Λεωνίδας Καστανάς:Ξαναζεσταμένο
κεντροαριστερό φαγητούλι
Υπάρχει τέτοια κούραση και απογοήτευση στην Κεντροαριστερά (ΚΑ) που απορώ που βρίσκουν το κουράγιο κάποιες και κάποιοι να γράφουν συνταγές, διακηρύξεις, προσκλητήρια γάμου.
Αλλά η ανάγκη, κάποια πολιτικά στελέχη, παλιά και δοκιμασμένα, να διασώσουν την πολιτική τους καριέρα είναι μια καλή αιτία κινητοποίησης. Θεμιτό. Το κακό είναι ότι θέλουν να τη διασώσουν με προσωπικούς όρους και αυτό είναι κομμάτι δύσκολο.
Η ανασύσταση της (ΚΑ) υπονοεί δημιουργία ενός μεγάλου κόμματος αυτής της πολιτικής περιοχής, κάτι σαν ΠΑΣΟΚ των 80s, που θα μπει σφήνα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, θα αποδείξει την ανωτερότητα των θέσεών του και θα κυριαρχήσει. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται πρώτα οι ΘΕΣΕΙΣ. Δεν τις βλέπω. Κάτι ακούω για Αριστερή Ιδεοληψία από τη μια και Νεοφιλελευθερισμό από την άλλη. Η (ΚΑ) τι λέει για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου; Συγκεκριμένα πάνω σε όσα τουλάχιστον κρίνονται αυτήν την εποχή.
Και ποια πολιτικά πρόσωπα και με τι μούτρα θα διακονήσουν τις υποτιθέμενες θέσεις και θα πείσουν τους πολίτες; Μια βόλτα στα πέριξ θα πείσει τους επίδοξους δημιουργούς ότι ο κόσμος δεν έχει και τόσο καλή άποψη για αυτούς. Τα ποσοστά κάτι λένε. Αλλά και πέρα από αυτά είναι κομμάτι δύσκολο να διαγραφούν πορείες, στάσεις, πρακτικές που έχουν καταδικαστεί στην πράξη. Εκτός και αν θέλουν να κρυφτούν πίσω από αυτούς που θα προστρέξουν. Αλλά ούτε αυτό θέλόυν. Μπροστά θέλουν να είναι και να αποφασίζουν. Γίνεται;
Η ανασύσταση αφορά το χώρο πέριξ του ΠΑΣΟΚ και όσων της ΔΗΜΑΡ δεν επέστρεψαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Λίγα σπίτια πια. Το ΠΟΤΑΜΙ δεν το αφορά μιας και κατά δήλωσή του δεν είναι (ΚΑ) και δεν επιθυμεί συνεργασία με το παλιό πολιτικό προσωπικό. Το φθαρμένο. Και αν συνομιλεί με κάποιους είναι γιατί στέρεψαν «οι άνθρωποι του βασιλιά» και πρέπει να αντικατασταθούν.
Πριν 2 χρόνια οι «58» έκαναν το μεγάλο βήμα. Οι περισσότεροι από αυτούς που τώρα αγωνιούν για την τύχη της (ΚΑ) τότε τους πολέμησαν. Τότε που ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αριθμούσαν ένα 15% και βάλε, καλή συρμαγιά για να γίνει το εγχείρημα. Τότε οι μεν ήθελαν να ανασυστήσουν το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, οι δε δεν συνομιλούσαν με το ΠΑΣΟΚ. Τι άλλαξε τώρα ξαφνικά πέρα από την αλματώδη απαξίωση του χώρου και την εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Θα μου πείτε τότε δεν ήταν φθαρμένοι; ¨Ηταν. Αλλά το στοίχημα, ήταν να μην είναι οι φθαρμένοι στη θέση του οδηγού. Πολύ αισιόδοξο βεβαίως, αλλά αυτό πίστευαν τότε οι «58». Αλλά δεν τους άφησαν να προχωρήσουν. Γιατί οι μεν τους ήθελαν απλώς βιτρίνα οι δε είχαν άλλα σχέδια, να επιστρέψουν στο αριστερό τους σπίτι.
Ένα ξαναζεσταμένο κεντροαριστερό φαγητούλι, και άνοστο και λίγο και μπαγιάτικο είναι κρίμα να φιλοδοξεί να εμφανιστεί ως γκουρμέ. Δεν τρώγεται ούτε με παρέα. Πόσο μάλλον όταν η παρέα είναι του στυλ ο καθένας μόνος του και όλοι εναντίον όλων και κουρασμένη.
Ο πολιτικός καλόν είναι να μην είναι βολονταριστής. Να βλέπει και να αφουγκράζεται την κοινωνία της οποίας θέλει να ηγηθεί. Από κόμματα - παρίες έχει γεμίσει ο τόπος. Κόμματα της κρίσης που ήδη εξαχνώνονται. Κόμματα προσωπικών φιλοδοξιών, θεμιτών βεβαίως, που παρέμειναν ως τέτοια, που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω από το νέο δικομματισμό. Θα μπορούσαν να προσφέρουν. Αλλά δεν μπορούν. Το ένα γιατί η λατρεία του στον παλιό καλό κρατισμό δεν κρύβεται. Το άλλο γιατί δεν είναι κόμμα, με μέλη, διαδικασίες, ταυτότητα, αιχμές. Και ούτε θέλει να γίνει.
Γι’ αυτό οι δήθεν προτάσεις και σκέψεις και διακηρύξεις δεν ενδιαφέρουν κανέναν επί της ουσίας, πέραν των ενδιαφερομένων ναυαγών της πολιτικής. Απλά μια βαριεστημένη μπαταριά για την τιμή των όπλων. Ποιων όπλων δηλαδή….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου