Η Πέλλα ταξιδεύει… και συναντά τη Βενετία

Η Πέλλα ταξιδεύει… 

και συναντά τη Βενετία

Αφορμή η έκθεση “Back and Forth: Camino de Santiago, Via Francigena, Via Egnatia” που εγκαινιάστηκε την Πέμπτη 11 Μαΐου 2017 στο αίθριο του Πανεπιστημίου Iuav της Βενετίας και θα παραμείνει ανοιχτή στο κοινό έως την Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017. 

Μια πραγματικά ευτυχή συγκυρία για την περιοχή της Πέλλας να κάνει γνωστά τα μνημεία και τις αρχαιότητές της σε ένα κοσμοπολίτικο κέντρο του Βορρά, που αυτόν τον καιρό φιλοξενεί και την 57η Μπιενάλε Τέχνης, με τον καλλιτεχνικό κόσμο να συρρέει από όλα τα σημεία του ορίζοντα. 

Πρόκειται για μια έκθεση διττή, με αναφορές στο μακρινό παρελθόν και αναγωγές στο μέλλον. Το εργαστήριο «Ιστορικά Μονοπάτια» του παραπάνω Πανεπιστημίου της Βενετίας μας υπενθυμίζει τις διαδρομές του, από το 1999/2000 μέχρι και σήμερα, κατά μήκος των αρχαίων οδών Via Appia (που ένωνε τη Ρώμη με το Μπρίντιζι και κατ’ επέκταση τη Ρώμη με την Εγνατία Οδό), Via Francigena (τον συνεκτικό κρίκο κατά τον Μεσαίωνα της Ρώμης με τη Γαλλία και τον Βορρά) και Camino de Santiago (του πιο σημαντικού μεσαιωνικού δρόμου, που συνέδεε την Ιταλία με την Ισπανία, αυτόν που ακολουθούσαν οι προσκυνητές για να επισκεφθούν τον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιακώβου στο Santiago de Compostela στη ΒΔ Ισπανία, όπου σύμφωνα με την παράδοση θάφτηκαν τα λείψανα του αποστόλου). Χάρη σε ένα τεράστιο αρχείο εργασίας του Πολιτιστικού Συνδέσμου “FuoriVia”, φωτογραφίες, χάρτες και βίντεο μεταφέρουν την ιστορία περισσότερων των 1.000 φοιτητών που περπάτησαν σε όλη την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια.

Από το 2015 το Πανεπιστήμιο Iuav της Βενετίας και ο Σύνδεσμος “FuoriVia” περπατούν την αρχαία Εγνατία Οδό (Via Egnatia) και συνεργάζονται για την προώθηση της αποκατάστασης του αρχαίου ρωμαϊκού δρόμου που συνέδεε τη Δύση με την Ανατολή. Στοχεύουν να ολοκληρώσουν το εγχείρημα έως το 2019. 

Το περασμένο καλοκαίρι (2016) ολοκλήρωσαν το τμήμα που διερχόταν από την Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας. Για πρώτη φορά, ινστιτούτα και φορείς ταξιδεύουν και συναντώνται στη Βενετία για να μιλήσουν για τη φημισμένη οδό που κατασκευάστηκε από τους Ρωμαίους γύρω στο 140 π.Χ., για να ενώσει τη Δυτική με την Ανατολική Μεσόγειο. Χάρτες, φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό με τις αρχαίες πόλεις, τα μνημεία, τους σταθμούς για τη διανυκτέρευση (mansiones) και την αλλαγή των αλόγων (mutationes), στοιχεία που αναφέρουν τα αρχαία οδοιπορικά (itineraria) και συναντούσαν στο μακρινό τους ταξίδι οι ταξιδιώτες, έρχονται ξανά στο προσκήνιο.

Παράλληλα με τα εγκαίνια της έκθεσης στο αίθριο του Πανεπιστημίου, πραγματοποιήθηκε στον ίδιο χώρο (Aula Magna) Διεθνές Συνέδριο με τίτλο «Εγνατία Οδός και ιστορικές πολιτιστικές διαδρομές: Γέφυρες μεταξύ Ευρώπης και Μεσογείου», στο οποίο συμμετείχαν ομιλητές από την Ελλάδα, την Αλβανία, την Ολλανδία και την Ιταλία. Πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλο μέρος του συνεδρίου επικεντρώθηκε στην Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας, καθώς συμμετείχαν εκπρόσωποι τόσο από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πέλλας όσο και τον Δήμο Πέλλας. Έτσι, όσοι παρακολούθησαν το συνέδριο είχαν τη δυνατότητα να ενημερωθούν πλήρως για την αρχαία οδό στο συγκεκριμένο τμήμα από την εποχή κατασκευής της μέχρι και την Οθωμανική περίοδο. 

Οι Δρ. Νικόλαος Παππάς και Γιώργος Σταλίδης (Αρχαιολόγοι, εκπρόσωποι της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πέλλας) αναφέρθηκαν στην πορεία της Εγνατίας Οδού κατά μήκος της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας («Δρόμοι και Μνημεία. Η πορεία της Εγνατίας Οδού στην Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας»), ο Δρ. Γεώργιος Σκιαδαρέσης (Αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης) για την πορεία της Εγνατίας κατά την Οθωμανική περίοδο («Η Οθωμανική πόλη των Γιαννιτσών στον άξονα της Εγνατίας Οδού») και οι Μαρία Τριανταφυλλίδου και Αναστασία Σερκελετζή (εκπρόσωποι του Δήμου Πέλλας) για την Οδό μετά την Απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Οθωμανούς το 1912 και τις δυνατότητες αξιοποίησής της από την οικεία δημοτική αρχή («Η Εγνατία Οδός και τα Γιαννιτσά στο πλαίσιο δημιουργίας μιας δημοτικής πολιτιστικής πολιτικής»).

Από την Ελλάδα συμμετείχαν επίσης ο Χαράλαμπος Τσούγγαρης (Αρχαιολόγος του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης), ο οποίος αναφέρθηκε στην πορεία του αρχαίου δρόμου στα όρια της Μητροπολιτικής Ενότητας Θεσσαλονίκης («Θεσσαλονίκη και Εγνατία Οδός»), η Θάλεια Βαλκούμα (εκπρόσωπος της «Εγνατία Οδός Α.Ε.»), η οποία έκανε λόγο για τα οφέλη του σύγχρονου ομώνυμου δρόμου («Αυτοκινητόδρομος Εγνατία Οδός: η πύλη προς την Ανατολή, η είσοδος της Δύσης») και η Ευφροσύνη Μπόσκου (εκπρόσωπος του Δήμου Καβάλας), που μίλησε για το πώς η σύγχρονη οδός μπορεί να αποτελέσει μια διεθνή οδική αρτηρία και να συμβάλει στην ανάπτυξη όλων των περιοχών απ’ όπου αυτή διέρχεται («Προς μια βιώσιμη πολιτιστική διαδρομή της Εγνατίας Οδού: από την τοπική στη διακρατική»).

Εκτός από την έκθεση και το διεθνές συνέδριο, πραγματοποιήθηκαν στον χώρο του Πανεπιστημίου και τα ακόλουθα τρία εργαστήρια: «Εξερευνώντας και ανακαλύπτοντας αρχαίες διαδρομές», με επικεφαλής τον Moreno Baccichet (Καθηγητή Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού),  «Σχεδιασμός και αναγέννηση μονοπατιών πεζοπορίας», με υπεύθυνο τον Leonardo Filesi (Καθηγητή Περιβάλλοντος και Εφαρμοσμένης Βοτανικής) και «Λέγοντας ιστορίες, γράφοντας Ιστορία από μια περιοχή και τα περίχωρά της», με τον Angelo Chemin (Καθηγητή Τοπικής Ιστορίας).

Κλείνοντας, είναι σημαντικό να αναφερθεί αυτό που επισημαίνουν και οι διοργανωτές του όλου εγχειρήματος, ότι: «για να αναγεννήσουμε την αρχαία Εγνατία Οδό, θα πρέπει να έχουμε, σαν τον Ιανό, διπλό βλέμμα: βαθύ, όταν ανατρέχουμε στο παρελθόν· οξύ, όταν στρεφόμαστε στο μέλλον»…

http://www.sharpdialogue.com/432493896/4828258/posting/%CE%B7-%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1

Καρτέλ εθνοαποδόμησης

Καρτέλ εθνοαποδόμησης

 Tου Γιώργου Ρακκά

Αυτήν την στιγμή, βρισκόμαστε εν μέσω μιας ακόμα επίθεσης του «ακαδημαϊκού καρτέλ» της εθνοαποδόμησης στο πολυτιμότερο «άυλο» δημόσιο αγαθό που διαθέτει σήμερα η ελληνική κοινωνία: την εθνική ταυτότητα και ιστορική της συνείδηση.

Επί δεκαετίες κυρίαρχο στα πανεπιστημιακά πράγματα, το δίκτυο των εθνοαποδομητών έχει ως ρητό και διακηρυγμένο στόχο να μεταβάλει όλες τις βαθμίδες της ελληνικής εκπαίδευσης σε «εργαστήρια» παραγωγής μιας νέας συνείδησης που θα πλήξει και ταυτόχρονα θα υπερβεί την ενότητα της κοινωνίας μας γύρω από την συνείδηση μιας ενιαίας πορείας, μιας κοινής ιστορικής εμπειρίας, και της αντίστοιχης πνευματικής της κληρονομιάς.

Τα επιχειρήματά τους είναι ως επί το πλείστον ιδεολογικού και όχι αμιγώς «επιστημονικού τύπου», όπως θέλουν να προβάλλουν οι ίδιοι: Ούτως ή άλλως, το κύμα του μεταμοντέρνου σχετικισμού έχει υπονομεύσει κάθε διάκριση μεταξύ των δύο, κι έτσι η ιδεοληψία μπορεί εύκολα να μεταβληθεί σε «μονταζιέρα» πηγών και ιστορικών γεγονότων με στόχο την προώθηση του τελικού εγχειρήματος: «Η ιστορική κουλτούρα μοιάζει με Τζουράσικ Παρκ», θα πει ο Αντώνης Λιάκος για την ιστορική μνήμη των Ελλήνων σε μια συνέντευξη προς την Εφημερίδα των Συντακτών τον Νοέμβριο του 2015, «εκεί που ταξινομείς τους σκελετούς των δεινοσαύρων, ξαφνικά μερικοί ζωντανεύουν και αρχίζουν και κυνηγούν τους ζωντανούς»· γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, συνεχίζει λίγο πιο κάτω, «το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η διαμόρφωση της εθνικής, αλλά της ιστορικής συνείδησης». Στόχος, σε πιο απλά λόγια, είναι να εκλείψει το εθνικό υποκείμενο της ιστορικής μας εμπειρίας ή αλλιώς, το να πάψει η εθνική μνήμη να είναι «κοινό» θεμέλιο στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας.

Πίσω από τα κορακίστικα των αφηγημάτων αυτού του ρεύματος, οι προθέσεις τους είναι εξόχως τρομακτικές: Από τις νύξεις τους ξεπροβάλλει ένας νέος, επικίνδυνος αυταρχισμός, που πλασάρεται ήπια, με προοδευτικό προφίλ. Οι άνθρωποι αυτοί, όντως, προσπαθούν να θέσουν σε εφαρμογή τις θεωρίες για το έθνος που διακινούν στις πανεπιστημιακές τους παραδόσεις: Αν το έθνος αποτελεί όπως ισχυρίζονται σόφισμα των κρατικών εκπαιδευτικών μηχανισμών για να ομογενοποιήσουν τους πληθυσμούς που θα τελούν υπό το νέο σχήμα κρατικής κυριαρχίας της νεωτερικότητας, τότε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ο στόχος είναι να κατασκευάσουν οι ίδιοι, μέσω των εκπαιδευτικών μηχανισμών που ελέγχουν, μια νέα, υπερεθνική συνείδηση. 

Εξ ου και όλη αυτή η προβληματική που απευθύνουν στους επικριτές τους, ότι μόνο οι ιστορικοί πρέπει να έχουν λόγο επί της ιστορικής μνήμης ενός ολόκληρου λαού: Όταν οι θεωρίες για το «έθνος ως κατασκευή» συναντούν μια ιδεολογική και πολιτική αντίληψη πραξικοπηματισμού, σύμφωνα με την εάν η πολιτική εξουσία βρεθεί στα «σωστά χέρια» είναι σε θέση να παραγάγει εκ του μηδενός έναν νέο άνθρωπο, και μια νέα κοινωνία, τότε το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι φρικιαστικό: 

Ιστορικοί σε θέσεις εξουσίας, ένα άτυπο «Υπουργείο Αλήθειας» για το οποίο η ιστορική συνείδηση της κοινωνίας είναι πλαστελίνη, και πλάθεται κατά το δοκούν. Τι παράδοξη ιστορική ρεβάνς από την εθνικοφροσύνη! Ένα εγχείρημα, μπορεί να διαφέρει ριζικά ως προς το περιεχόμενο, ωστόσο υιοθετεί τις… πρακτικές της, για την «από τα πάνω» μεταλλαγή των συνειδήσεων μέσω των κρατικών εκπαιδευτικών μηχανισμών.

Ποιό θα είναι το αποτέλεσμα αυτού του «πραξικοπήματος των ιστορικών»; Η πνευματική του λειτουργία είναι εξόχως υποβοηθητική ως προς την πολιτική που πλαισιώνει τις κυβερνητικές αλλαγές στην Παιδεία, καθώς με την αμφισβήτηση του ιστορικού βάθους που διατηρεί η ελληνική εθνική ταυτότητα, υπονομεύεται καίρια και καθοριστικά το σημαντικότερο, άυλο δημόσιο αγαθό που διατηρεί η ελληνική κοινωνία. Διότι στην πραγματικότητα, η τελευταία υπάρχει ακριβώς επειδή «κοινωνείται» αυτή η ταυτότητα ως «τρόπος», ιστορικό βίωμα. Είναι το πολιτισμικό φορτίο, η κοινότητα των αξιών που παράγει κοινωνική συνοχή. Εξάλλου η σύγχρονη αντίληψη της κοινωνικής ανθρωπολογίας για την εθνική ταυτότητα, έχει απορρίψει τις ανιστόρητες και εν τέλει αστείες τις θεωρίες για το έθνος ως κατασκευή, και υποστηρίζει αντίθετα ότι το έθνος αποτελεί την «κοινωνική οργάνωση της πολιτισμικής διαφοράς», που οδηγεί και στο έθνος κράτος.

Ωστόσο οι θεωρίες για το έθνος ως κατασκευή βρίσκουν τη στήριξή τους στην ευρύτερη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που κυριαρχεί σήμερα στην χώρα μας ως αποικίας χρέους υπό επιτροπείαν. Η «πολιτισμική κοινωνία», δηλαδή η αντίληψή μιας κοινωνίας ως κοινότητας θεμελιωδών αξιών και υπαρξιακού νοήματος, είναι θεμελιωδώς ασύμβατη με τις προϋποθέσεις της «κοινωνίας της αγοράς». Σε αυτήν αντίθετα κυριαρχεί ο πολιτιστικός σχετικισμός, και η πολυπολιτισμικότητα ακριβώς γιατί «δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που λέγεται κοινωνία», όπως έλεγε και η Μάργκαρετ Θάτσερ, παρά μόνο σύμπτωση ατομικών συμφερόντων, με το κράτος να είναι απλώς υπεύθυνο για την διατήρηση της κοινής τους συνισταμένης.

Αυτό που προσπαθεί να θρυμματίσει το καρτέλ της εθναποδόμησης, είναι ακριβώς αυτό το «εμείς» που μεταβάλει την κοινωνία από το θατσερικό «πράγμα» σε μια συλλογική οντότητα. Αμφισβητεί, στο όνομα τάχα της αποκάθαρσής μας από την κλινικά νεκρή εδώ και τέσσερις δεκαετίες εθνικοφροσύνη, ό,τι πρόκειται για την «δική μας» ιστορία, που «διδάσκουμε» στις νέες γενιές.

Άραγε η στάση τους δεν δημιουργεί ένα πολύ βαθύ πρόβλημα δημοκρατίας; Ένα κράτος, η κυριαρχία του οποίου πηγάζει από τον λαό, δεν είναι υποχρεωμένο να αντανακλά το πολιτισμικό του φορτίο; Πόσο οικείος θα αισθάνεται ο αποξενωμένος από την ιστορική περιπέτεια αυτού του τόπου σε αυτόν τον «νέο Άνθρωπο», που επιθυμεί να κατασκευάσει το Υπουργείο Αλήθειας; Πόσο λαϊκό θα είναι ένα κράτος που θρυμματίζει την ενότητα εθνικής και ιστορικής συνείδησης; Πόσο δημοκρατικό θα είναι ένα σχολείο, που θεωρεί ότι μπορεί να κατασκευάζει εκ του μηδενός συνειδήσεις; Καθόλου. Εάν τα σχέδια του εθναποδομητικού καρτέλ ευοδωθούν, θα μιλάμε για ένα κράτος που στρέφεται ενάντια στην κοινωνία, καθώς αμφισβητεί την πνευματική της υπόσταση και αυτοδιάθεση, διεκδικώντας μάλιστα μονοπώλιο όχι μόνο στο τι θα πιστεύει, αλλά και στο πως.

Γίνεται άραγε σήμερα αντιληπτό, το τι διακυβεύεται σήμερα με την προώθηση αυτού του ιδεοληπτικού ‘σχεδίου’; Όχι. 

Κι αυτό γιατί το καρτέλ των εθνοαποδομητικών ιστορικών γνωρίζει καλά πως να θολώνει τα νερά, παίζοντας το παιχνίδι της ‘θυματοποίησης’, μιας και προέρχεται ως επί το πλείστον από την ‘ακαδημαϊκή’, και συνθηκολογημένη αριστερά. Έτσι, προσπαθούν με ρητορικά τεχνάσματα να προβάλλουν μια ‘μεταπραγματικότητα’: Αυτοί που διώκουν κάθε αντίθετη, και πολλές φορές πιο ολοκληρωμένη, άποψη στα πανεπιστήμια, εκείνοι που με ιεραποστολική ζέση περνούν ως οι χειρότεροι πανεπιστημιακοί πάτρωνες από δέκα κόσκινα, ακόμα και τον τελευταίο διορισμό έκτακτου καθηγητικού προσωπικού στα σχετικά τμήματα, καθώς και την τελευταία δημοσίευση διδάκτορα ή υποψήφιου διδάκτορα στις επιστημονικές επετηρίδες, οι κύριοι που τώρα διεκδικούν να μεταβάλουν τα προπαγανδιστικά αφηγήματα και την ιδεοληπτική τους μονταζιέρα σε «κρατική αλήθεια» παριστάνουν τάχα τους «διωκώμενους»;

http://ardin-rixi.gr/archives/204051

Κάτω η Κυβέρνηση των οικονομικών δολοφόνων

Ο ...θίασος     

Κάτω η Κυβέρνηση 

των οικονομικών δολοφόνων

ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ    

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχοντας συνθηκολογήσει άνευ όρων, στηρίζεται πλέον ανοιχτά στην εύνοια των Μέρκελ-Σόιμπλε, της αμερικάνικης Πρεσβείας, των ξένων πολυεθνικών και των ντόπιων ολιγαρχών για την παραμονή της στην εξουσία. Όλοι αυτοί πανηγυρίζουν αυτές τις μέρες, καθώς ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του ετοιμάζονται να κυρώσουν τη σκληρότερη μνημονιακή συμφωνία, σε μια κοινωνία όπου βασιλεύει σιωπή νεκροταφείου, απελπισία και απάθεια.

Και να μην υπήρχαν, το Σύστημα θα έπρεπε να τους εφεύρει, καθώς με αυτή τη συμφωνία ολοκληρώνει την κατεδάφιση όλων των συλλογικών κεκτημένων και δικαιωμάτων που είχε κερδίσει με αίμα και δάκρυα ο λαός τον τελευταίο μισό αιώνα. Με το περίφημο 4ο μνημόνιο, τίποτε δεν μένει όρθιο: Δημόσια περιουσία, εθνικός πλούτος, κοινωνικό κράτος, εργάτες και εργαζόμενοι, μικροί και μεσαίοι της αγοράς, οι νέοι, οι συνταξιούχοι. Το απίστευτο μέτρο κατάργησης της Κυριακάτικης Αργίας, η εργάσιμη εβδομάδα των… 7 ημερών –πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα– είναι το πιο ενδεικτικό μέτρο, που δείχνει πόσο βαθιά θέλουν να μεταλλάξουν την ελληνική κοινωνία, παραδίδοντάς την στα χέρια του πιο βάναυσου οικονομικού ολοκληρωτισμού.

Για τη συγκάλυψη αυτού του εγκλήματος, επόμενο είναι, η κυβερνητική προπαγάνδα να κάνει  (…μνημονιακές) υπερωρίες! Το αφήγημα το οποίο προωθεί –το περίφημο «και μετά;»– αποσκοπεί στο να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά όσων έχουν αηδιάσει με το «παλαιό κατεστημένο», προβάλλοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και τον Σημίτη, τον Βενιζέλο και τους άλλους παράγοντες του εκσυγχρονισμού που κλίνουν προς αυτόν, ως «μπαμπούλα». Ποιοί; Αυτοί που με τα πεπραγμένα τους έχουν δώσει συγχωροχάρτι σε όλο το παλαιό κατεστημένο, το ανέστησαν, και του χάρισαν το δημοσκοπικό προβάδισμα.

Εκείνοι που κατέστρεψαν τη μοναδική άμεση προοπτική, που υπήρχε μέχρι τώρα, να πραγματοποιηθεί μια θετική υπέρβαση της μεταπολίτευσης, μέσω ενός μετώπου εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας, εξανεμίζοντας όλο το θετικό πολιτικό απόθεμα που είχε δημιουργήσει το ελληνικό κίνημα των πλατειών.

Αυτοί που εξασφαλίζουν με την παραμονή τους στην εξουσία την ολοκληρωτική υποταγή ολόκληρης της κοινωνίας στα χειρότερα οικονομικά βασανιστήρια, τολμούν να σηκώσουν το δάκτυλο και να μας μιλήσουν για το ποιος θα έρθει μετά. 

Ένα είναι σίγουρο, όποιος και να έρθει μετά: Αν δεν φύγουν αυτοί, το συντομότερο, χθες ει δυνατόν, ο ελληνικός λαός δεν θα καταφέρει να σταθεί ποτέ στα πόδια του, ώστε να «ορθώσει έναν άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους».

Η Σώτη Τριανταφύλλου και η αστυνομία του λόγου

Αχ, αυτοί οι φιλελέφτ! Μη τυχόν και ξεφύγουν από την πολιτική ορθότητα (την οποία ο αρθρογράφος υπερασπίζεται: "Η πολιτική ορθότητα, ξεκίνησε σωστά αλλά...") και τους κατηγορήσουν! Θέλει να διαμαρτυρηθεί και αντί να ξεφωνίσει έγραψε ένα άρθρο-σούπα. Ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, ως γνωστόν...

ΔΕΕ

Η Σώτη Τριανταφύλλου και 

η αστυνομία του λόγου

Του Γιάννη Σιδέρη

Η Σώτη Τριανταφύλλου θα δικαστεί για δημόσια υποκίνηση μίσους, με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο, γιατί ανέφερε – μια αμφιλεγόμενη – μια ρήση του Μάρκο Πόλο περί των μουσουλμάνων, ότι φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι και μετριοπαθής αυτός που σου κρατάει για να το κόψουν.

Θα μπορούσε ο ακατάλυτος φύλαξ της αντιρατσιστικής μας συνείδησης κ. Δημητράς να της απαντήσει με ένα άρθρο στην ίδια ιστοσελίδα, αλλά προτίμησε την δικαστική προσφυγή για να την φιμώσει. Όσοι εξέφραζαν επιφυλάξεις κατά την ψήφισή του, ότι ο εν λόγω νόμος μπορεί να γίνει εν δυνάμει εργαλείο στα χέρια φανατικών λογοκριτών, τώρα δικαιώνονται.

Με παρόμοιο νόμο είχε διωχθεί στη Γαλλία ο Γάλλος φιλόσοφος, ιστορικός και συγγραφέας Ροζέ Γκαρωντύ, επειδή αμφισβήτησε, όχι ακριβώς το ολοκαύτωμα, αλλά την έκταση που του αποδίδεται από τους «θεμελιώδεις μύθους της ισραηλινής πολιτικής». Ναι ήταν λάθος, αλλά ήταν λάθος γνώμης. Όμως η πολιτική ορθότητα, τέκνο της οποίας είναι ο αντιρατσιστικός, νόμος, δεν έχει ευαισθησίες περί την ελευθερία γνώμης! (μεταξύ σοβαρού και αστείου, θα λέγαμε ότι είναι απορίας άξιον που δεν διώχτηκε και ο Νίκος Φίλης, ως μη αποδεχόμενος τον όρο «Γενοκτονία» για τους Πόντιους)! 

Βέβαια δημόσια υποκίνηση βίας δεν είναι μόνο η φράση του Μάρκο Πόλο. Κάποιος άλλος ανησυχών πολίτης, οπαδός της ασφάλειας και της τάξεως, θα μπορούσε να στείλει στα δικαστήρια (παράδειγμα) στελέχη ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, επειδή έχουν στην ατζέντα τους, άρα εκφέρουν δημοσίως ρητορική υποκίνησης στη βία (λαϊκή βέβαια βία, αλλά για τους αρχάγγελους της ηθικής μας ευταξίας δεν έχει διαφορά).

Προς το παρόν πάντως οι κοινωνικοί εισαγγελείς καραδοκούν μονομερώς. Γράφει π.χ. ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης στη σελίδα του, στο Face book «Όταν μας βρίζανε αποκαλώντας μας νενέκους και γερμανοτσολιάδες, μας απειλούσαν με κρεμάλες, διέδιδαν ψευδείς δηλώσεις μας, καλούσαν «αγανακτισμένους» όπου μας βρουν να μας τσακίσουν, διέρρεαν ότι αυτοκτονήσαμε επειδή δεν αντέξαμε τη «λαϊκή οργή», δεν είδα τον κύριο Δημητρά –ή οποιονδήποτε άλλον – να καταθέσει μήνυση για υποκίνηση μίσους».

Αδιανόητο bullying από τους ζηλωτές της αντιρατσιστικής πολιτικής ορθότητας είχε υποστεί στα social media και η ποιήτρια Κική Δημουλά, επειδή είχε τολμήσει να υπονοήσει ότι η κατάσταση στην Κυψέλη είχε επιδεινωθεί με την μεγάλη έλευση μεταναστών. Στοχοποιήθηκε αγρίως, και κατηγορήθηκε για ρατσισμό και ξενοφοβία! Άλλωστε όποιος δεν αποδέχεται την ισοπεδωτική λογική της Πολιτικής Ορθότητας είναι εξ ορισμού… φασίστας! 

Σωστή αρχή

Η πολιτική ορθότητα, ξεκίνησε σωστά αλλά στη συνέχεια – όπως συχνά συμβαίνει με τις όμορφες ιδέες κατά την πραγμάτωσή τους - έπεσε στην δικαιοδοσία ανελεύθερων ιδεοληπτικών, που απαιτούν να επιβάλλουν την ομοιομορφία της σκέψης.

Ορίζεται ως εκείνη η συμπεριφορά που σαν σκοπό έχει να «αποφεύγονται φραστικές και πρακτικές που προσβάλλουν μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων». Αρχικά στις ΗΠΑ ήταν η ασπίδα για να προστατέψει καταπιεσμένες μειονότητες κοινωνικές, φυλετικές και εθνικές (π.χ μαύρους – συγνώμη έγχρωμους – ομοφυλόφιλους, λατινογενείς ή ασιάτες μετανάστες, κλπ), αλλά κατέληξε σε μια παράνοια: Απαγορεύει την έκφραση της σκέψης – όταν η σκέψη δεν αρέσει. Οι φορείς της λειτουργούν ως αστυνομία της σκέψης με στόχο να περιορίσουν την ελευθερία του λόγου.

Άπειρα τα παραδείγματα που δημιουργούν σχιζοειδείς καταστάσεις. Θα αναφερθούμε σε δύο: Πρόσφατα ένας διαδικτυακός φίλος, φρέσκος στη Ν.Υ., ξάφνιασε τον θυρωρό της Πολυκατοικίας όταν του ευχήθηκε «Χριστός Ανέστη». Ο θυρωρός του εξήγησε ότι η φράση έχει καταργηθεί και έχει αντικατασταθεί από το «χρόνια πολλά», γιατί το «Χριστός Ανέστη» μπορεί να θεωρηθεί… προσηλυτισμός! Παράλληλα το «που γεννηθήκατε» δεν είναι δόκιμο, γιατί μπορεί να υπονοεί αμφισβήτηση αμερικανικής καταγωγής!

Στη Σουηδία, θύμα της πολιτικής ορθότητας ήταν… ο ΤενΤέν, που μεταφέρθηκε από το τμήμα της παιδικής λογοτεχνίας στα ράφια για τους ενήλικες καθώς η περιπέτεια «Ο Τεντέν στο Κονγκό», κρίθηκε ότι βρίθει «ρατσιστικών στερεοτύπων» και είναι «υπόδειγμα αποικιοκρατικής νοοτροπίας».

Λογικό! Μια σκηνή στο κόμικ δείχνει τον Τεντέν να γίνεται φύλαρχος σε ένα αφρικανικό χωριό, επειδή είναι «ένας καλός λευκός άνθρωπος», και μια μαύρη γυναίκα να υποκλίνεται μπροστά του λέγοντας «Λευκός άνθρωπος πολύ σπουδαίος...». Το γεγονός ότι αφορά την εποχή του 1930 και αντανακλούσε το πνεύμα εκείνης της εποχής, δεν έχει σημασία! Πρέπει να παιδιά να αποστειρωθούν και από τη γνώση του τρόπου σκέψης προηγούμενων εποχών! 

Δεν είμαστε νομικοί, αλλά η δίκη της Σώτης Τριανταφύλλου, δεν θα είναι μια απλή δίκη. Θα κριθεί το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης (ακόμη και το δικαίωμα στην ελευθερία της λάθος σκέψης και λάθος έκφρασης). Θα κριθεί επίσης και η παρεμβατική αυθαιρεσία των αστυνόμων της σκέψης και της έκφρασης, που απαιτούν αντιδημοκρατικά να μας επιβάλουν τη δική τους.

http://www.liberal.gr/arthro/135606/politiki/2017/i-soti-triantafullou-kai-i-astunomia-tou-logou-.html

(Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις στο παραπάνω άρθρο είναι δικές μου).

Ενδιαφέρουσα η δήλωση της ίδιας της Σώτης Τριανταφύλλου, που δεν "μασάει" τα λόγια της με ψευτοευγένειες και μη-μου-άπτου φιλελέφτ αηδίες:

Μια σύντομη δήλωση για τη δίωξη

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ  06.05.2017 - 07:00 

Η υπόθεση έχει μια φαιδρή πλευρά και μια σοβαρότερη: τη φαιδρή είτε τη βλέπει κανείς, είτε δεν τη βλέπει. Όσο για τη σοβαρή δεν σχετίζεται με το τι είπε ή τι δεν είπε ο …Μάρκο Πόλο, αλλά με το αν έχω δικαίωμα να εκφράζω τη γνώμη μου, έστω κι αν είναι μειονοτική ή ενοχλητική.

Στο συγκεκριμένο πρόβλημα την έχω εκφράσει σε πλήθος άρθρων καθώς και στο δοκίμιο «Πλουραλισμός, πολυπολιτισμικότητα, ένταξη, αφομοίωση». Ο ενάγων ίσως έβρισκε πολύ περισσότερες αφορμές να εξοργιστεί στο βιβλίο απ’ ό,τι στο άρθρο. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι οκνηροί: διατρέχουν στα γρήγορα ένα αρθρίδιο, αλλά τους πέφτει πολύ να μελετήσουν ένα βιβλίο 400 σελίδων.

Για το περιεχόμενο του βιβλίου και των άρθρων μπορούμε να συζητάμε επί μακρόν, αλλά δεν είναι αυτό το επίδικο θέμα. Ωστόσο, επισημαίνω με την ευκαιρία ότι το Ισλάμ δεν είναι φυλή ώστε να τίθεται ζήτημα ρατσισμού: είναι θρησκεία και μάλιστα θρησκεία με πολιτικό πρόγραμμα. Πολλοί άνθρωποι ταυτίζουν τη φυλή με τη θρησκεία ― η ανάλυση είναι λανθασμένη από την αφετηρία της.

Δεν είναι το μοναδικό λάθος: οι πολιτικώς ορθοί ― οι οποίοι είναι κάθε άλλο παρά «ορθοί» ― τροφοδοτούν με τον φανατισμό τους ρατσιστικά, ομοφοβικά και κοινωνικά υπερσυντηρητικά αισθήματα και εκδηλώσεις.

Δεν πρόκειται να υποχωρήσω ― είμαι αυτή που είμαι και πιστεύω αυτά που πιστεύω. Και δεν αναζητώ ούτε οπαδούς, ούτε θαυμαστές ώστε να κάνω συμβιβασμούς. 

See you in court.

Σενάρια μιας αέναης συνωμοσίας

Σενάρια μιας αέναης 

συνωμοσίας

Του Γιώργου Καραμπελιά

(Ο Γ. Καραμπελιάς είναι συγγραφέας, 

επικεφαλής του Κινήματος Άρδην)

Αν αυτή η κυβέρνηση των ανικάνων και των ενδοτικών διακρίνεται σε κάτι, και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από τους αντιπάλους της, είναι στην τεράστια ικανότητα που έχει για πολιτικές συνωμοσίες και ίντριγκες, με μοναδικό στόχο τη διαιώνιση της παραμονής στην εξουσία. 

Αυτή τους η ικανότητα διεφάνη από παλιά, όταν κατόρθωσαν να στρέψουν το κίνημα των Αγανακτισμένων χρησιμοποιώντας και διάφορους μωροφιλόδοξους σωτήρες του λαού προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της κομματικής τους απήχησης – έτσι ώστε στις διπλές εκλογές του 2012 να αναδειχθούν σε αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό ήταν το πρώτο καθοριστικό βήμα. Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν αριστοτεχνικά τις αντιθέσεις στο εσωτερικό των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, καθώς και το φαταουλισμό των μεγάλων συμφερόντων και των ψευδο-ολιγαρχών της χώρας για να εδραιωθούν ως εναλλακτική πρόταση εξουσίας. 

Καλλιέργησαν επιτήδεια τις αντιθέσεις στο εσωτερικό τη Ν.Δ. και προσεταιρίστηκαν εν τέλει ένα μεγάλο μέρος της μέσω της επαφής τους με τον Καραμανλή, τον Αβραμόπουλο, τον Παυλόπουλο, τον Παπαγγελόπουλο, ανώτατους δικαστικούς κ.λπ. Στην ίδια κατεύθυνση χρησιμοποίησαν σε μεγάλη έκταση και τον Καμμένο και το κόμμα του. 

Παράλληλα, και σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα χρησιμοποίησαν το εν αποσυνθέσει ΠΑΣΟΚ με τον Λαλιώτη, τον Λιβάνη και τα χιλιάδες στελέχη που είτε προσεταιρίστηκαν και προσέτρεξαν στον Σύριζα (Σπίρτζης, Κουρουμπλής, Κοτσακάς, κ.λπ.) είτε τα άφησαν ως δούρειο ίππο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, για να δημιουργούν ισχυρούς διαύλους επικοινωνίας μαζί τους.

Παράλληλα, προσέγγισαν όλα τα μεγάλα συμφέροντα και τους δημοσιογράφους, πείθοντάς τους ότι θα τους εξυπηρετήσουν καλύτερα από τους προηγούμενους ή ότι εν τέλει αποτελούν την καλύτερη δικλείδα ασφαλείας για να ελεγχθεί το λαϊκό σώμα που βρισκόταν σε αναβρασμό. Κοντομηνάς, Βαρδινογιάννης, Κυριακού και Παπαδάκης, Οικονομέας και προπαντός Ψυχάρης και Μπόμπολας, για να μην αναφέρουμε την Γιάννα Αγγελοπούλου και άλλες «τίγρισσες του Κολωνακίου», προσχώρησαν σταδιακώς στη λογική της στήριξης του Σύριζα. Βεβαίως όλα αυτά με την ισχυρή επίνευση των υπερατλαντικών συμμάχων, κατ’ εξοχήν του δημοκρατικού κόμματος με τον Όλιβερ Στόουν, τον Γκαλμπραίηθ, τον Τζόζεφ Στίγκλιτς και προπαντός τον Τζορτζ Σόρος, με διαμέσους διάφορους Γιάνηδες –με ένα νι και ενός κοκκόρου γνώση– και άλλα κοσμικά παράσιτα.

Με τέτοιες συμμαχίες και έχοντας απέναντι τους αντιπάλους που διέπρατταν το ένα σφάλμα πάνω στ’ άλλο, (κυρίως το κλείσιμο της ΕΡΤ και την προσπάθεια προσεταιρισμού της Χρυσής Αυγής μέσω Μπαλτάκου), – συνεπικουρούντος και του... υψηλού αισθητήριου του ελληνικού λαού, που δεν αναγνώριζε την προφανή ψευτιά και απάτη του κορδακευόμενου νεανία, κατόρθωσαν εν τέλει να διεισδύσουν στα άδυτα της εξουσίας. Και από εκεί άντε βγάλ’ τους. 

Προτίμησαν να ολοκληρώσουν την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, να κλείσουν τις τράπεζες, να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία, αρκεί να μείνουν αγκιστρωμένοι στην εξουσία. Τις μεγάλες ικανότητές τους σ’ αυτό το πεδίο της επέδειξαν προπαντός με το Δημοψήφισμα και τις εκλογές που ακολούθησαν. Αφού περιέπαιξαν στον έσχατο βαθμό ένα λαό που θεωρούσε πως έκανε εκ του ασφαλούς αντίσταση, κατόρθωσαν εν συνεχεία να πάρουν την ψήφο του και να εκλεγούν εκ νέου. Διότι, διέβλεψαν και ορθά, πως το «όχι» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα δεν αποτελούσε μια αυθεντική θέληση ρήξης, τουλάχιστον για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, αλλά απλώς ένα διαπραγματευτικό χαρτί. Οι Έλληνες δεν επιθυμούσαν στην πραγματικότητα ρήξη με την Ε.Ε., απλά κορόιδευαν... τον ίδιο τον εαυτό τους. Γι’ αυτό και στη συνέχεια τον Τσίπρα επανεξέλεξαν και έστειλαν τον Λαφαζάνη και τη Ζωή εκτός Βουλής. 

Οι πολιτικάντες του Σύριζα, γνώριζαν πολύ καλά αυτή την αρνητική παράμετρο του ελληνικού χαρακτήρα, τη διαμορφωμένη σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Την προβολή δήθεν ακραίων συνθημάτων (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο) για να κερδίσουμε απλώς κάποιους πόντους στη διαπραγμάτευση. Αυτό το υπέρτατο πασοκικό μάθημα, το γνώριζε καλύτερα απ’ όλους μια παράταξη που –ιδιαίτερα όσον αφορά το ΚΚΕεσωτ. και τον Συνασπισμό–, είχε κατορθώσει να επιβιώσει επί δεκαετίες παίζοντας πάνω σε τέτοιες αμφιλεγόμενες πραγματικότητες. Και να τη σήμερα λοιπόν σε νέες περιπέτειες και κατορθώματα.

Γνωρίζουν πολύ καλά πως για να κρατηθούν στην εξουσία θα πρέπει να δειχθούν απολύτως ενδοτικοί στις απαιτήσεις και τις πιέσεις των ξένων. 

Πράξη πρώτη λοιπόν, τα παραχωρούν όλα, με δήθεν αντιρρήσεις, ώστε να έχουν μαζί τους τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ, που προτιμούν αυτούς παρά οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση. 

Δεύτερο, στο παζάρι με τον Σόιμπλε και τους δανειστές ένα και μόνο αίτημα προέβαλαν. Τα νέα μέτρα να εφαρμοστούν όταν οι ίδιοι θα έχουν αποχωρήσει από την εξουσία έτσι ώστε να αναλάβει να τα εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση, δηλαδή ο Μητσοτάκης! Και εν τέλει ο Σόιμπλε και η παρέα του τους «έκαναν την χάρη», μια και ως αντάλλαγμα πήραν ολόκληρη την ελληνική οικονομία! Έτσι υπολογίζουν πως η επόμενη κυβέρνηση θα βρεθεί σε αδυναμία να επιβιώσει επί μακρόν, και δεδομένης της προεδρικής εκλογής του 2020 να προκαλέσουν την πτώση της, και ει δυνατόν να επανέλθουν στην εξουσία.

Για κάτι τέτοιο όμως υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Η πρώτη και κυριότερη, ό,τι στο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς δεν θα υπάρχει κάποιο κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου για να συνεργαστεί με τη Ν.Δ., αλλά ένα ΠΑΣΟΚ φιλικό προς τον Σύριζα το οποίο δεν θα επιτρέψει στη Ν.Δ. να διαθέτει πλειοψηφία των 2/3 ώστε να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, ή εκατόν ογδόντα βουλευτές για να εκλέξει νέο πρόεδρο! Ο Σύριζα χρειάζεται ένα ΠΑΣΟΚ που να αποτελεί παραπληρωματική δύναμη στον ίδιο. Γι’ αυτό, και οι στενές σχέσεις με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και η διατήρηση «υποβρυχίων» στο ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και η εκδήλωση τέτοιων αντιθέσεων στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και η στοχοποίηση των «αντισυριζαίων». Απέναντι σ’ αυτή τη στρατηγική, ο Βενιζέλος, ο Θεοδωράκης, η Διαμαντοπούλου και προπαντός ο Σημίτης, προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα διαφορετικό πόλο στο χώρο της κεντροαριστεράς, που να μπορεί να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία, πράγμα όμως εξαιρετικά δύσκολο εξαιτίας και των αδυναμιών τους και της έλλειψης αναγνωρισμένου από όλους ηγέτη του εγχειρήματος.

Η δεύτερη, επίσης σημαντική προϋπόθεση, είναι ο έλεγχος των ΜΜΕ ώστε να ποδηγετούν τη λαϊκή βούληση. Και κάνουν ότι μπορούν. Μετά το φιάσκο Καλογρίτσα των τηλεοπτικών σταθμών επανέρχονται πλησίστιοι, με νέες προσπάθειες έλεγχου καναλιών και εφημερίδων. Και όλα τα μέσα είναι θεμιτά: από ανενδοίαστους ολιγάρχες και μπατιρημένους ψευδοβαρώνους του Τύπου μέχρι τη χρησιμοποίηση, με το αζημίωτο, αναρίθμητων ποντικών της δημοσιογραφίας ακόμα και στα μικρότερα κανάλια ή φυλλάδες και σάϊτ. 

Έτσι λοιπόν, την ώρα που οι Έλληνες στενάζουν κάτω από τη φορολογία και οι νέοι εγκαταλείπουν την χώρα όλο και πιο μαζικά, με το μόνο ζήτημα που ασχολούνται οι κυβερνώντες είναι με ποια νέα ίντριγκα και με ποια νέα κομπίνα θα κρατηθούν στην εξουσία. Και ας πάει και το παλιάμπελο, δηλαδή η χώρα, η οικονομία, ο λαός. Όπως πολύ προσφυώς υποστηρίζουν κάποιοι, εάν έστω και ένα μέρος από την ενεργητικότητα και εφευρετικότητα την οποία επιδεικνύουν για να στήνουν μηχανεύματα και μηχανισμούς που θα τους επιτρέψουν να διατηρήσουν την εξουσία και να εξαπατήσουν τον λαό και τους αντιπάλους τους, το διέθεταν για να προωθήσουν έστω και ελάχιστα θετικά πράγματα στην κοινωνία, κάτι θα μπορούσαν να έχουν κάνει.

Όμως αυτοί μοιραίοι συνωμότες και αέναοι ιντριγκαδόροι ένα και μόνο μέλημα  έχουν, την καρέκλα.

Γ.Κ.

Μας είπαν…

Μας είπαν…

Μας είπαν ''ανήκωμεν εις την δύσιν'' και φρόντισαν να μας υποδουλώσουν στους δυτικούς σύγχρονους βαρβάρους, 

Μας είπαν ''Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες'' και την καταχρέωσαν για να μην μας ανήκει, 

Μας είπαν ''παίξτε χρηματιστήριο'' και μας πήραν τις περιουσίες, 

Μας είπαν ''εκσυγχρονισμός του κράτους'' και υπέστειλαν την ελληνική σημαία, 

Μας είπαν ''επανίδρυση του κράτους'' και διέλυσαν κάθε έννοια δημόσιας διοίκησης, 

Μας είπαν ''λεφτά υπάρχουν'' και έφεραν το ΔΝΤ και τους άλλους ''θεσμούς'' να ''μας δανείσουν'', 

Μας είπαν ''θα σκίσουμε τα μνημόνια'' και όχι μόνο τα αποδέχθηκαν, αλλά υπέγραψαν κι άλλα, 

Μας είπαν θα μας αυξήσουν μισθούς και συντάξεις και τα μειώσανε πάνω από 50%, 

Μας είπαν ''η ελπίδα έρχεται'' και αντί της ελπίδας ήρθαν εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι μετανάστες. 

Όλους αυτούς! 

Τους ψηφίζαμε όχι επειδή μας ενέπνεαν, αλλά γιατί πουλούσαν εικονική πραγματικότητα, έταζαν, 

Τους ψηφίζαμε γιατί έλεγαν μεγάλα λόγια που μας άρεσαν, 

Τους ψηφίζαμε γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή. 

Τώρα όμως που όλα βγήκαν στο φως! 

Τώρα που έπεσαν οι μάσκες, 

Τώρα που είδαμε ποιοί είναι, 

Τώρα που καταλάβαμε ότι μας κορόιδευαν με τα ψέματά τους, 

Τώρα που αποδείχθηκε ότι το ισχύον πολιτικό σύστημα απέτυχε παταγωδώς και πέτυχε μόνο για τους υπηρέτες του, 

Τώρα που τους ακούμε και πάλι να θέλουν να μας σώσουν, 

Δεν τους πιστεύουμε πλέον! 

Τώρα εξερχόμαστε από τα χαρακώματα της θαλπωρής του καναπέ, της εκ του ασφαλούς κριτικής και της έλλειψης θάρρους! 

Τώρα κάνουμε σημαία μας την αλήθεια! 

Τώρα δίνουμε απάντηση στην εθνική κραυγή αγωνίας: Κάτι πρέπει να γίνει! 

Τώρα ενώνουμε δυνάμεις για μια ελληνική διέξοδο σωτηρίας! 

Γιατί δεν χρωστάμε σε κανένα, γιατί οι Έλληνες πολίτες δεν χρωστάνε σε κανένα, 

Γιατί δεν ανεχόμαστε να δίνονται χρήματα στους κομματικούς στρατούς αντί να δοθούν στον νοικοκύρη Έλληνα πολίτη, 

Γιατί επιβάλλεται να μειωθεί η φορολογία για να επιστρέψουν οι επιχειρήσεις στην πατρίδα και να βρούνε δουλειά οι Έλληνες, 

Γιατί επιβάλλεται να στηριχθεί η Ελληνίδα μάνα και τα παιδιά της, 

Γιατί επιβάλλεται να στηριχθεί ο πρωτογενής τομέας, ο αγρότης, ο κτηνοτρόφος, ο αλιέας και η ελληνική περιφέρεια για την αυτάρκεια της χώρας με ελληνικά προϊόντα. 

Γιατί θέλουμε να ξαναδούμε τους Έλληνες να χαμογελούν, 

Γιατί θέλουμε να πάρουμε πίσω αυτά που μας κλέβουνε, την πίστη μας, την πατρίδα μας, τη γλώσσα μας, την αξιοπρέπειά μας, 

Γιατί θέλουμε ο Έλληνας πολίτης να αισθάνεται ασφαλής στην πατρίδα του, στην πόλη του, στο χωριό του, στο σπίτι του, 

Γιατί αυτή η χώρα έχει τεράστιες δυνατότητες. Γιατί οι Έλληνες που ζούν στην Ελλάδα και ο Ελληνισμός της διασποράς, όλοι μας, έχουμε απίστευτες δυνατότητες, 

Γιατί μπορούμε να σταθούμε όρθιοι απέναντι στους ξένους, και να διαπραγματευτούμε σαν ίσος πρός ίσον, 

Γιατί αυτό το οικόπεδο, η Ελλάδα, έχει αφεντικό. Είναι ο Έλληνας! 

Ήρθε η ώρα! 

Όλοι εμείς, η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων, με πίστη στο Χριστό και στην Πατρίδα μας, να απλώσουμε τα χέρια μας και να σχηματίσουμε την μεγάλη λυτρωτική αλυσίδα. Και έτσι λυτρωμένοι, ο καθένας από εμάς να γίνει ένας από τους αμέτρητους στύλους του μεγάλου του έργου του ενωτικού, για να αγωνιστούμε και να στεριώσουμε αυτό το οικοδόμημα που κλυδωνίζεται και παραπαίει, να παλινορθώσουμε την Ελλάδα! 

Τούτη η ώρα είναι η ώρα των Ελλήνων!

Νίκος Ταμουρίδης 

Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ 

Μέλος Διοικούσας Επιτροπής 

Ελεύθερης Πατρίδας