Η εθνική μας τύφλωση

Η εθνική μας τύφλωση

Ιωακείμ Γρυσπολάκης

Καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης

Η εθνική μας τύφλωση διαρκεί από το 1823 έως σήμερα. Οι εθνικές ήττες, αποτέλεσμα της τύφλωσης αυτής, συνέβαιναν κάθε 20-25 χρόνια. Μετά τη μεγάλη Εθνική Καταστροφή του 1922 και τον Εμφύλιο 1946-1949, μοναδικό στην Ευρώπη μετά την ήττα του Ναζισμού-Φασισμού, ήρθε η επόμενη εθνική καταστροφή το 1974. Έκτοτε, η χώρα μας πέρασε μία περίοδο 40 ετών με θετικό πρόσημο. Έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Οικογένειας το 1980 και στη συνέχεια του πυρήνα της το 2001. Μετά από 40 χρόνια ειρηνικής διαδρομής και εθνικών επιτυχιών, φθάσαμε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η ανάλυση του τρόπου με τον οποίο φθάσαμε ως εδώ έχει σχεδόν εξαντληθεί από πληθώρα σημαντικών αναλυτών. Τώρα, όμως, τι κάνουμε;

Το δίλημμα, που τίθεται είναι πλέον παραμονή στην ευρωζώνη, δηλαδή παραμονή στην ΕΕ, ή έξοδος από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Μία ενδελεχής ανάλυση των όσων ελέχθησαν και εγράφησαν από ομάδες εργασίας και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο χρονικό διάστημα 2012-2014, είναι αρκετή να πείσει τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη ότι οι δύο συνομοταξίες συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τόσο η κομμουνιστογενής όσο και η ΠΑΣΟΚογενής, δεν αντέχουν να συμβιώσουν στο πλαίσιο των κανόνων και υποχρεώσεων που επιτάσσουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Η μεν πρώτη συνομοταξία οραματίζεται την ρεβάνς της ήττας του Εμφυλίου Πολέμου και την απομάκρυνση από την καπιταλιστική Ευρώπη. Η δε δεύτερη προσβλέπει σε μία επαναφορά της απόλυτης κυριαρχίας των συντεχνιών, των συνδικαλιστών και του παρασιτικού κρατισμού, που επέφερε θέσεις, κέρδη και εξουσία σε όποιους ήσαν δίπλα στον μεγάλο κυβερνήτη. 

Οι κανόνες, η διαφάνεια, η αξιολόγηση, η επιδίωξη της αριστείας, η ευγενής άμιλλα, η τήρηση του Αριστοτελικού κανόνα «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να νέμονται και κατέχουν είτε ίσοι άνισα είτε άνισοι ίσα» δεν ταιριάζει στις συντεχνίες τόσο εκείνων που γαλουχήθηκαν ως κομματικά επαγγελματικά στελέχη όσο και εκείνων που έμαθαν να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα και τις δημόσιες θέσεις με μόνο διαβατήριο εκείνο του κομματικού στελέχους.

Το ερώτημα που τίθεται και δεν επιδέχεται άλλης απάντησης, πλην της προφανούς, είναι το ακόλουθο: τι είναι προτιμότερο; Πρωτογενές πλεόνασμα 3% (5,6 δις ευρώ) και επιβάρυνση των φορολογουμένων με 1 δις ευρώ; Ή πρωτογενές πλεόνασμα 1% (1,8 δις ευρώ) και επιβάρυνση των φορολογουμένων με 7,92 δις ευρώ; Ο κ. Τσίπρας, όταν μιλούσε για πολιτική λύση, είχε κατά νουν ότι ο τσαμπουκάς, η κουτοπονηριά, η επίκληση της λαϊκής κυριαρχίας και ο εκβιασμός για αλλαγή στρατοπέδου θα αφόπλιζαν τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα παραδίδοντο άνευ όρων, χαρίζοντας μεγάλο μέρος του χρέους και δίνοντας την ευκαιρία να συνεχίσουν οι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ την οικοδόμηση του κομματικού κράτους της Πρώτη Φορά Αριστερής Κυβέρνησης (μάλλον αριστερο-ακροδεξιάς κυβέρνησης). Έπεσαν έξω. Η διάψευση ήρθε πολύ σύντομα, όταν διαπίστωσαν ότι οι διάφορες εκδοχές της Θεωρίας Παιγνίων, αλλά και οι ικανότητες του τζογαδόρου ποκαδόρου (κατά δική του δήλωση) πνευματικού καθοδηγητή του πρωθυπουργού, δεν αποδίδουν. Και δεν αποδίδουν, αφού στο πόκερ κερδίζει πάντα εκείνος που έχει διαθέσει στο παιχνίδι ένα τεράστιο ποσόν, έναντι εκείνου που έρχεται στο παιχνίδι με δεκάρες.

Εκτίμησή μου είναι ότι ο κ. Τσίπρας, όταν αντελήφθη όλα τα ανωτέρω, πρωτόγνωρα γι’ αυτόν, αποκαμωμένος παραδόθηκε, υπογράφοντας ένα κείμενο σκληρής λιτότητας, που απεμπολούσε όλες τις κόκκινες γραμμές του, όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η κατάργηση του ΕΚΑΣ, η άμεση κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, η ιδιωτικοποίηση της ΑΔΜΗΕ, των λιμανιών, του Ελληνικού, των Αεροδρομίων κ.λπ. Αντελήφθη ότι ακόμη και ένας μη σχετικός θα απαντούσε εντός λίγων δευτερολέπτων ότι η απάντηση στο ερώτημα, που έθεσα ανωτέρω, είναι ότι η συμφωνία που είχε εξασφαλίσει η προηγούμενη κυβέρνηση είναι σαφέστατα καλλίτερη από εκείνην που, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις 5 μηνών, εξασφάλιζε η δική του. Η οριστική υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας με την υπογραφή ενός Μνημονίου ΙΙΙ, που θα ακολουθούσε, ήταν υπερβολικά βαρειά για τις πλάτες του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του. Προεκλογικά υποσχέθηκαν κατάργηση του Μνημονίου ΙΙ και όλων των εφαρμοστικών νόμων, Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης ύψους 12 δις ευρώ, 13η σύνταξη, κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και της εισφοράς αλληλεγγύης. Δεν μπόρεσαν, δεν ήταν δυνατόν να εφαρμόσουν έστω και μία εκ των υποσχέσεών τους. Το γνώριζαν, αλλά παραπλάνησαν τους αφελείς συμπολίτες μας.

Εάν, τώρα, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι ΝΑΙ (στην παραμονή μας στην ευρωζώνη), τότε προβλέπω ότι θα παραιτηθούν, προκειμένου να αποσείσουν τις ευθύνες του επόμενου βήματος από τις πλάτες τους. Η προσφυγή στις κάλπες για έκφραση της βούλησης του λαού, όπως ισχυρίζονται, δεν είναι τίποτε άλλο από τη γνωστή ρήση «στρίβειν δια του αρραβώνος». Εάν, παρ’ ελπίδα, το αποτέλεσμα είναι ΟΧΙ (έξοδος από την ευρωζώνη), τότε θα θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους, δηλαδή την σταδιακή έξοδο της χώρας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ώστε να εκπληρωθούν τα όνειρα των παλαιοκομμουνιστών και των προγόνων τους, που έσυραν τη χώρα στον Εμφύλιο Πόλεμο το 1946. Θα βρουν τα όνειρα εκδίκηση, όπως λέει ο ποιητής.

Σε κάθε περίπτωση, ο κύβος ερρίφθη. Η Ελλάδα μπήκε σε περιπέτειες, κάτι που ήταν γνωστό σε όλους εκείνους που γνωρίζουν το ποιόν αυτών των ανθρώπων. Άεργοι, κομματικά στελέχη, ορισμένα εκ των οποίων πέρασαν κάποια χρόνια στις σχολές προπαγάνδας και συνδικαλισμού του ΚΚΣΕ. Κομπλεξικοί άνθρωποι με το σύνδρομο κατωτερότητας, εχθροί της αριστείας, της ευγενούς άμιλλας, της αξιολόγησης, εχθροί της αριστοτελικής ρήσης, που προανέφερα στην αρχή αυτού του σημειώματος.

Γι αυτό, ψηφίζουμε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, ΝΑΙ στην άμεση απομάκρυνση της πλέον επικίνδυνης κυβέρνησης των τελευταίων 40 ετών, ΝΑΙ στην Αριστερή παρένθεση, όσο πιο γρήγορα γίνεται. ΟΧΙ σημαίνει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, κούρεμα καταθέσεων και υποβάθμιση του βιωτικού μας επιπέδου. ΟΧΙ σημαίνει εξαθλίωση.

http://metarithmisi.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%8D%CF%86%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-2/

Είναι θετικό το δημοψήφισμα και θα είναι τελικά λυτρωτικό

Είναι θετικό το δημοψήφισμα 

και θα είναι τελικά λυτρωτικό

του Λεωνίδα Καστανά

Αυτή η κυβέρνηση έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να εγκλωβιστεί  στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές  και να εκθέσει τη χώρα σε μεγάλο κίνδυνο. Ελπίζουμε οι διαφαινόμενες απειλές να μη γίνουν πραγματικότητα.

Επί 5 μήνες αναζητούσε πολιτική λύση, χωρίς να κάνει συγκεκριμένες και ολοκληρωμένες  προτάσεις επί των τεχνικών πλην όμως ουσιαστικών θεμάτων. Δηλαδή ζητούσε χρήματα χωρίς δεσμεύσεις. Στις 20 /2 έκλεισε μια συμφωνία «δημιουργικής ασάφειας» χωρίς να εξασφαλίσει χρηματοδότηση πράγμα που στέρεψε τα αποθεματικά του κράτους και των οργανισμών του. Έχασε χρόνο, χωρίς κανένα λόγο, δίνοντας σημασία σε επικοινωνιακά τερτίπια (ποιος μιλάει, με ποιον και που και πως λέγεται), δίνοντας ευκαιρία στους «αντιπάλους θεσμούς» να οργανωθούν. ¨Αφησε την οικονομία στο έλεος του τίποτα με αποτέλεσμα το έλλειμμα να εκτοξευθεί στο 2,5% του ΑΕΠ και να χρειάζονται πρόσθετα μέτρα 4,5 δις για να καλυφθεί. Με ανοίκειες επιθέσεις στους εκπροσώπους των θεσμών από τους οποίους ζητούσε τα χρήματα κατάφερε όχι απλά να χάσει τους όποιους συμμάχους της στην Ευρώπη και τον κόσμο αλλά να δημιουργήσει και αγανακτισμένους εχθρούς. Με μονομερείς ενέργειες διορισμών και ανατροπής νομοθετημάτων απέδειξε ότι είναι αναξιόπιστη και ότι της είναι αδύνατον να σεβαστεί οποιαδήποτε συμφωνία υπογράψει.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά ξεφούρνισε και ένα δημοψήφισμα πετώντας το μπαλάκι στο λαό για να αποφασίσει τι; Ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ σε κάποια υποτιθέμενη πρόταση διαπραγμάτευσης των δανειστών που φυσικά δεν μπορεί να είναι η τελική όπως και οι ίδιοι υποστηρίζουν. Και ποια είναι η δική της πρόταση; Είναι αυτή που έδωσε τις τελευταίες ημέρες γεμάτη από φόρους που αυξάνουν την ύφεση και υπονομεύουν την ανάπτυξη, αλλά αφήνουν τα έξοδα του κράτους αλώβητα ή κάποια άλλη; Και ζητάει από τους πολίτες να αποφασίσουν σε 5 μέρες σε κατάσταση πανικού ενώ οι τράπεζες αδειάζουν από χρήμα; Δεν είναι αυτονόητο ότι η απόφαση θα παρθεί με βάση  ότι έχει ο καθένας στο μυαλό του μέσα σε ένα περιβάλλον υποθέσεων και αυθαίρετων ερμηνειών; Δεν είναι αυτονόητο ότι το διακύβευμα είναι πλέον «ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ» και όχι «εθελοδουλία ή αξιοπρέπεια»; Γιατί ποιος σώφρων άνθρωπος θα ρισκάρει να ψηφίσει ΌΧΙ στην πρόταση των δανειστών όταν ξέρει ότι αυτή του η απόφαση τον οδηγεί αναγκαστικά εκτός Ευρώπης, στη φτώχεια και την εξαθλίωση; Για να «σώσει» τη πρόωρη σύνταξη του 50αρη ή του στρατιωτικού;

Η κυβέρνηση διάβασε λάθος τα όσα γράφουμε περί ψηφοφόρων - πελατών. Οι ψηφοφόροι είναι πελάτες κατά ένα μεγάλο μέρος όταν το κόμμα που επιλέγουν μπορεί να τους μοιράσει  χρήμα. Αλλά η κυβέρνηση παρόλο που έψαξε χρήμα δωρεάν δεν βρήκε. Ούτε καν με υψηλό επιτόκιο. Με τι θα στηρίξει τη πρόωρη σύνταξη και τους επιδοτούμενους μισθούς του δημοσίου; Γιατί καλή η πρόωρη αλλά να είναι σύνταξη σε σκληρό ευρώ, όχι ψίχουλα σε πληθωριστικές δραχμές ή χρεόγραφα. Θεωρεί τους Έλληνες τόσο αφελείς ώστε στο όνομα της αυθάδειας στους ευρωπαίους θα διακυβεύσουν τα στοιχειώδη; Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει πως θα λειτουργήσουν τα νοσοκομεία, η περίθαλψη, τα σχολεία, το στράτευμα, οι δημόσιες υπηρεσίες; Από που θα πληρωθούν οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις όταν οι φόροι θα καταρρέουν λόγω της ραγδαίας οικονομικής ύφεσης; Είπαμε έχουμε πολλούς Ελληναράδες αλλά κορόιδα δεν έχουμε πολλά.

Αλλά ας πούμε ότι στο δημοψήφισμα πλειοψηφεί το ΟΧΙ στη φανταστική πρόταση των δανειστών. Και ας υποθέσουμε ότι οι τράπεζες συνεχίζουν να στηρίζονται από τον ΕLA. Και μετά τι;  Δεν κατάλαβαν οι διαπραγματευτές μας ότι οι άλλοι έχουν θωρακιστεί και δεν μασάνε; Ότι έτσι όπως εμείς φέραμε τα πράγματα είμαστε τυχεροί που μας ανέχονται ακόμα; ¨Ότι είναι οι θεσμοί που δεν θέλουν να αφήσουν την Ελλάδα να πεινάσει ενώ η δική μας εκλεγμένη κυβέρνηση πασχίζει για το αντίθετο;

Και αν βγεί το ΝΑΙ που όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις αλλά και η λογική και το διαμορφούμενο κλίμα, είναι σίγουρο, αυτή τι θα κάνει; Εκλογές για να επανέλθουν τα ίδια σχήματα που απέδειξαν ότι δεν θέλουν και δεν μπορούν να υλοποιήσουν καμιά συμφωνία, αφού αυτή σίγουρα θα υπερβαίνει τις κόκκινες γραμμές τους; Μήπως θα ξεκινήσει ένα νέο κύκλο διαπραγματεύσεων με πομφόλυγες του στυλ «η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία», «το έπος του 40» και άλλα τέτοια που δεν χάβονται πια από κανένα; Και θα ελπίζει ότι οι δανειστές θα σεβαστούν τότε μια κυβέρνηση που σίγουρα θα έχει ασθενέστερη πλειοψηφία και μάλιστα με την πιθανή στήριξη της ΧΑ; Και γιατί οι δανειστές να μη σεβαστούν πρώτα τους λαούς τους που διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι βαρέθηκαν να τσοντάρουν στα έξοδα του αβυσσαλέου ελληνικού κράτους;

Απλά η ηγετική ομάδα ξέρει ότι μια συμφωνία με μέτρα 7,5 δις ευρώ  δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από το κόμμα της. Το ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ενδιαφέρει ούτε η σχέση με την Ευρώπη την οποία, τόσο αυτός όσο και οι ακροδεξιοί εταίροι του, μισούν. Δεν τον ενδιαφέρει η οικονομία γιατί δεν είχε ούτε έχει σχέση με αυτήν. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε η εκλογική του πελατεία αφού ρισκάρει το μεροκάματό της. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξαπατήσει τους πάντες για να κρατηθεί λίγους μήνες στην εξουσία, διατηρώντας την εσωτερική του συνοχή.  Αλλά η αδεξιότητά, ο πανικός , η ασχετοσύνη του τον οδηγεί σε άμεση πτώση.

Αν δέχονταν και ψήφιζαν τα μέτρα και έπαιρναν ανάσα και αναπτυξιακό πακέτο και κάποια υπόσχεση για το χρέος, παρόλη την εσωτερική μίρλα και τη λαϊκή αγανάκτηση, θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Χωρίς ικανή και στιβαρή αντιπολίτευση θα έσπρωχναν το χρόνο και κάνοντας και κάποιους διορισμούς θα την έβγαζαν μέχρι να περάσει η μπόρα. Ούτως ή άλλως το δημόσιο είναι δικό τους. Χωρίς αξιολόγηση και μετατάξεις θα αργούσαν να το χάσουν. Αν ήταν συνεργάσιμοι με τους δανειστές και υλοποιούσαν τα μέτρα όλο και κάποια διευκόλυνση θα είχαν. Αλλά είναι τόσο ανίκανοι να δουν πέρα από το κόμμα και την ιδεολογία τους.

Δεν είναι αρνητικό το δημοψήφισμα για τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Είναι αντισυνταγματικό, παράλογο, και άχρηστο στις διαπραγματεύσεις, αλλά δεν είναι αρνητικό για τη σωτηρία της χώρας. Είναι θετικό στο μέτρο που οδηγεί σε πολιτικές εξελίξεις, που ενισχύουν τις έλλογες φωνές και εκ του αποτελέσματος απομακρύνουν τη ρήξη. Η κυβέρνηση και όσοι τη σιγοντάρουν θα πέσουν στην τρύπα που άνοιξαν μόνοι τους για τη χώρα. Η ηττοπάθεια τους φάνηκε και στη Βουλή, φαίνεται και στα κανάλια, αναβλύζει από παντού. Ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν πια στις επιλογές τους.

Το εκλογικό σώμα ξέρει πια ότι πρέπει να ψηφίσει υπέρ βωμών και εστιών, όχι απλά για την παραμονή του στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ο Έλληνας έζησε καλά στα χρόνια του ευρώ. Χάρις σε αυτά τα καλά χρόνια επιβιώνει ακόμα. Αν παραμείνει και δουλέψει υπό τη σκέπη ενός εκλογικευμένου, αναγκαστικά, πολιτικού συστήματος και με τη βοήθεια των θεσμών είναι σίγουρο ότι σύντομα θα δει καλύτερες μέρες. Στην Ευρώπη σε λίγο θα βρέχει χρήμα. Ας κλείσουμε για πάντα την ομπρέλα της ιδεοληψίας και του απομονωτισμού. Ας πούμε και μια φορά ΝΑΙ στην ανάπτυξη.             

http://mhmadas.blogspot.gr/2015/06/blog-post_34.html

Οι πολίτες έχουν τώρα το λόγο

Οι πολίτες έχουν τώρα το λόγο

Θεόδωρος Ζαρέτος

Το 2010 το ελληνικό κράτος χρειαζόταν κάθε χρόνο 24 δισεκατομμύρια ευρώ παραπάνω από τα έσοδά του για να αντιμετωπίσει τα έξοδά του.

Οι αγορές κεφαλαίων αρνήθηκαν την ανατροφοδότηση του κρατικού χρέους φοβούμενες στάση πληρωμών και άτακτη χρεοκοπία.

Με την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημιουργήθηκε η Τρόικα που αποφάσισε να δανείσει τη χώρα με λεφτά όχι πια ιδιωτών επενδυτών, αλλά φορολογουμένων πολιτών, μετατρέποντας την κρατική χρεοκοπία σε ελεγχόμενη και περιορίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο πάρα πολύ τις ολέθριες επιπτώσεις που θα είχε πάνω στα πιο αδύναμα στρώματα του πληθυσμού

Τόσο η ΕΚΤ όσο και το ΔΝΤ διαχειρίζονται χρήματα που έχουν καταβάλλει φορολογούμενοι πολίτες. Πολίτες κρατών που έχουν καλύτερο ή ίδιο ή χειρότερο κατά κεφαλήν εισόδημα από το δικό μας, σήμερα.

Οι όροι του δανεισμού ήταν τα δύο μνημόνια.

Αυτά προέβλεπαν κατ’ αρχήν το αυτονόητο:

Ότι το κράτος θα έπρεπε να προσαρμόσει τα έξοδά του με τα έσοδά του ώστε να μπορέσει να αποπληρώνει με βιώσιμο τρόπο τα νέα δάνεια από τους φορολογούμενους πολίτες των κρατών που μέσω της ΕΚΤ και του ΔΝΤ χορηγήθηκαν στο Ελληνικό κράτος ώστε να αποκαταστήσει σταδιακά την εμπιστοσύνη των αγορών κεφαλαίων, που είναι ο μόνος τρόπος που έχουν όλα τα κράτη να δανείζονται για να μπορούν να υλοποιούν πολιτικές υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, κορυφαίας έννοιας στο δυτικό κόσμο της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Και ενώ θα έπρεπε το πολιτικό μας σύστημα στο σύνολό του να είχε χρόνια πριν σταματήσει τον υπερδανεισμό του κράτους με παράλληλη φροντίδα να οργανώσει το καλύτερο δυνατόν επενδυτικό κλίμα ώστε να μεγαλώσει τον παραγόμενο πλούτο και μέσα από αυτή τη μεγέθυνση και τα έσοδα του κράτους, συνέχισε τον υπερδανεισμό του αδιαφορώντας για τις τελικές συνέπειες.

Η παγκόσμια κρίση απλά επέσπευσε τον χρόνο εμφάνισης των συνεπειών, την έντασή τους και περιόρισε ασφυκτικά τις δυνατότητες του συστήματος παραγωγής και αναδιανομής του πλούτου στη χώρα μας να προσαρμοσθεί χωρίς σφοδρή λιτότητα.

Παρ όλα αυτά η προσαρμογή θα ήταν βίαια αλλά λιγότερο οδυνηρή αν αφενός οι κομματικές ελίτ έδειχναν μεγαλύτερη υπευθυνότητα και έλεγαν από την αρχή στους πολίτες όλη την αλήθεια και αν αφετέρου αποφάσιζαν να αναλάβουν συναινετικά την ευθύνη να εργασθούν με συνέπεια και διαφάνεια, ώστε η αναπόφευκτη λιτότητα, αντί να εξελιχθεί σε καταστροφή του παραγωγικού αλλά και του ίδιου του κοινωνικού ιστού της χώρας μας, να αποτελέσει τον πυρήνα της γενικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας στα πρότυπα ενός βιώσιμου δυτικού μοντέλου.

Οι τεράστιες αντιστάσεις οργανωμένων ομάδων συμφερόντων σε αυτήν την επιλογή, η ενδοτικότητα των κυβερνήσεων στις οποίες συμμετείχαν το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΜ.ΑΡ. καθώς και η αισχρή στάση της νεοκομμουνιστικής και παλαιοκομμουνιστικής αριστεράς, στρέβλωσαν τόσο πολύ την εφαρμογή των μνημονίων, ώστε να βυθίσουν τη χώρα σε ένα υφεσιακό σπιράλ με συνεχή καταστροφή του ιδιωτικού τομέα, εκτόξευση της ανεργίας στο πρωτοφανές επίπεδο του 28% και πτώση του ΑΕΠ κατά 25%.

Η ανηλεής προπαγανδιστική μηχανή κοινών συνθημάτων, στερεότυπων, κοινής επιδίωξης αποπροσανατολισμού των πολιτών, με έναν ακραίο διχαστικό και εκμαυλισμένο λόγο, που στήθηκε με μία φαινομενικά παρά φύσιν συμμαχία ακροδεξιών πατριδοκάπηλων του κόμματος των ΑΝΕΛ, του απολιθωμένου Σταλινικού ΚΚΕ, της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δεν θα είχε καμία τύχη. Δεν θα μπορούσε ποτέ υπό οποιεσδήποτε συνθήκες να πείσει ότι αποτελεί εναλλακτική λύση στη διακυβέρνηση της χώρας.

Και εδώ υπάρχουν οι τεράστιες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενός κόμματος του 4% που παρ’ όλη την καταγωγή του από την μετριοπαθή αριστερά είχε μετεξελιχθεί σταδιακά σε φέουδο κομμουνιστών που είχαν αποχωρήσει από το ΚΚΕ. Σ’ αυτό το εν υπνώσει νεοκομμουνιστικό μόρφωμα προσχώρησαν (κυριολεκτικά ως τρωκτικά που εγκατέλειπαν το βυθιζόμενο ΠΑΣΟΚ) εκατοντάδες κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του που λειτουργούσαν ως θεματοφύλακες και εντολοδόχοι των κλειστών ομάδων συμφερόντων που δεν ήθελαν να συμμετάσχουν στα βάρη της προσαρμογής.

Όλες αυτές οι ομάδες και ομαδούλες του ΣΥΡΙΖΑ, προσχωρώντας στην κοινή γραμμή προπαγάνδας των ΑΝΕΛ, ΚΚΕ, ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, κατάφεραν στην ουσία ένα και μόνο πράγμα:

Να βοηθήσουν όσες ομάδες συμφερόντων είχαν μάθει κυριολεκτικά να αρπάζουν μέσω του κράτους τον πλούτο που άλλες ομάδες παρήγαγαν, να στρεβλώσουν την εφαρμογή των μνημονίων προς όφελός τους, να πληρώσουν δηλαδή λιγότερο ή καθόλου, ή (σε μερικές περιπτώσεις) ακόμα και να ωφεληθούν από την κρίση.

Ούτε η κοινή λογική ούτε και το παράδειγμα χωρών όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος που εφαρμόζοντας τα δικά τους μνημόνια βγήκαν από την κρίση, κατάφεραν να σταθούν εμπόδιο στον οδοστρωτήρα της αντιμνημονιακής προπαγάνδας που έφερε στην κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ.

Το κόμμα αυτό έγινε κυβέρνηση έχοντας ήδη αυτοϋπονομευθεί σε μία λαίλαπα προεκλογικών υποσχέσεων και μία ακραία αντιευρωπαϊκή ρητορική, που για κάποιους όπως τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ήταν σημαία ευκαιρίας, ενώ για κάποιους άλλους ήταν και είναι ο δρόμος για να πάρει η ιδεοληπτική κομμουνιστική αριστερά τη ρεβάνς του εμφυλίου.

Η ρήξη με την Ευρώπη προβλήθηκε από το κοινό μέτωπο Σταλινικών, Ακροδεξιών και Νεοναζί όπως πολύ πειστικά απεικονίζεται στο παρακάτω γράφημα παλιότερης έρευνας και «έπεισε» σε συνθήκες μιας καθ ημάς Βαϊμάρης, σπεκουλάροντας πάνω στα πραγματικά προβλήματα της κρίσης που έγιναν ακόμη μεγαλύτερα με την στρεβλή και ατελή εφαρμογή των μνημονίων από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από την αρχή της θητείας της είχε μόνο ένα πλάνο: Την οριστική ρήξη με την Ευρώπη και σε πρώτη φάση την αποχώρηση από το ευρώ που συνεπάγεται επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Το σχέδιο αυτό υποχρεωτικά περνούσε μέσα από την υπονόμευση κάθε προσπάθειας των Ευρωπαϊκών θεσμών να προσφέρουν στον Ελληνικό λαό μία βιώσιμη συμφωνία βασισμένη στους κοινούς κανόνες λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Με πλήρη συνείδηση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εδώ και πέντε μήνες εξαπατά τους Έλληνες ότι διαπραγματεύεται κάποια συμφωνία.

Ποτέ δεν διαπραγματεύθηκε τίποτα.

Η μόνη της έγνοια ήτανε από την αρχή να δημιουργήσει πλήρες αδιέξοδο χρησιμοποιώντας στο εσωτερικό της χώρας έναν λόγο που ο αντιευρωπαϊσμός του δεν έχει καμία διαφορά από τον λόγο της Λεπέν στη Γαλλία, του Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία, του Βίλντερς στην Ολλανδία και του πατριδοκάπηλου ακροδεξιού εθνικιστή Παναγιώτη Καμένου τον οποίο διάλεξε για κυβερνητικό εταίρο. 

Αγαπητοί φίλοι.

Η αντιευρωπαϊκή ακροδεξιά κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου έχει σαφή σκοπό την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος και την εγκαθίδρυση ολοκληρωτικού αντικοινοβουλευτικού καθεστώτος. Οι πράξεις και οι συμπεριφορές της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν πρέπει να ερμηνεύονται ως αποτελέσματα μιας ψυχοπαθολογικής προσωπικότητας αλλά ως συνειδητή ανάληψη της ευθύνης προσεταιρισμού των πιο ακραίων αντιευρωπαϊκών φωνών υπό την σκέπη του ΣΥΡΙΖΑ και ενός βαθύτατου εμφυλιοπολεμικού διχασμού του λαού.

Για να πετύχει όμως τα σχέδιά της η κυβέρνηση  χρειάζεται περισσότερα.

Χρειάζεται υποχρεωτικά την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια, την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και την εξαθλίωση του λαού. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί να υλοποιήσει το ολοκληρωτικό νεο-περονικό σχέδιό της.

Το δημοψήφισμα που εξάγγειλε ο Τσίπρας έχει ένα και μόνο στόχο.

Να νομιμοποιήσει ο ίδιος ο λαός τις ενέργειες που έχουν προσχεδιάσει για αποχώρηση από την Ευρώπη, από το ΝΑΤΟ και από το ίδιο το αξιακό σύστημα του δυτικού κόσμου της Ελευθερίας, της ευημερίας, των ατομικών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών.

 Τα δημοκρατικά κόμματα, όλες οι δυνάμεις και οι θεσμοί της κοινωνίας μας θα είναι συνένοχοι σε ό,τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει αν συνεχίσουν να υπεκφεύγουν αμήχανα από τη μάχη της Δημοκρατίας, την εβδομάδα μέχρι το δημοψήφισμα της Κυριακής. Με όποιο φτιασίδωμα κι αν τεθεί το δημοψήφισμα Τσίπρα-Καμένου μας ζητά στην ουσία να διαλέξουμε ανάμεσα στην Ευρώπη και στον Όλεθρο.

Ο Τσίπρας με την τοποθέτησή του έδειξε και την πρόθεσή του να χρησιμοποιήσει κάθε μέσον που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση για να υφαρπάξει τη συναίνεση του λαού σε μία πορεία δήθεν εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας.

Η ίδια η φρασεολογία του, φρασεολογία δικτατορικών καθεστώτων, αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για τα πραγματικά σχέδια της νεοκομμουνιστικής λίγκας που κυβερνά υπό τον κυβερνητικό μανδύα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. 

Ακόμα και αν υπό το καθεστώς οργιώδους στρέβλωσης της πραγματικότητας κατορθώσουν να υφαρπάξουν την συναίνεση του Ελληνικού λαού για ρήξη με την Ευρώπη θα έχουν τελικά την τύχη όλων όσων τόλμησαν να προσβάλλουν, να υπονομεύσουν ή να ανατρέψουν το Δημοκρατικό μας πολίτευμα.

http://metarithmisi.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF/

Το αποτέλεσμα μιας "ουάου" διαπραγμάτευσης

Το αποτέλεσμα μιας ουάου 

διαπραγμάτευσης

Γιώργος Προκοπάκης

Με άδεια κρατικά ταμεία, με άδεια ταμεία των οργανισμών του Δημοσίου, με την εσωτερική στάση πληρωμών να απλώνεται απειλητικά, με τις καταθέσεις σε ασφαλή λιμάνια ή στα στρώματα, χωρίς τράπεζες, θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν τραγικό για τους πολίτες αυτής της χώρας, στο όνομα αντιυφεσιακής και αναπτυξιακής πολιτικής να καταλήγουμε – με ελληνική πρωτοβουλία –  στα πιο βάρβαρα, υφεσιακά μέτρα από την αρχή της κρίσης. στο όνομα της εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας να καταλήγουμε –  με πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης –  στην εκχώρηση του ελέγχου του προϋπολογισμού για δύο ακόμη χρόνια!

Το πρόγραμμα στήριξης τελείωνε, όσον αφορά τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τον Δεκέμβριο 2014. Έμενε μόνο το πρόγραμμα ΔΝΤ, το οποίο παρείχε πόρους για αναχρηματοδότηση χρέους. Όσον αφορά την τρόικα, η πέμπτη αξιολόγηση έπρεπε να καταλήξει σε προϋπολογισμό με μέτρα τέτοια που το 2015 να βγαίνει χωρίς πρόσθετη βοήθεια. Αντίστοιχα, το μνημόνιο με το ΔΝΤ (το φορέα που θα παρέμενε ως χρηματοδότης), απαιτούσε κάποια διαπραγμάτευση, εντός του 2015, για να καταλήξουμε σε προϋπολογισμό για το 2016 που θα έβγαινε χωρίς πρόσθετη χρηματοδότηση από τους εταίρους. Αποφοίτηση απ' τα Μνημόνια!

Έχοντας από την άνοιξη 2014 μερική πρόσβαση στις αγορές, κάθε βελτίωση της οικονομικής πορείας της χώρας σήμαινε δυνατότητα ανάκτησης του ελέγχου του προϋπολογισμού. Αν βελτιωνόταν η πρόσβαση στις αγορές, το σχετικά υψηλό επιτόκιο των δανείων ΔΝΤ και η σχετικά σύντομη εξόφλησή τους, ήταν εύλογη και επιθυμητή η αντικατάσταση των χρηματοδοτήσεων ΔΝΤ με χρήματα από τις αγορές.

Για να τα λέμε όλα, η τελευταία κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, υπό την επήρεια του λαϊκισμού, με την παράλογη πολιτική της «καθαρής εξόδου» για πρόωρη μνημονιακή αποφοίτηση, έδωσε χτύπημα στις προοπτικές της χώρας – οι αγορές δεν έστερξαν! Με καθυστέρηση στο ρυθμό απεμπλοκής από το ΔΝΤ η κατάσταση ήταν ανατάξιμη μέχρι τον Δεκέμβριο 2014, πάντως – στη χειρότερη περίπτωση θα γινόταν η εκτέλεση του Μνημονίου ΔΝΤ κατά τις προβλέψεις. Πάλι για να τα λέμε όλα, το πιθανότερο είναι πως τα μέτρα στο e-mail Χαρδούβελη δεν επαρκούσαν για την απεμπλοκή από τους ευρωπαίους χρηματοδότες (που όπως είπαμε προηγείτο της απεμπλοκής από το ΔΝΤ) – κάποια πρόσθετα μέτρα ή πρόσθετη χρηματοδότηση θα έλυναν το ζήτημα.

Αντ’ αυτών είχαμε την διαπραγμάτευση της Πρώτης-Φοράς-Αριστεράς! Τι κατάφερε η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου; Ας το δούμε από το διαφαινόμενο αποτέλεσμα, δηλαδή την πρόταση Τσίπρα προς τους εταίρους της 22 Ιουνίου 2015:

1. Διέλυσε κάθε προοπτική πρόσβασης, έστω και μερικής, στις αγορές για ένα τουλάχιστον χρόνο ακόμη – πιθανότατα τρία χρόνια.

2. Η χρηματοδότηση-μπαλαντέρ, που είχε αναληφθεί από το ΔΝΤ, έπαψε να είναι “μαξιλάρι” και έγινε απελπιστικά απαραίτητη.

3. Το ΔΝΤ δεν μπορεί να συνεχίζει να συμμετέχει οικονομικά στο πρόγραμμα (μέχρις ότου αλλάξουν οι συνθήκες – για ίδιους καταστατικούς λόγους). Οι χρηματοδοτήσεις έπρεπε να αναληφθούν από άλλους. Οι Ευρωπαίοι είχαν γίνει εν τω μεταξύ από εταίροι-υποστηρικτές "ναζί, τοκογλύφοι, εβραιομασόνοι, κλπ". Ο μόνος που μένει να συνεισφέρει είναι ο Έλληνας φορολογούμενος. Τα εξοντωτικά μέτρα για το 2016 που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση, είναι το αντίτιμο της εξώθησης του ΔΝΤ από το πρόγραμμα.

4. Όπως και να το παρουσιάσει η κυβερνητική προπαγάνδα, η πραγματικότητα είναι πως η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, εγκλωβισμένη στον ακραίο εθνολαϊκισμό της, αυτοϋποχρεώθηκε να καταφύγει η ίδια σε ακραία και βάναυση λιτότητα. Κι από πάνω, να εκχωρήσει για τουλάχιστον δύο χρόνια ακόμη τον απόλυτο έλεγχο του προϋπολογισμού στους Ντάισελμπλουμ και Βίζερ.

Όλα αυτά με άδεια κρατικά ταμεία, με άδεια ταμεία των οργανισμών του δημοσίου, με την εσωτερική στάση πληρωμών να απλώνεται απειλητικά, με τις καταθέσεις σε ασφαλή λιμάνια ή στα στρώματα, χωρίς τράπεζες!

Θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν τραγικό για τους πολίτες αυτής της χώρας, στο όνομα αντιυφεσιακής και αναπτυξιακής πολιτικής να καταλήγουμε – με ελληνική πρωτοβουλία – στα πιο βάρβαρα, υφεσιακά μέτρα από την αρχή της κρίσης. στο όνομα της εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας να καταλήγουμε – με πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης – στην εκχώρηση του ελέγχου του προϋπολογισμού για δύο ακόμη χρόνια!

Η βαρβαρότητα που η ίδια η κυβέρνηση προτείνει στους εταίρους για τους πολίτες (δεν είναι καν βέβαιο πως θα γίνει αποδεκτή, ούτε εάν επαρκεί!) είναι δική της επιλογή - πιθανώς όχι από σχεδιασμό, σίγουρα όμως είναι αποτέλεσμα της πιο ουάου διαπραγμάτευσης στην Ιστορία.

http://booksjournal.gr/slideshow/item/1188-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82

Εκατό χρόνια μοναξιάς

Εκατό χρόνια μοναξιάς

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πέντε χρόνια πριν, όταν ομολογήσαμε πως το ελληνικό κράτος πτώχευσε και μαζί του η «κρίσιμη μάζα» της πελατείας του, θεωρούσα πως η δοκιμασία θα θεράπευε, αν όχι όλες, τουλάχιστον αρκετές απ’ τις αναπηρίες μας. Πίστη στην παλιά καλή ιδέα του Διαφωτισμού, που επιβάλλει την ενεργοποίηση της λογικής ως άμυνα απέναντι στις αντιξοότητες; Ψευδαίσθηση; Πέστε το όπως θέλετε. Αισθανόμουν κι εγώ, όπως πολλοί, πως ο ευδαιμονικός παροξυσμός δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα, πως ο πατριωτισμός της Μυκόνου είχε τα όριά του, όπως και ο νεόπλουτος ηδονισμός που εξεφράσθη με τον πληρέστερο τρόπο στα περίφημα γεγονότα του 2008. Τότε η «νέα γενιά», γερασμένη εκ γενετής, κατέστρεψε με ολοκληρωτική μανία το κέντρο της Αθήνας. Έκανε ό,τι δεν τόλμησαν να κάνουν οι πατεράδες της, που εγκατέλειψαν τα διαμερίσματα των δικών τους πατεράδων στη δεκαετία του ’80, για να χτίσουν μεζονέτες με γούρνες και γκαράζ. Όπως όλοι οι νεόπλουτοι, στην πρώτη δεκαετία του 2000, η Ελλάδα δεν ήθελε να θυμάται το παρελθόν της Ψωροκώσταινας.

Πέντε χρόνια μετά, οι αριθμοί της ανεργίας μπορεί να μοιάζουν αφηρημένοι για όσους δεν υφίστανται το μαρτύριο, τα καταστήματα όμως, που κλείνουν κάθε μέρα, μοιάζουν με κενοτάφια μιας χώρας που αργοπεθαίνει, οι άστεγοι με φαντάσματα, οι ρακοσυλλέκτες με τους κομπάρσους ενός δράματος που δεν έχει πρωταγωνιστές. Οι ελίτ της χώρας, πολιτικές, πνευματικές, θρησκευτικές, αποδείχθηκαν αντάξιες μιας δημοκρατίας που αναγνώριζε ως μέτρο επιτυχίας το «πρώτο τραπέζι πίστα» και την αυθαιρεσία του τυχάρπαστου τενεκέ που το καταλάμβανε, γιατί είχε μετρητά στην τσέπη. 

Πέντε χρόνια μετά, η Ελλάδα έχει αναδείξει σε πρωταγωνιστές του δράματός της τα χειρότερα υλικά της. Εργάστηκαν πολλοί για να το επιτύχουν. Εργάστηκε η πολιτική τάξη με τη φοβική της συμπεριφορά, την κατεστημένη της υποκρισία που την εμπόδιζε να κοιτάξει κατάματα την αναξιοπιστία της. Ποια πολιτική πρόταση ακούστηκε όλα αυτά τα χρόνια; Nada. Εργάστηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος με τους διάφορους σαλτιμπάγκους, σαν εκείνον τον υπέρβαρο λερό που παριστάνει τον χιουμορίστα και πάει στη Βουλή ντυμένος σαν την ψυχή του, οι οποίοι κολάκευαν το κοινό τους αποκαλώντας τη Μέρκελ «Μερκέλα». Εργάστηκε ο πνευματικός κόσμος με την εμμονή του στα στερεότυπα, από τον ανθυπομαρξισμό της ηλίθιας αριστεράς ώς τον δογματικό φιλελευθερισμό. Εργάστηκε το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, η βλακώδης νοοτροπία των πελατών της που δεν τους ενδιαφέρει τι θα μάθουν τα παιδιά τους, αλλά πόσα θα πληρώσουν σε ιδιαίτερα. Αντί να σκεφτούμε σοβαρά γιατί το κοινωνικό κράτος δεν λειτούργησε ποτέ, ήταν μια ακόμη απάτη ανάμεσα στις άλλες, χτίσαμε χαρακώματα για να το υπερασπιστούμε.

Ας το πάρουμε απόφαση. Η κ. Κωνσταντοπούλου, δυσμενής εκδοχή της ανθρώπινης κατάστασης, με την αγένειά της, τη δικολαβίστικη αυθαιρεσία της, συνδυασμός παλιάς Αρσακειάδας πουριτανής και ανακρίτριας στη Μόσχα του 1937, είναι η απολύτως ταιριαστή πρόεδρος σε μια Βουλή που έχει προ πολλού τσαλαπατήσει τους όρους της δημοκρατικής ευπρέπειας. Ναι, λυπάμαι, σε πείσμα του προοδευτικού ξυπόλητου που παριστάνει τον οικονομολόγο, του απίθανου κ. Τουσέν, υπάρχει μια δημοκρατική ευπρέπεια, όπως υπάρχει και μια κοινωνική ευπρέπεια, όπως υπάρχει και μια πνευματική ευπρέπεια. Ο κ. Λαφαζάνης, ανακυκλώσιμο προϊόν της κάποτε αριστεράς, είναι ο καταλληλότερος για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του παρακρατικού Φωτόπουλου. Και ο περιφερόμενος νάρκισσος, που η μόνη ιδέα που έχει στο φαλακρό του κεφάλι είναι το ίδιο το φαλακρό του κεφάλι, είναι ο καταλληλότερος υπερασπιστής μιας ανύπαρκτης οικονομίας. Ολοι αυτοί, και πολλοί ακόμη, είναι οι παράπλευρες απώλειες μιας Δημοκρατίας που φρόντισε να μην αποκτήσει ποτέ δημοκρατική παιδεία.

Μια κοινωνία γερασμένη, όπου ενάμισι εκατομμύριο εργαζόμενοι συντηρούν τρία εκατομμύρια συνταξιούχους, μια κοινωνία απαίδευτη, κοινώς αμέτοχη στα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, εάν αφεθεί στον εαυτό της είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Δεν ξέρω αν θα φροντίσουν γι’ αυτό τα κύματα των λαθρομεταναστών ή οι συμμορίες των μπαχαλάκηδων και τα πακέτα από μυς με τους αγκυλωτούς σταυρούς. Εκείνο που ξέρω είναι ότι «η μοναξιά» που μας ετοιμάζουν οι απατεωνίσκοι της κυβέρνησης οδηγεί εκεί με μαθηματική ακρίβεια.

Κι αν κάτι παίζεται αυτές τις ημέρες, δεν είναι ούτε τα επιτόκια δανεισμού, ούτε τα χρόνια της συνταξιοδότησης. Αυτό που παίζεται είναι τα εκατό χρόνια της μοναξιάς που περιμένουν την Ελλάδα. Ακούγοντας τον κ. Τσίπρα προχθές να λέει στη Μόσχα περί «θαλασσινού λαού» που ξέρει να αντιμετωπίζει τις τρικυμίες, έχασα και την τελευταία αμφιβολία περί τούτου. Οι άνθρωποι αυτό επεδίωκαν εξ αρχής και αυτό προσπαθούν να επιτύχουν, την απομόνωση της χώρας, που θα επιτρέψει στο τσούρμο να εδραιώσει το καθεστώς του. Είναι τυχαίο ότι κάθε μέρα κάποιος από δαύτους προσπαθεί να υπενθυμίσει στην πελατεία του πως η χώρα είναι μοιρασμένη στα δύο, ή στα τρία, ή σε όσα κομμάτια σκορπίσει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνική συνοχή;

Γελάσαμε, τους απολαύσαμε, ώρα να σοβαρευτούμε τώρα. Κοινώς ώρα να συγκροτηθούν σε μέτωπο όσες δυνάμεις έχουν απομείνει και πιστεύουν ότι η χώρα δεν πρέπει να αποκοπεί από τον σύγχρονο κόσμο, όσοι δεν θέλουν να ζήσουν στο στρατόπεδο της εξαθλίωσης που μας ετοιμάζουν οι ανεπάγγελτοι της εξουσίας.

http://www.kathimerini.gr/820256/opinion/epikairothta/politikh/ekato-xronia-mona3ias

Τα όνειρα ελευθερίας του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Κωνσταντίνος Μ. Σοφούλης είναι ομότιμος καθηγητής

 στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Ένα σημαντικό άρθρο-παρέμβαση που πρέπει να διαβαστεί και να προβληματίσει.

ΔΕΕ

Τα όνειρα ελευθερίας 

του ΣΥΡΙΖΑ

Κωνσταντίνος Σοφούλης

Πίσω από κάθε «αντιμνημονιακή» κορώνα των ποικίλων επισήμων και ανεπισήμων παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ ηχεί ως μουσικό υπόβαθρο μια προσδοκία απελευθέρωσης από τις εξαρτήσεις που έφερε η κρίση. Κρύβεται ένα όνειρο ελευθερίας. Άραγε ποια ελευθερία ονειρεύονται; 

Η πρώτη απάντηση που έρχεται στο νου του καλόπιστου παρατηρητή είναι ότι ονειρεύονται μια εποχή χωρίς τις πρόσθετες δεσμεύσεις των προγραμμάτων στήριξης. Μας λέει όμως τίποτα το ουσιώδες μια τέτοια απάντηση; Κατά την άποψή μου όσο προφανής φαίνεται τόσο ασαφής είναι ως απάντηση στο ερώτημα. Γιατί η ουσία της απάντησης θα έπρεπε να είναι μια πλήρης καταγραφή των «δεσμεύσεων» που ελπίζεται ότι θα εκλείψουν από την απελευθέρωση. Και παραπέρα θα πρέπει να δηλωθεί σαφώς και απερίφραστα τι σκοπεύει να κάνει ο απελευθερωμένος με την καινούργια ελευθερία του. Αλλιώς η συζήτηση παραμένει μπαρουφοειδής. Με λίγα λόγια το ερώτημα είναι «αν δεν είχε να κάνει με δεσμεύσεις, αν είχε εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ομαλές συνθήκες και όχι σε περίοδο κρίσης, πώς θα διαχειριζόταν τότε την πολιτική ελευθερία του; 

Κάθε ελευθερία ορίζεται, πρωτογενώς μεν, είτε ως απελευθέρωση από κάποια επιβολή είτε ως δυνατότητα επιλογής κάποιας ενέργειας ή έκφρασης, οριστικά δε, με την σύνθεση αυτών των δύο μορφών ελευθερίας, της αρνητικής και της θετικής σε μια ολοκληρωμένη έκφραση ελευθερίας. Λοιπόν, σε τι ακριβώς αποβλέπει η απελευθέρωση αυτή που επιζητά ο Σύριζα; Με άλλα λόγια τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση αν ως δια μαγείας εξέλιπε κάθε περιορισμός που επιβάλλεται από τους εταίρους έναντι της βοήθειάς τους; Ή η ίδια ουσία διατυπωμένη στην newspeak της «για πρώτη φορά» αριστεράς, θα ήταν «τι ακριβώς σημαίνει η κατάργηση των μνημονίων»; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μας έχει δηλώσει ποτέ ρητά και απερίφραστα τι θα ήθελε να κάνει αν ήταν πλήρως ελεύθερος να ενεργήσει κατά το δοκούν, δηλαδή ποιο είναι το πραγματικό, χειροπιαστό και πρακτικά περιγράψιμο όραμά του. Ποια είναι βρε αδελφέ η ολοκληρωμένη ιδεολογία του; Απλώς δηλώνει «αριστερά» και μάλιστα «κυβερνώσα» και αφήνει την φαντασία να συμπληρώσει τον ορισμό της ως προς τις προσδοκίες που καλλιεργεί. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Όλα τα ανορθολογικά κινήματα αφήνουν κατά κανόνα τον κεντρικό πρωταγωνιστή τους εκτός εμπειρικής περιγραφής. Μερικά απαγορεύουν ακόμη και την προβολή της εικόνας του. Όλα θέλουν να αφήσουν την φαντασία των απελπισμένων ελεύθερη για να την εγκλωβίσουν στην συνέχεια με την ασαφή μεγαλοστομία της αναπαραγόμενης προσδοκίας που καλλιεργούν οι υποσχέσεις τους. Η θρησκεία τάζει παραδείσους και αφήνει τον αρχηγό της με την περιγραφή απόλυτων ιδιοτήτων, ο Σταλινισμός τάζει σοβιετική ζωή με σοβιετικούς ανθρώπους, ο Τσαβισμός υπόσχεται θρίαμβο των φτωχών και με βάση τον αρχηγό του που εμφανίζεται ως φάσμα στις στοές των ορυχείων κ.ο.κ. Τι τάζει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑϊσμός; Ας παλέψουμε λιγάκι με το καίριο αυτό ερώτημα. Αξίζει γιατί έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε τις όποιες προβλέψεις χρειαζόμαστε. 

Δεν πρόκειται, όμως, να ασχοληθώ στο σημείωμα αυτό με την ιδεολογία του Σ. Θα περιοριστώ στη συναγωγή συμπερασμάτων από τα κάτω προς τα άνω συνθέτοντας και ερμηνεύοντας σε ενιαίο σύνολο τις πολιτικές θέσεις που εμφανίζει μέρα με την μέρα. Από τις αποσπασματικές ενδείξεις θα προσπαθήσω να διαγνώσω που το πάει. Υπάρχουν ήδη αρκετά δεδομένα και ακόμη περισσότερες ενδείξεις που καθιστούν εφικτή μια τέτοια ανάλυση. 

Προκαταβάλλω το τελικό μου συμπέρασμα για να κρατήσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη: Υπάρχουν επαρκείς πλέον ενδείξεις που επιτρέπουν τη διάγνωση ότι ονειρεύονται μια απελευθέρωση από τα πρόσθετα δεσμά επειδή προσβλέπουν σε μια πλήρη απομάκρυνση από τις δεσμεύσεις που επιβάλλει η συμμετοχή μας στην ΕΕ. Στην πραγματικότητα ο Σ. θέλει να του λύσουν τα χέρια οι εταίροι για να τους κρεμάσει με την γνωστή μαρξική ρήση, ότι οι καπιταλιστές θα πουλήσουν στους προλετάριους τον σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουν. Ο Σ. θέλει την Ελλάδα εκτός ΕΕ. Η όλη συμπεριφορά της κυβέρνησης και των κομματικών στελεχών της αυτό δείχνει. Στο τέλος, βέβαια, θα πρέπει να απαντήσουμε στην ακροτελεύτια απορία: Κι όταν «απελευθερωθούμε» από την ΕΕ τι θα γίνουμε; Ας αφήσουμε την απάντηση στη θέση της, δηλαδή τελευταία. 

Για να καταλάβουμε τη σχέση δεσμεύσεων και απελευθέρωσης από τα μέχρι τώρα δεδομένα, αναπόφευκτα πρέπει να αναφερθούμε αφενός στην αιτία των δεσμεύσεων και προφανώς στο περιεχόμενό τους εν συνεχεία. Και τούτο επειδή προφανώς λογικά προηγείται ο προσδιορισμός των δεσμεύσεων για να γίνει στη συνέχεια κατανοητή η αποδέσμευση. Στο τέλος θα δούμε τους δρόμους που ανοίγει η απελευθέρωση από τις δεσμεύσεις και θα τότε θα μπορέσουμε να κρίνουμε ποιον δρόμο φαίνεται ότι θέλει να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Ας θυμηθούμε λοιπόν: Οι δεσμεύσεις συμφωνήθηκαν (δεν επιβλήθηκαν μονομερώς) όταν η χώρα προσέφυγε στην ΕΕ ως εταίρος της ζητώντας την υποστήριξή της για να αντιμετωπίσει τον άμεσο κίνδυνο άτακτης χρεωκοπίας. Αυτό έγινε το 2010 όταν με δημοσιονομικό ετήσιο έλλειμμα περίπου 36 δισεκατομμυρίων ευρώ, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγοράς έπαψαν να δανείζουν την Ελληνική κυβέρνηση. Το σύνολο σχεδόν του ελλείμματος οφείλονταν σε δημοσιονομική κακοδιαχείριση, ενώ στις άλλες χώρες που βρέθηκαν σε κατάσταση «μνημονίου» το έλλειμμα προκλήθηκε από την στήριξη που παρέσχε (ή έπρεπε να παράσχει) ο δημόσιος προϋπολογισμός τους στο τραπεζικό τους σύστημα που αυτό έφερε σε εκείνες την ευθύνη κακοδιαχείρισης του ρόλου του. Αντίθετα, σε εμάς η δημοσιονομική κρίση έφερε την κατάρρευση των τραπεζών που ήταν φορτωμένες με κρατικά ομόλογα των οποίων η πραγματική αξία μηδενίστηκε. Αυτή την διαφορά οφείλουμε να κρατήσουμε στο νου επειδή ξεκλειδώνει πολλά στην κατανόηση του δικού μας προβλήματος. 

Ποιος ήταν ο στόχος της στήριξης (που οργανώθηκε με την μορφή συνεργασίας των γνωστών τριών θεσμών – Eurogroup, ΕΚΤ και ΔΝΤ); Στόχος ήταν να αποφευχθεί η άτακτη χρεωκοπία της Ελλάδος και να διευκολυνθεί η χώρα, μέσα σε λογικό χρονικό διάστημα, να προσαρμόσει να δημοσιονομικά και τις επιπτώσεις τους, με το πραγματικό μέγεθος της εθνικής παραγωγής της. Με λίγα λόγια στόχος ήταν η ελεγχόμενη εσωτερική υποτίμηση μέχρι το επίπεδο που τα δημόσια οικονομικά θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς εξωτερικό δανεισμό. Κλειδί του εγχειρήματος αυτού ήταν η αποκατάσταση ισοσκελισμένου δημόσιου προϋπολογισμού, με την τμηματική αφαίρεση 36 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως από την κρατική δαπάνη (μηδενισμός του ελλείμματος) και την δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων που θα επέτρεπαν ομαλή εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου συνεπάγεται «εσωτερική υποτίμηση». Η εσωτερική υποτίμηση είναι η μείωση του εθνικού εισοδήματος και των εξαρτημένων από αυτό μεγεθών που, στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν αναπόφευκτη συνέπεια του περιορισμού της δημόσιας δαπάνης κατά το μέτρο της μείωσης του δανεισμού της. Η εσωτερική υποτίμηση, επομένως, ήταν αναπόφευκτη συνέπεια της δημοσιονομικής εξυγίανσης και όχι αιτία της κρίσης. Έπρεπε να προσαρμοστεί το εθνικό εισόδημα στις δυνατότητες της δημοσιονομικής διαχείρισης, δηλαδή στον βαθμιαίο μηδενισμό του δημόσιου δανεισμού. Οι εταίροι προσέφεραν την δυνατότητα ώστε αυτή η προσαρμογή να γίνει με την δική τους δανειακή στήριξη μεταφέροντας το άμεσο κόστος της προσαρμογής που θα γινόταν αλλιώς με την χρεωκοπία, σε μακροπρόθεσμη βάση (57 περίπου ετών). Αυτή ήταν η ουσία των μνημονίων που ο ΣΥΡΙΖΑ μεν δαιμονοποιεί, οι δε υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, για τους δικούς τους βραχυπρόθεσμους πολιτικούς στόχους δεν βγαίνουν να εξηγήσουν με παρρησία στον λαό. 

Τι όρους και δεσμεύσεις απαίτησαν και πήραν (εν μέρει) οι εταίροι γιαυτή την προφανή βοήθεια; Συνοπτικά ζήτησαν να γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να μη επαναληφθεί η κακοδιαχείριση στο μέλλον. Η ΕΕ δεν μπορούσε να φορτωθεί μία οικονομία και ένα κράτος που συνεχώς θα αναπαρήγε τις ίδιες παθογένειες. Δεν θα ήθελε και δεν την συνέφερε να φορτωθεί ένα οριστικά ανάπηρο εταίρο τον οποίο θα όφειλε να στηρίζει με έκτακτα (εκτός ευρωπαϊκών συνθηκών) μέτρα διηνεκώς. 

Δύο ήταν οι κατηγορίες των δεσμεύσεων που απαίτησαν οι εταίροι και που καταγράφηκαν στα διαβόητα μνημόνια. Η μία κατηγορία αφορά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και εξορθολογισμού. Τέτοια είναι η λογιστική εξισορρόπηση τη δημόσιου προϋπολογισμού με έκτακτες περικοπές δαπανών (περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση διαφόρων επιδομάτων και περικοπές σπάταλων δαπανών κυρίως στον τομέα των κοινωνικών πολιτικών) και ο περιορισμός του προσωπικού που μισθοδοτείται άμεσα ή έμμεσα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτρα. Τα μέτρα της κατηγορίας αυτής αφορούν με τη σειρά τους δύο τομείς: Το δημόσιο και της αγοράς. Αποβλέπουν δε στην εξαφάνιση των πηγών της δημοσιονομικής εκτροπής αφενός και αφετέρου στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας (απελευθέρωση της αγοράς συντελεστών, μεταξύ των οποίων και η εργασία για να επιτευχθεί αύξηση της κινητικότητας των παραγωγικών πόρων που ως γνωστό οδηγεί σε νέες επενδύσεις και απορρόφηση της ανεργίας) ώστε και ο ιδιωτικός τομέας να μπορεί να παλέψει αποτελεσματικά με τα δικά του ελλείμματα και κατ’ εξοχήν με το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Η αλήθεια είναι, ότι για όλα αυτά τα μέτρα οι εταίροι έθεταν απλώς τους τελικούς στόχους και άφηναν την ελληνική κυβέρνηση να επιλέξει τα μέτρα που εκείνη προτιμούσε. Πρόκειται για λογική των διαβόητων «ισοδυνάμων». Η πλημμελής προετοιμασία της ελληνικής πλευράς και η διστακτικότητα να αναλάβει το πολιτικό κόστος δικών της επιλογών, αφαίρεσαν βαθμιαία την πρωτοβουλία επιλογής των συγκεκριμένων μέτρων από τα ελληνικά χέρια και την μετατόπισαν συνεχώς και περισσότερο στους τεχνικούς των τριών θεσμών. Έτσι εξελίχθηκε το παζάρι που ζούμε σήμερα. Αυτό (νόμιζε ότι) βόλευε την ελληνική πλευρά, επειδή της έδινε την ευχέρεια να αποποιείται της ευθύνης για τα επώδυνα μέτρα και τη ρίχνει στους «σκληρούς δανειστές». Αυτό με τη σειρά του τροφοδότησε ένα κλιμακούμενο αντιευρωπαϊσμό μέχρι να φτάσουμε στον σημερινό παροξυσμό όπου η Συριζαϊκή κυβέρνηση μιλάει ανοιχτά για συνθήκες «πολέμου». Αυτή ίσως είναι η χειρότερη και πιο μακροπρόθεσμη παράπλευρη απώλεια που φόρτωσε το ελληνικό πολιτικό σύστημα η δειλία και η ανεντιμότητα των εκφραστών του. Και αναφέρομαι εδώ και στις προηγούμενες κυβερνήσεις. 

Μια άλλη αρνητική παράπλευρη απώλεια της όλης πορείας είναι ο κλονισμός της αξιοπιστίας των εταίρων στα μάτια των συμπατριωτών μας που θεμελιώθηκε στο διαβόητο «λάθος πολλαπλασιαστή» του ΔΝΤ. Υπήρξε πράγματι λάθος υπολογισμός αλλά αυτό μάλλον ωφέλησε παρά έβλαψε την Ελλάδα. Το λάθος συνίστατο στο ότι τα τρέχοντα μακροοικονομικά μοντέλα τους ΔΝΤ βάσει των οποίων επιχειρεί τις προβλέψεις του πάνω στις οποίες θα στηρίξει τις πολιτικές του, αφορούσαν οικονομίες της ανεπτυγμένης Δύσης, στην οποία τυπικά θεωρούσαν ότι ανήκει η Ελλάδα. Ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής στις χώρες αυτές είναι πολύ μικρότερος από εκείνον που διακρίνει τις χώρες με έντονο κρατικίστικη λειτουργία, όπως κατ’ εξοχή ήταν οι χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά και η προ κρίσεως Ελλάδα. Εκεί έπεσαν έξω οι τεχνικοί του ΔΝΤ. Δεν φρόντισαν να μάθουν εγκαίρως, ότι η Ελλάδα, από την άποψη αυτή ήταν στην ουσία κρατικοσοβιετικό απομεινάρι μέσα στην ΕΕ και όχι οικονομία ελεύθερης αγοράς όπως φαίνονταν παραπλανητικά. Το λάθος αυτό βγήκε τελικά μάλλον εις όφελος της δειλής πολιτικής τάξης της χώρας μας, αφού ανάγκασε του εταίρους μας να διευρύνουν την πιστωτική τους στήριξη για να περιορίσουν την περίοδο προσαρμογής, ενώ αν είχαν προβλέψει την επιτάχυνση της εσωτερικής υποτίμηση θα είχαν εξ αρχής επιμηκύνει την περίοδο κηδεμονίας κατά μερικές δεκαετίες, ή θα ζητούσαν ακόμη πιο επώδυνα μέτρα για μειώσουν το διάστημα της μεταβατικής περιόδου. Κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να το φέρει στους ώμους το πολιτικό σύστημα των δειλών αποτροπέων του όποιου πολιτικού κόστους. Τώρα τα πράγματα προχωρούν με τη δική τους δυναμική και προφανώς, αν δεν υπάρξει άτακτη χρεωκοπία, το διάστημα κηδεμονίας θα επιμηκυνθεί όσο χρειαστεί με το νέο μνημόνιο που θα υπογράψει η κυβέρνηση (υπό οιαδήποτε επωνυμία του newspeak) με το τέλος της τρέχουσας διαπραγμάτευσης. 

Καιρός, τώρα, να έρθουμε στο όραμα ελευθερίας που διαλαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το σύνθημα «έξω από το μνημόνιο». Από ποιες δεσμεύσεις θέλει να απαλλαγεί και για ποιο σκοπό; 

Θέλει να απαλλαγεί από την υποχρέωση δημοσιονομικής ισορροπίας με ανώτερο επιτρεπόμενο έλλειμμα 3%; Μπορεί, αλλά πρώτον έτσι κι αλλιώς δεσμεύεται η χώρα από τους γενικούς κανόνες λειτουργίας της Ευρωζώνης. Επομένως μια τέτοια ελεύθερη επιλογή της θα την απομακρύνει από το Ευρωπαϊκό Πλαίσιο. Αλλά και αν θελήσει να υπερβεί την γενική αυτή δέσμευση, πως θα χρηματοδοτήσει ένα μεγαλύτερο έλλειμμα, όταν είναι βέβαιο ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα μας κλείσουν ξανά τις πόρτες οι διεθνείς αγορές; Επομένως, αυτή η προσδοκώμενη ελευθερία είναι άνευ ουσιαστικού περιχομένου. Ένα και μοναδικός τρόπος υπάρχει για να ασκηθεί πολιτική ελλειμματικού προϋπολογισμού με έλλειμμα που σε απόλυτο μέγεθος θα δίνει άνεση χρηματοδότησης σε επιθυμητές δημόσιες πολιτικές: Να αυξηθεί το εθνικό εισόδημα που σημαίνει να αυξηθεί η απασχόληση των παραγωγικών συντελεστών. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με νέες επενδύσεις. Εδώ ανοίγονται δύο προοπτικές: Οι επενδύσεις θα είναι προεχόντως ιδιωτικές ή προεχόντως δημόσιες; Εδώ ακριβώς θα αναμετρηθεί ο κρατισμός με την πολιτική της ελεύθερης ανταγωνιστικής αγοράς. Το τι ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ επ’ αυτού φαίνεται από την αδυναμία του να αρθρώσει λόγο για τις ιδιωτικές επενδύσεις και την πολιτική του να τις υπονομεύει σε κάθε ευκαιρία. Επομένως, στο πεδίο αυτό το όνειρο ελευθερίας τους Σ. είναι η δημιουργία μας κρατικίστικης οικονομίας με όλα τα γνωστά συμπαρομαρτούντα. Ακόμη και το ανόητο δόγμα του Καμένου ότι στις διακρατικές συμφωνίες δεν χωράνε μίζες, είναι εσφαλμένο, όταν αναλογιστεί κανείς ότι η μεγαλύτερη διαφθορά εμφανίζεται στις αυταρχικές χώρες του Τρίτου Κόσμου. 

Μήπως θέλει να απαλλαγεί από την δέσμευση για την εδραίωση ανταγωνιστικής παραγωγικής λειτουργίας; Εδώ οι ενδείξεις είναι ακόμη σαφέστερες. Αρκεί να θυμηθούμε την ρύθμιση για την Ελληνική Βιομηχανία Ζαχάρεως, που χρηματοδοτήθηκε με οιονεί δημόσια κεφάλαια ενώ είναι από χέρι ζημιογόνος (κόστος παραγωγής 700 ευρώ ανά τόνο, όταν η χρηματιστηριακή τιμής της ζάχαρης είναι 300 ευρώ !). Ένα άλλο κραυγαλέο παράδειγμα τον ονείρων ελευθερίας είναι και η συστηματική υπονόμευση της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς ενεργείας με όλες αυτές τις «μαϊμουδιές» του κ. Λαφαζάνη. Τρίτη ένδειξη για το τι ονειρεύεται να κάνει με την ελευθερία από τα μνημόνια είναι η συστηματική πολιτική απαξίωσης που κάνει η κυβέρνηση από τώρα εναντίον όλων των ανεξαρτήτων αρχών. Αρκεί να δούμε την πολεμική εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδος, της Ανεξάρτητης Αρχής για την ρύθμιση της αγοράς ενεργείας, την πλήρη κομματικοποίηση του ΕΣΡ κ.ο.κ. για να καταλάβουμε τι ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να θυμίσουμε, ότι ο θεσμός των ανεξαρτήτων αρχών αποτελεί βασικό θεσμό της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς. Η ΕΕ, προκειμένου να απαλλάξει τους τομείς παροχής δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών από τον ασφυκτικό έλεγχο της ανεξέλεγκτης πολιτικής αυθαιρεσίας, δημιούργησε τις ανεξάρτητες αρχές ώστε αυτές να εφαρμόζουν μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική κοινωνικού ελέγχου για να διασφαλίζουν την κοινωνική διαχείριση χωρίς να παραβιάζονται οι κανόνες της ελεύθερης ανταγωνιστικής αγοράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι θέλει να επανέλθει στην κορπορατίστικη πολιτική στους τομείς αυτής γιατί μια τέτοια λαϊκίστικη πολιτική είναι στο αίμα του. 

Τώρα τελευταία, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε σαφώς ότι θέλει να απαλλαγεί και από τις δεσμεύσεις της συμφωνίας της Μπολόνια (διά στόματος Μπαλτά και ανώριμων μειρακίων του). Οι προβλέψεις της Μπολόνια, όμως, αποτελούν βασικούς όρους πολλών ευρωπαϊκών προγραμμάτων από τα οποία επωφελείται η ελληνική εκπαίδευση. Επομένως, το όνειρο ελευθερίας του ΣΥΡΙΖΑ αποβλέπει στην αποδέσμευση και από έναν ακόμη ευρωπαϊκό θεσμό, τον ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο εκπαίδευσης και κατάρτισης. 

Τέλος, είναι ορατή πλέον η αντιδικία του ΣΥΡΙΖΑ με τους θεσμούς του ενιαίου ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Καθημερινά ακούμε πολλά και ενδιαφέροντα ευτράπελα για κρατικό έλεγχο των εγχώριων τραπεζών, για τον τάχα άθλιο εκβιαστικό ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας Ευρώπης, για τον κρατικό έλεγχο του ELA και πάει λέγοντας. Ήδη επιχειρεί την παραβίαση των κανόνων της ευρωπαϊκής ενιαίας τραπεζικής πολιτικής με την εξαγγελία της δημιουργίας «αναπτυξιακής τράπεζας» με πρωτοβουλία και έλεγχο του Κράτους. Η δημιουργία μιας τέτοιας κρατικής τράπεζας θα παραβιάσει βασικούς κανόνες λειτουργίας του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και θα φέρει την κυβέρνηση σε ευθεία αντιπαράθεση με την Φραγκφούρτη. Μένει να δούμε. Επομένως και εδώ έχουμε μια ακόμη περίπτωση άσκησης του ονείρου ελευθερίας για την απελευθέρωση από ευρωπαϊκές δεσμεύσεις της χώρας που δεν έχουν σχέση με την κρίση αλλά αποτελούν δομικά στοιχεία του ευρωπαϊκού κεκτημένου. 

Θα μπορούσε να μπει κανείς σε περισσότερες λεπτομέρειες, εξ ίσου ενδιαφέρουσες, για τον τρόπο που ονειρεύεται την άσκηση της ελευθερίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως οι ενδείξεις που αναφέρθηκαν μέχρι τώρα είναι επαρκείς για να σχηματίσουμε την τελική εικόνα. Το όνειρο της κυβέρνησης είναι να αποδεσμεύσει την χώρα από βασικές πολιτικές της ΕΕ, από δομικά στοιχεία του ευρωπαϊκού κεκτημένου, προφανώς έχοντας πλήρη συνείδηση ότι η ΕΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σύστημα κοινών πολιτικών που στηρίζουν την πολιτική υπόσταση της συνεργασίας και αλληλεγγύης των εταίρων. Η αποδέσμευση από τις πολιτικές αυτές ισοδυναμεί στην ουσία με αποχώρηση από την ΕΕ. Επομένως, Ο ΣΥΡΙΖΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΩΣΤΙΚΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΕΛΑΒΕ Η ΧΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΜΕ ΑΠΩΤΕΡΟ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ. 

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε που τοποθετεί στα όνειρά του ο Σ. τη χώρα σε περίπτωση απόσχισης από την ΕΕ; Εδώ η απάντηση δεν εξαρτάται από την όποια βούληση του Σ. αλλά θα προκύψει περίπου νομοτελειακά. Η Ελλάδα θα διολισθήσει σε μισο-τριτοκοσμική κατάσταση και στην καλλίτερη περίπτωση θα γίνει μέρος του βαλκανικού ζητήματος στις παρυφές της Ευρώπης. Και ο νοών νοήτω.

http://metarithmisi.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1/#.VWMkpEWuo2o.facebook

    

Τα δύο πρόσωπα του Νίκου Ξυδάκη

Τα δύο πρόσωπα του Νίκου Ξυδάκη

του Τέλη Σαμαντά

Κακώς, κατά την άποψη μου, πολλά φεϊσμπουκικά σχόλια καταφέρονται εναντίον του υπουργού Πολιτισμού Νίκου Ξυδάκη, αποσπώντας από τη συνέντευξη του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» μόνο τις φράσεις του περί νομίσματος, Ευρώπης κλπ.

Αλλού είναι το κύριο πρόβλημα: στην αντίφαση που αναδεικνύεται, εναργέστατα, μεταξύ των απόψεων του Ν. Ξυδάκη περί της λειτουργίας του Υπουργείου Πολιτισμού —και οι οποίες χαρακτηρίζονται από πραγματισμό, για παράδειγμα, αναφερόμενος στις διαφόρων ειδών επχορηγήσεις: «…Κάθε υπουργός είχε ένα κρυφό χρηματοκιβώτιο και δεν έδινε πουθενά λογαριασμό. Έτσι γινόταν μια ωραία πολιτική παράγοντας ψήφους, με πανηγύρια. Τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Αυτή τη στιγμή είμαστε πτωχευμένοι…» ή «…Δεν είμαι υπέρ της ανυπεράσπιστης τέχνης, αλλά δεν είμαι και υπέρ της κρατικοδίαιτης»— και από την άλλη πλευρά της «συριζαϊκής» ιδεοληψίας με αρκετή δόση εθνολαϊκισμού απόψεις του, του είδους: «… Η Ελλάδα ήταν διακόσια χρόνια με δραχμή και μεγαλούργησε. Με το ευρώ δεν νομίζω ότι είχαμε μεγάλα βήματα προόδου…» ή «Το νόμισμα είναι εργαλείο… Οι προϋποθέσεις είναι αν έχουμε ταυτότητα, αξίες…», «Η Ευρώπη υπήρχε πολύ από το ευρώ και θα υπάρχει και μετά».

Οι πρώτες απόψεις του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «ρεαλιστικές». Τις υπονομεύει ωστόσο ο ίδιος με το «ιδεολογικό επίχρισμα» με τις οποίες τις περιβάλλει. Απλούστατα, διότι είναι απολύτως αντιφατικό το να δηλώνεις, στην ουσία, πως «δεν υπάρχουν λεφτά» και παραλλήλως να αφήνεις ανοιχτή την πόρτα στην πλήρη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή —αναφερόμενος μάλιστα σε «ταυτότητες» και «αξίες»— χωρίς να επισημαίνεις τις επιπτώσεις —και πολιτιστικές, εκτός των άλλων— μιας τέτοιας τραγικής οπισθοδρόμησης. 

Και με αλληλοαναιρούμενες απόψεις συνολική πολιτιστική πολιτική δεν ασκείται.

http://dimartblog.com/2015/06/20/xydakis/

Το μεγάλο κόλπο των 2,5 δις της οικογένειας Παπανδρέου

Το κόλπο των 2,5 δις 

της οικογένειας Παπανδρέου

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

2,5 δις ευρώ θα είναι τα κέρδη της Οικογένειας Παπανδρέου από το κόλπο με το ΔΝΤ. Το τελευταίο κόλπο της συμμορίας των Τσαντ πριν εγκαταλείψουν την χώρα.

"Χρήματα υπάρχουν"… έλεγε με έναν σχεδόν υστερικό τρόπο ο Γιωργάκης ελάχιστες ημέρες πριν τις εκλογές. Με τα αδύναμα ελληνικά του προσπαθούσε πάση θυσία να μας πείσει ότι μας έλεγε την αλήθεια. Με τη ρητορική δεινότητα μιας ξεδοντιασμένης γριάς δεν άφηνε πεζοδρόμιο, μπαλκόνι ή μικρόφωνο, που να μην επαναλάβει τα ίδια. Ο κατά γενική ομολογία κουτός Γιωργάκης προσπαθούσε να μας πείσει ότι "έβλεπε" αυτά, τα οποία δεν "έβλεπε" κανένας άλλος Έλληνας. Τι συνέβαινε; Τόσο βλάκας ήταν; Δεν γνώριζε ότι ήταν θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί η αλήθεια; Τόσο παθιασμένος ήταν, ώστε να ρισκάρει να καταλάβει την "καρέκλα" της εξουσίας ψευδόμενος και με τον άμεσο κίνδυνο να "καεί" πάνω σ' αυτήν;
Εκ των υστέρων πλέον τα πράγματα άρχισαν να φαίνονται διαφορετικά. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε πως ήταν πλήρως ενημερωμένος από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για την τραγική κατάσταση της οικονομίας της χώρας. Άρα, εκ των δεδομένων γνώριζε τι συμβαίνει. Γνώριζε ότι ως κράτος και ως οικονομία πλησιάζουμε σε κάποια επικίνδυνα όρια. Όρια, τα οποία —εκτός των άλλων— έχουν σχέση και με τη δανειοληπτική μας ικανότητα. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε ότι την ημέρα της μεγάλης "νίκης" του Giorgo κάποιοι έθεσαν σε κίνδυνο αυτήν μας την ικανότητα, παίζοντας με τα κρατικά ομόλογα στο short selling. Το Τ3 για "μυστηριώδεις" λόγους έγινε Τ10 και μέσα σε λίγες ημέρες τα ελληνικά ομόλογα έπιασαν "πάτο", με αποτέλεσμα η δανειοληπτική μας ικανότητα να βυθιστεί στα τάρταρα.

Ταυτόχρονα, ο ίδιος άνθρωπος, που "ορκιζόταν" ότι υπήρχαν τα χρήματα, έκανε κάτι, το οποίο δεν δικαιολογείται από τη ρητορική του. Κάτι, το οποίο δεν τόλμησε και δεν έκανε καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν. Ούτε καν η κυβέρνηση Τσολάκογλου, η οποία παρέδωσε τη χώρα στους Ναζί κατακτητές. Για λόγους "μυστηριώδεις" ο Γιωργάκης έκανε μια γρήγορη απογραφή και αποτίμηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Γιατί να γίνει τέτοια καταμέτρηση και μάλιστα από αυτόν, στον χρόνο που ακόμα "νόμιζε" ότι τα χρήματα υπήρχαν; Πότε αποφασίστηκε αυτή η καταμέτρηση και πότε φτάσαμε στην αδυναμία δανεισμού; Εδώ δεν επιχείρησαν την καταμέτρηση αυτοί, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι "χρήματα δεν υπάρχουν" —και θα δικαιολογούνταν να ψάχνουν τις "τσέπες" του λαού και του κράτους— και το έκανε αυτός, ο οποίος δεν είχε δικαιολογία; Άρα; Άρα όλα ήταν μια παράσταση. Μας "δούλευε" εξ αρχής ο Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης είχε πράγματι "σχέδιο". Απλά αυτό το "σχέδιο" δεν ήταν υπέρ των Ελλήνων, αλλά υπέρ της οικογένειάς του και των διεθνών τοκογλύφων.

Στόχος του ήταν να πάρει την εξουσία με κάθε μέσο και κάθε τρόπο. Δεν τον ενδιέφερε εάν θα εκτιθόταν λίγες μέρες μετά την "κλοπή" της εξουσίας. Δεν τον ενδιέφερε εάν δεν θα εκτελούσε καθόλου τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Τι τον ενδιέφερε; Να πάρει την εξουσία. Γιατί; Για να εξυπηρετήσει τα αφεντικά του. Τους "λατρεμένους" παγκόσμιους κυβερνήτες. Τα συμφέροντά τους μπορούσε να τα εξυπηρετήσει μόνον με την εξουσία, η οποία θα του επέτρεπε να δεσμεύσει το ελληνικό κράτος σε επωφελείς γι' αυτούς και καταστροφικές για το ίδιο συμφωνίες. Με το αζημίωτο για τον ίδιο και βέβαια για την οικογένειά του.

Βλέπουμε ότι υπό αυτό το πρίσμα δικαιολογείται η βιασύνη που τον διέκρινε για εκλογές σε μια πραγματικά δύσκολη και άρα "ανεπιθύμητη" περίοδο για τους όποιους επίδοξους κυβερνήτες της χώρας. Υπό αυτό το πρίσμα παίρνει άλλη διάσταση η βίαιη σύγκρουση του αδερφού του Νίκου με τον Βενιζέλο. Με κλωτσιές και με μπουνιές ήταν έτοιμος ο Νικολάκης να υπερασπιστεί το "δικαίωμά" της οικογένειάς του στην εξουσία και άρα το δικαίωμα του ιδίου στον πλουτισμό. Θα άφηναν τον χοντρό να τους χαλάσει τη "δουλειά";

Ο Νίκος άρχισε να γερνά και δεν αντέχει στην ιδέα ότι θα πρέπει να ζήσει φτωχά και με μόνο κεφάλαιο τα δύο βιβλιαράκια που έγραψε για τον πατέρα του και τα αγόρασαν οι φίλοι του. Ο Νίκος μεγάλωσε με την ιδέα ότι η Ελλάδα ήταν κάτι σαν "κτήμα" της οικογένειάς του και για τα κτήματα φτάνει η ώρα που πουλιούνται, για να σωθούν οι ιδιοκτήτες. Δεν είχαν άλλα περιθώρια ως οικογένεια. Δεν διέθετε αυτή η οικογένεια το ανθρώπινο δυναμικό να συνεχίσει τη δυναστεία. Ο τελευταίος, που μπορούσε να τη συνεχίσει, ήταν ο αδερφός του Giorgo. Όμως, ο κόσμος γελούσε με τον αδερφό του. Τον αδερφό, που, όταν δεν έπεφτε από το ποδήλατο, χανόταν με το κανό. Τον αδερφό, που σκούπιζε συνεδριακά κέντρα ή κερνούσε κουραμπιέδες, γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσε να "πουλήσει" τον εαυτό του. Το "καλό" παιδί. Το κουτό …αλλά "καλό" παιδί του Ανδρέα.

Η κατάσταση έφτασε στα όρια, όταν αυτό το "καλό" —αλλά εξόχως κουτό— παιδί εξάντλησε τις επιλογές του. Τις δεδομένες επιλογές του με βάση τα "δικαιώματά" του. Όταν εξάντλησε τις ευκαιρίες του ως "κληρονόμος" του πατέρα του. Τότε πραγματικά η οικογένειά του θα πρέπει να τρομοκρατήθηκε. Ως οικογένεια θα τελείωναν πιο γρήγορα απ' όσο χρόνο χρειάζεται να καεί μια χαρτοπετσέτα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τι έγινε μετά την ήττα του Giorgo στις προηγούμενες εκλογές; Ο απόλυτος ορισμός του κακομοίρη. Ένας Γιωργάκης χαμένος και αξιολύπητος, που δεν είχε πού να στραφεί. Ένας Γιωργάκης, που στην κυριολεξία έψαχνε τη μάνα του για να κλάψει στην αγκαλιά της. Θεωρούμε ότι εκείνες οι ημέρες ήταν καθοριστικές, για να εξηγηθούν όλα αυτά τα φαινόμενα που βλέπουμε σήμερα.

Είναι βέβαιον ότι, εξαιτίας του πανικού που ακολούθησε, ο Γιωργάκης από κάπου ζήτησε μια τελευταία ευκαιρία και εκ των υστέρων μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι κατόρθωσε και την πήρε. Σήμερα πιθανόν να βλέπουμε να εκτελούνται οι όροι αυτής της συμφωνίας. Ο Γιωργάκης από τότε γνώριζε ότι, αν έχανε την τελευταία ευκαιρία, δεν θα είχε άλλη. Αν και με τις ψήφους των Πακιστανών αποτύγχανε να φτάσει στην εξουσία, θα τελείωνε για πάντα. Μαζί μ' αυτόν δεν θα είχαν άλλη ευκαιρία και οι συγγενείς του. Δεν θα τελείωνε απλά η δυναστεία. Θα αφανιζόταν η ίδια η οικογένεια. Θα είχε πρόβλημα επιβίωσης.

Αυτό ήταν το πρόβλημα της οικογένειας. Όλοι άνεργοι και άεργοι και η "μανούλα" στα πολύ στερνά της, για να τους υποσχεθεί μακρόχρονη προστασία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλοι ήταν μαθημένοι να επιβιώνουν ως ανεπάγγελτοι "συγγενείς" Πρωθυπουργών και με τον αποτυχημένο Giorgo όλα έδειχναν ότι οι Πρωθυπουργοί τελείωναν για την οικογένεια. Με αυτές τις αγωνίες και αυτά τα πάθη η οικογένεια-συμμορία έφτασε στην εξουσία …Η οικογένεια της μάδερ-φαμίλια Μαργαρίτας …Της Μαργαρίτας, με τις διασυνδέσεις στο εβραϊκό κατεστημένο των ΜΜΕ και των διεθνών τοκογλύφων.

Από αυτήν την οικογένεια προέρχεται ο σημερινός "ηγέτης" του ελληνικού κράτους. "Ηγέτης" …τρόπος του λέγειν. Φτάσαμε στο σημείο να ψηφίζουμε Πρωθυπουργό της πατρίδας μας και αυτός να μας δηλώνει ότι "αισθάνεται" νομάρχης της Παγκόσμιας Νέας Τάξης. Εμείς τον τοποθετήσαμε "αρχηγό" και αυτός δηλώνει "υπάλληλος". Εμείς τον βάλαμε εγγυητή της ελευθερίας μας και αυτός δηλώνει πιστός δούλος της "Παγκόσμιας Διακυβέρνησης". Αυτό όμως είναι υποβίβαση του ίδιου του τού ρόλου.

Αυτή η υποβίβαση είναι προϊόν βλακείας ή συναλλαγής; Αυτό είναι το θέμα. Αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου αυτού. Ο Παπανδρέου, δηλαδή, εμφανίζεται ως "υπάλληλος" της Νέας Τάξης "τζάμπα" ή το 'χει πουλήσει το δικαίωμα του "Έλληνα Πρωθυπουργού"; Γιατί μας ενδιαφέρει να το βρούμε αυτό; Για να δούμε τι κέρδος θα μπορούσε να του αποφέρει η πώληση αυτού του δικαιώματος. Γιατί υπάρχει κέρδος; Γιατί υπάρχουν τα κρατικά δάνεια. Γιατί υπάρχουν οι τοκογλύφοι, οι οποίοι περιμένουν να εξοφληθούν και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν, για να πάρουν τα χρήματά τους. Γιατί ένας άνθρωπος από τη θέση του πρωθυπουργού μπορεί να τους εξυπηρετήσει.

Στο σημείο αυτό μπαίνουμε στο θέμα μας. Ποιος δεν έχει ακούσει για τις διαβόητες εισπρακτικές εταιρείες; Αυτές οι εταιρείες είναι εταιρείες, οι οποίες αναλαμβάνουν να κάνουν τις εισπράξεις των τοκογλύφων απ' όσους τους χρωστάνε. Απειλούν, εκβιάζουν, παγιδεύουν, ξεγελάνε και γενικά κάνουν ό,τι είναι δυνατόν —νόμιμο ή παράνομο— προκειμένου ο οφειλέτης να αποδώσει τα χρέη του στον δανειστή του. Το κέρδος αυτών των εισπρακτικών εταιρειών είναι ποσοστά επί των εισπράξεων. Δεν τις νοιάζει τις εταιρείες αυτές αν ο δανειστής είναι τοκογλύφος ή οτιδήποτε άλλο. Ίσα-ίσα που έχουν μεγαλύτερο κέρδος όταν είναι τέτοιος, γιατί θα είναι μεγαλύτερα τα ποσοστά τους.

Τα ποσοστά για τους "εισπράκτορες" αυτών των τοκογλύφων κυμαίνονται από 1% μέχρι και 10%, ανάλογα με το ποσό ή τη δυσκολία είσπραξης. Για ένα τεράστιο ποσό, το οποίο απαιτεί και συμπληρωματικές ενέργειες των ίδιων των τοκογλύφων, γίνεται ειδική διαπραγμάτευση. Αν, δηλαδή, υποθέσουμε ότι κάποιοι ήθελαν να εισπράξουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, θα έκαναν ειδική διαπραγμάτευση μ' αυτούς που θα τους το εξασφάλιζαν. Γιατί; Γιατί το ποσό είναι πολύ μεγάλο και αυτός, ο οποίος μπορεί να τους το εξασφαλίσει, τους έχει ανάγκη, για να προσεγγίσει την "πρωθυπουργική" θέση, που τους εξασφαλίζει την είσπραξη.

Για ένα ποσό λοιπόν των 250 δις —που εκτιμάται ότι είναι περίπου το ελληνικό δημόσιο χρέος— προκύπτει μια προμήθεια 2,5 δις ευρώ για τον "εισπράκτορα". Τουλάχιστον 2,5 δις με βάση την "πιάτσα". 2,5 δις γι' αυτόν, ο οποίος θα εξασφαλίσει στους τοκογλύφους τη δυνατότητα να "μπουν" στην περιουσία της δανειολήπτριας Ελλάδας, για να την ξεκοκαλίσουν. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; 2,5 δις ευρώ είναι λογικό τίμημα γι' αυτόν, ο οποίος θα τους εξασφάλιζε τη δυνατότητα ν' αρπάξουν τα οφειλόμενα από το θύμα τους. Γι' αυτόν, ο οποίος θα τους επέτρεπε να στείλουν εκεί τους "υπαλλήλους" τους.

Αυτόν ακριβώς τον ρόλο παίζει το ΔΝΤ. Είναι ο εισπρακτικός μηχανισμός των τοκογλύφων. Το ΔΝΤ είναι η "εγγύηση" για τους τοκογλύφους ότι θα πάρουν τα χρήματά τους. Χωρίς το ΔΝΤ είναι "γυμνοί" ιδιώτες απέναντι σε ένα κράτος, το οποίο μπορεί να αμυνθεί. Ένα κράτος, το οποίο απολαμβάνει ασυλία απέναντι σε τοκογλυφικά όρνεα. Ένα κράτος, το οποίο μπορεί να τιμωρήσει τους διεφθαρμένους πολιτικούς, που έφεραν τους τοκογλύφους στην επικράτειά του. Ένα κράτος, το οποίο μπορεί να στραφεί νομικά εναντίον αυτών των τοκογλύφων, οι οποίοι —πολύ πριν "τοκογλυφίσουν"— ήταν βέβαιον πως ήταν διαφθορείς του. Ένα κράτος, το οποίο μπορεί να τους γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του και να μην τους δώσει ούτε ένα ευρώ. Ένα κράτος, το οποίο μπορεί να τους "πιστολιάσει" χωρίς κανέναν κίνδυνο.

Στην κυριολεξία χωρίς κανέναν κίνδυνο. Γιατί; Γιατί συνήθως οι ιδιώτες, όταν δανείζουν, φροντίζουν να κάνουν τόσες πολλές απάτες και τοκογλυφίες, ώστε να καλύπτουν εκ των προτέρων τη ζημιά τους από μια ενδεχόμενη άρνηση εξόφλησης από την πλευρά του θύματός τους. Γιατί η πιο διαδεδομένη διεθνής πρακτική είναι η μη αποπληρωμή ενός μεγάλου δημόσιου χρέους, παρά το αντίθετο. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο άρνησης χρέους —από τα πολύ παλιά—, όταν οι νεοσύστατες ΗΠΑ αρνήθηκαν τα χρέη τους προς τους Βρετανούς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα πρόσφατα παραδείγματα της Αργεντινής ή του Εκουαδόρ και βεβαίως αυτό της Ισλανδίας. Της Ισλανδίας, που, όταν οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί "επενδυτές" απαίτησαν τα "χαμένα", πήραν αυτά, που δεν περιγράφονται. Άλλωστε ο Φράνσις Γουόκερ —ένας από τους ιδρυτές της δημόσιας οικονομικής τον 19ο αιώνα— έγραψε: "Κανένα μεγάλο εθνικό χρέος δεν πληρώθηκε ποτέ ούτε αντιμετωπίστηκε με κάποιον άλλο τρόπο, εκτός από την άρνηση της αποπληρωμής του".

Το ελληνικό δημόσιο χρέος στον μεγαλύτερο όγκο του οφείλεται σε ιδιώτες τοκογλύφους. Ούτε καν σε εθνικές τράπεζες ή σε "δεξαμενές" πλούτου άλλων κρατών, όπως είναι τα ασφαλιστικά ταμεία τους. Αυτοί οι τοκογλύφοι —αν ασχοληθεί κάποιος μαζί τους— έχουν πάρει ήδη πολλαπλάσια από αυτά που τους οφείλονται. Είναι σαν τις τράπεζες, που, πολύ πριν φτάσουν να απειλούν τον δανειολήπτη με κατασχέσεις, του έχουν ξεκοκαλίσει όλη την περιουσία. Επιπλέον, ως ιδιώτες, έχουν ελάχιστα νομικά μέσα να διεκδικήσουν το χρέος ενός κράτους σε όλο του το μέγεθος. Δέκα σέντς στο ευρώ να πάρουν, πάλι ευχαριστημένοι θα είναι. Τα 250 δις χρέους γίνονται με συνοπτικές διαδικασίες 25 δις. Γι' αυτόν τον λόγο φοβούνται το "πιστόλι". Αυτός ήταν ο φόβος των τοκογλύφων και αυτόν τον φόβο τους τον εξάλειφε το ΔΝΤ.

Γιατί; Γιατί το ΔΝΤ είναι ένας "μετατροπέας" χρημάτων και υποχρεώσεων. Το ΔΝΤ μετατρέπει τα χρέη του κράτους απέναντι σε ιδιώτες —και μάλιστα απατεώνες— σε χρέη του κράτους απέναντι σε άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Μετατρέπει τα ακίνδυνα χρέη του ελληνικού κράτους απέναντι σε ιδιώτες σε επικίνδυνα χρέη απέναντι σε κράτη και λαούς. Αυτό ακριβώς κάνουν τώρα με το ΔΝΤ. Βάζουν την Ελλάδα να "δανείζεται" από τους λαούς, για να ξεπληρώνει τους τοκογλύφους. Όταν θα τους ξεπληρώσει πλήρως, θα έχει μπροστά της ακόμα μεγαλύτερο χρέος, το οποίο όμως —δυστυχώς γι' αυτήν— θα είναι χρέος απέναντι σε λαούς. Το "μοιραίο" της χρεοκοπίας δεν θα το αποφύγει, εφόσον εξακολουθεί να δανείζεται, χωρίς να παράγει, αλλά οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες, εφόσον απέναντί της θα στέκονται κράτη και λαοί και όχι τα λαμόγια της τοκογλυφίας. Οι τοκογλύφοι θα έχουν πάρει ήδη τα χρήματά τους και θα τα ξεκοκαλίζουν στα διάφορα σημεία του Πλανήτη.

Αυτός είναι ο ρόλος του ΔΝΤ. Μετατρέπει τα άδικα κέρδη των απατεώνων σε δίκαιες απαιτήσεις εθνικών τραπεζών ή ασφαλιστικών ταμείων άλλων λαών. Ταυτόχρονα "νομιμοποιεί" και τα κέρδη των συνεργατών των τοκογλύφων. Μετατρέπει τα "μαύρα" χρήματα των διεφθαρμένων αξιωματούχων ενός διεφθαρμένου κράτους σε νόμιμα χρήματα "πετυχημένων" πολιτών ενός κατεστραμμένου κράτους. Μετά το ΔΝΤ, δηλαδή, δεν υπάρχει διαφθορά, γιατί απλά μετακινήθηκαν οι υποχρεώσεις. Διαφθορά υπάρχει για όσο διάστημα υπάρχουν οι "ανοικτές" δοσοληψίες μεταξύ των διεφθαρμένων και των διαφθορέων, που είναι οι τοκογλύφοι. Από τη στιγμή που οι τοκογλύφοι ξεπληρωθούν και άρα οι δοσοληψίες "κλείσουν", βγαίνουν από το "κάδρο" και μαζί μ' αυτούς βγαίνουν και οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι οποίοι τους έβαζαν στο "κάδρο". Μετά μένουν τα χρέη απέναντι στους νέους δανειστές, οι οποίοι είναι νόμιμοι.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Το ΔΝΤ είναι ο απαραίτητος μηχανισμός, για να "απεμπλακούν" οι διεθνείς τοκογλύφοι από τα δάνεια της πατρίδας μας. Το ΔΝΤ είναι ο απαραίτητος μηχανισμός, για να απομακρυνθούν οι εγκληματίες από τον τόπο του εγκλήματος. Το ΔΝΤ του Εβραίου Στρος Καν είναι το "εργαλείο" της εβραϊκής συμμορίας, που λυμαίνεται τον Πλανήτη ολόκληρο. Την εβραϊκής συμμορίας των Εβραίων Μπενράκε, Τρισέ, Σόρος, του Μπλακφέιν, του Μπάφετ κλπ.. Αυτή η εβραϊκή συμμορία προσέλαβε τον Εβραίο Γιωργάκη, για να της εξασφαλίσει τις εισπράξεις της στην Ελλάδα. Ο Εβραίος Γιωργάκης, με τις ευχές των Εβραίων κεντρικών τραπεζιτών των ΗΠΑ και της ΕΕ, κάλεσε τον Εβραίο Στρος Καν του ΔΝΤ να σώσει την οικονομία της Ελλάδας.

Οι Εβραίοι, θα σώσουν την οικονομία των μισητών γι' αυτούς Ελλήνων !!! …Την οικονομία των εθνικών τους εχθρών …Των εχθρών, των οποίων την καταστροφή τους εύχονται στην πιο μεγάλη εθνική τους γιορτή. Αυτό είναι κάτι, το οποίο δεν στέκει ούτε ως ανέκδοτο. Αυτό λοιπόν το δικό τους ΔΝΤ θα τους "αναγνωρίσει" χωρίς καμία έρευνα τα "χρέη" της Ελλάδας και στη συνέχεια το ίδιο το ΔΝΤ θα "δανειστεί" εκ νέου και στο όνομα της Ελλάδας, για να τους ξεπληρώσει. Με συνοπτικές διαδικασίες θα αναγνωριστούν σαν νόμιμα τα δισεκατομμύρια που οφείλονται στους τοκογλύφους και η Ελλάδα θα δανείζεται από τους λαούς, για να τους ξεπληρώσει. Δεν θα γίνει δηλαδή αυτό, το οποίο είπαμε ότι φοβούνται οι τοκογλύφοι. Δεν θα γίνει η αναπόφευκτη στάση πληρωμών του ελληνικού κράτους.

Γιατί τη φοβούνται αυτήν τη στάση τόσο πολύ; Γιατί θα πρέπει να επανεξεταστούν όλα τα χρέη από την αρχή. Θα πρέπει ν' αναζητηθούν αυτοί, οι οποίοι συνάψανε τα μεγάλα δάνεια, οι όροι των δανείων αυτών και τα κέρδη των εμπλεκομένων. Ο απόλυτος εφιάλτης των τοκογλύφων, εφόσον με αυτόν τον τρόπο υπάρχει γι' αυτούς ο κίνδυνος όχι μόνον ν' αποκαλυφθεί ο δικός τους ρόλος, αλλά ν' αποκαλυφθούν και οι συνεργάτες τους στην Ελλάδα. Κινδυνεύουν να χαθούν όχι μόνον τα κέρδη του παρελθόντος, αλλά και οι προοπτικές για μελλοντικά κέρδη. Κινδυνεύουν με αυτόν τον τρόπο όχι μόνον να μην δουν "μαλλί", αλλά να φύγουν "κουρεμένοι". Κινδυνεύουν όχι μόνον να μην μπορούν να διεκδικούν, αλλά να πέσουν θύματα διεκδικήσεων. Κινδυνεύουν να κλείσουν οι πόρτες των θυμάτων τους, εφόσον η αποκάλυψη των συνεργατών τους θα τους κάνει απαγορευτική την επαναδραστηριοποίησή τους στην Ελλάδα.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πόσο "ψαχνό" έχει η σχέση Σημίτη-Goldman Sachs και θα καταλάβει το πρόβλημά τους. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πόσο "ψαχνό" έχει η σχέση OTE με τη Ντόιτσε Τέλεκομ, τη Siemens και τους δανειστές μας και θα καταλάβει το πρόβλημά τους. Οι δανειστές μας "λάδωναν" τους πολιτικούς να δημιουργούν διαρκώς νέα χρέη με τις υπερτιμολογήσεις των προμηθειών των μεγάλων ΔΕΚΟ. Η Siemens έκανε μόνη της τις υπερτιμολογημένες ελληνικές "παραγγελίες" και η ίδια μας υποδείκνυε τον τοκογλύφο από τον οποίο θα δανειζόμασταν. Οι Έλληνες αξιωματούχοι απλά παρίστατο, όταν δεν έκαναν βόλτες με τα γιότ των Χριστοφοράκων. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε το ελληνικό δημόσιο χρέος και κανένας από αυτούς δεν θέλει να ψάχνουν οι Έλληνες τα ΠΩΣ και τα ΓΙΑΤΙ αυτού του χρέους.

Επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες λεηλατήθηκε το σύμπαν. Όλα στημένα και ο καθένας έπαιρνε ό,τι προβλεπόταν. Οι δανειστές εξασφάλιζαν άπειρα χρωστούμενα, οι προμηθευτές έναν αφελή δημόσιο μεγαλοπελάτη, οι ιμπεριαλιστές τζάμπα ΔΕΚΟ και οι πολιτικοί μεγάλους λογαριασμούς στην Ελβετία. Διαφθορείς και διεφθαρμένοι πλήρως ικανοποιημένοι. Κατακτητές και δωσίλογοι σε πλήρη συνεργασία.

…Όλα αυτά, όμως, υπό μία προϋπόθεση. Την τελευταία στιγμή να πληρώσει το "κορόιδο". Αν δεν πληρώσει, δεν έκαναν τίποτε. Αν δεν πληρώσει ο ελληνικός λαός, τζάμπα έπαιζαν με τις βαλίτσες και με τους λογαριασμούς στην Ελβετία. Αν δεν πληρώσει ο λαός, τζάμπα έπαιζαν με τα δικά τους τα λεφτά. Πάλι από την αρχή θα ξεκινούσαν τα πράγματα, εφόσον θα άνοιγαν από την αρχή όλες οι υποθέσεις.

Άρα; Άρα το ζητούμενο γι' αυτούς ήταν να κατορθώσουν να βάλουν την Ελλάδα να τους πληρώσει, χωρίς να αντιδράσει. Να βάλουν τη χώρα στο ΔΝΤ. Τον διεθνή οργανισμό, ο οποίος θα δανειστεί από τους λαούς, για να ξεπληρώσει τους ιδιώτες τοκογλύφους. Τον διεθνή οργανισμό, ο οποίος θα "μεταβιβάσει" το ελληνικό χρέος από κοινούς ιδιώτες-δανειστές σε κράτη-δανειστές. Τον διεθνή οργανισμό, ο οποίος θα μετατρέψει τα "αέρινα" και χωρίς εγγυήσεις δάνεια των τοκογλύφων σε ενυπόθηκα δάνεια. Τον διεθνή οργανισμό, ο οποίος θα μετατρέψει τις επισφαλείς "επενδύσεις" των τοκογλύφων σε ελληνικά ομόλογα σε ασφαλή ενυπόθηκα δάνεια.

Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό ζήτημα, που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, ο οποίος πέφτει θύμα της προπαγάνδας των τοκογλύφων. Το ελληνικό δημόσιο χρέος στο μεγαλύτερο του μέρος δεν είναι καν χρέος. Το ελληνικό δημόσιο χρέος σε ένα ποσοστό της τάξης του 60% είναι ομόλογα. Με τα ομόλογα, δηλαδή, το ελληνικό κράτος φαινόταν ότι δανειζόταν χρήματα, αλλά το δάνειο στην πραγματικότητα δεν ήταν δικό του. Το δάνειο ήταν εξ’ αρχής πληρωμένο, εφόσον το πλήρωναν οι "επενδυτές". Άρα δεν ήταν δάνειο του ελληνικού κράτους και ό,τι αυτό συνεπάγεται στο θέμα των υποχρεώσεων. Η Ελλάδα απλά ζητούσε χρήματα με μια υπόσχεση κέρδους. Μια αφηρημένη υπόσχεση κέρδους.

Μια ενδιάμεση τράπεζα έδινε στην Ελλάδα τα χρήματα που ζητούσε και τα χρήματα αυτά —που αυτή η τράπεζα της έδινε— τα έπαιρνε κατόπιν από τους "επενδυτές". Οι "επενδυτές" αγόραζαν ομόλογα και περίμεναν κέρδη. Ήλπιζαν σε κέρδη. Δεν δάνειζαν στην Ελλάδα με τόκο. Περίμεναν αποδόσεις μεγάλων κερδών από τις ανάγκες της Ελλάδας. Άρα …ρίσκαραν. Τα ομόλογα, δηλαδή, είναι "ευκαιρίες", που έδωσε το ελληνικό κράτος σε "επενδυτές", για να κερδίσουν χρήματα, βασιζόμενοι στις δικές του δανειακές ανάγκες. Πληρώνουν οι "επενδυτές" τις προηγούμενες δανειακές του ανάγκες, για να ξεπληρωθούν από τις επόμενες. Εκεί δηλαδή "περιμένουν" τα κράτη, για να εξυπηρετήσουν τις "υποσχέσεις" τους. Για να ξαναπάρουν δάνεια τα κράτη, θα πρέπει να πληρώσουν τις προηγούμενες "υποσχέσεις" τους.

Αυτό είναι το τραπεζικό "προϊόν", που λέγεται κρατικό ομόλογο. Υπόσχεται μεγάλα κέρδη και άρα δεν μπορεί από τη φύση του να είναι ασφαλές. Υπάρχει μεγάλο ρίσκο, όταν επενδύεις σε αδύναμους "παίκτες", όπως είναι τα φτωχά κράτη. Τα κρατικά ομόλογα μοιάζουν με τις μετοχές μιας εταιρείας, οι οποίες διακινούνται στο χρηματιστήριο μεταξύ των επενδυτών και ερήμην της εταιρείας την οποία αφορούν. Μοιάζουν, γιατί αποδίδουν κέρδη ανάλογα με το ύψος της επένδυσης. Αν πάει καλά η εταιρεία, θα αποδώσει μέρισμα. Αν δεν πάει καλά, δεν θα αποδώσει. Αν πάει καλά η εταιρεία, οι μετοχές είναι χρήμα. Αν δεν πάει καλά, είναι "κομφετί". Τα κρατικά ομόλογα μάλιστα δεν έχουν καν τις ιδιότητες των συμβατικών μετοχών, γιατί ο επενδυτής δεν έχει κανένα νομικό δικαίωμα απέναντι στην εταιρεία ή το κράτος που τα εξέδωσε. Δεν έχει κάνει την παραμικρή σύμβαση μ' αυτήν και άρα δεν έχει μερίδιο από την περιουσία της. Έχει μερίδιο μόνον από τα κέρδη της, όπως τα αντιλαμβάνεται αυτός, ο οποίος του πούλησε το "προϊόν". 

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, τα ομόλογα μοιάζουν με τα αποκόμματα των γραφείων στοιχημάτων. Αυτός, ο οποίος τα έχει, διεκδικεί κέρδη, αλλά χωρίς δικαιώματα πέρα από αυτά τα κέρδη. Όταν υπάρχουν κέρδη, τα αποκόμματα είναι νόμιμα και πανίσχυρα έγγραφα. Όταν δεν υπάρχουν τέτοια, είναι άχρηστα χαρτιά. Δεν έχει κανένα δικαίωμα, όπως δεν έχει κανένα δικαίωμα ένας "αλογομούρης", ο οποίος τζογάρισε άπειρα χρήματα σε ένα άλογο, που τσακίστηκε στον ιππόδρομο. Με τα χρήματά του μπορεί το άλογο να έφαγε και να προπονήθηκε, αλλά, όταν έχασε την "κούρσα", αυτά τα χρήματα πήγαν στον "κουβά". Τα πετάει τα "αποκόμματα" των "χρημάτων" ως σκουπίδια στις κερκίδες και δεν διεκδικεί ούτε τον στάβλο ούτε το τρέιλερ που κουβαλά το άλογο. Δεν "γνωρίζει" το άλογο ποιος "έπαιξε" πάνω του. Δεν θα έπαιρνε κέρδη από τα κέρδη του και δεν έχει λόγο να καλύψει με την περιουσία του τις ζημιές του. Στον "κουβά" κατευθείαν τα αποκόμματα του τζογαδόρου.

Ας πρόσεχε. "Μάτια του παζάρια του" …όπως λέει ο λαός. Έξυπνος, αν έκανε τη σωστή επένδυση και επέλεξε τη σωστή εταιρεία και βλάκας, αν έκανε το αντίθετο. Η εταιρεία όμως δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί του. Το λέει άλλωστε και ο ίδιος ο ορισμός των ομολόγων. Δεν εγγυούνται μελλοντικά κέρδη, εξαιτίας των κερδών του παρελθόντος. Οι τοκογλύφοι έχουν τέτοια "αποκόμματα" στην αναπτυξιακή "κούρσα" του ελληνικού κράτους και κανένα άλλο δικαίωμα. Έπαιξαν και έχασαν. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν ανάγκη το ΔΝΤ. Αυτός ο οργανισμός θα "υποθηκεύσει" ολόκληρη τη χώρα, μετατρέποντας τα άχρηστα ομόλογα των τοκογλύφων σε υπερπολύτιμα ενυπόθηκα δάνεια. Αυτός θα απειλήσει την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας μας.

Όπως λοιπόν οι κοινοί τοκογλύφοι έτσι και οι διεθνείς τοκογλύφοι θα πλήρωναν τα προβλεπόμενα από την "πιάτσα" χρήματα, για να μπει ένας εισπρακτικός μηχανισμός στην Ελλάδα, που θα τους εξασφαλίσει τα χρήματά τους. Εδώ είναι το δύσκολο. Ποιος θα βάλει έναν τέτοιο μηχανισμό μέσα στη χώρα; Ποιος "ηγέτης" της θα της έδινε αυτήν την "αυτοκτονική" συμπεριφορά; Ποιος ηγέτης θα ξεπουλούσε τη χώρα, για να δώσει τα "κέρδη" στους τοκογλύφους; Ποιος ηγέτης θα λειτουργούσε εις βάρος των συμφερόντων του λαού και υπέρ των τοκογλύφων, οι οποίοι δεν εννοούν να πιστέψουν ότι …αυτός που παίζει μπορεί και να χάσει; Ποιος ηγέτης στην πραγματικότητα θα πρόδιδε την Ελλάδα; Ποιος ιδιοκτήτης "ίππου" θα μάζευε τα σκουπίδια των αποκομμάτων των στοιχημάτων των τζογαδόρων του ιππόδρομου, για να τα "αναγνωρίσει" επίσημα σαν δικά του χρέη;

Σκεπτόμενος κάποιος απλά, εύκολα μπορεί να φτάσει σε μια άκρη. Ποιος ήταν αυτός, ο οποίος πρώτος ανέφερε τον όρο "ΔΝΤ"; Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ήταν αυτός; Αυτός, ο οποίος μέχρι τότε ήταν ο μόνος που "γνώριζε" πού βρίσκονταν τα "λεφτά". Αυτός ήταν ο πρώτος και ο μόνος που ανέφερε τον όρο "ΔΝΤ". Μέχρι τότε αυτός ο όρος δεν υπήρχε καν στην καθημερινή ορολογία του ελληνικού λαού. Το ΔΝΤ —μέχρι τη διακυβέρνηση του Γιώργου— ήταν ένας οργανισμός, ο οποίος αφορούσε τα κράτη της υποσαχάριας Αφρικής, τις Μπανανίες της Λατινικής Αμερικής, κάτι "πλημμυρισμένους" Ασιάτες και κανέναν άλλο.

Ο Γιώργος λοιπόν ήταν αυτός, ο οποίος πρώτος απ' όλους ανέφερε αυτόν τον όρο. Για ποιον λόγο μπήκαμε αναγκαστικά σ' αυτόν τον μηχανισμό; Εξαιτίας της αδυναμίας δανεισμού μας. Μια αδυναμία, η οποία ήταν τεχνητή, εφόσον η κατάσταση της Ελλάδας δεν ήταν πολύ χειρότερη από αυτήν πολλών άλλων κρατών. Δεν ήταν η Ελλάδα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από χώρες, οι οποίες εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να δανείζονται. Το πρόβλημα του δανεισμού της Ελλάδας οφειλόταν στην κατάρρευση της αξίας των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Πώς όμως κατέρρευσαν τα ομόλογα αυτά; Τι σχέση έχει η Τράπεζα της Ελλάδας; Γιατί άλλαξαν εσωτερικοί κανονισμοί της λειτουργίας της την επομένη της νίκης του Γιώργου στις εκλογές; Ο Γιώργος, λοιπόν, δεν ήταν μόνον αυτός, ο οποίος "ονειρεύτηκε" πρώτος το ΔΝΤ, αλλά εξαιτίας του είδαμε το "όνειρό" του να παίρνει σάρκα και οστά.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς βγαίνει ο τίτλος του άρθρου; Δεν χρειάζονται μυστικές πληροφορίες, που να μας αποκαλύπτουν ότι η οικογένεια Παπανδρέου πήρε από τους τοκογλύφους προμήθεια 2,5 δις ευρώ. Γνώσεις χρειάζονται. Αν γνωρίζει κάποιος την "πιάτσα", μπορεί να βγάλει τις "ταρίφες". Αυτό, το οποίο λέμε, είναι ότι …θα είναι κορόιδα οι Παπανδρέου, αν δεν πάρουν αυτό το ποσό για τις προδοτικές ενέργειές τους. Τουλάχιστον αυτό το ποσό, εφόσον αυτή είναι η ελάχιστη "ταρίφα" γι' αυτά που έκαναν εις βάρος της Ελλάδας. Τόσα κέρδη αποφέρει η υπηρεσία τους απέναντι στους τοκογλύφους. Τόσα χρήματα "νομιμοποιούνται" να ζητήσουν ως οικογένεια από την Goldman Sachs, τη Ντόιτσε Μπανγκ, τον Σόρος ή τον Μπάφετ. Αυτό είναι το λογικό "τίμημα" της πιάτσας. Τους εξασφαλίζεις 247,5 δις ευρώ και σου δίνουν δώρο τα 2,5 δις. …Απλά πράγματα, τα οποία συμβαίνουν καθημερινά.

Επειδή λοιπόν δεν θεωρούμε τον Γιώργο τόσο κουτό, τη Μαργαρίτα τόσο φιλέλληνα και τον Νίκο τόσο αδιάφορο για τον πλούτο, είμαστε βέβαιοι ότι δεν έκαναν τίποτε τζάμπα. Είμαστε βέβαιοι ότι τα "πήραν". Ποια είναι η απόδειξη ότι τα "πήραν"; Η απόδειξη είναι ότι οι πράξεις τους έχουν έναν πολύ οργανωμένο χαρακτήρα, πράγμα το οποίο αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται περί σωρείας τυχαίων ατυχών επιλογών και πράξεων. Υπάρχει ολόκληρη οργάνωση, που δίνει άλλα χαρακτηριστικά στο "τυχαίο" γεγονός της εισόδου μας στους μηχανισμούς του ΔΝΤ. Η οργάνωση αποκαλύπτει ότι η πράξη τους αυτή δεν ήταν μια μεμονωμένη πράξη βλακείας.

Ας σκεφτεί κάποιος το πολύ απλό. Ένας βλάκας μπορεί να παίζει με τα "σπίρτα" μέσα σε μια αποθήκη καυσίμων, επειδή απλά είναι βλάκας. Αν, παίζοντας με αυτά τα "σπίρτα", η φωτιά πάρει —για τυχαίους λόγους— ανεξέλεγκτες διαστάσεις και καεί και ο ίδιος στην προσπάθειά του να διαφύγει, τότε το γεγονός είναι αναμφισβήτητα τυχαίο και είναι καθαρά μια πράξη βλακείας. Αν όμως κάποιος αποδείξει ότι αυτός, ο οποίος παίζει με τα "σπίρτα", φροντίζει η φωτιά να επεκταθεί και να "φουντώσει" και ταυτόχρονα έχει σχέδιο διαφυγής, το οποίο θα του επιτρέψει να επιβιώσει σε κάθε περίπτωση, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Φωτιά μπορεί να βάλει ο καθένας από βλακεία. Από βλακεία, όμως, δεν παίρνεις ένα μπιτόνι με βενζίνη, για να κατευθύνεις τη φωτιά εκεί όπου κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά και καθιστά την πυρόσβεση αδύνατη. Από βλακεία δεν εξασφαλίζεις μόνον για τον εαυτό σου τη μοναδική διέξοδο διαφυγής.

Αυτά ακριβώς αναζητούμε στην περίπτωσή μας. Το πλαίσιο της λογικής μιας εσκεμμένης "εμπρηστικής" ενέργειας από έναν εμφανώς βλάκα, ο οποίος δήθεν παίζει με τα "σπίρτα" και στο μέλλον θα επικαλεστεί το άλλοθι της βλακείας. Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Η βλακόφατσα του Γιώργου είναι ένα καλό "άλλοθι", αλλά αυτό δεν θα φτάνει. Έστω ότι από τη βλακεία του Παπανδρέου το ΔΝΤ μπήκε στην Ελλάδα και μπορεί να της βάλει "φωτιά". Μπορεί αυτή η φωτιά να σταματήσει ή μήπως ο Παπανδρέου φρόντισε να μην υπάρχει αυτή η πιθανότητα; Μπορούν οι Έλληνες να τη "σβήσουν" ή ο ίδιος ο Παπανδρέου φρόντισε να "παγιδεύσει" τη χώρα, ώστε κάποιοι να μπορούν να απειλούν τους Έλληνες με "κατάρρευση" της Ελλάδας κάθε φορά που θα επιχειρούν να σωθούν από τη φωτιά;

Πάνω σ' αυτήν τη βάση σκέψης αναζητούμε τις λύσεις στις απορίες μας. Υπό αυτό το πρίσμα ανάλυσης βλέπουμε ότι συνδέονται μεταξύ τους όλα τα "επιτεύγματα" της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου έβαλε ο ίδιος "φωτιά" στη χώρα με το ΔΝΤ και δεν βρήκε τη χώρα να "καίγεται", όπως ισχυρίζεται. Τι σημαίνει αυτό; Έφερε ο ίδιος το ΔΝΤ και δεν βρήκε μια χρεοκοπημένη χώρα, στην οποία αναγκαστικά πηγαίνει το ΔΝΤ. Εξαιτίας δηλαδή του Παπανδρέου, συνέβη το εξής πρωτοφανές φαινόμενο. Όλες οι χώρες, στις οποίες πήγε το ΔΝΤ, πρώτα χρεοκόπησαν, δηλώνοντας στάση πληρωμών και κατόπιν εμφανίστηκε το ΔΝΤ, για να τις διατηρήσει σε λειτουργία. Στην Ελλάδα το ΔΝΤ μπήκε μέσα σ' αυτήν πριν χρεοκοπήσει η χώρα. Ο "ιατροδικαστής", δηλαδή, ανέλαβε τον "άρρωστο" πριν αυτός πεθάνει.

Αυτό συνέβη γιατί σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τα χρέη είχαν καταστρέψει τις χώρες και το ΔΝΤ ως "ιατροδικαστής" πήγαινε για τον διαμελισμό του "πτώματος". Στην περίπτωση της Ελλάδας τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Το ΔΝΤ δεν ήρθε για να τεμαχίσει λεία γιατί η Ελλάδα ήταν "ζωντανή". Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε, γιατί απλά δεν είχε εκείνα τα τεράστια χρέη, που να δικαιολογούν χρεοκοπία. Η Ελλάδα είχε ομόλογα-υποσχέσεις, τα οποία έπρεπε με κάποιον τρόπο να μετατραπούν σε χρέη, προκειμένου να οδηγηθεί στη συνέχεια σε χρεοκοπία. Το ΔΝΤ ήρθε γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο στην Ελλάδα. Ήρθε για να μετατρέψει τα "κομφετί" των άχρηστων ομολόγων των τοκογλύφων σε νόμιμα χρέη και τα οποία χρέη θα μας οδηγήσουν σε βέβαιη χρεοκοπία μετά από λίγα χρόνια. Το ΔΝΤ δηλαδή ήρθε στην Ελλάδα ως "κυνηγός" για να "σκοτώσει" και όχι ως "πτωματοφάγος" για να μοιράσει "μέλη" σε δανειστές. Ήρθε για να βάλει "φωτιά" και όχι για να ψάχνει στα "αποκαΐδια", όπως κάνει συνήθως. Αυτήν τη "φωτιά" έφερε ο Παπανδρέου στην "εύφλεκτη" πατρίδα μας.

Αυτό όμως δεν έφτανε. Έπρεπε η "φωτιά" του ΔΝΤ να "κάψει" όλη την χώρα σε όλα της τα μήκη και τα πλάτη της. Γι' αυτόν τον λόγο έβαλαν τον δικό τους "πρωθυπουργό" να καταμετρήσει την ακίνητη περιουσία της χώρας, ώστε να "πείσουν" τους λαούς και τα κράτη ότι υπάρχει περιουσία, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα, για να ξεπληρώσει τους τοκογλύφους. Αν δεν "μετρούσε" ο Γιωργάκης την ελληνική περιουσία, πώς θα εξασφάλιζε το ΔΝΤ τη χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών λαών, προκειμένου να "μεταλλάξει" τα ελληνικά χρέη; Προκειμένου να δημιουργήσει συνενόχους για τη μελλοντική πίεση εις βάρος της Ελλάδας; 140 δις θέλουν να πάρουν από τους Ευρωπαίους, για να τα δώσουν στους τοκογλύφους. Η αποτίμηση της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας ήταν αυτή, που έκανε τόσο πρόθυμα και "αλληλέγγυα" τα ευρωπαϊκά κράτη. Μέχρι και η κακομοίρα η Ιρλανδία βιάστηκε να δανειστεί χρήματα, για να μας δανείσει.

Αυτή η καταμέτρηση ήταν απαραίτητη, γιατί μόνο του το ΔΝΤ ήταν αδύνατο να τα καταφέρει, εφόσον η χρηματοδοτική του δυνατότητα ήταν κάποια λίγα δεκάδες δις, τη στιγμή που η μετάλλαξη απαιτούσε πάνω από εκατό δις. Όπως είπαμε και πριν πάνω από 140 δις θα κληθούν να δώσουν οι Ευρωπαίοι και έπρεπε να βλέπουν εγγυήσεις μπροστά τους. Άρα; Άρα ο Γιωργάκης, με την είσοδο του ΔΝΤ στη χώρα, άναψε "φωτιά" σ' αυτήν, αλλά ταυτόχρονα με την καταμέτρηση της δημόσιας περιουσίας τής έδωσε "καύσιμο" για να συνεχίσει να "καίει", γιατί χωρίς "καύσιμο" δεν θα υπήρχαν πρόθυμοι δανειοδότες Eυρωπαίοι.

Χωρίς την καταγραφή της δημόσιας περιουσίας και τις ειδικές διατάξεις του μνημονίου, ποιος Ευρωπαίος θα δάνειζε σε μια χρεοκοπημένη χώρα, για να ξεχρεώσει τους "επενδυτές" της; Ποιος θα ήθελε να πάρει τον "μουντζούρη" στα χέρια του; Ο Γιωργάκης, δηλαδή, άναψε το "σπίρτο", αλλά ο ίδιος ήταν αυτός, που πήρε το "μπιτόνι" με τη "βενζίνη" και το περιέχυσε στην Ελλάδα. Σε ολόκληρη την Ελλάδα …απ' άκρη σ' άκρη …Από τα βουνά στις παραλίες και από εκεί στα νησιά …Όπου φτάνει η ΚΕΔ …Όπου φτάνει η δημόσια περιουσία.

Υπήρχε βέβαια και ένα άλλο πρόβλημα, το οποίο έπρεπε να λυθεί από αυτόν τον "εμπρηστή". Όταν οι τοκογλύφοι θα ξεπληρώνονταν με τα χρήματα των λαών και αυτοί οι λαοί —όπως ήταν φυσικό— θα διεκδικούσαν με τη σειρά τους να πάρουν τα δικά τους δανεικά, θα μπορούσαν και πάλι οι Έλληνες ν' αντιδράσουν. Τι θα έκαναν τότε τα κράτη-δανειστές; Τι μπορούν να κάνουν απέναντι σε έναν λαό, ο οποίος αγωνίζεται για την επιβίωσή του και είναι προφανές ότι δεν έχει τα χρήματα για να τους ξοφλήσει; Τι μπορούν να κάνουν απέναντι σε έναν λαό, που, όταν αγωνίζεται, έχει τη συμπάθεια των άλλων λαών, ακόμα κι όταν αυτοί είναι οι ίδιοι οι δανειστές του; Αυτό ακριβώς είναι η εθνική ασυλία, την οποία απολαμβάνουν τα κράτη.

Αυτή η ασυλία δεν είναι κάτι το περίεργο. Είναι η ανθρώπινη ασυλία, που απολαμβάνουν οι άνθρωποι όταν χρωστάνε και δεν έχουν να ξεπληρώσουν. Υπάρχει νόμος, ο οποίος να επιτρέπει σε κάποιον δανειστή να διεκδικεί το συκώτι του δανειολήπτη, επειδή το ανθρώπινο συκώτι έχει μεγάλη αξία στην αγορά των μοσχευμάτων; Όχι βέβαια. Οι διεκδικήσεις σταματάνε εκεί όπου ξεκινάνε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα κράτη. Διεκδικείς από αυτά μέχρι εκεί που ξεκινάνε τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Διεκδικείς χρήματα και τιμαλφή από τα κράτη, αλλά όχι μέρος της επικράτειάς τους. Αυτή είναι η εθνική ασυλία. Αυτή η ασυλία θα μπορούσε να προστατεύσει την Ελλάδα από τις απαιτήσεις ακόμα και των λαών και αυτή η ασυλία ήταν ανεπιθύμητη από τους τοκογλύφους. Άρα; Άρα έπρεπε να την παρακάμψουν.

Αυτή η παράκαμψη περιγράφεται στο εγκληματικό μνημόνιο, το οποίο πέρασε η κυβέρνηση του προδότη μέσα από τη Βουλή των τριακοσίων ηλιθίων. Το μνημόνιο, εξαιτίας του οποίου η Ελλάδα αποδέχεται το δεδομένο να στερηθεί των θεμελιωδών δικαιωμάτων της σ' ό,τι αφορά την ασυλία της ως χώρα. Γι' αυτόν τον λόγο τα πάντα τοποθετούνται προς ερμηνεία με βάση το αγγλικό δίκαιο. Το πιο "ανοικτό" δίκαιο στον κόσμο. Το δίκαιο της αποικιοκρατίας, όπου οι λαοί δεν προστατεύονται από κανένα δικαίωμα. Το δίκαιο του ισχυρού, όπου τα πάντα αποτιμώνται σε χρήμα και τα πάντα πωλούνται. Μόνον αυτό το δίκαιο επιτρέπει την απειλή ζωτικών εθνικών συμφερόντων για ασήμαντους λόγους …όπως είναι τα χρήματα και τα χρέη. Αυτό είναι το δίκαιο, το οποίο επέτρεψε στις ΗΠΑ να αγοράσει και όχι να κατακτήσει ένα μεγάλο μέρος της εθνικής της επικράτειας. Αγορασμένη είναι η Καλιφόρνια ή η Αλάσκα και κάποιοι προφανώς ονειρεύονται αγοραπωλησίες και στο Αιγαίο.

Αυτά τα δικαιώματα του ελληνικού λαού τα γνώριζαν οι τοκογλύφοι και γι' αυτό έπρεπε να τα παρακάμψουν. Φοβούνταν την ασυλία που απολαμβάνουν οι λαοί. Φοβούνταν ότι, αν οι Έλληνες έκαναν χρήση αυτού του δικαιώματός τους, ακόμα και οι λαοί που τους δάνεισαν δεν θα τους αγνοούσαν. Κανένας λαός δεν ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για θέματα τα οποία μπορεί να κληθεί ν' αντιμετωπίσει και ο ίδιος. Απλά πράγματα. Κανένας άνθρωπος δεν υπογράφει ν' αφαιρεθεί το συκώτι ενός άλλου ανθρώπου για χρέη, γιατί σε κάποια στιγμή μπορεί να ζητηθεί το μάτι του παιδιού του για χρέη επίσης. Αναγκαστικά θα έπρεπε αυτοί λαοί-δανειστές είτε να σταματήσουν να εκφράζουν απαιτήσεις από το ελληνικό κράτος είτε να στραφούν εναντίον των τοκογλύφων, οι οποίοι μέσω Ελλάδας πήραν τα χρήματά τους, ώστε από εκεί να τα αναζητήσουν.

Αυτός ήταν ο εφιάλτης των τοκογλύφων. Φοβούνταν μήπως γίνουν οι λαοί σύμμαχοι των Ελλήνων εναντίον των κοινών τους εχθρών. Εναντίον των απατεώνων, οι οποίοι πρώτα ξεγέλασαν τους Έλληνες με τους "Σημίτηδες" και στη συνέχεια τους ίδιους με τους "Γιωργάκηδες". Αυτό ήταν το πρόβλημα των τοκογλύφων. Το πρόβλημα που θα είχαν σε περίπτωση που ο ελληνικός λαός θα ξεσηκωνόταν και δεν θα απέδιδε τα χρήματα στους νέους δανειστές του. Για να απομακρύνουν αυτόν τον κίνδυνο, "παγίδευσαν" το ελληνικό κράτος.

Προκειμένου να μην αφήσουν τους Έλληνες να κινηθούν "πυροσβεστικά", "παγίδευσαν" το ίδιο το ελληνικό κράτος. Αν οι Έλληνες επιχειρούσαν να σβήσουν τη "φωτιά", κάποιοι θα τους απειλούσαν με τον "δυναμίτη", ο οποίος θα ανατίναζε τη χώρα. Αν οι Έλληνες αρνούνταν ν' αποδώσουν τις "υποθήκες" στους νέους δανειστές τους, θα έπρεπε οι παλιοί τοκογλύφοι να είχαν τη δυνατότητα να τους απειλούν. Να τους απειλούν πριν οι νέοι δανειστές στραφούν προς το δικό τους μέρος, για ν' απαιτήσουν τα χρήματά τους από αυτούς. Αυτόν τον ρόλο παίζει ο "Καλλικράτης" και το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση της λαθρομετανάστευσης. Είναι νομοσχέδια-"δυναμίτες", τα οποία φτιάχτηκαν από ξένους λακέδες των ξένων τοκογλύφων και φτιάχτηκαν ειδικά για να "παγιδεύσουν" τη χώρα. Για να την "ανατινάξουν", αν οι Έλληνες δεν υποταχθούν.

Πώς λειτουργεί πρακτικά αυτό; Ας σκεφτεί κάποιος και πάλι απλά. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δύσκολα μπορείς ν' αποσπάσεις από έναν λαό —όπως ο ελληνικός— περιουσία τύπου βουνών, αιγιαλών ή νησιών. Δεν σου δίνει αυτός ο λαός έναν Γράμμο ή μια Κρήτη, για να χτίσεις επιχειρήσεις οι οποίες θα λειτουργούν ως "κράτος εν κράτη". Αυτό μπορεί να γίνει μόνον σε μία περίπτωση. Μόνον αν φοβάται για πολύ χειρότερες απώλειες. Θα σου δώσει τον Γράμμο για ιδιοκτησία, μόνον όταν θα απειλείς την ίδια την Ελλάδα με διάσπαση. Θα σου τη δώσει, αν "εγγυάσαι" ότι θα κρατήσεις την ιδιοκτησία και σαν "δώρο" δεν θα αφήσεις τις αποσχιστικές τάσεις να διαλύσουν το κράτος. Όταν θα εμφανίζεσαι ο μόνος "εγγυητής" της ακεραιότητας της χώρας.

Θα σου δώσουν τις παραλίες ή τα βουνά της Κρήτης, αν ελέγχεις έναν προβοκάτορα "Κρητικάρχη" και ρυθμίζεις την "αυτονομιστική" συμπεριφορά του. Θα σου δώσουν τα χιονοδρομικά του Γράμμου, αν ελέγχεις έναν προβοκάτορα "Θρακάρχη" και ρυθμίζεις τη φιλοτουρκική συμπεριφορά του. Οι Έλληνες θα βιάζονται μάλιστα να φέρουν τους "επενδυτές", προκειμένου αυτοί να "εγγυηθούν" την ακεραιότητα της χώρας τους, εφόσον —μέσω της ιδιοκτησίας— θα αποκτήσουν δήθεν "συμπλέοντα" συμφέροντα μ' αυτούς. Υποτίθεται αυτοί οι επενδυτές, θέλοντας να προστατεύσουν τις "επενδύσεις" τους, θα υπόσχονται τη βοήθεια των κρατών από τα οποία οι ίδιοι προέρχονται.

 Μιλάμε για ολέθριες καταστάσεις, οι οποίες θα μας βυθίσουν σε έναν μεσαίωνα, τον οποίο η ελληνική κοινωνία δεν έχει βιώσει ποτέ. Θα επιστρέψουμε στην εποχή της Ενετοκρατίας. Θα δούμε "βαρόνους" και "δούκες" να ελέγχουν τεράστιες ιδιοκτησίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Εύκολα οι "κατακτητές" της χώρας θα παρουσιάζονται σαν "επενδυτές" και σωτήρες. Όλα τα όρνεα, που θα κατατρώγουν τα ιερά και τα όσια του ελληνισμού, θα εμφανίζονται σαν φανατικοί "Φιλέλληνες" …με το αζημίωτο βέβαια.

Για να λειτουργήσουν όλα αυτά, απαιτούνται αυτά τα δύο νομοσχέδια. Τα εξόχως αντισυνταγματικά και προδοτικά νομοσχέδια, τα οποία ήδη έχουν γίνει νόμοι του κράτους. Με τους κατευθυνόμενους λαθρομετανάστες έχουν τη δυνατότητα να "επιδοτούν" τις περιφερειακές ηγεσίες που τους βολεύουν. Ηγεσίες "διεθνιστών", "κοσμοπολιτών" ή μελών διαφόρων ΜΚΟ. Ηγεσίες, οι οποίες θα πλαισιώνονται από αλλοδαπούς πληρωμένους πράκτορες και προβοκάτορες, εφόσον προβλέπεται και το μέτρο της ποσόστωσης στη στελέχωση των περιφερειακών συμβουλίων. Αυτές οι ηγεσίες εύκολα θα "ρυθμίζονται" από τα ξένα κέντρα εξουσίας. Ο "Καλλικράτης" απλά θα δίνει τη δυνατότητα σ' αυτές τις ηγεσίες των πακιστανικών και άλλων ψήφων να απειλούν ανά πάσα στιγμή τη χώρα με διάσπαση. Όταν με πακιστανικές ψήφους έφεραν κάποιοι τον Γιώργο σε θέση να διεκδικήσει την πρωθυπουργία της χώρας, ευνόητο είναι ότι θα τα καταφέρουν ακόμα πιο εύκολα στις περιφερειακές εκλογές.

Εδώ, όπως αντιλαμβανόμαστε, μπαίνουν στο "κάδρο" και άλλοι συνένοχοι με επίσης νόμιμα δικαιώματα. Όπως οι Παπανδρέου θα ήταν κουτοί, αν δεν ζητούσαν τη "μίζα" για την προδοσία τους, έτσι θεωρούμε ότι θα ήταν κουτοί και κάποιοι άλλοι, αν δεν το έκαναν. Θα ήταν κουτοί ο Παπακωνσταντίνου με τον Λοβέρδο, αν δεν ζητούσαν το "κατιτίς" τους για την "τακτοποίηση" των οικονομικών του ελληνικού λαού με βάση τις εντολές του ΔΝΤ και των τοκογλύφων. Θα ήταν κουτός και ο Ραγκούσης, αν δεν ζητούσε τα ανάλογα για την "παγίδευση" του ελληνικού κράτους. Σύμφωνα με τις πιο υποτιμημένες εκτιμήσεις μας ο καθένας από αυτούς "δικαιούται" τουλάχιστον 100 εκατομμύρια ευρώ. Το δικαιούται ο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος θα μεθοδεύσει την εξόφληση των τοκογλύφων με ζεστό χρήμα και εν συνεχεία θα βγάλει στο "σφυρί" την περίφημη ΚΕΔ. Γνωστά πράγματα γι' αυτόν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο έμπειρος Παπακωνσταντίνου ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου του δημόσιου ΟΤΕ, όταν τον παρέδιδαν λεία στους Γερμανούς. Ήταν σύμβουλος του "σπάταλου" Σημίτη, όταν έκανε τα "μαγειρέματα" με την Goldman Sachs.

Ανάλογα δικαιώματα έχουν όλοι οι συνένοχοι του "εμπρησμού" της πατρίδας μας. Τα δικαιούται αυτά τα χρήματα ο Λοβέρδος, ο οποίος θα ληστέψει τους κόπους ζωής του ελληνικού λαού, για να του δώσει "χαρτζιλίκι" επιβίωσης στα "μέτρα" της Ρουμανίας. Τα δικαιούται ο Λοβέρδος, που κινδυνεύει να βρεθεί στον δρόμο απέναντι στον σουγιά κάποιου συνταξιούχου, ο οποίος έγινε ρακοσυλλέκτης εξαιτίας του. Τα δικαιούται, γιατί έχει κόστος η ασφάλεια. Τα δικαιούται και ο Ραγκούσης, ο οποίος ανέλαβε να βάλει "δυναμίτη" στα θεμέλια της εθνικής μας επικράτειας. Τα δικαιούται ο Ραγκούσης, γιατί, αν εξαιτίας του "Καλλικράτη" αρχίσουν τα διασπαστικά φαινόμενα του ελληνικού κράτους, όλο και κάποιος Έλληνας πατριώτης θα θυμηθεί τόσο τον ίδιο όσο και την οικογένειά του και θα προσπαθήσει να τους στείλει όλους μαζί στον Δημιουργό τους.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Πάντα οι δωσίλογοι έχουν αυξημένες ανάγκες ασφαλείας. Όλοι αυτοί πραγματικά δικαιούνται αυτά τα τεράστια ποσά, γιατί πραγματικά η προδοσία τους είναι μεγάλη. Θα είναι πραγματικά μεγάλοι βλάκες, αν δεν τα έχουν ήδη πάρει από αυτούς, τους οποίους εξυπηρετούν. Θα είναι ηλίθιοι, αν εξασφάλισαν 250 δις ευρώ στους τοκογλύφους με μόνο δικό τους κέρδος τη δόξα της υπουργοποίησης.

Όμως, αυτό είναι κάτι, το οποίο έχει ελάχιστες πιθανότητες να συμβαίνει. Τζάμπα προδότες δεν υπάρχουν, γιατί δεν υπάρχουν τόσο βλάκες άνθρωποι. Άρα, θεωρούμε εκ των δεδομένων ότι όλοι αυτοί με κάποιον τρόπο σε κάποιο σημείο του Πλανήτη έχουν πληρωθεί προκαταβολικά για τα έργα τους. Δεν χρειαζόμαστε καν πληροφορία για να σιγουρευτούμε. Αν δεν πληρώθηκαν θα περάσουν στην ιστορία ως πρωταθλητές βλακείας. Τζάμπα "Εφιάλτες".

Όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, όλος αυτός ο σχεδιασμός θα ήταν ικανός να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό, προκειμένου αυτός να υποταχθεί. Τι θα γινόταν όμως αν αυτός ο λαός δεν υποτασσόταν; Αν αυτός ο διάσημος για τη γενναιότητά του και πολλές φορές για την "τρέλα" του λαός ύψωνε το ανάστημά του και αντιδρούσε στους διεθνείς τοκογλύφους και στην παγκόσμια διακυβέρνηση; Αν αυτός ο λαός γινόταν για ακόμα μια φορά στην ιστορία του το "πρότυπο" της αντίδρασης για όλους τους λαούς που πέφτουν θύματα αυτής της συμμορίας; Βασική τους μέριμνα λοιπόν ήταν να στερήσουν από τον ελληνικό λαό τη διεθνή συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Έπρεπε να τον απομονώσουν, για να μπορέσουν να τον τρομοκρατήσουν εύκολα. Ευκολότερα από το να "μεθύσει" από την αγάπη, τη συμπαράσταση ή ακόμα και τον θαυμασμό των υπολοίπων λαών.

Γι' αυτόν τον λόγο δρομολόγησαν έναν ολόκληρο σχεδιασμό εντός και εκτός Ελλάδας. Εντός Ελλάδας δρομολόγησαν μια άνευ προηγουμένου "πλύση" εγκεφάλου, προκειμένου να πείσουν τους Έλληνες ότι όλοι τα "πήραμε" και άρα τώρα πρέπει όλοι να πληρώσουμε. Όλα τα "παπαγαλάκια" των ΜΜΕ αυτό το "τροπάριο" ψέλνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ενοχές σε έναν περήφανο λαό, προκειμένου να εκμεταλλευτούν εις βάρος του το δικό του φιλότιμο. Να τον βάλουν να σκεφτεί ότι, αφού έσφαλε, πρέπει να πληρώσει …όσο κι αν αυτό του κοστίσει. "Συνένοχη" στη χώρα του διεφθαρμένου Μαντέλη και η γριά, η οποία ζήτησε από τον μανάβη να της διαλέξει "χαριστικά" το καλύτερο μπρόκολο του πάγκου του.

Ανάλογος σχεδιασμός ακολουθήθηκε και από τα εκτός Ελλάδας "παπαγαλάκια" των διεθνών ΜΜΕ. Αυτό, το οποίο έκαναν εκτός Ελλάδας, ήταν να δυσφημίσουν με τρόπο πρωτοφανή την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Αυτό, το οποίο έγινε εις βάρος του ελληνικού λαού ήταν κάτι το πρωτοφανές. Κάτι, το οποίο δεν έχει συμβεί ποτέ άλλοτε εις βάρος άλλου λαού. Κι άλλα κράτη στο παρελθόν χρεοκόπησαν, αλλά οι λαοί τους έτυχαν της παγκόσμιας συμπάθειας. Ο ελληνικός λαός, ακόμα πριν χρεοκοπήσει, κατηγορήθηκε με τρόπο όχι απλά άδικο, αλλά ανήθικο. Ένας απλός λαός κατηγορήθηκε συλλήβδην για διαφθορά, τεμπελιά, σπατάλη και ό,τι είναι δυνατόν να προκαλέσει το κοινό ανθρώπινο αίσθημα. Οι Έλληνες, ως σύνολο, παρουσιάζονταν σαν τα παράσιτα, που ζούσαν εις βάρος των άλλων λαών. Μιλάμε για ακραίες καταστάσεις, που αγγίζουν τα όρια της μισαλλοδοξίας. Μιλάμε για πρωτοφανή στην ιστορία έκρηξη μισελληνισμού. Δεν είναι δυνατόν να δείχνεις το "δάκτυλο" της Αφροδίτης σε έναν ολόκληρο λαό, επειδή απλά χρωστάει χρήματα όπως και ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι λαοί του Πλανήτη.

Αυτό έγινε προκαταβολικά, γιατί αυτοί οι "άλλοι" λαοί είναι αυτοί, που μέσω ΔΝΤ θα μας δάνειζαν, για να ξεπληρώσουμε τους τοκογλύφους. Αυτοί οι λαοί θα έπρεπε εξ’ αρχής να έχουν μια σαφή και αρνητική άποψη για τους Έλληνες, πολύ πριν οι Έλληνες αρνηθούν να τους ξεπληρώσουν τα χρέη λόγω ΔΝΤ με το επιχείρημα της εθνικής επιβίωσης. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Παρουσίασαν τους Έλληνες σαν απατεώνες και την "επένδυση" στην Ελλάδα σαν ευκαιρία των λαών όχι απλά να επωφεληθούν, αλλά να "τιμωρήσουν" αυτόν τον απατεώνα. Προκαταβολικά εμφάνισαν τους Έλληνες σαν απατεώνες, για να μην έχουν τη δυνατότητα ν' αντιδράσουν την κρίσιμη γι' αυτούς ώρα, που θα λεηλατούνταν η πατρίδα τους από τους τοκογλύφους.

Εδώ καταλαβαίνει κάποιος και την "αντιδιαστολή", που υπάρχει στην εμφάνιση των φαινομένων. Την ώρα που οι Έλληνες παρουσιάζονταν σαν η πιο άπληστη και παρασιτική "συμμορία" του Πλανήτη, δεν συνέβαινε το ίδιο με τον ηγέτη" τους. Κανένας δεν θυμόταν ότι με ψέματα έκλεψε στην ουσία την εξουσία στην Ελλάδα. Κανένας δεν θυμόταν ότι ήταν υπουργός σε όλες τις κυβερνήσεις της διαφθοράς. "Παρθενογένεση" κανονική. Τον έφερε ο "πελαργός" και δεν γνώριζε τίποτε από τα εγκλήματα που συνέβαιναν στην Ελλάδα. Γι' αυτόν όλες οι "πόρτες" ήταν ανοικτές. Από την Καγκελαρία στον Λευκό Οίκο και από εκεί στον ΟΗΕ πήγαινε ο Giorgo, για να παρουσιάσει τις θέσεις του.

Ο "καλός" ο Giorgo, ο οποίος υποσχόταν σε όλους τους λαούς ότι οι Έλληνες θα ξεπληρώσουν στο ακέραιο τα χρέη τους. Ο "καλός" ο Giorgo, ο οποίος μιλούσε μεν στους ξένους, αλλά με προφανή στόχο να τον ακούνε πρωτίστως οι Έλληνες. Λογικό είναι αυτό, εφόσον οι ξένοι ήταν τα αφεντικά του. Οι ξένοι γνώριζαν τι θα έλεγε, εφόσον αυτοί τού έδιναν τα "σκονάκια". Οι ξένοι μέσω αυτού δημοσιοποιούσαν τις προθέσεις τους στους Έλληνες. Ακόμα και σήμερα αυτό γίνεται. Ο Giorgo εξακολουθεί να παρουσιάζεται σαν το "καλό" παιδί, που μπήκε επικεφαλής ενός άθλιου λαού. Ο ανύποπτος άνθρωπος, ο οποίος βρέθηκε να ηγείται μιας εθνικής "αγέλης" εγκληματιών. Ο μόνος "καλός" άνθρωπος στην Ελλάδα, που θέλει να είναι "τίμιος" απέναντι στους απατεώνες του Πλανήτη. Απέναντι στους εργοδότες του της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.

Αυτή η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι υπεύθυνη γι' αυτά που βλέπουμε σήμερα και αφορούν τον Παπανδρέου. Ποτέ ένα τόσο μεγάλο ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει ταξιδεύσει δημοσία δαπάνη τόσο πολύ όσο αυτός. Μόνον αναλώσιμα ανταλλακτικά αεροπορικών εταιρειών έχουν ταξιδέψει τόσο πολύ και τόσο αναίτια όσο αυτός. Ποτέ ένα τόσο μεγάλο ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει προβληθεί τόσο συστηματικά από τα διεθνή ΜΜΕ όσο αυτός. Μέχρι και Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τον έκαναν. Τον άχρηστο άνθρωπο. Τον άνθρωπο, ο οποίος τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι υψηλόμισθος αξιωματούχος του ελληνικού κράτους και ακόμα δεν έμαθε ελληνικά.

Μιλάει χειρότερα ελληνικά και από τον αδερφό του, ο οποίος δηλώνει μεταμφιεσμένος "Αμερικανός" που παριστάνει τον Έλληνα και βέβαια τον συγγραφέα. Το Κολέγιο Αθηνών τελείωσε ο Γιωργάκης και αναρωτιέται κάποιος ποια λίγα χρόνια της ζωής του έζησε στο εξωτερικό, ώστε να μπορεί ανερυθρίαστα να παριστάνει τον Έλληνα της Διασποράς. Αυτό είναι το φαινόμενο Παπανδρέου. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ποτέ δεν είχε να πει τίποτε απολύτως και εν τούτοις δεν άφησε μικρόφωνο στον κόσμο που να μην μιλήσει. Ένας άνθρωπος, τον οποίο κανείς ποτέ δεν θέλησε ν' ακούσει και εν τούτοις τον έχει ακούσει ολόκληρος ο Πλανήτης.

Μιλάμε για πραγματικό φαινόμενο. Ένας από γεννησιμιού του κακομοίρης άνθρωπος, που, αν δεν τον έλεγαν Παπανδρέου, δεν θεωρούμε βέβαιο ότι θα τα έβγαζε "πέρα", εξαιτίας της σημερινής οικονομικής κρίσης. Είναι βέβαιο δηλαδή ότι κάποιοι γελάνε μέχρις δακρύων, κάθε φορά που ο Γιωργάκης παίρνει θέση μπροστά στο μικρόφωνο. Είναι βέβαιο ότι κάποιοι ξεκαρδίζονται, όταν ο σχεδόν "μουγκός" Giorgo ανεβαίνει με το άπειρο θράσος του βλάκα στα πιο γνωστά podium του Πλανήτη. Κάποιοι τοκογλύφοι πρέπει να τα έκαναν πάνω τους από τα γέλια, όταν ο Giorgo φώναξε με τη στεντόρεια φωνή της γριάς Μαργαρίτας …"τοκογλύφοι αφήστε μας ήσυχοι". Συκώτι δεν πρέπει να τους είχε μείνει με τις απειλές του υπαλλήλου τους ……

Δεν πήγαν τζάμπα τα χρήματα που έδωσαν.

(1η δημοσίευση στις 30/6/2010)