Τι είναι επιτέλους
η πολιτική διαπραγμάτευση;
Θεόδωρος Ζαρέτος 01/06/2015
«Στηρίζει ο ελληνικός λαός τις προσπάθειες μας, γιατί αντιλαμβάνεται με σαφήνεια ότι πλέον στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης υπάρχουν δύο ομάδες. Όχι μία όπως συνέβαινε τα τελευταία πέντε χρόνια. Από τη μια μεριά η ομάδα που στηρίζει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και από την άλλη η ομάδα που εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας».
Απόσπασμα από την πρόσφατη ομιλία του πρωθυπουργού στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Αγαπητέ μου Θανάση.
Στις πρόσφατες εκλογές πήγε στην κάλπη το 60% όσων είχαν δικαίωμα ψήφου. Κατά συνέπεια το 36% που ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ αντιστοιχεί στο 23% του εκλογικού σώματος. Το ίδιο ισχύει για τα ποσοστά όλων των κομμάτων.
Αλλά μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται το λαό ωσάν να πρόκειται για ένα συμπαγές 100% που του έδωσε εντολή να κυβερνήσει με τον τρόπο που κυβερνά.
Κανένα άλλο κόμμα και καμία άλλη κυβέρνηση από το 1974 μέχρι σήμερα δεν επικαλέσθηκε με τόσο απατηλό τρόπο τη λεγόμενη «λαϊκή εντολή», παρ όλο που υπήρξαν πλειοψηφικές μονοκομματικές κυβερνήσεις με ποσοστά τεράστια σε σχέση με το 34% του ΣΥΡΙΖΑ.
Η παραπάνω δήλωση του πρωθυπουργού είναι χαρακτηριστική της στρεβλής αντίληψης της πραγματικότητας που έχει ο ίδιος και το κόμμα του και επιχειρούν να μεταγγίσουν και στην κοινωνία, αφού λέει ξεκάθαρα δύο πράγματα:
Ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι/διαπραγματευτές (δηλαδή οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών λαών) είναι εκπρόσωποι της Oλιγαρχίας και το ίδιο ακριβώς ήταν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας που κατά συνέπεια δεν διαπραγματεύτηκαν με αυτούς αφού ήταν «στην ίδια ομάδα»!
Ότι σημασία δεν έχει η εκλογική μειοψηφία του 36% (23% του εκλογικού σώματος) αλλά «η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία», ένα ούτε λίγο ούτε πολύ 100%, που στηρίζει την κυβέρνησή του επειδή αντιλαμβάνεται με σαφήνεια ότι υποστηρίζει τα συμφέροντά του!
Ότι είναι μία άλλη αντίπαλη Ομάδα.
Η…. δικιά του «Ομάδα»!
Έτσι λοιπόν, ο Ελληνικός λαός είναι μία Ομάδα λαϊκών συμφερόντων που με την πατριωτική «ενδεκάδα» του ΣΥΡΙΖΑ (με πολλές μεταγραφές από το βαθύτατο ΠΑΣΟΚ είναι η αλήθεια, με συστήματα δανεισμένα από το προχώ/λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο και με χορηγούς τον Μπαλτάκο, τον Πολύδωρα, τον Αμβρόσιο και μερικούς άλλους επαναστάτες ταγμένους στην υπεράσπιση του ελληνικού λαού) έχει κατέβει στο γήπεδο για να αντιμετωπίσει την Ομάδα της Ολιγαρχίας.
Τα έπαθλα είναι διαφορετικά για την κάθε ομάδα:
Η Εθνική μας αγωνίζεται για να κερδίσει τη χαμένη αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού που η προηγούμενη ομάδα των δοσίλογων έχασε με την ενδοτικότητά της, ενώ η Ευρώπη (η Ομάδα της Ολιγαρχίας δηλαδή) αγωνίζεται για να μας εξωθήσει στην εξαθλίωση, στην υποταγή, στο έρεβος!
Σημασία έχει ότι το «τεχνικό team» της Εθνικής μας Ομάδας αποφάσισε να παίξει με το σύστημα «Πολιτική Διαπραγμάτευση», το γνωστό στους ποδοσφαιρόφιλους ως «μπάλα στην εξέδρα».
Αφήνοντας στους επαΐοντες την κυρίαρχη ποδοσφαιρική πλευρά της κυβερνητικής πολιτικής (για τις ανάγκες του θεάματος), ας δούμε τι επιτέλους συνιστά, τι σημαίνει και τι περιέχει ο όρος πολιτική διαπραγμάτευση, στη διαδικασία επίτευξης συμφωνίας με τους πιστωτές τελευταίας ευκαιρίας για τη χώρα μας.
Αγαπητέ μου Θανάση.
Η θεμελιώδης ιδέα είναι, μέσω της ιδεολογικής χρήσης του όρου πολιτική διαπραγμάτευση να υπάρχει μία μόνιμη αντίθεση με τον όρο οικονομική διαπραγμάτευση, ώστε στο πεδίο της ορολογίας η έννοια διαπραγμάτευση να συλλαμβάνεται σε ένα πεδίο ομιχλώδους προσδιορισμού, ώστε ο διαπραγματευτής να έχει όσο γίνεται μεγαλύτερο περιθώριο επικοινωνιακών ελιγμών. Προφανώς οι ελιγμοί αυτοί είναι αναγκαίοι για εσωτερική κατανάλωση από τον κόσμο τον εθισμένο στον αντιμνημονιακό λόγο, που έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ το αξιόλογο 23% του εκλογικού σώματος, ή το 36% των ψηφισάντων, αλλά και ευρύτερα όσων αντιλαμβάνονται την «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως πιο «σκληρό παίκτη» από τις προηγούμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις.
Απ’ αυτήν την άποψη το πρώτο που επιχειρείται με τη χρήση του όρου είναι η αναπαραγωγή του αντιμνημονιακού αξιώματος (κοινού για ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ) ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση πρώτα στην οικονομία και στη συνέχεια στην κοινωνία.
Το δεύτερο που επιχειρείται είναι να μην αφήσει χώρο στους αριθμούς.
«Σημασία έχουν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί!» διαλαλούν οι αντιμνημονιακές φωνές ευρέως φάσματος, από τον Λαφαζάνη και τον Κουτσούμπα, μέχρι τον Καμένο και τον Μιχαλολιάκο.
Δεν έχει σημασία δηλαδή ελληνικέ λαέ αν το κράτος χρωστάει 300 ευρώ ή 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά είναι συμβατικότητες, δεδομένου ότι αφού δεν έχουμε να πληρώσουμε θα ‘πρεπε η Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης (!) να μας απαλλάξει από αυτήν την υποχρέωση με πολιτική απόφαση.
Ν’ αγοράσει δηλαδή το χρέος μας, αλλά για να μας το χαρίσει, αν όχι όλο που θα ήταν πλέρια δημοκρατική απόφαση, όσο της επιβάλλει η σκληρή Ομάδα Πολιτικής Διαπραγμάτευσης που κυβερνά (λέμε τώρα) και όχι για να μας δανείσει με όρους μίας οικονομικής συμφωνίας που ονομάστηκε μνημόνιο, ώστε να μπορούμε να το αποπληρώνουμε με ασύγκριτα ευνοϊκότερους όρους από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.
Κι αφού οι προηγούμενοι Τσολάκογλου δεν τόλμησαν να κάνουν πολιτική διαπραγμάτευση, το τολμά επιτέλους η σημερινή ασυμβίβαστη κυβέρνηση της πρώτη φορά αριστεράς, πασπαλισμένης με αρκετή ακροδεξιά ψεκασμένη πατριδοκαπηλία αγαπητέ μου Θανάση. Πάντα για τις ανάγκες του θεάματος.
Γιατί αφού οι αριθμοί δεν μετράνε, δεν μετράνε ούτε τα δημοσιονομικά ελλείμματα, ούτε το ύψος των κρατικών δαπανών, ούτε η εσωτερική κατανομή αυτών των δαπανών. Δεν έχει καν σημασία ότι ακόμα και αν οι ευρωπαϊκοί λαοί αποφάσιζαν να πληρώσουν εκείνοι (δια της διαγραφής) όλο το χρέος μας, σε μερικά χρόνια εμείς θα το είχαμε ξαναποκτήσει με τις σημερινές δομές οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης. Με νέα πολιτική διαπραγμάτευση η Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης θα το ξαναπλήρωνε για χάρη μας, αφού αν μας επέβαλλε και τότε νέο μνημόνιο θα μας ξανάφερνε την κρίση!
Μετά το αντιμνημόνιο πρόκειται για τη μεγαλύτερη πολιτική απατεωνιά που έχει χρησιμοποιηθεί στη χώρα. Όσο περισσότερος αέρας εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας φουσκώνει το μπαλόνι της πολιτικής διαπραγμάτευσης τόσο πιο κοντά στην άτακτη χρεοκοπία και στο πραγματικό έρεβος σπρώχνει τη χώρα η σημερινή κυβέρνηση αγαπητέ μου Θανάση.
Και για να τελειώνουμε με τους απατεώνες:
Η διαπραγμάτευση με αριθμούς είναι η μόνη πραγματική πολιτική διαπραγμάτευση που γίνεται εδώ και τέσσερις μήνες, αλλά σ’ αυτήν δεν συμμετέχει η κυβέρνηση, γιατί δε γίνεται μία αριστερή κυβέρνηση να λερώσει το βιογραφικό της συμμετέχοντας σε ποταπά τεχνοκρατικά κλιμάκια. Αυτά τα αφήνει για τους έλληνες τεχνοκράτες που διαπραγματεύονται με τους ευρωπαίους ομολόγους τους κι αυτή κατεβαίνει ως φαβορί στο γήπεδο της πολιτικής διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εκλεγμένους Ολιγάρχες! Για τον ίδιο λόγο δεν ενημερώνει τη Βουλή για την πορεία της μοναδικής πραγματικής διαπραγμάτευσης που γίνεται στο Bruxelles group που αφορά πραγματικά κοινωνικά μεγέθη, πραγματικούς ανθρώπους, εσένα κι εμένα δηλαδή αγαπητέ μου Θανάση.
Αλλά Θανάση, εσείς που ψηφίσατε το ΣΥΡΙΖΑ πότε δώσατε εντολή στην κυβέρνηση να κάνει διαπραγμάτευση με τον Νταβανέλο στα κανάλια, αφήνοντας την πραγματική διαπραγμάτευση στους τεχνοκράτες και την Τρόικα, άσχετα αν αυτή βαφτίστηκε θεσμοί; Στο κάτω-κάτω θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και Φούφουτο αλλά για σκέψου μία αριστερή κυβέρνηση με πρωθυπουργό έναν Τσίπρα, να κάνει πολιτική διαπραγμάτευση με τον Φούφουτο!
Έ να πάει στο διάολο για μια αξιοπρέπεια ζούμε.
Έστω και με κλειστές επιχειρήσεις, δραχμούλες στο 1/10 του ευρώ (δηλαδή κρατικό χρέος στο δεκαπλάσιο), άδεια ράφια στα μπακάλικα, no milk today, αλλά οι συντάξεις, συντάξεις, οι συντεχνίες, συντεχνίες, η διαπλοκή, διαπλοκή και ο Φωτόπουλος, Φωτόπουλος.
Ψηλά το κεφάλι ρε!
ΥΓ. Η οικονομική διαπραγμάτευση είναι κατανοήσιμη και διαφανής.
Η πολιτική διαπραγμάτευση περιλαμβάνει πάντα συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.
«Μη συμφωνήσεις με το όνομα Μακεδονία για τη FYROM και θα ψωνίσω από σένα δύο υποβρυχιάκια μέγκλα»!
Άραγε η ρουκέτα του Καμένου για ένα νησί-στρατιωτική βάση ποιους έχει αποδέκτες;
Πριν απαντήσουμε να τι απάντησε ο «κακός» Σόιμπλε σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον Αμερικανό οικονομολόγο Χένρυ Ρόγκοφ στην ερώτηση αν η Ελλάδα χρειάζεται να τηρήσει τους όρους λιτότητας επειδή η Ευρώπη (όπως είχε απαντήσει αμέσως πριν ο Ρόγκοφ) δεν θα άντεχε μία έξοδό της από το ευρώ:
«Δεν θα το σχολιάσω. Αλλά δεν ξέρω εάν θα συμβουλευόμουν αμερικανούς οικονομολόγους σε ένα τέτοιο ζήτημα».
Ο Σόιμπλε δεν θα συμβουλευόταν αμερικανούς οικονομολόγους.
Ο Βαρουφάκης όμως Θανάση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου