Καλή αρχή, αλλά με θολό ορίζοντα...

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του παλαίμαχου δημοσιογράφου Γιάννη Μαρίνου, γραμμένο δυό μήνες μετά τις εκλογές και του οποίου οι προβλέψεις επαληθεύονται καθημερινά. 

ΔΕΕ

Γιάννης Μαρίνος  8 Οκτωβρίου 2019

Είναι γενικότερη η αίσθηση ότι ένα νέο κλίμα ανοχής και προσδοκίας έχει κυριαρχήσει μετά την εκλογική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας. Όπως επισημάνθηκε, για πρώτη φορά ύστερα από σχεδόν 10 χρόνια το 50% περίπου των ερωτηθέντων συμφωνεί με την κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής που δρομολογήθηκε και αναμένει βελτίωση ακόμα και των προσωπικών οικονομικών. Θα πρόσθετα μάλιστα ότι παρά το πολυάνθρωπο του Υπουργικού Συμβουλίου (σε αντίθεση με τις προεκλογικές επαγγελίες) η επιλογή των υπουργών και υφυπουργών με κύριο κατά κανόνα κριτήριο την επιστημονική συγκρότηση και τις ειδικές γνώσεις για το αντικείμενο του χαρτοφυλακίου τους και ο ζήλος που επέδειξαν για την άμεση αντιμετώπιση θεμάτων της αρμοδιότητάς τους υπήρξαν μία ακόμα ευχάριστη έκπληξη, που απέδειξε σοβαρή προεκλογική προετοιμασία.

Ωστόσο όλα αυτά απειλούνται δυστυχώς από σειρά αντιξοοτήτων στο διεθνές μέτωπο, η αντιμετώπιση των οποίων είναι εξαιρετικά δυσχερής και εν πολλοίς εκτός δυνατότητας αντιμετώπισής τους.

Η απειλή παγκόσμιας ύφεσης, η οποία ήδη έχει επηρεάσει ακόμα και την οικονομικά πανίσχυρη Γερμανία, επιτεινόμενη και από τον οικονομικό πόλεμο ΗΠΑ – Κίνας, δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη την ελληνική οικονομία.

 Πολύ περισσότερο όταν απειλούνται και οι αρνητικές επιπτώσεις του Brexit. Ενώ ήδη από καιρό προκαλεί έντονες ανησυχίες η απόκλιση από τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε μια περίοδο που η αλλαγή φρουράς στους θεσμούς της επιτείνει τη στασιμότητα και τους προβληματισμούς. Αν μάλιστα η χρεοκοπία της Thomas Cook έχει, όπως υποστηρίχθηκε, ανάλογες αρνητικές παρενέργειες προς τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, οι επιπτώσεις στον ευαίσθητο τουριστικό τομέα μπορεί να αποδειχθούν ακόμα οδυνηρότερες, αφού πρόκειται για τον κυριότερο παραγωγικό κλάδο της οικονομίας μας.

Επίσης δεν θα πρέπει πια να υποτιμούμε τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Το κόστος από τα επίμονα και ισχυρά καιρικά φαινόμενα (ανεμοθύελλες, πλημμύρες, πυρκαγιές) απειλεί τη μόλις ανακτηθείσα με τόσες θυσίες δημοσιονομική ισορροπία, όταν έντονη είναι η προσδοκία για ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Η απογοήτευση από συρρίκνωση ή αναβολή της εύκολα θα θολώσει τη σήμερα επικρατούσα αισιοδοξία και ανεκτικότητα.

 Το πεζοδρόμιο καραδοκεί, με την ευγενή χορηγία του πληγωμένου ΣΥΡΙΖΑ, του αδιάλλακτου ΚΚΕ, των επανενεργοποιηθέντων συνδικαλιστών και των αποχαλινωμένων αναρχοαυτόνομων.

 Η θλιβερή διαφοροποίηση των ευρωβουλευτών της ΝΔ από τη συμπαγή ψήφο όλων των δημοκρατικών κομμάτων του Ευρωκοινοβουλίου στο ψήφισμα που ταυτίζει τους δύο ολοκληρωτισμούς (ναζισμού και σταλινισμού) δείχνει πόσο αμήχανη έως φοβική παρέμεινε η δημοκρατική Δεξιά απέναντι στον προκλητικό φασισμό της πάντα ακμάζουσας στην Ελλάδα λενινιστικής Αριστεράς.

Τα προαναφερθέντα πάντως θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με αυξημένη κυβερνητική προσπάθεια και ευελιξία, αν δεν υφίσταντο δύο δυσκολότατα διαχειρίσιμες απειλές που είναι σε εξέλιξη:

Oι τουρκικές απειλές στο Αιγαίο και στην οικονομική μας ζώνη, με ταυτόχρονη παραβίαση της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, και η επανάληψη αθρόων κυμάτων προσφύγων και μεταναστών, που μόνες αυτές, αν συνεχιστούν και επιταθούν, μπορεί να θέσουν σε μέγα κίνδυνο όχι μόνο την ανακάμπτουσα οικονομία μας, αλλά και την κοινωνική γαλήνη και συνοχή, καθώς τείνουν να λάβουν τη μορφή μαζικής εισβολής ατάκτων με εθελοτυφλούσα την ΕΕ.

https://www.in.gr/2019/10/08/apopsi/kali-arxi-alla-tholo-orizonta/

Η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη και οι αμετανόητοι...

Ελένη Παπαδάκη

Η Ελένη Παπαδάκη (4 Νοεμβρίου 1908 - 21 Δεκεμβρίου 1944) υπήρξε κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιός που διέπρεψε σε ποικίλους ρόλους. Το πέρασμά της από την ελληνική σκηνή άφησε ένα μυθικό αποτύπωμα ανεπανάληπτο και ήδη σε ηλικία 36 ετών κατόρθωσε να οικοδομήσει ένα μέγιστο παράδειγμα ολοκληρωμένου καλλιτέχνη σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο (Παγκόσμιο Βιογραφικό λεξικό, τόμ 8 σ.134, Εκδοτική Αθηνών 1988). 

Η απόφαση του καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη, να ονομάσει μια αίθουσα στο REX, αίθουσα "Ελένη Παπαδάκη", της ταλαντούχου ηθοποιού που κατακρεούργησαν οι κομμουνιστές της εγκληματικής οργάνωσης ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά, χαιρετίστηκε από πολλούς σαν μια καθυστερημένη, οφειλόμενη τιμή, σε μια από τις σημαντικότερες μορφές του ελληνικού θεάτρου. 

Αυτή η απόφαση προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση των αμετανόητων κουκουέδων του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών διότι "συντηρεί και αναπαράγει μια ζοφερή και δολοφονική εικόνα για το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα"! 

Όσες/όσοι επιθυμούν να μάθουν λεπτομέρειες για τα παρασκήνια της δολοφονίας της Ελ. Παπαδάκη (στην οποία εμπλέκονται πολλά ονόματα πασίγνωστων αργότερα ηθοποιών, Μυράτ, Τσαγανέα κλπ που υπήρξαν συναυτουργοί λόγω φθόνου και επαγγελματικής αντιζηλίας) ας διαβάσουν το συγκλονιστικό και αποκαλυπτικότατο άρθρο του αείμνηστου Μάνου Ελευθερίου που είχαμε αναδημοσιεύσει παλαιότερα εδώ:

https://hellenicinterest.blogspot.com/2017/04/blog-post.html

Νοθεία στις εθνικές εκλογές υπέρ του Σύριζα;

Γράφει ο Μανώλης Αυγερινός

Η πρώτη αιτία που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι ο αριθμός των Ελλήνων (μόνο;) πολιτών, που υπερψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019.

Η δεύτερη αιτία είναι ότι στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 437.579 ψήφους, παραπάνω από τις ευρωεκλογές (1.343.595 ψήφους στις ευρωεκλογές και 1.781.174 ψήφους στις εθνικές εκλογές).

Από μόνο της αυτή η αύξηση των ψήφων, σε μόλις ένα μήνα, δημιουργεί σκέψεις, απορίες αλλά και ερωτηματικά, που χρήζουν απαντήσεων.
Οφείλω καταρχήν να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη, για ένα κείμενο, που έχει ως βάση τους αριθμούς, οι οποίοι σχεδόν πάντα είναι κουραστικοί.

Πριν ξεκινήσουμε, να σημειώσουμε ότι, στις Βουλευτικές Εκλογές του 2015, αλλά και στις συνεχείς εκλογές του 2019 (Ευρωεκλογές, Περιφερειακές, Δημοτικές και Βουλευτικές), η συμμετοχή των πολιτών, κυμάνθηκε στα επίπεδα του 58% με πολύ μικρές αποκλίσεις.
Επομένως μιλάμε για την ίδια αριθμητικά βάση των πολιτών που προσήλθαν στην κάλπη, σε όλες τις προαναφερόμενες εκλογές.

Τον Σεπτέμβριο του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 1.926.526 ψήφους και τον Ιούλιο του 2019, 1.781.174 ψήφους.
Δηλαδή, μετά από σχεδόν 4 χρόνια κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μόλις 145.352 ψήφους, αριθμός εξαιρετικά μικρός, ακόμα και για κυβερνήσεις που τα πήγαν αντικειμενικά καλά.
Οι παλιοί πολιτικοί έλεγαν ότι, κάθε κυβέρνηση, ότι και αν κάνει, έχει 1% φθορά ανά κυβερνητικό έτος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπέστη, μεταφραζόμενη σε απόλυτους αριθμούς ψήφων, ούτε καν τη φυσιολογική κυβερνητική φθορά.
Ο αριθμός αυτός στάθηκε η αιτία, να ψάξουμε λίγο παραπάνω το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ και βρήκαμε, αξιοπερίεργα στοιχεία.

Πάμε να δούμε μερικά:
Αρχή κάνουμε από τη Μακεδονία.
Μια περιοχή, που λόγω της υπογραφής της Συμφωνίας των Πρεσπών, όλοι υποθέταμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα υποστεί καθίζηση από τους Μακεδόνες πολίτες.
Οι αριθμοί όμως λένε άλλα πράγματα.
Στις Περιφερειακές εκλογές του Μαΐου 2019, εκλογές με καθαρά κομματικές επιλογές υποψηφίων αλλά και καθαρά κομματική ψήφο, στην Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας, η οποία περιλαμβάνει 7 νομούς (Ημαθίας, Θεσσαλονίκης, Κιλκίς, Πέλλας, Πιερίας, Σερρών και Χαλκιδικής), ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιαννούλης, έλαβε 105.710 ψήφους με μέσο όρο ποσοστού, 11,33%.

Ένα μήνα μετά, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΜΕΤΑ, όχι ένα χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές και στους ίδιους νομούς της Κεντρικής Μακεδονίας, έλαβε 259.492 ψήφους, με μέσο όρο ποσοστού, 25,79%.

Μόλις σε ένα μήνα από τις Περιφερειακές εκλογές, στην Κεντρική Μακεδονία, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε, 153.782 ψήφους παραπάνω από την κομματική επιλογή στις Περιφερειακές εκλογές, ανεβάζοντας το ποσοστό του κατά 14 ποσοστιαίες μονάδες, φτάνοντας στο 25,79% !!!!

Τι άλλαξε σε μόλις ένα μήνα και οι ίδιοι που καταψήφισαν την κομματική επιλογή του κ. Γιαννούλη, υπερψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ;
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ακόμα κάτι, πολύ πολύ χαρακτηριστικό.

Ο συνδυασμός της υποψηφίας Δημάρχου του ΣΥΡΙΖΑ για τη Θεσσαλονίκη, Κατερίνας Νοτοπούλου έλαβε 16.666 ψήφους.
Σαν υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Θεσσαλονίκης, η κ. Νοτοπούλου, έλαβε μόνη της 28.049 σταυρούς, ενώ και ο αποτυχών σαν Περιφερειάρχης Χ. Γιαννούλης, εξελέγη επίσης βουλευτής.
Η κ. Νοτοπούλου πήρε μόνη της, σχεδόν διπλάσιους ψήφους, από ό,τι πήρε ολόκληρος ο υποψήφιος συνδυασμός για τις Δημοτικές εκλογές!!!
Δηλαδή οι Θεσσαλονικείς, ψήφισαν για βουλευτές, κάποιους που δεν ήθελαν σαν τοπικούς άρχοντες, Περιφερειάρχη και Δήμαρχο!!!!
Ας πάμε όμως και στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019, όπου θα δει κανείς εντυπωσιακά ευρήματα.
Δείτε καταρχήν τον σχετικό πίνακα, πάντα με πηγή το υπουργείο Εσωτερικών:
Έγινε ότι έγινε με τη Μακεδονία και τη συμφωνία των Πρεσπών, έγιναν τα τεράστια σε πλήθος συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, έγιναν σε όλη την ομογένεια παντού στη γη συλλαλητήρια και το αποτέλεσμα ήταν, ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις εκλογές του 2015 να χάσει μόλις 66.833 ψήφους (414.883 το 2015, 348.050 το 2019).

Και εάν συγκρίνουμε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στη Μακεδονία, με το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε αλματώδη αύξηση και από 254.469 ψήφους των ευρωεκλογών, έφτασε στις 348.050 ψήφους των εθνικών εκλογών, ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΣ ΜΟΛΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝΑ τις ψήφους του, κατά 93.584 ψήφους, ήτοι 7 ποσοστιαίες μονάδες!!!!

Και μιλάμε για την ίδια περιοχή, τους ίδιους νομούς, για τον ίδιο αριθμό συμμετοχής πολιτών, μιλάμε για τη Μ Α Κ Ε Δ Ο Ν Ι Α.
Αλήθεια τι ακριβώς άλλαξε σε ένα μήνα από τις ευρωεκλογές και οι ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ άλλαξαν την ψήφο τους;
• Η Συμφωνία των Πρεσπών ξαφνικά έγινε καλή;
• Τα εμπορικά σήματα, ξαφνικά δεν αποτελούν πλέον πρόβλημα;
• Η Μακεδονική γλώσσα ορθώς παραχωρήθηκε στα Σκόπια;
• Η Μακεδονική Εθνότητα, ορθώς παραχωρήθηκε στους Σκοπιανούς;
• Το ότι η Ελλάδα βάσει της Συμφωνίας, είναι η μοναδική χώρα παγκοσμίως, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΧΩΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, που δεν μπορεί να εμποδίσει την ένταξη των Σκοπίων σε οποιοδήποτε διεθνή Οργανισμό (παρ. 1, άρθρο 2 του ν. 4588, ΦΕΚ 9 Α/25-01-2019), δεν ενοχλεί πλέον τους Μακεδόνες αλλά και όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες;
• Το ότι παντού στον κόσμο πλέον, με τη σφραγίδα Τσίπρα Καμμένου, με τη λέξη Μακεδονία, όλοι εννοούν τα Σκόπια και όχι τη μία και πραγματική Μακεδονία την Ελληνική, δεν ενοχλεί πλέον τους Μακεδόνες;

Εκτός και αν συνέβη κάτι άλλο, κάτι μαγικό, στο αποτέλεσμα των εκλογών, κάτι που δεν μπορεί, τουλάχιστον ο γράφων, να ισχυριστεί.
Και δεν είναι μόνον η Μακεδονία.
Σε 10 νομούς της Ελλάδας, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε περισσότερες ψήφους από ότι τον Σεπτέμβριο του 2015.
Στους νομούς αυτούς, δύο πράγματα «φυσιολογικά» μπορεί να συνέβησαν.
Ή ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τάκανε όλα καλά ή οι κάτοικοι/ψηφοφόροι αυτών των περιοχών δεν κατάλαβαν τη λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Και εάν μεν, οι κάτοικοι/ψηφοφόροι πιστεύουν ότι τάκανε όλα καλά η κυβέρνηση, πολύ καλώς έπραξαν και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.
Εάν όμως δεν κατάλαβαν τη λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κάποιοι φέρουν ευθύνες γι’ αυτό.
Και αυτοί είναι οι βουλευτές και οι πολιτευτές των περιοχών αυτών, τουλάχιστον της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ, οι οποίοι φαίνεται ότι δεν μπόρεσαν επί 4 χρόνια να πείσουν τους κατοίκους αυτών των περιοχών, για τα δεινά που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στον τόπο.
Και ας μην στεκόμαστε ότι η ΝΔ νίκησε στις εκλογές και επομένως όλα πήγαν καλά και άρα πάμε παρακάτω χωρίς να εξετάζουμε τίποτα άλλο.
Ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα με σωστή οργάνωση, οφείλει να ψάξει τις αιτίες, που σε αυτούς τους νομούς, ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε τις ψήφους του σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2015.
Από τους νομούς αυτούς, δεν μπορεί να μην γίνει ιδιαίτερη μνεία για το νησί της Λέσβου.
Ένα νησί, που ο κ. Τσίπρας πίστευε ότι είναι άλλο νησί από τη Μυτιλήνη.
Ένα νησί που η πολιτική του κ. Τσίπρα, το «φόρτωσε» με 15.000 αλλοδαπούς, αλλοιώνοντας πλήρως τον πληθυσμιακό χαρακτήρα του νησιού.
Ένα νησί, που η τουριστική καταστροφή που υπέστη τα 4 χρόνια Τσίπρα, λόγω του μεταναστευτικού, ήταν τεράστια.
Πλέον η Μυτιλήνη δεν συμπεριλαμβάνεται στους τουριστικούς προορισμούς και αυτό εξ αιτίας των πολιτικών του Τσίπρα, στο μεταναστευτικό.
Έναν Τσίπρα, που έκανε έντονη, σχεδόν επιθετική, παρατήρηση σε δημοσιογράφο στη ΔΕΘ, όταν είπε: «από πότε η θάλασσα έχει σύνορα και δεν τόξερα;»
Αυτός ο Τσίπρας λοιπόν, πήρε παραπάνω ψήφους στη Μυτιλήνη από ότι τον Σεπτέμβριο του 2015.
Και είναι φυσιολογικό όλο αυτό;
Υπάρχει πολιτικό κριτήριο τελικά ή όχι;
Και αν υπάρχει, ποιο ακριβώς είναι;
Και εάν συγκρίνουμε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών με το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών στους 10 αυτούς νομούς, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε αύξηση 72.109 ψήφους, ήτοι σχεδόν 30% άνοδος(!!!!!) σε σχέση με το ποσοστό των ευρωεκλογών στους ίδιους πάντα 10 νομούς.
Σίγουρα όλα αυτά δημιουργούν εύλογα ερωτήματα και απορίες, για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ, αύξησε τόσο πολύ τις ψήφους του από τις ευρωεκλογές ως τις εθνικές εκλογές, με ΜΟΛΙΣ ΕΝΑ ΜΗΝΑ διαφορά;;;;;
Και σίγουρα όλα αυτά, απαιτούν ψάξιμο και διερεύνηση από τη σημερινή κυβέρνηση.
Το πώς και το πότε, θα το καθορίσουν οι σημερινοί κυβερνώντες.
Αλλά, θέλει ψάξιμο…..και μάλιστα επισταμένως.
Και μια απορία: γιατί στο site του υπουργείου Εσωτερικών μπορώ να δω τις ψήφους των εθνικών εκλογών του 2015 ανά εκλογικό τμήμα και στις εθνικές εκλογές του 2019 η εφαρμογή αυτή δεν υπάρχει;
Απλή απορία προς σκέψη υποβάλλω και ας απαντηθεί από άλλους.
Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον (Πλάτων)

https://kourdistoportocali.com/read-this/ektaktoektetameni-nothia-stis-ethnikes-ekloges-yper-tou-syriza/

Αγιορείτες κατά Βελόπουλου

Αγιορείτες κατά Βελόπουλου 

για τα προϊόντα που τηλεπουλάει

Μοναχοί πολλών μοναστηριών έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στον πολιτικό ζητώντας να σταματήσει να αναφέρει ότι αυτά που διαφημίζει ως «ευλογίες» έχουν γίνει με «συνταγές» δικές τους...

Πλούσια τηλεοπτική δράση έχει μέσα από εκπομπές σε μικρής εμβέλειας τηλεοπτικούς σταθμούς ο Κυριάκος Βελόπουλος. Παράλληλα με τα όποια σχόλια περί γεωστρατηγικής και πολιτικής, πουλά διάφορα πράγματα, όπως βιβλία αλλά και προϊόντα. Μεταξύ αυτών των προϊόντων κάποια αναφέρονται ότι είναι ειδική φόρμουλα από ειδικά εργαστήρια και η οποία έγινε έπειτα από συνεργασία με Αγιορείτες μοναχούς. 

«Αγιορείτικες ευλογίες. Είναι η οδοντόκρεμα που σας έλεγα, είναι το συγκλονιστικότερο προϊόν που έγινε ποτέ. Στα καλύτερα εργαστήρια, το τονίζω, με επιστασία των Αγιορειτών. Οι ίδιοι οι γέροντες του Αγίου Ορους βάζουν βότανα μέσα, τα οποία βότανα υπάρχουν μόνο στο Αγιον Ορος, γιατί από εκεί είναι τα βότανα. Ο,τι και να λέτε, το επαναλαμβάνω εδώ, αγιορείτικες ευλογίες» λέει ο κ. Βελόπουλος στο τηλεοπτικό κοινό του, κρατώντας στα χέρια του μια οδοντόκρεμα, που, όπως συμπληρώνει, είναι βιολογική και αναφέρει ποια βότανα περιέχει. Οι δύο οδοντόκρεμες και τρία βιβλία είχαν τιμή πώλησης 24 ευρώ.

Η εταιρία

Την ίδια ώρα όμως μοναχοί πολλών μοναστηριών του Αγίου Ορους από το 2013 συνεργάζονται με μια εταιρία που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και η οποία διαθέτει γραφεία και εκθεσιακούς χώρους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (Πατριάρχου Ιωακείμ 2) αλλά και στην Πυλαία (Παλαιομάνδρα). Η εταιρία, σεβόμενη το έργο των μοναχών που φτιάχνουν με μεράκι εκλεκτά μοναστηριακά προϊόντα, όπως παρθένο ελαιόλαδο, κεραλοιφές, κρέμες για πάθηση, βάμματα κ.ά., βρέθηκε προ εκπλήξεως όταν πολλοί από τους καταναλωτές έσπευσαν στην εταιρία παραπονούμενοι ότι προϊόντα που αγόρασαν από τηλεοπτικές εκπομπές δεν είχαν την ανάλογη ποιότητα.

Στελέχη της συγκεκριμένης εταιρίας έλεγαν στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ότι εξηγούσαν στους καταναλωτές ότι δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα προϊόντα και ότι τα δικά τους πωλούνται στις εγκαταστάσεις της εταιρίας.

Σύμφωνα, μάλιστα, με πληροφορίες, οι άγιοι πατέρες αναγκάστηκαν λόγω των πολλών παραπόνων να αποστείλουν επιστολή στον κ. Βελόπουλο ζητώντας του να σταματήσει να αναφέρει ότι τα προϊόντα του έχουν γίνει με «συνταγή» από το Αγιον Ορος.

Τον άδειασαν οι Ρώσοι, τον εγκαταλείπουν σωρηδόν στελέχη της Ελληνικής Λύσης

Την κατιούσα έχει πάρει το τελευταίο διάστημα ο Κυριάκος Βελόπουλος, επικεφαλής του κόμματος Ελληνική Λύση, που δέχεται απανωτά χτυπήματα σε μια ιδιαίτερα κομβική στιγμή στον δρόμο προς τις κάλπες. Ο πρώην βουλευτής του ΛΑΟΣ, που με όχημα την τηλεοπτική παρουσία του, την ευφράδεια του λόγου του και το εθνικιστικό προφίλ του εμφανίζεται ως ο... υπέρτατος χριστιανός πατριώτης, παρά τις προσπάθειες ορισμένων να τον προωθήσουν και να τον φέρουν ακόμη και στα πρόθυρα της Βουλής, δεν βιώνει και την καλύτερη περίοδο του πολιτικού βίου του. 

Καταρχάς, ενώ εμφανιζόταν ως ο απόλυτος φίλος της Ρωσίας και παρουσίαζε έως και συγκεκριμένα πρόσωπα ως συνεργάτες του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και εκπροσώπους επενδυτών από τη Μόσχα, δέχθηκε πριν από λίγες μέρες ένα μεγαλοπρεπές άδειασμα από τη ρωσική πρεσβεία, με ανάρτησή της στο twitter. 

«Ισχυρισμοί περί πολιτικών προτιμήσεων της Μόσχας και της ανάμειξής της στις ελληνικές εκλογές, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης με τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους, αποτελούν fake news» ανέφερε χαρακτηριστικά η συγκεκριμένη ανάρτηση, «φωτογραφίζοντας» τον 53χρονο δημοσιογράφο-πολιτικό και σχολιάζοντας δημοσιεύματα, κυρίως στο διαδίκτυο, που εμφάνιζαν την Ελληνική Λύση να εκπροσωπεί τα ρωσικά συμφέροντα στη χώρα μας. Οπως έχει αποκαλύψει η εφημερίδα μας, ο Ρώσος πρέσβης στην Αθήνα έχει συναντήσει μόνο τον Παναγιώτη Λαφαζάνη της ΛΑ.Ε. από εκπροσώπους εξωκοινοβουλευτικών πολιτικών κομμάτων και ουδέποτε τον κ. Βελόπουλο.

Την ίδια στιγμή, τα στελέχη της Ελληνικής Λύσης αρχίζουν το ένα μετά το άλλο να αποχωρούν, καταγγέλλοντας τον επικεφαλής της για αυταρχισμό και μονομερείς αποφάσεις, χωρίς να έχει προηγηθεί έστω ο υποτυπώδης εσωκομματικός διάλογος. Χαρακτηριστικό είναι ότι πριν από λίγες μέρες, όλα (78 συνολικά) τα μέλη μιας από τις πιο ισχυρές νομαρχιακές επιτροπές που είχε το κόμμα, αυτήν της Πέλλας, αποχώρησαν και το προηγούμενο Σάββατο, έπειτα από τρίωρη σύσκεψη, προσχώρησαν στη Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη. Σύμφωνα με πληροφορίες, τον ίδιο δρόμο επίκειται να πάρουν και τα μέλη από άλλες νομαρχιακές επιτροπές, όπως της Κοζάνης και της Ηλείας.

Αρκετά είναι τα ερωτήματα που θέτουν όσοι παρακολουθούν τα πολιτικά -και όχι μόνο- δρώμενα του τόπου όσον αφορά τον Θεσσαλονικιό πρώην βουλευτή. 

Όπως, για παράδειγμα, πώς βρίσκει τα χρήματα και επιβιώνει, πού τυπώνει τα βιβλία του και πού παρασκευάζονται τα προϊόντα που πουλάει διά τηλεοράσεως.

Από κόμμα σε κόμμα

Ο Κυριάκος Βελόπουλος στην πολιτική πορεία του δεν διακρίθηκε από τη σταθερότητά του, μεταπηδώντας από κόμμα σε κόμμα. Ξεκίνησε με τον ΛΑΟΣ, με το ψηφοδέλτιο του οποίου είχε εκλεγεί το 2007 και το 2009 στη Β' Θεσσαλονίκης, ωστόσο, όταν είδε τα δύσκολα, εγκατέλειψε προσχηματικά το κόμμα, επειδή -όπως ειπώθηκε- ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν του είχε τηλεφωνήσει για να του συμπαρασταθεί σε πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε ο πατέρας του. 

Τον Μάιο του 2012 προσχώρησε στη Ν.Δ., ύστερα από το τετ α τετ που είχε με τον Αντώνη Σαμαρά, ωστόσο οι μουρμούρες από «γαλάζια» στελέχη προς το πρόσωπό του άρχισαν από την πρώτη στιγμή. 

Αίσθηση προκάλεσε, εξάλλου, η είδηση ότι τον ίδιο χρόνο η Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου της Βουλής έστειλε τον βουλευτή τότε του ΛΑΟΣ στον εισαγγελέα Εφετών για ανακριβή δήλωση περιουσιακής κατάστασης, ύστερα από τον σχετικό έλεγχο από τους ορκωτούς ελεγκτές λογιστές.

https://www.dimokratianews.gr/content/98343/agioreites-kata-velopoyloy-gia-ta-proionta-poy-tilepoylaei

Το καθήκον των πατριωτών στις επερχόμενες εκλογές

Το καθήκον των πατριωτών στις επερχόμενες εκλογές

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Θεωρούμε αποφασιστικής σημασίας γεγονός την ανάγκη συνειδητοποίησης ότι μετά την παραχώρηση του ονόματος (και όχι μόνον) της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, έχουμε πλέον να αντιμετωπίσουμε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Ελλοχεύει ο κίνδυνος η οργή και η απογοήτευση να μετατραπούν ταχύτατα σε αδιαφορία και απόσυρση από την ενασχόληση με μια «χαμένη υπόθεση» (όπως θα σπεύσουν πολλοί καλοθελητές να την χαρακτηρίσουν), καλλιεργώντας έτσι ανάλογες συμπεριφορές.

Τίποτε δεν χάθηκε και υπάρχουν πολλά κενά νομικά και πρακτικά που μπορούν να την ακυρώσουν ή στην χειρότερη περίπτωση να την μετατρέψουν σε νεκρό γράμμα. Αρκεί να υπάρξει η ανάλογη πολιτική βούληση και όχι μισόλογα του τύπου «θα προσπαθήσουμε να την βελτιώσουμε» ή «είναι τετελεσμένα και δεν αλλάζουν».

Θα επιχειρήσουμε να προτείνουμε, έχοντας υπ’ όψη τα παραπάνω, τι βήματα πρέπει να γίνουν, κατά την αντίληψή μας, από εδώ και πέρα.

Είναι πλέον πασίδηλο το γεγονός ότι οι ανέξοδες κραυγές και οι εύκολοι «αγώνες» μέσα από τα πληκτρολόγια και από τους καναπέδες, που όπως αποδείχτηκε ήσαν εντελώς αναποτελεσματικοί, ανήκουν στο παρελθόν και σε εκείνους που τους αξιοποίησαν για αυτοπροβολή και δημοσιότητα. Απαιτείται πια τρέξιμο, συμμετοχή, αγωνιστική παρουσία, οργάνωση και συντεταγμένες δράσεις και όχι καπετανάτα και πρωτοβουλίες από κάποιους θερμοκέφαλους που νομίζουν, καλοπροαίρετα ή όχι, ότι με αποφάσεις της στιγμής και «γιουρούσια» θα προκύψει κάτι ουσιαστικό. Προτάσεις για ψηφοφορίες στο fb, συλλογής υπογραφών για δημοψήφισμα, για τηλεφωνήματα στην Προεδρία της Δημοκρατίας παραπονούμενοι (!) για το ξεπούλημα της Μακεδονίας, για διαλέξεις και αναλύσεις, για πρόχειρα οργανωμένες μαζώξεις και παρόμοιες ελαφρότητες, θα θεωρούνται ως προσπάθειες αποπροσανατολισμού των πολιτών και φτηνές δικαιολογίες λιποταξίας  από τον αγώνα, που από εδώ και πέρα θα πρέπει να είναι οργανωμένος και θα πρέπει να έχει μια και μοναδική κατεύθυνση: ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ και συστράτευση.

Και τούτο διότι μόνον μέσω της πολιτικής στις συγκεκριμένες συνθήκες μπορούν να παραχθούν ουσιαστικά αποτελέσματα. Ένας λόγος παραπάνω όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια Κυβέρνηση ατόμων με σταλινικές καταβολές και νοοτροπίες, που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την λαϊκή βούληση. Το διαπιστώσαμε ξεκάθαρα το προηγούμενο διάστημα πόσο επηρεάστηκαν από τις εκατοντάδες χιλιάδες του λαού που συμμετείχε στα συλλαλητήρια, από τις συνεχείς δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι το 70-80% των Ελλήνων ήσαν εναντίον της παράδοσης του ονόματος στα Σκόπια. Όχι μόνον δεν «ίδρωσε το αυτί τους», αλλά προχώρησαν στην κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να επιμείνουμε λίγο παραπάνω στο θέμα αυτό και να περιγράψουμε μια γενικότερη νοοτροπία που πιστεύω ότι καλλιεργήθηκε σκόπιμα, την αποφυγή συμμετοχής στην πολιτική. Όλοι έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια από γνωστούς και φίλους εκφράσεις του τύπου «σιγά μη μπλέξω με τους απατεώνες και τα λαμόγια». Τα αποτελέσματα τα ζήσαμε στο πετσί μας. Από την στιγμή που σοβαροί, αξιόλογοι και σωστοί πολίτες απέφευγαν να ασχοληθούν με τα κοινά, καταλήξαμε στους Τσίπρες, τους Φίληδες, τους Κοτζιάδες, τους Λαφαζάνηδες, τους Βούτσηδες, τους Καρανίκες και την κυρα-Τασία, άτομα με ιδεοληψίες, απύθμενα συμπλέγματα, περιθωριακούς, που μισούν την Ελλάδα, που βολεύτηκαν σε υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες και οι οποίοι θα κάνουν τα πάντα για να μη τις χάσουν. Όλος αυτός ο συρφετός μια γλώσσα καταλαβαίνει: Την γλώσσα των αριθμών στις ψηφοφορίες της Βουλής. Τίποτε άλλο.

Να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα: Πολιτικοποίηση δεν σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να βάλουμε άμεσα υποψηφιότητα με ένα κόμμα. Σημαίνει ότι οφείλουμε να ενταχθούμε σε κάποιον πολιτικό φορέα, αφού πρώτα συγκεντρώσουμε πληροφορίες γι’ αυτόν και κυρίως αφού εξετάσουμε τα πρόσωπα που συμμετέχουν, διότι στην «πιάτσα» κυκλοφορούν πολλά «χρώματα και αρώματα» και είναι βέβαιο ότι πολιτικούς απατεώνες, αρχηγίσκους και διάφορους «βαρεμένους» θα συναντήσουμε πολλούς. Χρειάζεται προσοχή, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία. Προσωπικά θεωρώ ότι εκείνο που πρέπει πρωταρχικά να αποφύγουμε είναι τους επαγγελματίες πολιτικούς. Αυτοί οδήγησαν την χώρα εδώ που φτάσαμε. Θα την ήταν εντελώς παράλογο να πιστέψουμε ότι αυτοί θα μπορέσουν να μας «σώσουν».

Κλείνω με μια επισήμανση. Οι παλιές βολικές εποχές που κατηγορούσαμε τα κόμματα και τους πολιτικούς, αλλά τρέχαμε με την πρώτη ευκαιρία σ’ αυτούς για ρουσφέτια, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Για τους συνειδητούς πατριώτες αυτά έχουν λήξει.

Η συρρικνωμένη παραγωγική βάση, η παραπαίουσα οικονομία, ο εφιάλτης του δημογραφικού, ο κατακλυσμός της λαθρομετανάστευσης, η διαλυμένη κοινωνική συνοχή και η νοοτροπία «ο καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός για όλους» είναι καταστάσεις που γιγαντώνονται διαρκώς και απειλούν να μας εξαφανίσουν ως έθνος. Η Ιστορία είναι γεμάτη από εξαφανισμένους λαούς και έθνη. Δεν θα είμαστε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι, εάν δεν αλλάξουν ριζικά, σχεδόν τα πάντα, στην χώρα μας. Και αυτό δεν πρόκειται να γίνει με τα παλιά κόμματα. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη στην Βουλή που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές να υπάρξουν γνήσιες πατριωτικές δυνάμεις, που σύντομα πρέπει να αναδειχθούν σε πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία.

Ο χρόνος που διαθέτουμε λιγοστεύει απελπιστικά. Ας κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στις γενιές που έρχονται, ώστε να ζήσουν σε μια Ελλάδα αναγεννημένη.

«Οι καιροί ου μενετοί» είχε γράψει πριν από αιώνες ο σπουδαίος Θουκυδίδης. Ας τον ακούσουμε…

ΔΕΕ

05 Απριλίου 2019

Η εξέγερση των «θυμωμένων» Ελλήνων

Αριστερές αερολογίες, οι οποίες παρ' όλο που αναφέρουν τις προφανείς διαπιστώσεις από την υπάρχουσα πραγματικότητα, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι "είναι πολύ προβληματικό το να εκφράζεται η κοινωνική δυσαρέσκεια με τρόπο χειραγωγήσιμο από ακροδεξιές απόψεις και συνολικά να βρίσκει χώρο η ακροδεξιά για να παρουσιαστεί ως «πατριωτική» δύναμη". Εντύπωση προκαλεί η επιμονή της αναφοράς σε "Μακεδονικό" και όχι στο Σκοπιανό και η άποψη ότι "Η γειτονική χώρα έκανε αρκετές παραχωρήσεις"!

ΔΕΕ

Η εξέγερση των «θυμωμένων» Ελλήνων 

βρήκε έκφραση στο «Μακεδονικό» 

31 Μαρτίου 2019

Έχει περάσει μία εβδομάδα από τις παρελάσεις της οργής, πολλά ξεχάστηκαν, αλλά και πολλά έμειναν για να γίνουν τροφή για σκέψη. Το κυριότερο είναι ότι μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και παρότι σε αυτό το διάστημα η κυβέρνηση πέρασε, ψήφισε και εφάρμοσε ουκ ολίγα μέτρα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι έπληξαν σημαντικά κοινωνικά κομμάτια, οι πιο μεγάλες και επίμονες διαμαρτυρίες γίνονται με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Δηλαδή, η κυβέρνηση δεν υπέστη τέτοιο κύμα διαμαρτυριών για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο (πέραν των κινητοποιήσεων που έγιναν το 2016 κατά τη διαδικασία συζήτησης και ψήφισης του σχετικού νομοσχεδίου), ούτε για τις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις που ολοκλήρωσε ή μεθόδευση (με την εξαίρεση των κινητοποιήσεων για την ιδιωτικοποίηση μονάδων της ΔΕΗ και ορισμένων, όχι όλων, περιφερειακών αεροδρομίων), ούτε καν για το ίδιο το γεγονός ότι όπως και να το δει κανείς το 2015 πρόδωσε τη λαϊκή ετυμηγορία όταν σε αντίθεση με τη λαϊκή εντολή προχώρησε στη διαπραγμάτευση και κύρωση του τρίτου μνημονίου.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να υπήρξαν αντιδράσεις ή ακόμη και κινητοποιήσεις, όμως δεν υπήρξε μια τόσο επίμονη στοχοποίηση των πολιτικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση τον τρόπο που είναι διαμορφωμένα τα «πολιτικά ήθη» της χώρας, το να συνεχίζονται οι διαμαρτυρίες και δη με τέτοιο τρόπο, ακόμη και όταν θεσμικά τα μέτρα που είναι στο στόχαστρο έχουν καταστεί μη αντιστρέψιμα, είναι ένα σπάνιο φαινόμενο.

Μόνο στην περίοδο 2011-2012 είχαμε δει ανάλογη «στοχοποίηση» των βουλευτών που ψήφιζαν τα μνημόνια, αλλά υποτίθεται ότι τότε ήμασταν στην κορύφωση της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης και οι «Πλατείες των Αγανακτισμένων» σηματοδοτούσαν μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Ενδείξεις μιας βαθύτερης δυσαρέσκειας

Τώρα, όμως, υποτίθεται ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά, το κοινωνικό κλίμα είναι κάπως πιο σταθερό και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών παρότι συναντά δυσκολίες τα καταφέρνει κάπως καλύτερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μαζικές αντιδράσεις και όλα είναι απλώς το αποτέλεσμα της δράσης οργανωμένων ακροδεξιών ομάδων και κυρίως της Χρυσής Αυγής, που προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να «διαμορφώσει κλίμα».

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένα μέρος των κινητοποιήσεων και των διαμαρτυριών μπορεί να αποδοθεί όντως στη δράση ακροδεξιών θυλάκων και στελεχών της Χρυσής Αυγής. Όμως, δεν διαμαρτυρήθηκαν σε διάφορες πόλεις μόνο αυτοί. Υπήρξαν και άνθρωποι που δεν θα αυτοπροσδιορίζονταν ως «ακροδεξιοί».

Ας μην ξεχνάμε ότι τις περισσότερες φορές «εμφανή» κινητοποίηση κάνουν μόνο μειοψηφίες. Άρα ο όγκος από μόνος του δεν λέει πολλά. Αυτό που είναι πιο σαφές είναι όντως ένα κλίμα διαμαρτυρίας κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών είχε απήχηση σε ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, παρότι η αξιωματική αντιπολίτευση που έχει τη θέση ότι πλέον δεν μπορεί να ακυρωθεί η συμφωνία δεν είχε στηρίξει κάποιου είδους διαμαρτυρίες.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό σε συμβολικό επίπεδο ήταν αυτό που έγινε με το τραγούδι «Μακεδονία ξακουστή». Ενώ παραδοσιακά δεν ακουγόταν και τόσο συχνά, ιδίως κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου και παρότι ουδέποτε απαγορεύτηκε ή αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των εμβατηρίων των ενόπλων δυνάμεων, εντούτοις ο όλος θόρυβος που δημιουργήθηκε είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί είτε υποχρεωτικό ακρόαμα στο φετινό εορτασμό είτε να θεωρηθεί και πράξη αντιστασιακή.

Οι παρατηρητικοί μάλιστα θα μπορούσαν να διαπιστώσουν ότι ακούστηκε στις 25 Μαρτίου περισσότερες φορές από ό,τι στα ίδια τα συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό».

Γιατί αποκτά τέτοια φόρτιση το συγκεκριμένο θέμα;

Γιατί υπάρχει αυτή η ιδιότυπη αναδίπλωση στο συγκεκριμένο θέμα;

Εάν το καλοσκεφτούμε όποιες και εάν είναι οι αντικειμενικές πλευρές του ζητήματος δεν είναι μια «ανοιχτή πληγή». Δεν είμαστε στο 1992 και δεν διαφαίνεται κίνδυνος γενικότερης αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων, έστω και εάν υπάρχουν εστίες μελλοντικής έντασης. Η γειτονική χώρα έκανε αρκετές παραχωρήσεις (Σημ. ΔΕΕ: Δηλαδή ποιές;) που εάν τις δούμε ψύχραιμα καλύπτουν διάφορες «κόκκινες γραμμές» διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, έστω και εάν θα μπορούσε κάποιος να δείξει πιθανά ανοιχτά ζητήματα (π.χ. αυτά που αφορούν «γλώσσα» και δυνάμει «μειονότητα»).

Οι σημερινές γενιές απέχουν πολύ από τα χρόνια του Εμφυλίου ή τις φορτίσεις της μεταπολεμικής περιόδου. Η ελληνική κοινωνία απέχει από το να βρίσκεται σε συνθήκη «πατριωτικής έξαρσης» γενικά, ούτε είχαμε ανάλογες αντιδράσεις το 2015 όταν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όντως αποδέχτηκε την παράταση της συνθήκης μειωμένης κυριαρχίας που συνεπάγονται.

Επομένως γιατί συμβαίνουν τώρα όλα αυτά;

Ο λόγος πρέπει να αναζητηθεί σε δύο κρίσιμες διαστάσεις που έχουν οι πολιτικές πρακτικές και δη αυτές που εκφράζουν δυσαρέσκεια ή διαμαρτυρία.

Η μια αφορά τον τρόπο που η πολιτική λειτουργεί συχνά «μετωνυμικά». Δηλαδή, αναδεικνύονται ζητήματα στη δημόσια σφαίρα που δεν σημασιοδοτούνται με βάση την κυριολεκτική σημασία ή το πραγματικό πεδίο αναφοράς, αλλά συμπυκνώνουν τάσεις που αφορούν άλλες πλευρές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι σαφές ότι στην ελληνική κοινωνία και σε μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος υπάρχει μια συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Αυτή αφορά τόσο την κοινωνική συνθήκη που απέχει από το να είναι καλή όσο και την αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, «άλλοι» αποφασίζουν, η χώρα είναι σε συνθήκη μειωμένης κυριαρχίας. Σε αυτό το πλαίσιο, το «Μακεδονικό» λειτουργεί ως ένα «αντηχείο» για να εκφραστεί όλο αυτό το ευρύτερο κλίμα.

Αυτό μπορεί να εξηγήσει και το παράδοξο που βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις όπου τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (στα οποία συγκαταλέγεται και το Μακεδονικό) είναι χαμηλά στην ιεράρχηση με τους πολίτες να θεωρούν πολύ πιο σημαντικό πρόβλημα την κατάσταση της οικονομίας ή την ανεργία που παραμένει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα. Αυτό σημαίνει ότι στις διαμαρτυρίες εκφράζεται μια δυσαρέσκεια που στον πυρήνα της μικρή σχέση έχει με το συγκεκριμένο.

Η δεύτερη διάσταση αφορά αυτό που συνηθίζουμε να λέμε «επιτελεστικότητα» της πολιτικής. Ένα θέμα όπως το Μακεδονικό μπορεί πολύ πιο εύκολα να «επιτελεστεί» στη δημόσια σφαίρα, αρκεί π.χ. να ακουστεί ένα σύνθημα ότι «προδώσατε τη Μακεδονία» ή να τραγουδηθεί το «απαγορευμένο τραγούδι», ακόμη και εάν δεν είναι απαγορευμένο.

Αυτό δίνει μια ψευδαίσθηση «άμεσης απάντησης» χωρίς π.χ. τον κόπο ή τη δέσμευση (αλλά και το κόστος) που θα απαιτούσε π.χ. η συμμετοχή σε μια απεργία.

Όταν μια «αριστερή διακυβέρνηση» αποδιαρθρώνει τη σκέψη των ανθρώπων

Παρότι και ο μετωνυμικός χαρακτήρας των πολιτικών διακυβευμάτων και η επιτελεστικότητα αποτελούν πάγια στοιχεία της πολιτικής, είναι προφανές ότι είναι πολύ προβληματικό το να εκφράζεται η κοινωνική δυσαρέσκεια με τρόπο χειραγωγήσιμο από ακροδεξιές απόψεις και συνολικά να βρίσκει χώρο η ακροδεξιά για να παρουσιαστεί ως «πατριωτική» δύναμη (την ίδια ώρα που φτάνει στο τέλος μία δίκη όπου έχουν καταγραφεί σαφή στοιχεία για το χαρακτήρα εγκληματικής οργάνωσης που έχει η Χρυσή Αυγή).

Είναι επίσης προβληματικό να μην μπορούν ευρύτερα κομμάτια να εκφράσουν με σαφήνεια και τους λόγους της δυσαρέσκειας και τα αιτήματα που θα την αντέστρεφαν.

Δείχνει αυτή η κατάσταση τα διαλυτικά αποτελέσματα που είχε η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη συνθηκολόγηση του 2015, στον τρόπο που η κοινωνία προσλαμβάνει και αναλύει την πραγματικότητα.

Εκεί που θα περίμενε κανείς μια αριστερή διακυβέρνηση να έχει ένα «μορφωτικό» αποτέλεσμα στην κοινωνία, να τη βοηθάει να σκέπτεται πιο ορθολογικά, έχουμε το ακριβώς αντίθετο.

Ένα μείγμα απογοήτευσης, οργής και εξατομικευμένου αγώνα για επιβίωση εντός μιας κοινωνίας μειωμένων προσδοκιών αναζητά απλώς «συμβολικά» σημεία για να εκφράσει μια δυσαρέσκεια που δεν παίρνει σχήμα και για να πει ένα «ως εδώ και μη παρέκει» αλλά σε σχέση με ένα θέμα που μπορεί να επηρεάζει το πολιτικό κλίμα, αλλά σε κανένα βαθμό δεν αποτελεί πλέον επίδικο.

https://www.tanea.gr/2019/03/31/politics/government/i-eksegersi-ton-thymomenon-ellinon-vrike-ekfrasi-sto-makedoniko/

Το ηθικό μειονέκτημα της Aριστεράς

Γράφτηκε από τον Κώστα Κούρκουλο

«Στους νικητές αρκεί η νίκη» ψέλλιζε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, βλέποντας τους νικητές του εμφυλίου, τυφλωμένους από το μίσος να κανιβαλίζουν πάνω στους ηττημένους και να τους μετατρέπουν σε μάρτυρες. Διότι αυτός ήξερε πολύ καλά πως, σε μία θρησκευόμενη χώρα στην οποία η εκκλησία γιορτάζει ολόκληρο πάνθεο αγιοποιημένων μαρτύρων, οι μάρτυρες θα ήταν τελικά οι ηθικοί νικητές.

Και πράγματι, επιτελέστηκε ακόμη μία «πανουργία» της ιστορίας. Αφού, λόγω της στάσης των νικητών, οι ηττημένοι αγιοποιήθηκαν. Και ως άγιοι της ιστορίας, την «έγραψαν» κι από πάνω. Έτσι, η ήττα στο πεδίο της μάχης, μετατράπηκε σε ιδεολογικό και ηθικό θρίαμβο των ηττημένων.

Βεβαίως, στην ιδεολογική και ηθική κυριαρχία της Αριστεράς, έπαιξε σημαντικό ρόλο και η ποιότητα των νικητών. Και δεν εννοούμε μόνον τον εσμό των δωσιλόγων και μαυραγοριτών, οι οποίοι ήταν δευτερεύουσα αριθμητικά ομάδα, αλλά κυρίως τη λούμπεν φιλοβασιλική παράταξη.

Και όπως ήταν φυσικό, ως προϊόν της ηθικής κυριαρχίας της Αριστεράς, προέκυψε και το αντίστοιχο ιδεολόγημα: Ήταν το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Το οποίο, μετά και την αδιάκριτη προληπτική δίωξη των αριστερών από τη χούντα, εγκαταστάθηκε στη συλλογική μας συνείδηση και έκτοτε την υπερκαθορίζει, ως «συλλογικό υπερεγώ». Δεν είναι τυχαίο ότι, όποιος εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης του «ηθικού πλεονεκτήματος», κατέκτησε και το δικαίωμα να ορίζει ως υπέρτατος κριτής, κεντρικές μας «σημασίες», όπως: Ποιος είναι «με το λαό», ποιος είναι «εχθρός του λαού» κ.ο.κ. Και όχι μόνον, αλλά απένειμε στον εαυτό του και την εξουσία να απαγορεύει την κριτική στις πράξεις του και στις διακηρύξεις του, αφού οι άγιοι δεν κρίνονται.

Η περίπτωση του ΚΚΕ, το οποίο εμφανίζεται ως απώτερος ιδιοκτήτης του «ηθικού πλεονεκτήματος», είναι εφιαλτική. Διότι, με την εκμετάλλευσή του, απέκτησε την ασυλία να ενοχοποιεί και να απαγορεύει κάθε κριτική για τις πράξεις και τις διακηρύξεις του. Και όχι μόνον, αλλά πέτυχε να επιβάλει ακόμη και στους αντιπάλους του, να ονομάζουν «συνέπεια» την εκ μέρους του παρανοϊκή εμμονή σε ό,τι διαψεύστηκε και «αγωνιστική συμπεριφορά», οποιαδήποτε πράξη δολιοφθοράς επιχειρεί κατά της οικονομίας της χώρας!

Ανακύπτει όμως το ερώτημα: Είναι πραγματικό το «ηθικό πλεονέκτημα» που απονεμήθηκε στην Aριστερά ή πρόκειται για φαντασίωση; Το πρώτο που πρέπει να εκκαθαριστεί, είναι τι όρισε η σταλινική Aριστερά ως ηθική; Η απάντηση είναι γνωστή: Την ταύτιση με αυτό που ονόμασε «σκοπούς της ιστορίας». Οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο, από την εκ μέρους της κατάκτηση της εξουσίας, με όλα τα μέσα, στο όνομα μιας συγκεκριμένης «κοινωνικής τάξης». Την οποία «κοινωνική τάξη» μας διαβεβαιώνει ότι εκπροσωπεί, χωρίς όμως ποτέ να επιδείξει την σχετική «εξουσιοδότηση». Που πάει να πει πως τόσο οι  «σκοποί της ιστορίας», όσο και η εκ μέρους της «εκπροσώπηση» συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, είναι μία φαντασίωση της σταλινικής αριστεράς. Όπου, ως μοναδική «απόδειξη» για την βασιμότητα της φαντασίωσής της, επικαλείται την ίδια τη φαντασίωσή της!

Συνεχίζοντας, ό,τι υπηρετεί τον «σκοπό της ιστορίας», δηλαδή την κατάκτηση της εξουσίας από την Αριστερά, είναι η εκπλήρωση της ανώτατης ηθικής. Γι’ αυτό, ακόμη και τα εγκλήματα -αν υπηρετούν τον συγκεκριμένο σκοπό- ονομάζονται «ηθική».

Έτσι, «ηθική» ήταν τα σαρανταπεντάρια της 17Ν, διότι σκότωναν για να «επιταχύνουν» την πραγμάτωση των «σκοπών της ιστορίας». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κουφοντίνας στο βιβλίο του μιλάει συνεχώς για την «αίσθηση της   ιστορίας», την οποία δήθεν διαθέτει. Και όχι μόνον, αλλά ως «μυημένος» λαμβάνει και μηνύματα από το μέλλον, αφού -όπως λέει- αφουγκράζεται τη «βουή της ιστορίας». Με άλλα λόγια  δηλώνει ότι «ακούει φωνές» από το μέλλον. Είναι οι «φωνές» που θεωρεί ότι του δίνουν το δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο των άλλων.

«Ηθική» είναι επίσης, η μεγαλύτερη επιχείρηση εξαπάτησης που γνωρίσαμε ποτέ, η οποία εξαπολύθηκε από τη σημερινή νεοσταλινική Aριστερά. Και είναι «ηθική», επειδή υπηρετεί την άνοδο, αλλά και την διατήρησή της στην εξουσία.  Δεν είναι τυχαίο ότι, η «ηθική» αυτή επέτρεψε τα πάντα. Έτσι, είδαμε να αλλάζει το νόημα των λέξεων, προκειμένου να καταργηθεί η διαφορά αλήθειας - ψέματος. Μέχρι τέτοιου σημείου μάλιστα, ώστε να μετατρέπεται στα χέρια τους η γλώσσα, από όργανο επικοινωνίας σε εργαλείο τεχνητής πρόκλησης αντανακλαστικών. Να εκπίπτει δηλαδή σε «παυλωφική γλώσσα». Το χειρότερο όμως ήταν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία μας, το ψέμα που εκφέρεται από αυτούς, δεν είναι ψέμα, αλλά ο «θρίαμβος της αλήθειας», αφού υπηρετεί τη μοναδική «αλήθεια», που είναι η εξουσία της Aριστεράς. Και δεν έχει τελειωμό η έκπτωση. Διότι, για να επιβληθούν οι παραλογισμοί αυτοί, καταργήθηκαν και οι κανόνες της λογικής. Έτσι, σε ό,τι λέγεται, δεν υπάρχουν πια προκείμενες και συμπέρασμα, όπως «ανόητα» δίδασκε ο Αριστοτέλης, αλλά μόνον συμπέρασμα. Το οποίο ορίζουν και επιβάλλουν αυθαίρετα αυτοί, με την εξουσία του «ηθικού πλεονεκτήματος». Γι’ αυτό άλλωστε, προσπαθούν να δημιουργήσουν μία κοινωνία, από όπου θα έχουν εξοριστεί ακόμη και οι ερωτήσεις.

Η ταύτιση όμως της ηθικής με τους «σκοπούς της ιστορίας», δηλαδή με μία εξωτική ηθική, συνεπάγεται την κατάργηση της ηθικής των ανθρώπων, δηλαδή της ίδιας της ηθικής. Έτσι «καταργήθηκαν» ως μικροαστικές αγκυλώσεις που εμποδίζουν την εκπλήρωση των σκοπών της ιστορίας, όλοι οι κανόνες της ανθρώπινης ηθικής. Μέχρι τέτοιου σημείου μάλιστα, ώστε ανήχθη σε καθήκον, ακόμη και η συγκάλυψη σεξουαλικών εγκλημάτων κατά γυναικών, με την απλή μετονομασία της σε «πολιτική ωριμότητα»! (Δεν θα επιδοθούμε σε απαρίθμηση παρεκτροπών, διότι  δεν υπάρχει πτυχή ή κανόνας της ανθρώπινης ηθικής, που δεν παραβιάστηκε).

Και όλα αυτά διότι, καθηλωμένοι στα Ζητήματα Λενινισμού του Στάλιν, δεν έμαθαν ποτέ το προφανές: ότι μόνον οι άνθρωποι έχουν σκοπούς. Και ότι οι σκοποί των ανθρώπων, οι αξίες τους και οι σημασίες τους, είναι αποκλειστικά δικές τους δημιουργίες. Άρα, ως δημιουργοί των σκοπών τους, είναι αυτοί που τους θέτουν. Αντίθετα, η ιστορία δεν έχει σκοπούς. Η ιστορία δεν σκέφτεται, δεν σχεδιάζει, δεν συνωμοτεί. Άλλωστε, αναφέρεται στο τελεσίδικο παρελθόν. Γι’ αυτό ακριβώς, «η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι πράξεις των ανθρώπων, που επιδιώκουν τους δικούς τους σκοπούς» (Κ. Μαρξ - Φ. Εγκελς, Η Αγία Οικογένεια). Και επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν σκοποί της ιστορίας, «δεν υπάρχει επιστήμη των μελλόντων και των ενδεχομένων». Γι’ αυτό και ζητούμενο πάντοτε είναι η ικανότητα να καταλαβαίνει κάποιος μέσα στο «χάος των γεγονότων και των πληροφοριών […] περί τίνος πρόκειται», όπως επισήμαινε ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Ώσπου, η ύπαρξη σκοπών της ιστορίας αποδείχτηκε αυταπάτη. Δεν ήταν όμως αυταπάτη αλλά πραγματικότητα, η δολοφονία της ηθικής, η οποία διαπράχθηκε χάριν της αυταπάτης. Έτσι, μετά την αποκάλυψη της αυταπάτης, έμειναν και χωρίς αυταπάτες και χωρίς ηθική. Κι αυτό τους «έλυσε τα χέρια». Και τους επιτρέπει πλέον να ενεργούν με μοναδικό «προσόν» την έλλειψη κάθε ηθικής αναστολής, ως τυπικοί κυνικοί της εξουσίας. Με άλλα λόγια, το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, εξέπεσε σε ηθικό μειονέκτημα.

http://booksjournal.gr/%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B5%CF%82/item/2144-%CF%84%CE%BF-%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-a%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82?fbclid=IwAR13JALbDKy0263NlT0TZ-_HFcQXwSK3gIwtD0uKCJIY_fOtiOWhyEqbfaw

Η μετακόμιση του Δρομέα στα Σκόπια…

Η μετακόμιση του Δρομέα…

[...]

Περνάω σε ένα άλλο θέμα, μεγαλύτερης σοβαρότητας από όσα προηγουμένως εξέθεσα και τα οποία θυμίζουν ανέκδοτο της κακιάς ώρας. Πρόκειται για την τύχη του Δρομέα, του μνημειώδους γλυπτού του Κώστα Βαρώτσου, το οποίο η υπουργός Μυρσίνη «ήμουν κι εγώ κάποτε ΠΑΣΟΚ και μάλιστα ευρωβουλευτής» Ζορμπά «σκεφτόταν» να ανταλλάξει με έναν Μεγαλέξαντρο εκ Σκοπίων.

Έκανα ένα ρεπορτάζ στις πηγές. Μίλησα και με τον Κώστα Βαρώτσο. Τον βρήκα περίπου έξαλλο με την υπουργό που προσπάθησε να διορθώσει την ανοησία εκδίδοντας διάψευση των όσων γνωστοποίησε ο διάσημος γλύπτης. Φυσικά τον Βαρώτσο πιστεύω. Όχι μόνο γιατί γνωρίζω τον άνδρα, αλλά και γιατί υποπτεύομαι ότι όλο αυτό το άθλιο πράγμα της ανταλλαγής του υπέροχου Δρομέα με ένα από αυτά τα «κιτς» αγάλματα του Μεγαλέξαντρου που παρήγαγε η μεγαλομανία του Γκρούεφσκι δεν ήταν δική της ιδέα. 

Προφανώς «γεννήθηκε» στο μυαλό κάποιων εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου και της ανέθεσαν να το φέρει εις πέρας.

Αλλά η αντίδραση του Βαρώτσου δεν ήταν η μοναδική. Συνομίλησα με τον δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη. Τον βρήκα στη Φλωρεντία, να μετέχει σε ένα συνέδριο. Έξαλλος επίσης. Ούτε καν ρωτήθηκε για το θέμα.

– Θα έπρεπε;

– Φυσικά και θα έπρεπε. Ο Δρομέας ανήκει στην πόλη της Αθήνας, στον δήμο της πρωτεύουσας. Ουδείς μπορεί να βάλει χέρι πάνω του. Με ποιο δικαίωμα τέθηκε θέμα ανταλλαγής του, και μεταφοράς του στα Σκόπια, χωρίς να μας ρωτήσουν; Ποιος σκέφθηκε αυτή την ανοησία; Σας λέγω ότι ο Δήμος Αθηναίων είναι κάθετα αντίθετος. Και δεν θα επιτρέψουμε να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο…

…και ο Μέγας Αλέξανδρος

Από τη συνομιλία με τον δήμαρχο Καμίνη προέκυψε και κάτι ακόμη: ότι ο Δήμος Αθηναίων διαμορφώνει στη διασταύρωση των οδών Όλγας και Αμαλίας, στο Ζάππειο, χώρο για την τοποθέτηση ενός χάλκινου αγάλματος που απεικονίζει τον έφιππο Μέγα Αλέξανδρο. Πρόκειται για έργο του γλύπτη Γιάννη Παππά, το οποίο παραμένει στις αποθήκες του δήμου 26 χρόνια μετά την παράδοσή του (το ’93) επειδή δεν είχε βρεθεί ένας χώρος κατάλληλος για την τοποθέτησή του.

Όλες οι προτεινόμενες θέσεις είχαν απορριφθεί και έπειτα από πολλές προσπάθειες επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος, ο οποίος γειτονεύει με τους στύλους του Ολυμπίου Διός.

Τα έργα διαμόρφωσης προχωρούν εντατικά και η τοποθέτηση του αγάλματος θα γίνει πολύ σύντομα. «Πρόκειται για πραγματικό καλλιτέχνημα», μου ανέφερε ο δήμαρχος και δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω…

Γιώργος Χρ. Παπαχρήστος

https://www.in.gr/2019/03/13/apopsi/o-monomaxos-kai-maksimou/

Το Αδιέξοδο της Αλαζονείας

Το Αδιέξοδο της Αλαζονείας

Όπως όλοι οι Έλληνες είμαι ιδιαιτέρως ανήσυχη, όχι για το μέλλον όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά για το εάν θα έχουμε μέλλον. Με αυτό το άρθρο θέλω να εκφράσω τις σκέψεις μου ως απλή πολίτης και προσδοκώντας ότι κάποιοι διαθέτουμε  την ψυχή ώστε να αναχαιτίζουμε τον ολοκληρωτικό αφανισμό του Έθνους μας.

Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση σήμερα τα συστημικά κόμματα βρίσκονται σε αδιέξοδο, λόγω της πλήρης αδυναμίας τους να πείσουν πλέον τους Έλληνες πολίτες για τις καλές προθέσεις τους και σε οποιοδήποτε ζήτημα. Είναι το αποτέλεσμα ενός διπόλου  αλαζονείας δεκαετιών ξεκινώντας από την δίχως όρους και όρια δύναμη που εμείς τους  δώσαμε, χωρίς κανέναν έλεγχο και συνέπειες. Τις τελευταίες δεκαετίες όσο τα κόμματα και οι επαγγελματίες πολιτικοί ύφαιναν τον ιστό της διαπλοκή τους, εμείς μετατραπήκαμε σε φούσκες έπαρσης γιατί δήθεν καταφέρναμε να έχουμε «κονέ» με τον έναν ή τον άλλον βουλευτή. Μας εξώθησαν συνειδητά σε εμπόρους των ίδιων των ψυχών μας με αντάλλαγμα ψήφους, υποσχέσεις και κοπανιστό βόλεμα. Τώρα πια έχουν φτάσει στο σωματεμπόριο, ο καθένας από εμάς αγωνιά για την επιβίωση της οικογένειας του και όλο και πιο συχνά σκεφτόμαστε για πόσο ακόμα θα υπάρχουμε ως Έθνος. Συνεχίζουν, τώρα μας απειλούν με μεγαλύτερη φτωχοποίηση, μείωση των συντάξεων, περισσότερη φορολόγηση, ολοένα και αυξανόμενη ανεργία και εάν και ποιο κομμάτι της πατρίδας μας θα ξεπουλήσουν μέσα στις επόμενες μέρες. Μας λένε ξεκάθαρα ότι δεν μας χρειάζονται γιατί τώρα εισάγουν λαθρομετανάστες που με εξπρές ελληνοποιήσεις,  θα τους ψηφίζουν για να συνεχίσουν να είναι ισόβιοι βουλευτές δημοκρατικά εκλεγμένοι, σε μια χώρα που προς το παρόν ονομάζεται Ελλάδα. Από που το ξεκίνησαν και που το έφτασαν.

Από την άλλη μεριά του διπόλου εμείς, οι Έλληνες πολίτες υποφέρουμε το δικό μας αδιέξοδο και την δική μας αλαζονεία. Υπήρξαμε ιδιαιτέρως εύκολοι στο να ψηφίζουμε πότε το ένα και πότε το άλλο κόμμα δίχως καμία προσπάθεια αξιολόγησης τους. Τα τελευταία 45 χρόνια δημιουργήσαμε μία κατ’ επίφαση δημοκρατία που οικοδομήθηκε πάνω στην συστηματική διαφθορά των Ελλήνων, στην μετάλλαξη του χαρακτήρα και ήθους μας, με αντάλλαγμα να εξυπηρετηθεί το λεγόμενο προσωπικό συμφέρον όπως μας υπέδειξαν τα κόμματα με κύριο εργαλείο, τους διορισμούς στον δημόσιο τομέα. Εάν προσέξουμε καλύτερα θα δούμε ότι αυτό που συμβαίνει για δεκαετίες, επί της ουσίας είναι εξαγρίωση των Ελλήνων και μετατρόπη της κοινωνίας μας σε ζούγκλα. Οι Έλληνες πολύ εύκολα πείσθηκαν ότι αυτό είναι το μοντέρνο. Ότι  στο σύγχρονο κόσμο μας είναι χρησιμότερο να είμαστε δίχως αισθήματα αλλά και δίχως λογική, με μηδενική προσπάθεια έλλογης επεξεργασίας όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας. Από τη μια η ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας που επέφερε η τεχνολογία, η φιληδονία της ευκολίας  και από την άλλη η ταχύτητα της μοντέρνας εποχής βοήθησαν ώστε η κριτική σκέψη και η δημιουργική σκέψη & πράξη να καταπολεμηθούν στον υπέρτατο βαθμό ώστε να μας μεταλλάξουν σε κακόψυχα ανθρωποειδή. Έτσι προσαρτηθήκαμε σε κόμματα προσδοκώντας να μας πετάξουν ξεροκόμματα υποσχέσεων και διορισμούς για εύκολη και άνετη ζωή με δανεικά. Αυτό το τελευταίο δεν μας το είπαν εξαρχής, μας το κρατούσαν κρυφό.

Και ενώ ο κομμουνισμός αρνήθηκε το εαυτό του σε κατεξοχήν κομμουνιστικές χώρες, εμείς αναβαθμίσαμε στην αλαζονεία μας και σαν καλά κορόιδα, πιστέψαμε ότι θα φέρει την ευημερία. Μία ευημερία που την καταλαβαίνουμε μόνο μέσα από το πρίσμα του προσωπικού συμφέροντος και του βολέματος. Δίχως ποτέ να παίρνουμε σοβαρά τις επιπτώσεις του εθισμού μας για βόλεμα πάνω στην κοινωνία μας και στους συνανθρώπους μας όπως η μακροχρόνια ανεργία,  η αποξένωση και η κοινωνική απομόνωση, οι ψυχοσωματικές ασθένειες, η αδικία.  Η εμμονή μας σε αυτές τις βάρβαρες αναχρονιστικές πρακτικές είναι μία από τις αιτίες που σταδιακά αποδόμησαν τον ιστό της Ελληνικής κοινωνίας στο σύνολο της, ενώ η ζωή και τα παραδείγματα πολλών χωρών μαρτυρούν το αντίθετο. Εύχομαι ολόψυχα οι Έλληνες να πήραμε το μάθημα μας και να κατανοήσουμε ότι η ευημερία, η ειρήνη, η καλή διεθνής φήμη, και οι επενδύσεις συμβαίνουν μόνο όταν οι άνθρωποι συνεργάζονται καλοπροαίρετα και θετικά σε όλα τα επίπεδα και μήκη της καθημερινότητας, στην γειτονιά και στο χωριό μας, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο μέχρι την Βουλή και τα υπουργεία. Από το πως μιλάμε στους γείτονες μας, την βοήθεια που θα προσφέρουμε σε έναν συνάδελφο, την ευγένεια και επαγγελματισμό των δημοσίων υπαλλήλων, την εθελοντική συνεισφορά μας σε κοινωνικές, περιβαλλοντικές, πολιτιστικές ή άλλες δράσεις. Η σταθερότητα, η καλή οργάνωση, η συνεργασία και οι αποτελεσματικές υπηρεσίες δημόσιες και ιδιωτικές, είναι οι πόλοι έλξεις για τον κάθε μικρότερο ή μεγαλύτερο επενδυτή και επιχειρηματία, γιατί μαρτυρούνε τον χαρακτήρα των κατοίκων και της χώρας στο σύνολο της.

Όλα αυτά δεν αποτελούν καμία καινοτομία. Είναι όλα όσα είναι καθιερωμένα σε πολλές χώρες. Άλλωστε, έτσι ζούσαμε με συνεργασία και αλληλοβοήθεια αλλά τα απαρνηθήκαμε όταν μπήκαν ανάμεσα μας τα περιττά υλικά αγαθά και ο ανταγωνισμός φούντωσε για το ποιος φοράει την πιο ακριβή μάρκα και πόσο ακριβό είναι το αυτοκίνητο μας. Για αρκετές δεκαετίες σπαταλήσαμε τον πολύτιμο χρόνο μας, το χρήμα μας και την ενέργεια μας.

Αποπροσανατολιστήκαμε και θαμπωθήκαμε από τα άψυχα και ασήμαντα, ενώ επιτρέψαμε την γελοιοποίηση των παραδόσεων και της Ιστορίας μας, λες και μόνο η Ελλάδα έχει. Παλαιότερα ήτανε η αριστερά που μιλούσε για τον αποπροσανατολισμό του καπιταλισμού, με την κατανάλωση, την πορνεία, τις βιομηχανίες θεαμάτων, τα ναρκωτικά, την ισοπέδωση.  Η σημερινή ριζοσπαστική αριστερά οργανώνει ημίγυμνες παρελάσεις, φοράει τζηνς και ροζ φρου-φρου, πίνει ουίσκι, και δίνει άδειες για τοποθέτηση αυτόματων μηχανών πώλησης χασίς, πρωτοπορώντας σε ένα νέο σωματεμπόριο. Η λογική με οδηγεί στην εύλογη ερώτηση: Ποια είναι η διαφορά;

Ένα παράδοξο της αλαζονείας μας είναι ότι εμείς οι Έλληνες αποκόψαμε τους εαυτούς μας από τον υπόλοιπο κόσμο. Ενώ η τεχνολογία υπάρχει και μας δίνει αμέτρητες δυνατότητες, δεν φροντίσαμε να μάθουμε τι συμβαίνει σε άλλες χώρες και πως. Για παράδειγμα ακούγεται κατά καιρούς το γελοίο επιχείρημα να σταματήσουν οι Εθνικές γιορτές και παρελάσεις. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν και ας μάθουμε σε ποια άλλη χώρα του κόσμου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; Φυσικά η απάντηση είναι εύκολη, και μάλιστα όσο πιο αριστερά και όσο πιο κομμουνιστική είναι η χώρα τόσο πιο μεγάλες παρέλασες γίνονται και ο εθνικισμός χτυπάει κόκκινο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει επιτέλους να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον δόλο, να επεξεργαζόμαστε και να αξιολογούμε ότι συμβαίνει γύρω μας, και εάν δεν είμαστε σίγουροι ας κοιτάξουμε τι κάνουν οι υπόλοιπες χώρες, κάνοντας συγκρίσεις και μαθαίνοντας από τα επιτυχημένα ή αποτυχημένα παραδείγματα τους.

Η αλαζονεία που ζούμε στην πατρίδα μας είναι πολύπλευρη και πολυεπίπεδη. Εάν κάποιοι περίμεναν ότι αυτό το άρθρο θα είναι ένα κατηγορώ για τα κόμματα, δεν μπορώ να είμαι άδικη. Τα συστημικά κόμματα και οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι οι κύριοι σχεδιαστές, εκφραστές και εγκληματίες κατά συρροή.  Ναι μεν είναι αυτοί που μας κορόιδεψαν αλλά δεν θα μπορούσαν εάν εμείς δεν ανταποκρινόμασταν από την άλλη πλευρά του διπόλου. Εμείς τους το επιτρέψαμε ξανά και ξανά και ξανά... Κατάφεραν να μας διαπλέξουν σε έναν ανταγωνισμό αλαζονείας και ξεπεράσαμε τους εκπαιδευτές μας, για να μας πούνε στο τέλος ότι είμαστε οι φταίχτες. Είναι λάθος, αλλά πασίγνωστο το «Μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Για όσους δεν το καταλάβανε, ποτέ δεν υπήρξαν ηγέτες, ούτε σωτήρες. Όλοι τους  είναι μετριότητες της κακιάς ώρας! Το λάθος είναι δικό μας γιατί δεν θέλουμε να δουλέψουμε σκληρά για την πατρίδα μας, δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε με τόλμη, δεν θέλουμε να πιστέψουμε στους εαυτούς μας. Ακόμα και σήμερα ο αλαζονικός ρόλος μερίδας Ελλήνων όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, στην εκλογή και διατήρηση στην εξουσία των κατά συνείδηση προδοτών και καταστροφέων της πατρίδας μας, με τρομάζει. Η αλαζονεία τους εκφράζεται κυρίως στο να πιστεύουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο.  Είναι αυτοί που θέλουν να πιστεύουν ότι τα πάντα μένουν ίδια. Ακούγεται πολύ συχνά και μάλλον προωθείται συστηματικά, η γνωστή φράση «δεν αλλάζει το σύστημα».  Εάν ήτανε έτσι, η ανθρωπότητα δεν θα είχε υπάρξει ποτέ. Προσωπικά, δεν είμαι φίλη με την ηττοπάθεια. Η ανθρωπότητα υπάρχει και μάλιστα σε τεράστια ποικιλία εκφάνσεων. Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε Ιστορία, πολιτισμούς, επιστήμες, θρησκείες, γλώσσες, τεχνολογία, φιλοσοφία. Λογικό συμπέρασμα είναι ότι τα πάντα αλλάζουν.

Για μένα η λύση βρίσκεται στην συνειδητοποίηση ότι ο καθένας από εμάς είναι συνυπεύθυνος για την Ελλάδα Μας, από όπου και εάν βρίσκεται, ότι και να κάνει. Εμείς είμαστε οι ηγέτες της Ελλάδας μας. Εμείς είμαστε οι ελίτ του Έθνους μας. Εμείς είμαστε οι πρεσβευτές του πολιτισμού μας. Εμείς είμαστε οι Βουλή των Ελλήνων. Εμείς γράφουμε την Ιστορία μας.

Η αλαζονεία μπορεί και φωλιάζει στις επιλογές μας, στις πράξεις μας, συμπροφορές, σκέψεις, συναισθήματα, χειρονομίες, στον λόγο μας, στο βλέμμα μας. Η αλαζονεία ακυρώνει τα όνειρα μας. 

Δεν έχουμε άλλο περιθώριο. Η λύπη μου είναι ανείπωτη. Και η ψυχρή αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε ήδη στον γκρεμό και πέφτουμε.  Δεν θα είμαι αρκετή για να πετάξω έξω από την Βουλή Μας, τη Βουλή των Ελλήνων, όλο αυτό τον συρφετό. Αυτή η εκλογική αναμέτρηση είναι η τελευταία μας ευκαιρία πριν τον αφανισμό. Και αυτή τη φορά μόνο Εμείς έχουμε την ικανότητα να μας οδηγήσουμε σε Διέξοδο και να εγγυηθούμε το καλύτερο για τον Ελληνισμό και όλους τους Έλληνες. Ήρθε η ώρα.

Βασιλική Φαρμάκη - Λονδίνο