Ποταμίσιες αναλύσεις...

Ένα πρόσφατο άρθρο ενός στελέχους του Ποταμιού, που το αναδημοσιεύω για να δούμε τον τρόπο σκέψης τους

ΔΕΕ

Πρόεδρος της Δημοκρατίας, 

εκλογές, μνημόνιο, συντεχνίες

Γιάννης Αναστασάκος

Το «σύστημα» που μας κληρονόμησε η μεταπολίτευση είναι ένα παγιωμένο δίκτυο εκπροσώπησης μικρών, μεσαίων και μεγάλων επαγγελματικών συμφερόντων. Αυτά συνομιλούν με τους πολιτικούς, τροφοδοτούν και συντηρούν το κομματικό υπο-σύστημα. Είτε πρόκειται για τα ακραία «ευγενή» επαγγέλματα γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών στη μια πλευρά, είτε για τις ακραίες συνδικαλιστικές οργανώσεις ταξί, μεταφορών, δημοσίου στην αντίπερα όχθη, είτε για τις κάστες δικαστών, πανεπιστημιακών, καθηγητών, ενστόλων, όλες αυτές οι ομάδες πίεσης, παρά την κρίση, παραμένουν ισχυρές, σχεδόν άθικτες στην επιρροή και τη διαπλεγμένη σχέση τους με την πολιτική εξουσία.

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει, συγκριτικά με άλλες στην ΕΕ, κάθετα οργανωμένη και εκπροσωπούμενη από αυτό το «σύστημα». Είναι κι αυτός ένας τρόπος συγκρότησης της αντιπροσώπευσης. Απέδωσε στη μεταπολίτευση αλλά είναι πλέον εκτός εποχής, χωρίς παραγωγική δύναμη και, κυρίως, χωρίς καμία προοπτική. Στην Ελλάδα, λοιπόν, δεν πρόκειται μόνο για τον συνήθη χαρακτήρα οργάνωσης και επιρροής του κεφαλαίου και των ισχυρών επιχειρηματιών Μέσων, ενέργειας, εφοπλιστών, τηλεπικοινωνιών, τεχνικών έργων, που υπάρχουν παντού και δρουν με αρκετή διαφάνεια και θεσμικό έλεγχο, λόγω του μεγέθους και της ορατότητάς τους. Το υπόλοιπο πυκνό δίχτυ, πελατειακής συσχέτισης πνίγει θεσμούς και αλλοιώνει τη δημοκρατική εκπροσώπηση.

Η αδυναμία ή μάλλον άρνηση της διακυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ με την πλήρη συμπαράσταση ΣΥΡΙΖΑ για αλλαγές στο ασφαλιστικό, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία και τη φορολογία έχουν δημιουργήσει τείχος ακινησίας στις προσπάθειες της ελληνικής κοινωνίας για ανασυγκρότηση και ανάπτυξη. Αυτό το δίχτυ δεν επιτρέπει την ανάπτυξη ενός κοινού νοηματικού πεδίου του δημοσίου συμφέροντος, ούτε πρακτικά διευκολύνει πολιτικές ορθολογικού σχεδιασμού. Το κοινό συμφέρον γίνεται ένα μάζεμα από χώριες σερπαντίνες, κι η κοινή λογική διαμελίζεται σε φωνές παραθύρων. Οι πολιτικοί του εκπρόσωποι λειτουργούν με ad hoc μέτρα, επιδόματα και ρητορικές αναπαραστάσεις αναμοχλεύοντας παρωχημένα στερεότυπα και φαντασιακές νοσταλγίες.

Μετά από 5 χρόνια απίστευτης λιτότητας, οριζόντιων μέτρων στους μη ισχυρά συντεχνιακά εκπροσωπούμενους δηλαδή μισθωτούς, υπαλλήλους ιδιωτικού τομέα και συνταξιούχους το «σύστημα» μένει περήφανα, απρόσμενα, εξοργιστικά άθικτο. Εκτός από δημοσιονομική προσαρμογή και αγορά εργασίας τα υπόλοιπα παραμένουν. Κανένα σοβαρό σχέδιο αλλαγών στον νομοθετικό δαίδαλο και τις διατάξεις του δημοσίου που αυτοκαταργούν την αποστολή του. Καμιά πρόοδος πολιτικών στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση εκτός από συνεχείς μελέτες περικοπών και ασαφών υπονοουμένων για τις συντάξεις. Η φορολογική μεταρρύθμιση παραμένει στο πρόγραμμα και τις εξαγγελίες του μέλλοντος. Οι επενδύσεις στην έρευνα και καινοτομία που υποχρεωτικά πρέπει να υπερβούν το 1% του ΑΕΠ ώστε να κτίσουμε μέλλον, δεν αναφέρονται. Χρειάσθηκαν 3 χρόνια για να ακρωτηριασθεί ο νόμος Διαμαντοπούλου, να εφαρμοσθεί επιτέλους το ελάχιστο του διοικητικού του σκέλους με τις εκλογές πρυτανικών αρχών. Και ακόμη κοιτάμε στοχαστικά και τάχα έκπληκτοι επεισόδια τα σκουπίδια στη Σύγκλητο και την τζιχάντ στα Προπύλαια λες και δεν είναι αποτέλεσμα της πολιτικής απραξίας και συντεχνιακών συμβιβασμών της διακυβέρνησης.

Δυστυχώς από τις αρχές του 2014, με τα πρώτα ενθαρρυντικά μέτρα δημοσιονομικής ανάκαμψης και μπροστά στις σκοπιμότητες των ευρωεκλογών και της προεδρικής εκλογής του 2015, η κυβέρνηση διολίσθησε σε μεταρρυθμιστική απεργία, προσπαθώντας να ανανεώσει τους διαταραγμένους δεσμούς της με αυτό το συμπαγές συντεχνιακό δίχτυ. Το περίφημο success story ήταν το πολιτικό σχέδιο, η κυβερνητική εκδοχή μιας «συριζαίικης» λογικής. Δεν στηρίχθηκε δηλαδή σε διαρθρωτικές αλλαγές με τόλμη για δίκαιες λύσεις, αλλά σε παλιομοδίτικες συνταγές αποκατάστασης «αδικιών», επιδοματική αναδιανομή και ρητορεία για την απαλλαγή από την κακή τρόικα και το σκίσιμο των μνημονίων. Η πολιτική εξόδου από την κρίση έγινε με όρους εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Όσο κι αν τα επιτόκια ανέβαιναν, όσο κι αν η Ευρώπη κοίταζε με έκπληξη, που σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε ανανεούμενη δυσπιστία και τελικά σκληρή αντίθεση, το σχέδιο δεν μεταβλήθηκε. Και φυσικά απέτυχε.

Το εν ενεργεία επεισόδιο στο σίριαλ του αδιόρθωτου συστήματος εκτυλίσσεται με την προεδρική εκλογή. Εάν δεν βγει Πρόεδρος, η χώρα θα καταστραφεί λένε οι μεν. Το απλό ερώτημα είναι: Αν όντως έτσι πιστεύουν, τι κάνουν, ποιες πολιτικές, ποιες προσωπικές και κομματικές υπερβάσεις επιχείρησαν ή επιχειρούν για να αποτρέψουν την υπέρτατη απειλή; Για να το θέσω αλλιώς: πιστεύει κανείς πως η κυβέρνηση έχει ασκήσει αυτό τον καιρό ή εξαντλήσει τα μέσα ώστε να αποφύγει την καταστροφή που επικαλείται; Εάν όχι, αυτό οφείλεται σε ανήκεστη ανικανότητα των κυβερνώντων;

Εάν συνεχίσει το μνημόνιο η χώρα θα καταστραφεί απαντούν οι δε. Το επίσης απλό ερώτημα είναι: Μας βγάζει από τη χρεοκοπία η επαναφορά δικαιωμάτων, μισθών και επιδομάτων, στην προ μνημονίου εποχή; Να το πω κι αλλιώς: Λεφτά δεν υπάρχουν. Δανειζόμαστε με περίπου 1,5% (μνημόνιο) ώστε να δημιουργήσουμε- που δεν δημιουργούμε- παραγωγική βάση ανάπτυξης. Η εναλλακτική είναι να δανειζόμαστε με περίπου 10% από τις αγορές. Τι ακριβώς θέλουμε να καταργήσουμε; Το 1,5%; Είναι παράλογοι, όλοι παλαβοί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν τα λένε αυτά;

Δεν πρόκειται ούτε για ανήκεστη ανικανότητα των μεν ούτε για ολική παλαβομάρα των δε. Απλώς και οι δύο ακολουθούν την ίδια λογική. Η προσπάθειά τους συνίσταται στο να ορίσουν τον εχθρό, να δώσουν κομματικό σώμα στην απειλή. Έτσι επιβιώνουν, έτσι διοικούν. Αυτό το σύστημα είναι πλέον αντιπαραγωγικό. Προστατεύοντας τα κεκτημένα ομάδων και συντεχνιών, εμποδίζει κάθε διαρθρωτική μεταρρύθμιση και κατά συνέπεια παραγωγική ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση. Η κομματική του δομή είναι ο διπολισμός. Με τον ένα πόλο, τη Ν.Δ. τελικά σταθερό προ και μετά την κρίση, η ψευδαίσθηση αλλαγής προέρχεται από τη μεταλλαγή του άλλου πόλου από ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ. Η ισχυρή πόλωση, απαραίτητο, αναπόδραστο στοιχείο του διπολισμού οδηγεί αναπόφευκτα στην πελατειακή εξυπηρέτηση, αφού οι θεσμοί είναι αδύναμοι. Όταν οι μεν είναι ο διάβολος, το απόλυτο κακό για τους δε, και το κράτος δικαίου είναι αδύναμο, η πελατειακή εξυπηρέτηση νομιμοποιείται σαν «δίκαιη» και κυρίως σκόπιμη κι επωφελής μέθοδος διακυβέρνησης. Εξάλλου, με τον άλλο για διάβολο δεν χρειάζεται να ‘σαι ο ίδιος θεός. Στη χειρότερη δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ αν κερδίσει, θα κάνει ό,τι κι οι άλλοι. Γιατί λοιπόν να μην τον ψηφίσουμε, σκέφτεται ο διπολικός πολίτης και σκάβει τον οργισμένο λάκκο του!

Κι έτσι, και γι' αυτό, καταλήγουμε να είμαστε το κράτος με ειδικές ανάγκες το ΚΡΑΜΕΑ της Ευρώπης. Δεν πρόκειται όμως ούτε για τη μοίρα ούτε την ιδιομορφία, ούτε για το ιστορικό χνάρι ή το πολιτισμικό μας γονιδίωμα. Η Ελλάδα οδεύει στην απομόνωση. Έτοιμη να ξαναπιστέψει πως είναι ανάδελφη.. Επικρατούν αδιάλλακτες φιγούρες κωμικών και καμένων. Βουτάμε στο παρελθόν με συνθήματα χωρίς επιχειρήματα, αφού δεν ξέρουμε πώς να βαδίσουμε στο μέλλον. Απέναντι ή μάλλον γύρω μας μια ουσιωδώς αδύναμη, ιδεολογικά εγκλωβισμένη και καθόλου ενωμένη Ευρωπαική Ένωση. Ανάμεσα στον Νότο και στον Βορρά υπάρχουν δομικές διαφορές που δεν λύνονται με την παλιά δοκιμασμένη και αποτυχημένη μέθοδο της επιβολής. Το πιο απειλητικό: στην κάθε χώρα ξεχωριστά επιστρέφουν τα εθνικά της φαντάσματα για να στοιχειώσουν ελπίδες αλληλεγγύης και ένωσης... Μικρές ηγεσίες εδώ κι εκεί, μοιραία πρόσωπα, σκεπάζουν τον δυναμισμό, ξοδεύουν ενέργεια πολιτών που ψάχνουν να επιβιώσουν, να βελτιώσουν, να ζήσουν.

Η επόμενη μέρα δεν φαίνεται καλή, αντίθετα μοιάζει απελπιστικά δυσοίωνη, επικίνδυνα ακραία με επάλληλους κύκλους οργής, ματαίωσης, ταλαντώσεων στα άκρα του πολιτικού φάσματος. Πώς να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό όσο δεν υπάρχει ριζοσπαστική σκέψη.

Ευχές

Χρόνια Πολλά! 

Καλές Γιορτές!

Ο «θίασος Χαϊκάλη» με τη ματιά του δικηγόρου

Ο «θίασος Χαϊκάλη» 

με τη ματιά του δικηγόρου

Κώστας Κούρκουλος

(Ο Κώστας Κούρκουλος είναι δικηγόρος)

Η κρίσιμη διαφορά, μεταξύ της σκηνοθεσίας μιας θεατρικής παράστασης και της «σκηνοθεσίας» της πραγματικότητας, είναι γνωστή:

Στη θεατρική σκηνοθεσία επιτυγχάνεται ο απόλυτος έλεγχος των θεατρικών δρώμενων, σε όλες τις λεπτομέρειές τους, επειδή αυτά είναι προδιαγεγραμμένα. Άρα δεν υπάρχει περίπτωση ανατροπής ή διάψευσης του σκηνοθέτη, αφού ουδείς άλλος παράγοντας επηρεάζει την έκβαση της υπόθεσης, εκτός από τον ίδιο.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, στις περιπτώσεις όπου επιχειρείται να «σκηνοθετηθεί», δηλαδή να κατασκευαστεί, η πραγματικότητα. Διότι εκεί ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της έκπληξης και της ανατροπής, μια και η πραγματικότητα είναι πάντα πιο «ευφάνταστη» από τον «σκηνοθέτη». Και ιδίως ως προς τα αυτονόητα. Γι’ αυτό και σε κάθε απόπειρα χάλκευσής της, η πραγματικότητα «εκδικείται» κυρίως με τα αυτονόητα, τα οποία συνήθως διαφεύγουν του «κατασκευαστή». Όταν μάλιστα η πραγματικότητα χαλκεύεται από κατ’ επάγγελμα σκηνοθέτες, δηλαδή από εθισμένους στην ασφάλεια των θεατρικών σεναρίων, τότε δεν υπάρχει απλώς κίνδυνος διάψευσης, αλλά η βεβαιότητα της γελοιοποίησης.

Αυτό ακριβώς συνέβη στην παράσταση του «θιάσου Χαϊκάλη». Όπου επειδή προφανώς αυτή σκηνοθετήθηκε ως δήθεν πραγματικότητα από επαγγελματία σκηνοθέτη,αγνοήθηκαν όλα τα αυτονόητα. Με πρώτο απ’ όλα το ακόλουθο: Όταν προβαίνει κάποιος σε καταγγελία κατά συγκεκριμένου προσώπου, το βασικό που προσδιορίζει, είναι η ταυτότητα του καταγγελλομένου. Διότι – στην πραγματική πάντοτε ζωή και όχι στη σκηνοθετημένη – δεν νοείται καταγγελία κατά του «Κανένα». Άλλωστε αν – στην πραγματική πάλι ζωή – καταγγελλόμενος είναι ο «Κανένας», τότε αδυνατεί απολύτως η εισαγγελική αρχή να προχωρήσει σε οποιαδήποτε ενέργεια. Εκτός και αν απαιτήσουμε να ελέγξει 10.000.000 κατοίκους αυτής της χώρας, ως υπόπτους. Δηλαδή όλους μας.

Έτσι, εκείνο που διαφορίζει την πραγματική ζωή από την παράσταση του «θιάσου Χαϊκάλη» που είδαμε, είναι η παραβίαση του αυτονόητου από τον κ. Χαϊκάλη, με την άρνησή του να αναφέρει στον εισαγγελέα το όνομα του «διαφθορέα» του. Και αυτό παρ’ ότι, όπως μάθαμε από τα ΜΜΕ, στην κατάθεση που έδωσε, ρωτήθηκε έξι φορές να πει το όνομα και αρνήθηκε. Και όχι μόνον, αλλά αρνήθηκε να προσδιορίσει έστω κάποια ιδιότητα του «διαφθορέα». Έτσι, ο κατά την «καταγγελία» Χαϊκάλη διαφθορέας, παρέμενε ο«Κανένας» και μετά την κατάθεσή του.

Στο σημείο αυτό, είναι αναγκαίος ο νομικός έλεγχος της υπόθεσης:

Η καταγγελία ως είχε, ήταν ανεπίδεκτη δικαστικής έρευνας,  εφ’ όσον ο καταγγέλλων αρνείτο και να πει ποιόν καταγγέλλει.  Βεβαίως, η καταγγελία ήταν επιδεκτική καλλιτεχνικής κριτικής, ως προς τη σεναριακή σύλληψη και τη σκηνοθετική εκτέλεση. Ως αναρμόδιος όμως, σηκώνω τα χέρια ψηλά, αφήνοντας το καθήκον αυτό στους τεχνοκριτικούς.

Και για να ολοκληρώσω το δικό μου καθήκον, μέχρι εκείνη τη στιγμή η εισαγγελία έχει μόνο ένα έγκλημα να εξετάσει. Και αυτό διαπράχθηκε από τον κ. Χαϊκάλη, με τηνάρνησή του να αναφέρει εξεταζόμενος το όνομα του καταγγελλόμενου, η οποία τιμωρείται σύμφωνα με το άρθρο 224 ΠΚ, με την ποινή της ψευδορκίας.   Γι’ αυτό μάλιστα το έγκλημα, θα έπρεπε να διαταχθεί η σύλληψή του με τη διαδικασία του αυτοφώρου, αν δεν ήταν βουλευτής. Την ιδιότητα του βουλευτή όμως εκμεταλλεύτηκε ο κ. Χαϊκάλης και έτσι γελοιοποίησε εκ του ασφαλούς και τις δικαστικές αρχές.

Η στάση αυτή του κ. Χαϊκάλη να επιμένει ότι «διαφθορέας» ήταν ο «Κανένας», οδηγεί με όρους λογικής αναγκαιότητας, στο εξής συμπέρασμα: Δεν ενδιέφερε τον σκηνοθέτη η σύλληψη του «διαφθορέα». (Άλλωστε φαίνεται πως δεν υπήρχε πραγματικός διαφθορέας). Και προκύπτει το ερώτημα. Τότε ποιος ήταν ο σκοπός του σκηνοθέτη; Την απάντηση έδωσαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές με τη στάση τους. Ήταν η εγγραφή «υποθήκης» για το τηλεοπτικό σώου που ετοίμαζε ο σκηνοθέτης, μια και για να αποκτήσει αυτό κάποια σοβαροφάνεια, έπρεπε να στηρίζεται σε δικαστικό προηγούμενο. Διότι δεν θα ήταν αξιόπιστη η τηλεοπτική καταγγελία του κ. Λαζόπουλου, αν δεν είχε προηγηθεί η δικαστική καταγγελία. Στη σχεδίαση όμως της δικαστικής καταγγελίας απέτυχε ο σκηνοθέτης, επειδή – όπως επισημάναμε – μπέρδεψε την πραγματική ζωή, με το θεατρικό σενάριο. Και έτσι γελοιοποίησε τους πάντες.

Πρώτα απ’ όλα γελοιοποίησε τον πρωταγωνιστή της παράστασης κ. Χαϊκάλη, ο οποίος όχι στο θέατρο, αλλά στην πραγματική ζωή, επέμενε επί μέρες να καταγγέλλει στις αρχές τον «Κανένα».

Αλλά γελοιοποίησε και όλους τους δευτεραγωνιστές της παράστασης, οι οποίοι, ακόμη και όταν η πραγματική ζωή διέψευδε τον σκηνοθέτη, αυτοί ενεργούσαν βάσει του αρχικού σεναρίου, ως ξεχασμένοι ηθοποιοί! Μία δειγματοληψία θα πείσει:

Παρ’ ότι μάθαμε όλοι ότι ο κ. Χαϊκάλης είχε καταγγείλει τον «κανένα» και το γέλιο – μαζί με την αηδία βεβαίως –  απλωνόταν σε όλη τη χώρα, ο κ. Τσίπρας συνέχισε να μιλάει για σοβαρή καταγγελία!!! Και όχι μόνον, αλλά εκθείαζε τον κ. Χαϊκάλη ότι έπραξε το καθήκον του!

Παρ’ ότι θα ήταν λογικό να ζητηθεί από τους οικείους του η ψυχιατρική φροντίδα του κ. Χαϊκάλη, εφ’ όσον στα σοβαρά και εκτός θεάτρου κατήγγελλε τον «κανένα» –  αντίθετα, στο θέατρο όλα επιτρέπονται – ο ΣΥΡΙΖΑ ασκούσε δημόσια κριτική στην εισαγγελία, επειδή δεν συνέλαβε τον «κανένα»!

Παρ’ ότι όλη η χώρα διασκέδαζε και ταυτόχρονα αηδίαζε με αυτούς που συνέχιζαν να συμπεριφέρονται βάσει του αρχικού σεναρίου, ενώ αυτό είχε γελοιοποιηθεί, ήρθαν και οι Βουδούρης – Παραστατίδης, με τους υπαινιγμούς τους.

Επειδή απάντησε με τρόπο ανεπανάληπτο ο Σ. Λυκούδης, ένας εκπρόσωπός μας που μας τιμά, δεν θα αποτολμήσω την επανάληψη. Θα σημειώσω όμως ότι η συκοφαντία που εκτοξεύεται με υπαινιγμούς, παραπέμπει σε νοοτροπίες υποκόσμου. Ενώ ταυτόχρονα αποτελεί τον ορισμό του συκοφαντικού ολοκληρωτισμού.

Τέλος, ως προς τον «διαφθορέα»: Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε από τον σκηνοθέτη. Αν δηλαδή  έπαιξε και αυτός συνειδητά το ρόλο που του ανέθεσε ο σκηνοθέτης ή απλώς ο τελευταίος εκμεταλλεύτηκε κάποια ψυχοπαθολογία του. (Θυμίζω ότι οι παναθηναϊκοί είχαμε γελοιοποιηθεί με την περίπτωση Τσάκα). Είναι όλα πιθανά. Τα άτομα άλλωστε που πρωταγωνίστησαν, εγγυώνται την αθλιότητα. Ήτοι και ο κ. Λαζόπουλος, ο οποίος, στο ηροστράτειο πάθος του μπέρδεψε την πραγματική ζωή με τον σκηνοθετικό μύθο, γελοιοποιώντας έτσι όλους τους συνεργούς του και ο εσμός  των νεοσταλινικών, που χρησιμοποίησε τους πρωταγωνιστές ως χρήσιμους ηλίθιους, αλλά και τα άτακτα στίφη των ψεκασμένων.

Υπάρχει όμως και κάτι τρομακτικό στην όλη υπόθεση: Είναι το γεγονός ότι όλος αυτός ο «θίασος», δεν έχει καν την αίσθηση του γελοίου. Όπως όλες οι γνωστές μορφές του ολοκληρωτισμού. Οι οποίες – για να μην ξεχνάμε – συνήθως ξεκίνησαν ως «θίασοι».

http://metarithmisi.gr/%CE%BF-%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B7/

Αριστεροί, αριστερούληδες, εαυτούληδες...

Αριστεροί, αριστερούληδες, εαυτούληδες...

Γιώργος Καρελιάς

Σε μια κρίσιμη ψηφοφορία, όπως είναι αυτές για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, ο βουλευτής έχει δύο πράγματα να κάνει. Πρώτον, να πει τι θα ψηφίσει. Και, δεύτερον, να εξηγήσει γιατί το κάνει.

Όσοι θεωρούν ότι οι εκλογές θα προκαλέσουν ζημιά στην οικονομία ψηφίζουν «ναι» στον Πρόεδρο. Οσοι, αντίθετα, πιστεύουν ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας ψηφίζουν «όχι». Λογική η στάση και των δύο κατηγοριών. Συνέπεια λόγων και πράξεων.

Αυτός θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Αμ δε.

Ας δούμε τέσσερα χαρακτηριστικά παραδείγματα από τη χτεσινή ψηφοφορία:

1. Παναγιώτης Μελάς, δεξιός, προερχόμενος από τη ΝΔ, τώρα στους Ανεξάρτητους Ελληνες. Εχει δηλώσει ότι δεν θέλει να γίνουν εκλογές, αλλά χτες ψήφισε «όχι» στον Πρόεδρο, δηλαδή «ναι» στις εκλογές. Μετά την ψηφοφορία δήλωσε ότι ψήφισε «το 20%» αυτού που έχει αποφασίσει και στις άλλες δύο θα ψηφίσει «το άλλο 80%». Δεν ξέρω αν αυτή η στάση είναι παράλογη, αλλά εδώ έχουμε τον πρώτο βουλευτή που δηλώνει ότι ψηφίζει με δόσεις!

2. Πέτρος Τατσόπουλος. Έχει εκλεγεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα είναι ανεξάρτητος. Δηλώνει ότι θέλει να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άρα να μη γίνουν εκλογές. Το κόμμα στο οποίο θέλει να πάει (Το Ποτάμι) τάσσεται υπέρ της εκλογής Προέδρου. Τι λέει η πολιτική λογική; Ότι ο βουλευτής αυτός θα ψήφιζε υπέρ. Αμ δε. Ο κ. Τατσόπουλος ψηφίζει κατά! Πώς λέγονται όλα αυτά; Πολιτικός παραλογισμός, κατά την επιεικέστερη εκδοχή.

3. Βασίλης Οικονόμου. Εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενος, εξελέγη με τη ΔΗΜΑΡ στις τελευταίες εκλογές, σήμερα ανεξάρτητος. Δηλώνει ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές, αλλά ψηφίζει «όχι» στην εκλογή Προέδρου. Άνευ ετέρου χαρακτηρισμού.

4. Σπύρος Λυκούδης. Εκ της ανανεωτικής αριστεράς. Εξελέγη με τη ΔΗΜΑΡ το 2012, σήμερα ανεξάρτητος. Δήλωσε εξαρχής ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές, ψήφισε υπέρ του Προέδρου. Λογικό επακόλουθο. Και συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων. Ακούγεται τόσο απλό, αλλά δεν είναι σε μια χώρα όπου το αυτονόητο είναι είδος εν ανεπαρκεία.

Εν κατακλείδι: καθένας από τους τέσσερις αυτούς βουλευτές -ένα δείγμα σχεδόν όλων  των πλευρών του πολιτικού φάσματος- αντιπροσωπεύουν αυτό που λέμε αριστερός, αριστερούλης και εαυτούλης (τους). Η κατάταξή τους σε κάθε μια κατηγορία είναι εύκολη.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ο ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ... του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ο ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ... 

του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Θυμίζω λίγο την πολιτική της Κουμουνδούρου για τη λαθρομετανάστευση. Κατάργηση FRONTEX, ελεύθερη διέλευση των απρόσκλητων μουσαφιραίων στα σύνορά μας και Ανοικτά Κέντρα Φιλοξενίας. Τουτέστιν, ξέφραγο αμπέλι, να μαζευτούν όλοι οι παρίες της Ασίας και της Αφρικής. Θα τρώνε, θα πίνουν, θα κοιμούνται τζάμπα και θα μπαινοβγαίνουν όποτε τους καπνίσει. Παστρικές δουλειές. Θα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. 

Τι και αν αυτό θα βλάψει ανεπανόρθωτα όχι μόνο τους Ελληνες, αλλά και όσους ξένους πραγματικά δικαιούνται πολιτικό άσυλο και προστασία αλλά θα παίρνουν σειρά πίσω από μιλιούνια παράνομων οικονομικών μεταναστών, που δηλώνουν ψευδή καταγωγή, ψευδή στοιχεία και δήθεν «πολιτικές διώξεις»; Στα παλιά τους τα παπούτσια, των επαγγελματιών «αντιρατσιστών», χοντροκώλες επιδοτούμενες μύγες των ΜΚΟ, αρκεί να γίνουμε παρδαλή σαλάτα.

Αυτή είναι η εκπεφρασμένη θέση των αριστερών εκατομμυριούχων, που απαρτίζουν τη συριζαίικη φουλαράτη «νομενκλατούρα», αλλά και ορισμένων βοηθητικών ιδεοληπτικών, που τους ακομπανιάρουν στις θεωρίες ψυχιατρείου και βρίζουν τους Ελληνες λιμενικούς. Υπάρχει όμως και η παράλειψη. Η πλήρης και απόλυτη διαχρονική μουγκαμάρα των συριζαίων για τον ιταμό ρόλο του μεγαλύτερου δουλεμπόρου, της ισλαμοφασιστικής Τουρκίας. Πα πα το παπί, ο Αλέξης και οι λοιποί επαναστάτες του απευθυσμένου για το μαφιόζικο κράτος, τον συνέταιρο της Αλ Κάιντα στη Συρία, αγκαλιά με τρομοκράτες, λαθρέμπορους, πρεζέμπορους και δουλέμπορους, τον μεγαλύτερο διακινητή ψυχών. 

Τα ξανά είπαμε. Τα μεμέτια τούς βάζουν χωρίς σωσίβια σε παλιόβαρκες, που ύστερα τις τρυπάνε, για να υποχρεωθούμε να διασώσουμε τους επιβάτες. Οι ακταιωροί με την ημισέληνο, ομόλογο της σβάστικας και του σφυροδρέπανου σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τους σπρώχνουν προς τα δω. Τα μεμέτια, που στο έμπα έχουν μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα και το δάχτυλο στη σκανδάλη μη τυχόν και μπουν Κούρδοι αυτονομιστές και όπλα γι’ αυτούς ή κάνας Ελληνας ψαράς και τους πάρει την αθερίνα, στο έβγα παθαίνουν, με το αζημίωτο, τύφλωση και κώφωση. Πολλά τα λεφτά, Αρη, ανά κεφαλή μουσαφιραίου. 

Αλλά ο Αλέξης και τα συντρόφια μούγκα, Ruhe, halten Sie die Schnautze, «κρατάτε τη μουσούδα σας», κατά την πλέον προσβλητική τευτονική έκφραση, που σημαίνει βγάζω τον σκασμό, που θα 'λεγε κι ο μαρτυριάρης Κάρας. Θα χάλαγε, βλέπετε, αδέρφια, η λαπαδιασμένη διεθνιστική μανέστρα, η βλακώδης, ανιστόρητη και παρανοϊκή ανάγνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων από την πλέον ξέμπαρκη Αριστερά της Ευρώπης. Γιατί, για τους καλύτερους φίλους των κατσαπλιάδων, ο τουρκικός επεκτατισμός απλά δεν υπάρχει! Για τους σκουρλέτηδες και τον ντιλεντάντη επενδυτή Παπαδημούλη ή τον ανακυκλωμένο πασόκο εκατομμυριούχο Τσουκαλά η Ελλάδα συνορεύει μόνο με τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Άλλωστε, μιλάμε για το κόμμα που προ ετών, με πρόεδρα τον μπαμπά της Κλάραμπελ, έπλυνε, γυάλισε και κέρωσε το Σχέδιο Ανάν, το επίδοξο απαρτχάιντ σε βάρος του κυπριακού Ελληνισμού, και είναι πάντα πρόθυμοι να σκύψουν στο ζήτημα ώσπου να 'ρθουν τα μπρος πίσω.

Η πολιτική αυτή θέση και στάση βλάπτει σοβαρά τα εθνικά συμφέροντα. Δεν θέλει πολύ νιονιό. Θα μπορούσες να την πεις και προδοτική, αλλά η προδοσία προϋποθέτει δόλο. Η πολιτική βλακεία και η ιδεοληψία δεν συνιστούν δόλο.

Φανταστείτε, λοιπόν, κάποιοι, καμιά σαρανταριά από το πλήθος των Ελλήνων, που διαφωνούν με αυτήν τη διαχρονική κατάπτυστη στάση του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία/J.P. Morgan να μαζευτούν και να προσπαθήσουν να μπουκάρουν στο γραφείο του Χ συριζαίου βουλευτή, για να προπηλακίσουν τους συνεργάτες του και να καταλάβουν αυθαίρετα τον χώρο, να προκαλέσουν φθορές με το να γράψουν στην πόρτα, του ήδη καμένου πρόσφατα (!) από άλλους «αγωνιστές» γραφείου, συνθήματα, όπως, ας πούμε, «κάτω οι χρήσιμοι ηλίθιοι των Τούρκων δουλεμπόρων» ή «κάτω οι υποκριτές αριστεροί εκατομμυριούχοι». Ε; Πώς θα σας φαινόταν να έκαναν κάτι τέτοιο μέλη της ΟΝΝΕΔ ή της ΔΑΠ, μέλη οποιασδήποτε οργάνωσης της Ν.Δ.; Τι θα γινόταν τότε; Πόσα τέλια θα βαράγανε για παρακράτος, τραμπούκους, αλήτες, φασίστες κ.λπ.;

Γιατί αυτό, ναι, είναι τραμπουκισμός, δεν είναι «έκφραση κριτικής» ούτε «διάλογος». Δεν είναι νόμιμη πολιτική δράση. Είναι απλή αλητεία, βία και ασυδοσία. Είναι ποινικό αδίκημα.

Εμείς πιστεύουμε στη νομιμότητα που αυτοί εξευτελίζουν, διεκδικώντας το ανύπαρκτο «δικαίωμά» τους στην ανομία και στη φασιστική επιβολή των μειοψηφικών ιδεοληψιών τους στην πλειοψηφία, έχοντας την ύβρη και τη συκοφαντία για ψωμοτύρι, εκμεταλλευόμενοι τους νεκρούς και λοιδορώντας τους ζωντανούς.

Θυμηθείτε, ποιοι χτίζανε καθηγητές στα γραφεία τους στα πανεπιστήμια ή τους προπηλάκιζαν.

Θυμηθείτε, ποιοι συνόδευσαν και υπέθαλψαν τους κατσαπλιάδες στο άγος της Νομικής και της Υπατίας.

Θυμηθείτε, ποιοι πάντοτε βρίσκουν έναν καλό λόγο και δικαιολογίες για τους μπάχαλους και προχτές ήταν οι ίδιοι μπαχαλάκηδες.

Θυμηθείτε, ποιοι θέλουν τη χώρα ξέφραγο αμπέλι.

Όλοι ξέρουμε πια ποιοι είναι οι τραμπούκοι, οι άλλοι, οι «ροζ» φασίστες, οι ψευτοπροοδευτικοί.

Όλοι ξέρουμε ποιοι θέλουν να δώσουν το «άρατε πύλας», για να γίνουμε δύσοσμος «πολυπολιτισμικός» κιμάς.

Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Ποτέ. Και σίγουρα δεν θα την κάνουμε τη χάρη σε ψιλοτάγματα ψιλοεφόδου με Prada…

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Τα κακομαθημένα παλιόπαιδα...

Ο επιλεκτικός επαναστάτης 

είναι επαναστάτης για γέλια

Του Μίλτου Π. Χρυσομάλλη

Προσπάθησα να καταλάβω τον Νίκο Ρωμανό. Αλήθεια, προσπάθησα πολύ. Αφουγκράστηκα τις ακραίες εκδοχές περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κάθε ημιμαθής πιπιλίζει σαν ασφαλές ιδεολογικό γλειφιτζούρι.

Διάβασα τα περί θεόστραβης δικαιοσύνης που αδυνατεί να κρίνει με συμπάθεια «το παιδί». Παρακολούθησα τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, όπου οι παρευρισκόμενοι δήλωναν την στήριξή τους προς τον νεαρό απεργό πείνας, είτε γιατί γνώριζαν την ουσία του θέματος είτε γιατί βρήκαν μια αφορμή να καταγγείλουν το κακό και άδικο κράτος είτε γιατί έτσι τους επέβαλε ο κομματικός τους ή μή φορέας.

Εν τέλει, όχι μόνο δεν έβγαλα άκρη, αλλά προβληματίστηκα ακόμα περισσότερο.

Ένα από τα σημεία της όλης ιστορίας που δεν μπορώ να κατανοήσω, είναι πώς γίνεται ένας άνθρωπος που τον Ιούνιο του 2013 σε επιστολή του μέσα από τις φυλακές Αυλώνα έγραφε «ή μάχεσαι για την καταστροφή του συστήματος ή συνθηκολογείς με τις παροχές του» να απεργεί τώρα διεκδικώντας συνθηκολόγηση με τις εκπαιδευτικές παροχές του ΤΕΙ.

Σύστημα δεν είναι και αυτό για τον ίδιο και τους ομοϊδεάτες του, και μάλιστα από τα πιο διαβρωμένα;

Αυτό το σύστημα δεν πολεμούν αναρχικοί και αντεξουσιαστές; Σε αυτό δεν εκμεταλλεύτηκαν ουκ ολίγες φορές μέχρι τώρα την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου, μετατρέποντας τους χώρους των Σχολών σε εστίες παραβατικότητας και ορμητήρια κλεφτοπόλεμου, καταστρέφοντας τη δημόσια, αλλά και την ιδιωτική περιουσία; Καταστρέφοντας τις υποδομές αυτού του συστήματος, δεν εκφράζουν δεκαετίες τώρα την αντίδρασή τους;

Θα μου πείτε ότι, κατ’ αυτήν την λογική, ο αναρχικός πρέπει να είναι και αμόρφωτος; Φυσικά και όχι. Αλλά όποιος δηλώνει «ενάντια» στο σύστημα επιλέγει και «αντισυστημικό» τρόπο μόρφωσης. Διαβάζει τα βιβλία που εκείνος επιλέγει και παρακολουθεί το έργο των πνευματικών ανθρώπων οι οποίοι τον εκφράζουν. Εξάλλου, για τους αναρχικούς σαν κι εκείνον- ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται έτσι, δεν είναι δικό μου - το σημαντικότερο όπλο για να αντιταχθείς στην προπαγάνδα και την πνευματική αποχαύνωση του συστήματος είναι η αληθινή μόρφωση. Γιατί τότε απεγνωσμένα ζητά να ενταχθεί στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, η οποία θεωρείται το κέντρο της πνευματικής αποχαύνωσης των νέων και της συστημικής προπαγάνδας κατά την αναρχική ιδεολογία;

Δεν στέρησε κανείς από τον Νίκο Ρωμανό το δικαίωμα στην μόρφωση. Η παραβατική του συμπεριφορά του στέρησε την ελευθερία του. Οδήγησε στον εγκλεισμό του και ως συνέπεια, σύμφωνα με τον σωφρονιστικό κώδικα, δεν δικαιούται εκπαιδευτική άδεια. Άλλωστε, τι νόημα έχουν οι περιορισμοί που επιβάλλονται σε έναν κρατούμενο, εάν αυτός μπορεί να γυρίζει τη μισή μέρα ελεύθερα στα αμφιθέατρα της Σχολής του; 

Και μην μου πείτε τις λύσεις που προτείνονται από ορισμένους για αστυνομική επίβλεψη, γιατί τότε ανοίγει νέος κύκλος διαμάχης για κάθε κρατούμενο που θα τον σέρνει και μια διμοιρία των ΜΑΤ. Να διευκρινίσουμε ότι η εκπαιδευτική άδεια νοείται ως έγκριση συνεχούς καθημερινής απουσίας του κρατούμενου από το σωφρονιστικό κατάστημα για τη φοίτηση και όχι χορήγηση των προβλεπόμενων αδειών για την συμμετοχή του στις εξεταστικές, τις οποίες ούτως ή άλλως δικαιούται.

Η υγεία του Ρωμανού αδιαμφισβήτητα είναι το σημαντικότερο δικαίωμα του κρατουμένου που πρέπει να διασφαλιστεί. Μόνος του ο Ρωμανός πρέπει να την προστατεύσει για να δώσει τους δίκαιους ή άδικους κατά τη γνώμη του καθενός, αγώνες του.

Επίσης, πρέπει η Πολιτεία να προβλέψει τη διαδικασία διασφάλισης του συνταγματικά κατοχυρωμένου για όλους δικαίωμα στη μόρφωση και για περιπτώσεις κρατουμένων. Δεν γίνεται κάθε φορά, εγκληματίες του κοινού Ποινικού Κώδικα να εκθέτουν την Πολιτεία. Ο Νομοθέτης πρέπει να δημιουργήσει το θεσμικό εκείνο πλαίσιο, μέσα στο οποίο οι κρατούμενοι θα μπορούν να έχουν πρόσβαση στη μόρφωση, χωρίς να αναιρείται η έννοια του σωφρονισμού και της κράτησης και στην προκειμένη περίπτωση, χωρίς να κινδυνεύει η κοινωνία από τη διάπραξη νέων εγκληματικών πράξεων από τους ίδιους τους κρατούμενους.

Πέρα από τα παραπάνω όμως, εγείρεται ένα ερώτημα: Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αναγάγει την υπόθεση ενός κρατουμένου, ο οποίος κάνει απεργία πείνας, σε πολιτικό ζήτημα; Λες και ο κρατούμενος Ρωμανός δεν είναι στη φυλακή για ένοπλη ληστεία και όσα όλα περιέχει η δικογραφία, αλλά βρίσκεται εκεί ως «πολιτικός» κρατούμενος.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κινητοποιήσει τις μάζες για την υπεράσπιση ενός κοινού εγκληματία;

Μήπως προσπαθεί έτσι να δώσει άλλοθι στους γνωστούς μπαχαλάκηδες;

Θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να δημιουργήσει πολιτική αστάθεια; Ο ίδιος ο Ρωμανός ή οι γονείς του δεν καταλαβαίνουν ότι γίνονται έρμαια στην πολιτική και κομματική εκμετάλλευση των συνιστωσών; Ή μήπως το καταλαβαίνουν;

Αν το καταλαβαίνουν ας θυμάται ο Ρωμανός ή οι γονείς του, πως όταν υιοθετείς μια στάση ζωής που αντίκειται στους νόμους μιας κοινωνίας, οφείλεις να περιμένεις την αποστέρηση οποιωνδήποτε δικαιωμάτων σου από την πολιτεία ως συνέπεια των πράξεών σου.

Βεβαίως και μπορείς, με τα μέσα που σου παρέχει η δικαιοσύνη, να ζητήσεις μια επιεικέστερη ποινή, όμως άλλο είναι αυτό και άλλο το να θέλεις να επιλέξεις, με μια εκβιαστική απεργία πείνας, ποια δικαιώματα θα στερηθείς και ποια όχι.

Να προσπαθείς να πολεμήσεις το σύστημα πεθαίνοντας της πείνας για να φοιτήσεις στα έδρανά του, είναι παράλογο.

Ας πάψουν κάποιοι, λοιπόν, να καιροσκοπούν στην απεγνωσμένη προσπάθεια κάποιου να κάνει τον επαναστάτη.

Γιατί ο επιλεκτικός επαναστάτης, είναι επαναστάτης για γέλια και όσοι καιροσκοπούν σε αυτόν είναι γελοίοι.

http://www.antinews.gr/Antitheseis/o-epilektikos-epanastatis-einai-epanastatis-gia-gelia/

Η αυτοκαταργηθείσα "Δημοκρατία"

Νέμεσις δημοκρατίαν απογεννώσα  

Του Χρήστου Γιανναρά

Ο τάχα και «συνδικαλισμός» στην Ελλάδα, οι πραιτωριανοί της κομματοκρατίας, αποφάσισαν και διέταξαν «γενική απεργία» στη χώρα, πριν από δέκα μέρες, στις 27 Νοεμβρίου 2014. Ανακοίνωσαν, ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, τον σκοπό της απεργίας: «Να σηματοδοτήσει την αντίθεση στην πολιτική κυβέρνησης και τρόικας». Αντίθεση σε ποιες πτυχές ή ενεργήματα αυτής της πολιτικής; Στο ότι «θα» επιχειρήσουν να περάσουν νέα αντιδραστικά μέτρα, «θα» συνεχιστεί η συρρίκνωση των εισοδημάτων, «θα» συνεχιστούν οι απολύσεις κ.λπ., κ.λπ.

Ολα αυτά τα πιθανότατα «θα» η γενική απεργία είχε την πρόθεση να τα αναχαιτίσει ή και να τα ακυρώσει. Οι οργανωτές της απεργίας δεν μας πληροφόρησαν αν και σε ποιο ποσοστό πέτυχαν τους στόχους της απεργίας – δεν το κάνουν ποτέ! Δεν μας έχουν πει αν υπήρξε ποτέ «γενική» απεργία που να ανέτρεψε συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα. Ούτε μας έχουν εξηγήσει, πώς είναι δυνατό οι ίδιοι οι αρχισυνδικαλιστές να είναι διακεκριμένα στελέχη των κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία (οι περισσότεροι προάγονται, κατά κανόνα, σε βουλευτές και υπουργούς των κομμάτων τους) και σήμερα ως συνδικαλιστές να τα «αντιπολιτεύονται».

Δεν ενδιαφέρεται από απλή περιέργεια ο πολίτης για τα παιχνίδια που παίζονται στα ενδότερα κάθε κομματικής μαφίας, ποιες ενδοκομματικές αναμετρήσεις ισχύος υπηρετούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Ενδιαφέρεται ο πολίτης για την ωμή, κατάφωρη παραβίαση (σωστότερα: τον εξευτελισμό) του Συντάγματος από τη συνδικαλιστική αυθαιρεσία. Και για το κοινωνικό κόστος κάθε απεργίας των υπαλλήλων του Δημοσίου, που το πληρώνουν αποκλειστικά η φτωχολογιά, οι ανήμποροι.

Εχει γραφτεί στα παλαιότερα των κομματικών υποδημάτων η ρητή συνταγματική απαγόρευση της απεργίας των δικαστικών λειτουργών και των σωμάτων ασφαλείας. Αλλά και «του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου» – το Σύνταγμα απαιτεί αυστηρούς νομικούς περιορισμούς του απεργιακού δικαιώματος των λειτουργών του κράτους.

Στους αντίποδες της συνταγματικής λογικής, σήμερα συνδικαλίζονται μόνο οι δημόσιοι λειτουργοί: στον ιδιωτικό τομέα δεν τολμάει να κουνηθεί φύλλο. Και αυτό σημαίνει ότι οι απεργίες που αποφασίζουν οι πραιτωριανοί των κομμάτων δεν ενοχλούν ούτε κατ’ ελάχιστο την εξουσία, τους λιπαρούς νεόπλουτους της κομματοκρατίας, βασανίζουν μόνο τη φτωχολογιά, τους ανήμπορους. Αν ποτέ υπάρξει κοινωνία πολιτών στην Ελλάδα, η απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, των υπαλλήλων ηλεκτροδότησης και υδροδότησης, των μέσων συγκοινωνίας και των νοσοκομείων θα κρίνεται έγκλημα κοινωνικό ειδεχθές τιμωρούμενο, επιεικέστατα, με άμεση απόλυση. Ο συνδικαλιστικός γκανγκστερισμός των εκβιαστικών «απεργιών κοινωνικού κόστους» είναι αμιγής φασισμός, ασύμβατος με τη δημοκρατία.

Υπάρχει άραγε δυνατότητα να αποτιναχθεί σήμερα ο ζυγός της κομματοκρατίας με τα μέσα της ερζάτς δημοκρατίας που επιτρέπουν οι δυνάστες μας; Αν διαβάσει κανείς το έγγραφο προς τη Βουλή του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή (5.11.2014 - το σχολίαζε ο Πάσχος Μανδραβέλης, «Κ» 30.11.2014) θα απαντήσει ορθολογικά: όχι, έχουν πια και θεσμικά εξαλειφθεί οι προϋποθέσεις για να λειτουργήσει δημοκρατία. Έχει φτιάξει νόμους η κομματοκρατία με τους οποίους παραγράφεται οποιοδήποτε έγκλημα των κομματανθρώπων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που δεν προλαβαίνει να επέμβει η Δικαιοσύνη.

Εγκλήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου, ασύστολης λωποδυσίας του κοινωνικού χρήματος, αλλά και εγκλήματα κραυγαλέας προδοσίας καίριων εθνικών συμφερόντων μόνο, λ.χ., για να πάρουν ψήφους από τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης...

Έγινε νόμος για να αμνηστευθούν μισθολογικές υπερβάσεις ύψους 30 εκατ. ευρώ στον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων. Με τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια, έπαψαν οι ποινικές διώξεις για τεράστιες καταχρήσεις στον ΟΑΕΕ που χρεοκόπησε, οι διώξεις για σκανδαλώδη, εξωφρενικά επιδόματα σε γενικούς διευθυντές του υπουργείου Υγείας. Ακυρώθηκαν και οι διώξεις για προέδρους και μέλη Δ.Σ. αγροτικών συνεταιρισμών. Με τροπολογία σε νόμο για την Ερευνα και την Τεχνολογία, ο κ. Κων. Αρβανιτόπουλος νομιμοποίησε τις αυθαίρετες κατασκευές των εστιατορίων μέσα στη θάλασσα του Μικρολίμανου. Κ.λπ., κ.λπ.

Εγκληματούν αδιάντροπα, βάναυσα, χυδαία, και στη συνέχεια φτιάχνουν νόμους που αμνηστεύουν τα κακουργήματά τους. Μέσα σε τέτοιο καθεστώς ασυδοσίας και διαφθοράς είναι δυνατό να ζητηθεί από τον πολίτη να πληρώνει με συνέπεια τους φόρους του, είναι δυνατό να παταχθεί η φοροδιαφυγή από μιαν εξουσία που νομοθετεί την αμνήστευση της κλοπής του δημόσιου χρήματος; Οταν το κράτος προστατεύει τις «παράγκες» (χορό εκατομμυρίων) του ποδοσφαιρικού υπόκοσμου ή της «μιντιακής» ασυδοσίας, όταν συμπαίζει με εταιρείες «νταβατζήδων» που ληστεύουν τον πολίτη με εξωφρενικά διόδια στις εθνικές οδούς, όταν δίνει άφεση «παραγραφής» σε κακουργήματα καταλήστευσης του κρατικού ταμείου από υπουργούς διαχειριστές της άμυνας, της οικονομίας, των δημόσιων έργων, τότε, νομοτελειακά, ολόκληρη η κοινωνία υιοθετεί τους νόμους της ζούγκλας: Ο εφοριακός αυτονόητα θα απαιτήσει να λαδωθεί, ο υπάλληλος της πολεοδομίας θα εκβιάσει, ο γιατρός θα ορίσει ταρίφες στα «φακελάκια» και ο θυματοποιημένος ανήμπορος θα εκδικηθεί κλέβοντας τις «κουλούρες» της τουαλέτας από το κρατικό νοσοκομείο ή τις κουρτίνες και τα σεντόνια από τους θαλάμους ή θα καταστρέψει σήματα και πινακίδες της Τροχαίας με μίσος τυφλό για τους συνανθρώπους του.

Ο ζυγός της κομματοκρατίας δεν μπορεί να αποτιναχθεί με φαλκιδευμένους τους όρους της δημοκρατίας. Ισως χρειαζόμαστε ένα «κόμμα» που θα ζητήσει την ψήφο των πολιτών μόνο για να συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση για καινούργιο Σύνταγμα. Αφού όμως αποτολμήσει με συνέπεια την άρση κάθε αμνήστευσης κοινωνικών κακουργημάτων. «Ίνα η εκ του νόμου νέμεσις επ’ αναιδείς επέλθη την δημοκρατίαν απογεννώσα».

Palmografos.com - Νέμεσις δημοκρατίαν απογεννώσα - Του Χρήστου Γιανναρά 

«Αλήθειες και μύθοι για τα «Δεκεμβριανά» του 2008»

Ένα συγκλονιστικό και αποκαλυπτικό κείμενο ενός γνήσιου αριστερού που δεν ωραιοποιεί τα πράγματα και τα λέει έξω από τα δόντια.

ΔΕΕ

«Αλήθειες και μύθοι 

για τα «Δεκεμβριανά» του 2008»

(Με τα μάτια ενός εμπόρου που καταστράφηκε εκείνες τις μέρες, κι αποτέλεσαν ουσιαστικά την αρχή του τέλους μας. Χάνοντας τις γιορτές των Χριστουγέννων/Πρωτοχρονιάς ήταν σαν μιά τουριστική επιχείρηση σε νησί να χάσει τον Αύγουστο, όπως έχω ξαναγράψει)

Μύθος 1ος: «Η κοινωνία έβραζε από κάτω, και περίμενε μιά αφορμή διά να ξεσπάσει….»

Μύθος 2ος: «Ήταν ένα τυχαίο γεγονός, όπου ξαφνικά ένας μπάτσος σήκωσε τ” όπλο και σκότωσε ένα παιδί στα καλά του καθουμένου»

Αλήθεια 1η: Καμμία κοινωνία δεν έβραζε, ίσα-ίσα ήταν ακόμα μπουκωμένη-λαδωμένη μέσα στις σάλτσες: από τις τελευταίες πηρουνιές της αστακομακαρονάδας όπου χλαπάκιαζε, ανέμελη γιά το ΤΙ θα επακολουθήσει στο άμεσο μέλλον. Αν η κοινωνία «έβραζε» πραγματικά, το καζάνι θα΄χε τιναχθεί στον αέρα 15 μέρες πριν, στον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Αλλά όπως έχω και πάλι επισημάνει, είχαμε μία από τις πιό ήσυχες, αδιάφορες πορείες ΟΛΩΝ των εποχών, που θες και λόγω του ψιλόβροχου, ήταν αναιμική και δεν άνοιξε και μύτη…

Αλήθεια 2η: Καθόλου τυχαίο το γεγονός. Τα νεύρα των αστυνομικών με τον καθημερινό κλεφτοπόλεμο ήσαν τεντωμένα εδώ και μήνες… Δεν θ΄αργούσε να γίνει το κακό, είτε από τη μία μεριά, είτε από την άλλη. Βαρύτατη ευθύνη και πάλι της αρισΤεράς και ιδιαίτερα του Αλαβάνα. Αφορμή το περιβόητο Άρθρο 16. Επί μήνες είχαμε ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ και μία πορεία στο Κέντρο, όπου μας είχαν σπάσει τα @@ εμάς των εμπόρων. Γιά ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, η ΠΕΜΠΤΗ αποτελούσε πλέον ΝΕΚΡΗ εμπορική μέρα. Και πάρα πολλές φορές, είχαμε και ρεπετισιόν την επομένη, την Παρασκευή, γιά τους «συλληφθέντες» της προηγουμένης μέρας. Γιατί σε κάθε, μα κάθε πορεία, πίσω από τα μπλόκ του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθούσαν οι εξωΠανεσπιστημιακοί μπαχαλάκηδες του Εξαρχείου γιά να επιδοθούν στις γνωστές μανούρες τους. Μανούρες που απέφεραν συλλήψεις και τις αναγκαίες επισκέψεις του Αλαβάνου την επομένη μέρα στη ΓΑΔΑ διά ν” απελευθερώσει τα «παιδιά». Και κάθε βράδυ είχαμε ανταρτοπόλεμο στα στενά του Εξαρχείου, «κλέφτες κι αστυνόμοι», με επίκεντρο πάντα το πρεζόΠαρκο της Ναυαρίνου και την γνωστή κλούβα των ΜΑΤ όξω από τα Γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Τα νεύρα των μπάτσων από την διαρκή πίεση και αϋπνία ήσαν στη τσίτα κι ήταν μαθηματικώς βέβαιον πως ένας αδύνατος κρίκος κάπου θα σπάσει. Και φυσικά έσπασε από τη μεριά του ειδικού φρουρού Κορκονέα, που υπό Κ.Σ. και με τόσο βεβαρημένο ιατρικό οικογενειακό παρελθόν (ο αδερφός του ήταν χρόνια τρόφιμος του Ψυχιατρείου της Λέρου) δεν θα΄πρεπε να κρατά όπλο. Γιά κακή μας τύχη, όλων μας, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και χτύπησε θανάσιμα τον μικρό Αλέξη. 100 φορές να τον βάλεις τον Κορκονέα να σημαδέψει, δεν θα πετύχει ελέφαντα στα 50m. Αλλά ήταν η πουτάνα η τύχη μας να γίνει αυτός ο κακός χαμός…Τα υπόλοιπα είναι ιστορία!

Μύθος 3ος: «ο Αλέξης ήταν ένας φλογερός επαναστάτης νέος, κάτι σαν τον Πέτρουλα ή τον Μιχάλη Καλτεζά»

Μύθος 4ος: «ο φόνος έγινε στα «Εξάρχεια» κι αυτό από μόνο του αποτελεί ένα συμβολικό γεγονός»

Αλήθεια 3η: Ουδεμία σχέση. Γόνος πολύ πλούσιας οικογένειας και κληρονόμος ενός από τα πιό ονομαστά κοσμηματοπωλεία της πανάκριβης Βουκουρεστίου. Αν ζούσε σήμερις, θα βοηθούσε την μητέρα του στον εορταστικό στολισμό του καταστήματος κι όλους όσους έκαψαν την Αθήνα γιά πάρτη του, θα τους είχε φτυσμένους/κλασμένους. Εκείνη την αποφράδα ημέρα είχε πάει στα «Τρία Γουρουνάκια» με τους φίλους του γιά να γιορτάσουν ένα Νίκο της παρέας… Τα «Τρία Γουρουνάκια» (δεν υπάρχουν πιά) σε τίποτα δεν διέφεραν από πλευράς στύλ και ύφους από το hype «Σκουφάκι», 100 μέτρα παραπάνω. Καμμία σχέση με Εξάρχεια το παλληκαράκι δηλαδής….

Αλήθεια 4η: Τυχαίο το φονικό 20 μέτρα από τα σύνορα του Εξαρχείου. Έγινε η μανούρα με κάποιους μεγαλύτερους πιτσιρικάδες που πέταξαν τα μπουκάλια στο περιπολικό, και ως πίο έμπειροι και συνηθισμένοι στα καθημερινά μπάχαλα με τους μπάτσοι, εξαφανίσθηκαν σε χρόνο dt. Τα αμαθή 15χρονα πανικοβλήθησαν κι άρχισαν να τρέχουν. Είχαν 4 προορισμούς/επιλογές μπροστά τους: προς Σκουφά-Κολωνάκι, προς βορρά-Καλλιδρομίου, προς νότο και την Ακαδημίας και προς Εξάρχεια. Γιά κακή τους τύχη επέλεξαν να τρέξουν προς τη τελευταία κατεύθυνση… Ούτε είκοσι μέτρα δεν δίενυσαν μέσα στον πεζόδρομο του Εξαρχείου. Ήταν η λάθος απόφαση σε λάθος χρόνο. Ήταν και η κακιά στιγμή. Και πάλι ουδεμία σημειολογική σχέση μ” αυτό που λέμε «Εξάρχεια».

* ο κόσμος δεν διαβάζει πιά σεντόνια, μιάς και ζούμε στην εποχή των 140 χαρακτήρων και θα συνεχίσω κι αύριο μ” άλλες σκέψεις επί του θέματος…

(100 φορές τα΄χω γράψει δηλαδής, μία φορά ακόμα δεν τρέχει και τίποτα. Γυμνάζω και τα ακροδάκτυλά μου συνάμα…)

Με δύο λόγια ρε συ Μανωλάκη, ΤΙ ήσαν ακριβώς τα «Δεκεμβριανά» του 2008;

Υπήρξαν το σημείο καμπής, το σημείο μηδέν, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίωσε ΟΛΟΥΣ τους επικριτές του και συμπεριφέρθηκε ως καραμπινάτο «άκρο» όπως του το καταλογίζουν οι αντίπαλοί του.

«Συνιστώσες» και «μπάχαλα του Εξαρχείου» ενώθησαν επιτέλους εις σάρκαν ΜΙΑΝ κι έδρασαν γιά ένα τριήμερο ανενόχλητοι κι από κοινού (ας είναι καλά ο Πάκης) ευελπιστώντας σ “ένα νέο ρεβανσιστικό Δεκέμβρη και ο Αλαβάνας παρακολουθούσε μαγεμένος τ” όλον θέαμα της φλεγόμενης Αθήνας από το πύργο του στη Νότια Πεντέλη.

Καταγράφω μιά χαρακτηριστική εικόνα από μιά «πορεία» εκείνων των ημερών. Στο οδόστρωμα της Σταδίου παρελαύνουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και εκατέρωθεν, στα πεζοδρόμια, σπάνε και καίνε βιτρίνες καταστημάτων (όχι μόνο τραπεζών) τα μπάχαλα του Εξαρχείου. Όλα αυτά σε αγαστή σύμπνοια φυσικά. Κι ο επικεφαλής της πορείας των ΣΥΝιστωσών, ο Νίκος Γιαννόπουλος του Ε.Κ.Φόρουμ, με τη ντουντούκα στο χέρι, καλεί τους συντρόφους του:

«Σύντροφοι, δίπλα μας παρακολουθούμε τη κατάρρευση του Καπιταλισμού»

Κάπως έτσι είχαν τα πράμματα το λοιπόν!

Κάποιοι πούροι και γεροπουρά ΑρισΤεροί έπαιξαν τα ρέστα τους πάνω σ” αυτό το τυχαίο και δυσάρεστο συμβάν, ευελπιστώντας να πραγματοποιήσουν, έστω στα γεράματα, τις εφηβικές ονειρώξεις τους!

Κι όπως κάποιοι άλλοι ονειρευόντουσαν κάθε Νοέμβρη: «ένα-δύο-τρία-πολλά Πολυτεχνεία» κι έκαιγαν την Αθήνα και προ Κρίσης και Μνημονίου (αποκορύφωμα η μεγάλη φωτιά στο ΕΜΠ το 1995, μέσα στη καρδιά της «αστακομακαρονάδας»)

… έτσι και τώρα οι απόγονοί τους τρέχουν πίσω από κάθε νεκρό, είτε από μαγκάλι, είτε …από ελεγκτή τρόλλεϋ, μπας κι επαναλάβουν ως φάρσα πλέον τα «Δεκεμβριανά» του 2008.

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι πολλοί γύρω μας θεωρούν ακόμα τα «Δεκεμβριανά» ως τη κορυφαία στιγμή του «Κινήματος», αλλά όπως και στον origainal Δεκέμβρη του ΄44, κάτι στράβωσε γαμώτι και δεν καταλάβαμε εν όπλοις την εξουσία…

ΟΧΙ, επαναλαμβάνω και πάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ουδεμία σχέση με τα «άκρα»…

Μπουχαχαχαχαχα

 

 

Υπήρξαν τα «Δεκεμβριανά» μιά δίκαιη αντίδραση αγανάκτησης της Ελληνόφωνης Νεολαίας γιά το θάνατο ενός συνομηλίκου τους;

Αφήνω στην άκρη το γεγονός πως τα 15χρονα της εποχής, που παρουσία των δασκάλων τους πέταγαν πέτρες το 2008 έξω από αστυνομικά τμήματα¤ σήμερις, πέντε χρόνια μετά, φλερτάρουν με τη Χρυσή Αυγή…

Δεν θα βγάλεις ποτές άκρη με το εκκρεμές όπου κινείται η εφηβική ψυχοσύνθεση: από τ” ένα άκρο πάνε στο άλλο…όπου φυσάει η μόδα και ο άνεμος δηλαδής.

Στα «Δεκεμβριανά» έδρασε (κατά ένα 30% την υπολογίζω) κι η Αλβανική Νεολαία Ελλάδας (ΑΝΕ). Τα τέκνα της πρώτης φουρνιάς μεταναστών, ως δεύτερη γενιά αυτή, μετέχοντες (sic) της «ημετέρας διαλυμένης παιδείας» (και γαμώ τα κλισέ αυτό) και απ΄αυτούς που επιθυμούμε να «δημιουργήσουμε τους Νέους Έλληνες-κατά protagon- και λόγω της γνωστής υπογεννητικότητας δεν μπορούμε» 

Αυτά που στο σπίτι τους φυσικά, ΟΛΗ μέρα ομιλούν την Αλβανική και με δορυφορικά πιάτα παρακολουθούν τη τηλοψία της πατρίδος τους, παρέα με τους γονείς τους, βρίζοντας παρέα μαζί την Ελλάδα και τους ΚωλοΈλληνες.

Από μαρτυρίες συναδέλφων τα νεαρά Αλβανάκια έδρασαν εκείνες τις μέρες στο τρίγωνο του Ιστορικού Κέντρου μ” επίκεντρο την οδό Ερμού. Εμείς στο Κολωνάκι δεν είχαμε τέτοια κρούσματα, μόνο κάτι πιτσιρίκια Ρομά, που βρήκαν κι αυτά ευκαιρία να «παίξουν» πάνω στα σπασμένα και τα αποκαΐδια μας…

«Μάρκους Γκάρβεϋ» και πνευματικός ηγέτης της ΑΝΕ, ποιός άλλος, ο αγαπητός σε όλους με N.Ago. Μιά ματία στην αρθρογραφία του εκείνης της εποχής θα σας πείσει. Έφυγε από τη Αλβανία του Χότζα και του Αλία μετά 50 χρόνια του πιό στυγνού και τυρρανικού Κομμουνιστικού Καθεστώτος και ήρθε στο Ελλαδιστάν γιά να συγγράφει τις νεοκομμουνιστικές πίπες του στην «ΑΥΓΗ».

Κι αφού πέρασε και το δεύτερο κύμα της ΑΝΕ, ακολούθησε την επομένη μέρα, το τρίτο κύμα, η δράση-πλιάτσικο της ΠΝΕ (Πακιστανικής Νεολαίας Ελλάδος) που για ευνόητους λόγους την αφήνω ασχολίαστη….

Αυτοί κι αν μισούν την Ελλάδα, τους Έλληνες κι όλο το Δυτικό Πολιτισμό! Δεν έχει νόημα και δεν βγάζεις άκρη φυσικά…

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ 

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;

« – Πυρπόληση της MARFIN…3 νεκροί … Καθοδηγεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Κωνσταντίνου)* 

Μουσουλμάνοι καίνε την Αθήνα… Καθοδηγεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Κωνσταντίνου)
-  Πράκτορες, δήθεν ακτιβιστές στήνουν παράσταση κατά του ΙΡΑΝ. Καθοδηγεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Κωνσταντίνου)
- Έκτροπα σε τελετή μνήμης στα Γιαννιτσά. Καθοδηγεί το ΚΕΕΡΦΑ (Κωνσταντίνου) …….

- 300 Λαθρομετανάστες μεταφέρονται περιέργως, καταλαμβάνουν το κτίριο της Υπατίας και απαιτούν άδεια παραμονής κάνοντας απεργία πείνας. Καθοδηγεί η ΚΕΕΡΦΑ (Κωνσταντίνου)

- Επεισόδια με Αστυνομικό της ασφάλειας που βγάζει όπλο για να αμυνθεί. Καθοδηγεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Κωνσταντίνου)
-  Πορεία κατά της Χρυσής Αυγής με καλά οργανωμένους κι εξοπλισμένους λαθρομετανάστες. Καθοδηγεί η SOS Ρατσισμός (Κωνσταντίνου)

Δεν πιστεύω να βλέπετε κάποιον κοινό παρονομαστή σ’αυτό το γαιτανάκι επικίνδυνων προκλητικών διαδηλώσεων και θανάτου; 

——–

Κι αυτό που είναι ακόμα πιο τραγικό είναι αυτό το πολύ καλα οργανωμένο σύστημα άσκησης βίας ή πρόκλησης βίας από την αντίπαλη πλευρά… ελέγχει μεγάλο κομμάτι του συνδικαλισμού της παιδείας. Με λίγα λόγια …την ίδια στιγμή που όλοι κοιτάνε τι παπαριά θα ξεράσει η Ρεπούση … ο Soros ήδη διδάσκει τα ελληνόπουλα τις “αξίες” τις Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης.

 Αλήθεια ποιός είναι τέλος πάντων αυτός ο Κωνσταντίνου; Ποιός γνωρίζει κάτι για την καταγωγή του, που σπούδασε και τι; Πού δούλεψε και ...εάν συνέβη ποτέ αυτό...
Ένα "βιογραφικό" που βρήκα στο διαδίκτυο έλεγε: 
ΠΕΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) 
 Συντονιστής της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και στη Φασιστική Απειλή. Βασικό στέλεχος στα κινήματα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης: Πρωτοβουλία Πράγα 2000, Πρωτοβουλία Γένοβα 2001, Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος που εκδίδει την εφημερίδα «Εργατική Αλληλεγγύη».(πηγή)
Καλά τι σόϊ βιογραφικό είναι αυτό; Ούτε καν από που κατάγεται δεν μας λένε, ούτε καν αν έχει βγάλει το Δημοτικό; ... Γιατί τόση μυστικότητα στον ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΝΤΑ των " λαϊκών" και όχι μόνο εξεγέρσεων; Στον ενορχηστρωτή των ...επαναστατών και αγωνιστών υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης !!! Και ένα ερώτημα ακόμη. Τι δουλειά κάνει, πώς ζει; Από ότι φαίνεται είναι ένας γέρος άνθρωπος,που σημαίνει ότι πριν αρχίσει τις "επαναστατικές" του επιδιώξεις κάπου εργαζόταν,κάπως ζούσε, μέχρι το 2009 που μας προέκυψε μέσω Ανταρσύα...Τί; Δεν θάναι και καμμιά 65αριά χρονών; Πού ήταν πριν; Ποιός ήταν; 
Πάντως βλέποντας τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, Μαΐου και Ιουνίου φαίνεται ότι 55000 ψηφοφόροι του κόμματός του εξαφανίζονται ως δια μαγείας μέσα σε έναν μήνα! Μαΐος του 2012 πήρε 75.428 ψήφους. Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012  πήρε 20.389 !!!   Έ, δεν είναι και τόσο δύσκολο να μαντέψει κανείς που πήγαν... 
Τελικά έχει επιστρατεύσει τους πάντες και τα πάντα, το σύστημα,  για να εκλέξει τον Alexis Chipra... Όμως το ερώτημα παραμένει: 
Ποιός είναι τελικά ο Πέτρος Κωνσταντίνου; 


Διαβάστε επίσης : 

Πόσες ΜΚΟ λέτε να έχουν ο Κωνσταντίνου του ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον Κούρκουλα;

 Δείτε και άλλα σχετικά ΕΔΩ

http://sxolianews.blogspot.gr/2013/09/blog-post_3205.html