Η ασύγγνωστη ελαφρότητα του συριζισμού
Του Γιώργου Καραμπελιά
Πριν καν μπούμε στον σχολιασμό της εκλογικής επικαιρότητας, θα επιθυμούσα να μοιραστώ με τους φίλους αναγνώστες κάποιες σκέψεις που έρχονται και επανέρχονται στo μυαλό μου όλη αυτή την περίοδο, από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι σήμερα.
Θεωρώ ότι το εντυπωσιακότερο στοιχείο στη συμπεριφορά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ είναι η απόλυτη αδιαφορία τους για τις τύχες της χώρας. Μόνιμο μέλημα και προβληματισμός τους, που εκφραζόταν και εκφράζεται ακόμα και σήμερα και στις αντιπαραθέσεις μεταξύ τους, είναι το σε ποιο βαθμό οι πράξεις τους αντιστοιχούν σε κάποιον υποτιθέμενο κώδικα δεοντολογίας του αντιμνημονιακού χώρου και της «αριστεράς», άσχετα με το τι συμβαίνει στην καθημερινότητα των ανθρώπων και τη ζωή της χώρας. Βασική τους μέριμνα παραμένει η συμμόρφωση ή όχι με την αριστερή ή την ψευδοαντιμνημονιακή «δεοντολογία». Έτσι, για να «διασώσουν» τους ανέργους, ως νοητική κατηγορία, εξοντώνουν τους πραγματικούς ανέργους. Για να επιτύχουν την απόρριψη των μνημονίων, ψηφίζουν νέα μνημόνια. Για να απορρίψουν τους εκβιασμούς του Σόιμπλε και Γιούνγκερ, προσφεύγουν σε δημοψηφίσματα και εκλογές, τα οποία γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μετά.
Ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης αφορά στον τερατώδη οπορτουνισμό και εξουσιομανία που τους διέπει και γι’ αυτό είναι πολύ εύκολο να κάνουν το μαύρο άσπρο, αρκεί να μείνουν στην εξουσία. Όπως είχαμε γράψει και παλιότερα, η παρέα των Τσίπρα, Παππά, Σκουρλέτη και λοιπών τοποθετείται πέραν οποιασδήποτε ηθικής δέσμευσης και συμπεριφέρεται κατά τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται οι γιάπηδες της Wall Street. Η μόνη διαφορά είναι πως, σε μια πολιτική κοινωνία όπως η Ελλάδα, αυτοί δεν μπορούν να τζογάρουν στο χρηματιστήριο, αλλά τζογάρουν στην πολιτική.
Όμως πρόκειται μόνο για ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Πιστεύω ότι υπάρχει και κάτι που πηγαίνει βαθύτερα από αυτό και δεν αφορά μόνο τους διακεκριμένους απατεώνες αλλά σφραγίζει μια ολόκληρη αντίληψη. Για την ελληνική αριστερά και ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ, που στη συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του αποτελείται από ανώτερα μεσαία στρώματα και συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, οι έννοιες εργατική τάξη, λαός, κατεστραμμένοι, άνεργοι, δεν αφορούν συγκεκριμένους ανθρώπους, με σάρκα και οστά, αλλά νοητικές κατηγορίες. Έτσι, υψηλόμισθοι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, με αμοιβές που ξεπερνούν τα 100.000 ευρώ τον χρόνο, μπορούν να μιλάνε για την «εργατική τάξη» ή τον λαό, χωρίς να υπάρχει πλέον καμία αντιστοιχία ανάμεσα σε αυτούς και τα κοινωνικά υποκείμενα στα οποία αναφέρονται.
Αν σκάψουμε λίγο πιο πέρα, σε όλη την παθογένεια της αριστεράς αλλά και της πολιτικής γενικότερα, θα δούμε πως το πρόβλημα έχει ακόμα βαθύτερες ρίζες. Η αφηρημένη και αφηρηματοποιητική ιδεολογία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και του «διαφωτισμού» δεν ασχολείται ποτέ με τους συγκεκριμένους ανθρώπους αλλά πάντοτε με νοητικές κατηγορίες. Έτσι, η «δικτατορία του προλεταριάτου» μεταβάλλεται πολύ άνετα σε δικτατορία επί του προλεταριάτου γιατί, μέσα στην προσπάθεια της σωτηρίας και της αναμόρφωσης της κοινωνίας, που αποτελεί έναν υπερβατικό στόχο, μπορούν να υποταχθούν και να συντριβούν τα συγκεκριμένα άτομα και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Καθόλου τυχαία, κυρίαρχη ιδεολογία των διανοουμένων και των «μαρξιστών» του ΣΥΡΙΖΑ (Μπαλτάς, Μηλιός κ.λπ.) είναι ο αλτουσεριανός αντιανθρωπισμός, ο οποίος διακηρύττει πως δεν υπάρχουν άνθρωποι και ανθρώπινες ιδιότητες γενικά, αλλά μόνον ταξικές κατηγορίες. Έτσι, μπορείς άνετα να εξοντώνεις και να καταστρέφεις τους συγκεκριμένους ανθρώπους προκειμένου να επιτύχεις τη «σωτηρία» του ανθρωπίνου γένους και την επικράτηση του παραδείσου. Με βάση αυτή τη λογική, ο παράδεισος τον οποίο επαγγελόταν το σοβιετικό κόμμα κατέληξε σε γκουλάγκ. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Τσίπρας, ο Σκουρλέτης και ο Παππάς με τις φιλοσοφικές προϋποθέσεις του αντιανθρωπισμού. Αυτοί, απλώς πολιτικοί τυχοδιώκτες είναι που κοροϊδεύουν το πόπολο. Ναι, μόνο που, για να μπορέσουν να βρεθούν στην κορυφή της εξουσίας, θα έπρεπε να στηρίζονται σε μια ευρύτερη, κοινά αποδεκτή, αντίληψη που χαρακτηρίζει το σύνολο μιας κατεστημένης αριστεράς εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί, όπως έχουμε επαναλάβει σε αναρίθμητες ευκαιρίες, η ελληνική Αριστερά, εξαιτίας του εμφυλίου και της Χούντας, δεν κριτικάρισε ποτέ σε βάθος αυτές τις θεωρητικές προϋποθέσεις. Αντίθετα δε και καθόλου τυχαία, ό,τι σπουδαίο παρήγαγε στον τόπο μας ήταν συνδεδεμένο πάντοτε με αυτές τις «ύποπτες» ανθρωπιστικές αντιλήψεις και τον λαό. Από τον «μιζέρια» Βελουχιώτη μέχρι τον Χρόνη Μίσιο, τον Μιχάλη Κατσαρό και τον Άρη Αλεξάνδρου.
Όμως, για να μην ξεφεύγουμε μακριά και να ξανάρθουμε στα καθ’ ημάς, το γεγονός που συνεχίζει να με εκπλήσσει, όσο και αν έχω προσπαθήσει να ερμηνεύσω τις αιτίες του, παραμένει αυτή η απόλυτη αδιαφορία για τις τύχες των ανθρώπων τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν οι Συριζαίοι. Τι και εάν οι Τράπεζες έχασαν 40 δισ. από τις καταθέσεις, τι και αν έχει επιβληθεί έλεγχος κεφαλαίων και σε λίγο θα πληγούν ανεπανόρθωτα οι οικονομικές δραστηριότητες εξαιτίας της αδυναμίας εισαγωγών και εξαγωγών; Τι και αν αυξάνονται οι άνεργοι και οι απολύσεις; Τι και αν υπογράφηκε ένα νέο μνημόνιο, με δανεισμό 90 δισ. και μέτρα που ξεπερνούν τα 14 δισ., όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα μπροστά στο γεγονός ότι ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης «το πάλεψαν». Αυτό είναι το επιχείρημα των υποστηρικτών τους και των ιδίων: «Εμείς το παλέψαμε»! Το ότι αυτό στην πράξη σήμαινε την απόλυτη ακινησία του κρατισμού, τους διορισμούς χιλιάδων ημετέρων σε υπουργεία και οργανισμούς, τη δραματική γεωπολιτική υποβάθμιση της χώρας και την εκρηκτική διόγκωση του μεταναστευτικού, δεν αφορά τη συριζαίικη λογική. Διότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, ως «κατηγορία», νοηματοδοτούνται θετικά, άσχετα με το τι συμβαίνει στο Πεδίο του Άρεως, τη Μυτιλήνη, τον Ελαιώνα, την Κω, την Ειδομένη και το Αγαθονήσι, άσχετα με το τι κινδυνεύει να συμβεί και πάλι με τον χρυσαυγιτισμό.
Εξ ου, και αυτή η καταπληκτική ασύγγνωστη ελαφρότητα, η οποία δυστυχώς διαβρώνει εδώ και δεκαετίες το σώμα όλου του έθνους και προπαντός των υποτιθέμενων ελίτ. Ποιος άλλος θα μπορούσε να φανταστεί τα καραγκιοζιλίκια του Μητρόπουλου και του Χαϊκάλη σε παλαιότερες εποχές (εδώ, με μια προσωπική ιστορία, όπως του Ζαχόπουλου, οι Καμπουράκης, Οικονομέας, Παπαδάκης και λοιποί έριξαν τον Καραμανλή, ενώ σήμερα γίνονται όλα αποδεκτά). Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τον «Γιάνη» Βαρουφάκη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τις μυριάδες των υποστηρικτών τους, ή τη Ραχήλ Μακρή και τον… Αλέξη Τσίπρα; Ποιος θα τολμούσε να διανοηθεί έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας να ορίζει υπουργό για είκοσι μέρες, η οποία δηλώνει ότι τον περισσότερο καιρό θα λείπει για τις συναυλίες της στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, και ο ίδιος να της απαντά πως δεν πειράζει! Αυτά τα σημάδια της γενικευμένης αποδιάρθρωσης και της ελαφρότητας, που έχουν αναχθεί σε κανόνα της δημόσιας ζωής, καταδεικνύουν πως, δυστυχώς, η έσχατη μετάλλαξη του πασοκισμού, ο συριζισμός, έχει αποκτήσει βαθιές ρίζες στην κοινωνία μας. Πράγματι, η κοινωνία μας έμοιαζε για ένα διάστημα να έχει εγκαταλείψει το πεδίο της πραγματικότητας, το οποίο θεωρούσε ασήκωτο και απροσπέλαστο, και να έχει προσχωρήσει, πλειοψηφικά, στον φαντασιακό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Το ξεμέθυσμα έχει αρχίσει. Και σε αυτό, δυστυχώς, θα συμβάλουν αποφασιστικά τα βουνά των φόρων που έρχονται, η ανεργία που διογκώνεται, το μεταναστευτικό που οξύνεται, όλα όσα μας είχαν αφήσει αμανάτι οι προηγούμενοι και διόγκωσαν οι Συριζαίοι. Όσο για τον «Γιάνη», ποιος τον πιάνει, έχει ήδη ανοίξει φτερά για το… Χόλλυγουντ.
Το ερώτημα είναι εάν είναι δυνατόν να υπάρξει αναστροφή. Αθεράπευτα ρομαντικοί και «ανθρωπιστές», παρά την πραγματικότητα που καθημερινά, σαν το κοράκι του Πόε, επαναλαμβάνει όχι το «ποτέ πια, Λεωνόρα» αλλά, «παρακμή, παρακμή, παρακμή», εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως αυτή η ασθένεια αποτελεί ίσως την έσχατη μορφή της εκπασοκισμένης μεταπολίτευσης και πως, μετά από αυτούς, μπορεί να υπάρξει κάποιο μέλλον για τον τόπο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου