Στον αστερισμό του ρηχού
Ανδρέας Πετρουλάκης
Ο κ. Λεβέντης, που τώρα προβάλλεται από ορισμένους δημοσιογράφους ως σοβαρός πολιτικός, ήταν μια γραφική φιγούρα στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 που έλεγε με κωμικό τρόπο κάποιες καφενειακές κοινοτοπίες. Οι κοινοτοπίες συχνά επιβεβαιώνονται από τη ζωή γιατί πρόκειται για χαμηλού βάθους και πολλών αναγνώσεων αοριστολογίες και τώρα ο πρώην περιθωριακός θεωρείται από ορισμένους προφήτης. Τα χρόνια εκείνα του΄90 η χώρα έτρεχε με ρυθμό ανάπτυξης 5% και είχε τα πολιτικά, κοινωνικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά μιας κανονικής Ευρωπαϊκής χώρας. Ακόμα και αν η συνέχεια έδειξε ότι η εκτίμηση ήταν υπερβολική και η εποχή όχι και τόσο αθώα, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι υπήρχε ακόμα μια πολιτική και πνευματική ελίτ που ενέπνεε εμπιστοσύνη στο λαό. Και ο ίδιος ο λαός είχε πολύ μεγαλύτερη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση από ό,τι σήμερα, όπου η παραίτηση και η απογοήτευση χαμηλώνει τον πήχη των προσδοκιών και των απαιτήσεων. Δεν είναι, λοιπόν, που o κ. Λεβέντης έγινε στο μεταξύ σοβαρός, είναι που στις μέρες μας έχουμε βυθιστεί πολύ στην κλίμακα της σοβαρότητας ώστε ο πρώην γραφικός στο μεταξύ άλλαξε πρόσημο.
Οι δημοσκοπήσεις λένε ότι μπορεί να μπει στη Βουλή. Και γιατί να μη μπει; Στην εποχή που θεωρείται άξιο λόγου τι δηλώνει η κ. Ραχήλ Μακρή και ο κ. Μαρκομιχελάκης, λίγους θα εκπλήξει. Οι δυνατότητά μας να εκπλησσόμαστε έχει εξανεμιστεί αυτά τα πέντε χρόνια όταν διαπιστώσαμε πόσο έρμαιο του τυχαίου, του ελαφρού, του αψυχολόγητου, του ρηχού μπορεί να γίνει η δημόσια ζωή με συνέπειες καταστροφικές κάποιες φορές. Πόσο συχνά το ασόβαρο και το γκροτέσκο πήρε το ρόλο του πρωταγωνιστή στα κοινά μας πράγματα προκαλώντας τον ορθό λόγο. Πόσο απαθείς, στο τέλος, παρακολουθούσαμε σαν κάτι πολύ φυσιολογικό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας η υπουργοποίηση ενός πολιτικού του βεληνεκούς του κ. Χαϊκάλη σε ένα από τα κρισιμότερα πόστα της κυβέρνησης ή η ανάθεση για 25 μέρες υπουργικών καθηκόντων σε μία τραγουδίστρια η οποία είχε στο διάστημα αυτό προγραμματισμένες περιοδείες σε ΗΠΑ και Καναδά, για μόνο το λόγο ότι ήταν φαν της ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Μην ξεχνάτε πόσο έρμαιο του τυχαίου έγινε η χώρα όταν ο απερχόμενος Πρωθυπουργός έτυχε να γνωρίσει στην Αίγινα και να εντυπωσιαστεί από τον κ. Βαρουφάκη, ή πόσο επιβλαβές υπήρξε για τους θεσμούς το αψήφιστο και επιπόλαιο της απόφασης του ίδιου να απαλλαγεί από την υπουργοποίηση της κ. Κωνσταντοπούλου φορτώνοντάς την στη Βουλή. Για να μη μιλήσουμε για την ευκολία με την οποία μία μικρή ομάδα ανθρώπων, χωρίς γνώση και εμπειρία, πήραν δραματικές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας όπως το Δημοψήφισμα και το κλείσιμο την Τραπεζών. Όλα τόσο απλά, τόσο ανεπαίσθητα, τόσο καταστροφικά. Ο λόγος είναι απλός- δεν υπήρχαν ισχυροί και εμπεδωμένοι θεσμοί να τα αποτρέψουν και αυτό σε τέτοια έκταση δεν συνέβαινε στο παρελθόν. Η πολιτική μας ζωή είναι ανώριμη, ελάχιστα συμπαγής και ανθεκτική στην απορρόφηση σημαντικών κραδασμών. Αρκεί να σκεφτείτε τρία στιγμιαία επεισόδια της πρόσφατης ιστορίας για να καταλάβετε από τις ασύμμετρες συνέπειές τους πόσο στον αφρό κινούνται τα δημόσια πράγματα.
Το πρώτο είναι η αψυχολόγητη απόφαση της κ. Μπακογιάννη να αλλάξει ξαφνικά θέση και να δεχτεί την παράτυπη αλλαγή του καταστατικού, εν μέσω εκλογής, που επεδίωκαν οι αντίπαλοί της και να συμφωνήσει στην εκλογή Προέδρου της ΝΔ από το λαό. Ήταν σίγουρο ότι με κάθε άλλο τρόπο θα κέρδιζε, θα στήριζε εξ αρχής το πρώτο Μνημόνιο και η χώρα δεν θα οδηγείτο σε τόσο οξύ διχασμό, αφού δεν θα εκπαιδευόταν στην αντιμνημονιακή υστερία ένα μεγάλο μέρος των συντηρητικών ψηφοφόρων. Αν η Ντόρα Μπακογιάννη είχε ξυπνήσει αλλιώς εκείνη τη μέρα η ιστορία της πενταετίας θα ήταν διαφορετική. Το δεύτερο είναι η αστόχαστη απόφαση του κ. Κουβέλη να μην δεχτεί να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αν γινόταν, η χώρα θα είχε αποφύγει τις περασμένες εκλογές, θα γινόταν η αξιολόγηση, θα μπαίναμε στην πιστωτική γραμμή στήριξης και τώρα θα είχαμε πρωτογενή πλεονάσματα και ανάπτυξη. Το τρίτο ήταν η φαεινή έμπνευση ενός διαφημιστή να συλλάβει την ιδέα με το τρενάκι. Αν εκείνη τη μέρα ήταν ανέμπνευστος, το κόμμα του 2% δεν θα γινόταν του 4,5%, δεν θα είχαμε γνωρίσει την ανερμάτιστη Κυβέρνηση της αριστεροακροδεξιάς και πιθανότατα τώρα θα ήμασταν πιο πλούσιοι κατά 60 δισ.
Με κανονική χώρα με συμπαγείς και ριζωμένους θεσμούς δεν θα επέτρεπε σε τόσο στιγμιαία επεισόδια να την καταδικάσουν. Αλλά η δημόσια ζωή κινείται στον αφρό, στο τυχάρπαστο, στο επιπόλαιο, το αψήφιστο, το ανέμελο, το ανερμάτιστο, το αβαθές. Εκεί δηλαδή όπου ο κάθε κ. Λεβέντης μπορεί να βρει ρόλο.
Αυτοί που άνοιξαν την πόρτα του φρενοκομείου
Ηλίας Ζαράνης 04/09/2015
Είναι φυσικά μέσα στις θεμιτές επιδιώξεις μιας πολιτικής δύναμης να προσπαθεί να διευρύνει την επιρροή της και να αυξήσει τα εκλογικά της ποσοστά. Αν δε αυτή είναι και μια δύναμη της Ευρωπαϊκής, μεταρρυθμιστής κεντροαριστεράς που είναι πολυδιασπασμένη, αυτό είναι επιβεβλημένο.
Υπό το πρίσμα αυτό και με μια επιφανειακή προσέγγιση, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι καλοδεχούμενη η συγκρότηση της «Δημοκρατικής συμπαράταξης» από το ΠΑΣΟΚ και ότι απέμεινε στην ΔΗΜΑΡ, μετά τις αλλεπάλληλες διασπάσεις της, απόρροια της αμφιθυμίας και της σωρείας λαθών του εναπομείναντος ηγετικού της πυρήνα. Εξ αυτού και μόνο είναι άχαρο να ασκείς κριτική σε μια τέτοια απόπειρα.
Ωστόσο ερεθίζει το γεγονός ότι αυτή η κίνηση εμφανίζεται ως «πρόπλασμα για τη δημιουργία του σύγχρονου ευρωπαϊκού φορέα της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου» και όχι ως αυτό που πραγματικά είναι.Δηλαδή μια προσπάθεια να επανέλθουν στο κέντρο του πολιτικού παιχνιδιού, από πολύ δυσμενέστερες θέσεις, στελέχη και πολιτευόμενοι που απέτυχαν σε άλλες πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες.
Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζεις τι έχει προηγηθεί και ποια είναι η «συμβολή» των περισσοτέρων εξ αυτών στο πολύπαθο ζήτημα της συμπόρευσης των δυνάμεων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Ότι αυτή η υπόθεση δηλαδή κακόπαθε ακριβώς από αυτούς που σήμερα, ετεροχρονισμένα και ξέπνοα, εμφανίζονται ως οι θαρραλέοι σκαπανείς της.
Αναφέρομαι κυρίως στη σημερινή ηγετική ομάδα της ταλαίπωρης ΔΗΜΑΡ που την εποχή της ακμής της και της ηγεμονίας της στο χώρο, θα μπορούσε να έχει προωθήσει την υπόθεση αυτή με πολύ καλύτερη έκβαση. Οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δηλαδή στην άρνηση διαλόγου με την κίνηση των 58 και τα άλλα κόμματα και κινήσεις του χώρου και που ως υποστηρικτές και βοηθοί του μοιραίου Φ. Κουβέλη συνέβαλλαν στην αυτοκαταστροφική πορεία της ΔΗΜΑΡ. Που πίεσαν αφόρητα για την αυτοκτονική της αποχώρηση από την τρικομματική κυβέρνηση και που στήριξαν την άρνηση να ψηφιστεί ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σταύρος Δήμας. Και που άνοιξε την πόρτα στην καταστροφική επέλαση του φρενοκομείου που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιός μπορεί να ξεχάσει άλλωστε το ρόλο τους στην έξωση της ΜΕΤΑρρυθμιστικής τάσης από την ΔΗΜΑΡ με την επαίσχυντη κατηγορία ότι «θέλουν να παραδώσουν το κόμμα στο αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ». Με το οποίο τώρα συνεργάζονται, αφού το εξύβριζαν καθημερινά, παρακάμπτοντας με ευκολία όλα όσα καταμαρτυρούσαν στους συντρόφους τους.
Γεγονός που γίνεται ακόμα πιο απεχθές όταν είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι πριν καταλήξουν στο ΠΑΣΟΚ είχαν ήδη φάει πόρτα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε ανεπιτυχώς η πόρτα του Ποταμιού, από όπου απαίτησαν (δημοκρατικότατα) να καταλάβουν έδρες εκλεγμένων βουλευτών.
Η υπόθεση αυτή δεν πλήττει μόνον το ήθος της Αριστεράς, ακουμπάει και το ΠΑΣΟΚ, που παρότι είναι κατανοητή η ανάγκη μιας έστω επικοινωνιακού τύπου «διεύρυνσης», αποδέχθηκε μια τέτοιου είδους συμφωνία.
Το ζήτημα δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία αν δεν εμφανιζόταν ως «απαρχή σύγκλισης του χώρου».
Αν η σύγκλιση πρόκειται να γίνει με τους όρους και την ποιότητα της δεδομένης συμφωνίας, είναι βέβαιο ότι θα φθαρεί και ο χώρος και η ίδια η έννοια της σύγκλισης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου