Η δύναμη των συμβόλων

Επανήλθε και πάλι στην επικαιρότητα το ζήτημα με τις μαθητικές παρελάσεις όπου επιχειρείται μέσω αλλοδαπών μαθητών να περάσουν μηνύματα πολυπολιτισμού, διεθνισμού, κοσμοπολιτισμού και διάφορα άλλα τέτοια "εκσυγχρονιστικά" και εξόχως εθνομηδενιστικά, σύμφωνα με τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης. Το εξαιρετικό άρθρο που ακολουθεί τοποθετεί το ζήτημα στην σωστή του βάση και θεωρώ ότι πρέπει να μελετηθεί με προσοχή, ιδιαίτερα από τους γονείς με παιδιά σε σχολική ηλικία.

ΔΕΕ

Η δύναμη των συμβόλων

Γράφει η Νίκη Καλτσόγια

Ήταν μετά την εθνική επέτειο της 25^ης Μαρτίου του 2001 όταν μπαίνοντας στην αίθουσα διδασκαλίας  της Πυροσβεστικής Ακαδημίας  για το μάθημα του Συνταγματικού Δικαίου αρκετοί δόκιμοι  με το «καλημέρα» με ρώτησαν ποια ήταν η θέση για το θέμα που είχε τότε απασχολήσει και τον τύπο, αν έπρεπε ο μετανάστης από την Αλβανία μαθητής να κρατήσει την Ελληνική Σημαία στην παρέλαση. Η αυθόρμητη απάντησή μου ήταν,  «όχι» και φυσικά αιτιολόγησα τη θέση μου.  Θυμάμαι ακόμα την αντίδρασή τους: «Γιατί, αφού και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (τότε Κωστής Στεφανόπουλος) είπε πως είχε».  Λίγο αργότερα  σε άρθρο μου με τίτλο «Η δύναμη των συμβόλων», που   δημοσιεύθηκε στο μεγάλου κύρους περιοδικό  ελευθερίας και γλώσσας ΕΥΘΥΝΗ  (τχ. 359/Νοέμβριος 2001), έγραψα τις θέσεις μου για το θέμα αυτό. Επειδή ανάλογο θέμα  επανήλθε σήμερα στην επικαιρότητα, με αφορμή τη μαντίλα που φορούσε μαθήτρια στην παρέλαση κατά τον εορτασμό της φετινής επετείου, και μάλιστα ως παραστάτης της σημαίας, θα ήθελα και πάλι να αναφερθώ στις  θέσεις που διατύπωσα σ’ αυτό. με προβληματισμούς και για το θέμα της  μαντίλας:

 «……………………………………………………………

Το θέμα πήρε δημοσιότητα από όλα τα μέσα ενημέρωσης και μάλιστα υπήρξαν και έντονες αντιπαραθέσεις. Από τη μια κατηγορίες για ρατσισμό, εθνικισμό, ξενοφοβία, για όσους αρνούνταν το δικαίωμα των αλλοδαπών μαθητών να κρατήσουν τη σημαία, το οποίο πήγαζε από την ίδια τους την άριστη επίδοσή τους. Από την άλλη προσβολή της σημαίας, του εθνικού αυτού συμβόλου για το Ελληνικό Έθνος και την Ελλάδα. Σύνδεση της Σημαίας ως συμβόλου με την εθνική συνείδηση. 

Η άποψη η οποία τελικά διαμορφώθηκε και προβλήθηκε ιδιαίτερα από τα μέσα ενημέρωσης, στηρίχθηκε στα επιχειρήματα κορυφαίων πολιτειακών παραγόντων αλλά και προσωπικοτήτων και ήταν τα εξής: 

«Αποτελεί πλέον αδήριτη πραγματικότητα ότι στη χώρα μας ζουν χιλιάδες αλλοδαποί μετανάστες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων  βέβαια είναι παράνομα εγκατεστημένοι. Τα σχολεία μας, ιδίως  σε ορισμένες περιοχές, έχουν πολλούς ξένους μαθητές, ώστε το φαινόμενο να αριστεύουν δεν είναι σπάνιο. Μπορεί ένας αλλοδαπός μαθητής εφόσον είναι αριστούχος, να έχει την τιμή να γίνει σημαιοφόρος στις παρελάσεις των εθνικών επετείων, εφόσον ασπάζεται την ελληνική παιδεία και δηλώνει τη βούληση να κρατήσει την ελληνική σημαία. Τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι Έλληνες είναι εκ παραδόσεως φιλόξενος λαός».

Όμως από όλη αυτή τη συζήτηση  νομίζω ότι έλειψε παντελώς ο συνδετικός κρίκος της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας: Το Σύνταγμα. Και λέγοντας Σύνταγμα δεν περιορίζομαι μόνο στο ισχύον σήμερα, αλλά στη συνταγματική συνείδηση του ελληνικού λαού, έτσι όπως έχει καταγραφεί στα μέχρι τώρα Συντάγματά του. Και έλειψε επίσης η αναφορά στο θεσμικό της πλαίσιο, το οποίο το ίδιο το Σύνταγμα θέτει για τους αλλοδαπούς, αλλά και τις συμβάσεις, οι οποίες αναφέρονται σε δικαιώματα αλλοδαπών.

Δεν υπάρχει καμιά αμφισβήτηση ότι το ελληνικό Σύνταγμα είναι από τα πλέον φιλελεύθερα και δημοκρατικά συντάγματα, οι διατάξεις του οποίου διασφαλίζουν σε μεγάλο βαθμό την αξιοπρέπεια του ατόμου, πολίτη ή μη. Αν όμως φορείς των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων είναι «όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια... χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, πεποιθήσεων...» το ίδιο το Σύνταγμα ορισμένα δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, τα διασφαλίζει μόνο για τους Έλληνες, δηλαδή τους έχοντες την ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα και αυτά είναι τα πολιτικά δικαιώματα, τα οποία έχουν δημόσιο χαρακτήρα, γιατί έχουν λειτουργική αποστολή. Δένουν τον πολίτη με την ίδια την Πολιτεία, σε ένα δεσμό ακατάλυτο, που αποτελεί ένα από τα ιστορικά θεμέλια του ίδιου του ελληνικού πολιτισμού.

Ειδικά για το θέμα, οι διατάξεις του Συντάγματός μας είναι πολύ συγκεκριμένες. Πρωταρχικά αυτές του άρθρου 4 που αναφέρονται στην ισότητα των Ελλήνων  (παρ. 1), στο δικαίωμα κατοχής δημοσίων αξιωμάτων (παρ. 4) και την υποχρέωση να συντελούν στην άμυνα της Πατρίδας (παρ. 6). Σ’  αυτά θα προσθέσω και τις διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 16, που εξειδικεύουν τους σκοπούς της παιδείας: 

«Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». 

Η παρέλαση της μαθητιώσας νεολαίας στις μεγάλες εθνικές επετείους  αποτελεί έκφραση της εθνικής συνείδησης,  που καλλιεργείται με την παιδεία, αλλά και προβολή των αυριανών  δυνάμεων για την υπεράσπιση της Πατρίδας.  Και ας μη νομιστεί ότι οι διατάξεις αυτές του Συντάγματός μας έχουν ένα πολεμικό, επιθετικό χαρακτήρα. Το Σύνταγμα, εκτός από νομικό θεμέλιο της Πολιτείας περιλαμβάνει και τις βασικές αξίες της Ελληνικής  Π ο λ ι τ ε ί α ς  και κοινωνίας και του πολιτισμού της και μεταξύ αυτών και αξίες  π α τ ρ ι ω τ ι σ μ ο ύ, ενός πατριωτισμού όμως ενταγμένου σε μια εθνική πολιτική, που πρωταρχικά επιδιώκει  την «εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ λαών και κρατών» (άρθ. 2 παρ. 2).

Σ’  αυτό το θεσμικό πλαίσιο πρέπει να γίνει σαφές από όλους ότι η εξαίρεση εκείνων που δεν έχουν την ελληνική υπηκοότητα από κάθε δημόσια και επίσημη εκδήλωση, που συνδέεται με τις εθνικές πατριωτικές μνήμες, οι οποίες από τη φύση τους ανήκουν στην κατηγορία των πολιτικών δικαιωμάτων, δεν συνιστά απολύτως καμιά προσβολή της προσωπικότητάς τους. Ούτε οι διατάξεις αυτές του Συντάγματός μας είναι καινούργιες. Είναι διατάξεις που αν συνδεθούν και με τις άλλες που περιλαμβάνονται  για θέματα αλλοδαπών θα κατανοήσει κανείς ότι κάθε έννοια ρατσισμού και αντίθεσης προς τους ξένους, που κατά χιλιάδες διαμένουν στη χώρα, είναι αντίθετη στις βασικές αξίες και των Ελλήνων πολιτών αλλά και του ελληνικού  Συντάγματος. Άλλωστε, το ίδιο το Σύνταγμα προβλέπει βασικές αρχές για διαμένοντες αλλοδαπούς. Και στο άρθρο 5 παρ. 2 που αναφέρθηκε παραπάνω, υπάρχει ρητή αναφορά σε εξαιρέσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο, αλλά και το άρθρο 28, παρ. 1 κάνει ρητή επίσης αναφορά στην ισχύ των «γενικά παραδεδεγμένων κανόνων του διεθνούς δικαίου» η εφαρμογή των οποίων για τους αλλοδαπούς «...τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας». 

Και σημειώνω ότι ο όρος της αμοιβαιότητας δεν απαλείφθηκε, όπως είχε προταθεί κατά τις συζητήσεις στη Ζ΄  Αναθεωρητική Βουλή, έστω και αν τονίστηκε ότι η εφαρμογή του βρίσκεται  στη διακριτική ευχέρεια της Πολιτείας.

Θα πρέπει επίσης να τονιστεί ότι και νομικά και δεοντολογικά δεν ευσταθεί το επιχείρημα ότι αρκεί η «οικιοθελής βούληση» των αλλοδαπών να ασπαστούν τις ελληνικές αξίες. Ακριβώς επειδή ζούμε σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες η  βασική ιδεολογική διακήρυξη της εποχής μας είναι ο  σεβασμός της διαφοράς,  αυτός ο σεβασμός μας επιβάλλει, ακόμα και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, να καλλιεργήσουμε το σεβασμό στην όποια διαφορά. Όχι να αφομοιώσουμε τους ξένους. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το θέμα της εθνικής ταυτότητας και των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων και του σεβασμού  όλων όσοι ζουν μακριά από τις δικές τους εθνικές εστίες είναι ένα από τα πλέον σοβαρά ζητήματα της εποχής μας. Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς διακηρύξεις, διεθνείς συμβάσεις,  αλλά και αποφάσεις διεθνών οργανισμών για την ανάγκη  αυτής της προστασίας όχι μόνο των κατά το διεθνές δίκαιο μειονοτήτων, αλλά και των de facto μειονοτήτων…

Και το θέμα είναι σοβαρό και ευαίσθητο, γιατί έχει να κάνει με την ψυχή των νέων. Πρέπει όμως με ανάλογη σοβαρότητα να το δει και η ελληνική Πολιτεία.        

Επειδή τόνισα την αξία του Συντάγματος ως νομικού πλαισίου και ως έκφρασης των αξιών του ελληνικού λαού και την ενότητα της συνταγματικής μας συνείδησης, ειδικά για το θέμα της Σημαίας θα ήθελα να αναφέρω ότι η περίφημη Χάρτα  του Ρήγα του Φιλοπάτριδος, στο Παράρτημά της προσδιόριζε, με το δικό του γλωσσικό ιδίωμα, τα χαρακτηριστικά της σημαίας:

«Η σημαία όπου βάνεται εις τα μπαϊράκια  και παντιέραις της ελληνικής δημοκρατίας είναι εν ρόπαλον του Ηρακλέους με τρεις σταυρούς επάνω τα δε μπαϊράκια και η παντιέραις είναι τρίχροα, από μαύρον, άσπρον και κόκκινον, το κόκκινον επάνω, το άσπρον εις την μέση και το μαύρο κάτω.

Το κόκκινον σημαίνει την αυτοκρατορικήν πορφύραν, και αυτεξουσιότητα του ελληνικού λαού…»,

Αλλά και τα επαναστατικά Συντάγματα είχαν διατάξεις για το «εθνικόν σημείον».

Πολύ περισσότερο όμως θα ήθελα να αναφέρω το επιχείρημα εξαιρετικά επώνυμου προσώπου, το οποίο σε συζήτηση στην κρατική τηλεόραση της 30^ης Οκτωβρίου υποστήριξε τα εξής: «Δηλαδή αν ο Λόρδος Βύρων ήθελε να κρατήσει την Ελληνική Σημαία θα του την αρνιόντουσαν επειδή ήταν Άγγλος;» Την απάντηση όμως σ’  αυτό το επιχείρημα τη δίνουν τα ίδια τα πρώτα Ελληνικά Συντάγματα, τα οποία στις συνθήκες της Επανάστασης έθεσαν τις βάσεις για το ποιος μπορεί ν’  αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα:

«Η Διοίκησις πολιτογραφεί αλλοεθνείς κατά τους ακολούθους όρους:

α’. ………………………………………………………………………………

β’. Τα μεγάλα ανδραγαθήματα και αι σημαντικαί εκδουλεύσεις εις τας χρείας της Πατρίδος, ενούμεναι με την χρηστότητα των ηθών, είναι δικαιώματα ικανά εις πολιτογράφησιν.»

Αυτά στο Σύνταγμα του ΄Αστρους του 1823 (άρθ. Ιβ΄. και περισσότερο χαρακτηριστικά στα Συντάγματα του 1827 και του 1832».

Και ασφαλώς θα μπορούσε κανείς σήμερα να ρωτήσει:  Και τι σχέση έχει η μαντίλα  που φορούσε η μαθήτρια με όλα τα παραπάνω επιχειρήματα. Σ’  αυτό το θέμα ακούστηκαν πάρα πολλά και από επώνυμες γυναίκες πολιτικούς και μη. Συγκεκριμένα: Η μαντίλα είναι θρησκευτικό σύμβολο. Δείχνει τη μουσουλμανική πίστη  της γυναίκας που τη φορά. Και θα μπορούσαν ακόμα να ισχυριστούν και απόλυτα ορθά ότι η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης  είναι το θεμέλιο όχι μόνο του δικού μας Συντάγματος αλλά του ίδιου του δυτικού πολιτισμού. Όμως και εδώ υπάρχει ένα άλλο επιχείρημα, που καθόλου δεν πρέπει να συνδεθεί με οποιαδήποτε επίδραση στο θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης.  Και έρχομαι στο τυπικό φαινομενικά, αλλά ουσιώδες επιχείρημα ότι η ίδια η ελληνική σημαία με το σταυρό είναι έμβλημα εθνικό. Ας θυμηθούμε ένα στίχο από το ποίημα του Σολωμού στον Εθνικό μας Ύμνο:

 « Σου’ λθε εμπρός λαμποκοπώντας / η Θρησκεία μ’  ένα  σταυρό /…»

 Και πάλι το Σύνταγμά μας δίνει απάντηση και σ’  αυτό το θέμα. Κατά την τελευταία αναθεώρησή του το 2001, με Ψήφισμα της Ζ΄ Αναθεωρητικής Βουλής, τέθηκε Ερμηνευτική δήλωση,  η οποία δίνει λύση στο πολύ σοβαρό πρόβλημα των αντιρρησιών συνείδησης, ορίζοντας  ότι:  «...δεν αποκλείεται να προβλέπεται με νόμο η υποχρεωτική προσφορά άλλων υπηρεσιών, εντός ή εκτός των ενόπλων δυνάμεων (εναλλακτική θητεία), από όσους έχουν τεκμηριωμένη αντίρρηση συνείδησης για την εκτέλεση ένοπλης ή γενικά στρατιωτικής υπηρεσίας.» Και πιστεύω ότι η διάταξη αυτή θα μπορούσε, κατ’  αναλογία, να εφαρμοστεί και σε άλλες συγγενείς περιπτώσεις, όπως θεωρώ ότι είναι η συμμετοχή στη μαθητική παρέλαση, που και χωρίς αυτή ο σεβασμός της προσωπικότητας του ατόμου αποτελεί θεμελιώδη διάταξη του Συντάγματός μας.

Όμως, ένα ακόμα σοβαρό επιχείρημα θα ήταν, ότι όπως πλήθος πρόσφατων μελετών αποδεικνύει, αλλά και  η σημερινή πολιτική πραγματικότητα των μουσουλμανικών χωρών το επιβεβαιώνει,  η μαντίλα  είναι για τους μουσουλμάνους το πρωταρχικό έμβλημα της εθνικής τους ταυτότητας. Ασφαλώς δεν είναι δυνατή η όποια σχετική αναφορά  στο μικρό αυτό άρθρο. Αρκεί, πιστεύω, να αναφέρω, χωρίς σχολιασμό,  το σημαντικότερο ιστορικό παράδειγμα της επανάστασης του 1979 κατά του Σάχη στην Περσία, όπου οι γυναίκες φόρεσαν το  κύριο έμβλημα  της εθνικής τους ταυτότητας αυτό της μαντίλας. Άλλωστε, η  ισλαμική πίστη δεν έχει μόνο χαρακτήρα θρησκευτικό, αλλά απόλυτα δεσμευτικό όπως και το σύνταγμα για τους δυτικούς. Η Σαρία  είναι ο κατ’  εξοχήν Νόμος για τους μουσουλμάνους.  Η βιβλιογραφία σ’  αυτό το θέμα είναι εξαιρετικά πλούσια. Εδώ, ενδεικτικά αναφέρω το μεγάλο βιβλίο του Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστασίου Ισλάμ. Θρησκειολογική επισκόπηση (14^η εκδ. 2004) στον πρόλογο της οποίας ο ίδιος ο σεβασμιώτατος  Αρχιεπίσκοπος, ομότιμος Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων και επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών γράφει προφητικά: «Ελπίζουμε, ότι η παρούσα έκδοση στη δημοτική θα βοηθήσει και τις νεότερες γενιές στην ανετότερη προσέγγιση ενός τόσο  κρισίμου θέματος που, όπως φαίνεται, θα παραμείνει στην επικαιρότητα και θα επηρεάσει πολύμορφα την εξέλιξη του 21^ου αιώνα».

Κλείνοντας το μικρό αυτό άρθρο θα ήθελα να προσθέσω ότι η όλη σκέψη μου για το θέμα της  απαγόρευσης σε όποια μαθήτρια της μαντίλας ή σε άλλο μαθητή να φέρει έμβλημα διαφορετικής ταυτότητας στην παρέλαση στηρίζεται στη σημερινή συνταγματική μας  πραγματικότητα και την εθνική συνείδησή μας, ως λαού και ως έθνους. Και πιστεύω ότι δεν είναι απλά θέμα χωρισμού Κράτους – Εκκλησίας. Ασφαλώς δεν αποκλείεται  μια αλλαγή στη συνταγματική μας τάξη, παρά τις όποιες  επιφυλάξεις μπορεί να διατυπώσει κανείς. Ο λαός είναι κυρίαρχος.  Και η κυριαρχία του θεμελιώνεται στο πρώτο άρθρο του Συντάγματός μας,  αναλλοίωτη σε όλη την ιστορία των Συνταγμάτων μας. 

Και κάτι ακόμα. Το θέμα των μαθητικών παρελάσεων δεν είναι όσο μικρό μπορεί να νομίζεται. Και δεν είναι μόνο θέμα μαντίλας. Η προσβλητική εικόνα που παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια, δείχνει έλλειψη σεβασμού στην ίδια την ιστορική μνήμη, που θέλουν να τιμήσουν και να κρατήσουν ζωντανή.                     

Νίκη Καλτσόγια

Ναι, αυτή είναι η Αριστερά!

Ναι, αυτή είναι η Αριστερά!

Θ. Μαυρίδης

Δεν τους αρέσει μία δικαστική απόφαση; Την εφαρμόζουν, αλλά δεν την σέβονται. Τάδε έφη Λευτέρης Κρέτσος, ο γνωστός και ως γενικός γραμματέας ενημέρωσης. Δεν τους αρέσει μία δημοσκόπηση; Απολύουν τον δημοσκόπο. Βλέπε ανακοίνωση Public Issue στο twitter για τη διακοπή της συνεργασίας τους με την Αυγή. Ναι, αυτή είναι η Αριστερά. Το παραμύθι αυτό δεν έχει στο τέλος χαρούμενο τέλος…

Σύμφωνοι, στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και της ανύπαρκτης Δημοκρατίας, οι Αριστεροί έκαναν χειρότερα πράγματα. Όχι, δεν φτάσαμε ακόμη εκεί. Προς το παρόν οι άνθρωποι απειλούν να εξαφανίσουν τους «άλλους». Πώς το είχε πει ο πρωθυπουργός μας; Ή αυτοί ή εμείς; Θα τους εξαφανίσουμε ή θα μας εξαφανίσουν; Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Σαν να ακούς τον Πολάκη σε μία πιο εξευγενισμένη έκδοση.

Η Ελλάδα δεν είναι μία κανονική χώρα. Ουδέποτε γνώρισε αυτήν την πλευρά της ζωής. Περισσότερο θυμίζει μία χώρα χωρισμένη σε δουκάτα, όπου ο κάθε ευγενής έχει την απόλυτη εξουσία απέναντι στους υπηκόους του. Η Ελλάδα του 2016 είναι μία χώρα που θα μπορούσε να επιβιώσει από τον θεματικό τουρισμό, σαν να ταξιδεύει κάποιος στον μεσαίωνα και να συναντά ακόλαστους αριστοκράτες και τρομαγμένους κολίγους.

Πολλοί συμπολίτες μας, κουρασμένοι από αυτήν την κατάσταση, πίστεψαν ότι η χώρα θα πήγαινε προς το καλύτερο με τον Αλέξη Τσίπρα. Ότι οι ολιγάρχες θα δεχόντουσαν ένα αποφασιστικό κτύπημα κι ότι έτσι η χώρα θα άφηνε πίσω της τον θλιβερό μεσαίωνα και θα προχωρούσε προς τον διαφωτισμό, έστω και με καθυστέρηση μερικών αιώνων. Ξεγελάστηκαν. Συνέβη. Ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων.

Οι τηλεοπτικές άδειες ήταν μία ευκαιρία. Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η απόφαση του ΣτΕ. Ανεξάρτητα από αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας είχε χτες και προχτές μία ευκαιρία. Να ακυρώσει με δική του πρωτοβουλία τον Νόμο Παππά και να ζητήσει τη βοήθεια της αντιπολίτευσης για να προχωρήσουμε με συναίνεση σε μία νέα περίοδο. Όχι μόνο για το νέο τοπίο στην τηλεόραση, αλλά συνολικά για τη χώρα και το πολιτικό σύστημα. Αλλά δεν το έκανε. Αντίθετα, στήριξε με όση δύναμη του απέμεινε τον Νίκο Παππά και επέτρεψε στον κ. Κρέτσο να κάνει αυτήν την απαράδεκτη δήλωση. Οι άνθρωπο αυτοί δεν σέβονται τη Δικαιοσύνη, δεν σέβονται τη Δημοκρατία. Πώς είναι δυνατόν να συνεργαστεί κανείς μαζί τους; Και σε ποια ακριβώς βάση θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; Πώς μπορεί να υπάρξει συναίνεση;

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι αν θα έχει κανάλι ο Σαββίδης ή ο Βαρδινογιάννης. Αυτά είναι μεγάλα παιδιά και ξέρουν καλά το συμφέρον τους. Το πρόβλημα είναι ότι η Αριστερά της… ηθικής υπεροχής προσπάθησε να δημιουργήσει ένα περιβάλλον Βενεζουέλας, ελέγχοντας τα κανάλια και την πληροφόρηση. Έτσι έγιναν τα πράγματα στη χώρα του Τσάβες. Αυτό ονειρεύονται και για την Ελλάδα οι καθεστωτικοί του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πλέον πρόβλημα Δημοκρατίας. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχειρεί με την πλειοψηφία των 153 εδρών να καθίσει στο σβέρκο μας; Δεν σέβονται τους κανόνες, όπως οι ίδιοι το δηλώνουν. Απλά τους εφαρμόζουν. Ίσως επειδή δεν μπορούν σήμερα να κάνουν αλλιώς. Αύριο;

Θανάσης Μαυρίδης

http://www.liberal.gr/arthro/88179/apopsi/th-mauridis/nai-auti-einai-i-aristera.html

Η Φθινοπωρινή Σύναξις των Αθλίων

Η Φθινοπωρινή Σύναξις των Αθλίων

του Γιώργου Καραμπελιά

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σ' ένα έθνος είναι η παρακμή διά του μιθριδατισμού, ή, ίσως, η παρακμή συνοδεύεται πάντοτε από αυτόν: Σιγά-σιγά, συνηθίζεις το δηλητήριο και την έκπτωση. Ίσως. Πάντως, οι Έλληνες και σε παρακμή βρίσκονται και την έχουν αποδεχθεί δια του μιθριδατισμού.

Καθημερινά, χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ και όχι πλέον αδιόρατα, επιταχύνεται η πτώση και η κατάπτωση ενός έθνους που κάποτε έβγαζε Μακρυγιάννηδες και Καραολήδες. Ενός έθνους που σέρνεται πια σε βρώμικες πόλεις, σε θλιβερές πλατείες και εξαντλείται πρωί και βράδυ στα τουρκοσήριαλ .

Καθόλου τυχαία, κυβερνιέται από τους αθλίους που ανέδειξε στο προσκήνιο μέσα από την κρίση. Αυτό ακριβώς είναι το βαρύτερο σύμπτωμα της παρακμής: όταν, απέναντι στην κρίση, δεν προτάσσεις τους καλύτερους που έχει το έθνος σου αλλά, αντίθετα, αναδεικνύεις τους χειρότερους. Ξεκίνησαν από τον ΓΑΠ και κατέληξαν στον Τσίπρα.

Τι πιο χαρακτηριστικό από τους δήθεν αντισυστημικούς τους οποίους παρήγαγε μέσα στα έξι χρόνια της κρίσης, τον Βαρουφάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Σώρρα, τον Βασίλη Λεβέντη και εσχάτως τον άλλοτε Κώστα Ζουράρι. Σε μια χώρα που βουλιάζει στη φτώχεια, την ανέχεια, όπου η φυγή γίνεται το αποκλειστικό όραμα των νεώτερων γενιών, καθώς προχωρούν ανελέητα, δρεπανηφόρες, η εκπτώχευση, η συρρίκνωση, η ισλαμοποίηση, η νεοθωμανική απειλή.

Πλέον δε, αφού οι αθλιότεροι όλων ανέλαβαν να ξεπουλήσουν και τα τελευταία υπολείμματα αξιοπρέπειας που διαθέταμε ως έθνος, ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ, ο Πούτιν, ο… Ολάντ, αναφέρονται πια στην Ελλάδα σαν ένα ανύπαρκτο μέγεθος, η τύχη της οποίας ενδιαφέρει όλο και λιγότερο και, πλέον, η ίδια η αποσταθεροποίησή της δεν τρομάζει κανέναν.

Γι’  αυτό, εξάλλου, ο Ερντογάν θεωρεί πλέον και τη… Θεσσαλονίκη τμήμα του ζωτικού χώρου της Τουρκίας, μετά την αμφισβήτηση της  Συνθήκης της Λωζάνης και την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στη Συρία.

Και, μέσα σ’  όλα αυτά, το κόμμα των διορισμένων «συνεδριάζει» και ορχείται με τα αντάρτικα που τους παίζει ο Ζουράρις. Και η μεγαλύτερη καταισχύνη μου είναι πως ανάμεσά τους βρίσκονται και παλιοί «σύντροφοι».

«Έβγαλε βρώμα η ιστορία, ότι ξοφλήσαμε», έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι. Η πένα μου –ίσως και ο υπολογιστής μου– δεν βρίσκει δυστυχώς σύμφωνα και φωνήεντα για να περιγράψει την κατρακύλα που έχουμε πάρει. Τα λόγια παύουν πλέον να έχουν νόημα, μοιάζει σαν να έχουν ειπωθεί τα πάντα και να ζητάνε απεγνωσμένα ρεύμα μόνο από την ψυχή μας, για όσους έχουμε ακόμα ψυχή.

Το τελευταίο καταφύγιο, η τελευταία ελπίδα μου, είναι η ντροπή. Η ντροπή για την κατάντια μας. Όσοι ακόμα μπορούν να ντρέπονται είναι η ελπίδα του έθνους μας. Η ντροπή είναι το τελευταίο μας όπλο.

http://ardin-rixi.gr/archives/201150

Να καταργηθεί η μέση εκπαίδευση

Ένα ακόμη εξαιρετικό άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου για την κατάντια της δημόσιας εκπαίδευσης και τις επιπτώσεις στην Παιδεία.

ΔΕΕ

Να καταργηθεί η μέση εκπαίδευση

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σε τι χρειάζεται το Γυμνάσιο; Μα για να μπορείς να περάσεις στο Λύκειο. Και σε τι χρειάζεται το Λύκειο; Μα με το απολυτήριο του Λυκείου μπορείς να πας στο Πανεπιστήμιο ή σε ΤΕΙ, και γενικά να λες ότι έχεις απολυτήριο Λυκείου και να αναλάβεις και κάνα υπουργείο όταν έρθει η ώρα. Η ζωή είναι απλή κι εμείς την κάνουμε πολύπλοκη. Ως εκ τούτου, αν θέλουμε να την υπηρετήσουμε, οφείλουμε να την απλουστεύσουμε.

Και επειδή το Γυμνάσιο είναι «πέρασμα», το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να απλουστεύσει τις διαδικασίες. Όπως θα διαβάσατε χθες στην «Κ», μαθητές θα μπορούν να προβιβάζονται με 5, 6, 7 σε μαθήματα όπως η Ελληνική Γλώσσα, η Ιστορία, τα Μαθηματικά και η Φυσική.

Ορισμένοι τα αποκαλούν «βασικά» μαθήματα της εγκυκλίου παιδείας. Ελάτε τώρα. Το βασικό είναι να περνάς τις τάξεις με όσο λιγότερο κόπο γίνεται, να μην ταλαιπωρείς τους ψηφοφόρους σου. Ακόμη βασικότερο είναι η ισότης, βασική αρχή της δημοκρατίας. Δεν είναι δυνατόν το παιδί να αισθάνεται αδικημένο επειδή είναι αγράμματο. Είναι κοινωνική αδικία. Σημειωτέον ότι εδώ δεν μιλάμε καν για την περίφημη αριστεία. Ή μάλλον μιλάμε για αριστεία σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον όπου η βάση του 10 θεωρείται κάποιου είδους αριστεία. Είπαμε: το σχολείο μοιάζει όλο και περισσότερο με τηλεπαιχνίδι. «Πες μας, Γιάννη, ποια είναι η διαφορά της Λέσβου από τη Μυτιλήνη;» «Καμία, κύριε. Νησί η μία, νησί και η άλλη, και μάλιστα τα επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός και τα δύο φέτος το καλοκαίρι». «Μπράβο, Γιάννη!» Ο Γιάννης, όταν αποφοιτήσει, θα βλέπει αεροπλάνο να απογειώνεται από το «Ελ. Βενιζέλος» και θα νομίζει ότι οι Ελληνες κατάφεραν καίριο πλήγμα κατά του νόμου της βαρύτητας. «Τόσο βαρύ πράγμα, γεμάτο κόσμο και να μπορεί να πετάξει. Miracolo!»

«Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν». Το είπε ο Αρχιεπίσκοπος για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών. Ισχύει για όλη την εκπαίδευση. Οι σύλλογοι φιλολόγων διαμαρτύρονται διότι έκοψαν τη διδασκαλία της Μινωικής, Μυκηναϊκής εποχής, καθώς και της περιόδου του Φιλίππου Β΄ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Κατ’ αρχάς, ο φιλόλογος είναι φιλόλογος, δεν είναι ιστορικός. Μπορεί να διδάξει αρχαία ελληνικά, μπορεί να διδάξει σύγχρονη λογοτεχνία, όμως γιατί πρέπει να μπορεί και να διδάξει Ιστορία; Και πώς είναι δυνατόν να διδάσκουν Ιστορία οι καθ’ όλα αξιοσέβαστοι καθηγητές Αγγλικών ή Γερμανικών για να συμπληρώνουν τις διδακτικές τους ώρες; Και μη μου πείτε κρίση έχουμε και δεν έχουμε λεφτά, διότι η κατάσταση είναι παγιωμένη εδώ και κάτι δεκαετίες. Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ ειδικότης «καθηγητής Ιστορίας». Πάντα ήταν κάποιος φιλόλογος που θεωρούσε τη διδασκαλία της Ιστορίας πάρεργο. Διαβάζει κάποια κεφάλαια από το κακογραμμένο εγχειρίδιο, τα απαγγέλλει στους μαθητές του και τους ζητάει να αποστηθίσουν τα ονόματα της Μακεδονικής Δυναστείας, διότι θεωρούνται Σος – στα ελληνικά, σάλτσα ειδικού τύπου και κεφάλαια απαραίτητα για να περάσεις τις εξετάσεις. Αλήθεια ποιοι και πόσοι ξέρουν ποιος υπήρξε ο ρόλος του Βυζαντίου και γιατί αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε μ’ αυτό τον 21ο αιώνα; Πρέπει να διαβάσεις τον κλασικό Ράνσιμαν ή την εξαιρετική Τζούντιθ Χέριν για να το καταλάβεις.

Αλλιώς μένεις με τη γεύση της κακοχωνεμένης «σάλτσας σος», όπως την αποκαλούν συμπαθέστατοι σερβιτόροι, συνήθως απόφοιτοι δραματικών σχολών.

Το ζητούμενο δεν είναι ποιες περίοδοι της Ιστορίας θα διδάσκονται. Το ζητούμενο δεν είναι πόσες ώρες αρχαία ελληνικά θα διδάσκονται. Το ζητούμενο δεν είναι πόσες ώρες νεοελληνική λογοτεχνία θα διδάσκονται.

Το ζητούμενο είναι πώς θα διδάσκεται η Ιστορία που διδάσκεται, πώς θα διδάσκονται τα αρχαία και πώς η νεοελληνική λογοτεχνία και κατά συνέπεια η μητρική μας γλώσσα. Τη λογοτεχνία τη διδάσκουν από εγχειρίδια όπου έχει μεγαλύτερη σημασία το στεγνό κείμενο παρουσίασης ενός ποιήματος του Καβάφη από το ίδιο το ποίημα του Καβάφη.

Σύμπτωμα βαριάς και χρόνιας αναπηρίας. Μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει στηρίξει την ύπαρξή της στον σύγχρονο κόσμο στη σχέση της με την αρχαιότητά της, δεν έχει βρει ακόμη τον κατάλληλο τρόπο για να διδάσκει αυτήν την αρχαιότητα στο σχολείο. Μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει στηρίξει την αξιοπρέπειά της στην μακραίωνη Ιστορία της, δεν έχει ακόμη βρει τον κατάλληλο τρόπο για να τη διδάσκει στο σχολείο.

Μιλάμε ελληνικά. Μαζί με τα εβραϊκά είναι η αρχαιότερη γλώσσα του Δυτικού Πολιτισμού. Κι όμως έχουμε μετατρέψει τη διδασκαλία της σε καταναγκαστικό έργο.

Πώς συνδέονται όλ’ αυτά με τη βαθμολογία; Μα είναι πολύ απλό. Η μέση εκπαίδευση υπάρχει για να δημιουργεί απαιτήσεις από τους εφήβους. Αυτό θα πει «γενική μόρφωση» ή «καλλιέργεια», δύο εκφράσεις που τις έχουμε σβήσει από το λεξιλόγιό μας. Κι αν δεν τους δημιουργήσεις απαιτήσεις από τη γλώσσα που μιλούν ή από την ιστορική τους συνείδηση, τότε μπορείς και να τους ξεφορτωθείς και μ’ ένα πενταράκι στα είκοσι, για να τελειώνουμε και να μην ταλαιπωρούμεθα και οι δύο.

Επειδή δε οι διάφοροι αριστερόφρονες σπουδαιοφανείς πανεπιστημιακοί της φυλής των μεταμοντέρνων Λιάκων –διότι περί φυλής πρόκειται– θα πουν ότι το ζήτημα είναι πώς θα δημιουργήσουμε όχι «εθνοκεντρική» αλλά «κάτι άλλο» συνείδηση στους νέους, λέω το εξής. Τον σύγχρονο κόσμο, εμείς οι Ελληνες, τον βλέπουμε μέσα από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η δε ευρωπαϊκή μας συνείδηση περνάει μέσα από το φίλτρο της εθνικής μας συνείδησης. Όσο εξασθενεί η εθνική μας συνείδηση, τόσο απομακρυνόμαστε από την Ευρώπη.

Θα μου πείτε ο κόσμος είναι μεγάλος. Υπάρχει και ο Τρίτος και ο Τέταρτος Κόσμος. Όλα είναι σχετικά. Και ακόμη και το πέντε στα είκοσι θεωρείται άριστα.

http://www.kathimerini.gr/878395/opinion/epikairothta/politikh/na-katargh8ei-h-mesh-ekpaideysh

Η σαγήνη του νεαρού απατεώνα

Ο Σύριζα, το Άρδην 

και η πατριωτική Αριστερά

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Στα έξι χρόνια της κρίσης, η αποσύνθεση μιας παρασιτικής κοινωνίας παρήγαγε ελάχιστα θετικά αντισώματα, ενώ, αντίθετα, βιώνουμε έναν κατήφορο στον βόρβορο, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Εξάλλου από το 2010 επισημαίνουμε πως ο άναρθρος χαρακτήρας του κινήματος ενάντια στα μνημόνια δεν προοιωνιζόταν τίποτα το θετικό και προσπαθούσαμε απεγνωσμένα, από το εσωτερικό του, να το μετασχηματίσουμε σε κίνημα ανάταξης της χώρας.

Υπογραμμίζαμε διαρκώς πως, αν συνεχιζόταν αυτή η πορεία, η χώρα θα μεταβαλλόταν σε ένα αποτυχημένο κράτος, διοικούμενο από μαφιόζους και ολιγάρχες. Σήμερα, το κατ’ εξοχήν κόμμα της ελληνικής διανόησης (με την ευρεία έννοια του όρου, δηλαδή όσοι διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στην κοινωνική αναπαραγωγή –εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες, «διαχειριστές» της κοινωνικής συναίνεσης, στα ΜΜΕ, στην ψυχική υγιεινή κ.λπ. ), ο ΣΥΡΙΖΑ, άνοιξε τον δρόμο στον Λεβέντη, στον Σώρρα, τον Μαρινάκη, τον Καλογρίτσα…

Στο βιβλίο μου Η αποστασία των διανοουμένων, που εκδόθηκε το 2013, περιέγραφα την παρακμή της ελληνικής διανόησης, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πως το κόμμα της όχι απλώς θα άνοιγε τον δρόμο στους ολιγάρχες, μέσα από την αποτυχία του, αλλά θα είχε το θράσος να τους εισαγάγει το ίδιο στην πολιτική και την επικοινωνιακή ηγεσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ατζέντης του Καλογρίτσα. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα των διανοουμένων, ο… «διανοούμενος» Κιμούλης, ο «διανοούμενος»-βουλευτής Δημήτρης Σεβαστάκης, ο «διανοούμενος» υπουργός Νίκος Ξυδάκης και ο νεορθόδοξος βουλευτής Κώστας Ζουράρης –για να μην αναφέρω άλλες λεπταίσθητες ψυχές των Εξαρχείων και του Κολωνακίου, που ασχολούνται με τις «έμφυλες ταυτότητες»–, λειτουργούν ως ατζέντηδες και υπηρέτες μαφιόζων και ολιγαρχών.
Τι ακριβώς κάνουν όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες των λεπτών ψυχών, καλλιτεχνών, ηθοποιών, συγγραφέων, λογοτεχνών, εκπαιδευτικών και «πνευματικών ανθρώπων» που στήριξαν –φανατικά ή έστω «κριτικά»– την άνοδο αυτής της αριστερής μαφίας στην εξουσία; Ακόμα περισσότερο, τι κάνουν όσοι, όταν το Άρδην έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου από το 2014, μας καλούσαν να μη δειχνόμαστε τόσο «υστερικοί» και να περιμένουμε, προσφέροντας την «κριτική μας υποστήριξη».

Το Άρδην και ο Σύριζα

Βέβαια, είναι αλήθεια πως από πολύ παλιότερα είχαμε έρθει σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο μάλιστα ενισχύονταν οι εθνομηδενιστικές του τάσεις. Αυτή η εθνομηδενιστική ροπή αποτέλεσε και την αφετηρία της ρητής άρνησης συμμετοχής μας στις αρχικές κινήσεις για τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και της αποστασιοποίησής μας από τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος, όταν έγινε πρόεδρος του Συνασπισμού –και του ΣΥΡΙΖΑ– εγκατέλειψε τάχιστα τις πατριωτικές του ευαισθησίες.
Ωστόσο, επειδή δεν θέλαμε να προτάξουμε με ιδεοληπτικό τρόπο τις αντιρρήσεις μας, προσπαθούσαμε πάντοτε να διατηρούμε καλές σχέσεις, ιδιαίτερα με όσους έδειχναν όντως κάποιες πατριωτικές ευαισθησίες. Έτσι, συχνά-πυκνά, καλούσαμε στις εκδηλώσεις μας στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Λαφαζάνης, ο Ρινάλντι, κατ’ εξοχήν ο Γλέζος. Παλαιότερα, μάλιστα, ο Μανώλης Γλέζος, ιδιαίτερα, αλλά και ο Λαφαζάνης, είχαν θελήσει «να μεσολαβήσουν» για μια ένταξή μας στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο επιχείρησε δυο τρεις φορές στη συνέχεια και ο παλιός γνωστός μας, από τον «αγώνα των τυφλών», στις αρχές της δεκαετίας του 1980, Παναγιώτης Κουρουμπλής.
Παρότι θεωρούσαμε ανέφικτη μια τέτοια συνεύρεση, δεδομένων των τεράστιων διαφορών μας, για να μη φανούμε «ακατάδεκτοι» και επειδή πολλοί φίλοι από την «πατριωτική αριστερά» μας πίεζαν σχετικά, συμφωνήσαμε να πραγματοποιήσουμε, τουλάχιστον, μια συζήτηση μαζί τους… Η απάντηση αναμένεται ακόμα. Και ήταν αναμενόμενο. Ιδιαίτερα όσοι Συριζαίοι μας γνώριζαν από το παρελθόν, όπως η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, ο Αντώνης Νταβανέλος, ο Θόδωρος Δρίτσας και άλλοι – ορισμένοι από αυτούς και παλιά μέλη της Ρήξης–, αντέταξαν ένα αποφασιστικό βέτο και στην υποψία συζήτησης μαζί μας. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι εμείς δεν ανήκαμε σε εκείνες της ομάδες της «πατριωτικής αριστεράς» που θα έκαναν γαργάρα τις απόψεις τους, αλλά αντίθετα θα συγκρουόμασταν ανοικτά με τον εθνομηδενισμό. Ορθώς, λοιπόν, από τη σκοπιά ενός εθνομηδενιστικού κόμματος, οι άνθρωποι απέκλεισαν κάθε σχετική πρόταση και ο Γλέζος, ο Λαφαζάνης, ο Κουρουμπλής, εγκατέλειψαν κάθε σχετική προσπάθεια.
Παρ’ όλα ταύτα, επειδή ακόμα κάποιοι θεωρούσαν πως οι αποκλίνοντες δρόμοι μας αποτελούσαν συνέπεια μιας παρεξήγησης, –ιδιαίτερα με τον Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο δεν είχαμε μέχρι τότε κάποιες προσωπικές σχέσεις–, προσπάθησαν να αρθούν οι «παρεξηγήσεις» –τις οποίες χρέωναν και στην οξύτητα της κριτικής μας–, μέσω κάποιας προσωπικής επαφής μαζί του.
Κάποιος, πολύ παλιός φίλος του Άρδην, αλλά και του Αλέξη Τσίπρα, προσπάθησε, ήδη από το 2012, και μετά την έντονη κριτική μας στον αναδυόμενο τυχοδιωκτισμό του, να διευθετήσει κάποια συνάντησή μας μαζί του ώστε να αρθούν οι πιθανές «παρεξηγήσεις». Και πάλι, παρά την πεποίθησή μας πως μια τέτοια συνάντηση θα ήταν χωρίς νόημα, μετά την επιμονή του κοινού φίλου, την αποδεχτήκαμε. Εντούτοις, ως αναμένετο, αυτή η συνάντηση, από αναβολή σε αναβολή, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Εξάλλου ο Τσίπρας, την ίδια εποχή, βρισκόταν σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις με τον Βαρδινογιάννη, τον Ψυχάρη και τους αντιπροσώπους των πρεσβειών. Μάλιστα, στα πλαίσια των εγγυήσεων που προσέφερε, είχε ήδη από το φθινόπωρο του 2012 συμφωνήσει μαζί τους για τη σύνθεση των ευαίσθητων υπουργείων που αφορούν τις εξωτερικές σχέσεις και την άμυνα της χώρας (όπως είχαμε πληροφορηθεί έκπληκτοι από σοβαρή πηγή)1.
Ακόμα και μέχρι το δημοψήφισμα του 2015, αρκετοί διανοούμενοι της «πατριωτικής αριστεράς» προσπαθούσαν να μας πείσουν να μην είμαστε τόσο αρνητικοί στις τοποθετήσεις μας απέναντι στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι «ο Αλέξης είναι πατριώτης κατά βάθος και απλώς περιστοιχίζεται από εθνομηδενιστές» – όλως τυχαίως. Ένας μάλιστα ασκούσε έντονη κριτική στον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και στην αίθουσα «Ρήγας Βελεστινλής», στην Ξενοφώντος, όπου παρευρισκόταν συχνά ως ομιλητής, αλλά σίγησε μετά την υποψηφιότητά του στις ευρωεκλογές του 2014 και…. παραμένει υπουργός.
Στη σαγήνη του νεαρού απατεώνα –και, κατά βάθος, του ίδιου του οπορτουνισμού τους– έπεσαν ακόμα και διανοούμενοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και από τον χώρο της ορθόδοξης διανόησης, ή ακόμα και κάποιοι που στέκονταν «κριτικά» απέναντί του, όπως μια άλλοτε στενή φίλη, καθηγήτρια φιλοσοφίας, η οποία δημοσιεύει επικριτικά (προς τιμήν της) κείμενα για τον εθνομηδενισμό στην ιστοσελίδα του… Αντώνη Λιάκου (sic!). Και αυτή όμως μας δήλωσε πως δεν μπορεί να παραχωρήσει το σχετικό κείμενο στο Άρδην, διότι η ίδια, ο Λιάκος και ο Τσίπρας (ίσως και ο Καλογρίτσας), παρά τις διαφωνίες τους, ανήκουν επιτέλους στην… αριστερά, την οποία εμείς πολεμούμε!
Μέχρις εδώ θα μπορούσαμε να τα δεχθούμε όλα, στο πλαίσιο μιας συγκαταβατικής αντίληψης για τα ανθρώπινα. («Ο άνθρωπος είναι ένα δεμάτι χόρτα, τρίβεται…», αναφέρει ο Σεφέρης). Οι άνθρωποι, ακόμα και οι καλύτεροι, συχνά ακολουθούν το ρεύμα, εξάλλου δεν παρακολουθούν όλοι επισταμένως τα πολιτικά τεκταινόμενα.
Τι γίνεται όμως όταν το ίνδαλμά τους ξεπουλάει αδιάντροπα και ανοικτά τις ελληνικές τράπεζες και την ελληνική δημόσια περιουσία στους ξένους, όταν μεταβάλλει τη χώρα σταδιακώς σε ένα απέραντο χοτ σποτ, όταν παραδίδει την ενημέρωση στους ολιγάρχες, όταν προχωράει ταχύτατα στην οριστική εκποίηση της Κύπρου, όταν έχει μεταβάλει σε προσωπικότητα της πολιτικής ζωής τον Βασίλη Λεβέντη, όταν, όταν… Τι κάνουν όλοι αυτοί, οι έστω πλανημένοι και εύπιστοι; Μήπως αποφασίζουν να ενωθούν επιτέλους σε κάποιο κίνημα εθνικής σωτηρίας, ή έστω να υπογράψουν μια καταγγελία για τα κανάλια όπως αθρόα υπέγραφαν στο παρελθόν κατά της επαράτου δεξιάς; Όχι. Απλώς δηλώνουν «απογοητευμένοι», «απατημένοι», και φροντίζουν να επιμηκύνουν όσο περισσότερο γίνεται την παραμονή τους τις βίλες και τα νησιά τους, για να πνίξουν τον πόνο τους με κρασί Σαντορίνης σε κάποια μαγευτική ελληνική παραλία.

Σημείωση
1. Χαρακτηριστικό της αμοιβαίας συμπάθειας μας, είναι το γεγονός ότι όταν το 2013 βρεθήκαμε να συνταξιδεύουμε δίπλα-δίπλα σε πολύωρη πτήση, δεν ανταλλάξαμε ούτε καλημέρα, παρότι γνωριζόμαστε, – ούτε καν με την παρούσα «συντρόφισσα Μπέττυ», η οποία στα νιάτα της στην Πάτρα, ως φοιτήτρια, συμμετείχε σε συναντήσεις της Ρήξης.

http://ardin-rixi.gr/archives/200156