Το ηθικό μειονέκτημα της Aριστεράς

Γράφτηκε από τον Κώστα Κούρκουλο

«Στους νικητές αρκεί η νίκη» ψέλλιζε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, βλέποντας τους νικητές του εμφυλίου, τυφλωμένους από το μίσος να κανιβαλίζουν πάνω στους ηττημένους και να τους μετατρέπουν σε μάρτυρες. Διότι αυτός ήξερε πολύ καλά πως, σε μία θρησκευόμενη χώρα στην οποία η εκκλησία γιορτάζει ολόκληρο πάνθεο αγιοποιημένων μαρτύρων, οι μάρτυρες θα ήταν τελικά οι ηθικοί νικητές.

Και πράγματι, επιτελέστηκε ακόμη μία «πανουργία» της ιστορίας. Αφού, λόγω της στάσης των νικητών, οι ηττημένοι αγιοποιήθηκαν. Και ως άγιοι της ιστορίας, την «έγραψαν» κι από πάνω. Έτσι, η ήττα στο πεδίο της μάχης, μετατράπηκε σε ιδεολογικό και ηθικό θρίαμβο των ηττημένων.

Βεβαίως, στην ιδεολογική και ηθική κυριαρχία της Αριστεράς, έπαιξε σημαντικό ρόλο και η ποιότητα των νικητών. Και δεν εννοούμε μόνον τον εσμό των δωσιλόγων και μαυραγοριτών, οι οποίοι ήταν δευτερεύουσα αριθμητικά ομάδα, αλλά κυρίως τη λούμπεν φιλοβασιλική παράταξη.

Και όπως ήταν φυσικό, ως προϊόν της ηθικής κυριαρχίας της Αριστεράς, προέκυψε και το αντίστοιχο ιδεολόγημα: Ήταν το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Το οποίο, μετά και την αδιάκριτη προληπτική δίωξη των αριστερών από τη χούντα, εγκαταστάθηκε στη συλλογική μας συνείδηση και έκτοτε την υπερκαθορίζει, ως «συλλογικό υπερεγώ». Δεν είναι τυχαίο ότι, όποιος εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης του «ηθικού πλεονεκτήματος», κατέκτησε και το δικαίωμα να ορίζει ως υπέρτατος κριτής, κεντρικές μας «σημασίες», όπως: Ποιος είναι «με το λαό», ποιος είναι «εχθρός του λαού» κ.ο.κ. Και όχι μόνον, αλλά απένειμε στον εαυτό του και την εξουσία να απαγορεύει την κριτική στις πράξεις του και στις διακηρύξεις του, αφού οι άγιοι δεν κρίνονται.

Η περίπτωση του ΚΚΕ, το οποίο εμφανίζεται ως απώτερος ιδιοκτήτης του «ηθικού πλεονεκτήματος», είναι εφιαλτική. Διότι, με την εκμετάλλευσή του, απέκτησε την ασυλία να ενοχοποιεί και να απαγορεύει κάθε κριτική για τις πράξεις και τις διακηρύξεις του. Και όχι μόνον, αλλά πέτυχε να επιβάλει ακόμη και στους αντιπάλους του, να ονομάζουν «συνέπεια» την εκ μέρους του παρανοϊκή εμμονή σε ό,τι διαψεύστηκε και «αγωνιστική συμπεριφορά», οποιαδήποτε πράξη δολιοφθοράς επιχειρεί κατά της οικονομίας της χώρας!

Ανακύπτει όμως το ερώτημα: Είναι πραγματικό το «ηθικό πλεονέκτημα» που απονεμήθηκε στην Aριστερά ή πρόκειται για φαντασίωση; Το πρώτο που πρέπει να εκκαθαριστεί, είναι τι όρισε η σταλινική Aριστερά ως ηθική; Η απάντηση είναι γνωστή: Την ταύτιση με αυτό που ονόμασε «σκοπούς της ιστορίας». Οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο, από την εκ μέρους της κατάκτηση της εξουσίας, με όλα τα μέσα, στο όνομα μιας συγκεκριμένης «κοινωνικής τάξης». Την οποία «κοινωνική τάξη» μας διαβεβαιώνει ότι εκπροσωπεί, χωρίς όμως ποτέ να επιδείξει την σχετική «εξουσιοδότηση». Που πάει να πει πως τόσο οι  «σκοποί της ιστορίας», όσο και η εκ μέρους της «εκπροσώπηση» συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, είναι μία φαντασίωση της σταλινικής αριστεράς. Όπου, ως μοναδική «απόδειξη» για την βασιμότητα της φαντασίωσής της, επικαλείται την ίδια τη φαντασίωσή της!

Συνεχίζοντας, ό,τι υπηρετεί τον «σκοπό της ιστορίας», δηλαδή την κατάκτηση της εξουσίας από την Αριστερά, είναι η εκπλήρωση της ανώτατης ηθικής. Γι’ αυτό, ακόμη και τα εγκλήματα -αν υπηρετούν τον συγκεκριμένο σκοπό- ονομάζονται «ηθική».

Έτσι, «ηθική» ήταν τα σαρανταπεντάρια της 17Ν, διότι σκότωναν για να «επιταχύνουν» την πραγμάτωση των «σκοπών της ιστορίας». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κουφοντίνας στο βιβλίο του μιλάει συνεχώς για την «αίσθηση της   ιστορίας», την οποία δήθεν διαθέτει. Και όχι μόνον, αλλά ως «μυημένος» λαμβάνει και μηνύματα από το μέλλον, αφού -όπως λέει- αφουγκράζεται τη «βουή της ιστορίας». Με άλλα λόγια  δηλώνει ότι «ακούει φωνές» από το μέλλον. Είναι οι «φωνές» που θεωρεί ότι του δίνουν το δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο των άλλων.

«Ηθική» είναι επίσης, η μεγαλύτερη επιχείρηση εξαπάτησης που γνωρίσαμε ποτέ, η οποία εξαπολύθηκε από τη σημερινή νεοσταλινική Aριστερά. Και είναι «ηθική», επειδή υπηρετεί την άνοδο, αλλά και την διατήρησή της στην εξουσία.  Δεν είναι τυχαίο ότι, η «ηθική» αυτή επέτρεψε τα πάντα. Έτσι, είδαμε να αλλάζει το νόημα των λέξεων, προκειμένου να καταργηθεί η διαφορά αλήθειας - ψέματος. Μέχρι τέτοιου σημείου μάλιστα, ώστε να μετατρέπεται στα χέρια τους η γλώσσα, από όργανο επικοινωνίας σε εργαλείο τεχνητής πρόκλησης αντανακλαστικών. Να εκπίπτει δηλαδή σε «παυλωφική γλώσσα». Το χειρότερο όμως ήταν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία μας, το ψέμα που εκφέρεται από αυτούς, δεν είναι ψέμα, αλλά ο «θρίαμβος της αλήθειας», αφού υπηρετεί τη μοναδική «αλήθεια», που είναι η εξουσία της Aριστεράς. Και δεν έχει τελειωμό η έκπτωση. Διότι, για να επιβληθούν οι παραλογισμοί αυτοί, καταργήθηκαν και οι κανόνες της λογικής. Έτσι, σε ό,τι λέγεται, δεν υπάρχουν πια προκείμενες και συμπέρασμα, όπως «ανόητα» δίδασκε ο Αριστοτέλης, αλλά μόνον συμπέρασμα. Το οποίο ορίζουν και επιβάλλουν αυθαίρετα αυτοί, με την εξουσία του «ηθικού πλεονεκτήματος». Γι’ αυτό άλλωστε, προσπαθούν να δημιουργήσουν μία κοινωνία, από όπου θα έχουν εξοριστεί ακόμη και οι ερωτήσεις.

Η ταύτιση όμως της ηθικής με τους «σκοπούς της ιστορίας», δηλαδή με μία εξωτική ηθική, συνεπάγεται την κατάργηση της ηθικής των ανθρώπων, δηλαδή της ίδιας της ηθικής. Έτσι «καταργήθηκαν» ως μικροαστικές αγκυλώσεις που εμποδίζουν την εκπλήρωση των σκοπών της ιστορίας, όλοι οι κανόνες της ανθρώπινης ηθικής. Μέχρι τέτοιου σημείου μάλιστα, ώστε ανήχθη σε καθήκον, ακόμη και η συγκάλυψη σεξουαλικών εγκλημάτων κατά γυναικών, με την απλή μετονομασία της σε «πολιτική ωριμότητα»! (Δεν θα επιδοθούμε σε απαρίθμηση παρεκτροπών, διότι  δεν υπάρχει πτυχή ή κανόνας της ανθρώπινης ηθικής, που δεν παραβιάστηκε).

Και όλα αυτά διότι, καθηλωμένοι στα Ζητήματα Λενινισμού του Στάλιν, δεν έμαθαν ποτέ το προφανές: ότι μόνον οι άνθρωποι έχουν σκοπούς. Και ότι οι σκοποί των ανθρώπων, οι αξίες τους και οι σημασίες τους, είναι αποκλειστικά δικές τους δημιουργίες. Άρα, ως δημιουργοί των σκοπών τους, είναι αυτοί που τους θέτουν. Αντίθετα, η ιστορία δεν έχει σκοπούς. Η ιστορία δεν σκέφτεται, δεν σχεδιάζει, δεν συνωμοτεί. Άλλωστε, αναφέρεται στο τελεσίδικο παρελθόν. Γι’ αυτό ακριβώς, «η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι πράξεις των ανθρώπων, που επιδιώκουν τους δικούς τους σκοπούς» (Κ. Μαρξ - Φ. Εγκελς, Η Αγία Οικογένεια). Και επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν σκοποί της ιστορίας, «δεν υπάρχει επιστήμη των μελλόντων και των ενδεχομένων». Γι’ αυτό και ζητούμενο πάντοτε είναι η ικανότητα να καταλαβαίνει κάποιος μέσα στο «χάος των γεγονότων και των πληροφοριών […] περί τίνος πρόκειται», όπως επισήμαινε ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Ώσπου, η ύπαρξη σκοπών της ιστορίας αποδείχτηκε αυταπάτη. Δεν ήταν όμως αυταπάτη αλλά πραγματικότητα, η δολοφονία της ηθικής, η οποία διαπράχθηκε χάριν της αυταπάτης. Έτσι, μετά την αποκάλυψη της αυταπάτης, έμειναν και χωρίς αυταπάτες και χωρίς ηθική. Κι αυτό τους «έλυσε τα χέρια». Και τους επιτρέπει πλέον να ενεργούν με μοναδικό «προσόν» την έλλειψη κάθε ηθικής αναστολής, ως τυπικοί κυνικοί της εξουσίας. Με άλλα λόγια, το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, εξέπεσε σε ηθικό μειονέκτημα.

http://booksjournal.gr/%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B5%CF%82/item/2144-%CF%84%CE%BF-%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-a%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82?fbclid=IwAR13JALbDKy0263NlT0TZ-_HFcQXwSK3gIwtD0uKCJIY_fOtiOWhyEqbfaw

Η μετακόμιση του Δρομέα στα Σκόπια…

Η μετακόμιση του Δρομέα…

[...]

Περνάω σε ένα άλλο θέμα, μεγαλύτερης σοβαρότητας από όσα προηγουμένως εξέθεσα και τα οποία θυμίζουν ανέκδοτο της κακιάς ώρας. Πρόκειται για την τύχη του Δρομέα, του μνημειώδους γλυπτού του Κώστα Βαρώτσου, το οποίο η υπουργός Μυρσίνη «ήμουν κι εγώ κάποτε ΠΑΣΟΚ και μάλιστα ευρωβουλευτής» Ζορμπά «σκεφτόταν» να ανταλλάξει με έναν Μεγαλέξαντρο εκ Σκοπίων.

Έκανα ένα ρεπορτάζ στις πηγές. Μίλησα και με τον Κώστα Βαρώτσο. Τον βρήκα περίπου έξαλλο με την υπουργό που προσπάθησε να διορθώσει την ανοησία εκδίδοντας διάψευση των όσων γνωστοποίησε ο διάσημος γλύπτης. Φυσικά τον Βαρώτσο πιστεύω. Όχι μόνο γιατί γνωρίζω τον άνδρα, αλλά και γιατί υποπτεύομαι ότι όλο αυτό το άθλιο πράγμα της ανταλλαγής του υπέροχου Δρομέα με ένα από αυτά τα «κιτς» αγάλματα του Μεγαλέξαντρου που παρήγαγε η μεγαλομανία του Γκρούεφσκι δεν ήταν δική της ιδέα. 

Προφανώς «γεννήθηκε» στο μυαλό κάποιων εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου και της ανέθεσαν να το φέρει εις πέρας.

Αλλά η αντίδραση του Βαρώτσου δεν ήταν η μοναδική. Συνομίλησα με τον δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη. Τον βρήκα στη Φλωρεντία, να μετέχει σε ένα συνέδριο. Έξαλλος επίσης. Ούτε καν ρωτήθηκε για το θέμα.

– Θα έπρεπε;

– Φυσικά και θα έπρεπε. Ο Δρομέας ανήκει στην πόλη της Αθήνας, στον δήμο της πρωτεύουσας. Ουδείς μπορεί να βάλει χέρι πάνω του. Με ποιο δικαίωμα τέθηκε θέμα ανταλλαγής του, και μεταφοράς του στα Σκόπια, χωρίς να μας ρωτήσουν; Ποιος σκέφθηκε αυτή την ανοησία; Σας λέγω ότι ο Δήμος Αθηναίων είναι κάθετα αντίθετος. Και δεν θα επιτρέψουμε να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο…

…και ο Μέγας Αλέξανδρος

Από τη συνομιλία με τον δήμαρχο Καμίνη προέκυψε και κάτι ακόμη: ότι ο Δήμος Αθηναίων διαμορφώνει στη διασταύρωση των οδών Όλγας και Αμαλίας, στο Ζάππειο, χώρο για την τοποθέτηση ενός χάλκινου αγάλματος που απεικονίζει τον έφιππο Μέγα Αλέξανδρο. Πρόκειται για έργο του γλύπτη Γιάννη Παππά, το οποίο παραμένει στις αποθήκες του δήμου 26 χρόνια μετά την παράδοσή του (το ’93) επειδή δεν είχε βρεθεί ένας χώρος κατάλληλος για την τοποθέτησή του.

Όλες οι προτεινόμενες θέσεις είχαν απορριφθεί και έπειτα από πολλές προσπάθειες επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος, ο οποίος γειτονεύει με τους στύλους του Ολυμπίου Διός.

Τα έργα διαμόρφωσης προχωρούν εντατικά και η τοποθέτηση του αγάλματος θα γίνει πολύ σύντομα. «Πρόκειται για πραγματικό καλλιτέχνημα», μου ανέφερε ο δήμαρχος και δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω…

Γιώργος Χρ. Παπαχρήστος

https://www.in.gr/2019/03/13/apopsi/o-monomaxos-kai-maksimou/

Το Αδιέξοδο της Αλαζονείας

Το Αδιέξοδο της Αλαζονείας

Όπως όλοι οι Έλληνες είμαι ιδιαιτέρως ανήσυχη, όχι για το μέλλον όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά για το εάν θα έχουμε μέλλον. Με αυτό το άρθρο θέλω να εκφράσω τις σκέψεις μου ως απλή πολίτης και προσδοκώντας ότι κάποιοι διαθέτουμε  την ψυχή ώστε να αναχαιτίζουμε τον ολοκληρωτικό αφανισμό του Έθνους μας.

Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση σήμερα τα συστημικά κόμματα βρίσκονται σε αδιέξοδο, λόγω της πλήρης αδυναμίας τους να πείσουν πλέον τους Έλληνες πολίτες για τις καλές προθέσεις τους και σε οποιοδήποτε ζήτημα. Είναι το αποτέλεσμα ενός διπόλου  αλαζονείας δεκαετιών ξεκινώντας από την δίχως όρους και όρια δύναμη που εμείς τους  δώσαμε, χωρίς κανέναν έλεγχο και συνέπειες. Τις τελευταίες δεκαετίες όσο τα κόμματα και οι επαγγελματίες πολιτικοί ύφαιναν τον ιστό της διαπλοκή τους, εμείς μετατραπήκαμε σε φούσκες έπαρσης γιατί δήθεν καταφέρναμε να έχουμε «κονέ» με τον έναν ή τον άλλον βουλευτή. Μας εξώθησαν συνειδητά σε εμπόρους των ίδιων των ψυχών μας με αντάλλαγμα ψήφους, υποσχέσεις και κοπανιστό βόλεμα. Τώρα πια έχουν φτάσει στο σωματεμπόριο, ο καθένας από εμάς αγωνιά για την επιβίωση της οικογένειας του και όλο και πιο συχνά σκεφτόμαστε για πόσο ακόμα θα υπάρχουμε ως Έθνος. Συνεχίζουν, τώρα μας απειλούν με μεγαλύτερη φτωχοποίηση, μείωση των συντάξεων, περισσότερη φορολόγηση, ολοένα και αυξανόμενη ανεργία και εάν και ποιο κομμάτι της πατρίδας μας θα ξεπουλήσουν μέσα στις επόμενες μέρες. Μας λένε ξεκάθαρα ότι δεν μας χρειάζονται γιατί τώρα εισάγουν λαθρομετανάστες που με εξπρές ελληνοποιήσεις,  θα τους ψηφίζουν για να συνεχίσουν να είναι ισόβιοι βουλευτές δημοκρατικά εκλεγμένοι, σε μια χώρα που προς το παρόν ονομάζεται Ελλάδα. Από που το ξεκίνησαν και που το έφτασαν.

Από την άλλη μεριά του διπόλου εμείς, οι Έλληνες πολίτες υποφέρουμε το δικό μας αδιέξοδο και την δική μας αλαζονεία. Υπήρξαμε ιδιαιτέρως εύκολοι στο να ψηφίζουμε πότε το ένα και πότε το άλλο κόμμα δίχως καμία προσπάθεια αξιολόγησης τους. Τα τελευταία 45 χρόνια δημιουργήσαμε μία κατ’ επίφαση δημοκρατία που οικοδομήθηκε πάνω στην συστηματική διαφθορά των Ελλήνων, στην μετάλλαξη του χαρακτήρα και ήθους μας, με αντάλλαγμα να εξυπηρετηθεί το λεγόμενο προσωπικό συμφέρον όπως μας υπέδειξαν τα κόμματα με κύριο εργαλείο, τους διορισμούς στον δημόσιο τομέα. Εάν προσέξουμε καλύτερα θα δούμε ότι αυτό που συμβαίνει για δεκαετίες, επί της ουσίας είναι εξαγρίωση των Ελλήνων και μετατρόπη της κοινωνίας μας σε ζούγκλα. Οι Έλληνες πολύ εύκολα πείσθηκαν ότι αυτό είναι το μοντέρνο. Ότι  στο σύγχρονο κόσμο μας είναι χρησιμότερο να είμαστε δίχως αισθήματα αλλά και δίχως λογική, με μηδενική προσπάθεια έλλογης επεξεργασίας όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας. Από τη μια η ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας που επέφερε η τεχνολογία, η φιληδονία της ευκολίας  και από την άλλη η ταχύτητα της μοντέρνας εποχής βοήθησαν ώστε η κριτική σκέψη και η δημιουργική σκέψη & πράξη να καταπολεμηθούν στον υπέρτατο βαθμό ώστε να μας μεταλλάξουν σε κακόψυχα ανθρωποειδή. Έτσι προσαρτηθήκαμε σε κόμματα προσδοκώντας να μας πετάξουν ξεροκόμματα υποσχέσεων και διορισμούς για εύκολη και άνετη ζωή με δανεικά. Αυτό το τελευταίο δεν μας το είπαν εξαρχής, μας το κρατούσαν κρυφό.

Και ενώ ο κομμουνισμός αρνήθηκε το εαυτό του σε κατεξοχήν κομμουνιστικές χώρες, εμείς αναβαθμίσαμε στην αλαζονεία μας και σαν καλά κορόιδα, πιστέψαμε ότι θα φέρει την ευημερία. Μία ευημερία που την καταλαβαίνουμε μόνο μέσα από το πρίσμα του προσωπικού συμφέροντος και του βολέματος. Δίχως ποτέ να παίρνουμε σοβαρά τις επιπτώσεις του εθισμού μας για βόλεμα πάνω στην κοινωνία μας και στους συνανθρώπους μας όπως η μακροχρόνια ανεργία,  η αποξένωση και η κοινωνική απομόνωση, οι ψυχοσωματικές ασθένειες, η αδικία.  Η εμμονή μας σε αυτές τις βάρβαρες αναχρονιστικές πρακτικές είναι μία από τις αιτίες που σταδιακά αποδόμησαν τον ιστό της Ελληνικής κοινωνίας στο σύνολο της, ενώ η ζωή και τα παραδείγματα πολλών χωρών μαρτυρούν το αντίθετο. Εύχομαι ολόψυχα οι Έλληνες να πήραμε το μάθημα μας και να κατανοήσουμε ότι η ευημερία, η ειρήνη, η καλή διεθνής φήμη, και οι επενδύσεις συμβαίνουν μόνο όταν οι άνθρωποι συνεργάζονται καλοπροαίρετα και θετικά σε όλα τα επίπεδα και μήκη της καθημερινότητας, στην γειτονιά και στο χωριό μας, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο μέχρι την Βουλή και τα υπουργεία. Από το πως μιλάμε στους γείτονες μας, την βοήθεια που θα προσφέρουμε σε έναν συνάδελφο, την ευγένεια και επαγγελματισμό των δημοσίων υπαλλήλων, την εθελοντική συνεισφορά μας σε κοινωνικές, περιβαλλοντικές, πολιτιστικές ή άλλες δράσεις. Η σταθερότητα, η καλή οργάνωση, η συνεργασία και οι αποτελεσματικές υπηρεσίες δημόσιες και ιδιωτικές, είναι οι πόλοι έλξεις για τον κάθε μικρότερο ή μεγαλύτερο επενδυτή και επιχειρηματία, γιατί μαρτυρούνε τον χαρακτήρα των κατοίκων και της χώρας στο σύνολο της.

Όλα αυτά δεν αποτελούν καμία καινοτομία. Είναι όλα όσα είναι καθιερωμένα σε πολλές χώρες. Άλλωστε, έτσι ζούσαμε με συνεργασία και αλληλοβοήθεια αλλά τα απαρνηθήκαμε όταν μπήκαν ανάμεσα μας τα περιττά υλικά αγαθά και ο ανταγωνισμός φούντωσε για το ποιος φοράει την πιο ακριβή μάρκα και πόσο ακριβό είναι το αυτοκίνητο μας. Για αρκετές δεκαετίες σπαταλήσαμε τον πολύτιμο χρόνο μας, το χρήμα μας και την ενέργεια μας.

Αποπροσανατολιστήκαμε και θαμπωθήκαμε από τα άψυχα και ασήμαντα, ενώ επιτρέψαμε την γελοιοποίηση των παραδόσεων και της Ιστορίας μας, λες και μόνο η Ελλάδα έχει. Παλαιότερα ήτανε η αριστερά που μιλούσε για τον αποπροσανατολισμό του καπιταλισμού, με την κατανάλωση, την πορνεία, τις βιομηχανίες θεαμάτων, τα ναρκωτικά, την ισοπέδωση.  Η σημερινή ριζοσπαστική αριστερά οργανώνει ημίγυμνες παρελάσεις, φοράει τζηνς και ροζ φρου-φρου, πίνει ουίσκι, και δίνει άδειες για τοποθέτηση αυτόματων μηχανών πώλησης χασίς, πρωτοπορώντας σε ένα νέο σωματεμπόριο. Η λογική με οδηγεί στην εύλογη ερώτηση: Ποια είναι η διαφορά;

Ένα παράδοξο της αλαζονείας μας είναι ότι εμείς οι Έλληνες αποκόψαμε τους εαυτούς μας από τον υπόλοιπο κόσμο. Ενώ η τεχνολογία υπάρχει και μας δίνει αμέτρητες δυνατότητες, δεν φροντίσαμε να μάθουμε τι συμβαίνει σε άλλες χώρες και πως. Για παράδειγμα ακούγεται κατά καιρούς το γελοίο επιχείρημα να σταματήσουν οι Εθνικές γιορτές και παρελάσεις. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν και ας μάθουμε σε ποια άλλη χώρα του κόσμου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; Φυσικά η απάντηση είναι εύκολη, και μάλιστα όσο πιο αριστερά και όσο πιο κομμουνιστική είναι η χώρα τόσο πιο μεγάλες παρέλασες γίνονται και ο εθνικισμός χτυπάει κόκκινο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει επιτέλους να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον δόλο, να επεξεργαζόμαστε και να αξιολογούμε ότι συμβαίνει γύρω μας, και εάν δεν είμαστε σίγουροι ας κοιτάξουμε τι κάνουν οι υπόλοιπες χώρες, κάνοντας συγκρίσεις και μαθαίνοντας από τα επιτυχημένα ή αποτυχημένα παραδείγματα τους.

Η αλαζονεία που ζούμε στην πατρίδα μας είναι πολύπλευρη και πολυεπίπεδη. Εάν κάποιοι περίμεναν ότι αυτό το άρθρο θα είναι ένα κατηγορώ για τα κόμματα, δεν μπορώ να είμαι άδικη. Τα συστημικά κόμματα και οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι οι κύριοι σχεδιαστές, εκφραστές και εγκληματίες κατά συρροή.  Ναι μεν είναι αυτοί που μας κορόιδεψαν αλλά δεν θα μπορούσαν εάν εμείς δεν ανταποκρινόμασταν από την άλλη πλευρά του διπόλου. Εμείς τους το επιτρέψαμε ξανά και ξανά και ξανά... Κατάφεραν να μας διαπλέξουν σε έναν ανταγωνισμό αλαζονείας και ξεπεράσαμε τους εκπαιδευτές μας, για να μας πούνε στο τέλος ότι είμαστε οι φταίχτες. Είναι λάθος, αλλά πασίγνωστο το «Μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Για όσους δεν το καταλάβανε, ποτέ δεν υπήρξαν ηγέτες, ούτε σωτήρες. Όλοι τους  είναι μετριότητες της κακιάς ώρας! Το λάθος είναι δικό μας γιατί δεν θέλουμε να δουλέψουμε σκληρά για την πατρίδα μας, δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε με τόλμη, δεν θέλουμε να πιστέψουμε στους εαυτούς μας. Ακόμα και σήμερα ο αλαζονικός ρόλος μερίδας Ελλήνων όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, στην εκλογή και διατήρηση στην εξουσία των κατά συνείδηση προδοτών και καταστροφέων της πατρίδας μας, με τρομάζει. Η αλαζονεία τους εκφράζεται κυρίως στο να πιστεύουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο.  Είναι αυτοί που θέλουν να πιστεύουν ότι τα πάντα μένουν ίδια. Ακούγεται πολύ συχνά και μάλλον προωθείται συστηματικά, η γνωστή φράση «δεν αλλάζει το σύστημα».  Εάν ήτανε έτσι, η ανθρωπότητα δεν θα είχε υπάρξει ποτέ. Προσωπικά, δεν είμαι φίλη με την ηττοπάθεια. Η ανθρωπότητα υπάρχει και μάλιστα σε τεράστια ποικιλία εκφάνσεων. Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε Ιστορία, πολιτισμούς, επιστήμες, θρησκείες, γλώσσες, τεχνολογία, φιλοσοφία. Λογικό συμπέρασμα είναι ότι τα πάντα αλλάζουν.

Για μένα η λύση βρίσκεται στην συνειδητοποίηση ότι ο καθένας από εμάς είναι συνυπεύθυνος για την Ελλάδα Μας, από όπου και εάν βρίσκεται, ότι και να κάνει. Εμείς είμαστε οι ηγέτες της Ελλάδας μας. Εμείς είμαστε οι ελίτ του Έθνους μας. Εμείς είμαστε οι πρεσβευτές του πολιτισμού μας. Εμείς είμαστε οι Βουλή των Ελλήνων. Εμείς γράφουμε την Ιστορία μας.

Η αλαζονεία μπορεί και φωλιάζει στις επιλογές μας, στις πράξεις μας, συμπροφορές, σκέψεις, συναισθήματα, χειρονομίες, στον λόγο μας, στο βλέμμα μας. Η αλαζονεία ακυρώνει τα όνειρα μας. 

Δεν έχουμε άλλο περιθώριο. Η λύπη μου είναι ανείπωτη. Και η ψυχρή αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε ήδη στον γκρεμό και πέφτουμε.  Δεν θα είμαι αρκετή για να πετάξω έξω από την Βουλή Μας, τη Βουλή των Ελλήνων, όλο αυτό τον συρφετό. Αυτή η εκλογική αναμέτρηση είναι η τελευταία μας ευκαιρία πριν τον αφανισμό. Και αυτή τη φορά μόνο Εμείς έχουμε την ικανότητα να μας οδηγήσουμε σε Διέξοδο και να εγγυηθούμε το καλύτερο για τον Ελληνισμό και όλους τους Έλληνες. Ήρθε η ώρα.

Βασιλική Φαρμάκη - Λονδίνο