Τα δύο πρόσωπα του Νίκου Ξυδάκη
του Τέλη Σαμαντά
Κακώς, κατά την άποψη μου, πολλά φεϊσμπουκικά σχόλια καταφέρονται εναντίον του υπουργού Πολιτισμού Νίκου Ξυδάκη, αποσπώντας από τη συνέντευξη του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» μόνο τις φράσεις του περί νομίσματος, Ευρώπης κλπ.
Αλλού είναι το κύριο πρόβλημα: στην αντίφαση που αναδεικνύεται, εναργέστατα, μεταξύ των απόψεων του Ν. Ξυδάκη περί της λειτουργίας του Υπουργείου Πολιτισμού —και οι οποίες χαρακτηρίζονται από πραγματισμό, για παράδειγμα, αναφερόμενος στις διαφόρων ειδών επχορηγήσεις: «…Κάθε υπουργός είχε ένα κρυφό χρηματοκιβώτιο και δεν έδινε πουθενά λογαριασμό. Έτσι γινόταν μια ωραία πολιτική παράγοντας ψήφους, με πανηγύρια. Τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Αυτή τη στιγμή είμαστε πτωχευμένοι…» ή «…Δεν είμαι υπέρ της ανυπεράσπιστης τέχνης, αλλά δεν είμαι και υπέρ της κρατικοδίαιτης»— και από την άλλη πλευρά της «συριζαϊκής» ιδεοληψίας με αρκετή δόση εθνολαϊκισμού απόψεις του, του είδους: «… Η Ελλάδα ήταν διακόσια χρόνια με δραχμή και μεγαλούργησε. Με το ευρώ δεν νομίζω ότι είχαμε μεγάλα βήματα προόδου…» ή «Το νόμισμα είναι εργαλείο… Οι προϋποθέσεις είναι αν έχουμε ταυτότητα, αξίες…», «Η Ευρώπη υπήρχε πολύ από το ευρώ και θα υπάρχει και μετά».
Οι πρώτες απόψεις του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «ρεαλιστικές». Τις υπονομεύει ωστόσο ο ίδιος με το «ιδεολογικό επίχρισμα» με τις οποίες τις περιβάλλει. Απλούστατα, διότι είναι απολύτως αντιφατικό το να δηλώνεις, στην ουσία, πως «δεν υπάρχουν λεφτά» και παραλλήλως να αφήνεις ανοιχτή την πόρτα στην πλήρη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή —αναφερόμενος μάλιστα σε «ταυτότητες» και «αξίες»— χωρίς να επισημαίνεις τις επιπτώσεις —και πολιτιστικές, εκτός των άλλων— μιας τέτοιας τραγικής οπισθοδρόμησης.
Και με αλληλοαναιρούμενες απόψεις συνολική πολιτιστική πολιτική δεν ασκείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου