Συνταξιούχος, απηυδισμένος, σε ουρά μπροστά από τράπεζα,
για τα 60 ευρώ του ΑΤΜ
Το τέλος της τρακαδόρικης
Αριστεράς
Η χώρα χρεοκόπησε. Η κοινωνία βρίσκεται σε αναταραχή. Η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί σε απευθείας μετάδοση το τέλος της τρακαδόρικης Aριστεράς, αυτού του υβρίδιου της Μεταπολίτευσης, το οποίο ελέω τύψεων των νικητών του Εμφυλίου που φέρθηκαν με αμετροέπεια και σκληρότητα στους ηττημένους, παρασιτούσε στο σώμα της κοινωνίας επί σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Από τη Μεταπολίτευση και μετά, οι ποικίλες εκδοχές της Αριστεράς, από το μαοϊκό ΕΚΚΕ μέχρι το ΚΚΕ εσωτ. και τα διάφορα γκρουπούσκουλα, τα οποία αποτελούνταν σχεδόν πάντα, από τον αρχηγό και τους groupies, έκαναν ασκήσεις επί χάρτου στις ταβέρνες και τα μπαράκια της Βαρονίας των Εξαρχείων ή της πλατείας Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη. Ατελείωτες και ατέρμονες συζητήσεις στα διάφορα αμφιθέατρα, τα οποία καταλάμβαναν χωρίς να πληρώσουν το παραμικρό αντίτιμο στα ΑΕΙ «επαναστατικώ δικαίω», οι οποίες συνεχίζοντας σε δώματα ταρατσών διακοσμημένα με αφίσες του Άρη Βελουχιώτη, του Τσε Γκεβάρα και ροκ συγκροτημάτων. Αντικείμενο όλων αυτών των συζητήσεων: η δικτατορία του προλεταριάτου, η πορεία προς το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, η οικοδόμηση του φωτεινού μέλλοντος της ανθρωπότητας, το κόμμα και το κράτος και πλήθος άλλων ωραία και χαριτωμένα, πλην ουτοπικά και αναποτελεσματικά θέματα.
Σιγά σιγά οι νέοι αυτοί μεγάλωναν. Άλλοι τελείωσαν και άλλοι όχι τις σπουδές τους. Έπρεπε όμως να αποκατασταθούν επαγγελματικά. Και τότε ήρθε το ΠΑΣΟΚ που τους τοποθέτησε σε διάφορες αργομισθίες. Επίζηλες θέσεις του δημόσιου τομέα, ο «μόσχος ο σιτευτός» του πολιτισμού της αντιπαροχής και του λουτροκαμπινέ, δόθηκαν ως «ανταμοιβή» για την «επαναστατική δράση» των φερέλπιδων αυτών νέων. Αρκετοί εξ αυτών εστάλησαν ως υπάλληλοι στα κοινοτικά όργανα, της τότε ΕΟΚ, όπου και διέπρεψαν για ένα διάστημα, στη συνέχεια όμως εκμεταλλεύτηκαν τα παραθυράκια της κοινοτικής νομοθεσίας και συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα με διάφορες αφορμές και τεράστιες συντάξεις.
Ανάμεσα σε αυτούς που σήμερα οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία είναι πολλοί μεσήλικες πια, οι οποίοι ΔΕΝ δούλεψαν ούτε μια μέρα στη ζωή τους. Διορισμένοι σε θέσεις του δημόσιου τομέα, αμέσως μετά την ορκωμοσία τους, έπαιρναν απόσπαση στα κομματικά γραφεία, όπου διέπρεψαν ως μανδαρίνοι των κομματικών μηχανισμών, αρχιερείς της ίντριγκας και της πολιτικής διαπλοκής. Ένας άλλος, καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός, ίδρυσε, αρχικά «αστικές εταιρείες μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα», στη συνέχεια τις μετέτρεψε σε ΜΚΟ, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανακάλυψαν νωρίς τα ΚΕΚ και τις πλουσιοπάροχες κοινοτικές επιδοτήσεις. Το πρώτο Ελντοράντο για όλους αυτούς ήταν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο και ακολούθησαν τα «πακέτα Ντελόρ», τα ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ.
Παράλληλα, μέσα από ένα εκτεταμένο δίκτυο μέσα στα ΑΕΙ, προωθούνταν σε καθηγητικές βαθμίδες άνθρωποι με λιγότερα από τα ελάχιστα προαπαιτούμενα, ενώ υπάρχει ένα ολόκληρο στρώμα καθηγητών χωρίς διδακτορικό, ελέω του «νόμου πλαισίου» που έφτιαξε κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους ο νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη.
Αξιοζήλευτη θέση κατέχουν και οι διάφοροι γενναίως επιδοτούμενοι καλλιτέχνες, οι οποίοι με βάση την «καινοτόμο» αντίληψη περί «λαϊκού πολιτισμού» θησαύριζαν με αμφιβόλου ποιότητας «πολιτιστικές εκδηλώσεις» που διοργάνωνε ένα εκτεταμένο δίκτυο «πολιτιστικών συλλόγων» - σφραγίδων ανά την επικράτεια.
Αυτή η Αριστερά σήμερα πεθαίνει. Πεθαίνει με ένα κρότο εκκωφαντικό και όχι με ένα λυγμό. Για την Αριστερά αυτή δε θα κλάψει κανείς, εκτός από εκείνους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επωφελήθηκαν από τον παρασιτικό τρόπο ζωής και κοινωνικής συμπεριφοράς που εισήγαγε.
Αυτή η Αριστερά σήμερα οδεύει προς τη χωματερή της ιστορίας. Οδεύει μέσα από τον ερειπιώνα της χώρας που η ίδια προκάλεσε, μαζί με όλους εκείνους, οι οποίοι είτε ήταν δέσμιοι των ιδεοληψιών τους είτε εξέφραζαν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα της κομπραδόρικης τάξης των επίδοξων μαυραγοριτών της εποχής, προκάλεσαν μια πρωτοφανή καταστροφή, επιβάλλοντας ένα τρόπο ζωής σε καιρό ειρήνης που αρμόζει σε κοινωνία η οποία επιβίωσε από κάποιον πόλεμο.
Οι τραγικές εικόνες που βλέπουμε σήμερα στους δρόμους, η τραγωδία που ζει η ελληνική κοινωνία, είναι δικό της έργο. Ένα έργο που δεν έχει να κάνει μόνο με το 5μηνο της ολέθριας διακυβέρνησής της, αλλά και με τη συνενοχή της με όλο το φαύλο πολιτικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης.
Η Αριστερά αυτή πέθανε όχι με δόξα και τιμή, αλλά με τη γενική περιφρόνηση και χλεύη. Ήρθε όμως η ώρα να σκεφτούμε για το ποια πρέπει να είναι και πως πρέπει να λειτουργεί η Αριστερά του 21ου αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου