11.000.000 όμηροι μιας
δράκας πραξικοπηματιών!
Θεόδωρος Ζαρέτος
Αν σ’ αυτή τη χώρα υπήρχε σχετική έστω συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, σχετική έστω θεσμική αξιοπιστία, αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να λογοδοτεί στη δικαιοσύνη η κυβέρνηση που με δημοκρατικές διαδικασίες ανέλαβε τον Ιανουάριο τις τύχες της χώρας.
Μία κυβέρνηση και μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενός (στην ουσία) κόμματος, που περιφρονεί αυτές τις διαδικασίες όταν πρόκειται για την υποχρέωση να κυβερνήσει με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και απολυτοποιεί την αξία τους και την προσήλωσή του σ’ αυτές όταν πρόκειται να συνέλθει η Κεντρική του Επιτροπή!
Αυτό είναι το ΚΚΕ.
Αυτό είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ
Αυτό είναι το Λενινιστικό «κόμμα νέου τύπου».
Μία συλλογικότητα που τοποθετείται άπαξ διά παντός στο θεμελιώδες πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας με όρους μιας άνωθεν επιβαλλόμενης εξισωτικής δικαιοσύνης, την οποία «καλούνται» να θεμελιώσουν στην κοινωνία οι εκλεκτοί μυημένοι (ο Στρατούλης ας πούμε) μέσω των κομματικών τους αποφάσεων, τηρώντας στο ακέραιο τις κομματικές τους διαδικασίες.
Σε όλη τη θεωρία του κομμουνισμού ενυπάρχει η αδιαφορία και η περιφρόνηση για τις κοινωνικές διαδικασίες επειδή όλη αυτή η θεωρία βασίζεται στην άρνηση της πρωτοκαθεδρίας της «Πόλης» και του «Δήμου», όπως αυτή μας παραδίδεται αρχετυπικά από τον Αριστοτέλη: Η πολιτική είναι ο κρίκος που ενώνει την κοινωνία για να μην διαλυθεί από την αντίφαση ανάμεσα στη θέληση του ατόμου να «φτάσει» μόνος του την εικόνα που πλάθει για τον εαυτό του και στην αποδοχή ότι για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται να ζήσει μέσα στην κοινωνία και να εμπιστεύεται τους νόμους της.
Η κομμουνιστική Αριστερά, ιδρυτικά αλλεργική στην Πλατωνική «Πολιτεία» και τους «Νόμους» καθώς και στα Αριστοτελικά «Πολιτικά» ως πρακτική πολιτική τέχνη, είναι καταδικασμένη να βολεύεται σε μία Μακιαβελική ερμηνευτική προσέγγισή τους, όπου οι νόμοι εκπορεύονται αποκλειστικά από μία ηγεμονική πρωτοπορία που στην εποχή του Φλωρεντινού διανοητή δεν μπορούσε φυσικά να έχει συλλογική μορφή, συλλογικότητα που της προσέδωσε ο Λένιν στο «προλεταριακό κόμμα νέου τύπου».
Οι μελετητές (και όχι οι απολογητές) του μπολσεβικισμού μπορούν να εντοπίσουν στις θεωρητικές του μεταμορφώσεις εκείνη την σχέση μέσων-σκοπών που απολυτοποιεί την αξία παραγωγής πολιτικού έργου. Αλλά ακριβώς αυτή η απολυτοποίηση οδήγησε τα κομμουνιστικά κόμματα στη θεωρία της κοινωνικής μηχανικής που επί Στάλιν κατέληξε με τριγωνομετρική ακρίβεια στα παγωμένα κόκκινα Άουσβιτς.
Τα κομμουνιστικά κόμματα παντού όπου κατέκτησαν την εξουσία οδήγησαν ολόκληρους λαούς σε ανείπωτες τραγωδίες στο όνομα του δικού τους «καλού», της δικιάς τους αδιαπραγμάτευτης «αλήθειας».
Η κομμουνιστική Αριστερά ποτέ δεν θα μπορέσει να ανιχνεύσει τους νέους δρόμους που άνοιξε στο βασίλειο της ανθρώπινης ελευθερίας το Ρουσσωϊκό Κοινωνικό Συμβόλαιο, διακόσια χρόνια μετά τον Μακιαβελικό «Ηγεμόνα», όσο η αλήθεια και το καλό θα πιστεύει ότι είναι διακυβεύματα που απασχολούν διαδικαστικά τα συλλογικά της όργανά και όχι ολόκληρη την κοινωνία και τους θεσμούς της.
Αντίθετα, η μη κομμουνιστική Αριστερά, αρνούμενη τον ρόλο του απόλυτου Ηγεμόνα, μετάπλασσε τα αρχέτυπα του «Δήμου» και της «Πόλης» σε νέους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, σε νέες φαντασιακές θεσμίσεις, ανανεώνοντας το περιεχόμενο και την αξιακή διάσταση της Δημοκρατίας.
Κάτω από την ταμπέλα της ριζοσπαστικής αριστεράς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει τη μπολσεβίκικη εσωτερικότητά της. Ανεξάρτητα από την ρητορική, ανεξάρτητα από τις «διαφορές» μεταξύ των ομάδων και των κορυφαίων στελεχών οι προθέσεις και οι στόχοι τους έχοντας διαμορφωθεί έξω από την κοινωνία, θα τους κρατούν μόνιμα σε μία διαρκή αδυναμία πολιτικής ενηλικίωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από την ομάδα που θα επικρατεί κάθε φορά στο εσωτερικό του δεν μπορεί ούτε να κυβερνήσει (όπως ακριβώς και το ΚΚΕ) σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ατομικών δικαιωμάτων και ανοικτής αγοράς, ούτε να λειτουργήσει συναινετικά, ανεξάρτητα αν ο Πρόεδρός του θα λέγεται Τσίπρας ή Λαφαζάνης ή Δραγασάκης, ή Κοτζιάς, ή…Φούφουτος.
Είναι ευθύνη ενός εκάστου να αντιληφθεί το πεδίο και το περιεχόμενο ύπαρξης αυτού του κόμματος.
Αλλά το μέγεθος και το ηθικό περιεχόμενο της ευθύνης δεν είναι το ίδιο μεταξύ ενός ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ και ενός πολιτικού στελέχους που συμπαρατάσσεται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έξη μόνο μήνες χρειάστηκαν για να γίνει κατανοητό ότι η συμπαράταξη πολιτικών στελεχών προερχόμενων από δημοκρατικά κόμματα προσφέρει άλλοθι δημοκρατικότητας και δυνατότητα διακυβέρνησης σ’ αυτό το κόμμα που οδήγησε τη χώρα σε μεγάλη περιπέτεια.
Τις πρόσφατες διαλυτικές εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ (συστατικό στοιχείο των κομμουνιστικών κομμάτων που λειτουργούν σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ατομικών δικαιωμάτων και ανοικτής αγοράς) δεν πρέπει κανένα δημοκρατικό κόμμα να ερμηνεύσει ως διάσπαση μεταξύ «λογικών» και «παράλογων».
Την ίδια ηθική ευθύνη, την ίδια (αν όχι μεγαλύτερη) υποχρέωση έχουν τα πολιτικά στελέχη που έχουν συμπαραταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Απ’ αυτήν την άποψη δηλώσεις του τύπου «ο Τσίπρας είναι ταλέντο (!) και τον θέλει και ο λαός (!) γι αυτό και πρέπει να μείνει ως αριστερός πρωθυπουργός στηριζόμενος από σοσιαλδημοκράτες» το μόνο που κατορθώνουν είναι να συμβάλλουν στη συνέχιση της περιπέτειας που έριξε τη χώρα ο ίδιος ο Τσίπρας με πλήρη συνείδηση των πράξεων και των επιλογών του.
Δεν μπορεί τη στιγμή που όλη η κοινωνία διαθέτει ισχυρότατες ενδείξεις ενοχής του Τσίπρα και κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησής του για πράξεις που οδήγησαν τη χώρα σε τεράστιες καταστροφές μέσα σε μόλις έξη μήνες, να επιχειρούν κάποιοι να καθαρίσουν το όνομα του Τσίπρα από την κορυφαία ευθύνη του γι αυτές.
Καλά θα κάνουν να στηρίξουν την ανάγκη να λογοδοτήσει και ο Τσίπρας και τα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη του για όλα αυτά ενώπιον της δικαιοσύνης.
Είναι ζήτημα τιμής για τη Δημοκρατία μας.
Όπως και η πρόταση μομφής προς την Πρόεδρο της Βουλής που θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει υποβληθεί από τα δημοκρατικά κόμματα, χωρίς τους γελοιωδέστατους τακτικισμούς και μικροκομματικούς υπολογισμούς με τους οποίους μέχρι σήμερα αντιμετωπίζουν το ζήτημα.
ΥΓ.
Αγαπητέ Κε Πανούση:
Διάβασα τη συνέντευξή σας όπου υποστηρίζετε ότι ο Τσίπρας πρέπει να παραμείνει ένας αριστερός πρωθυπουργός στηριζόμενος από σοσιαλδημοκράτες, επειδή είναι έξυπνος, έχει ταλέντο και τον θέλει κι ο κόσμος!
Επιτρέψτε μου να παραμείνω σταθερός στη πεποίθησή μου ότι το μονο που αξίζει σε έναν πρωθυπουργό που πισωγύρισε συνειδητά τη χώρα του στην ύφεση, στην κατάργηση σωστών για τους αδύναμους μεταρρυθμίσεων, στην ανάδειξη της ακροδεξιάς σε ρυθμιστικό κυβερνητικό παράγοντα και κυρίως στην προετοιμασία πραξικοπήματος αλλαγής νομίσματος και μακροχρόνιων γεωστρατηγικών επιλογών με διαδικασίες τεχνο-μαφίας, είναι η λογοδοσία του στην ελληνική δικαιοσύνη.
Επίσης Κε Πανούση, θα ήθελα να σας παρουσιάσω την άποψη ότι ο μπολσεβικισμός, η θλιβερή μονομέρεια των παραστάσεων και η αντικοινωνικότητα του σημερινού πρωθυπουργού θα τον κρατά (ως συνεπή κομμουνιστή) μονίμως σε ένα διανοητικό καθεστώς αδυναμίας συνεργασίας της σκέψης με την αισθητηριακή αντίληψη, δέσμιο τόσο του προϊδεασμού του, όσο και της διανοητικής του αδυναμίας να προτάξει των ερειπίων την μορφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου