Η Διεθνής του φθόνου και του μίσους
Του Σάκη Μουμτζή
Αν οι τέσσερις προηγούμενες Διεθνείς εκινούντο στο χώρο της μαρξιστικής θεωρίας και της υπεράσπισης του εργατικού κινήματος, η σύγχρονη Διεθνής πηγάζει από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και στοχεύει στην παγκόσμια κυριαρχία του με την ταυτόχρονη καταστροφή των δυτικών κοινωνιών. Όπλο της η πολυ-πολιτισμικότητα και μέθοδος της η βία. Εξ αντικειμένου σύμμαχοι της σύγχρονης Διεθνούς, συνειδητά ή εξ αντικειμένου, τα διάφορα ρεύματα της αντικαπιταλιστικής νέας ευρωπαϊκής αριστεράς που και αυτά στοχεύουν από τη δική τους ιδεολογική σκοπιά στην πτώση του καπιταλισμού.
Αυτός ακριβώς ο πολιτικός χώρος με τις διάφορες παραφυάδες του, έχει αναγάγει την πολυ-πολιτισμικότητα σε αυτοσκοπό και ως εκ τούτου θέτει τα δικαιώματα των μεταναστών, σε ανώτερη μοίρα από τα δικαιώματα των πολιτών που τους φιλοξενούν. Επικαλούνται δε οι διανοούμενοι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς τις ευθύνες της Δύσης για τα δεινά και τη δυστυχία του Τρίτου Κόσμου, παραβλέποντας σκόπιμα τον φύσει επιθετικό –επεκτατικό χαρακτήρα του ισλαμισμού. Γεμίζοντας με ενοχές τους ευρωπαίους πολίτες προσπαθούν ουσιαστικά να αντιστρέψουν το ρόλο θύτη-θύματος και κυρίως επιδιώκουν με την αναγόρευση των δικαιωμάτων του μετανάστη σε ύψιστο καθήκον των ευρωπαϊκών κοινωνιών, να τις αποδιοργανώσουν οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, καθώς μισούν και φθονούν τις αρχές πάνω στις οποίες αυτές έχουν συγκροτηθεί.
Έτσι λοιπόν είναι ευκαιρία, με το θλιβερό συμβάν του Παρισιού, να προσπαθήσουμε να επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια της πολυ-πολιτισμικότητας εισάγοντας σαν έννοια-κλειδί τη λειτουργικότητα της κοινωνίας. Αν δηλαδή η συνύπαρξη και η συγκατοίκηση πολλών πολιτισμών σε αυτήν, την προάγει, την καθιστά πιό αποδοτική και δεν διαταράσσει όλα τα επίπεδα συνοχής της. Αν οι φιλοξενούμενοι πολιτισμοί σέβονται τον πολιτισμό της χώρας που τους φιλοξενεί, τα ήθη και τα έθιμα της και κυρίως τους νόμους της. Σε αυτήν την περίπτωση μία πολυ-πολιτισμική κοινωνία αναπτύσσεται, δημιουργεί και σε βάθος χρόνου αφομοιώνει τους μετανάστες. Τα παραδείγματα πολλά και γνωστά που αποδεικνύουν πως αυτού του είδους οι κοινωνίες υπήρξαν και υπάρχουν.
Αντιθέτως αν η σώρευση μεταναστών δημιουργεί πληθώρα προβλημάτων στην κοινωνία που τους φιλοξενεί -προβλήματα στην εκπαίδευση, ανεργία, γκετοποίηση περιοχών- προφανώς η αξία της πολυ-πολιτισμικότητας ακυρώνεται. Αν μάλιστα σε αυτά τα προβλήματα προστεθεί και η επιθετικότητα των φιλοξενούμενων πολιτισμών απέναντι στο φιλοξενούντα, τότε δεν έχουμε μία κοινωνία της πολιτισμικής ετερότητας αλλά μία εμπόλεμη κοινωνία. Αυτά που είδαμε να γίνονται στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη και προχθές στο Παρίσι.
Συνεπώς, την συγκατοίκηση πολλών πολιτισμών σε μία κοινωνία, πρέπει να τη δούμε κάτω από το πρίσμα κόστους-οφέλους κι έτσι να διαμορφώσουμε τους όρους της αποδοχής ή της απόρριψης του πολυ-πολιτισμικού μοντέλου. Μα πάνω απ΄όλα πρέπει να τη δούμε σε συσχετισμό με την προάσπιση του δυτικού τρόπου ζωής, που έχει εδραιωθεί και κατοχυρωθεί πάνω στην αξία της ίδιας της ζωής και συνακόλουθα όλου του πλέγματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που την προασπίζουν.
Δεν είναι τυχαίο πως υπορρήτως, υποστηρικτές των ισλαμοφασιστών είναι αυτοί που από την ιδεολογία τους ελάχιστη αξία δίνουν στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η κοσμοθεωρία τους αναφέρεται σε σύνολα, όχι σε άτομα. Η χαιρέκακη αντιμετώπιση από τις αντικαπιταλιστικές ομάδες και τα κόμματα, όλων των πληγμάτων που υπέστη ο δυτικός κόσμος, φανερώνει πως στον ευρωπαϊκό χώρο λειτουργεί η πέμπτη φάλαγγα. Πίσω από το υποκριτικό τους ενδιαφέρον για τα δικαιώματα των μεταναστών βρίσκεται η προσπάθεια τους να απορρυθμίσουν και να κατεδαφίσουν τις κοινωνίες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου