Αλαβάνος: Η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει να φύγει «με πίσσα και πούπουλα»

Αλαβάνος: Η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει 

να φύγει «με πίσσα και πούπουλα»

Χαιρετισμό στη πανελλήνια συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας, που διεξήχθη το Σαββατοκύριακο, απηύθυνε ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλέκος Αλαβάνος και πολιτικός «πατέρας»- κατά πολλούς- του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος όμως εξαπέλυσε σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση φτάνοντας μάλιστα να υποστηρίξει πως αυτή θα πρέπει «να φύγει με πίσσα και πούπουλα», δηλαδή με την ίδια ηθική αποδοκιμασία που έδειξε ο λαός στο ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου.

Ο κ.Αλαβάνος υποστήριξε πως σήμερα ο κόσμος της Αριστεράς στην Ελλάδα, βιώνει συναισθήματα λύπης, ντροπής αλλά και ενοχές, παραίτηση και απογοήτευση και τόνισε πως κανείς δεν μπορεί να αδικήσει το Μεϊμαράκη όταν κατηγορεί την κυβέρνηση με χαρακτηρισμούς περί «μνημονιακής αριστεράς», «νεοφιλελεύθερης αριστεράς».

Αναφέρθηκε όμως και στα μέτρα που υιοθετεί η κυβέρνηση: «Τι πίνεις; Κρασί. Αύξηση του ΦΠΑ. Πώς ξεδίνεις; Τσιγάρο; Αύξησε την τιμή. Πού αισθάνεσαι ασφάλεια; Στο σπίτι μου. Πλήρωσε ΕΝΦΙΑ. Πώς μετακινείσαι; Με το μετρό. Δώσε συν 20 λεπτά. Τι επιθυμείς για τα παιδιά σου; Υγεία, να μάθουν ξένες γλώσσες, να βρουν δουλειά. Θα έχεις και ΦΠΑ.

Με τι πληρώνεσαι; Με την σύνταξη. Θα είναι μικρότερη».

Και καταλήγει πως «δεν πρόκειται για μια αριστερή παρένθεση» αλλά για «μια τερατογένεση...για την πιο μαύρη παρένθεση προδοσίας και όνειδους στην ιστορία της Αριστεράς...Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στον Πρωθυπουργό. Είναι ευθύνη όλων όσων ενεργοποιούνται σήμερα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα από όλα των βουλευτών του: καθηγητές Πανεπιστημίου με ηθικολογικά κηρύγματα, συνδικαλιστές με κραυγαλέες αντιμνημονιακές ομιλίες, δημοσιογράφοι με φλογερά γραφτά ενάντια σε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, ψηφίζουν σήμερα χωρίς ίχνος αιδούς μνημονιακές ρυθμίσεις χειρότερες από τις προηγούμενες κυβερνήσεις....Αυτή η κυβέρνηση πρέπει κατεπειγόντως να φύγει. Όχι όμως μόνο να φύγει. Να φύγει με πίσσα και πούπουλα, με την ηθική αποδοκιμασία που έφυγε ο Παπανδρέου...».

Εκτίμησε δε πως το κόμμα δέχεται ισχυρούς κλυδωνισμούς και πως ο χρόνος της κυβέρνησης Τσίπρα «με αυτή τουλάχιστον τη μορφή είναι μετρημένος...».

http://kostasxan.blogspot.gr/2015/11/blog-post_215.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/vhzE+(%CE%91%CF%82+%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82!)

Σας θυμάμαι...

Σας θυμάμαι...

Λεωνίδας Καστανάς

Σας θυμάμαι μέσα στη φανταχτερή εσάρπα του αριστερισμού σας να υπόσχεστε λαγούς με πετραχήλια στους αφελείς. «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», «κατάργηση των μνημονίων με ένα  άρθρο και ένα νόμο», «εθνικοποίηση των τραπεζών», «δεν θα πληρώσετε την τελευταία δόση ΕΝΦΙΑ 2014», «τέρμα οι φόροι», «επιστρέφει το αφορολόγητο», «μετανάστες αδέλφια μας», «θα πληρώσει η λίστα Λαγκάρντ», «θα βάλουμε φόρους στις θυρίδες και στους πίνακες ζωγραφικής», «η Μέρκελ δεν θα μπορεί να μας πει όχι», «η Ευρώπη είναι νεοφιλελέ», όχι αυξήσεις στα εισιτήρια των ΜΜΜ», «γεύματα για όλα τα παιδιά στα σχολεία», «δημόσιες επενδύσεις και πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και τόσο άλλα ψέματα που άλλοι ξεστομίζατε συνειδητά και άλλοι με την αφέλεια του αδαούς.

Σας θυμάμαι να βρίζεται με τα χειρότερα και να απειλείτε όποιον μετρούσε τα λόγια σας με την απλή λογική και σας απαντούσε με επιχειρήματα, όποιον αποκάλυπτε την ανεδαφικότητα των υποσχέσεων, όποιον και όποια στήριζε με νύχια και με δόντια την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και μιλούσε για επικείμενο Grexit και καταστροφή.

Αλλά θυμάμαι και σας που πηδάγατε σαν τα ποντίκια από το τρένο του ΠΑΣΟΚ και δηλώνατε ανέκαθεν αριστεροί και πατριώτες, οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ παιδιόθεν και τρέχατε να γραφτείτε σε ΚΟΒΑ συνοικιακή  για να προβάλετε την ταπεινή καταγωγή σας και σπεύδατε να φωτογραφηθείτε με τον αρχηγό μιας και ξαφνικά βρήκατε το φως σας και είσαστε έτοιμοι να χτίσετε μαζί του την πραγματική σοσιαλιστική Ελλάδα και βρίζατε το μαγαζί που του χρωστούσατε το είναι σας ως νεοφιλελεύθερο και διεφθαρμένο..

Θυμάμαι και σας τους αριστερούς της ανανέωσης που μετανιώσατε για τη βλακεία που κάνατε να εγκαταλείψετε το σπίτι σας πάνω που ετοιμαζότανε για την εξουσία και ψαχνόσασταν με την κεντροαριστερά και περιμένατε την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας για να αλλάξετε βαγόνι, γιατί ο δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό άνοιγε επί τέλους και σεις φυσικά η original ανανεωτική πτέρυγα δεν θα μπορούσε να λείψει από τέτοιο ραβαΐσι και προβάρατε υπουργικό κουστούμι αλλά σας έκοψε ο Παναής αλλά εσείς κάτω δεν το βάζετε και ακόμα περιμένετε.

Θυμάμαι και σας τους μετριοπαθείς που σηκώνατε το φρύδι και αγανακτούσατε αφού ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και βέβαια δεν θα μπορούσατε ποτέ να προδώσετε το μαρξισμό σας, όλους εσάς που είχατε τόσα όνειρα για ένα άλλο δημοκρατικό σχολείο και ένα άλλο δημοκρατικό Πανεπιστήμιο του λαού και όχι της αγοράς, που φτύνατε την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και τα Πρότυπα Πειραματικά και σας ενοχλούσε το τάληρο στα νοσοκομεία και αυτή πια η δουλεία σε κάθε τι ευρωπαϊκό και κλαίγατε για τα παιδιά που λιποθυμάγανε από την πείνα, γιατί ήταν φρικτός ο Αρβανιτόπουλος και αβάσταχτοι οι Σαμαροβενιζέλοι.

Θυμάμαι και σας που μια ζωή ψηφίζατε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και περιμένατε το επιδοματάκι,  την ημεραργία και τον κουμπάρο από την Τοπική και  τώρα ήσασταν αγανακτισμένοι και σας έφταιγε η γενιά του Πολυτεχνείου και με το τσόκαρο τρέχατε στις πλατείες να ακούσετε Καζάκη και να μουτζώνατε τη Βουλή και αγκαλιαζόσασταν με την ακροδεξιά και χορεύατε τη νύχτα του δημοψηφίσματος και ανατριχιάζατε από ηδονή στη θέα του Βαρουφάκη με το γιακά το σηκωμένο και αισθανόσασταν εθνικά υπερήφανοι που επί τέλους βρέθηκε κάποιος να την πει στο Σόιμπλε.

Θυμάμαι και σας τους ακτιβιστές  που δεν λείψατε από απεργία και πορεία και ψάχνατε τους δήθεν προβοκάτορες που έκαψαν το Αττικό, που εμποδίζατε τους πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά της Μαρφίν μπας και δε γλιτώσει κανείς απεργοσπάστης, που καταγγέλλατε τη χρήση χημικών και τα κάγκελα στις παρελάσεις, που δεν αντέχατε την αστυνομική βαναυσότητα, που απαιτούσατε να ανοίξουν οι φυλακές για τους πολιτικούς κρατούμενους, και να κλείσει η Αμυγδαλέζα, που είχατε έτοιμη τη δικαιολογία για την τρομοκρατία, που ακόμα και σήμερα δικαιολογείτε το μακελειό στο Παρίσι γιατί ο αγώνας είναι κατά του καπιταλισμού και όλοι οι κακοί χωράνε στον αγώνα.

Όλους εσάς σας θυμάμαι να αλλάζετε το πετσί σας κατά πως βόλευε είτε τα συμφέροντα είτε την ιδεοληψία σας και να βάζετε τα ρέστα σας εδώ και  τώρα που γυρίζει, πρώτη φορά Αριστερά, πρώτη φορά ο λαός στην εξουσία, πρώτη φορά πρωθυπουργός καταθέτει στεφάνι στο Πολυτεχνείο, πρώτη φορά κοκκίνισαν τα ψέματα αλλά όχι αυτοί που τα είπαν.

Σας θυμάμαι αλλά σας θυμάται και ο εαυτός σας. Όσους καθρέφτες και αν σπάσετε θάναι πάντα εκεί μέσα σας να σας θυμίζει το γελοίον του πράγματος.   

http://mhmadas.blogspot.gr/2015/11/leo-kastanas.html

Η Διεθνής του φθόνου και του μίσους

Η Διεθνής του φθόνου και του μίσους

Του Σάκη Μουμτζή

Αν οι τέσσερις προηγούμενες Διεθνείς εκινούντο στο χώρο της μαρξιστικής θεωρίας και της υπεράσπισης του εργατικού κινήματος, η σύγχρονη Διεθνής πηγάζει από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και στοχεύει στην παγκόσμια κυριαρχία του με την ταυτόχρονη καταστροφή των δυτικών κοινωνιών. Όπλο της η πολυ-πολιτισμικότητα και μέθοδος της η βία. Εξ αντικειμένου σύμμαχοι της σύγχρονης Διεθνούς, συνειδητά ή εξ αντικειμένου, τα διάφορα ρεύματα της αντικαπιταλιστικής νέας ευρωπαϊκής αριστεράς που και αυτά στοχεύουν από τη δική τους ιδεολογική σκοπιά στην πτώση του καπιταλισμού.

Αυτός ακριβώς ο πολιτικός χώρος με τις διάφορες παραφυάδες του, έχει αναγάγει την πολυ-πολιτισμικότητα σε αυτοσκοπό και ως εκ τούτου θέτει τα δικαιώματα των μεταναστών, σε ανώτερη μοίρα από τα δικαιώματα των πολιτών που τους φιλοξενούν. Επικαλούνται δε οι διανοούμενοι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς τις ευθύνες της Δύσης για τα δεινά και τη δυστυχία του Τρίτου Κόσμου, παραβλέποντας σκόπιμα τον φύσει επιθετικό –επεκτατικό χαρακτήρα του ισλαμισμού. Γεμίζοντας με ενοχές τους ευρωπαίους πολίτες προσπαθούν ουσιαστικά να αντιστρέψουν το ρόλο θύτη-θύματος και κυρίως επιδιώκουν με την αναγόρευση των δικαιωμάτων του μετανάστη σε ύψιστο καθήκον των ευρωπαϊκών κοινωνιών, να τις αποδιοργανώσουν οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, καθώς μισούν και φθονούν τις αρχές πάνω στις οποίες αυτές έχουν συγκροτηθεί.

Έτσι λοιπόν είναι ευκαιρία, με το θλιβερό συμβάν του Παρισιού, να προσπαθήσουμε να επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια της πολυ-πολιτισμικότητας εισάγοντας σαν έννοια-κλειδί τη λειτουργικότητα της κοινωνίας. Αν δηλαδή η συνύπαρξη και η συγκατοίκηση πολλών πολιτισμών σε αυτήν, την προάγει, την καθιστά πιό αποδοτική και δεν διαταράσσει όλα τα επίπεδα συνοχής της. Αν οι φιλοξενούμενοι πολιτισμοί σέβονται τον πολιτισμό της χώρας που τους φιλοξενεί, τα ήθη και τα έθιμα της και κυρίως τους νόμους της. Σε αυτήν την περίπτωση μία πολυ-πολιτισμική κοινωνία αναπτύσσεται, δημιουργεί και σε βάθος χρόνου αφομοιώνει τους μετανάστες. Τα παραδείγματα πολλά και γνωστά που αποδεικνύουν πως αυτού του είδους οι κοινωνίες υπήρξαν και υπάρχουν.

Αντιθέτως αν η σώρευση μεταναστών δημιουργεί πληθώρα προβλημάτων στην κοινωνία που τους φιλοξενεί -προβλήματα στην εκπαίδευση, ανεργία, γκετοποίηση περιοχών- προφανώς η αξία της πολυ-πολιτισμικότητας ακυρώνεται. Αν μάλιστα σε αυτά τα προβλήματα προστεθεί και η επιθετικότητα των φιλοξενούμενων πολιτισμών απέναντι στο φιλοξενούντα, τότε δεν έχουμε μία κοινωνία της πολιτισμικής ετερότητας αλλά μία εμπόλεμη κοινωνία. Αυτά που είδαμε να γίνονται στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη και προχθές στο Παρίσι.

Συνεπώς, την συγκατοίκηση πολλών πολιτισμών σε μία κοινωνία, πρέπει να τη δούμε κάτω από το πρίσμα κόστους-οφέλους κι έτσι να διαμορφώσουμε τους όρους της αποδοχής ή της απόρριψης του πολυ-πολιτισμικού μοντέλου. Μα πάνω απ΄όλα πρέπει να τη δούμε σε συσχετισμό με την προάσπιση του δυτικού τρόπου ζωής, που έχει εδραιωθεί και κατοχυρωθεί πάνω στην αξία της ίδιας της ζωής και συνακόλουθα όλου του πλέγματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που την προασπίζουν.

Δεν είναι τυχαίο πως υπορρήτως, υποστηρικτές των ισλαμοφασιστών είναι αυτοί που από την ιδεολογία τους ελάχιστη αξία δίνουν στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η κοσμοθεωρία τους αναφέρεται σε σύνολα, όχι σε άτομα. Η χαιρέκακη αντιμετώπιση από τις αντικαπιταλιστικές ομάδες και τα κόμματα, όλων των πληγμάτων που υπέστη ο δυτικός κόσμος, φανερώνει πως στον ευρωπαϊκό χώρο λειτουργεί η πέμπτη φάλαγγα. Πίσω από το υποκριτικό τους ενδιαφέρον για τα δικαιώματα των μεταναστών βρίσκεται η προσπάθεια τους να απορρυθμίσουν και να κατεδαφίσουν τις κοινωνίες μας.

http://www.liberal.gr/arthro/21023/imerologia/sakis-moumtzis/i-diethnis-tou-fthonou-kai-tou-misous.html

Multi Culti

Από την ιστοσελίδα του Αντώνη Πανούτσου ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Κάποιοι άρχισαν να ξυπνάνε επιτέλους και είναι παρήγορο...

ΔΕΕ

Multi Culti

Η πολυπολιτισμικότητα είναι μια έννοια που σχεδόν θεοποιήθηκε από τους «πολιτικά ορθούς» η οποία όμως μπορεί να καταλήξει να είναι καταστροφική και θανατηφόρα.

Οι δυτικές κοινωνίες εδώ και δεκαετίες και τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο περιέχουν αναπόφευκτα σχεδόν όλων των ειδών και των πολιτισμών άτομα, ομάδες και κοινότητες…

Η «συμπεριληπτική» κοινωνία (inclusive society) είναι αυτή η οποία δεν έχει αποκλεισμένα άτομα, ομάδες και κοινότητες, όμως παρόλα αυτά μπορεί να εκφράζει δυο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις. 

1: Μια κοινωνία που συμπεριλαμβάνει όλους τους πολιτισμούς, τις θρησκείες και τις φυλές, όμως κάτω από την εξουσία του ενός νόμου που ισχύει για όλους στην συγκεκριμένη κοινωνία.

2: Μια κοινωνία που για να κάνει ‘χώρο’ στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, υποχωρεί από τις νομικές και τις πολιτιστικές της θέσεις.

Δηλαδή πιο απλά, στην πρώτη περίπτωση οι κάθε φορά νεοφερμένοι μετανάστες και οι πρόσφυγες, καλούνται να προσαρμοστούν στους νόμους και στην κουλτούρα της χώρας που τους φιλοξενεί, ενώ στη δεύτερη οι πολίτες της χώρας καλούνται να προσαρμοστούν στις ανάγκες, τα πρότυπα και τις επιθυμίες των μεταναστών.

Η πολυπολιτισμικότητα παρότι φαντάζει ως μια δήθεν προοδευτική έννοια στην ουσία είναι αυτή η δεύτερη περίπτωση και είναι εντελώς διαφορετική από την ανοιχτή πλουραλιστική κοινωνία που αφορά την πρώτη περίπτωση και ενσωματώνει τους κάθε φορά καινούργιους πολίτες της.

Η Πολυπολιτισμικότητα συνεπάγεται ότι ένα κράτος κάνει πράγματα που ενώ φαίνεται να έχουν στόχο τον πλήρη σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων και της διαφορετικότητας των ανθρώπων, αυτό που τελικά κάνει είναι τους τοποθετεί σε «κουτιά» με βάση πολιτισμικές, εθνικές διαφορές και άλλες διαφορές. Στην ουσία δηλαδή οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας ενώ ισχυρίζονται ότι αυτοί έχουν τα ανοιχτά μυαλά, αντίθετα, χωρίς να το καταλαβαίνουν περιορίζουν σε γκέτο και αστυνομεύουν αυτούς που θέλουν να καταστήσουν ελεύθερους.

Υπάρχει ένα τεράστιο, και τελικά καταστροφικό μπέρδεμα μεταξύ πολιτισμού και κουλτούρας.

Ένα φανερό σε όλους παράδειγμα για τις διαφορές μεταξύ πολιτισμού και κουλτούρας, το δανείζομαι από το τελευταίο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου*: Οι λευκοί της Νότιας Αφρικής έχουν κοινό πολιτισμό με τους Βρετανούς και του Ολλανδούς, αλλά διαφορετική κουλτούρα. Ο «πολιτισμός» τονίζει την ιστορικότητα, τις «ρίζες», ενώ η κουλτούρα τονίζει το παρόν. Στο ‘παρόν’ προφανέστατα και κατ’ αρχάς συμπεριλαμβάνονται οι νόμοι κάθε κοινωνίας.

[...]

Ξαναγυρνάμε στους πρόσφυγες… Από τη στιγμή που φεύγουν από τις χώρες τους μην αντέχοντας και θέλοντας να ξεφύγουν από τη θανατηφόρα κουλτούρα που ισχύει εκεί, είναι στοιχειώδης λογική ότι θα πρέπει να προσαρμοστούν στη ‘σωτήρια’ γι αυτούς κουλτούρα της χώρας στην οποία εγκαθίστανται. Οι άνθρωποι λοιπόν που μεταναστεύουν στη Δύση από τις καταστροφικές κουλτούρες των χωρών τους, πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται; Διάφοροι «πολιτικώς ορθά» σκεπτόμενοι λένε ότι πρέπει να δημιουργήσουμε χώρο για να ανθίσει η κουλτούρα τους, όμως είναι φανερό ότι αυτή η θέση είναι εντελώς λάθος. Ο πολιτισμός τους, που περιλαμβάνει και τη θρησκεία τους, φυσικά να ασκείται, η κουλτούρα τους όμως πρέπει να είναι υποχρεωτικά της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει η δυτική κοινωνία να αφήσει χώρο για να μεταφέρουν τα πολιτισμικά τους στοιχεία, αλλά η κουλτούρα πρέπει να είναι μία και να είναι αυτή της χώρας στην οποία εγκαθίστανται.

Για παράδειγμα το γαλλικό κράτος νομοθέτησε ότι δεν επιτρέπει στις γυναίκες που ζουν στην επικράτεια του, να φορούν μπούργκα. Από τη στιγμή που κάποιοι μουσουλμάνοι έφυγαν από τις χώρες τους και βρήκαν ως καλύτερο καταφύγιο τη Γαλλία είναι υποχρεωτικό να σεβαστούν το νόμο της χώρας. Για να γίνει πιο ελληνικό και κατανοητό σε κάποιους που διαβάζουν το κείμενο, η Γαλλία έχει αποφασίσει ότι αυτό που έκαναν οι τούρκοι στους αρμένιους και τους πόντιους είναι γενοκτονία και ότι η άρνηση αυτής της απόφασης περιέχει μιας μορφής παρανομία. Όποιος Τούρκος ζει στη Γαλλία πρέπει, τουλάχιστον δημόσια, να δέχεται κι αυτό.

ΣΣ 1 : Γυρνώντας στους ‘πολιτικά ορθούς’ και ‘υπερευαίσθητους’ πολίτες να πούμε ότι η επιμονή για το σεβασμό του «Άλλου ανθρώπου» έφτασε στις δυτικές χώρες σε τέτοια γελοία παράνοια ώστε να υπάρχει πλέον από αρκετούς η απόρριψη του δυτικού πολιτισμού και η καταγγελία του ως πηγή δυστυχίας της ανθρωπότητας! Ζήτω η τρέλα… και η ιστορική αμάθεια δηλαδή.

Διάβασε περισσότερα στο: Multi Culti | Κοινωνία... άτιμη | gazzetta.gr 
Follow us: @gazzetta_gr on Twitter | gazzetta.gr on Facebook

Ζωοφιλία, μία ασθένεια της εποχής μας

Ζωοφιλία, μία ασθένεια 

της εποχής μας

Μανώλης Βαρδής

Γιατί είναι η ζωοφιλία ασθένεια της εποχής μας; Καλά, μη σοκάρεστε! Μία βόλτα να κάνει κανείς τα πρωινά και τα απογεύματα στις γειτονιές της πόλης θα συναντήσει πιο πολλούς σκύλους παρά ανθρώπους. Και σκύλους όχι αδέσποτους, αλλά με τα αφεντικά τους. Και αφεντικά όχι τίποτα γριούλες ή "γεροντοκόρες", αλλά φοιτητές, φοιτήτριες, Under 40.

Εάν δε ακούσει τις σκυλο-κουβέντες των αφεντικών, πήζει από "αγάπη μου", "κοπέλα μου", "χρυσάφι μου", και άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των "παιδιών- σκυλιών" τους. Σε μία κοινωνία σε κρίση και παρακμή το οξύμωρο του να αυγατίζουν τα διάφορα pet shops, δεν είναι καθόλου οξύμωρο. Και δείχνει αυτό το ταπεινό, καθημερινό γεγονός μία απάντηση για το πρόβλημά μας σήμερα, ως κοινωνία. Γιατί εκεί είναι η ασθένεια, και όχι στα συμπαθητικά τετράποδα. Μάλιστα, η ασθένεια έχει και επιθετική διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι και σε επίπεδο δημόσιου λόγου (αλλά πλέον και νομικό) οι προσβολές και οι κακομεταχειρίσεις των ζώων αποκτούν βαρύτητα και σημασία πολλές φορές μεγαλύτερη της αντίστοιχης των ανθρώπων. 

Διάφορες φιλοζωικές ομάδες- εν είδει λαϊκών πολιτοφυλακών- καραδοκούν παντού για να ελέγξουν, καταγγείλουν, καταδικάσουν, μηνύσουν. Πολλές φορές με θύματα αθώους ανθρώπους. Φυσικά, είναι δείγμα αξιακής αλλοίωσης. Από τα ζώα σαν περιουσιακό στοιχείο, βοηθούς- εργάτες, των παραδοσιακών αγροτικών-ποιμενικών κοινωνιών, περνούμε στη φάση της αστικοποίησης όπου τα ζώα είναι οικιακοί φίλοι και συνεργάτες της πυρηνικής οικογένειας. Δεν είμαστε καν εκεί. Στην τωρινή μας κατάσταση τα οικιακά ζώα έχουν γίνει αντικείμενα πόθου και συναισθηματικής εξάρτησης. Παρέχουν λόγο ύπαρξης σε ανθρώπινες ψυχές που δεν έχουν και πολλούς λόγους για να ζουν. Είναι "πεδία" εύκολου και ανώδυνου συναισθηματισμού- σε αντίθεση με τα παιδιά- καθώς ούτε τα έξοδα των παιδιών έχουν, ούτε προκαλούν τα συναισθηματικά ρίσκα και τις ταλαιπωρίες της ανατροφής παιδιών. Η κοινωνία μας είναι κοινωνία του εύκολου συναισθηματισμού. Βλέπουμε την αντίστιξη στους διαφόρων λογιών ανώμαλους και κακόψυχους, που διαβλέποντας την τάση, προβαίνουν σε πράξεις βασανιστηρίων ή σεξουαλικών συνευρέσεων με τα ζώα, διότι η κάθε εποχή έχει τα εγκλήματα που της αναλογούν. 

Κάναμε λόγο για αστικοποίηση, συναισθηματικές επενδύσεις, εύκολο και ανώδυνο συναισθηματισμό. Υπάρχει όμως και μία ακόμη αντεστραμμένη όψη που συνηγορεί, κατά παράδοξο τρόπο, στα παραπάνω. Στις παλαιότερες κοινωνίες ήταν πάντα ανεκτή μία ανθρώπινη απειλή προς τα ζώα όταν διακυβεύονταν ζητήματα πείνας και μετεγκατάστασης της οικογένειας, στην εποχή μας που οι «δυτικές» κοινωνίες δεν κατατρύχονται από αυτά τα θέματα, οι απειλές προς τα ζώα εμφανίζονται ως «χωρίς λόγο», αναίτιες και απροϋπόθετες, κατά συνέπεια απόλυτα κατακριτέες. 

Με άλλα λόγια, εφόσον δεν πεινάμε πια (για να έχουμε το άλλοθι του κυνηγιού και της σφαγής του ζώου) και εφόσον δεν αγγίζει την ηθική μας συνείδηση η (πραγματική) κακομεταχείριση των σταβλισμένων, ακίνητων ζώων σε φάρμες- εργοστάσια που συναντούν τον θάνατο με βιομηχανικό τρόπο, οξύνονται τα καθημερινά ηθικά μας ανακλαστικά απέναντι στο προφανές ότι το ζώο δεν είναι άνθρωπος. Διότι ο πολιτισμός της μεταμοντερνικότητας είναι ο πολιτισμός της απόλυτα προσωπικής ηθικής, που εφαρμόζεται επιλεκτικά.

Αυτό το ηθικό- αξιολογικό υπόβαθρο είναι ο δημιουργός του προβλήματος της σχέσης ανθρώπου-ζώου, και είναι αυτό που διαιωνίζει μία απέραντη υποκρισία.

Ενδεικτικά μπορεί να δει κανείς και το βιβλίο: Adrian Franklin, Animals and Modern Cultures. A Sociology of Human- Animal Relations in Modernity, Sage Publications 1999

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Μαρκ Σαγκάλ.

http://www.antifono.gr/portal/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1/%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%80%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82/5189-%CE%B6%CF%89%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1,-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CE%B8%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82.html

So We Walk Alone

So We Walk Alone

«Η Αριστερά είχε ανέκαθεν αυτήν την ικανότητα να αποδέχεται αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις που θα είχαν συναντήσει εντονότατη απόρριψη αν προέρχονταν από την Δεξιά».

Michel Houellebecq

Λίγο πριν λήξει το 2015, με τον προπηλακισμό των αξιολογητών του ΕΚΠΑ από τους ελληναράδες φοιτητές, το φόντο ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα -μια φωτογραφία σε μεγέθυνση που απεικονίζει ένα βρέφος από λαθρομετανάστες που δέχεται περιποίηση από υπερήλικες-, την συνέντευξη Τζιτζικώστα στον Γιάννη Πρετεντέρη με εσάνς λαϊκής βλαχομπαρόκ NITRO αλά 90’s, με τον Νίκο Φίλη να ξεσηκώνει τον αμαθή όχλο περί μη γενοκτονίας των Ποντίων από τους Τούρκους (επίσης τα post-docs τα μετονόμασε σε post-dogs), με τον Κώστα Εφήμερο του “The Press Project” να αποκαλεί τον Τάσο Τέλλογλου «μαλάκα» λόγω των αιρετικών απόψεων του τελευταίου για το μεταναστευτικό, την αναβάθμιση καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ σε γραμματείς ΠΕ στα δικαστήρια και την πρόσληψη 165 νέων πιονιέρων στην καθαριότητα των υπηρεσιών της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, με το ΚΚΕ να βαφτίζει «λαϊκό» οτιδήποτε ανήκει στην δικαιοδοσία του όχλου και της απαξίας των νόμων, η ημεδαπή δεν θέλει να αλλάξει τροπάρι αλλά θέλει να συντηρεί αέναα την μίζερη στατικότητα των «αγώνων», η οποία δίνει την ψευδαίσθηση ότι κάτι κινείται αλλά κατ’ουσίαν άπαντα μένουν στάσιμα, με επιράμματα ένθεης καύλας στα στρατιωτικά σώβρακα.

Επειδή πλέον η Ραχήλ Μακρή και η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν σκαρφαλώνουν κάγκελα για να πιστοποιήσουν το δίκιο του «παλεύω για να πείσω τους αντιφασιστοφασίστες για την ταξική μπούρκα», με αναφορές στο τριτοκοσμικό υπεριώδες φως που προδίδει τον «αριστερό» μανδύα σε κάθε εκδοχή της καθημερινότητας, ο οποίος τελικά είναι μια χρόνια μάσκα, για να δικαιολογεί τον κάθε μαλάκα για τα καφριλίκια του με τον μανδύα μιας δήθεν οικουμενικότητας που δανείζεται τσιτάτα αντιδραστικού στρουκτουραλισμού από κείμενα του Levinas- έτσι για να γουστάρουμε διαυγή μυστικισμό με μπόλικο βασανισμένο μετερίζι-, κρατώντας από ένα κόκκινο γαρίφαλο για τις μετέπειτα ρακές στα πρεζοχαρακώματα των Εξαρχείων, η κοινή λογική προδίδεται η ίδια δεδομένου ότι κρίνει συναισθηματικά τα διεθνή γεγονότα, αντιδρά σπασμωδικά, λουφάζει για να μην την αποκαλέσουν «φασίστρια», απαιτεί βεβιασμένα πασοκικό οίστρο από τα 80’s και γελά υστερικά με στιγμιαίες ατάκες σε θέατρα και κοινωνικά θεάματα για να κρύψει πόσο κενή, άδεια και κοινωνικά αμόρφωτη είναι. Με τόσους φόρους ουδείς κάδος φλεγόμενος, τα κεφάλια μέσα διότι έτσι επιτάσσει το «μαζί θα τα πληρώσουμε» ασκέρι του ΣΥΡΙΖΑ. Ο γεμάτος πόνο ελληνίσκος, προτιμά να φάει περιττώματα επειδή έτσι διατάζει το Κόμμα, ασχέτως εάν στο «μαζί τα φάγαμε» θίχτηκε το κάθιδρο πέος του, μουτζώνοντας τους θεσμούς και προτείνοντας το χέρι στα αδέρφια του ISIS.

Γράφει ο Νίκος Δήμου, μεταξύ άλλων στο protagon.gr:

«Σωστά λέει ο Στέλιος Ράμφος ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημόσιος χώρος. Υπάρχουν μόνο πολλοί αλληλοσυγκρουόμενοι ιδιωτικοί. Ο καθένας υπερασπίζεται το σόι του, τη φάρα, την κλίκα, το χωριό, τη συντεχνία του. Κι όταν απουσιάζει ο δημόσιος χώρος, πού να σταθεί το δημόσιο συμφέρον;

Πολύ πριν από τον Ράμφο, ο Ρουσώ είχε διακρίνει την “γενική θέληση” (volonté générale) από την ιδιωτική (volonté particulière) και τη “θέληση όλων” (volonté de tous). Η πρώτη εκφράζει το γενικό συμφέρον – μία ιδανική συνισταμένη. Η δεύτερη το ατομικό και η τρίτη είναι απλώς το άθροισμα όλων των ιδιωτικών βουλήσεων, χωρίς συγκερασμό απόψεων – δηλαδή το κατακερματισμένο χάος. Η σημερινή Ελλάδα.

Οι πολιτικοί μας μιλάνε για τον “λαό”, απευθύνονται στο “λαό”. Ενώ βέβαια γνωρίζουν ότι “λαός” δεν υπάρχει. Γι’αυτό συναλλάσσονται με τους πελάτες τους και στον λαό πουλάνε αέρα σε λαμπερή συσκευασία – όπως μπαλόνια». 

Τα συμφέροντα δεν τα κατέχουν άνθρωποι με γεμάτες τσέπες, υμίψηλο καπέλο και πούρο στο δεξί χέρι όπως οι καρικατούρες του ισλαμολάγνου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι μπροσούρες των αναρχοφασιστών και οι υπάνθρωποι που φορούν μπαλακλάβες καίγοντας δημόσια περιουσία με άλλοθι την μισητή Αστυνομία, νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο εξυψώνονται στα μάτια των συναγωνιστών τους. Τα συμφέροντα είναι κοινά σε όλους τους επαγγελματκούς κλάδους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό των κομματόσκυλων στην καθαριότητα: ένας φέρελπις νέος με μεταπτυχιακό δίπλωμα πώς να αισθάνεται άραγε που εάν δεν έχει γνωριμίες ή δεν είναι βαθιά χωμένος στο πολιτικό παιχνίδι όπως οι καθαρίστριες, θα καταντήσει πλανόδιος έφορος αήθους αναξιοκρατίας; – μεταξύ μας γι’αυτό γίνονται οι βανδαλισμοί: όχι για να διατρανώσουν τα μη απόλυτα μεγέθη της Δημοκρατίας αλλά για να κλείσουν το μάτι στον μπαρουτοκαπνισμένο γείτονα ότι είναι συνένοχος στην περιούσια τρέλα· γι’αυτό και βγαίνουν στην δημοσιότητα περισσότερα σούργελα σαν τους #1101gr, περισσότερο κοινωνικό σκουπίδι συσσωρεύεται στα κοινωνικά δίκτυα και στους δρόμους· μεταμεσονύχτια κατά προτίμηση, καθώς έτσι διαιωνίζεται το ληστρικό μοτίβο. Το συγκεκριμένο λογικό σφάλμα θυμίζει τον Hobsbawm, ο οποίος μας πληροφορεί ότι οι εγκληματικές συμμορίες δεν είναι επαναστατικά φαινόμενα αλλά συμπτώματα κοινωνικής αταξίας. Για τους δύσπιστους μια ματιά στην Ρηνανία, Γαλλία και Κάτω Ρήνο μετά την Γαλλική Επανάσταση, θα τους πείσει.

Η πιο χειραγωγήσιμη μάζα -η αριστερή και βαλκανολεβέντικη- η οποία ονειδίζει το τείχος του Έβρου και θέλει να το καταργήσει επειδή δεν συνάδει με τα προτάγματα του διεθνισμού (διεθνισμός στον 21ο αιώνα εστί ολοκληρωτισμός με την φενάκη του αναρχοκομμουνισμού),- πόσο θα γέλαγε ο Αδριανός αν ζούσε, όταν έκτιζε τον 2° αιώνα μ.Χ. στην βόρεια Αγγλία το δικό του τείχος, για να προστατευθεί από τα τρωγλοδυτικά βάρβαρα φύλα-, έχει εμποτιστεί τόσο ολισθικά από τον άκρατο «ανθρωπισμό», που νομίζει ότι μια χώρα θα έρθει στα συγκαλά της εφόσον ανοίξει τα σύνορά της στον κάθε απορφανισμένο ισλαμοφασίστα- ένας εγωτικός πολυπολιτισμικός βιολογικός νεοφιλελευθερισμός από την ανάποδη. Κάτι σαν τα δικά μας αναρχορεμάλια που όταν διαδηλώνουν θυμίζουν εργατοπατέρες Κέλτες, Πάρθους Αρμενιοφάγους και μικροαστούς σατράπηδες εξόριστους Βανδάλους στην Εσπερία, με πεινασμένο μάτι στην Καρχηδόνα του Μεσαίωνα, με περπάτημα εξαθλιωμένου κουτσαβάκη που σχολάει από την Τρούμπα και μεταβαίνει στο Κερατσίνι για να ακούσει Καζαντζίδη, σκύβοντας με ηττοπάθεια το κεφάλι για την κοινωνική απάθεια μπροστά στο μοιραίο, περιμένοντας με χαιρεκακία ωστόσο το χάος, για να συνδιαλέγεται επ’άπειρον με τους μυθολογικούς αστεροειδείς που ακυρώνουν το άτομο προς όφελος του λαουτζίκου. Οι καλοθελητές της εκλαΐκευσης κατά τον Κωστή Παπαγιώργη. Για όλα και για τίποτα.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Συναρπαστικό το λεξιλόγιο των ελληνίσκων για τους ξένους που επιβουλεύονται τον ήλιο τους. Αλλά ενώ τα μισά σπίτια (150.000) κινδυνεύουν να βγουν σε πλειστηριασμό αφού το χρέος τους στην τράπεζα υπερβαίνει το όριο των 200.000€, οι οπαδοί που χαίρονται για την δολοφονία των εργαζομένων στην ΜΑΡΦΙΝ (καλά έπαθαν τα μουνόπανα, σε τράπεζα δούλευαν), η δολοφονία από το φαιοκόκκινο παρακράτος των Καπελώνη και Φουντούλη (φασίστες ήταν, καλά να πάθουν οι ναζήδες) και η απαξία στα πολιτειακά όργανα της Τάξης και του Νόμου (είμαι κόκκινος άρα έχω δίκιο, γαμώ τη μάνα σας, χαρτογιακάδες), κατακερματίζουν την ήδη αλλοπρόσαλλη κοινωνία σε ρεβανσιστικές ψυχολογίες και πρακτικές βεντέτας που με άλλοθι την κυβέρνηση της «αριστεράς» στρουθοκαμηλίζουν, δηλώνοντας το προφανές όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν: ο Έλληνας δεν δείχνει κατανόηση στο κυβερνητικό έργο, επειδή είναι «αριστερός» ή ότι είναι βαθιά σοσιαλδημοκράτης συμπάσχοντας με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ότι είναι βαθιά συνένοχος και συμφεροντολόγος, χρησιμοποιώντας τον φαιοκόκκινο σκούφο για να καλύπτει ψηφιακές και ιδεολογικές αναπηρίες. Τουτέστιν, ποιεί την νήσσαν για να μεταμορφώνει τα καλά και συμφέροντα προς όφελός του, πείθοντας εαυτόν ότι το κάνει από απαλά κίνητρα για την δύσκολη κοινωνική κατάσταση ενώ κατ’ ουσίαν είναι ένας μαλάκας παρτάκιας με σήμα τον ναργιλέ. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν τους νοιάζουν τα λεφτά των άλλων εφόσον οι ίδιοι «δεν έχουν μία στην τράπεζα», αλλά που στην περίπτωση των δανειοληπτών στρίβουν αφού δεν τους αγγίζει το δικό τους σπίτι.

Η Δικαιοσύνη, σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα και ιστορικό Γιώργο Κοντογιώργη, αποβαίνει κατά το ουσιώδες πολιτική και όχι απλώς διοικητική λειτουργία. Πόσω μάλλον έμπλεη εκδικητικότητας, προσθέτω εγώ. Μετά το κάζο του Σκουρλέτη στην απόφαση του ΣτΕ να επιτρέψει την συνέχεια των εργασιών στις Σκουριές, (αναμένω πορείες που θα αποκαλούν το Συμβούλιο της Επικρατείας φασιστικό και απάνθρωπο!), οι ποινικοί αποθεώνουν τον Αλέξη στις φυλακές Διαβατών (δεν φταίμε εμείς που είμαστε φονιάδες αλλά η κοινωνία! – μαρξικά αντανακλαστικά), τα πολυκαταστήματα λειτουργούν τις Κυριακές αλλά ουδείς αντιδρά στα ανάλγητα μέτρα. Γιατί; Διότι η πλειοψηφία πέτυχε αυτό που ήθελε από την «Χούντα των σαμαροβενιζέλων», που της το αρνήθηκε: επαναπροσλήψεις επίορκων, τήρηση του αμετάθετου, στην πυρά η άρση μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ψυχολογική υποστήριξη από το κοινωνικό φαντασιακό που κατά βάθος αγαπά το κράτος αλλά το πολεμά «από μέσα» για τα μεθεόρτια πάρτι της αγελαίας ενδόρρηξης.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που οι κομμουνιστές παρέμειναν στην εξουσία για 75 συναπτά έτη με τις ευλογίες του κλήρου, της ιντελιγκέντσιας και των χωρικών ποπολάρων. Δεν είναι μυστικό ότι όπως λέει ο Hayek, ο Χίτλερ (τον οποίον λάτρευαν τα πλήθη) δεν χρειάστηκε να καταστρέψει την Δημοκρατία. Απλώς εκμεταλλεύτηκε την παρακμή της και την κρίσιμη στιγμή απέσπασε την υποστήριξη πολλών που μολονότι τον απεχθάνονταν (άλλοι πάλι όχι), τον θεωρούσαν τον μόνο άνθρωπο με πυγμή που θα μπορούσε να επιφέρει αποτελέσματα. Τι θέλω να πω; Η κοινή γνώμη επηρεάζεται και υποστηρίζει οποιονδήποτε νομίζει ότι πάει «κόντρα στο κατεστημένο», για να φέρει την άνοιξη με τα ροζ χελιδόνια από τα ευρωπαϊκά ταμεία με οποιοδήποτε κόστος· φτάνει να παρουσιαστεί από τα ΜΜΕ και τους οπαδούς του ως Αριστερός Μεσσίας κι όλα τ’άλλα λύνονται ως εκ θαύματος. Όπως γινόταν 30 σχεδόν χρόνια με τον δικομματισμό που οι Έλληνες ψήφιζαν ανελλιπώς με βάση το κατάδικό τους συμφέρον, έτσι και σήμερα η λαϊκίστικη αρπαχτή (οικονομική, ιδεολογική, κουκουλοφορούσα) με τον λαοπρόβλητο Τσίπρα στο τιμόνι, νομίζει ότι ζει ένα νέο σύμφωνο της Βαρσοβίας κι ας πληρώνει ΕΝΦΙΑ. Η ψυχολογία του ραγιά και η οριεντάλ άρνηση για μεταρρυθμίσεις, δημιούργησε μια λακανική φαντασματική οθόνη που εξομαλύνει το πραγματικό για να χαϊδέψει τα κοπαδικά ένστικτα που αποζητούν κρεμάλες. Είμαστε ad extremum τόσο μόνοι.

http://theelfatbay.net/?p=12055

Η προβοκάτσια Φίλη

Η προβοκάτσια Φίλη, το «σύμπλεγμα της ήττας» 

και το συλλογικό μας μέλλον

Του Γιώργου Ρακκά

Ένα από τα χαρακτηριστικά της επαίσχυντης φιλοατλαντικής, αριστεροφιλελεύθερης κυβέρνησης, που έχει αναλάβει να «εκτελέσει» ένα συμβόλαιο ακραίας αποικιοποίησης της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, είναι ότι πολιτεύεται Οργουελιανά, με «προβοκάτσιες» για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.

Προβοκάτσια ήταν, προφανώς, το “σκίσιμο των μνημονίων” αλλά και αυτό το δημοψήφισμα, που προβλήθηκε ως ύψιστη επιβεβαίωση των πιο αυθεντικών δημοκρατικών αντανακλαστικών για να τα ενταφιάσει οριστικά στην συνέχεια και να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στην ελληνική κοινωνία.

Τελευταίο κρούσμα αυτής της προβοκατόρικης διακυβέρνησης είναι οι περίφημες δηλώσεις Φίλη, σχετικά με την μη ύπαρξη της ποντιακής γενοκτονίας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου. Η στόχευσή τους υπήρξε διπλή, και αποκαλύπτεται εξόχως από την ρελάνς την οποία έκανε μιλώντας την Τετάρτη το βράδυ στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Εκεί θα καταγγείλει «την αναζωπύρωση παλαιών και νέων στερεότυπων και του εθνικιστικού λόγου», ενώ δίπλα του θα σπεύσει η  υφισταμένη του Σία Αναγνωστοπούλου, επισημαίνοντας την ύπαρξη φαινομένων «που φτάνουν στα όρια του χουλιγκανισμού όταν ένας άνθρωπος θέλει να πει οτιδήποτε δεν μπορεί να τολμήσει να πει κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για περαιτέρω συζητήσεις»[1].

[Παρεμπιπτόντως, και για να καταδείξουμε ποια η σχέση της εν λόγω πανεπιστημιακού με το κατεστημένο της γειτονικής χώρας, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι μερικά χρόνια πριν πρωτοστατούσε σε μια εκστρατεία εξωραϊσμού του πρασινοφασίστα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προβάλλοντάς τον στα ελληνικά ΜΜΕ ως… «ελπίδα εκδημοκρατισμού» της γειτονικής χώρας, ποιόν;, αυτόν που καταγγέλλει όλη η δημοκρατική αντιπολίτευση της γείτονος ότι απεργάζεται ανοιχτά πλέον αυταρχική εκτροπή στην Τουρκία![2]].

[...] 

Στην πραγματικότητα, βέβαια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από το οποίο ισχυρίζονται ο υπουργός και η υφυπουργός του: Λόγοι εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, αλλά και αναγκαιότητες επιβαλλόμενες από τα έξωθεν συμφέροντα υπαγορεύουν στην δοσμένη συγκυρία την επίκληση των εθνομηδενιστικών στερεοτύπων. Και αν κάπου στον σάλο που προκλήθηκε υπάρχει «εθνικισμός» (sic!), αυτός θα πρέπει να αναζητηθεί στην σκανδαλώδη ταύτιση της ελληνικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας με την τακτική άρνησης της γενοκτονίας που συστηματικά προωθεί ο τουρκικός σωβινισμός και στις τρεις του εκδοχές –ισλαμοφασιστικός, κεμαλοφασιστικός, ή τουρανοφασιστικός.

Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανιστεί ως “διωκόμενη” σπάζοντας το φράγμα της πολιτικής απομόνωσης που έχουν προκαλέσει τα ίδια τα πεπραγμένα της, και συσπειρώνοντας τις λοιπές δυνάμεις του κοσμοπολίτικου εθνομηδενισμού –το Ποτάμι, μέρος του ΠΑΣΟΚ, τους ακαδημαϊκούς της ΔΗΜΑΡ κ.ο.κ. Ήδη ο Τατσόπουλος και η Ρεπούση έσπευσαν προς υποστήριξη της κυβέρνησης.

Ενώ, ας μην ξεχνάμε ότι επίκειται το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Άγκυρα, καθώς η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε σε μια περίοδο που η παγκόσμια κοινή γνώμη βοά για τα εγκληματικά αίσχη του καθεστώτος Ερντογάν, εκείνη να επισκεφθεί την γειτονική χώρα και ουσιαστικά να δηλώσει την υποστήριξή της σε αυτό.

Ο Φίλης στέλνει μήνυμα, επομένως στην τουρκική ηγεσία, ότι η αντίστοιχη ελλαδική θα είναι «υπάκουο παιδί» στα ζητήματα αιχμής που θέτει ο νεο-οθωμανισμός, ότι θα κάνει τα χατίρια του στην Κύπρο, το Αιγαίο, θα κλείνει με αυταρέσκεια τα μάτια της ενόσω αυτός εντείνει τις σφαγές και το κυνηγητό των Κούρδων, παζαρεύοντας τι; Μια αυτονόητη αναθεώρηση της τουρκικής πολιτικής στο προσφυγικό –δηλαδή να σταματήσει η Άγκυρα τόσο απροκάλυπτα να χρησιμοποιεί το ανθρωπιστικό δράμα των προσφύγων για την αμφισβήτηση των ελληνοτουρκικών συνόρων και την ολοκληρωτική εξάντληση των μεγάλων ελληνικών νησιών.

Ας μην «ψαρώνουμε» λοιπόν. Αν για κάτι είναι σαφές από την παρουσία του Φίλη στα δημόσια πράγματα κατά τα τελευταία χρόνια είναι ότι αυτός, σαν γνήσιο και φανατικό τέκνο της κομματικής γραφειοκρατίας (απαρατσνικ λέγεται στην σοβιετική αργκό), ποτέ δεν λέει την προσωπική του άποψη, πάντοτε λειτουργεί ως «λαγός», και μάλιστα πάντοτε αναλαμβάνει  τις πιο δύσκολες προπαγανδιστικές αποστολές.

Αυτά ως προς τις προθέσεις. Αξίζει όμως να ασχοληθούμε επί της ουσίας με το διάβημα Φίλη, καθώς αυτό ξυπνάει σύνδρομα και αντανακλαστικά μερίδων της ελληνικής κοινωνίας τα οποία είναι πολύ βαθιά και θα πρέπει κάποτε να εκλογικευθούν και να τα ξεπεράσουμε.

Κατ’ αρχάς, αξίζει να ξεκαθαρίσουμε –κακώς, γιατί θα έπρεπε να είναι αυτονόητο– ότι η άποψη του Φίλη (και της Σίας Αναγνωστοπούλου, και του Αντώνη Λιάκου, ο οποίος μάλλον προτάσσει τα σοβαρότερα επιχειρήματα εκ των τριών) είναι εντελώς αστεία από επιστημονική, νομική και ιστορική σκοπιά. Προφανώς και, με βάση τον τυπικό ορισμό της γενοκτονίας σύσσωμος ο Μικρασιατικός Ελληνισμός υπέστη μια αδιαμφισβήτητη γενοκτονία. Το έργο των Κωνσταντίνου Φωτιάδη και Πολυχρόνη Ενεπεκίδη[3] έχει αποφανθεί με οριστικό και αμετάκλητο τρόπο για του λόγου το αληθές, παρουσιάζοντας πειστικά ιστορικά τεκμήρια για την έκταση και την εμβέλεια της γενοκτονίας, καθώς και για την εξίσου αδιαμφισβήτητη πρόθεση των Νεότουρκων να ξεριζώσουν οριστικά το ιστορικό πολυπολιτισμικό υπόβαθρο της Μικράς Ασίας.

Μόνο και μόνο για να αντιληφθούμε το μέτρο της γελοιότητας των απόψεων Φίλη, αξίζει να προσθέσουμε ότι αυτές δεν αντίκεινται μόνο στις καθ’ όλα εμπεριστατωμένες έρευνες και μελέτες της ελληνικής ιστοριογραφίας αλλά και στο πρόσφατο εξίσου εμπεριστατωμένο έργο της… νέας τουρκικής ιστοριογραφίας (Φουάτ Ντουντάρ, Σαΐτ Τσετίνογλου και Τανέρ Ακτσάμ –για να αναφέρουμε τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της) που ως προς το προκείμενο είναι εξίσου κατηγορηματική.

Αρκεί και μόνο να σημειώσουμε ότι ο Σάιτ Τσετίνογλου έχει δηλώσει ότι «η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας»[4]. Ενώ το έργο του Φουάτ Ντουτάρ, παρουσιάζοντας τα μυστικά τηλεγραφήματα και τις εκθέσεις που αντάλλασσαν μεταξύ τους τα ηγετικά στελέχη των Νεότουρκων, υποστηρίζει ότι ήδη από τα πρώτα τους βήματα επιδόθηκαν σε μια «μηχανική των εθνοτήτων» με σκοπό, (τι άλλο;), την ολοκληρωτική ομογενοποίηση της Μικράς Ασίας[5].

Όπως υπαινιχθήκαμε και προηγουμένως, το βαθύτερο πρόβλημα που κατέδειξαν οι δηλώσεις Φίλη και όλη η αντιπαράθεση που ανέκυψε από αυτές είναι το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω, που πλέον θεωρούνται αυτονόητα ακόμα και μεταξύ των νέων Τούρκων ιστορικών, δεν θεωρούνται αυτονόητα στην χώρα μας –και κατά παράδοση αμφισβητούνται από μερίδες του ελληνικού προοδευτισμού στ’ όνομα της ψευδεπίγραφης «ελληνοτουρκικής φιλίας» [η οποία, παραδόξως, κατά το παρελθόν, στηρίχτηκε φανατικά τόσο από την σκληρή μετεμφυλιακή δεξιά του Παπάγου, όσο και από την… Χούντα].

Θα πρέπει, πραγματικά, να σκάψουμε πολύ βαθιά στην συλλογική μας ψυχολογία, ώστε να κατανοήσουμε γιατί μια μερίδα της κοινωνίας μας –η οποία μάλιστα μετά την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Κύπρου, βρίσκεται κατά παράδοση εντός των κέντρων εξουσίας στην χώρα μας, μέχρι πρότινος των μηχανισμών ιδεολογικής εξουσίας, και εσχάτως της πολιτικής εξουσίας– όχι μόνον αρνείται το προφανές, αλλά επιπλέον θεωρεί ότι η παραδοχή από έναν εκπτωχευμένο λαό των 10 εκατομμυρίων είναι ικανή να ‘βλάψει’ (sic!) ένα οπλισμένο σαν αστακό, αυταρχικό και επεκτατικό κατεστημένο.

Αυτό, μόνον υπό το φως της «διαλεκτικής του Κυρίου και του Δούλου» θα μπορέσουμε να το κατανοήσουμε: Σαν αντιληφθούμε τα σύνδρομα αυτο-υποτίμησης και τα κόμπλεξ κατωτερότητας που παράγουν στις ελληνικές άρχουσες τάξεις τόσο το γεγονός της δραστικής, ριζικής εξαφάνισης του Μικρασιατικού Ελληνισμού από τους Νεότουρκους, όσο και την σημερινή υπερπροβολή της ισχύος του που ασκεί συστηματικά το τουρκικό κατεστημένο. Ή αν επικαλεστούμε στον Φρανς Φανόν, και στην αξεπέραστη ανάλυσή του για το πώς ο κυρίαρχος επιβάλει στις μερίδες της διανόησης των αποικιοκρατούμενων τηνάρνηση του συλλογικού τους εαυτού, την οποία μάλιστα εκφράζουν λαμβάνοντας ρόλο πρωτοπορίας στην πνευματική και ψυχολογική αποδόμηση του ίδιου του λαού τους[6].

Μόνον έτσι, ίσως, θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει αυτόν τον απίστευτο χάρτη τον οποίον, ανάμεσα σε άλλους, δημοσιοποίησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Δημήτρης Σταματόπουλος, δηλώνοντας μάλιστα ευθαρσώς ότι τον χρησιμοποιεί για να διδάξει στους φοιτητές του την Μικρασιατική Εκστρατεία[7]:

Αν θα προσέξατε καλά, ο χάρτης παρουσιάζει όλα τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα εθναφύπνισης των λαών της Βαλκανικής ως… «διωγμούς Οθωμανών Μουσουλμάνων», ενώ το αποκορύφωμα ότι παρουσιάζει την περίοδο από την απαρχή της αγγλικής επικυριαρχίας της Κύπρου, μέχρι την… εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων ως… περίοδο «διωγμών» του οθωμανικού μουσουλμανικού στοιχείου (!!!). Αυτά διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό πανεπιστήμιο, από “αριστερούς ακαδημαϊκούς” (sic!), οι οποίοι προφανώς είναι το αντίστοιχο του Αλέξη Τσίπρα στο επίπεδο του Πανεπιστημίου –κάνουν το ίδιο κακό με αυτό που κάνει σήμερα στην χώρα η διακυβέρνησή του, μόνο που στοχεύουν συστηματικά στα μυαλά των νεώτερων γενεών και όχι στην οικονομία, την κοινωνία και τις πολιτικές δομές της χώρας.

Ο ...καθηγητής Δημ. Σταματόπουλος

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον πρόβλημα ιστορικής αποτίμησης του παρελθόντος. Είναι και μελλοντικής ιστορικής προοπτικής. Έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, και ακόμα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ως έθνος τι μας συνέβη τότε: Το 1922, το έθνος μας υπέστη βίαια, και δια της γενοκτονίας μια δραστική μετάλλαξη της ιδιοσυστασίας του. Έπαψε πλέον να αποτελεί «έθνος-κοσμοσύστημα», δηλαδή έναν διακριτό πολιτιστικό πόλο που διαπότιζε με το ίχνος της πολιτισμικής, υλικής του δραστηριότητα έναν εκτεταμένο χώρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου –αυτό που θα λέγαμε Δύση της Ανατολής– και «κλείστηκε μέσα στα βουνά» της ελλαδικής Χερσονήσου, με συνέπεια να καταστεί ένας μικρός λαός των συνόρων, που πασχίζει για την επιβίωσή του ως ελεύθερο υποκείμενο μέσα στον 21ο αιώνα[8].

Ας εκφράσουμε το πρόβλημα με όρους του παρόντος. Όπως είπαμε και προηγουμένως, σήμερα ο ελληνικός λαός βρίσκεται στο ναδίρ  της δημογραφικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής του δραστηριότητας –μετά βίας μετράει εντός των ορίων του ελληνικού κράτους τα 10 εκατομμύρια, και αντιμετωπίζει δίπλα του ένα επεκτατικό, αυταρχικό κατεστημένο σε φασιστική εκτροπή η οποία δυστυχώς στηρίζεται από μια οριακή κοινωνική πλειοψηφία 30 και πλέον εκατομμυρίων ψηφοφόρων. Που απειλούν να κινητοποιήσουν έναν πληθυσμό σχεδόν 80 εκατομμυρίων σε μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού και αποκατάστασης του οθωμανικού imperium, με όρους του 21ου αιώνα βέβαια.

Τι μας λέει ο κύριος Φίλης, και οι στρατιές των διανοούμενων – «αυλικών της εξουσίας» οι οποίες τον στηρίζουν, όπως στο παρελθόν στήριζαν και τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη και όλη την παράδοση της ελληνικής εθελοδουλίας σε αντίστοιχα διαβήματα; Ότι επί της ουσίας πρέπει να συρθούμε ενώπιον αυτού του κατεστημένου, να σκύψουμε και να αποδεχθούμε κάθε αξίωση. Προφανώς, προωθείται μια έντεχνη παρεξήγηση: «Συνύπαρξη» σημαίνει εκλογίκευση των σχέσεων, εξισορρόπησή τους, και συστηματικός αγώνας ώστε να εξουδετερωθεί σχετικώς αυτή η τόσο τρομακτική ανισορροπία ισχύος και να βρεθεί ένα modus vivendi που να επιτρέπει τον ελεύθερό μας βίο ως λαός. Και όχι, φυσικά, να ξύνεσαι στην γκλίτσα του… φασίστα και του επεκτατιστή λέγοντας ότι παρά τα όσα έκανε, και παρά τα όσα κάνει σήμερα στο Κουρδιστάν, την Συρία, την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, εμείς τον θεωρούμε «αδελφό μας» -όπως είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Σμύρνη[9].

Δεν μπορείς να είσαι «αδελφός» με αυτόν που σε απειλεί με ιστορική έκλειψη, μόνο και μόνο επειδή τον φοβάσαι και θέλεις να τα έχεις καλά μαζί του. Μπορείς να σταθείς αξιοπρεπώς απέναντί του, και να του κάνεις ένα ειλικρινές ξεκαθάρισμα: Ότι αν θέλει να συνυπάρξουμε εν ειρήνη και δημοκρατικά, θα πρέπει να αποκαταστήσει τα ιστορικά του εγκλήματα, και να πάψει να παράγει άλλα στην ευρύτερη περιοχή. Μόνον έτσι θα σε σεβαστεί.

Και σε αυτήν την προσπάθεια, ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι ακόμα. Είναι οι μειονότητες της Ανατολίας που καταπιέζονται ακόμα και σήμερα από το τουρκικό κατεστημένο –από τους Κούρδους μέχρι τους Αλεβίτες. Είναι οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι. Είναι, βέβαια, οι Σύροι που έχουν αγανακτήσει από την απλόχερη στήριξη που δίνει ο Ερντογάν στους τζιχαντιστές δήμιούς τους. Και είναι και όλη εκείνη η μερίδα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που παρά την παροξυστική πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα του παγκόσμιου συστήματος επιμένει να τοποθετείται αντι-αποικιακά, δημοκρατικά, με άξονα και γνώμονα την οικουμενική αίσθηση του Δικαίου.

Το δίλημμα έχει τεθεί. Ή θα δώσουμε αυτόν τον καλό αγώνα, ή το 1922 θα ολοκληρωθεί τραγικά μέσα στον 21ο αιώνα. Ο κύριος Φίλης, η κυρία Αναγνωστοπούλου και οι συν αυτώ έχουν διαλέξει στρατόπεδο, το «με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν». Εμείς;

[1] «Στην αντεπίθεση πέρασε ο Νίκος Φίλης», real.gr, 5/11/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=459975&catID=11.

[2] «Σήμερα, λέει η Σία Αναγνωστοπούλου, ο εκσυγχρονισμός της τουρκικής κοινωνίας που επιχειρείται (κυρίως μέσω Ερντογάν) με την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί και από μέτρα εκδημοκρατισμού, όπως το απαιτεί η E.E. Θα δούμε ότι εκδημοκρατίζεται και η ταυτότητα. Σήμερα, στην τουρκική εθνική ταυτότητα προστίθεται ως δομικό, ένα στοιχείο που έλειπε από την πρόσφατη προηγούμενη, την κεμαλική: Το Ισλάμ». Τάκης Καμπύλης, «Η τουρκική εθνική ταυτότητα», Καθημερινή, 31/01/2010.

[3] Κωνσταντίνος Φωτιάδης, Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2004. Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά Εγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1995.

[4] Γιώργος Κιούσης, «Συνέντευξη με τον Σαΐτ Τσετίνογλου», Ελευθεροτυπία, 18/05/2013.

[5] Φουάτ Ντουντάρ, Ο Κώδικας της σύγχρονης Τουρκίας, Η Μηχανική των Εθνοτήτων της Ένωσης και Προόδου 1913-1918, Νέος Κύκλος Κωνσταντινουπολιτών, Αθήνα 2014.

[6] Franz Fanon, Black Skin, White Masks, Εκδόσεις Verso, Λονδίνο 2008 (Νέα Έκδοση).

[7] Πηγή: https://www.facebook.com/demetres.stamatopoulos2?fref=ts.

[8] Βλέπε Γιώργος Καραμπελιάς, Χίλιαενιακόσιαείκοσιδύο: Δοκίμια για την νεοελληνική ιδεολογία, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2002 και Γιώργος Καραμπελιάς, Ελλάδα, μια χώρα των συνόρων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1992.

[9] Μπουτάρης: «Με τους Τούρκους αισθάνομαι αδελφός», Το Ποντίκι Web, 7/10/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.topontiki.gr/article/145324/mpoytaris-me-toys-toyrkoys-aisthanomai-adelfos-video

Ο εθνομηδενισμός ενώνει την αριστερά

Ή για να είμαστε πιο ακριβείς ξαναενώνει μια συγκεκριμένη αριστερά

Ο εθνομηδενισμός ενώνει την αριστερά

Tου Γιάννη Ξένου

Γράφουμε συχνά το τελευταίο δίμηνο ότι η χώρα βρίσκεται στην χειρότερη θέση που έχει βρεθεί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η εξάμηνη «διαπραγμάτευση» του Τσίπρα που σφραγίστηκε από ένα τρίτο σκληρότερο μνημόνιο, την έχει καταστήσει έρμαιο στις ορέξεις της τρόικας. Τελευταία απόδειξη η χθεσινή επίσκεψη τουΠιερ Μοσκοβισί στην Αθήνα. Ο «καλός» Γάλλος, ως υπερυπουργός, ξεκαθάρισε ότι δεν παζαρεύει το πρόγραμμα που έχει υπογράψει η κυβέρνηση και ζήτησε επιτακτικά μέχρι τη Δευτέρα να έχουν λυθεί και τα τελευταία ανοιχτά θέματα, όπως τα «κόκκινα δάνεια». Η κυβέρνηση φυσικά υποχώρησε και τα χθεσινοβραδινά δελτία μας ενημέρωσαν ότι τις τελευταίες ώρες υπήρξε έντονη κινητικότητα και το θέμα αναμένεται να λυθεί τις επόμενες μέρες. Είναι τέτοια η εξάρτηση και η ανημπόρια της κυβέρνησης, που χθες το υπουργείο Εργασίας έβγαλε ανακοίνωση ότι η μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό προχωρά και στις αρχές Δεκεμβρίου θα πάει στη Βουλή. Η μετάθεση του ασφαλιστικού κατά λίγες μέρες ενόχλησε τον Μοσκοβισί και διαμήνυσε στο υπουργείο ότι δεν το δέχεται. Μετά από λίγες ώρες, ο «γίγαντας» Κατρούγκαλος εξέδωσε νέα ανακοίνωση ότι το ασφαλιστικό θα έρθει στη Βουλή τέλη Νοεμβρίου, όπως ορίζεται από το μνημόνιο τρία.

Πιεσμένη από παντού και ανίκανη να διαχειριστεί την κατάσταση, η κυβέρνηση αναζητά εναγωνίως τρόπους να στρέψει την επικαιρότητα μακριά από την εφαρμογή του μνημονίου και την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που προκαλεί. Γι’ αυτό ποντάρει στο προσφυγικό και, τις τελευταίες μέρες, και στα θέματαταυτότητας και ιστορίας. Το προσφυγικό, που θα είναι πρόβλημα δεκαετίας για τη χώρα, το έχουν μετατρέψει σε πασαρέλα, κάθε λίγο ο Τσίπρας επισκέπτεται με Ευρωπαίους αξιωματούχους τη Λέσβο. Χθες τη μετεγκατάσταση τριάντα προσφύγων στο Λουξεμβούργο τη μετέτρεψε σε σόου, αφού τους συνόδευσαν στο αεροδρόμιο πολλαπλάσια κυβερνητικά και ευρωπαϊκά στελέχη με επικεφαλής τους Τσίπρα και Σουλτς. Την Παρασκευή στη Βουλή ο Τσίπρας, μιλώντας σχεδόν με λυγμούς ξεκαθάριζε ότι η κυβέρνησή του δεν θα χρησιμοποιήσει το προσφυγικό ως διαπραγματευτικό χαρτί με την τρόικα και από κάτω οι βουλευτές του εκστασιασμένοι τον χειροκροτούσαν. Δεν πέρασαν πέντε μέρες και έπραξε αυτό που διακήρυττε ότι δεν θα κάνει. Στις κοινές δηλώσεις του με τον Σουλτς συνέδεσε το προσφυγικό με τα κόκκινα δάνεια, είπε ότι δεν μπορεί να μας πιέζει τόσο η τρόικα για τα κόκκινα δάνεια, όταν εμείς κάνουμε τέτοια προσπάθεια στο προσφυγικό.

Ίδια τακτική ακολούθησε και το σύνολο του κόμματος το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, που πραγματοποιήθηκε πορεία στον Έβρο εναντίον του φράχτη, οι βουλευτές του Σύριζα και τα κομματικά στελέχη του ξεσάλωσαν περί του πόσο δίκαιο είναι το αίτημα να πέσει ο φράχτης, λες και βρίσκονταν ακόμα στις εποχές που ήταν αντιπολίτευση και δεν κυβερνούν αυτό τον τόπο. Το παιχνίδι του Σύριζα είναι προφανές, μπροστά στον φόβο τους ότι σταδιακά θα αναπτυχθεί μέτωπο λαϊκής δυσαρέσκειας κατά της κυβέρνησης (κάθε μέρα πραγματοποιούνται αρκετές, ακόμα μικρές, κινητοποιήσεις), προσπαθεί να διατηρήσει γέφυρες επικοινωνίας και συμπάθειας με κομμάτια της αριστεράς, που μέχρι τον Ιούλιο ήταν μαζί ή κοντά ιδεολογικά, αλλά από την υπογραφή του μνημονίου τρία πήραν αποστάσεις.

Οι δηλώσεις Φίλη τη Δευτέρα το βράδυ το ίδιο επικοινωνιακό σκοπό εξυπηρετούν. Υποβάθμισε την ποντιακή γενοκτονία σε μια απλή εθνοκάθαρση και, για να πάμε ένα βήμα παραπέρα τα λεγόμενα του υπουργού τι είναι εθνοκαθάρσεις; Σύμφωνα με τον Τάσο Κωστόπουλο*, που σίγουρα ο υπουργός διαβάζει, η Ελλάδα τη δεκαετία του 1910, έκανε άπειρες εθνοκαθάρσεις. Αν προχωρήσουμε λίγο ακόμα αυτό το σκεπτικό εθνοκαθάρσεις έκαναν οι Τούρκοι στον μικρασιατικό Ελληνισμό, εθνοκαθάρσεις έκανε και η Ελλάδα σε Μακεδονία και Μικρά Ασία κατά των Τούρκων.

Ο Φίλης δεν είναι κανένας τυχαίος συριζαίος, στο προηγούμενο πόστο του, του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, ήταν ο βασικός ιμάντας μεταφοράς της γραμμής του Μαξίμου στο κόμμα και στα τηλεοπτικά κανάλια. Παραμένει ακόμα και σήμερα από τους βασικούς συνομιλητές του Τσίπρα, επομένως οι δηλώσεις του δεν είναι τυχαίες, ίσως πέρα από τους άλλους σκοπούς που εξυπηρετούν να σταλεί και ένα μήνυμα στην Τουρκία, ενόψει της επικείμενης επίσκεψης του Τσίπρα στην Άγκυρα. Σε αυτό συνηγορεί το ότι χθες επανήλθε και αντί να μαζέψει το θέμα το πυροδότησε εκ νέου κάνοντας λόγο για «στερεότυπα που αναζωπυρώνουν τον εθνικιστικό λόγο». Από κοντά και η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, η γνωστή Σία Αναγνωστοπούλου, που βρήκε τις δηλώσεις του Φίλη πηγή έμπνευσης για περαιτέρω διάλογο. Ενώ ο «αντι-συστημικός» Σκουρλέτης πίσω από τις επιθέσεις στον Φίλη είδε προσπάθεια στοχοποίησης όλων των υπουργών από τα «συστημικά ΜΜΕ» και συνέχισε: «Πάψτε να παίζετε επικίνδυνα παιχνίδια. Ο λαϊκισμός έχει τα όριά του» (ποιος μιλά για λαϊκισμό!).

Φυσικά, τα λεγόμενα του Σκουρλέτη είναι, ως συνήθως, εκτός τόπου και χρόνου. Ο Φίλης βρίσκει στήριξη ακόμα και από Μέσα που μέχρι προχθές του ασκούσαν δριμύτατη κριτική, για παράδειγμα ο Πρετεντέρηςσήμερα στα Νέα. Γράφει στη στήλη του για όλη αυτήν τη φασαρία περί του «ξεκληρίσματος των πληθυσμών του Πόντου» ότι «είναι αποκρουστικό το πογκρόμ κατά των απόψεων του Φίλη», και συνεχίζει παρακάτω, «λιγότερο αυτονόητη είναι η αδυναμία μιας κοινωνίας να συζητήσει ήρεμα και ψύχραιμα για ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν πριν από έναν αιώνα». Να μια ψύχραιμη θέση, που θα συμφωνούσε μαζί της ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς, από τη ΔΗΜΑΡ ως την άκρα αριστερά. Η Σία Αναγνωστοπούλου θα την έβρισκε ως και εμπνευσμένη για να ξεκινήσει ένας διάλογος.

Στο πλευρό του Φίλη δεν στέκεται μόνο ο «κορυφαίος σχολιαστής» την τηλεοπτικών ειδήσεων και της μεγαλύτερης καθημερινής εφημερίδας, αλλά και η ιστοσελίδα του «διαπλεκόμενου με τους εργολάβους» Σταύρου Θεοδωράκη (έτσι αποκαλούσαν οι συριζαίοι προεκλογικά τον Θεοδωράκη) protagon.gr βρίσκεται σταθερά στο πλευρό του υπουργού (π.χ. «Το δίκιο του Νίκου Φίλη», του Ανδρέα Πετρουλάκη). Στο πλευρό του Φίλη στέκεται και η Μ. Ρεπούση, σε συνέντευξή της στον «9,84» στόχευσε τα πυρά της κατά της απόφασης της Βουλής το 1994 να αναγνωρίσει την ποντιακή γενοκτονία: «Τι δουλειά έχουν τα κοινοβούλια να αποφαίνονται για το παρελθόν; Αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι, διότι τα εθνικά κοινοβούλια δεν έχουν δουλειά να αποφαίνονται για το ιστορικό παρελθόν». Αλληλέγγυος και ο Π. Τατσόπουλος, έγραψε στον λογαριασμό του στο facebook: «Αυτή τη φορά ο Νίκος Φίλης ΕΙΧΕ ΔΙΚΑΙΟ. Η σφαγή των Ποντίων ΗΤΑΝ εθνοκάθαρση. ΔΕΝ ήταν γενοκτονία», και παραπέμπει όσους δεν θέλουν να ακούνε εθνικολαϊκιστικά γαβγίσματα σε παλαιότερη ομιλία, που διασαφηνίζει τις διαφορές γενοκτονίας και  εθνοκάθαρσης. Στο Μαξίμου θα πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση με τον Πρετεντέρη στο πλευρό τους, αλλά και τους «πρώην συντρόφους» από το Ποτάμι/Δημαρ.

Συμπαράσταση ο Σύριζα βρίσκει και από τους «πρώην συντρόφους» που βρίσκονται πιο αριστερά και παραμένουν «αντιμνημονιακοί». Αυτή που βρίσκεται αλλού γι’ αλλού είναι η ΛΑΕ, που ακόμα δεν έχει χωνέψει ότι δεν αποτελεί πια τη μειοψηφία στον Σύριζα, αλλά είναι άλλο κόμμα. Σε κείμενο της Μαρίας Τσέλιου που δημοσίευσαν χθες για θέμα των δηλώσεων Φίλη, ψέγουν τον υπουργό για το άκαιρο τέτοιων δηλώσεων που φουντώνουν τους εθνικισμούς στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Κατηγορούν όμως τη ΝΔ ότι ανακινεί με εθνικιστική διάθεση το θέμα. Στη ΛΑΕ μπορεί να θεωρούν ότι βρισκόμαστε στον Νοέμβριο του 2014 και ακόμα κυβερνά η ΝΔ. Άλλοι πρώην συριζαίοι, πιο πονηροί, παρ’ όλο τον πατριωτισμό τους δεν παίρνουν θέση επί του θέματος.

Στο πλευρό του Φίλη και ένα κομμάτι της άκρας αριστεράς, εκφρασμένο από τον δημοσιογράφο Άρη Χατζηστεφάνου, που μερικές μέρες πριν δημοσίευσε κείμενο με τίτλο: «Η αμήχανη στιγμή που στηρίζουμε τον Φίλη». Εκεί παρότι τον λούζει με διάφορους χαρακτηρισμούς, όπως ο «Πάγκαλος του Σύριζα» και ο «βασικότερος εκφραστής του σύγχρονου αυριανισμού», καταλήγει ότι στο ζήτημα της γενοκτονίας των Ποντίων ο Φίλης έχει δίκιο.

Η κυβέρνηση, λειτουργώντας με μια κουτοπόνηρη λογική, όπως κάνει κατά κόρον ο Σύριζα, μετά το προσφυγικό, που εκμεταλλεύεται τα ανθρωπιστικά συναισθήματα της ελληνικής κοινωνίας, παίζει και με το χαρτί της εθνικής ταυτότητας/ιστορίας. Φυσικά σε αυτό ίσως την πατήσει, γιατί οι αντιδράσεις που βρίσκουν οι δηλώσεις Φίλη από την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα από τους Πόντιους τείνουν να πάρουν μαζικό χαρακτήρα. Δεν πρέπει να περνά στα ψιλά ότι είναι πρώτη φορά σε αυτό το δεκάμηνο που η κυβέρνηση βρίσκει σθεναρή αντίσταση για τα λεγόμενα ή πεπραγμένα της.

Όμως ένα κομμάτι της αριστεράς, κομμάτι που μέχρι πρόσφατα ήταν κοντά στον Σύριζα και μοιράζονται κοινές ιδεολογικές θέσεις ή αποδέχονταν τον κυβερνητισμό του Τσίπρα, σέρνεται πίσω από τον Σύριζα, αλλά κυρίως στρέφεται (για άλλη μια φορά, όταν πρόκειται για θέματα ταυτότητας και ιστορίας) κατά της ελληνικής κοινωνίας. Στην τελική στρέφονται κατά της μαζικής αντίδρασης των πολιτών κατά του Σύριζα. Γιατί μη απατώμεθα, τους επόμενους μήνες θα υπάρχουν αντιδράσεις κατά του μνημονίου τρία, αλλά όχι μεγάλης κλίμακας. Ο ελληνικός λαός μπορεί να έχει πολλά αρνητικά, αλλά δεν είναι τόσο σχιζοφρενής (σίγουρα όχι όσο η ελληνική αριστερά) ώστε, μερικούς μήνες μετά την τριπλή στήριξη που παρείχε στον Σύριζα (σε δυο εκλογικές μάχες και στο δημοψήφισμα) να βγει μαζικά στους δρόμους κατά του μνημονίου του Σύριζα. Για ένα διάστημα θα πληρώνει όσο μπορεί τον λογαριασμό του τρίτου μνημονίου και θα φασκελώνεται για την ευπιστία του. Άρα, έστω για λίγο ακόμα, το μνημόνιο τρία θα το καταπίνει, αλλά όχι να του λέει και ο Φίλης ότι δεν υπήρξε γενοκτονία των Ποντίων, δηλαδή να θέλει να του παραχαράξει και την ιστορική του συνείδηση, αυτό πάει πολύ, ακόμα και για την Ελλάδα του μνημονίου Τρία.

*Τάσος Κωστόπουλος, Πόλεμος και Εθνοκάθαρση, Η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης (1912-1922), Βιβλιόραμα, 2007.

http://ardin-rixi.gr/archives/196509