επάνω οι δύο συνομιλητές του Καραμανλή. «Δεν πίστευα στα αφτιά μου!» θα αφηγηθεί αρκετά χρόνια αργότερα ο Κ. Τσάτσος... Οπωσδήποτε οι δύο συνομιλητές του τότε πρωθυπουργού δήλωσαν ότι παραιτούνται κλπ., κλπ. και ο Καραμανλής απέσυρε το θέμα.
Λίγα χρόνια αργότερα ο Καραμανλής έδωσε το πράσινο φως για την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων (κάτι που τελικώς υλοποίησε αρκετά αργότερα η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου). Ο τότε αρμόδιος υπουργός Παιδείας, συντηρητικός και κατά τινας άτομο οπισθοδρομικό, δεν τολμούσε να διαφωνήσει ανοιχτά με τον Καραμανλή, φοβούμενος την απόλυσή του από την κυβέρνηση. Για τον λόγο αυτό, όπως ο ίδιος οΚαραμανλής έχει αφηγηθεί, ο οπισθοδρομικός αυτός υπουργός ειδοποίησε τον Κ. Τσάτσο, που είχε ήδη γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Κ. Τσάτσος έσπευσε να τηλεφωνήσει στον Π. Μολυβιάτη, ζητώντας του να πει στον πρωθυπουργό ότι ήταν έτοιμος να υποβάλει την... παραίτησή του αν η Κυβέρνηση Καραμανλή προχωρούσε στην κατάργηση των τόνων...
Ηταν η δεύτερη φορά που διαφώνησε ο Κ. Τσάτσος. Τι σημασία είχε; Προφανώς καμία. Ο,τι παρεμπόδισαν ο οπισθοδρομικός υπουργός και ο Κ. Τσάτσος το επέβαλε αργότερα η ίδια η κοινωνία και η ζωή μόλις το ΠαΣοΚ πήρε την εξουσία.
Αν τα επεισόδια αυτά αξίζει να αναφέρονται είναι για να καταφανεί ότι ο Καραμανλής, ηγέτης ασφαλώς της ελληνικής Δεξιάς, είχε και τις προοδευτικές εκλάμψεις του. Και πολλές φορές δεν μπόρεσε προφανώς να επιβάλει μέτρα προοδευτικά σκοντάφτοντας στις απηρχαιωμένες απόψεις ακροδεξιών στη νοοτροπία υπουργών και άλλων συνεργατών του.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου