Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Στον εφιάλτη του πολέμου με τους Κούρδους βυθίζεται η Τουρκία

F-16 της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας πραγματοποίησαν την Πέμπτη νέα σειρά επιδρομών εναντίον στόχων του PKK στα βουνά του Βόρειου Ιράκ, όπου έχει καταφύγει το επιτελείο του PKK

Στον εφιάλτη του πολέμου με τους Κούρδους 
βυθίζεται η Τουρκία

Αγκυρα, Τουρκία
Σε έναν ανοιχτό πόλεμο εναντίον των Κούρδων ανταρτών, οι οποίοι απαντούν με φονικές επιθέσεις στις αεροπορικές επιδρομές εναντίον των βάσεών τους στα μετόπισθεν, βυθίζεται η Τουρκία και αφήνει τους Αμερικανούς να μάχονται στην πρώτη γραμμή εναντίον των τζιχαντιστών.

Την Πέμπτη, ένας αστυνομικός κι ένας πολίτης σκοτώθηκαν από πυρά προερχόμενα από όχημα ενώ βρίσκονταν μπροστά από καφενείο κοντά στην πόλη Τσινάρ, στη Νοτιοανατολική Τουρκία όπου ζουν κυρίως Κούρδοι. Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης απέδωσαν την επίθεση στο Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK).

Ο τουρκικός στρατός ανακοίνωσε αργότερα πως μέλη του PKK σκότωσαν τρεις τούρκους στρατιώτες σε επίθεση που πραγματοποίησαν εναντίον τάγματος του Στρατού, την Πέμπτη, στη Νοτιοανατολική επαρχία Σιρνάκ. Πρόσθεσε πως ελικόπτερα και ειδικές δυνάμεις εστάλησαν στην περιοχή και πως η επιχείρηση βρίσκεται σε εξέλιξη.

Λίγο αργότερα, 30 μαχητικά F-16 της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας εξαπέλυσαν νέες επιδρομές εναντίον στόχων των κούρδων ανταρτών στο βόρειο Ιράκ, μετέδωσαν τα τουρκικά ενημερωτικά δίκτυα NTV και CNN-Türk.

Οι βομβαρδισμοί, που ήταν ιδιαίτερα μαζικοί, διεξήχθησαν ως αντίποινα για την επίθεση που διαπράχθηκε νωρίτερα σήμερα εναντίον μιας αυτοκινητοπομπής του στρατού στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας, όπου έχασαν την ζωή τους τρεις στρατιώτες, διευκρίνισε το NTV.Μερικές ώρες νωρίτερα, τα F-16 της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας είχαν πραγματοποιήσει νέα σειρά επιδρομών εναντίον στόχων του PKK στα βουνά του Βόρειου Ιράκ, όπου έχει καταφύγει το επιτελείο της κουρδικής οργάνωσης, καθώς και στην Τουρκία.

Αυτός ο κύκλος των αντιποίνων συνεχίζεται σχεδόν αδιάλειπτα μετά την επίθεση καμικάζι στις 20 Ιουλίου στο Σουρούτς. Η επίθεση, η οποία προκάλεσε τον θάνατο 32 νεαρών υπερασπιστών της κουρδικής υπόθεσης, αποδόθηκε στο Ισλαμικό Κράτος και προκάλεσε την οργή του PKK εναντίον της κεντρικής εξουσίας, η οποία κατηγορείται πως δεν προστατεύει τον ντόπιο πληθυσμό.

Εκτοτε, τουλάχιστον οκτώ εκπρόσωποι των τουρκικών δυνάμεων της τάξης έχουν σκοτωθεί και περίπου 10 έχουν τραυματιστεί. Η τουρκική δημόσια τηλεόραση μεταδίδει καθημερινά σε απευθείας μετάδοση τις κηδείες που τελούνται για τους «μάρτυρες» που πέφτουν θύματα του PKK.

Η Τουρκία βρίσκεται λοιπόν και πάλι βυθισμένη «στον επανερχόμενο εφιάλτη του κουρδικού προβλήματος», αναφέρει σε κύριο άρθρο της την Πέμπτη η εφημερίδα Hurriyet. Ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι είναι «αδύνατη» η συνέχιση της ειρηνευτικής διαδικασίας με το PKK και η «οπισθοχώρηση στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας», βάζοντας στην ίδια μοίρα το PKK και το Ισλαμικό Κράτος.

Η επίθεση στο Σουρούτς, όπου το Ισλαμικό Κράτος πραγματοποίησε για πρώτη φορά πλήγμα στο έδαφος της Τουρκίας, υποχρέωσε τον Ερντογάν να κάνει μια στρατηγική στροφή έναντι αυτού του κινήματος. Ενώ για καιρό φαινόταν επιεικής απέναντι στους τζιχαντιστές, μετά το Σουρούτς διέταξε πλήγματα εναντίον στόχων του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, προς μεγάλη ικανοποίηση των Αμερικανών, οι οποίοι ηγούνται του διεθνούς συνασπισμού κατά των τζιχαντιστών. Η Άγκυρα έδωσε επίσης το πράσινο φως για τη χρήση της στρατηγικής σημασίας βάσης του Ιντσιρλίκ ώστε τα αμερικανικά F-16 να έρθουν πιο κοντά στους στόχους τους στη Συρία.

Από την τουρκική πλευρά, ωστόσο, η επιχειρησιακή προτεραιότητα είναι σαφώς ο πόλεμος εναντίον των Κούρδων ανταρτών. Μέσα σε μια εβδομάδα, ο Στρατός ανέφερε δεκάδες αεροπορικά πλήγματα εναντίον στόχων του PKK, αλλά μόνο τρία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους στις 25 Ιουλίου. Επίσης οι Αρχές ανακοίνωσαν χθες πως από τις 20 Ιουλίου έχουν συλληφθεί στην Τουρκία περίπου 1.300 πρόσωπα, τα 847 από τα οποία ως ύποπτα για σχέσεις με την κουρδική εξέγερση, έναντι 137 για σχέσεις με το Ισλαμικό Κράτος

Σε πολιτικό επίπεδο, ο Τούρκος πρόεδρος και η ισλαμοσυντηρητική κυβέρνηση έχουν στόχο τον νεαρό ηγέτη του φιλοκουρδικού κόμματος HDP Σελαχατίν Ντεμιρτάς, τον οποίο κατηγορούν ότι «απειλεί την εθνική ασφάλεια» επειδή αρνείται να καταδικάσει συγκεκριμένα τις ενέργειες του PKK. «Μια ατμόσφαιρα χάους δημιουργείται εσκεμμένα με προοπτική τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών», απάντησε ο Ντεμιρτάς.

Με 13% των ψήφων και 80 βουλευτές, το κόμμα του θεωρείται ένας από τους μεγάλους νικητές των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιουνίου, στις οποίες το κυβερνών κόμμα AKP έχασε την απόλυτη πλειοψηφία για πρώτη φορά από το 2002. Σύμφωνα με την αντιπολίτευση, ο Ερντογάν θέλει πάση θυσία να εξασθενήσει το HDP πριν προκηρύξει πρόωρες εκλογές.

Δεύτερη δύναμη στο Κοινοβούλιο, το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα CHP κατήγγειλε σαφώς από την πλευρά του την πολιτική που ακολουθούσε ο Ερντογάν έναντι των τζιχαντιστών. «Το γεγονός πως δεν ελήφθη καμιά πρωτοβουλία και το καθεστώς έκλεινε τα μάτια σημαίνει πως η Τουρκία ήταν ένα στήριγμα του Ισλαμικού Κράτους», κατήγγειλε ο βουλευτής Κωνσταντινούπολης Μουράτ Οζτσελίκ.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό



Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Ο Σύριζα ως «καταστρόϊκα»


Ο Σύριζα ως «καταστρόϊκα»

Του Γιώργου Καραμπελιά
Εν τέλει, ο Γιάννης Βαρουφάκης αποκαλύπτει τον Αλέξη Τσίπρα. Δηλώνει πως, σύμφωνα με εντολή του τελευταίου, από τον περασμένο Δεκέμβριο, προετοίμαζε μυστικό σχέδιο για το πώς θα ελέγξει κρυφά τις καταθέσεις όλων των Ελλήνων έτσι ώστε να μπορεί, μέσα σε μία μέρα, να μετατρέψει το νομισματικό σύστημα της χώρας και να περάσει από το ευρώ στη δραχμή, χωρίς να το γνωρίζουν οι ίδιοι οι πολίτες της χώρας. Παρότι ο Βαρουφάκης διαθέτει πλούσια φαντασία, είναι μυθομανής και διακρίνεται για τις μπαρούφες του (εξ ου και το τόσο ταιριαστό γι’ αυτόν όνομά του, που φαίνεται πως κρατάει από κάποια μακρά οικογενειακή παράδοση), είμαι πεισμένος πως αυτό το σχέδιο ήταν πραγματικό, στο πλαίσιο βέβαια  πάντα της συριζαίικης “πραγματικότητας”!
Το ότι είναι πραγματικό και όχι αποκύημα της φαντασίας του Βαρουφάκη  καταδεικνύεται από μία πληθώρα στοιχείων. Πρώτα και κύρια, από το γεγονός ότι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δεν τολμούν να τον διαψεύσουν, ενώ συναρτάται άμεσα με την κήρυξη του δημοψηφίσματος και το κλείσιμο των τραπεζών, ως το προοίμιο για τη μετάβαση στη δραχμή. Μόνο που, την τελευταία στιγμή, ο Τσίπρας, κάτω από ποικίλες πιέσεις τις οποίες έχουμε αναλύσει σε άλλα κείμενα, έκανε πίσω. Αυτό, εξάλλου, υποδηλώνει ο τρόπος που για έξι μήνες δήθεν διαπραγματευόταν η κυβέρνηση, οδηγώντας τα πράγματα στο τελικό αδιέξοδο, στα τέλη Ιουνίου.
Επιπλέον ενδείξεις ή και αποδείξεις για την ύπαρξη αυτού του σχεδίου μας δίνει η μερική του αποκάλυψη από τον πρόεδρο των εφοριακών υπαλλήλων και νυν ανταμειφθέντα με υπουργείο, Τρύφωνα Αλεξιάδη,  ο οποίος είχε δηλώσει, σε ανύποπτο χρόνο, την Άνοιξη, πως οι εφορίες θα ήταν δυνατό να αντικαταστήσουν τις τράπεζες, δήλωση την οποία και αμέσως απέσυρε μετά τον σχετικό σάλο που προκάλεσε. Επρόκειτο άραγε για εφαρμογή του σχεδίου Βαρουφάκη, περί παράλληλου τραπεζικού συστήματος; Στην ίδια κατεύθυνση επίσης εντάσσεται το σχέδιο Λαφαζάνη για το Νομισματοκοπείο και η δήλωση της Βαλαβάνη, το βράδυ του δημοψηφίσματος, ότι θα ελέγχονται και οι τραπεζικές θυρίδες, καθώς και η εσπευσμενη απόσυρση μεγάλου χρηματικού ποσού της μητέρας της από το τραπεζικό σύστημα.
Εάν καθίσουμε εκ των υστέρων και καταγράψουμε τα γεγονότα και τις ενδείξεις των προθέσεων αυτής της συμμορίας των δραχμολάγνων της συμφοράς, δεν μπορεί να μείνει καμία αμφιβολία για το ότι το σχέδιο αυτό είχε τεθεί σε εφαρμογή·  τα ΑΦΜ όλων μας είχαν περάσει κάτω από τον έλεγχο των Τσίπρα-Βαρουφάκη και φτάσαμε στο παρά ένα για την ολοκλήρωση του σχεδίου.
Και, προφανώς, η προφανέστερη απόδειξη της συνενοχής παραμένει το βασικό στοιχείο που αναφέραμε, η έλλειψη διάψευσης από την κυβέρνηση καθώς και η παραμονή του Βαρουφάκη μέχρι σήμερα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά υποδηλώνουν πως φοβούνται ότι ο Βαρουφάκης έχει καταγεγραμμένα, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τα στοιχεία  αυτής της συνωμοσίας και γι’ αυτό άλλωστε τα κυκλοφορεί ο ίδιος, σε μια μορφή ανοικτής πρόκλησης προς τον Τσίπρα. Τώρα, εξάλλου, μπορούμε να κατανοήσουμε το νόημα της δήλωσής του, πως είχε καταγράψει όλες τις συνομιλίες στο Eurogroup της Ρίγας. Επρόκειτο για μία έμμεση απειλή προς τον πρωθυπουργό να μη θελήσει ποτέ να τον διαψεύσει διότι αυτός καταγράφει τα πάντα. Διαφορετικά, μια τέτοια δήλωση, όπως καταλαβαίνουμε, δεν είχε νόημα, στον βαθμό που ξεσήκωσε όλους τους υπουργούς Οικονομικών εναντίον του. Άρα είχε πραγματοποιηθεί για εσωτερική κατανάλωση.
Το σκανδαλώδες σε όλη αυτή την ιστορία είναι πως οι πάντες, ο Τύπος, η δικαιοσύνη, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, τα κόμματα της αντιπολίτευσης παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα δεν αφορά τον «διαταραγμένο» Βαρουφάκη, αλλά κατ’ εξοχήν τον ίδιο τον Τσίπρα.  Αυτός, όπως έχουμε τονίσει τόσες και τόσες φορές, έπαιζε από την αρχή ένα διπλό, τουλάχιστον, παιχνίδι. Από τη μία πλευρά προσπαθούσε να καθησυχάσει το «σύστημα», εγχώριο και διεθνές –επιλογή Παυλόπουλου, αγκαλιές με τη Μέρκελ, επιλογή Πανούση στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη–,  και από την άλλη προετοίμαζε την πιθανότητα μίας «ρήξης», εξ ου και η επιλογή Βαρουφάκη για το υπουργείο Οικονομικών και η προετοιμαζόμενη από τον Δεκέμβριο του ’14 συνομωσία, η επιλογή της Ζωής Κωνσταντοπούλου για την Προεδρία της Βουλής, και οι συνακόλουθες «επιτροπές αλήθειας», η τοποθέτηση Λαφαζάνη στο υπουργείο Ενέργειας, ως δίαυλο των επαφών με τους Ρώσους. Και η μόνη σταθερά και στις δύο αυτές εκδοχές παρέμενε η στήριξη στο φιλο-αμερικάνικο λόμπι (Κοτζιάς, Καμμένος, Αναγνωστοπούλου κ.λπ.).
Το οικονομικό κόστος της «καταστρόικα»
Αυτή η εξάμηνη συνομωσία είχε ένα τεράστιο κόστος.
Κόστος οικονομικό: 40 δισεκατομμύρια μείωση καταθέσεων, 20 δισεκατομμύρια πτώση της χρηματιστηριακής αξίας των Τραπεζών και έξοδος μετόχων, ήρθαν να αποτελειώσουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.  Ένα τραπεζικό σύστημα που, πέντε χρόνια πριν, ήταν το ισχυρότερο των Βαλκανίων, με 220 δισεκατομμύρια καταθέσεις και παρουσία σε όλες τις βαλκανικές χώρες, αποσυντέθηκε μάλλον οριστικά κατά τους τελευταίους έξι μήνες, έτσι ώστε να το αγοράσουν οι καραδοκούντες, Γερμανοί και Γάλλοι κυρίως, ενώ παράλληλα οι γερμανικές Τράπεζες θα υποκαταστήσουν  πλήρως τις ελληνικές στα Βαλκάνια. Έτσι, το μόνο όπλο που διέθετε η Ελλάδα για να προωθήσει μία προσέγγιση των οικονομιών των βαλκανικών χωρών που ήταν οι Τράπεζές της, ετέθη νοκ άουτ. Κάτω οι τραπεζίτες, ζήτω οι «συμμορίτες της δραχμής». Εξάλλου, όπως τονίζει ο Γιάννης Μηλιός και οι αντιεξουσιαστές antifa βορείων προαστίων, οι Έλληνες είναι οι «ιμπεριαλιστές των Βαλκανίων» και το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών από τον Βαρουφάκη αποτελεί αντιιμπεριαλιστική πράξη· V ως vendetta.
Το κόστος της εξάμηνης οικονομικής διαχείρισης, εκτός από τις Τράπεζες, ήταν τεράστιο για όλους τους παραγωγικούς τομείς (πρόβλεψη για μείωση 3% του ΑΕΠ έναντι ανόδου 2,5%, περίπου, 8-10 δισεκατομμύρια ευρώ μείωση. Πράγμα που μεταφράζεται σε πτώση των εξαγωγών, μείωση της βιομηχανικής παραγωγής και στασιμότητα ακόμα και του τουρισμού, που προβλεπόταν να έχει πάρα πολύ μεγάλη άνοδο, λόγω της κρίσης στη Β. Αφρική και την Τουρκία.  Αυξήθηκαν κατά 2 με 3 δισεκατομμύρια ευρώ οι οφειλές του κράτους προς τους ιδιώτες, ενώ κατέρρευσαν τα έσοδα του δημοσίου, τους πρώτους εφτά μήνες, κατά 2 με 3 δισεκατομμύρια. Συνέπεια όλων αυτών είναι η επιδείνωση της κατάστασης στα νοσοκομεία, όπου οι κρατικές επιχορηγήσεις μειώθηκαν δραματικά (πάνω από 80%), ενώ η ανεργία άρχισε και πάλι να ανεβαίνει μετά τη μικρή πτώση που είχε σημειώσει την προηγούμενη περίοδο. Το δε κλείσιμο των Τραπεζών και ο έλεγχος κεφαλαίων έχει ένα κόστος στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας που υπολογίζεται, σε καθημερινή βάση, από το ελάχιστο των 300 εκατομμυρίων έως 1 δισεκατομμύριο ευρώ. Και δεδομένου ότι επλήγη ανεπανόρθωτα η εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα, ακόμα και όταν –και αν–, μετά από αρκετούς μήνες. αρθούν οι έλεγχοι, για χρόνια, οι Έλληνες θα συνεχίσουν να καταθέτουν τις αποταμιεύσεις τους ή τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, μη έχοντας εμπιστοσύνη στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι χωρίς τέλος ενώ, τώρα, έρχεται ο μεγάλος λογαριασμός των προαπαιτούμενων του παλαιού μνημονίου, το κόστος του οποίου εκτινάχθηκε στα 8 με 9 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα 2 δις τα οποία ζητούσαν μέχρι τον Φεβρουάριο οι δανειστές. Το καταστροφικό κόστος της διαχείρισης Βρουφάκη-Τσίπρα, στην πραγματικότητα, βρίσκεται στα 100 δισεκατομμύρια (οι υπολογισμοί κυμαίνονται από το ελάχιστο των 60 δισεκατομμυρίων στο μέγιστο των 200 δισ).  Κατά την αμέσως επόμενη περίοδο, αυτό το κόστος θα αρχίσει να μετακυλίεται με δραματικό τρόπο και σε όσους  Έλληνες δεν είχαν πληγεί ιδιαίτερα μέχρι τώρα και αποτελούν συχνά τους χαζοχαρούμενους χειροκροτητές του κυρίου Τσίπρα – διότι όλοι όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα έχουν ήδη γευθεί τα αγαθά της αριστερής διακυβέρνησης. Οι συνέπειες της κατάρρευσης, τους επόμενους μήνες, θα επεκταθούν δραματικά στο σύνολο των Ελλήνων – με την εξαίρεση βεβαίως μερικών χιλιάδων Συριζαίων, οι οποίοι διορίστηκαν σε υπουργεία, γ. γραμματείες κ.λπ, και αποτελούν τη μόνη πραγματική κοινωνική βάση της κυβέρνησης. Διότι η καταβαράθρωση της οικονομικής δραστηριότητας και των Τραπεζών οδηγεί ήδη σε αύξηση των φόρων – έμμεσων (ΦΠΑ) και άμεσων (φορολογικές δηλώσεις, ΕΝΦΙΑ κ.λπ)–, καθώς και σε μείωση των συντάξεων και των μισθών του δημοσίου. Οι εκπαιδευτικοί, που στήριξαν τόσο σθεναρά την κυβέρνηση, θα πληγούν όχι μόνο στο εισόδημά τους αλλά, όπως ήδη ανακοινώνεται, με την αύξηση των ωρών εργασίας τους, εξαιτίας της έλλειψης εκπαιδευτικών και της αδυναμίας προσλήψεων.
Όμως, η καταστροφική παρουσία των κυβερνώντων δεν περιορίστηκε στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, όπου τα μόνα τους επιτεύγματα είναι η διόγκωση των μεταναστευτικών ρευμάτων και η ψήφιση του εθνοκτόνου νόμου για την ιθαγένεια, αλλά προκάλεσαν και μια τεράστια υποβάθμιση της γεωπολιτικής θέσης και των δυνατοτήτων της χώρας.
Το γεωπολιτικό κόστος
Κατ’ αρχάς, προφανώς, μόνο και μόνο η γεωπολιτική υποβάθμιση, εξαιτίας της επιδείνωσης της οικονομικής κρίσης, θα ήταν αρκετή. Το γεγονός των συνεπειών της στα Βαλκάνια, και όχι μόνο, εξαιτίας της κατάρρευσης των ελληνικών Τραπεζών, είναι προφανής: ο Έντι Ράμα στην Αλβανία αναθεώρησε ήδη τις αποφάσεις για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, και προβάλλει, ανενδοίαστα, σενάρια μεγάλης Αλβανίας. Η βουλγαρική κυβέρνηση στράφηκε ενάντια στην Ελλάδα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα Σκόπια επιμένουν στη μακεδονική τους εμμονή, ενώ η Τουρκία εμφανίζεται διατεθειμένη να μας βοηθήσει στην…  αποπληρωμή των δανείων μας! Η Κύπρος βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο σχέδιο Ανάν και συνεχίζει να απομακρύνεται από την Ελλάδα, με την αμέριστη συμπαράσταση του υπουργείου Εξωτερικών και της Σίας Αναγνωστοπούλου.
Το γεγονός αυτό καθεαυτό,  το ότι, δηλαδή, η Γερμανία και άλλες χώρες της ευρωζώνης έθεσαν ανοικτά ζήτημα εξώσεως της Ελλάδας από αυτή, αποτελεί ένα αρνητικό προηγούμενο τεράστιας σημασίας. Η χώρα μας αντιμετωπίζεται διακηρυγμένα ως ο παρίας της ευρωζώνης. Η σχέση μας με τη Ρωσία επλήγη από τις παλινωδίες υπουργών και πρωθυπουργού, ενώ έγινε περισσότερο υποτελής η σχέση με τις ΗΠΑ. Το εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδήγησε σε γεωπολιτική υποβάθμιση τη χώρα, η αμυντική μας ικανότητα περιορίζεται και άλλο, με τις περικοπές των αμυντικών δαπανών των νέων μνημονίων. Ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία δεν υπήρξαν τόσο περιφρονητικές δηλώσεις για την Ελλάδα από κυβερνήσεις (Ραχόι, Κάμερον, Βέλγιο, Σλοβακία, Φιλανδία κ.ά.) όσες αυτό το εξάμηνο, ιδιαίτερα τους δύο τελευταίους μήνες. Ακόμα και με τους παραδοσιακούς φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, τους Ποδέμος, οι σχέσεις έγιναν πολύ πιο ψυχρές και η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από αυτούς και από την Ιρλανδία ως ο επικίνδυνος, μπατιριμένος και αναξιόπιστος συγγενής που πρέπει να αποφεύγεται.  Αντί για ενίσχυση των συμμαχιών, είχαμε απώλεια ακόμα και των παραδοσιακών. Και το γεγονός ότι πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη συμπαραστέκονται στην Ελλάδα, ως θύμα της γερμανικής πολιτικής, και της επιθυμίας της για έξωσή μας από την ευρωζώνη, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις τεράστιες ζημιές που προκλήθηκαν. Όταν μάλιστα οι παλινωδίες της κυβέρνησης Τσίπρα και η υποχώρησή της στους εκβιασμούς των Γερμανών άφησε ξεκρέμαστους όλους εκείνους που είχαν θελήσει να μας στηρίξουν την προηγούμενη περίοδο.
Η «ρεβάνς» για τη Βάρκιζα!
Αλλά, εκτός από την οικονομία και τη γεωπολιτική θέση της χώρας, η «κυβερνώσα αριστερά» των Τσίπρα, Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη, Φλαμπουράρη και Σίας, κινδυνεύει να καταστρέψει για πολλά χρόνια και τις ίδιες τις αξίες του δημοκρατικού αντιμνημονιακού κινήματος. Κατ’ αρχάς, με την εσπευσμένη άνοδό του στην εξουσία, και τις καταστροφές που προκάλεσε, κατέστρεψε το αντιμνημονιακό κίνημα, μεταβάλλοντάς το σε υποπόδιο του 3ου μνημονίου. Έτσι, γελοιοποίησαν την έννοια του αντιμνημονιακού χώρου, και στο μόνο που μπορούν να ελπίζουν πλέον είναι πως, επειδή αυτός ο τεράστιος όγκος χρεών δεν είναι εξυπηρετήσιμος, θα υποχρεωθούν οι δανειστές να προσφέρουν μία επιμήκυνση του χρέους και μια μείωση των επιτοκίων. Παράλληλα, επειδή η αριστερή διακυβέρνηση θα έχει αποδειχθεί η  χειρότερη διακυβέρνηση στη νεότερη ιστορία της χώρας, θα προκαλέσουν μια κυριολεκτική ιδεολογική αντεπανάσταση, όπου οι αξίες του ακραίου ανταγωνισμού, του νεο-φιλελευθερισμού, της ελαστικοποίησης της εργασίας, των γενικευμένων ιδιωτικοποιήσεων, της άρνησης κάθε κοινωνικής αλληλεγγύης,  θα μεταβληθούν σε κυρίαρχες για πολλά χρόνια. Ό,τι συνέβη στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού μετά την κατάρρευσή του, θα κατορθώσουν να το επιτύχουν οι μεταμοντέρνοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, παίρνοντας αυτοί τη «ρεβάνς» της Βάρκιζας. Οι αξίες της δεξιάς, που τόσο εξορκίζουν, θα καταστούν κυρίαρχες, μετά τη σύντομη διακυβέρνηση της ασυδοσίας τους.
Αν αυτές οι καταστροφές προκαλούνταν από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες. Και, πιθανώς, οι υπουργοί θα είχαν διαφύγει με ελικόπτερα. Και όμως, για την ώρα, οι Έλληνες δείχνουν μια απίστευτη ανοχή και μάλιστα εξακολουθούν σε όλες τις δημοσκοπήσεις να υποστηρίζουν τον Τσίπρα ως τη μόνη εναλλακτική λύση. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με δύο παράγοντες. Πρώτον, τη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος – τόσο των μνημονιακών κομμάτων, όσο και της Χ.Α., που έχει κυριολεκτικώς λουφάξει· δεύτερον, με το ότι οι Έλληνες τρομοκρατήθηκαν τόσο πολύ από την προοπτική μιας ολοκληρωτικής πτώχευσης, ώστε στηρίζουν τον πρωθυπουργό, όποιος κι αν είναι αυτός, για να αποφύγουν τα χειρότερα.
Όμως, αποφασιστικό ρόλο διαδραματίζει και η συντριπτική ηγεμονία της αριστεράς στον χώρο της διανόησης, των ΜΜΕ, των πανεπιστημίων, του συνδικαλισμού, του καλλιτεχνικού κόσμου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε δε και τον φόβο των ιδιοκτητών των ΜΜΕ, από τις απειλές για αφαίρεση των αδειών, για υποχρέωση να καταβάλουν τα θαλασσοδάνεια, τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές που οφείλουν. Γι’ αυτό και όλο το σύστημα προσπαθεί να μεταβάλει τον Βαρουφάκη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Λαφαζάνη στους αποδιοπομπαίους τράγους της κατάρρευσης και να προφυλάξουν τον Τσίπρα, ώστε «να ολοκληρώσει τη δουλειά» και να στραφεί οριστικά ενάντια στους παλαιούς δραχμικούς του συμμάχους.
Εξάλλου, είναι πολύ αστεία, και ταυτόχρονα κυριολεκτικώς άσεμνη, η μόνιμη αναφορά δημοσιογράφων, διανοουμένων και δημοσιολογούντων στην Αριστερά και το «ήθος» της, αδιαφορώντας παντελώς για τις συνέπειες της διακυβέρνησής της στην οικονομία και στους ανθρώπους της χώρας. Χαρακτηριστική είναι η συζήτηση που διεξάγεται ανάμεσα στους οπαδούς της εμμονής στο όχι και τους υποστηρικτές της γραμμής του πρωθυπουργού.  Οι μεν πρώτοι επιμένουν πως η κυβέρνηση πρόδωσε το όχι του λαού στο δημοψήφισμα, οι δε κυβερνητικοί ισχυρίζονται ότι αποτελούν τη μόνη δυνατότητα διατήρησης της Αριστεράς στην εξουσία, και ότι, μόνο και μόνο γι’ αυτό, θα πρέπει να στηριχθούν παρά τις «κωλοτούμπες» τους. Η συζήτηση δηλαδή, μεταξύ των διαφορετικών πτερύγων της αριστεράς, δεν διεξάγεται με αναφορά στην πραγματική κοινωνία και τους πραγματικούς ανθρώπους, αλλά με το πόσο «συνεπείς αριστεροί» είναι οι μεν και οι δε. Μια αριστερά, η οποία έχει αποκοπεί από την πραγματική κοινωνία εδώ και δεκαετίες, από τότε δηλαδή που κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, και η οποία, στις συνθήκες της κρίσης του συστήματος, βρέθηκε στην εξουσία, καταδεικνύει με αυτή τη σουρεαλιστική συζήτηση τον βαθύτατα  παρασιτικό  και  αναχρονιστικό χαρακτήρα της. Δεν έχει καμία σημασία εάν κατεστράφη η οικονομία της χώρας, εάν περισσότεροι νέοι θα μείνουν άνεργοι και θα μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, εάν υποστούμε δεινές συρρικνώσεις στα εθνικά θέματα, από την Κύπρο έως τα Σκόπια, όχι! Το μόνο ζήτημα που τους ενδιαφέρει είναι η αντιστοιχία της πραγματικότητας με τα «ιδανικά της αριστεράς» και όχι, αντίθετα, η σχέση της αριστεράς με την πραγματικότητα.
Πρόκειται για ένα τεράστιο ιδεολογικό και πολιτικό παράδοξο: επειδή η ηττημένη Αριστερά του Εμφυλίου δεν ανήλθε ποτέ «αυτοπροσώπως» στην εξουσία –μόνο, εμμέσως, μέσω του Ανδρέα–, η ιδεολογία της δεν είχε ηττηθεί ολοκληρωτικά στο εσωτερικό της χώρας, είχε ηττηθεί απλώς στρατιωτικά, και μάλιστα εξαιτίας της επέμβασης των ξένων. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, και στις συνθήκες κατάρρευσης του πολιτικού κόσμου, εξ αιτίας των μνημονίων, της δόθηκε η ευκαιρία να πάρει τη «ρεβάνς» τόσο μεταχρονολογημένα, και εκτός τόπου και χρόνου, ώστε η άνοδός της πήρε τη μορφή μεταμοντέρνας  καρικατούρας, όπου συμφύρονται πολλαπλές φιγούρες της διαδρομής της Αριστεράς. Ο Μανόλης Γλέζος εκπροσωπεί τη γενιά της Αντίστασης και του εμφυλίου, ο Λαφαζάνης τους κνίτες της δικτατορίας, ο Φλαμπουράρης και ο Στέλιος Παπάς το ΚΚΕ εσωτ., ο Βαρουφάκης, ο Λαπαβίτσας και ο Τσακαλώτος, τους «ριζοσπάστες» πανεπιστημιακούς του αγγλοσαξονικού χώρου, παντελώς άσχετους με την πραγματικότητα, και ο «Αλέξης», ο «Γαβριήλ», η «Ζωή», τη χαβιαροαριστερά της σύμφυσης Κολωνακίου –Εξαρχείων. Γι’ αυτό και μοιάζουν τόσο παράταιρα και ψεύτικα τα βαριά «ταξικά» και εμφυλιοπολεμικά συνθήματα που χρησιμοποιούν, προπαντός όταν ακούγονται από το στόμα της… Ζωής Κωνσταντοπούλου. Όμως το μεταμοντέρνο kitsch της Αριστεράς δεν μοιάζει πλέον να ενοχλεί κανέναν και θα πρέπει να ανέλθει ως «καταστρόικα» στην εξουσία  για να νομιμοποιήσει και ιδεολογικά,  εξήντα πέντε χρόνια μετά, τους… στρατιωτικούς νικητές του εμφυλίου!
Καιρός να φεύγουν
Δηλαδή, η άνοδός τους στην εξουσία, απεδείχθη καταστροφική και στα τρία επίπεδα. Σε εκείνο της πραγματικής οικονομίας και κοινωνίας, σε εκείνο της γεωπολιτικής ισχύος και θέσης της χώρας και, τέλος, στο ίδιο το ιδεολογικό πεδίο, όπου κινδυνεύει το πρώτη φορά αριστερά να γίνει, ποτέ άλλοτε αριστερά και πάντα δεξιά.
Και για να λάβουν τέλος οι αρνητικές συνέπειες της ανόδου τους στην εξουσία, ένα και μόνο δρόμο θα είχαν.Να την εγκαταλείψουν πάραυτα και να αφήσουν την εξουσία σε κάποια κυβέρνηση «τεχνοκρατών» ή «ειδικού σκοπού» για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Διότι, η επιμονή τους να παραμείνουν μόνο αρνητικές συνέπειες θα έχει για τη χώρα. Ήδη, με το δημοψήφισμα οδήγησαν στο κλείσιμο των Τραπεζών και υποχρεώθηκαν να υπογράψουν την πιο ταπεινωτική συμφωνία για νέο μνημόνιο. Εάν επιμείνουν να διατηρήσουν την εξουσία, είτε μέσα από νέες εκλογές είτε  με την παραμονή τους ως κυβέρνηση μειοψηφίας –επειδή προφανώς δεν θέλουν με τίποτα να εγκαταλείψουν τις καρέκλες τους–, κινδυνεύουν είτε να οδηγήσουν τη χώρα στην ολοκληρωτική κατάρρευση, επαναφέροντας τα σενάρια του grexit, είτε να χρεωθούν αυτοί, και μαζί τους οι «αγανακτισμένοι», τις δραματικές συνέπειες του μνημονίου που θα υπογράψουν.
Και επειδή οι ίδιοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να κάνουν τις μόνες κινήσεις που επιβάλλουν οι περιστάσεις, για να θεραπεύσουν κατά το δυνατόν τις πληγές που προκάλεσαν, ως εξουσιομανείς και σπιθαμιαίοι, δεν είναι άραγε καιρός όλοι εκείνοι οι διανοούμενοι, οι «πατριώτες της αριστεράς», οι «αναλυτές», οι «φιλόσοφοι», όλοι εκείνοι που συνεχίζουν ασύγγνωστα να τους υποστηρίζουν κα να λιβανίζουν τον «Αλέξη», να αναλογιστούν τις ευθύνες τους; Προτιμούν να επιμένουν στις φαντασιώσεις τους, να αρνούνται την αναγνώριση των σφαλμάτων τους, και όχι, όπως αρμόζει σε όσους θέτουν το συμφέρον της πατρίδας πάνω απ’ όλα, να ανακρούσουν πρύμναν έστω την ύστατη στιγμή, και να καταδείξουν στον ατάλαντο νεαρό πως είναι καιρός να εγκαταλείψει το προσκήνιο, διότι η παραμονή του θα επιφέρει ακόμα περισσότερες συμφορές;
Αν θέλουν και μπορούν να ξεφύγουν από τη μεταπολιτευτική παρακμή, που τους έφθειρε, μία πράξη έχουν να κάνουν. Να αναγνωρίσουν, με μια βαθύτατη αυτοκριτική, πως πήραν λάθος τη ζωή τους. Άλλοι από αυτούς, οι περισσότεροι, στο παρελθόν, υποστήριξαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, άλλοι περιπλανήθηκαν στα αδιέξοδα μονοπάτια του ΚΚΕ ή του αριστερισμού, σχεδόν όλοι εφθάρησαν μέσα από θέσεις, καριέρες, ευρωπαϊκά προγράμματα και κοινωνικές αταβιστικές συμπεριφορές. Μπορούν, σήμερα τουλάχιστον, να σιωπήσουν; Να παύσουν να συνεργούν στην καταστροφή της χώρας τους; Αύριο θα είναι πολύ αργά. Διότι θα έχουν συμβάλει, με τη συμμετοχή και τη συναίνεσή τους, στην καταστροφή της χώρας τους και στο χαντάκωμα των ιδεωδών τα οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Αν δεν φύγουν σήμερα, θα φύγουν αύριο με πολύ μεγαλύτερο κόστος. Δεν υπάρχει η δυνατότητα, όπως νομίζουν πολλοί από τους υποστηρικτές τους, να μείνουν επί μακρόν στην εξουσία. Τα κάψανε τα καράβια τους. Με το ρεσάλτο της 25ης Ιανουαρίου, με τους Βαρουφάκηδες και τους Καμμένους, με την Κωνσταντοπούλου, τη Χριστοδουλοπούλου, με την Αναγνωστοπούλου και τον Χαϊκάλη. Δεν υπάρχει δυνατότητα να ξαναπαιχτεί το παιχνίδι ενός ανανεωμένου ΠΑΣΟΚ.  Δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος ούτε το χρήμα, ούτε η γεωπολιτική συγκυρία. Το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Ας φροντίσουν να μειώσουν τη ζημιά για τη χώρα και για τους ίδιους.
Υ. Γ. Και για να μη μένουμε μόνο στο δράμα, ας δούμε και την κωμική πλευρά του θέματος. Εμείς οι παλαιότεροι έχουμε παρακολουθήσει στις οθόνες μια σειρά έργων του Μάριο Μονιτσέλι με κεντρικό ήρωα τον Μπρανκαλεόνε, που τον έπαιζε υπέροχα ο Βιττόριο Γκάσμαν. Ο Μπρανκαλεόνε, ένας ιππότης της ελεεινής μορφής, την εποχή των Σταυροφοριών, συγκροτεί μια στρατιά από κουτσούς, τυφλούς, ζητιάνους κ.λπ. και αναλαμβάνει να τους οδηγήσει στους Αγίους Τόπους. Επιβιβάζονται σε ένα καΐκι και, όταν αποβιβάζονται, ανακαλύπτουν πως το μόνο που είχαν επιτύχει ήταν να αποβιβαστούν μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω από το μέρος στο οποίο είχαν επιβιβαστεί! Το όνειρο των Αγίων Τόπων έμεινε άπιαστο όνειρο…


Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Δημοκρατία του χαβαλέ


Δημοκρατία του χαβαλέ 
στη xώρα του Σπαλιάρα
Ζαχαρίας Λουδάρος

Αρέσει, δεν αρέσει η Μεταπολίτευση χτίστηκε πάνω σε μια «εσχάτη προδοσία». Μόνο που εκείνο το «Δεν Ξεχνώ», τελικά ξεχάστηκε πολύ γρήγορα καθώς το επίπεδο της ποιότητας ζωής για την πλειοψηφία της κοινωνίας αυξανόταν διαρκώς με υλικούς όρους και η βασική δομή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή η απρόσκοπτη εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία, εξασφάλιζε κοινωνικό consensus και πολιτειακή σταθερότητα.

Για να λέμε την αλήθεια, αυτές οι τέσσερις δεκαετίες έμοιαζαν με τον «επί της γης παράδεισο», συγκρίνοντάς τες με όλα όσα είχαν προηγηθεί στις δεκαετίες των διχασμών, των πολέμων, των πραξικοπημάτων και των εθνικών καταστροφών. Το περιβόλι τ’ ουρανού είχε κατέβει ξαφνικά στη γη, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ασφαλώς σε αυτή τη ζωή, τίποτα δεν είναι τζάμπα. Αλλά αυτή η μικρή ενοχλητική λεπτομέρεια αποσιωπήθηκε έντεχνα από την πολιτική τάξη, η οποία επί της ουσίας δεν είχε να κάνει και πολλά πράγματα για να διατηρεί την «πρόοδο» και τον «κοινωνικό ευδαιμονισμό», κατ’ επέκταση δε και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή της. Τα βασικά μεταπολιτευτικά προαπαιτούμενα για την πολιτική τάξη, ήταν δύο: Να εξαγοράζει την ειρήνη με αστρονομικά ποσά για αμυντικούς εξοπλισμούς και να διανέμει τα «μεγάλα έργα» με τρόπο που θα έχει «happy» όσο το δυνατόν περισσότερους από τους εγχώριους και ξένους «νταβατζήδες», κατά τη γνωστή καραμανλική ρήση.

Ναι, το «μαγαζί» ήταν και είναι «γωνιακό». Αυτό σήμαινε εξ αρχής πως δεν θα έμενε «απροστάτευτο». Απλώς στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, η δημοκρατική χρυσόσκονη, η οποία είχε κυρίως τη μορφή διανομής προνομίων μέσω του πελατειακού κράτους, κατάφερε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την επιβεβλημένη «προστασία» όπως αυτή διαμορφωνόταν στις τέσσερις αυτές δεκαετίες και σε συνάρτηση με την «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας.

Έτσι, από τη μια τα λύτρα της «προστασίας» έναντι «συμμάχων» και «εταίρων» και από την άλλη οι αθρόες προσλήψεις, τα επιδόματα, οι συντάξεις στα 40, η επιβράβευση της αυθαιρεσίας και η ασύδοτη φοροδιαφυγή, προσδιόρισαν το «κοινωνικό συμβόλαιο» της Μεταπολίτευσης, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τον ξέφρενο δανεισμό. Χαβαλές και λήθη. Αν κάτι σκίστηκε λοιπόν είναι ακριβώς αυτό το «κοινωνικό συμβόλαιο», οι όροι του οποίου δεν μπορούν να ικανοποιηθούν πλέον, καθότι δεν υπάρχουν περιθώρια για δανεικά.

Το «μαγαζί» όμως, την «προστασία» θα την πληρώσει. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο, τουλάχιστον στο βαθμό που δεν παίρνει το ρίσκο να τιναχθεί στον αέρα, όπως παραστατικά δείχνουν και όλες οι ταινίες με θέμα τους «Νονούς». Ωστόσο, με την αναγκαία δημοκρατική χρυσόσκονη για μια Νέα Μεταπολίτευση δεν έχει βρεθεί εναλλακτική. Το πελατειακό κράτος αδυνατεί να οργανώσει τον χαβαλέ και την λήθη των επόμενων δεκαετιών. Η αμηχανία είναι έκδηλη και δεδομένη σε όλο το πολιτικό φάσμα, καθώς χωρίς «κοινωνικό συμβόλαιο», δεν υπάρχει ούτε κοινωνικό consensus, ούτε πολιτειακή σταθερότητα. Όπερ σημαίνει πως μόνο με «προστασία» και την επίκληση του φόβου, το «μαγαζί» δεν μένει ανοιχτό για πολύ. Κι αυτό δεν θα αργήσει καθόλου να φανεί…

Το φθινόπωρο θα είναι πολύ πιο θερμό από όσο θέλουν να πιστεύουν ή να υποπτεύονται ορισμένοι, για τους οποίους μάλιστα έχει αποδειχθεί πως οι επιτυχείς προβλέψεις δεν είναι και το δυνατό τους σημείο.

ΥΓ: Υπάρχει τουλάχιστον ο Γιάννης Σπαλιάρας προκειμένου να εκτονωθεί πάνω του η επιθετικότητα που έχει αρχίσει να συσσωρεύεται. Και μπορεί το γεγονός πως το διαδίκτυο κατακλύζεται από αναρίθμητα σχόλια για τον Σπαλιάρα και τις 4000 γυναίκες που υποστηρίζει ότι πέρασαν από το κρεβάτι του, να εξαγοράζει κάποιο χρόνο ανοχής μεσούντος του θέρους, αλλά πόσο να κρατήσει αυτός ο χαβαλές; Στην πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ, όλα θα είναι αλλιώς…





Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Το δημόσιο χρέος και η πτώση του φιλελευθερισμού


Το δημόσιο χρέος και η πτώση του φιλελευθερισμού

Γεώργιος Α. Σιβρίδης
(Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο των Αθηνών, φιλοσοφία στο Παντεπιστήμιο Paris I Sorbonne και κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Paris V Réné Descartes).


Ο Π. Κονδύλης είχε πει ότι όπως αν ο 20ος αι. σήμανε το τέλος του κομμουνισμού, ο 21ος θα σημάνει το τέλος του φιλελευθερισμού. Αυτό διαφαίνεται με το εμπόριο χρέους που οδηγεί στην όλο και μεγαλύτερη επαύξησή του.

Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός, όπως αυτός πρακτικά ασκείται από τους τυχοδιώκτες των χρηματιστηριακών αγορών και από ηθικολόγους κουτοπόνηρους γραφειοκράτες, έχει ορισμένο χρόνο ζωής. Όπως και ο κομμουνισμός, θα φθάσει να εκφράζει τα αντίθετα από αυτά που θεωρητικά ευαγγελίζεται και θα τελειώσει μέσα από την αντίφασή του αυτή.

Οι φόροι για να εξυπηρετηθούν τα χρέη και η υποδούλωση των λαών σε αυτά θα οδηγήσουν στην πλήρη αυτο-γελοιοποίησή του. Και όλα αυτά, γιατί όπως και ο κομμουνισμός, αφενός δεν κατενόησε την φύση και την λειτουργία του χρήματος, αφετέρου δεν αντιλήφθηκε ότι υπάρχουν άλλες διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής πολύ πιο θεμελιώδεις από την κατανάλωση και τα ναρκισσιστικά δικαιώματα, και οι οποίες ορίζουν αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό.

Αντίθετα, ο «νοθευμένος», όπως τον αποκαλεί ο Κονδύλης, φιλελευθερισμός του 19ου αι. ήταν ο πραγματικός φιλελευθερισμός, επειδή ακριβώς δεν πρότεινε κάποιον παράδεισο επί της γης. Ήταν νομιναλιστικός και συμπληρωματικός στις υφιστάμενες κοινωνικές δομές.

*
Ας πάρουμε την περίπτωση του δημοσίου χρέους. Σύμφωνα με την φιλελεύθερη μυθολογία, είναι αποκλειστικά το κράτος που το δημιουργεί, όμως είναι το τραπεζοπιστωτικό σύστημα εκείνο που πρέπει να δανείσει αν θέλει το ίδιο να υφίσταται, καθώς υπάρχει επειδή δανείζει. Γιατί το δημόσιο χρέος αυξάνεται παράλληλα με την αύξηση της φορολόγησης, ενώ ταυτόχρονα η πίστωση γνωρίζει επέκταση πέραν των φυσικών επιτοκίων;

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή η ίδια η φύση του χάρτινου χρήματος, βασίζεται στην δυνατότητα επεκτάσης της πίστωσης. Αυτό σημαίνει ότι η εγγύηση για την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί είναι δάνεια που συνάπτουν οι εμπορικές τράπεζες ή χρηματιστηριακά παράγωγα ως ασφάλιστρα ή οι φόροι που θα εισπραχθούν στο μέλλον. Και αυτό δεν είναι καινούργια ιστορία. Τα κρατικά ομόλογα ξεκινούν από τις πόλεις της αναγεννησιακής Ιταλίας, ενώ η Τράπεζα της Αγγλίας και οι φούσκες των Νοτίων Θαλασσών και του Μισσισσιππή είναι ιστορίες των αρχών του 18ου αι. Η διαφορά του κράτους τότε από το σημερινό είναι ότι ο δανεισμός εξυπηρετούσε στον πόλεμο που θα έφερνε καινούργιες εκτάσεις προς εκμετάλλευση, ενώ σήμερα, στις «δημόσιες επενδύσεις» και την δημιουργία «ανάπτυξης». Δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικά, το κράτος δανείζεται για να κάνει κάποιες δουλειές και στέλνει τον λογαριασμό στους υπηκόους. Ο επιχειρηματίας που θα αναλάβει την δουλειά μπορεί να αυξήσει τις απολαβές του, αφού ξέρει ότι το κράτος έχει δυνατότητα να δανεισθεί επειδή ακριβώς βάζει ως εγγύηση τους φόρους που μπορεί να εισπράξει. Αυτός είναι λίγο πολύ ο μύθος της οικονομικής ανάπτυξης, που φθείρει την πολιτεία στη καρδιά της, δηλαδή τους θεσμούς της, καλλιεργώντας την διαφθορά.

*
Όμως, την στιγμή που ο μέσος φιλελεύθερος εγείροντας θέμα κάποιας ομιχλώδους «ατομικής ευθύνης» (sic) του ψηφοφόρου που ψήφισε τον πολιτικό που δανείσθηκε και όχι προσωπικής ευθύνης του εκάστοτε τραπεζίτη ή χρηματιστή, ζητεί ουσιαστικά την συσσώρευση του χρέους εις βάρος της πραγματικής αγοράς. Ο ίδιος μπορεί να αρνείται ότι το επιζητεί αυτό, όπως ένας κομμουνιστής μπορεί να αρνηθή ότι σκοπός του είναι η δημιουργία ενός απάνθρωπου κράτους. Αν αφήσουμε την ηθική και το δίκαιο κατά μέρος, με την οποία ούτως ή άλλως ο φιλελεύθερός μας ως ατομικιστής δεν τα πάει και πολύ καλά, και ας πιάσουμε το κατεξοχήν οικονομικό κομμάτι, θα δούμε γιατί δεν γνωρίζει οικονομικά—το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, το οποίο δεν είναι μια ιδεολογία όπως με μαρξιστικό τρόπο νομίζει ο φιλελεύθερός μας. Έτσι οι απόψεις του είναι περισσότερο εμπόδιο παρά προάσπισή του.

Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα ή η αγορά είναι ένα προϊόν συσχετισμών (associations) όπως και η κοινωνία. Ο κλασικός libre-échangiste [ελευθεραγοριστής] Frédéric Bastiat γράφει στα Οικονομικά Σοφίσματα: «Mais, l’homme étant sociable, les services s’échangent les uns contre les autres, proposition que vous pouvez, si cela vous convient, construire à rebours» [Αλλά καθώς ο άνθρωπος είναι κοινωνικός, οι υπηρεσίες καταλλάσσονται οι μεν έναντι των δε, πρόταση που μπορείτε, αν σάς βολεύει, να κατασκευάσετε από την ανάποδη.] Όποιος αντίθετα μιλεί για «τις» αγορές, λες και είναι ατομικές οντότητες με δική τους βούληση δεν μπορεί παρά να κρύψει το σοσιαλιστικό του παρελθόν, οπόταν δηλαδή μίλαγε για την βούληση «της» κοινωνίας. Οι συσχετισμοί έχουν νόμους, νόμους της πράξης. Τέτοια είναι η έννοια της «αξίας». Η αξία κάθε πράγματος είναι σχετική προς το μέγεθος της επιθυμίας που έχει κάποιος για να το αποκτήσει, και με την οποία το πράγμα αυτό γίνεται αντικείμενο πόθου. Αυτό κάνει η coquette με το παιχνίδι της: αυξάνει την ερωτική της αξία μέσα από το παιχνίδι της. Μπορείς επίσης να πωλήσεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες, όπως κάνουν συνήθως οι χρηματιστές, αλλά κάποια στιγμή θα αποκαλυφθή ότι τα φύκια είναι πράγματι φύκια και όχι μεταξωτές κορδέλες.

Η συσσώρευση χρέους λοιπόν είναι παράλογη, επειδή καθιστώντας το χρέος unsustainable (Σημ. ΔΕΕ: μη-βιώσιμο) το κάνει λιγότερο επιθυμητό για να το αγοράσει κανείς. Δηλαδή εκμηδενίζει την αξία του ή σε οικονομικούς όρους, την «οριακή ωφελιμότητά» του. Και αυτή είναι η σημασία της ανόδου του δανεισμού ενός υπερχρεωμένου κράτους. Αν το αγοράσεις δεν θα πάρεις πίσω τα χρήματά σου, με απλά λόγια. Άλλωστε η έννοια του τόκου, ή του ενοικίου εμπεριέχει τον κίνδυνο αυτόν. Κοινώς είναι η λογική της αγοράς. Για αυτό και η χρεοκοπία είναι μέσα στο παιχνίδι του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, αντίθετα προς την λογική του γραφειοκράτη και του ηθικολόγου ο οποίος αντίθετα προτιμά να μεταφέρει το πρόβλημα στους πολίτες και στην πραγματική οικονομία προκαλώντας την ερήμωση που θα προκαλούσε μία βαρβαρική επιδρομή.

*
Για να κλείσω, το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, δηλαδή η αγορά, θα επιβιώσει επειδή είναι ένα σύστημα που αναγεννάται μέσα από τις αστοχίες του. Εκείνοι που δεν θα επιβιώσουν είναι οι θεωρητικοί του, που προσπαθούν να το δουν σε σχέση με μια μεσσιανική αντίληψη, είτε αυτοί λέγονται μαρξιστές και στέκονται έναντί του, είτε φιλελεύθεροι και νομίζουν ότι το υπερασπίζονται.

Συγκεκριμένα ο φιλελευθερισμός, ενώ γεννάται μέσα από τον republicanism* του 18ου αι. που εξήρε την ελεύθερη αγορά ως τρόπο ανεξαρτησίας και προστασίας της πολιτείας από την αγορά και ως liberalism κατά τον 19ο αι., δεν ήταν άλλο από την υιοθέτηση των αρχών της πολιτείας και της ελεύθερης αγοράς από τους συντηρητικούς. Και κάποια στιγμή διεστρεβλώθη, θέτοντας την αγορά στην υπηρεσία του κράτους.

Έτσι ενώ ο Λόρδος Acton ήταν εναντίον των ταχυδακτυλουργιών του τραπεζικού συστήματος, ο «νέος φιλελεύθερος» Keynes έκανε την εκτεταμένη πίστωση κεντρικό κομμάτι της θεωρίας του, συγγενεύοντας μάλιστα με τα οικονομικά του φασισμού (δημιουργία εθνικής οικονομίας μέσω κρατικών επιδοτήσεων). Κατά το τέλος του 20ου αι. και μετά την πτώση του κομμουνισμού, ο φιλελευθερισμός με τον σοσιαλισμό ήρθαν πιο κοντά κάνοντας ως κοινό σκοπό τους την παρασιτική υπερκατανάλωση η οποία θα μπορούσε να υποστηριχθή από την πιστωτική επέκταση.

Το κατεξοχήν παράδειγμα είναι το νόμισμα του ευρώ, που ήταν ακριβώς ένα σχέδιο με τέτοιαν σκόπευση. Αυτή η κοινή κατάληξη φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού έχει την πηγή της στον ωφελιμισμό του 19ου αι. όπου η republican έννοια του «κοινού αγαθού» (common good) που αντιλαμβάνεται κανείς μέσω μιας κοινονοημοσύνης (common sense) ή μιας συμπάθειας (sympathy), από ελάχιστος κοινός παρονομαστής μιας κοινωνίας τρέπεται στο «μεγαλύτερο αγαθό» (the greater good) για τον «μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων». Δηλαδή σε έναν υπολογισμό, μια κοινωνική μηχανική, καταδικασμένη να αποτύχει. Και αποτυγχάνει γιατί το βασικό του αξίωμα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα άτομο που δεν είναι κοινωνικό, αλλά απλώς θέλει να αυτο-ικανοποιείται και να αποφεύγει τον πόνο που μπορεί να του αποφέρει ένας συσχετισμός.

Και αυτό αποτελεί μια εσφαλμένη ανθρωπολογία, γιατί την όποια ικανοποίηση την λαμβάνει μέσα από τον συσχετισμό του με ένα περιβάλλον. Και είναι καταδικασμένος να συσχετισθή, γιατί ως ον είναι ατελές._

 Δημοσίευση ΙΝΣΠΟΛ 24/Γ/2015


*Ρεπουμπλικανισμός = Πολιτική θεωρία διακυβέρνησης μιας χώρας, σύμφωνα με την οποία η εξουσία ασκείται από τον λαό (λαϊκή κυριαρχία) και όχι από κάποιον απόλυτο Μονάρχη του οποίου οι πολίτες (λαός) είναι απλώς υπήκοοι.
(Σημ. ΔΕΕ)


Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Το στικάκι, οι φωτοτυπίες και η ακατανόμαστη...


Το στικάκι, οι φωτοτυπίες 
και η ακατανόμαστη...
Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Το εξωφρενικό γεγονός που συνέβη στην διάρκεια της τεχνικής προετοιμασίας για την εισαγωγή στην ολομέλεια της Βουλής την περασμένη Πέμπτη (23.7.2015) του λεγομένου Πολυνομοσχεδίου, δυστυχώς ελάχιστα σχολιάσθηκε και πέρασε απλώς στα παραπολιτικά κάποιων εφημερίδων.

Όπως καταγγέλθηκε από τον βουλευτή του "Ποταμιού" Γιώργο Αμυρά (και χαρακτηρίστηκε μάλιστα ως οικολογικό έγκλημα της προέδρου της Βουλής), τυπώθηκε ένας τόνος χαρτί (198.000 σελίδες!) για να μοιράσει σε φωτοτυπίες το πολυνομοσχέδιο, το οποίο ψηφίστηκε χαράματα εκείνης της ημέρας. Ο ίδιος πρόσθεσε ότι για την παραγωγή του ξοδεύτηκαν 47 κιλοβατώρες, ενώ θυσιάστηκαν 25 έλατα και σπαταλήθηκαν 324 τόνοι νερού! «Κάποιος πρέπει να ενημερώσει την κ. Κωνσταντοπούλου ότι ο 21ος αιώνας έχει τη χαρά να εξυπηρετείται από τα στικάκια», είπε δείχνοντας ένα στικάκι προς το προεδρείο!

Είχε απόλυτο δίκιο ο εν λόγω βουλευτής ότι το κόστος της φωτοαντιγραφής στη Βουλή είναι τεράστιο διότι: «Από τον απολογισμό του 2013 της Βουλής βλέπουμε ότι το κονδύλι για χαρτί και γραφική ύλη ήταν 230.000 ευρώ· για εφημερίδες, περιοδικά, συναφείς εκδόσεις κ.λπ. (που επίσης υπάρχουν ηλεκτρονικά) ήταν 850.000 ευρώ· για προμήθεια μηχανών φωτοαντιγραφής ήταν 75.000 ευρώ. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και το κόστος συντήρησης των μηχανημάτων -για όλο τον εξοπλισμό της Βουλής ήταν 1.097.000 ευρώ-, συν βέβαια το κόστος εργασίας, το οποίο ειδικά στη Βουλή είναι αρκετά αλμυρό». (βλ. "Η Καθημερινή", 6.4.2014)

Υπενθυμίζουμε ότι ο πρώην γραμματέας της Βουλής, κ. Αθανάσιος Παπαϊωάννου, είχε εκδώσει στις 27.5.2014 εγκύκλιο που περιόριζε κατά 3 εκατομμύρια σελίδες τον ετήσιο επιτρεπόμενο αριθμό των φωτοτυπιών στη Βουλή. Στην εγκύκλιο αναφερόταν ότι: «στόχος είναι να περιοριστεί ακόμη περισσότερο ο αριθμός των φωτοτυπιών, αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί ορισμένες αλλαγές στο σύστημα κατάθεσης των νομοσχεδίων... και ευελπιστούμε ότι όλη η διαδικασία θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους».

Προφανώς τίποτε δεν εφαρμόστηκε, αφού άλλαξε η κυβέρνηση και το προεδρείο της Βουλής και ξεκίνησε η οπισθοδρόμηση. Ας μη ξεχνάμε ότι η ίδια η ΠτΒ έκανε φασαρία όταν της επιδόθηκε η έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος σε ηλεκτρονικό στικάκι και απαίτησε να εκτυπωθεί σε χαρτί.

Η νεοσταλινική κυβέρνηση των μαρξιστο-ψεκασμένων που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ήταν αναμενόμενο να βλέπει με καχυποψία αυτούς  τους   καπιταλιστικούς "νεωτερισμούς".  Άτομα του πολιτικού και κοινωνικού περιθωρίου, που ζούσαν στον δικό τους φαντασιακό κόσμο, βρέθηκαν λόγω συγκυριών, ίσως και λόγω προώθησης από ξένα κέντρα, να κυβερνούν αυτόν τον λαό, τον "πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο", όπως είχε γράψει ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός.
Τα όσα συμβαίνουν - και θα συμβούν ακόμα - είναι απόρροια της παρανοϊκής νοοτροπίας αυτών των ατόμων και της στρεβλής εικόνας που έχουν για την σημερινή πραγματικότητα του 2015 της χώρας μας και του κόσμου.
Δεν ήταν τυχαίο ότι ο αντιδραστικός και ιδεοληπτικά οπισθοδρομικός Υπουργός Παιδείας Μπαλτάς, όπως δήλωσε, προτιμά την κιμωλία και τον μαυροπίνακα -κι ας λερώνει- παρά τους «προτζέκτορες, επιδιασκόπια και λοιπά υποκατάστατα (που) αποστειρώνουν τη διδακτική σχέση. Την εξαϋλώνουν τείνοντας τελικά να την καταργήσουν». (Αυγή, 6.4.2014)
Ο ίδιος ήταν που δήλωνε ότι οι άριστοι και μελετηροί μαθητές και μαθήτριες αποτελούν "κοινωνικό στίγμα", ενώ προφανώς οι τεμπέληδες και βλάκες αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση!

Οι μάσκες πέφτουν μία-μία από την δήθεν "προοδευτική" και "ηθική" Αριστερά. Αποκαλύπτεται βαθμιαία ότι ούτε προοδευτική είναι ούτε ηθική, μια και τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο. Εάν παραμένει δημοψηφικά ισχυρή ακόμα το οφείλει καθαρά σε μια Δεξιά που ψάχνεται εδώ και χρόνια αν είναι Κέντρο, Κεντροδεξιά ή ...μεσαίος χώρος. 

Με τούτα και με 'κείνα η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς την πλήρη οικονομική διάλυση. Η αξιακή, πολιτιστική, ηθική και κοινωνική διάλυση έχει ολοκληρωθεί ήδη προ πολλού...

 ΔΕΕ


Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Αποχαιρετιστήριο


Αποχαιρετιστήριο
Θεόδωρος Ζαρέτος

Λίγες ώρες πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε η είδηση ότι η κυβέρνηση αφαίρεσε από το νομοσχέδιο που θα κατατεθεί την Τετάρτη στη Βουλή, τις παραγράφους που αφορούν στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και στη φορολογία των αγροτών.
Όπως διαβάσαμε, η κυβερνητική δικαιολογία είναι ότι δεν περιλαμβάνονται στα προαπαιτούμενα για να κλείσει η συμφωνία. Δεν είναι προαπαιτούμενο των «ξένων τοκογλύφων».
Φαίνεται ότι δεν είναι ούτε και δικό μας προαπαιτούμενο.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΣΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ!
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΦΟΡΟ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΜΕΡΊΔΙΟ.
ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ, ΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ ΤΗΣ ΖΗΜΕΝΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΕΣ.
ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ.
ΑΦΕΝΤΙΚΑ!
Διαβάσαμε ακόμα ότι είναι περισσότεροι από την προηγούμενη φορά οι κυβερνητικοί βουλευτές που απειλούν να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο.
Αλλά διαβάσαμε ότι τόσο στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας όσο και στο ΠΑΣΟΚ είναι πολλοί οι βουλευτές που λένε ότι δεν θα το ψηφίσουν.
Η δικαιολογία τους είναι ότι δεν δέχονται να πλήξουν εκείνοι τους αφορολόγητους αγρότες και τους πενηντάρηδες συνταξιούχους , αφού φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ!
Κανείς από τους κυβερνητικούς και τους αντιπολιτευόμενους αυτούς αγύρτες δεν λέει τι θα πάθουν οι αφορολόγητοι αγρότες και οι πρόωροι συνταξιούχοι, αλλά και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, αν σε λίγες μέρες σύσσωμη η πολιτική ηγεσία των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας πετάξει έξω από την Ευρώπη και από το ευρώ, αφού δεν θα έχουμε τηρήσει τη συμφωνία.
Τη συμφωνία που υπόγραψε ένας πολιτικός αρχιτυχοδιώκτης, ένα άεργο άτομο που από μειράκιο στις σχολικές καταλήψεις ξημέρωσε πρωθυπουργός με τη στρεβλή θέληση ενός πολιτικά ευνουχισμένου λαού που βλέπει απαθής την καταστροφή του να πλησιάζει λάου-λάου. Μία απερίγραπτα «λίγη» προσωπικότητα για να πάρει όχι τη σωστή αλλά έστω οποιαδήποτε απόφαση, ένας πτωχαλαζών υποκριτής που καθύβρισε όλη την Ευρώπη με μεταμπολσεβίκικους αλαλαγμούς, ένας εκπληκτικού θράσους προπέτης που υπερχρεωμένος και αναξιόπιστος ζητά δανεικά υβρίζοντας και απειλώντας!
Όλοι φίλοι των αγροτών και των συνταξιούχων είναι.
Φίλοι του λαού.
Εκλογές έρχονται.
Συμφωνία κυρίων κάνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Στην πλάτη μας.
Είναι το μόνο που ξέρουν, το μόνο που θέλουν, το μόνο που μπορούν.
Τζαμπατζήδες της κοινοβουλευτικής μαγκιάς, επιβήτορες της ελπίδας μας για το αύριο, βιρτουόζοι του τσίρκου φιλολαϊκής πλειοδοσίας.
Δεν είναι μόνο οι Λαφαζάνηδες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλος ο στρατός των Λαφαζάνηδων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Είναι πάρα πολλοί και οι δυνάμεις μας μικρές.
Μικρές γιατί πείθουμε ο ένας τον άλλον.
Δεν μπορούμε να πείσουμε αυτό το λαό με τα επιχειρήματά μας γιατί ο Ελληνικός λαός δεν ακούει επιχειρήματα. Ο Ελληνικός λαός δεν είναι ένα σώμα αλληλέγγυων δημοκρατικών διακριτών πολιτών. Είναι ένας οχλοπολτός που έμαθε ν’ ακούει μόνο το νανούρισμα των δανεικών, της κατανάλωσης και της ευκολίας, το νανούρισμα που άρχισε όταν «ο Κολλάς κι ο Άμαλος ήρθαν στην κυβέρνηση και ο λαός ήρθε στην εξουσία», το νανούρισμα των ΜΟΠ και αργότερα της ΚΑΠ και των ΕΣΠΑ.
Το νανούρισμα του φτηνού επιτόκιου του ευρώ.
Πάρτε χρήμα, τζάμπα είναι, ελάτε να τα φάμε όλοι μαζί, αγοράζοντας όλο και πιο ακριβά, πουλώντας ότι αγοράζουμε ακόμα πιο ακριβά.
«Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι
Χειροκροτήστε άλλη μια
Ευχαριστώ»
Έχει υπολογιστεί ότι από την ημερομηνία της πλήρους ένταξής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι σήμερα η χώρα μας έχει πάρει ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ γύρω στα  120 δις ευρώ και αν συνυπολογιστούν και τα 35 δις περίπου του νέου πακέτου Γιούνκερ ξεπερνούν τα 150 δις ευρώ.
Ένα ολόκληρο ΑΕΠ.
Κανένας άλλος λαός δεν έχει χρηματοδοτηθεί τόσο γενναιόδωρα σε όλον τον κόσμο.
Κανένας άλλος λαός δεν άφησε τόσες πολλές ευκαιρίες να χαθούν.
Κανένας άλλος λαός δεν βοηθήθηκε με τόσα δανεικά από άλλους λαούς ώστε να έχει την ευκαιρία να διορθώσει τα τραγικά λάθη του.
Αλλά και κανένα άλλο πολιτικό σύστημα στο δυτικό κόσμο δεν έχει δείξει τέτοια αδιαφορία, τέτοια αδυναμία, τέτοιον τυχοδιωκτισμό, τέτοια δειλία να πει την αλήθεια, να κρίνει με αληθινό πατριωτισμό τον εαυτό του ώστε να βρει τη δύναμη να αναλάβει με θάρρος τις ευθύνες του να σώσει τη χώρα μας, έστω ένα βήμα πριν από την ανυπολόγιστη καταστροφή.
Πόσο παράλογη ακούγεται στ’ αλήθεια, μέσα σ’ αυτή την εθνολαϊκίστικη υστερία της κυβέρνησης, η έκκληση της κυρίας Κατσέλη να εμπιστευθούν και πάλι οι Έλληνες καταθέτες τις ελληνικές τράπεζες, την ώρα που βλέπουν ότι είναι η ίδια η κυβέρνηση, το ίδιο το αδηφάγο κράτος που τις επιβουλεύεται και τις απειλεί!
Ας βγει σήμερα με θάρρος η κυρία Βαλαβάνη στην κρατική τηλεόραση να πει ότι έκανε τραγικό λάθος όταν έβαλε τον εαυτό της στη θέση της Πασιονάριας του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.
Αμ δε!
Έγινε και «κίνημα» το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Κίνημα αυτών ζητούσαν από το κράτος να πληρώσει τους τρελούς μισθούς τους, τα απίστευτα επιδόματά τους, τη χρόνια λούφα τους, τη διαχρονική αεργία τους, τις μίζες, τα μαύρα, τις προνομιακές δουλειές τους με το Δημόσιο, αυτών που έμαθαν να χτίζουν τις συντάξεις τους με τους φόρους των άλλων.
Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη σ’ αυτή τη χώρα.
Δεν έχει σημασία που αυτή η χώρα δεν έχει πια εργάτες αλλά ανέργους.
Πώς να έχει χωρίς εργοστάσια, χωρίς βιοτεχνίες, χωρίς παραγωγή!
Ένα άδειο πουκάμισο είναι το δίκιο του εργάτη.
Να το φορά κάθε πολιτικός αγύρτης παριστάνοντας το λαϊκό αγωνιστή.
Να έχουμε μπερδέψει την ασυδοσία με τη Δημοκρατία και να έχουμε φτάσει στο σημείο να συγκρίνουμε τον Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα πια.
Να είστε όλοι σας καλά, να κοιτάξετε να μείνετε κοντά στους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν για να παίρνετε κουράγιο για το αύριο.
Έχει πολλή ξηρασία αυτό το αύριο Άρη Αλεξάνδρου.
Αλλά δεν υπάρχει νερό πια στις πηγές μας.
Ο τόπος μας είναι κλειστός πια Γιώργο Σεφέρη.
Γεια σας.



Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Περί διεθνών τοκογλύφων και συναφών αερολογιών…

Περί διεθνών τοκογλύφων και συναφών αερολογιών…

«Εχθρός της χώρας δεν είναι μόνον οι δανειστές. Ο χειρότερος εχθρός της είναι ο χυδαίος λαϊκισμός, που της τρώει τα σωθικά και αποβλακώνει τους πολίτες της…»
ΔΕΕ

Ένα από τα πλέον διαδεδομένα συνθήματα και καθημερινές εκφράσεις που ακούγονται και διαβάζονται σχεδόν παντού είναι και τα περί «διεθνών τοκογλύφων». Ακούγονται ωραία, προσφέρουν μια εύκολη και φθηνή δικαιολογία για την κατάντια της χώρας και κυρίως μας απαλλάσσουν ατομικά και συλλογικά από την ευθύνη των επιλογών μας, στις οποίες οδηγηθήκαμε διότι αυτοί που κυβέρνησαν τις προηγούμενες δεκαετίες επέφεραν ανήκεστη βλάβη στο διανοητικό και μορφωτικό επίπεδο των νεοελλήνων, μετατρέποντάς τους σε έναν ισοπεδωμένο κοινωνικό πολτό, έναν εκδικητικό όχλο, που άγεται και φέρεται από κάθε λογής δημαγωγούς και ανεγκέφαλους λαοπλάνους.
Στόχος αυτού του άρθρου είναι να εξετάσει με απλή λογική και τεκμηριωμένα στοιχεία και δεδομένα κατά πόσον ευσταθεί αυτός ο ισχυρισμός και εάν υπάρχουν έστω και ψήγματα αλήθειας που να τον δικαιολογούν.
Θα πρέπει να επιστρέψουμε μερικές δεκαετίες πίσω για να αντιληφθούμε πότε εκκολάφθηκε το «αυγό του φιδιού» και ποιος ήταν ο βασικός υπεύθυνος που ξεκίνησε την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και της χώρας γενικότερα.

Η θλιβερή δεκαετία του ‘80
Την περίοδο 1981-1985, όπως αποκαλύπτουν άρθρα και έρευνες έγκυρων αναλυτών (1), «…εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της “καμένης γης”, για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισεκατ. δολλάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισεκατ. δολλάρια κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στην χώρα ούτε ένα έργο! Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!
Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται…».
Άλλοι ερευνητές (2) αποκαλύπτουν ότι τα πρώτα χρόνια μετά το 1981 (ένταξη στην ΕΟΚ), η Ελλάδα εισέπραξε συνολικά από τα πλαίσια στήριξης της ΕΕ δωρεάν πάνω από 60 δις ευρώ. Την περίοδο 1985-1987 η Ελλάδα έλαβε 1,2 δις εκιού (Σημ. ΔΕΕ: ECU = Ευρωπαϊκή Λογιστική Μονάδα, ο πρόδρομος του Ευρώ)  για τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Μετά το 1988 είχαμε το πρώτο και το δεύτερο πακέτο Ντελόρ. Το πρώτο υλοποιήθηκε την περίοδο 1988-1993, ήταν 8 δις εκιού και επρόκειτο για γερή ενίσχυση από τα διαρθρωτικά ταμεία της τότε ΕΟΚ. Το δεύτερο πακέτο Ντελόρ (1994-1999) πρόσφερε ακόμη γενναιότερη ενίσχυση: 17,5 δις εκιού και αποσκοπούσε στην οικονομική και κοινωνική συνοχή, κυρίως των ασθενεστέρων οικονομικά περιφερειών. Μετά ήλθε το τρίτο πακέτο (2000-2006), με 25 δις ευρώ. Και το 2010 είχαμε το τέταρτο (το ΕΣΠΑ) με πάνω από 22,5 δις ευρώ.
Στο μεταξύ, άλλα χρήματα έρχονταν για επιμέρους δράσεις από τα λεγόμενα Διαρθρωτικά Ταμεία, όπως η αγροτική οικονομία (με τις περίφημες επιδοτήσεις), για την ανάπτυξη της οποίας η Ελλάδα εισέπραξε πάνω από 40 δις ευρώ (τα περισσότερα από κάθε άλλη χώρα).
Διαφορετικές εκτιμήσεις υπολογίζουν τα χρήματα διαφόρων διαρθρωτικών Ταμείων που εισέρρευσαν ως ΔΩΡΕΑΝ ενισχύσεις στην Ελλάδα από την ΕΟΚ και την διάδοχό της ΕΕ, σε 400 με 550 δις Ευρώ, συνυπολογίζοντας και τις συνέργειες στην ελληνική οικονομία! Επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσουμε: ΔΩΡΕΑΝ!
Εάν λάβουμε υπόψη ότι στα τέλη του 2011 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης είχε ανέλθει στα 368 δις Ευρώ περίπου σύμφωνα με στοιχεία του ΥΠ.ΟΙΚ. όπως εμφανίζονται στον παρακάτω Πίνακα 1 αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα πήρε, εκτός από τα προαναφερθέντα δωρεάν ποσά και επί πλέον δάνεια (τα οποία βεβαίως δεν μας τα έδωσαν οι «ξένοι τοκογλύφοι» με το ζόρι) με αποτέλεσμα να εισπράξουμε συνολικά το δυσθεώρατο ποσό του 1 τρις Ευρώ περίπου! Θεωρητικά θα έπρεπε, όπως λέει και ο λαός, «να τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια». Προφανώς όχι μόνον δεν συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά προχωράμε με ταχείς ρυθμούς να μεταβληθούμε στην φτωχότερη χώρα της Ευρώπης!

Πίνακας 1

Αξίζει να σημειωθεί ότι το συνολικό χρέος (Δημόσιο και Ιδιωτικό) της χώρας μας είναι τρομακτικά μεγαλύτερο, όπως μας δείχνει ο Πίνακας 2 και σήμερα έχει ξεπεράσει τα 750 δις Ευρώ:

Πίνακας 2

Πού κατέληξαν όλα αυτά τα τεράστια ποσά;
 Μια ερμηνεία περιγράφεται γλαφυρά στο προαναφερθέν άρθρο (1) όπου αναφέρονται οι καταστροφές της οικονομίας από τα όργια σπατάλης των διαφόρων κυβερνήσεων, αλλά και οι ευθύνες από τις πράξεις των συνδικάτων, των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων κλπ:

«…Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των

χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας - και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες - ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) - είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την  ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.
Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 150 δισ. ευρώ -κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.
Στις παραπάνω αδιανόητες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια από τα εφάπαξ.
Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας.
Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων…».
Για τα δις που χάθηκαν στον τομέα της Γεωργίας και μετατράπηκαν σε βίλες, σε υπερπολυτελή τζιπ και λιμουζίνες ή απλώς φαγώθηκαν στα σκυλάδικα θα απαιτηθούν πολλές σελίδες και απλώς τα αναφέρω.

Τα σκάνδαλα ΠΑΣΟΚ (3) και ΝΔ (4)
Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά από τα πλέον κραυγαλέα σκάνδαλα που καταγράφηκαν από την δεκαετία του ’80 και μετά:
1. Το περίφημο σκάνδαλο «καλαμποκιού» ήταν από τα πιο ηχηρά της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ, με λαθραία εισαγωγή χιλιάδων τόνων γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού από κρατική εταιρία και εξαγωγή του ακολούθως σε ευρωπαϊκές χώρες ως ελληνικό. Τα κέρδη υπερέβησαν τα 1.500.000 δολάρια, ενώ στα παραστατικά εμφανίστηκε μόνο 1.000.000 δρχ.!
2. Σκάνδαλο 1,5 δισ. ει βάρος της ΕΤΒΑ και δύο θυγατρικών ναυτιλιακών εταιριών της, με την αγορά πλοίων από άγνωστες κυπριακές εταιρίες, οι οποίες εμφανίζονταν χωρίς κεφάλαια και χωρίς μετόχους.
3. Διασπάθιση δημόσιου χρήματος στην Αγροτική Ασφαλιστική. Πέρα από τις άλλες παρανομίες, εξασφάλιζε στα διευθυντικά στελέχη της μισθούς από 25.000.000 - 33.000.000 δρχ. μηνιαίως.
4. Σκάνδαλο πλαστογραφίας στο υπουργικό συμβούλιο, με παράνομη παράταση νομικών συμβούλων της Τραπέζης της Ελλάδος.
5. Στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων «πράσινο» στέλεχος ζήτησε από ιδιώτη 15.000.000 δραχμές για να συμπεριληφθεί το οικόπεδό του στους σχεδιασμούς του οργανισμού.
6. ΠΡΟΜΕΤ 1: Ενώ η επίσημη τιμή του εισαγόμενου καφέ ανά τόνο ήταν 1500 δολάρια, η κρατική ΠΡΟΜΕΤ τον εισήγε λαθραία, υπερτιμολογώντας στα 2.000 δολάρια τον τόνο.
7. ΠΡΟΜΕΤ 2: Αγόρασε από φιλανδική εταιρία εξαγωγών ξυλείας ποσότητες καυσόξυλων αντί του ποσού των 250.000.000 δρχ., τα οποία μάλιστα κρίθηκαν ακατάλληλα από τους Ελληνες ξυλουργούς και τελικά σάπισαν στο λιμάνι της Ελευσίνας.
8. Σειρά από υπεξαιρέσεις Αγροτικών Εξαγωγών στην ΑΓΡΕΞ.
9. Στην Εθνική Τράπεζα σκάνδαλο κατάχρησης 47.000.000 δρχ.
10. Στα τέλη του 1985 ξέσπασε το σκάνδαλο με τον εκδότη φιλοπασοκικών εφημερίδων Αθανάσιο Πόπωτα, που οδηγήθηκε στη φυλακή για κατάχρηση 57.000.000 δρχ. από την Εθνική Τράπεζα. Οι ηθικοί αυτουργοί όμως δεν τιμωρήθηκαν…
11. Πυρκάλ 1: Πουλούσε στο Ιράκ 112 δολάρια την οβίδα και στον Ελληνικό Στρατό 201 δολάρια!
12. Πυρκάλ 2: Αγόρασε το άχρηστο ναυπηγείο πλαστικών σκαφών στο Λαύριο αντί 370.000.000 δρχ.
13. Στη ΔΕΗ δύο υποθέσεις είδαν το φως της δημοσιότητας. Η πρώτη αφορούσε υπεξαίρεση 500.000.000 δρχ. και η δεύτερη συμφωνία για αγορά ηλεκτρικής ενέργειας από την Αλβανία, προκαλώντας ζημιά 120.000.000 δρχ. στη ΔΕΗ.
14. Η αγορά των προβληματικών αεροσκαφών MIRAGE. Ο Ανδρέας Παπανδρέου όρισε υπεύθυνο για την αγορά τους τον Γιώργο Λούβαρη. Το κόστος τους ήταν διπλάσιο από τις τρέχουσες τιμές.
15. ΚΥΔΕΠ: «Το σκάνδαλο του σταριού». Ζημίωσε τους Ελληνες αγρότες 910.000.000 δρχ. Χρησιμοποιήθηκαν δύο εταιρίες, ως μεσάζοντες, για το ξεπούλημα των προϊόντων της, με αποτέλεσμα να κερδίσουν δισεκατομμύρια οι εταιρίες αυτές εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου.
16. «Σκάνδαλο Κοσκωτά»: Το σχέδιο για την οικονομική επικράτηση «νέων τζακιών», προσαρμοσμένων στις πολιτικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ, με πολιτικές, οικονομικές και ποινικές προεκτάσεις.
17. Ελληνική Βιομηχανία Όπλων: Ο ίδιος ο τότε υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Στάθης Γιώτας, προτού παραιτηθεί, υπέβαλε μηνυτήριες αναφορές για επιζήμιες πράξεις και παραλείψεις και για μίζες δισεκατομμυρίων μέσω εταιριών «φαντασμάτων».
20. Η εμπλοκή του στελέχους του ΠΑΣΟΚ -του τότε δημάρχου Χαλκηδόνας Χρήστου Παπαδόπουλου- ακόμη και στην «εταιρία δολοφόνων».
Για το τρομακτικό σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, τα λαδώματα των εξοπλιστικών «προγραμμάτων», τα διασπαθισμένα τεράστια ποσά των Ολυμπιακών Αγώνων και τέλος το μεγάλο έγκλημα της προσφυγής στο ΔΝΤ και στα Μνημόνια που ακολούθησαν και που υπήρξαν τα μεγαλύτερα από τα «σύγχρονα κακουργήματα» του ΠΑΣΟΚ έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες και θεωρώ περιττή την επανάληψή τους.
Φυσικά η ΝΔ δεν υστέρησε στην εξαντλητική προσπάθεια κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος (4):
1.         Εξαγορά Γερμανός από Cosmote. «Η διοίκηση της Cosmote ενήργησε δολίως και με σκοπιμότητα, προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων και δη να ωφελήσει τον Πάνο Γερμανό». Σε αυτό συνηγορούν, ανάμεσα σε άλλα, οι ποινικές διώξεις που ασκήθηκαν - με αφορμή την εξαγορά της Γερμανός από την Cosmote – για τα εξής αδικήματα: Απιστία που στρέφεται κατά υψηλόβαθμων στελεχών της Cosmote, ηθική αυτουργία σε απιστία που στρέφεται κατά του επιχειρηματία, νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, χειραγώγηση αγοράς από κοινού και κατ' εξακολούθηση κατ' επάγγελμα και συνήθεια που στρέφεται κατά επτά προσώπων αντικριστών και ατόμων που εμπλέκονται με την επιχείρηση και ηθική αυτουργία στη χειραγώγηση.
2.        Το σκάνδαλο των ομολόγων. Μία υπόθεση η οποία έφερε στην επιφάνεια το ζήτημα της διαχείρισης των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Βασικός στόχος του Υπουργείου Απασχόλησης ήταν να γίνονται αγορές σύνθετων και μη ομολόγων, χωρίς να υπάρχουν τα κατάλληλα πρόσωπα τα οποία θα μπορούσαν να ελέγξουν πιθανές έκνομες ενέργειες, οι οποίες σημειώνονταν, σε βάρος των οικονομικών του ελληνικού Δημοσίου. Παρά τις πιέσεις της αντιπολίτευσης και της κοινής γνώμης, ο τότε Υπουργός Απασχόλησης, Σάββας Τσιτουρίδης, δεν απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση για το ζήτημα των ομολόγων αλλά εξαιτίας της υπόθεσης στην οποία εμπλέκονταν ο στενός του συνεργάτης Ευγένιος Παπαδόπουλος.
3.      Η εξαγορά του ΟΤΕ από τη Deutsche Telekom. Χωρίς να έχουν αξιολογηθεί όλα τα περιουσιακά του στοιχεία, ο ΟΤΕ «περνάει» στα χέρια της γερμανικής Deutsche Telekom. Εργαζόμενοι και αντιπολίτευση μιλούν για «ξεπούλημα» του κερδοφόρου ΟΤΕ και θέτουν ακόμη και ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
4.      Το κορυφαίο Σκάνδαλο της Siemens. H γερμανική εταιρεία Siemens δωροδοκούσε κρατικούς λειτουργούς για να επικρατήσει σε δημόσιους διαγωνισμούς. Ιδιωτικά κέντρα οικονομικής ισχύος, κοινοβουλευτικά κόμματα και παντελής έλλειψη διαφάνειας συνθέτουν το μωσαϊκό της υπόθεσης Siemens.
5.      Σκάνδαλο ΟΣΕ. Υπέρβαρες αμαξοστοιχίες με παραποιημένα παραστατικά επιφέρουν οικονομική ζημία ύψους 1.300.000 ευρώ στον OΣE. H τιμή στην οποία αγόραζαν οι έμποροι τα παλαιά σίδερα (σκραπ) ήταν πάνω από 200 ευρώ τον τόνο. Η εταιρεία στην οποία έγινε η ανάθεση καταβάλλει μόλις 57 ευρώ ανά τόνο... Υπάλληλοι του ΟΣΕ πλαστογραφούσαν τις σχετικές συμβάσεις με στόχο το κέρδος από την παράνομη μεταφορά σκραπ.
Δεκάδες άλλα σκάνδαλα επί ΝΔ έχουν επίσης καταγραφεί, αλλά αφορούν κυρίως περιπτώσεις ατομικού πλουτισμού εις βάρος του Δημοσίου [Χρηματισμός στο υπουργείο Τουρισμού, Ο στενός συνεργάτης του υπουργού Εσωτερικών, Πρ. Παυλόπουλου, Α. Χούπης, είχε αναλάβει επ' αμοιβή μέσω εταιρείας να διαμορφώσει τους όρους προκήρυξης και αξιολόγησης αιτήσεων για προσλήψεις στο Δημόσιο εκτός ΑΣΕΠ, και συγκεκριμένα την πρόσληψη 300 υπαλλήλων στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα γλυκά του κ. Γιακουμάτου,  οι κουμπάροι και το καρτέλ του γάλακτος (ΜΕΒΓΑΛ), παροχή κρατικής διαφήμισης σε υπόδικο και παραίτηση του υφυπουργού Οικονομικών Αδάμ Ρεγκούζα, Μιλτ. Βαρβιτσιώτης και οικόπεδα στην Μύκονο κλπ] και συγκριτικά αποτελούν δραστηριότητες κλεφτοκοτάδων σε αντιδιαστολή με μια τεράστια εγκληματική οργάνωση επιπέδου Μαφίας.
Ανάλογη υπήρξε και η εκτόξευση του δημοσίου χρέους επί των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας όπως φαίνεται από τους παρακάτω Πίνακες 3 και 4. Παρατηρούμε τα άλματα του Δημοσίου Χρέους την περίοδο Ανδρέα, την άτυχη περίοδο Μητσοτάκη και το τελικό άλμα στο κενό που πραγματοποιήθηκε την διετία 2008-2010 και την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΓΑΠ. Ο Πίνακας 4 είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα διότι εμφανίζει τις διακυμάνσεις του Δημοσίου Χρέους σε σχέση με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΕΑΠ).


Πίνακας 3

Πίνακας 4

Μια επίσης ενδιαφέρουσα απάντηση στο αρχικό ερώτημα υπάρχει σε σημερινό άρθρο της εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ όπου αναφέρονται τα εξής:
«…η άνοδος και παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία συνέπεσε με το ξεκίνημα της πορείας της χώρας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση. Με απλά λόγια, το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία μαζί με τα χρήματα από την Ευρώπη. Εκεί, χάθηκε μια τεράστια, μοναδική, ιστορική ευκαιρία για τη χώρα. Διότι τα χρήματα αυτά, οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου ούτε που διανοήθηκαν να τα διανείμουν σε παραγωγή, ανάπτυξη και επενδύσεις. Με τα έτοιμα, και ξένα, εκείνα χρήματα πληρώθηκαν μισθοί και συντάξεις του Δημοσίου, έγιναν αυξήσεις και προστέθηκαν και άλλοι δημόσιοι οργανισμοί, περιττοί και άχρηστοι πολλές φορές, για να εξασφαλιστούν ακόμα περισσότερες δεξαμενές ψηφοφόρων. Με τα έτοιμα, και ξένα, χρήματα βολεύτηκαν αγρότες χωρίς να χρειάζεται να εργάζονται όπως εργάζονταν. Οι τότε κυβερνήσεις κατέστησαν σαφές σε γενιές της ελληνικής κοινωνίας ότι δεν χρειάζεται να δουλεύεις σκληρά για να αμείβεσαι καλά. Στην πραγματικότητα, τα χρήματα, τα προνόμια, οι απολαβές που χάθηκαν από το 2009 και μετά ήταν χρήματα που εν πολλοίς δεν μας ανήκαν ποτέ. Βεβαίως, η μέγιστη αδικία εδώ είναι ότι, κυρίως στον μαρτυρικό ιδιωτικό τομέα, έχασαν και άνθρωποι που κέρδισαν χρήματα με τον ιδρώτα και τη δημιουργικότητά τους. Και σε αυτή την αδικία συνέβαλαν τα μέγιστα οι λεγόμενες μνημονιακές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. για να μην πειράξουν το αγαπημένο τους Δημόσιο...». (15)

Τελικά ποιοι είναι αυτοί οι «διεθνείς τοκογλύφοι»;
Οι ισχυρισμοί περί «διεθνών τοκογλύφων» προέκυψαν αρχικά ως συνέχεια της γνωστής μαρξιστικής ρητορικής περί «κεφαλαιοκρατών που πίνουν το αίμα των λαών» («με μπουρί»! όπως κραύγαζε σε πρωτοσέλιδα της αλήστου μνήμης ΑΥΡΙΑΝΗΣ ο χυδαίος λαϊκιστής και μεγαλοαπατεών Κουρής) και στην συνέχεια διαδόθηκε στον χώρο που εκπροσωπείται σήμερα πολιτικά από τους ΑΝΕΛΛ, τον κατ’ εξοχή χώρο της συνωμοσιολογίας, του ανορθολογισμού, των αστικών μύθων, των «μη-συμβατικών» θεωριών, της στείρας αερολογίας και της απωθητικής ψευτοπατριωτικής μεγαλοστομίας.
Αναφέρονται γενικά και αόριστα κάποια ονόματα διεθνών επιχειρηματιών, Τραπεζών, χρηματο-οικονομικών ιδρυμάτων (πάντα και κατά προτίμηση Εβραίων, λες και αν ήσαν π.χ. Αρμένιοι το θέμα δεν θα μας απασχολούσε) τα οποία οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή με στόχο να αποκτήσουν τα «αμύθητα πλούτη που κρύβει στα σπλάχνα της η ελληνική γη».
Χαρακτηριστικό και εξ ίσου αποκαλυπτικό είναι ένα άρθρο που αναρτήθηκε εδώ: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/08/blog-post_1985.html
(το ιστολόγιο ονομάζεται the secret real truth = η κρυφή πραγματική αλήθεια) και το οποίο αναπαράχθηκε στην συνέχεια ευρύτατα στο Διαδίκτυο.
Όπως αναφέρει: «Έξι ήταν τα εργαλεία με τα οποία κατασκευάστηκε … εργαστηριακά η κρίση και ο ιός απελευθερώθηκε στην Ευρώπη! Επιλογή; Τα «κράτη-γουρούνια» (PIGS, από τα αρχικά των λέξεων, Portugal Ireland, Greek, Spain) είχαν προεπιλεγεί και στα «εργαστήρια» των τοκογλύφων είχαν γίνει οι απαραίτητες «προσομοιώσεις» με αποτέλεσμα να επιλεγεί ως καλύτερος στόχος, η Ελλάδα, για την τελική επίθεση κατά του Ευρώ, η οποία δεν έχει γίνει ακόμη! Ποια ήταν λοιπόν τα εργαλεία αυτά;
Το πρώτο εργαλείο ήταν τα «ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) που ενώ σχεδιάστηκε για την ασφάλεια των ομολόγων, εντούτοις χρησιμοποιήθηκε ανεξέλεγκτα και χωρίς εποπτικό μηχανισμό, Πουθενά!».
Στην συνέχεια, ο αναγνώστης επιδιώκοντας να πληροφορηθεί ποια ήσαν τα άλλα πέντε «εργαλεία», διαβάζει τα εξής: «Πέραν των CDS, ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ήταν τρεις επενδυτικές τράπεζες και τρεις οίκοι αξιολόγησης:Τράπεζες – Επενδ. Εταιρίες:
GOLDMAN SACHS, NEUBERGER BERMAN (συμφερόντων Rotschild), BLACKROCK, U.K. (συμφερόντων Rotschild)     
Οίκοι Πιστοληπτικής Αξιολόγησης:
FITCH, MOODY’s, STANDARD & POOR (S&P)» δηλαδή σύνολο επτά!
Ενδεικτικό της προχειρότητας και της ελαφρότητας αυτού του κειμένου.
Το υπόλοιπο άρθρο αναλίσκεται σε εξ ίσου αναξιόπιστες και άχρηστες πληροφορίες για την οικογένεια Ρότσιλντ, διάφορους Τραπεζίτες, σε αφελείς συλλογισμούς και τελικά επικεντρώνεται στις σχέσεις των Ελλήνων πολιτικών με οικονομικά κέντρα, Ιδρύματα, τον Σόρος και την γνωστή παραφιλολογία των συνωμοσιολογούντων. Στο άρθρο αυτό ταιριάζει απόλυτα η γνωστή ρήση για το δέντρο που κρύβει το δάσος.
Αστειότητες…

Συμπεράσματα
Όπως προκύπτει από αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά και όπως ισχυρίζομαι, είναι καιρός πια να εγκαταλείψουμε τις βολικές λύσεις, τις μισές αλήθειες και τα ολόκληρα ψέμματα. Επί τέλους ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα και ας προχωρήσουμε στην απαραίτητη και αναγκαία αυτοκριτική μας. «Διεθνείς τοκογλύφοι» υπήρχαν πάντα και μπορούμε να εφεύρουμε άλλους τόσους. Την δουλειά τους κάνουν και πουθενά δεν πήγαν απρόσκλητοι! 
Το ζήτημα ήταν και είναι πάντα το τι κάνουμε εμείς. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι δικές μας λανθασμένες και εγκληματικές πολιτικές επιλογές, μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε.
Η αλλοίωση της ελληνικής οικονομίας, κοινωνίας, η έκπτωση των αξιών, ο άκρατος καταναλωτισμός, η ασυδοσία του πολιτικού προσωπικού, η διαφθορά και η ατιμωρησία, ο εκμαυλισμός των πολιτών, η λογική της αντιπαροχής και ανταλλαγής της ψήφου με παροχές και ρουσφέτια ήσαν φαινόμενα που καλλιεργήθηκαν και εξαπλώθηκαν σαν επιδημία με την κατάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του, τον χαρισματικό δημαγωγό και πολιτικό απατεώνα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων. Τα παρασκήνια των όσων συνέβησαν τις τελευταίες δεκαετίες είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστο και μόνον κάποια ψήγματα αλήθειας έρχονται στο φως της δημοσιότητας από άτομα που έζησαν από κοντά τα γεγονότα (5) ή από πρώην συνεργάτες των πρωταγωνιστών, των οποίων η συνείδηση δεν τους επέτρεψε να ακολουθήσουν τον κατήφορο.
Όπως μάλιστα έχει υποστηριχθεί από ένα τέτοιο πρόσωπο την ακεραιότητα του οποίου ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει (6): 
«Η σημερινή δραματική κατάσταση της πατρίδας μας είναι άμεσα συνυφασμένη με την πολιτική που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όσο απίστευτο και αν φαίνεται αυτό. Έχω γράψει πολλά βιβλία και πολλές αναλύσεις για να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό, αλλά συνήθως βρίσκομαι μπροστά σε ένα απροσπέλαστο τείχος, που έχτισαν οι διαπλεκόμενοι εξωθεσμικοί παράγοντες (οι λεγόμενοι κατά το λαϊκόν «νταβατζήδες», εντός και εκτός Ελλάδας). Όμως χωρίς την αποκαθήλωση από το βάθρο του, δεν πρόκειται η Ελλάδα να βγει από την βαθιά και πολυποίκιλη κρίση που την διαπερνά σ’ όλους τους τομείς και σ’ όλα τα επίπεδα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση η κρίση δεν είναι πρωταρχικά οικονομική και πολιτική, ή μάλλον δεν είναι καν οικονομική ή πολιτική, αλλά καθαρά πολιτισμική και ακούει στο όνομα «δ ι α φ θ ο ρ ά», δηλαδή κατάπτωση των ηθικών αξιών μιας κοινωνίας. Αυτήν την διαφθορά καλλιέργησε συνειδητά και επέβαλε πανούργα ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να πετύχει την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας, ως αυτοσκοπού…».

Ο «σοφός» ελληνικός λαός έφερε στην εξουσία έναν μιμητή του Ανδρέα εξ ίσου επικίνδυνο, πιθανόν και περισσότερο, διότι η αρχομανία του συνδυάζεται με ημιμάθεια και ιδεοληψία. Τα αποτελέσματα τα ζήσαμε και τα ζούμε. Σε ένα σημαντικό και ιδιαίτερα τεκμηριωμένο άρθρο με τίτλο «Στα 170 δισ. η ζημία της Ελλάδος στους 6 μήνες παταγώδους αποτυχίας της αριστεράς» που αναρτήθηκε εδώ: http://bankingnews.gr στις 19/07/2015 περιγράφεται λεπτομερώς η διάλυση της Οικονομίας από τις εγκληματικές ενέργειες μιας ομάδας θλιβερών ερασιτεχνών, που ολοκλήρωσαν την καταστροφή της χώρας.


Πίνακας 5

Υπενθυμίζω ότι η αρχαιοελληνική παράδοση μας διδάσκει ότι όταν κάποιος (ή κάποιοι), υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του, σωματική (7), αλλά κυρίως πολιτική (8), στρατιωτική (9) και οικονομική (10), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους Νόμους της Πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλε όρια στην ανθρώπινη δράση-, διέπραττε «βριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς (11), με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους και την επέμβαση κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «την» (12), δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με την σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη «α-νοησία», να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν» (13), την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν» (14), δηλ. την τιμωρία και την συντριβή/καταστροφή του.
Το δυστύχημα είναι ότι την συντριβή των υβριστών θα την πληρώσουμε (μεταφορικά και κυριολεκτικά) όλοι εμείς…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης, 21 Ιουλίου 2015

Σημειώσεις
(1)   Βλ. το αναλυτικό άρθρο του  Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Νοεμβρίου 2011 της Athens Review of Books με τίτλο «Η μεγάλη ληστεία»
(2)  Βλ. «Λαϊκισμός και οικονομία» του Πάμπου Χαραλάμπους εδώ:
(3)  Σκάνδαλα ΠΑΣΟΚ http://hellenicinterest.blogspot.gr/2012/05/1.html
(5)  Βλ. για παράδειγμα: Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2003 - Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2005 - Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.
(6)  Βλ. το αποκαλυπτικό κείμενο του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, ιδρυτικού, πρώην ηγετικού στελέχους του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ με τίτλο: «ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΔΡΑΣΗ» Αθήνα, 14.1.2011
(7)  «…νασσα, τος λλοισιν ργείων πέλας στω, καθ μς δ οποτ κρήξει μάχη…» Σοφοκλέους, Αίας, 774-775
(8)  «…ο το κρατοντος πόλις νομίζεται;» Σοφοκλέους, Αντιγόνη, 738
(9)  «…ε δέ κε μ δώωσιν γ δέ κεν ατς λωμαι τεν Ααντος ἰὼν γέρας, δυσος ξω λών· δέ κεν κεχολώσεται ν κεν κωμαι…» Ομήρου Ιλιάς, Oxford University Press, Α 137-139
(10)   Ηρόδοτος, Ιστοριών α΄ (Κλειώ), 30, 34.1
(11)    «…στις νθρώπου φύσιν βλαστν πειτα μ κατ νθρωπον φρον…» Σοφοκλέους, Αίας, 760-761
(12)   «…βρις γρ ξανθοσ’ κάρπωσε στάχυν της…» Αισχύλου, Πέρσαι, 821-822 και «…πρέσβα Δις θυγάτηρ τη, πάντας ἀᾶται, ολομένη· τ μέν θ παλο πόδες· ο γρ π οδει πίλναται, λλ ρα γε κατ νδρν κράατα βαίνει βλάπτουσ νθρώπους…» Ομήρου Ιλιάς, Oxford University Press, Τ 91-94
(13)   «...τοιοσδέ τοι λόγοισιν στεργ θες κτήσατ ργήν, ο κατ νθρωπον φρονν…» Σοφοκλέους, Αίας, 776-777
(14)   «…Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥα ἔτ᾽ ἔστε θεοὶ κατὰ μακρὸν Ὄλυμπον, εἰ ἐτεὸν μνηστῆρες ἀτάσθαλον ὕβριν ἔτισαν…» Ομήρου Οδύσσεια, Oxford University Press, ω 351-352
(15) ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Ηλία Μαγκλίνη: 18 Οκτωβρίου 1981 http://www.kathimerini.gr/824454/opinion/epikairothta/politikh/18-oktwvrioy-1981