Κάτω η Κυβέρνηση των οικονομικών δολοφόνων

Ο ...θίασος     

Κάτω η Κυβέρνηση 

των οικονομικών δολοφόνων

ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ    

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχοντας συνθηκολογήσει άνευ όρων, στηρίζεται πλέον ανοιχτά στην εύνοια των Μέρκελ-Σόιμπλε, της αμερικάνικης Πρεσβείας, των ξένων πολυεθνικών και των ντόπιων ολιγαρχών για την παραμονή της στην εξουσία. Όλοι αυτοί πανηγυρίζουν αυτές τις μέρες, καθώς ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του ετοιμάζονται να κυρώσουν τη σκληρότερη μνημονιακή συμφωνία, σε μια κοινωνία όπου βασιλεύει σιωπή νεκροταφείου, απελπισία και απάθεια.

Και να μην υπήρχαν, το Σύστημα θα έπρεπε να τους εφεύρει, καθώς με αυτή τη συμφωνία ολοκληρώνει την κατεδάφιση όλων των συλλογικών κεκτημένων και δικαιωμάτων που είχε κερδίσει με αίμα και δάκρυα ο λαός τον τελευταίο μισό αιώνα. Με το περίφημο 4ο μνημόνιο, τίποτε δεν μένει όρθιο: Δημόσια περιουσία, εθνικός πλούτος, κοινωνικό κράτος, εργάτες και εργαζόμενοι, μικροί και μεσαίοι της αγοράς, οι νέοι, οι συνταξιούχοι. Το απίστευτο μέτρο κατάργησης της Κυριακάτικης Αργίας, η εργάσιμη εβδομάδα των… 7 ημερών –πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα– είναι το πιο ενδεικτικό μέτρο, που δείχνει πόσο βαθιά θέλουν να μεταλλάξουν την ελληνική κοινωνία, παραδίδοντάς την στα χέρια του πιο βάναυσου οικονομικού ολοκληρωτισμού.

Για τη συγκάλυψη αυτού του εγκλήματος, επόμενο είναι, η κυβερνητική προπαγάνδα να κάνει  (…μνημονιακές) υπερωρίες! Το αφήγημα το οποίο προωθεί –το περίφημο «και μετά;»– αποσκοπεί στο να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά όσων έχουν αηδιάσει με το «παλαιό κατεστημένο», προβάλλοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και τον Σημίτη, τον Βενιζέλο και τους άλλους παράγοντες του εκσυγχρονισμού που κλίνουν προς αυτόν, ως «μπαμπούλα». Ποιοί; Αυτοί που με τα πεπραγμένα τους έχουν δώσει συγχωροχάρτι σε όλο το παλαιό κατεστημένο, το ανέστησαν, και του χάρισαν το δημοσκοπικό προβάδισμα.

Εκείνοι που κατέστρεψαν τη μοναδική άμεση προοπτική, που υπήρχε μέχρι τώρα, να πραγματοποιηθεί μια θετική υπέρβαση της μεταπολίτευσης, μέσω ενός μετώπου εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας, εξανεμίζοντας όλο το θετικό πολιτικό απόθεμα που είχε δημιουργήσει το ελληνικό κίνημα των πλατειών.

Αυτοί που εξασφαλίζουν με την παραμονή τους στην εξουσία την ολοκληρωτική υποταγή ολόκληρης της κοινωνίας στα χειρότερα οικονομικά βασανιστήρια, τολμούν να σηκώσουν το δάκτυλο και να μας μιλήσουν για το ποιος θα έρθει μετά. 

Ένα είναι σίγουρο, όποιος και να έρθει μετά: Αν δεν φύγουν αυτοί, το συντομότερο, χθες ει δυνατόν, ο ελληνικός λαός δεν θα καταφέρει να σταθεί ποτέ στα πόδια του, ώστε να «ορθώσει έναν άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους».