So We Walk Alone
«Η Αριστερά είχε ανέκαθεν αυτήν την ικανότητα να αποδέχεται αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις που θα είχαν συναντήσει εντονότατη απόρριψη αν προέρχονταν από την Δεξιά».
Michel Houellebecq
Λίγο πριν λήξει το 2015, με τον προπηλακισμό των αξιολογητών του ΕΚΠΑ από τους ελληναράδες φοιτητές, το φόντο ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα -μια φωτογραφία σε μεγέθυνση που απεικονίζει ένα βρέφος από λαθρομετανάστες που δέχεται περιποίηση από υπερήλικες-, την συνέντευξη Τζιτζικώστα στον Γιάννη Πρετεντέρη με εσάνς λαϊκής βλαχομπαρόκ NITRO αλά 90’s, με τον Νίκο Φίλη να ξεσηκώνει τον αμαθή όχλο περί μη γενοκτονίας των Ποντίων από τους Τούρκους (επίσης τα post-docs τα μετονόμασε σε post-dogs), με τον Κώστα Εφήμερο του “The Press Project” να αποκαλεί τον Τάσο Τέλλογλου «μαλάκα» λόγω των αιρετικών απόψεων του τελευταίου για το μεταναστευτικό, την αναβάθμιση καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ σε γραμματείς ΠΕ στα δικαστήρια και την πρόσληψη 165 νέων πιονιέρων στην καθαριότητα των υπηρεσιών της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, με το ΚΚΕ να βαφτίζει «λαϊκό» οτιδήποτε ανήκει στην δικαιοδοσία του όχλου και της απαξίας των νόμων, η ημεδαπή δεν θέλει να αλλάξει τροπάρι αλλά θέλει να συντηρεί αέναα την μίζερη στατικότητα των «αγώνων», η οποία δίνει την ψευδαίσθηση ότι κάτι κινείται αλλά κατ’ουσίαν άπαντα μένουν στάσιμα, με επιράμματα ένθεης καύλας στα στρατιωτικά σώβρακα.
Επειδή πλέον η Ραχήλ Μακρή και η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν σκαρφαλώνουν κάγκελα για να πιστοποιήσουν το δίκιο του «παλεύω για να πείσω τους αντιφασιστοφασίστες για την ταξική μπούρκα», με αναφορές στο τριτοκοσμικό υπεριώδες φως που προδίδει τον «αριστερό» μανδύα σε κάθε εκδοχή της καθημερινότητας, ο οποίος τελικά είναι μια χρόνια μάσκα, για να δικαιολογεί τον κάθε μαλάκα για τα καφριλίκια του με τον μανδύα μιας δήθεν οικουμενικότητας που δανείζεται τσιτάτα αντιδραστικού στρουκτουραλισμού από κείμενα του Levinas- έτσι για να γουστάρουμε διαυγή μυστικισμό με μπόλικο βασανισμένο μετερίζι-, κρατώντας από ένα κόκκινο γαρίφαλο για τις μετέπειτα ρακές στα πρεζοχαρακώματα των Εξαρχείων, η κοινή λογική προδίδεται η ίδια δεδομένου ότι κρίνει συναισθηματικά τα διεθνή γεγονότα, αντιδρά σπασμωδικά, λουφάζει για να μην την αποκαλέσουν «φασίστρια», απαιτεί βεβιασμένα πασοκικό οίστρο από τα 80’s και γελά υστερικά με στιγμιαίες ατάκες σε θέατρα και κοινωνικά θεάματα για να κρύψει πόσο κενή, άδεια και κοινωνικά αμόρφωτη είναι. Με τόσους φόρους ουδείς κάδος φλεγόμενος, τα κεφάλια μέσα διότι έτσι επιτάσσει το «μαζί θα τα πληρώσουμε» ασκέρι του ΣΥΡΙΖΑ. Ο γεμάτος πόνο ελληνίσκος, προτιμά να φάει περιττώματα επειδή έτσι διατάζει το Κόμμα, ασχέτως εάν στο «μαζί τα φάγαμε» θίχτηκε το κάθιδρο πέος του, μουτζώνοντας τους θεσμούς και προτείνοντας το χέρι στα αδέρφια του ISIS.
Γράφει ο Νίκος Δήμου, μεταξύ άλλων στο protagon.gr:
«Σωστά λέει ο Στέλιος Ράμφος ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημόσιος χώρος. Υπάρχουν μόνο πολλοί αλληλοσυγκρουόμενοι ιδιωτικοί. Ο καθένας υπερασπίζεται το σόι του, τη φάρα, την κλίκα, το χωριό, τη συντεχνία του. Κι όταν απουσιάζει ο δημόσιος χώρος, πού να σταθεί το δημόσιο συμφέρον;
Πολύ πριν από τον Ράμφο, ο Ρουσώ είχε διακρίνει την “γενική θέληση” (volonté générale) από την ιδιωτική (volonté particulière) και τη “θέληση όλων” (volonté de tous). Η πρώτη εκφράζει το γενικό συμφέρον – μία ιδανική συνισταμένη. Η δεύτερη το ατομικό και η τρίτη είναι απλώς το άθροισμα όλων των ιδιωτικών βουλήσεων, χωρίς συγκερασμό απόψεων – δηλαδή το κατακερματισμένο χάος. Η σημερινή Ελλάδα.
Οι πολιτικοί μας μιλάνε για τον “λαό”, απευθύνονται στο “λαό”. Ενώ βέβαια γνωρίζουν ότι “λαός” δεν υπάρχει. Γι’αυτό συναλλάσσονται με τους πελάτες τους και στον λαό πουλάνε αέρα σε λαμπερή συσκευασία – όπως μπαλόνια».
Τα συμφέροντα δεν τα κατέχουν άνθρωποι με γεμάτες τσέπες, υμίψηλο καπέλο και πούρο στο δεξί χέρι όπως οι καρικατούρες του ισλαμολάγνου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι μπροσούρες των αναρχοφασιστών και οι υπάνθρωποι που φορούν μπαλακλάβες καίγοντας δημόσια περιουσία με άλλοθι την μισητή Αστυνομία, νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο εξυψώνονται στα μάτια των συναγωνιστών τους. Τα συμφέροντα είναι κοινά σε όλους τους επαγγελματκούς κλάδους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό των κομματόσκυλων στην καθαριότητα: ένας φέρελπις νέος με μεταπτυχιακό δίπλωμα πώς να αισθάνεται άραγε που εάν δεν έχει γνωριμίες ή δεν είναι βαθιά χωμένος στο πολιτικό παιχνίδι όπως οι καθαρίστριες, θα καταντήσει πλανόδιος έφορος αήθους αναξιοκρατίας; – μεταξύ μας γι’αυτό γίνονται οι βανδαλισμοί: όχι για να διατρανώσουν τα μη απόλυτα μεγέθη της Δημοκρατίας αλλά για να κλείσουν το μάτι στον μπαρουτοκαπνισμένο γείτονα ότι είναι συνένοχος στην περιούσια τρέλα· γι’αυτό και βγαίνουν στην δημοσιότητα περισσότερα σούργελα σαν τους #1101gr, περισσότερο κοινωνικό σκουπίδι συσσωρεύεται στα κοινωνικά δίκτυα και στους δρόμους· μεταμεσονύχτια κατά προτίμηση, καθώς έτσι διαιωνίζεται το ληστρικό μοτίβο. Το συγκεκριμένο λογικό σφάλμα θυμίζει τον Hobsbawm, ο οποίος μας πληροφορεί ότι οι εγκληματικές συμμορίες δεν είναι επαναστατικά φαινόμενα αλλά συμπτώματα κοινωνικής αταξίας. Για τους δύσπιστους μια ματιά στην Ρηνανία, Γαλλία και Κάτω Ρήνο μετά την Γαλλική Επανάσταση, θα τους πείσει.
Η πιο χειραγωγήσιμη μάζα -η αριστερή και βαλκανολεβέντικη- η οποία ονειδίζει το τείχος του Έβρου και θέλει να το καταργήσει επειδή δεν συνάδει με τα προτάγματα του διεθνισμού (διεθνισμός στον 21ο αιώνα εστί ολοκληρωτισμός με την φενάκη του αναρχοκομμουνισμού),- πόσο θα γέλαγε ο Αδριανός αν ζούσε, όταν έκτιζε τον 2° αιώνα μ.Χ. στην βόρεια Αγγλία το δικό του τείχος, για να προστατευθεί από τα τρωγλοδυτικά βάρβαρα φύλα-, έχει εμποτιστεί τόσο ολισθικά από τον άκρατο «ανθρωπισμό», που νομίζει ότι μια χώρα θα έρθει στα συγκαλά της εφόσον ανοίξει τα σύνορά της στον κάθε απορφανισμένο ισλαμοφασίστα- ένας εγωτικός πολυπολιτισμικός βιολογικός νεοφιλελευθερισμός από την ανάποδη. Κάτι σαν τα δικά μας αναρχορεμάλια που όταν διαδηλώνουν θυμίζουν εργατοπατέρες Κέλτες, Πάρθους Αρμενιοφάγους και μικροαστούς σατράπηδες εξόριστους Βανδάλους στην Εσπερία, με πεινασμένο μάτι στην Καρχηδόνα του Μεσαίωνα, με περπάτημα εξαθλιωμένου κουτσαβάκη που σχολάει από την Τρούμπα και μεταβαίνει στο Κερατσίνι για να ακούσει Καζαντζίδη, σκύβοντας με ηττοπάθεια το κεφάλι για την κοινωνική απάθεια μπροστά στο μοιραίο, περιμένοντας με χαιρεκακία ωστόσο το χάος, για να συνδιαλέγεται επ’άπειρον με τους μυθολογικούς αστεροειδείς που ακυρώνουν το άτομο προς όφελος του λαουτζίκου. Οι καλοθελητές της εκλαΐκευσης κατά τον Κωστή Παπαγιώργη. Για όλα και για τίποτα.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Συναρπαστικό το λεξιλόγιο των ελληνίσκων για τους ξένους που επιβουλεύονται τον ήλιο τους. Αλλά ενώ τα μισά σπίτια (150.000) κινδυνεύουν να βγουν σε πλειστηριασμό αφού το χρέος τους στην τράπεζα υπερβαίνει το όριο των 200.000€, οι οπαδοί που χαίρονται για την δολοφονία των εργαζομένων στην ΜΑΡΦΙΝ (καλά έπαθαν τα μουνόπανα, σε τράπεζα δούλευαν), η δολοφονία από το φαιοκόκκινο παρακράτος των Καπελώνη και Φουντούλη (φασίστες ήταν, καλά να πάθουν οι ναζήδες) και η απαξία στα πολιτειακά όργανα της Τάξης και του Νόμου (είμαι κόκκινος άρα έχω δίκιο, γαμώ τη μάνα σας, χαρτογιακάδες), κατακερματίζουν την ήδη αλλοπρόσαλλη κοινωνία σε ρεβανσιστικές ψυχολογίες και πρακτικές βεντέτας που με άλλοθι την κυβέρνηση της «αριστεράς» στρουθοκαμηλίζουν, δηλώνοντας το προφανές όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν: ο Έλληνας δεν δείχνει κατανόηση στο κυβερνητικό έργο, επειδή είναι «αριστερός» ή ότι είναι βαθιά σοσιαλδημοκράτης συμπάσχοντας με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ότι είναι βαθιά συνένοχος και συμφεροντολόγος, χρησιμοποιώντας τον φαιοκόκκινο σκούφο για να καλύπτει ψηφιακές και ιδεολογικές αναπηρίες. Τουτέστιν, ποιεί την νήσσαν για να μεταμορφώνει τα καλά και συμφέροντα προς όφελός του, πείθοντας εαυτόν ότι το κάνει από απαλά κίνητρα για την δύσκολη κοινωνική κατάσταση ενώ κατ’ ουσίαν είναι ένας μαλάκας παρτάκιας με σήμα τον ναργιλέ. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν τους νοιάζουν τα λεφτά των άλλων εφόσον οι ίδιοι «δεν έχουν μία στην τράπεζα», αλλά που στην περίπτωση των δανειοληπτών στρίβουν αφού δεν τους αγγίζει το δικό τους σπίτι.
Η Δικαιοσύνη, σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα και ιστορικό Γιώργο Κοντογιώργη, αποβαίνει κατά το ουσιώδες πολιτική και όχι απλώς διοικητική λειτουργία. Πόσω μάλλον έμπλεη εκδικητικότητας, προσθέτω εγώ. Μετά το κάζο του Σκουρλέτη στην απόφαση του ΣτΕ να επιτρέψει την συνέχεια των εργασιών στις Σκουριές, (αναμένω πορείες που θα αποκαλούν το Συμβούλιο της Επικρατείας φασιστικό και απάνθρωπο!), οι ποινικοί αποθεώνουν τον Αλέξη στις φυλακές Διαβατών (δεν φταίμε εμείς που είμαστε φονιάδες αλλά η κοινωνία! – μαρξικά αντανακλαστικά), τα πολυκαταστήματα λειτουργούν τις Κυριακές αλλά ουδείς αντιδρά στα ανάλγητα μέτρα. Γιατί; Διότι η πλειοψηφία πέτυχε αυτό που ήθελε από την «Χούντα των σαμαροβενιζέλων», που της το αρνήθηκε: επαναπροσλήψεις επίορκων, τήρηση του αμετάθετου, στην πυρά η άρση μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ψυχολογική υποστήριξη από το κοινωνικό φαντασιακό που κατά βάθος αγαπά το κράτος αλλά το πολεμά «από μέσα» για τα μεθεόρτια πάρτι της αγελαίας ενδόρρηξης.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που οι κομμουνιστές παρέμειναν στην εξουσία για 75 συναπτά έτη με τις ευλογίες του κλήρου, της ιντελιγκέντσιας και των χωρικών ποπολάρων. Δεν είναι μυστικό ότι όπως λέει ο Hayek, ο Χίτλερ (τον οποίον λάτρευαν τα πλήθη) δεν χρειάστηκε να καταστρέψει την Δημοκρατία. Απλώς εκμεταλλεύτηκε την παρακμή της και την κρίσιμη στιγμή απέσπασε την υποστήριξη πολλών που μολονότι τον απεχθάνονταν (άλλοι πάλι όχι), τον θεωρούσαν τον μόνο άνθρωπο με πυγμή που θα μπορούσε να επιφέρει αποτελέσματα. Τι θέλω να πω; Η κοινή γνώμη επηρεάζεται και υποστηρίζει οποιονδήποτε νομίζει ότι πάει «κόντρα στο κατεστημένο», για να φέρει την άνοιξη με τα ροζ χελιδόνια από τα ευρωπαϊκά ταμεία με οποιοδήποτε κόστος· φτάνει να παρουσιαστεί από τα ΜΜΕ και τους οπαδούς του ως Αριστερός Μεσσίας κι όλα τ’άλλα λύνονται ως εκ θαύματος. Όπως γινόταν 30 σχεδόν χρόνια με τον δικομματισμό που οι Έλληνες ψήφιζαν ανελλιπώς με βάση το κατάδικό τους συμφέρον, έτσι και σήμερα η λαϊκίστικη αρπαχτή (οικονομική, ιδεολογική, κουκουλοφορούσα) με τον λαοπρόβλητο Τσίπρα στο τιμόνι, νομίζει ότι ζει ένα νέο σύμφωνο της Βαρσοβίας κι ας πληρώνει ΕΝΦΙΑ. Η ψυχολογία του ραγιά και η οριεντάλ άρνηση για μεταρρυθμίσεις, δημιούργησε μια λακανική φαντασματική οθόνη που εξομαλύνει το πραγματικό για να χαϊδέψει τα κοπαδικά ένστικτα που αποζητούν κρεμάλες. Είμαστε ad extremum τόσο μόνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου