Ο ηθικός θάνατος της Αριστεράς!
Γιάννης Μεϊμάρογλου
Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης της
«Μεταρρύθμισης»
Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο σε τέτοιες κρίσιμες ώρες, ας αφήσουμε για λίγο κατά μέρος το πολιτικό σκέλος. Δεν περίμενε άλλωστε κανείς -ούτε καν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ- να γίνουν τίποτα θαύματα…
Μια παρέα συντρόφων του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ., γιατί περί αυτού πρόκειται, δέσμιων των πιο απίθανων προεκλογικών φαντασιώσεων και των εμμονικών τους ιδεοληψιών, δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά παραπάνω. Οι άλλοι, οι πολλοί, εξουσία… μυρίστηκαν. Η πραγματική απογοήτευση, που τόσο άμεσα και δραματικά βιώσαμε, αφορά το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς.
Μιας Αριστεράς με πολλές αδυναμίες και σοβαρά ιστορικά λάθη, ταυτόχρονα όμως μιας οραματικής Αριστεράς που πρόβαλε και υπερασπίστηκε τις μεγάλες ανθρώπινες αξίες, που πρωτοστάτησε στους αγώνες για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Τέσσερις μόλις μήνες «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης στάθηκαν αρκετοί για να θολώσει το «ηθικό πλεονέκτημα».
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς θα αναγόρευε επίσημα την εθνικιστική ακροδεξιά σε κυβερνητικό του εταίρο. Πώς θα δεχόταν να υπολογίζει στην κυβερνητική πλειοψηφία ακραίους λαϊκιστές και γελοία υποκείμενα!
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς, που πολέμησε με τόσο πάθος το πελατειακό κράτος, θα ερχόταν να αλώσει την εξουσία για να εγκαταστήσει το δικό του, με την ίδια ακριβώς λαφυραγωγική λογική. Να ταχτοποιήσει τους αποτυχημένους πολιτευτές του, τους συγγενείς και τους φίλους, τα δικά του παιδιά!
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς, που τόσο υπέφερε από τις πολιτικές διακρίσεις, θα καταργούσε με φανατισμό κάθε έννοια αξιολόγησης και θα αναβίωνε τον μακαρθισμό εξευτελίζοντας ανθρώπους, παραβιάζοντας αρχές χαραγμένες στις αριστερές σημαίες!
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς, που υποστήριζε πάντα την ανάγκη διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος, θα υποδεχόταν λείψανα αγίων με τιμές αρχηγού κράτους και θα τα περιέφερε στα νοσοκομεία παίζοντας με τον πόνο και την ελπίδα βασανισμένων ανθρώπων!
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς, της μόρφωσης και του πολιτισμού, του «πρώτοι στα μαθήματα – πρώτοι στον αγώνα», θα λοιδορούσε την αριστεία σαν ρετσινιά, θα καταργούσε πειραματικά σχολεία, θα επιβράβευε τη φοιτητική αιωνιότητα!
[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου