Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Μανωλάδα: Αθωώθηκαν οι κατηγορούμενοι παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις της μαφίας


Μανωλάδα: Αθωώθηκαν οι κατηγορούμενοι 
παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις της μαφίας

Αθωώθηκαν οι τέσσερις κατηγορούμενοι για την υπόθεση της Μανωλάδας, αναφορικά με την κύρια κατηγορία που τους βάραινε, αυτήν της εμπορίας ανθρώπων, παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις της μαφίας της λαθρο-μετανάστευσης.
Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, οι δύο από τους τέσσερις κατηγορούμενους κρίθηκαν αθώοι για όλες τις κατηγορίες. Από τους άλλους δύο, ο ένας κρίθηκε ένοχος για πρόκληση σωματικής βλάβης και ο άλλος για συνέργεια σε σωματική βλάβη.
Υπενθυμίζουμε σχετική ανακοίνωση της περασμένης εβδομάδας από την εν λόγω μαφία, στα πλαίσια επηρεασμού της δικαστικής απόφασης με συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες, "αντιδράσεις" κλπ

"...«Η «Αλληλεγγύη για όλους», σε μια έμπρακτη στήριξη του αγώνα τους, οργανώνει αποστολή αλληλεγγύης την Κυριακή 20.07 στη Μανωλάδα. Την αποστολή αποτελούν γιατροί και εθελοντές από τα κοινωνικά ιατρεία αλληλεγγύης Αθήνας-Κορίνθου-Πάτρας, δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ, βουλευτές και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, μέλη του συντονιστικού των αγωνιζόμενων καθαριστριών του Υπουργείου οικονομικών, εργαζόμενοι του αυτοδιαχειριζόμενου εργοστάσιου της ΒΙΟ.ΜΕ, το Ανοιχτό σχολείο μεταναστών Πειραιά, η κίνηση «Απελάστε το ρατσισμό», το Δίκτυο κοινωνικής υποστήριξης προσφύγων και μεταναστών, μέλη της Ένωσης μεταναστών Εργατών και του ΚΕΕΡΦΑ. Επίσης θα μεταφερθούν τρόφιμα και είδη προσωπικής υγιεινής για τις άμεσες ανάγκες των εργατών»..."



Τα πραγματικά γεγονότα και η αποκάλυψη της αλήθειας για τα παρασκήνια, αλλά και την μαφία της λαθρομετανάστευσης εδώ:  "Φράουλες και ψέμμα"


Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Η καταστροφή της χώρας άρχισε το 1981



Είναι το 1981 τομή 
για την πορεία 
της χώρας 
προς τη χρεοκοπία;

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗΣ
Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.


Την προηγούμενη Κυριακή («Καθημερινή» 20-7-2014) ο Πάσχος Μανδραβέλης έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με το οποίο άσκησε κριτική στη διαδομένη αντίληψη πως το «ΠΑΣΟΚ φταίει για όλα», ειδικότερα για τη χρεοκοπία και την κρίση χρέους. Βασική του θέση είναι πως, αν και το ΠΑΣΟΚ ευθύνεται για το διογκωμένο κράτος της δεκαετίας του ’80, το βασικό θέμα της χώρας δεν βρίσκεται εκεί καθώς και άλλα ευρωπαϊκά κράτη αντιμετώπισαν παρόμοια ζητήματα και τα έλυσαν. Το βασικό πρόβλημα είναι το συγκεντρωτικό και πατερναλιστικό κράτος, που όμως δεν είναι εφεύρεση του ΠΑΣΟΚ. Αυτό συγκροτήθηκε εν προκειμένω την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας και ενισχύθηκε ιδιαίτερα στα μετεμφυλιακά χρόνια, ακριβώς γιατί όχι μόνο εξυπηρετούσε τις πελατειακές ανάγκες των πατρώνων (πολιτικό προσωπικό), αλλά κυρίως επειδή μπορούσε να εγγυηθεί πως δεν θα είχαν πρόσβαση στο Δημόσιο οι «δεύτερης κατηγορίας» αριστεροί πολίτες.

Ουσιαστικά, η επιχειρηματολογία του Μανδραβέλη μεταφέρει τη συζήτηση από το μέγεθος του κράτους (για το οποίο όλοι συμφωνούμε πως οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ στη διόγκωσή του είναι τερατώδεις) στην κομματοκεντρική και συγκεντρωτική φυσιογνωμία του, για την οποία οι Ελληνες σοσιαλιστές δεν φέρουν την κύρια ευθύνη. Οπως εύστοχα γράφει, «η πρόσληψη Πρασίνων ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχία των Βένετων δεν απαντούσε στις ανάγκες του σύγχρονου Δημοσίου, αλλά σάμπως απαντούσε η διάρθρωση του Δημοσίου με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων μετά τον Εμφύλιο;».

Η παραπάνω προσέγγιση ξεπερνά μια εύκολη ανάγνωση των αιτιών της κρίσης (στην οποία συχνά κάνουμε το λάθος να υποκύψουμε) για το «καταραμένο ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψε την Ελλάδα» και επιχειρεί μια πιο μακροσκοπική και ψύχραιμη θεώρηση της λειτουργίας των κρατικών θεσμών. Υπό το παραπάνω πρίσμα, η Μεταπολίτευση είτε με εκκίνηση το 1974 (και το Σύνταγμα του 1975) είτε με σημείο αναφοράς το 1981 (και το Σύνταγμα του 1985) δεν συνιστά μια εκ του μηδενός θεσμική κατασκευή, αλλά αποτελεί περισσότερο μια συνέχεια της προηγούμενης περιόδου.

Οι συνέχειες που εντοπίζει ο Μανδραβέλης στο ελληνικό κράτος από την προδικτατορική περίοδο στη Μεταπολίτευση είναι υπαρκτές. Ο πελατειασμός, ο έντονος κομματικός έλεγχος πάνω στις δομές και ο συγκεντρωτικός χαρακτήρας του κράτους είναι στοιχεία που αναπαράγονται διαρκώς τα τελευταία ογδόντα χρόνια. Το χειρότερο όμως είναι πως για την πλειονότητα της κοινωνίας και των διαμορφωτών κοινής γνώμης ο συγκεντρωτισμός και η γραφειοκρατική αυταρχική λειτουργία συνιστούν «πρόοδο» και «εκσυγχρονισμό». Λόγω του έντονου πελατειασμού και της έλλειψης εμπιστοσύνης στους ανθρώπους αυτής της χώρας, το πολιτικό σύστημα αλλά και η ίδια η κοινωνία προτιμούν ένα συγκεντρωτικό, και ενδεχομένως βλακώδες, αλλά «αδιάβλητο» στη λειτουργία του Δημόσιο από ένα ευέλικτο, αποκεντρωμένο και πραγματικά σύγχρονο κράτος.

Ομως, όσο λάθος είναι να θεωρήσουμε τη μεταπολίτευση, μια εντελώς καινούργια κατάσταση όπου οι πολιτικοί πρωταγωνιστές «χτίζουν εκ του μηδενός», άλλο τόσο εσφαλμένο είναι, κατά τη γνώμη μου, να μην υπογραμμίσουμε τις τομές της σε σχέση με το παρελθόν. Προφανώς δεν στέκομαι μόνο στις τομές που όλοι αμέσως αντιλαμβανόμαστε: δημοκρατική πολιτική σταθερότητα, φιλελεύθερο-πλουραλιστικό συνταγματικό πλαίσιο, εξευρωπαϊσμός. Αναφέρομαι στη σημασία των αλλαγών που έγιναν στο επίπεδο των νοοτροπιών και της «κυρίαρχης» ιδεολογίας.

Εν συντομία η θέση μου είναι πως το 1981 είναι καθοριστικό για την εξέλιξη των πραγμάτων καθώς η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν σηματοδότησε μόνο μια κυβερνητική αλλαγή αλλά μια σημαντική ιδεολογική μεταβολή, που διαχύθηκε στην ελληνική κοινωνία. Ο εξισωτισμός ως ιδεολογία, δημόσια πολιτική και κοινωνική πρακτική κυριάρχησε μέσα στους θεσμούς του κράτους. Το κράτος γίνεται ο βασικός εγγυητής του εξισωτισμού και γι’ αυτό επεκτείνεται ασυγκράτητα προς κάθε κατεύθυνση. Η κατάργηση κάθε έννοιας αξιοκρατίας και η απονομιμοποίηση της διοικητικής ιεραρχίας προς όφελος κυρίως της κομματικής και συνδικαλιστικής εξουσίας είχαν επιπλέον ως αποτέλεσμα τη ριζική μεταβολή του εργασιακού ήθους μέσα στη δημόσια διοίκηση. Η έννοια του καλού υπαλλήλου εξανεμίστηκε. Ολοι γίνονται απλώς συνάδελφοι. Οι συνέπειες είναι πραγματικά βαθιές και μακροχρόνιες: για παράδειγμα, όλα τα σημερινά προβλήματα γύρω από τον θεσμό της αξιολόγησης είναι αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής κουλτούρας.

Υπό αυτήν την οπτική, η εκλογή του 1981 υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή κυβερνητική αλλαγή. Αποτέλεσε την αφετηρία ευρύτερων μεταβολών τόσο στη σφαίρα της διακυβέρνησης όσο και στο επίπεδο των κοινωνικών νοοτροπιών που βρήκε πρόθυμους μιμητές και στην αντίπαλη παράταξη στρατόπεδο. Αποτέλεσε ένα κακό παράδειγμα για το πώς μπορείς να διατηρηθείς στην εξουσία με υποσχέσεις, κομματικό έλεγχο της κρατικής μηχανής και διασπάθιση των χρημάτων των φορολογουμένων.

Με άλλα λόγια, είναι αλήθεια πως η ερμηνεία «για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ» είναι πολύ απλοϊκή και αναμφίβολα βολική για πολλούς. Από την άλλη, όμως, το 1981 έφερε μια αλλαγή κουλτούρας που επηρέασε έντονα τους θεσμούς και τις συνέπειές της βιώνουμε μέχρι σήμερα.






Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Στην Εθνική μας ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ Γάλλος αθλητικογράφος!


Στην Εθνική μας ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ 
Γάλλος αθλητικογράφος!
Διθυραμβικά τα σχόλια του

​ΛΑΤΡΕΙΑ με την Εθνική μας ομάδα έχει ο Γάλλος αθλητικογράφος Θιμπό Λεπλά, ο οποίος υποκλίνεται στο μεγαλείο της, και με ένα άρθρο-ΥΜΝΟ για την Ελληνική ομάδα αλλά και για τη χώρα μας, κάνει διθυραμβικά σχόλια.

Το κείμενο δημοσιεύεται στην γαλλική ιστοσελίδα sofoot, έχει τίτλο «Η Ελλάδα ή η αίσθηση του τραγικού», και αναφέρει χαρακτηριστικά στην αρχή του κειμένου του:

«Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, το ίδιο “ποίημα”. Oι Έλληνες δεν είναι ποτέ φαβορί. Ωστόσο είναι από τους λίγους Ευρωπαίους που κατάφεραν να φτάσουν στις τελικές δύο οχτάδες. Τότε λοιπόν γιατί; Γιατί κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα;»



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΘΝΙΚΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ:

Τώρα πρέπει να ζητήσουμε από τον αναγνώστη να περιπλανηθεί στη χώρα των ονείρων. Φανταστείτε ότι γνωρίζετε το αλφάβητό τους και τη γλώσσα τους που είναι οικείο το άκουσμά της —έχει τους συριγμούς των πορτογαλικών, τις αιχμηρότητες των γαλλικών, την ακρίβεια των γερμανικών. Κοιτάξτε τώρα τον κόσμο σαν να είχατε γεννηθεί σ’ ένα νησάκι της Μεσογείου. Ζείτε απέναντι στη Λιβύη και στην Τουρκία αλλά είσαστε η καρδιά της Ευρώπης, το συγκινησιακό της κέντρο. Έχετε επινοήσει όλα εκείνα τα πράγματα που αφήνουν αδιάφορους τους εμπόρους της παγκοσμιοποίησης αλλά αποτελούν τα θεμέλια της ανθρώπινης κοινότητας: το θέατρο, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τους αγώνες. Κάποιοι τα βλέπουν αυτά αφ’ υψηλού όπως βλέπουν αφ’ υψηλού και τη μικρή, φτωχή ομαδούλα σας. Λένε και ξαναλένε ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τα τελευταία είκοσι χρόνια, το δικό σας κατόρθωμα στο Euro του 2004, ήταν ένα από τα περίεργα θλιβερά φαινόμενα της ιστορίας κι ότι το κοντέρ πρέπει να ξεκινήσει απ’ το μηδέν.Σίγουρα πήρατε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, νικήσατε τους καλύτερους, επιδείξατε μια μοναδική και απαράμιλλη ψυχραιμία. Σίγουρα. Αλλά θα προτιμούσαν να αρχειοθετήσουν αυτό το συμβάν κάτω από μια στοίβα αναμνήσεων ώστε να λησμονηθεί με την πιο συνειδητή μέθοδο αποσιώπησης. Ωστόσο νά που το βράδυ της Τρίτης μας δώσατε ένα μάθημα από κείνα που δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα. Σ’ αυτό το Μουντιάλ όπου οι αμυντικές πεντάδες είχαν αποκλείσει κάθε πιθανότητα θεαματικής ανδραγαθίας είχαμε ξεχάσει ότι ο ενθουσιασμός και η αυταπάρνηση μπορούν να κάνουν θαύματα. Τα ευρωπαϊκά έθνη πάτωσαν το ένα μετά το άλλο. Εκτός από την Ελλάδα. Και η Ελλάδα είμαστε εμείς.

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΖΛΑΤΑΝ:
«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος θέλει άντρες με καρδιά», έψαλε ο Πίνδαρος στους Ολυμπιόνικες. Και θέλει άντρες με ασυνήθιστα ονόματα. (...) Δέκα χρόνια πέρασαν κι όμως, όπως τότε μισούσαν τον καταραμένο τον Χαριστέα και το προδοτικό του πρόσωπο, έτσι τώρα σε κανέναν δεν αρέσει ο Γιώργος Σαμαράς, αυτή η διαλυμένη φυσιογνωμία κι αυτό το στιλ να παίρνει την μπάλα με ατσαλοσύνη και να την ξαποστέλνει πάντα με τη χάρη μιας κίνησης όχι πολύ όμορφης, αλλά που ήταν στη δεδομένη στιγμή η μόνη σωστή κίνηση για να αιφνιδιαστεί ο αντίπαλος. Στον Σαμαρά δεν ξέρεις αν πρέπει να επαινέσεις τον μεγάλο τεχνίτη που κατεβάζει μια μπάλα απ’ τον ουρανό ή τον μεγάλο κομπογιαννίτη που έχει για ταλέντο την τύχη και την ευκαιρία. Μαζί με τους Πίπο Ιντζάγκι, Νταβόρ Σούκερ ή Μίροσλαβ Κλόζε αποτελούν μια μυστική αδελφότητα παικτών που είναι θύματα της μορφής τους, της φυσιογνωμίας τους. Αν είχε λίγη φινέτσα παραπάνω, θα μπορούσες να τον θεωρήσεις τον Έλληνα Ζλάταν ή ένα είδος μελαχρινού γενειοφόρου Έντιν Τζέκο. Έχει όμως πολύ ψηλά κανιά, πολύ φαρδιά πλάτη και λαιμό υπερβολικά άκαμπτο όταν τρέχει ώστε να τολμήσει κανείς να του αποδώσει την παραμικρή κομψότητα. Ο Σαμαράς είναι σταρ στην Celtic και η φανέλα νούμερο 7 στην Εθνική Ελλάδας. Τελεία και παύλα.

Η ΣΩΣΤΗ ΟΜΑΔΑ:
(...)Γιατί λοιπόν αφού μοιάζουμε τόσο πολύ με τους Έλληνες δεν αγαπάμε καθόλου τους Έλληνες στο ποδόσφαιρο; Ίσως γιατί μέσα στις λευκές τους στολές και σ΄ αυτό τον τρόπο που νικάνε μόνο και μόνο γιατί δε θέλουν να πεθάνουν, σε αυτό το πείσμα να μην υποκύπτουν στη μόδα και να ζουν πάντα σε καθεστώς καθυστέρησης, βλέπουμε τον πιο αληθινό μας εαυτό, εμείς οι σωστοί. Η ελληνική ομάδα δε θα μας παρουσιάσει κάτι άξιο ζωηρού θαυμασμού ή επευφημίας. Και μόνο η παρουσία της εκφράζει για μας ένα είδος απειλής για τις άψογες διοργανώσεις μας. Αν κάποιες στιγμές οι άλλες ομάδες με τη χάρη μιας κίνησης, ενός γκολ ή μιας σφοδρής συγκίνησης μας κερνάνε ψίχουλα του απόλυτου ή σπίθες ιδιοφυΐας, η Ελλάδα από τη μεριά της δίνει πάντα αυτό μονάχα που υπόσχεται: την αδιαλλαξία και τη θυσία. Ποτέ δεν είχε άλλες φιλοδοξίες από μια μάχη δίχως έλεος. Δίχως κανένα έλεος για τους άλλους ούτε για τον εαυτό της.

Ο ΘΥΜΟΣ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ:

Δύο τραυματισμοί στα είκοσι λεπτά, δύο δοκάρια οριζόντια, ένα κάθετο, η ισοφάριση από την Ακτή Ελεφαντοστού μέσα σε δέκα λεπτά από τη λήξη του αγώνα, μέσος όρος ηλικίας πάνω από 30 χρόνια: η Ελλάδα πήγαινε στα ίσα για αποκλεισμό. Επιτέλους, τι ανακούφιση. Όμως στο βάθος όλοι ξέραμε. Αυτό το παιχνίδι ήταν δικό τους, η Ελλάδα θα κέρδιζε. Έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος, να ακουστεί το «ο κύβος ερρίφθη»! Ενορατικά είχαμε μαντέψει ότι οι συνθήκες αυτής της αναμέτρησης οδηγούσαν στην εποποιία και στην κάθαρση. Όπως στις ραψωδίες του Ομήρου οι θεοί συνεδρίαζαν εκτάκτως και ο Δίας απαιτούσε να μείνουν ουδέτεροι αλλά αυτοί τελικά δεν κατάφερναν να συγκρατηθούν και να μη λάβουν μέρος στη μεγαλειώδη σύρραξη ευνοώντας τους εκλεκτούς τους. Οι Έλληνες θα κέρδιζαν στο τέλος, το ξέραμε. Ένας από μηχανής θεός θα τους λυπόταν στο τέλος αυτής της σκληρής δοκιμασίας και θα κατέβαινε στο γήπεδο στο πλευρό τους. Ήταν ο Δίας. Έλαβε τη μορφή ενός σφυρίγματος. Τότε στο 93ο λεπτό ο Γιώργος Σαμαράς πήρε την μπάλα, την απίθωσε στο σημείο του πέναλτι και ακούμπησε τις παλάμες του στους γοφούς πριν εκτοξεύσει τη χαριστική βολή δίχως ίχνος δισταγμού. Ύστερα σχεδίασε με τα δάχτυλά του το σχήμα μιας καρδιάς για να υπενθυμίσει στο κοινό ότι οι άνθρωποι κερδίζουν τις νίκες κι όχι οι θεοί. Όσο κρατάει το Μουντιάλ έχουμε πάντα δυο ομάδες στην καρδιά μας. Τη μία γιατί είναι η δική μας. Την άλλη γιατί είναι η Ελλάδα».