Τα σκουπίδια, το ιδιωτικό και το δημόσιο

Τα σκουπίδια, το ιδιωτικό 

και το δημόσιο

του Γιώργου Ρακκά

Η αντιπαράθεση κυβέρνησης-Δήμων-συμβασιούχων για το ζήτημα των μονιμοποιήσεων καθώς και το υγειονομικό αδιέξοδο που δημιούργησαν οι σωροί των σκουπιδιών από την απεργία της ΠΟΕ – ΟΤΑ έθεσε επί τάπητος ξανά το συνολικότερο ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων από την σκοπιά της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Τα τελευταία χρόνια, το ζήτημα αυτό αντιμετωπίζεται στον δημόσιο διάλογο της χώρας υπό την σκοπιά της αντιπαράθεσης κρατισμού και νεοφιλελευθερισμού: Έτσι, το ζήτημα ανάγεται αποκλειστικά στο δίλημμα «ποιός θέλετε να μαζεύει τα σκουπίδια, ο Δήμος ή οι ιδιώτες», και γίνεται μέρος του ευρύτερου πολιτικού διπολισμού που καθορίζει την εγχώρια πολιτική σκηνή.

Έχουμε τονίσει πολλάκις, ότι αυτός ο διπολισμός είναι εξόχως αντιπαραγωγικός. Συγκεκριμένα ως προς το ζήτημα των απορριμμάτων, η εμπειρία των πρόσφατων δεκαετιών από την τοπική αυτοδιοίκηση έχει αποδείξει πως επί του παρόντος δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφανώς, ορθολογικά και αποτελεσματικά κανένας από τους δυο προτεινόμενους τρόπους: Ο κρατικισμός σκοντάφτει πάντοτε στην υπερ-γραφειοκρατικοποίηση, την αδράνεια, και την εκτόξευση του λειτουργικού κόστους από την ύπαρξη «αντι-οικονομιών» κλίμακας. Ακόμα χειρότερα, μιλάμε για θεσμικούς μηχανισμούς που διαποτίζονται από οργανωτικές λογικές της δεκαετίας του… 1950, οι οποίοι υποστελεχώνονται από ένα προσωπικό που συνήθως είναι άνω των 50 ετών, και διοικούνται από διοικητικούς και πολιτικούς προϊσταμένους ελλιπούς ή ανύπαρκτης συγκρότησης, διαποτισμένους από τις κυρίαρχες κατά την μεταπολίτευση νοοτροπίες κομμάτων καρτέλ, πελατειακών δικτύων και ρεμούλας.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι συνδικαλιστικοί/συντεχνιακοί παράγοντες που καλούνται να κινητοποιηθούν προς υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα θεμελιωδών αγαθών και υπηρεσιών, σχεδόν πάντοτε κινητοποιούνται για τις διεκδικήσεις τους με τρόπο που μεταβιβάζει το κύριο κόστος της κινητοποίησης στην κοινωνία, και όχι στον φορέα της άδικης πολιτικής. Για τα απορρίμματα, επί του προκειμένου, η κυρίαρχη συνδικαλιστική νοοτροπία θέλει τους κινητοποιούμενους να δημιουργούν συνθήκες υγειονομικής ασφυξίας σε μια ολόκληρη πόλη, κρατώντας όμηρους τους κατοίκους της, για να απαντήσουν στις κούφιες υποσχέσεις της κυβέρνησης.

Οι νεοφιλελεύθεροι, δηλαδή, καθώς επικαλούνται αυτές τις τρανταχτές αδυναμίες και τα αδιέξοδα του δημοσίου τομέα ‘κλέβουν εκκλησία’ καθώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι ένα ολόκληρο σύστημα θεσμών που σφράγισε την λειτουργία της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, βρίσκεται –μαζί με την τελευταία– σε φάση ψυχορραγήματος. Ωστόσο, ποιός θα μπορούσε να δικαιώσει τις «ιδιωτικοποιήσεις ως πανάκεια»; Με δεδομένες τις θανάσιμες αδυναμίες του υπάρχοντος πολυδαίδαλου νομικού πλαισίου, και καθώς κράτος και δήμοι αδυνατούν στις περισσότερες των περιπτώσεων να επιτελέσουν έστω και τις στοιχειώδεις λειτουργίες επίβλεψης, και ελέγχου των ΣΔΙΤ (συμπράξεις ιδιωτικού-δημοσίου τομέα), αυτό που ονομάζουμε ‘ιδιωτικοποιήσεις’ σέρνουν μαζί τους τις δικές τους αμαρτίες διαπλοκής, διαφθοράς και διασπάθισης του δημοσίου πλούτου. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι η ίδια η ‘πιάτσα’ της αγοράς θεωρεί τις εταιρείες που επιβιώνουν από τις κρατικές εργολαβίες ένα είδος "παρακολουθήματος" του δημοσίου που φέρουν αυτούσιες τις αμαρτίες του τελευταίου, όντας εξόχως παρασιτικές και διαποτισμένες από την λογική της ‘δημιουργικής’ διαχείρισης των κρατικών προμηθειών. Γι’ αυτό και πολύ συχνά κρατικές αναθέσεις και εργολαβίες παραπέμπονται στους ελεγκτικούς μηχανισμούς, ή ακόμα και παίρνουν τη δικαστική οδό, με το ερώτημα της απιστίας.

Έτσι «κράτος» και «ιδιώτες», στην Ελλάδα παίρνουν κάτω από την βάση. Πέραν, βεβαίως, εξαιρέσεων οι οποίες όμως δεν μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς, – διότι συνήθως όπου έχουμε ισχυρή, άρτια και λειτουργική δημόσια υπηρεσία έχουμε και σωστές Συμπράξεις Δημοσίου-Ιδιωτικού Τομέα για την ανάθεση των έργων της. Άρα, το ισχυρό δημόσιο δεν είναι αποτρεπτικός παράγοντας για τις συμπράξεις κράτους/δήμων και ιδιωτών, όπως ισχυρίζονται σήμερα ιδεοληπτικά κάποιοι, αλλά αντίθετα η εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας αποτελεί την μόνη εγγύηση για την κοινωνική αποδοτικότητα (κοινωνική προστιθέμενη αξία, το λένε στην ορολογία των σύγχρονων κρατικών λειτουργών) των εν λόγω συμπράξεων. Ούτως ή άλλως, η αρχική λογική αυτών των σχημάτων δεν ήταν να αποκαταστήσουν το κράτος, αλλά αντίθετα, να το βοηθήσουν να προεκτείνει τις παρεμβάσεις του μέσω της μόχλευσης του ιδιωτικού κέρδους, προκειμένου να παράγει επιπλέον κοινωνική ωφέλεια δίχως να αυξήσει το ίδιο λειτουργικό και γραφειοκρατικό κόστος.

Αυτά ως προς τις μορφές διαχείρισης που συγκρούονται σήμερα με επίδικο το ζήτημα ‘απορρίμματα’. Ωστόσο, ειδικά για το συγκεκριμένο ζήτημα, η υστέρηση της δημόσιας συζήτησης δεν σταματάει στη μορφή, αλλά αντίθετα αγγίζει βαθιά και το περιεχόμενο. Δηλαδή τα σκουπίδια:

Μπορεί η ανακύκλωση να καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερο χώρο στην ρητορική της τοπικο-αυτοδιοικητικής πολιτικής, λόγω των κατευθύνσεων που δίνουν σε αυτήν οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, αλλά και εξαιτίας των όχι και τόσο καθαρών επιχειρηματικών συμφερόντων που έχουν αναπτυχθεί στον συγκεκριμένο κλάδο. Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των δημάρχων και των αντιδημάρχων που αρέσκονται να την επικαλούνται, αγνοούν παντελώς την μεγάλη καινοτομία που αυτή θα εισάγει στο πεδίο της τοπικής πολιτικής: Ότι, δηλαδή, ένα πολύ μεγάλο μέρος των παραγόμενων από τις τοπικές κοινωνίες απορριμμάτων δεν είναι «σκουπίδια» αλλά… πρώτη ύλη, σημαντικής οικονομικής αξίας, που ανοίγει σημαντικά πεδία για την ανάπτυξη της δημοτικής/κοινωνικής οικονομίας.

Η λογική της ανακύκλωσης, δηλαδή, ανατρέπει την παραδεδομένη αντίληψη ότι τα σκουπίδια αποτελούν «πρόβλημα», την μετασχηματίζει, καλύτερα, εισάγοντας πρακτικές που τα μεταβάλουν σε «επένδυση». Επένδυση, μάλιστα, παραγωγική, της κοινωνικής οικονομίας, δυο στοιχεία που λείπουν όσο τίποτε άλλο στην χώρα μας. Τα πεδία δραστηριοποίησης της κοινωνικής επιχειρηματικότητας στην ανακύκλωση είναι πάμπολλα, άλλα υπόσχονται αμεσότερα αποτελέσματα, και άλλα προϋποθέτουν μεγαλύτερες και συντονισμένες προσπάθειες.

Για παράδειγμα, αυτήν την στιγμή τα ελαιοαπόβλητα από τον κλάδο της εστίασης στην Θεσσαλονίκη, παραδίδονται σε ιδιώτη και εξάγονται, την ίδια στιγμή που η μεταποίησή τους σε καύσιμα που χρησιμοποιούνται για τα κτήρια ευθύνης του Δήμου είναι σχετικά εύκολο εγχείρημα, όπως απέδειξε πρόσφατο πιλοτικό πρόγραμμα που υλοποιήθηκε από τον Δήμο Συκεών. Φυσικά, στην περίπτωση που θα υπήρχε βούληση από την πλευρά του κεντρικού δήμου της Θεσσαλονίκης, η εξοικονόμηση του κόστους θα ήταν άμεση και σημαντική, ενώ επιπρόσθετα η δραστηριότητα θα απέδιδε και θέσεις εργασίας σε μια πόλη που γονατίζει από την ανεργία και την ετεροαπασχόληση.

Με την ίδια λογική, θα μπορούσαν να λειτουργούν και μικρές μονάδες διαχείρισης των οργανικών αποβλήτων, που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε κομπόστ, και να συμβάλουν στην επέκταση των πάρκων και την αναβάθμιση του αστικού πρασίνου.

Για τους μεγάλους όγκους ανακυκλώσιμων υλικών, ο δήμος σε συνεργασία με τους μικρούς και μεσαίους, νόμιμους «ανακυκλωσάδες», και όχι με την πολυεθνική μαφία που έχει εσχάτως αναπτυχθεί για την αξιοποίησή τους, στέλνοντας εκατοντάδες ανθρώπους που τελούν σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας για την διαλογή των υλικών μέσα από τους κάδους, θα μπορούσε να συγκροτήσει ένα δίκτυο μικρών και μεσαίων «πράσινων σημείων». Τα πράσινα σημεία, είναι επί της ουσίας χώροι συλλογής ανακυκλώσιμων υλικών, που ανακατευθύνονται κατόπιν στους μεγάλους χώρους επεξεργασίας. Η λογική των διάσπαρτων σημείων μεσαίας δυναμικότητας υπηρετεί μιαν αντίληψη ότι η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να παρεμβαίνει για την ανακύκλωση στο μικρότερο δυνατό πολιτικό κύτταρο της δομής της (τις δημοτικές κοινότητες, πρώην διαμερίσματα) και από εκεί να ενθαρρύνει/οργανώνει τους πολίτες, ώστε αυτοί να ανταποκριθούν στην ανάγκη διαλογής στην πηγή.

Φυσικά, αξίζει να διερευνηθεί και το ενδεχόμενο ανάπτυξης μορφών κοινωνικής/δημοτικής επιχειρηματικότητας και στον τομέα της μεταποίησης/κατεργασίας ανακυκλώσιμων υλικών, καθώς η χώρα διαθέτει και το απαραίτητο επιστημονικό δυναμικό (το οποίο την εγκαταλείπει λόγω ανεργίας), και λόγω της ευαισθησίας που υπάρχει σε επίπεδο Ε.Ε. για το ζήτημα, είναι δυνατή η εύρεση πόρων προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ο κατάλογος των δυνατοτήτων για την ανάπτυξη της κοινωνικής επιχειρηματικότητας στον τομέα των απορριμμάτων, πραγματικά δεν έχει τέλος. Κι αυτό γιατί βρισκόμαστε σε μια φάση, όπου οικονομικοί-κρατικοί γίγαντες, όπως η Κίνα έχουν αρχίζει να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, καθώς η ακραία μόλυνση που επισώρευσαν οι δεκαετίες τρελών ρυθμών ανάπτυξης απειλεί την βιωσιμότητα του «κινέζικου θαύματος». Έτσι, λόγου χάρη, διαβάζουμε για την ύπαρξη αυτόματων δεκτών πλαστικών μπουκαλιών εντός των μεγάλων κινέζικων πόλεων, που παραδίδουν το αντίτιμό τους σε εισιτήρια μέσων μαζικής μεταφοράς· μια καινοτόμος πρακτική που εισάγει και την λογική της άμεσης ανταποδοτικότητας από την ανακύκλωση. Προς την ίδια κατεύθυνση, θα μπορούσαν να εκπονηθούν προγράμματα και στην χώρα μας, για παράδειγμα μέσω της χορήγησης ηλεκτρονικού μητρώου ανακύκλωσης, όπου θα προβλέπεται έκπτωση από τα δημοτικά τέλη για τους πολίτες που ανακυκλώνουν στο επιθυμητό ποσοστό επί του συνόλου της κατά κεφαλήν ετήσιας παραγωγής απορριμμάτων που τους αντιστοιχεί. Και ανάλογα κίνητρα, θα μπορούσαν να δοθούν σε μεγάλες επιχειρήσεις, για παράδειγμα σούπερ-μάρκετ, που λειτουργούν ως κόμβοι ανακύκλωσης, ή που προάγουν τον περιορισμό χρήσης της πλαστικής σακούλας κ.ο.κ.

Πραγματικά, το να δει αυτήν την στιγμή η τοπική αυτοδιοίκηση τα απορρίμματα ως ευκαιρία, ως δυνατότητα… οικολογικής παραγωγικής ανασυγκρότησης, και να επιστρατεύσει έξυπνους τρόπους ώστε να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις ανάγκες των κοινωνικών επενδύσεων, είναι κάτι που μόνο οφέλη θα μπορούσε να προσφέρει στην τοπική αυτοδιοίκηση. Χώρια που, η ανάπτυξη μορφών κοινωνικής επιχειρηματικότητας μπορεί να αποτελέσει και μέσο για την εμπλοκή εργαζομένων «νέας μορφής», σε οργανωτικά σχήματα που θα τελούν σε αλληλεπίδραση με την τοπική αυτοδιοίκηση, πράγμα που εκ των πραγμάτων θα ενθαρρύνει την εισαγωγή οργανωτικών και διοικητικών καινοτομιών στους κουρασμένους Δήμους: Από το περιβάλλον ενός ράθυμου μηχανισμού, που έχει ξεχάσει να κινητοποιείται καθώς τείνει να εκχωρήσει ολοένα και περισσότερες από τις λειτουργίες του σε παράσιτα-ιδιώτες, θα περάσουμε σταδιακά σε ένα δυναμικό περιβάλλον όπου ο δήμος θα καλείται να συντονιστεί με ένα σμήνος μικρών και μεσαίων συνεταιρισμών, συμπράξεων ιδιωτών, ή και μικροϊδιοκτητών, που οργανώνουν την αναπαραγωγή της πρώτης ύλης.

Όλα αυτά είναι ενδεικτικά, για να υπομνηματίσουν την δυνατότητα που κυοφορεί μια «αλλαγή παραδείγματος», δηλαδή μια ριζική μεταβολή, μια «επαναστατική μεταρρύθμιση» στις νοοτροπίες και στις λογικές που κυβερνούν την τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτό έχει ανάγκη η χώρα, και όχι από τις σκιαμαχίες των κρατιστών και νεοφιλελεύθερων ταγών της πολιτικής ζωής, που έχουν κάνει ως παρασιτική κάστα κατάληψη στον δημόσιο διάλογο της κοινωνίας μας. Αυτά τα διλήμματα, στο μόνο που χρησιμεύουν, είναι να δικαιώνουν κατ’ αντιπαράθεση τον λόγο ύπαρξης της μιας ή της άλλης πλευράς. Στην πραγματικότητα όμως, όπως μπορεί να διαπιστώσει οποιοσδήποτε άνθρωπος έλθει σε συγχρωτισμό μαζί τους, και ο οποίος αγωνίζεται για να βγάλει το ψωμί του μέσα στην σημερινή κατάσταση, αυτό το «αντιθετικό ζεύγος» των δημοσιολογούντων δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε περίπτερο. Πόσο μάλλον, τις συλλογικές μας τύχες…

http://ardin-rixi.gr/archives/204718

Σημ.ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μας και δεν υπάρχουν στο αρχικό κείμενο.

Η αγανακτισμένη γόνος

Η αγανακτισμένη γόνος.  

Η ανεύθυνη, διχαστική μαγκιά 

μιας πρώην Κυρίας Προέδρου

Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο

Πολλοί χαρακτηρίζουν «σούργελο» τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και ξεμπερδεύουν. Είναι ο εύκολος τρόπος για να διαχειριστείς κάτι εξόχως τοξικό, όπως η περίπτωσή της. Όμως η γυναίκα αυτή υπήρξε Πρόεδρος της Βουλής και τώρα είναι αρχηγός ενός (ασήμαντου) κόμματος. Η Κωνσταντοπούλου, γόνος μιας πλούσιας οικογένειας με μεγάλη επιρροή, εξακοντίστηκε σε λίγους μήνες στην κορυφή της πολιτικής σε μια κρίσιμη ιστορικά στιγμή. Και τα έκανε πανθομολογουμένως μπάχαλο. Το τραμπούκικο, σαδιστικό ύφος της που έφτασε το κοινοβούλιο στα όριά του, οι επιτροπές της για το χρέος που ήταν μια κοστοβόρα τρύπα στο νερό, οι λεονταρισμοί της που τελικά αντιμετωπίζονταν με θυμηδία, ένας δικανικός ναρκισσισμός που δεν είχε προηγούμενο― όλα αυτά συνέθεσαν μια πολιτική μορφή θορυβώδη και γελοία, που χρησιμοποιήθηκε από τον Τσίπρα (όπως ο «αείμνηστος» Κουτσόγιωργας) για να φανατίσει τους αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους του και παραπετάχτηκε όταν έγινε η δουλειά. 

Με την Ραχήλ Μακρή στον Άρειο Πάγο,

κατάθεση ιδρυτικής διακήρυξης "Πλεύση Ελευθερίας"

5 Ιουλίου 2016

Η Κωνσταντοπούλου ήταν ένα από τα βασικά πρόσωπα που δίχασαν, δηλητηρίασαν και καθυστέρησαν την Ελλάδα κατά την παρωδία του Δημοψηφίσματος. Η απάτη εκείνη τιμωρήθηκε. Η ίδια (και ο Βαρουφάκης) γυρνάνε σαν παρίες από θέατρο σε θέατρο, εκλιπαρώντας το κοινό να μη τους εγκαταλείψει, ο δε Τσίπρας ζει μέρες αντιδημοφιλίας, καταγεγραμμένος ιστορικά ως πολιτικός ψεύτης. Κι όμως η Κωνσταντοπούλου, με το πείσμα της κακομαθημένης γόνου, θέλει να επαναφέρει εκείνο το αποτυχημένο στυλ στη δημόσια ζωή. Ενώ το κοινό, αγανακτισμένο από αυτά τα καραγκιοζλίκια, την εγκατέλειψε πανηγυρικά, εκείνη δείχνει κολλημένη στις εποχές της δόξας (της). Στο Δίστομο ή με κάθε ευκαιρία διοργανώνει διάφορα χάπενιγκ με έντονο τον χαρακτήρα του «ντου» (κάτι σαν Femen χωρίς γυμνό, αλλά με πολλή «λεβεντιά» και πολλά σπασμένα νεύρα), που θυμίζει τους λεονταρισμούς της όταν ταλαιπωρούσε τη Βουλή. Νομίζει ότι κάνει επανάσταση, αλλά απλώς υπενθυμίζει στους ψηφοφόρους πόσο εύπιστοι και επιπόλαιοι υπήρξαν που την στήριξαν. 

 Στον αντίποδα αυτής της αδιόρθωτης και κυρίως ανεύθυνης μαγκιάς, ο Μανώλης Γλέζος επέδειξε την ευθύνη και την σοβαρότητα ενός δημόσιου άνδρα. Κι αυτός εξαπατήθηκε από τον Τσίπρα, αλλά δεν σφυρίζει κλέφτικα. Είδε το λάθος του και το κατάλαβε. Πρωτίστως ξέρει ότι με το μίσος και το διχασμό, δουλειά δεν γίνεται― ιδίως τώρα! Όλοι εκείνοι που τυχοδιωκτικά θέλουν να επαναφέρουν το διχασμό ανάμεσα στους Έλληνες είναι πολιτικοί δεύτερης διαλογής και εκεί πρέπει να παραμείνουν. Υπάρχουν κι άλλοι κακοί πολιτικοί στο μπουλβάρ της Ελληνικής Βουλής, οι πολιτικοί όμως όπως η Κωνσταντοπούλου είναι οι επικινδυνότεροι. 

Πηγή: www.lifo.gr

Από την προβληματική σχολική Ιστορία στη μη-Ιστορία

Για το Σχέδιο Αναλυτικών Προγραμμάτων για την σχολική Ιστορία στην υποχρεωτική εκπαίδευση

Του Τάσου Χατζηαναστασίου (δρ Ιστορίας-εκπαιδευτικός)

από την Ρήξη φ. 134

Το Σχέδιο Αναλυτικών Προγραμμάτων για τη σχολική Ιστορία στην υποχρεωτική εκπαίδευση, που έχει εκπονηθεί από την αρμόδια επιτροπή του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, θα πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό του, για τους λόγους που θα επιχειρήσω να αναπτύξω παρακάτω. Καταρχήν, η πρόταση που έχει κατατεθεί, αφενός δεν επιλύει κανένα από τα υπαρκτά προβλήματα της διδασκαλίας της Ιστορίας στο σχολείο, αφετέρου καταργεί στην πράξη την ίδια την Ιστορία ως γνώση και κατανόηση του παρελθόντος.

Η επιτροπή παρεμβαίνει «αναμορφωτικά», αναδεικνύοντας ως μείζονα δύο ανύπαρκτα προβλήματα, επιδεινώνοντας έτσι τα ήδη κακώς κείμενα. Αφενός επιδιώκει εμφανώς την απεθνικοποίηση της σχολικής Ιστορίας, σαν να είναι ο εθνικισμός το μεγάλο πρόβλημα του μαθήματος! Το άγχος της απάλειψης της ιδέας του ελληνικού έθνους και της διαχρονίας του, αλλά και της αποτροπής των μαθητών από το να υιοθετήσουν πρότυπα και αξίες μέσα από τη μακραίωνη αντιστασιακή παράδοση του ελληνικού λαού είναι διάχυτο σε ολόκληρο το κείμενο των 50 σελίδων. Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι, από υπερβολική «εθνοφοβία», εξοβελίζεται τελικά η ίδια η ιστορική γνώση.

Ο δεύτερος εχθρός της επιτροπής είναι η αποστήθιση! Οι συντάκτες εκκινούν από την κοινή διαπίστωση ότι οι μαθητές δεν μαθαίνουν ιστορία, δεν αγαπούν το μάθημα και δεν αποκτούν ιστορική συνείδηση. Αυτό που ισχύει είναι ότι, σήμερα, μαθητές μηδενικής προσπάθειας, αποφοιτούν από το λύκειο αμόρφωτοι και μάλιστα με μεγάλους βαθμούς. Σκιαμαχεί επομένως και βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου όποιος υποστηρίζει ότι το μεγάλο πρόβλημα με το μάθημα της Ιστορίας είναι η αποστήθιση. Δεν υπάρχει ούτε στείρα ούτε γόνιμη αποστήθιση, παρά σε ένα μικρό ποσοστό «καλών μαθητών». Επιπλέον, το νέο πρόγραμμα, με τις φλύαρες αοριστίες περί «αξιολόγησης» του μαθήματος, ουσιαστικά προκρίνει τη «μη αξιολόγηση». Αντί να διορθώσουμε το σημερινό καθεστώς της χαριστικής προαγωγής, ερχόμαστε να καταργήσουμε κάθε έννοια ουσιαστικού ελέγχου της εμπέδωσης της γνώσης. Επιπλέον, η ανάδειξη του «υποκειμενισμού» και του δήθεν «πλουραλισμού» των ερμηνειών αντί της εκμάθησης και κατανόησης της ιστορικής εξέλιξης θα επιτείνει το πρόβλημα της παραγωγής ανιστόρητων μαθητών.

Σε ό,τι αφορά τη διδακτική μεθοδολογία, προτείνεται, στο όνομα της καλλιέργειας «κριτικής σκέψης», ο περιορισμός του σχολικού εγχειριδίου προς όφελος «θεματικών φακέλων». Από ένα σύνολο 10-14 φακέλων, ανάλογα με την ενότητα, ο εκπαιδευτικός θα επιλέγει ορισμένους με υποκειμενικά κριτήρια. Η αφήγηση γεγονότων που αφορούν το όλον εγκαταλείπεται και αντικαθίσταται από την πιο «ευχάριστη»(;) και «δημιουργική» απασχόληση, με επιμέρους θέματα που και αυτά έχουν επιλεγεί άνωθεν. Πληροφοριακά μόνο, αναφέρω ότι στην Α΄ λυκείου, όπου εξετάζεται ο μεταπολεμικός και σύγχρονος κόσμος, ζέοντα και επίκαιρα θέματα, όπως το Κυπριακό, ο αλβανικός παράγοντας στη Βαλκανική, το Μακεδονικό Ζήτημα, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κουρδικό, η Λατινική Αμερική, η άνοδος της Κίνας, δεν αναφέρονται σε κανέναν φάκελο. Κατά τα άλλα προετοιμάζονται πολίτες με άποψη και «κριτική σκέψη».

Η εμμονή στον περιορισμό της εκμάθησης γεγονότων και της αφήγησής τους είναι επίσης εσφαλμένη. Χωρίς τη γνώση του τι έγινε, πώς θα προαχθεί η κριτική σκέψη και ικανότητα; Επιχειρείται να δοθεί η εντύπωση πως στην Ιστορία δεν υφίσταται μία και μόνη ιστορική αλήθεια. Αυτό είναι λάθος. Η διαφορά εντοπίζεται στην έμφαση που δίνεται σε ένα γεγονός, στις ερμηνευτικές προσεγγίσεις για τα αίτια, τα κίνητρα και τις συνέπειες.

Εξίσου εσφαλμένη και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου είναι η άποψη ότι το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να παράγει «μικρούς ιστορικούς», «μικρούς αρχαιολόγους» και γενικότερα «μικρούς επιστήμονες». Αυτό αφενός υποβιβάζει το κύρος των επιστημών σε απλές δεξιότητες, που μπορεί κανείς να τις αποκτήσει παίζοντας, αφετέρου επιτείνει την σύγχυση και υπονομεύει την ουσιαστική μάθηση. Αφήνουμε το γεγονός ότι οι δεξιότητες αυτές δεν ανταποκρίνονται στο επίπεδο των παιδιών, ειδικά όταν μιλάμε για το δημοτικό.

Το ίδιο ισχύει και για την έμφαση που δίνεται στις ιστορικές πηγές, στις οποίες υποτίθεται ότι πρέπει να στηρίζεται κυρίως το μάθημα αντί της αφήγησης. Με τη μετατόπιση του βάρους της διδασκαλίας στις πηγές, το ίδιο το γεγονός υποβαθμίζεται και το βάρος πέφτει στην «ερμηνεία». Είναι όμως σε θέση οι μαθητές και γενικότερα οι μη ειδικοί ιστορικοί, να αξιολογούν πηγές; Με ποια εφόδια; Με ποια μεθοδολογικά εργαλεία και γνώσεις; Κανείς δεν αμφισβητεί τη χρησιμότητα και τη γοητεία των πηγών ως παραθεμάτων, αλλά ως υποστηρικτικού υλικού, όχι ως του κατεξοχήν ιστορικού κειμένου. Η πηγή είναι το τεκμήριο, όχι το γεγονός.

Με το εγχειρίδιο περιορισμένο σε χρονολογικούς πίνακες, με απλή καταγραφή «σημαντικών» σημείων με τη μορφή τίτλων και τους δοτούς φακέλους της επιλογής του διδάσκοντα, λύνεται επίσης και το πρόβλημα του ποιος μπορεί να διδάξει το μάθημα: Ο οποιοσδήποτε γνωρίζει ανάγνωση! Έως τώρα, ένας ευσυνείδητος καθηγητής έπρεπε, προκειμένου να διδάξει μία μικρή ενότητα, π.χ. τη μεταρρύθμιση του Κλεισθένη, να γνωρίζει σε βάθος το αθηναϊκό πολίτευμα και να έχει μελετήσει τη σχετική βιβλιογραφία, πολλή μελέτη για μία μόνο διδακτική ενότητα. Τώρα, όλα έτοιμα, εύκολα, γρήγορα και… φτηνά, κατά τα πρότυπα του σύγχρονου καπιταλισμού.

Κοντολογίς, κατά το πρότυπο της «μη Κοινωνιολογίας» που εισήγαγε ο καθηγητής Βέλτσος, έχουμε τώρα τη «μη Ιστορία»: την Ιστορία κατά το δυνατόν χωρίς πρόσωπα, χωρίς γεγονότα, χωρίς γραμμική χρονική συνέχεια, χωρίς αίμα, σάρκα και οστά, που πλέον δεν θα απαιτεί διάβασμα! Χαράς Ευαγγέλια!

http://ardin-rixi.gr/archives/204511

Περί Μέρτζου...

Ν. Μέρτζος-Παν. Γεννηματάς

Ο άνθρωπος των Μητσοτάκηδων 

και πολλών άλλων...

Με αφορμή τον σάλο που ξέσπασε λόγω της αναβολής (ματαίωσης;) παρασημοφόρησης του Ν. Μέρτζου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο, ιδιαίτερα επιθετικό, αλλά εξ ίσου αποκαλυπτικό, άρθρο για τον ρόλο του παρ' ολίγον παρασημοφορηθέντος στην αλλαγή εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με το Σκοπιανό, που ξεκίνησε το 2006 η απαράδεκτη (για πολλούς λόγους) ΥΠ.ΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη με τις περιβόητες σύνθετες, διπλές, κλπ ονομασίες των Σκοπίων, παρακάμπτοντας την ιστορική απόφαση των πολιτικών αρχηγών της 13ης Απριλίου 1992.

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

ΔΕΕ  

Σε άρθρο του (14-12-2015) με τίτλο "Πυκνοί οι οιωνοί του Μακεδονικού" (δείτε εδώ) ο γνωστός Δημοσιογράφος Νίκος Μέρτζος, νυν Πρόεδρος της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών και τέως Σύμβουλος του Κώστα Μητσοτάκη επί εθνικών θεμάτων, καλεί εμμέσως πλην σαφώς τον σημερινό Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ, για "φυγή προς τα εμπρός" στο Σκοπιανό, με την υιοθέτηση Σύνθετης Ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό! 

"ΠΡΟΧΩΡΑ ΤΣΙΠΡΑ"...

Με αυτόν τον τρόπο γράφει ο Μέρτζος "...ο Αλέξης Τσίπρας θα αναδείξει την Ελλάδα σε μοναδική δύναμη σταθερότητος, ασφαλείας και ειρήνης στο κρίσιμο γεωπολιτικό πεδίο Δύσης-Ανατολής όπου συν τοις άλλοις σχεδιάζονται οι ενεργειακοί αγωγοί. Φυσικά, η Δύση θα τον στηρίξει με κάθε μέσο-και στους «θεσμούς». Ταυτόχρονα θα παρουσιασθεί στην ελληνική γνώμη ότι μόνον αυτός επιβάλλει στα Σκόπια την κοινή θέση όλων των ελληνικών πολιτικών κομμάτων"...

Με άλλα λόγια είναι σαν να λέει στον Πρωθυπουργό "προχώρα Τσίπρα" στην παράδοση του Ονόματος εδώ και τώρα! Με τους γνωστούς ανούσιους και παραπλανητικούς προσδιορισμούς τύπου "Άνω, Βόρεια, Ορεινή" κλπ.

"ΤΟ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ"...

Σε άλλο σημείο του άρθρου του, ο κ. Μέρτζος εμφανίζεται σαν "κοινοβουλευτικός" εκπρόσωπος όλων των κομμάτων που παραδίδουν το ιερό όνομα της Μακεδονίας, γράφοντας:

"Ο γεωγραφικός προσδιορισμός του ονόματος Μακεδονία παραμένει από το 2008 κοινή θέση όλων των ελληνικών κομμάτων πλην της ακροδεξιάς"...

Μα ακροδεξιός ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και τα δάκρυά του; Ακροδεξιός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, το ΟΧΙ και το εμπάργκο του; Ακροδεξιός ήταν ο Χριστόδουλος και ο Άνθιμος και όλοι οι Μητροπολίτες που διαφωνούν; Ακροδεξιός ήταν ο Νίκος Μάρτης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Μίκης Θεοδωράκης που λέγανε ΟΧΙ; Ακροδεξιοί ήταν τα 2.000.000 Ελλήνων στο μεγάλο Συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης το 1994 που βροντοφώναξαν ΟΧΙ; Ακροδεξιός και ο Άγιος Παΐσιος και οι Αγιορείτες πατέρες που το ΟΧΙ τους φτάνει ως τον ουρανό;

Από πότε γίνανε όλοι αυτοί "ακροδεξιοί"; Μήπως από τότε που ανέλαβε η Ντόρα το ΥΠΕΞ αλλάζοντας επίσημα την πάγια εθνική θέση; Κάνοντας αυθαίρετα το επίσημο "ΟΧΙ" επίσημο "ΝΑΙ";

"ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΑ"...
Είναι γνωστό ότι από το 1993 ο σεβαστός κατά τα άλλα κ. Μέρτζος, έκανε στροφή 180 μοιρών, επί Πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποδεχόμενος το σύνθετο όνομα "Σλαβομακεδονία" για τα Σκόπια, το οποίο εμπεριέχει όμως την ιερή ελληνική ονομασία!

"Σλαβομακεδονία" σημαίνει ότι η Μακεδονία είναι των Σλάβων, όπως θα σήμαινε και το "Σλαβοελλάδα"... Αλλά πρόκειται - εκτός των άλλων - για ονομασία που ουδέποτε δέχτηκαν οι Σκοπιανοί και πολύ περισσότερο δεν δέχτηκαν και δεν δέχονται με κανένα τρόπο οι Αλβανοί των Σκοπίων, που δεν είναι Σλάβοι.

Την ονομασία αυτή προωθούσε ως παρασκηνιακή λύση ο Κώστας Μητσοτάκης, πιέζοντας τον Γκλιγκόρωφ να την υιοθετήσει, αναγκάζοντας τότε τον Αντώνη Σαμαρά (Σεπτέμβριο 1993) να ρίξει την Κυβέρνηση!

Και όπως βλέπει κανείς στο άρθρο του, ο κ. Μέρτζος εξακολουθεί προκλητικά να αποκαλεί "Σλαβομακεδόνες" τους Σκοπιανούς, παρότι η Μακεδονία είναι Ελληνική και δεν είναι Σλαβική και οι Μακεδόνες δεν μπορεί ποτέ να είναι Σλάβοι! Παρά μόνον Έλληνες!

Χώρια ότι δεν υπάρχει "Μακεδονικό" θέμα όπως το αποκαλεί, το οποίο λύθηκε με τη Συνθήκη Βουκουρεστίου και την απόδοση του μεγαλύτερου μέρους της Μακεδονίας μας στην μάνα Ελλάδα, αλλά Σκοπιανό, δηλαδή διεκδικήσεις των Σκοπίων κατά της Ελλάδας!

ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Κάθετα αντίθετη ήταν, είναι και θα είναι πάντα σε όλα αυτά τα καθόλου τυχαία, η θέση της Παγκόσμιας Επιτροπής Μακεδονικού Αγώνα, που με την ευλογία του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου (και του μακαριστού προκατόχου του Παντελεήμονος Β΄) ανέστησε τα ΟΧΙ, τα ΒΕΤΟ και τα ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ μέσα από τις στάχτες και τη λησμοσύνη που επέβαλαν κόμματα, εκδότες, δημοσιογράφοι, κομματικοί σύλλογοι, ΥΠΕΞ, Πρωθυπουργοί, Πρέσβεις, οικονομικά συμφέροντα και άλλοι και επανέφερε την ανδρεία, ορθή και καθαρή εθνική θέση στο Σκοπιανό για ονομασία "χωρίς τον όρο Μακεδονία και τα παράγωγα" και με την 1η Παμμακεδονική Πανεθνική Συνδιάσκεψη στο Βελλίδειο Θεσσαλονίκης στις 9-12-2005 (δείτε εδώ) και με τη μεγάλη Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας στο Παλαί ντε Σπορ στις 5-3-2008 (δείτε εδώ) που τρόμαξε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ενώ προχωρά με συνεχή δράση και την πρόταση δημιουργίας Μουσείου Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Παλατάκι Θεσσαλονίκης  (δείτε εδώ).
[...]
ΟΧΙ, εμείς οι Μακεδόνες, οι πρώτοι των Ελλήνων Έλληνες, δεν θα παραδώσουμε ποτέ το Όνομά μας! 

http://www.noiazomai.gr/2015/12/blog-post_16.html

Το κοριτσάκι της αφίσας του 1985

Η εφήμερη δόξα, οι υποσχέσεις 

που δεν πραγματοποιήθηκαν...

Εφημ. "ΤΟ ΒΗΜΑ" 09/09/2007

Είχε πράσινα μάτια, καστανόξανθα μακριά μαλλιά και γλυκό χαμόγελο, παρ' ότι της έλειπαν δύο - τρία δοντάκια. Το μόλις πεντέμισι ετών κοριτσάκι ήταν το ιδανικό αθώο παιδικό πρόσωπο για τη φωτογράφιση. Το 1985 ο κ. Κ. Λαλιώτης, υπεύθυνος και τότε της επικοινωνίας στο ΠαΣοΚ, και ο  συγκεντρωσιάρχης κ. Κ. Κουλούρης, την επέλεξαν για την αφίσα του ΠαΣοΚ, την πιο πετυχημένη ίσως προεκλογική αφίσα που έγινε ποτέ για κόμμα.

Η κυρία Γιάννα Βελισσαρίδου, 28 ετών σήμερα (Σημ. ΔΕΕ: 38 ετών τώρα) και σπουδάστρια σε ιδιωτικό ΙΕΚ στην Κινησιοθεραπεία είναι αυτή που με το τότε παιδικό πρόσωπό της συνδέθηκε με τη θριαμβευτική νίκη του ΠαΣοΚ. Πέρασαν 22 χρόνια και η κυρία Βελισσαρίδου ούτε καν που θυμάται τον Ανδρέα, ούτε καν περνά έξω από τα γραφεία του ΠαΣοΚ και το σημαντικότερο συμβουλεύει σήμερα όσα παιδιά εμφανίζονται σε προεκλογικά σποτ να μείνουν μακριά απ' αυτά γιατί όπως λέει «σου αλλάζουν τη ζωή χωρίς να σου προσφέρουν απολύτως τίποτε. Μόνο προβλήματα».

Από τότε η κυρία Βελισσαρίδου έκλαψε πολλές φορές. Έκλαψε το 1985 μόλις προσέφερε τα λουλούδια στον ιδρυτή του ΠαΣοΚ από φόβο, όπως λέει, βλέποντας το πλήθος κάτω από την εξέδρα να αλαλάζει. Έκλαψε εν συνεχεία στο σχολείο, επειδή ντρεπόταν που ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά που δεν φωτογραφήθηκαν ποτέ για αφίσες. Έκλαψε αργότερα επειδή την ξέχασαν. Όσα της υποσχέθηκαν τότε δεν έγιναν. Στενοχωριέται σήμερα που τα κόμματα δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε στους ψηφοφόρους τους. Αυτός είναι και ο λόγος που έγινε απολιτίκ. Δεν ανήκει σε κόμμα ούτε συμπαθεί κανέναν αρχηγό. Στις εκλογές ψηφίζει, αλλά φροντίζει πάντοτε και βρίσκει έναν τρόπο για να ακυρώνει την ψήφο της: «Κανένα κόμμα δεν με αντιπροσωπεύει, τα σημερινά κόμματα είναι ένα μηδέν» λέει.

Η Γιάννα Βελισσαρίδου επελέγη τότε τυχαίως για τη φωτογράφιση της αφίσας. Αν η μικρότερη αδελφή της Αγγελική δεν είχε κόψει τότε τα μαλλιά της, θα είχε επιλεγεί εκείνη, αφού ήταν πιο μελαχρινή και «έφερνε» περισσότερο για Ελληνίδα. Ο πατέρας της κ. Κ. Βελισσαρίδης εργαζόταν σε διαφημιστική εταιρεία, γνώριζε τον φωτογράφο κ. Δ. Γκανιάτα που συνεργαζόταν με το ΠαΣοΚ και τον κ. Κ. Λαλιώτη. Η γνωριμία του πατέρα της με τον κ. Λαλιώτη και εν συνεχεία με τον κ. Κουλούρη έβαλαν τη σφραγίδα της πρόσκαιρης δημοσιότητας στη ζωή της. Κάποια στιγμή τα δύο στελέχη του ΠαΣοΚ ζήτησαν από τον κ. Βελισσαρίδη να φέρει τις κόρες του για φωτογράφιση. Εκείνη την ημέρα φωτογράφισαν πάνω από 25 κοριτσάκια και κανένα δεν τους έκανε. Τελικά επελέγη η Γιάννα. Στάθηκε άνετα και υπομονετικά μπροστά στον φωτογραφικό φακό και ενθουσίασε τους πάντες.

Η αποστολή της όμως δεν είχε τελειώσει εκεί. Επρεπε να ζωντανέψει και την αφίσα. Μία ώρα πριν από τη μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση του ΠαΣοΚ στο Σύνταγμα, να και η Γιάννα, μαζί με τον πατέρα της και τους κκ. Λαλιώτη και Κουλούρη κάτω από την εξέδρα. Της είπαν ότι θα έβλεπε τον Ανδρέα για να γνωρισθούν και να ανταλλάξουν μερικές κουβέντες, ώστε να εμφανισθεί αυθόρμητη η «μεγάλη αγκαλιά». Η ώρα περνούσε και ο αρχηγός του ΠαΣοΚ δεν εμφανιζόταν· πήγε κατευθείαν στην εξέδρα. Επρεπε να γίνει πρόβα. Τον ρόλο του Α. Παπανδρέου ανέλαβε να παίξει ο κ. Λαλιώτης. Το κοριτσάκι θα έτρεχε στην αγκαλιά του, θα του έδινε τα λουλούδια και θα φιλούσε τον αρχηγό. Οι πρόβες πέτυχαν και όταν ο ιδρυτής του ΠαΣοΚ ανέβηκε στην εξέδρα, η Γιάννα άκουσε ξαφνικά ένα δυνατό «τρέξε και όπως είπαμε». Ετρεξε, έδωσε τα λουλούδια, έδωσε και το φιλί. Ο Ανδρέας τη σήκωσε στα χέρια του. Οταν τελείωσε η παράσταση, δεν γνώριζε τι να κάνει: «Περιφερόμουν στην εξέδρα. Τρόμαζα με το πλήθος» λέει σήμερα, αλλά τότε ποιος της έδινε σημασία.

Ούτε και τώρα της δίνει κανένας... Μόνο μία φορά, λίγο προτού αρχίσει μια τηλεοπτική εκπομπή συνάντησε τυχαία τον κ. Π. Παναγιωτόπουλο της ΝΔ. Αυτός της έκανε πρόταση για προσχώρηση στη ΝΔ. Εκείνη αρνήθηκε. «Τα κόμματα δεν με εκφράζουν» του είπε.

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=183382