Το τέλος του δρόμου είναι κοντά

Το τέλος του δρόμου είναι κοντά

"Είμαστε αποφασισμένοι να προασπίσουμε τα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Είμαστε αποφασισμένοι να μην εγκαταλείψουμε τον λαό μας στους "yesmen", που υποστηρίζουν την συνέχιση της λιτότητας για πολλά χρόνια." ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας, κατά τον χαιρετισμό που απηύθυνε στο συνέδριο του ακροαριστερού Γερμανικού κόμματος die Linke…

Ο χαιρετισμός εκφωνήθηκε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες μετά τη συνάντηση και το γεύμα  εργασίας του με την Γερμανίδα Καγκελάριο Angela Merkel. Κατά την οποία συνάντηση ξεκαθαρίστηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει "πολιτική λύση" για την επιτυχή ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Διότι όλες οι σχετικές αποφάσεις, "λαμβάνονται από τους Θεσμούς".

Όπως επίσης και το ότι η παρουσία και η συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. στο Ελληνικό Πρόγραμμα, θεωρείται απολύτως απαραίτητη, από την Γερμανία. Εκ των ουκ άνευ. Διότι διαφορετικά, η Γερμανική Βουλή δεν θα εγκρίνει καμία χρηματοδότηση προς την Ελλάδα. Επομένως, αν το Δ.Ν.Τ. έφευγε από το Πρόγραμμα, αυτό θα έπρεπε να διακοπεί.

Αποτέλεσμα εντελώς αναμενόμενο και ήδη "γνωστό". Πριν καν ο πρωθυπουργός επιβιβαστεί στο αεροσκάφος, το οποίο τον μετέφερε στη γερμανική πρωτεύουσα. Οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις, υπό τις οποίες εγκρίθηκε από τις χώρες της Ευρωζώνης  η τρίτη χρηματοδότηση στην Ελλάδα, είναι γνωστές στους πάντες. Από τον Ιούλιο του 2015. Δεν γίνεται να πιστέψει κανείς ότι δεν τις θυμάται αυτός που τις συμφώνησε και τις υπέγραψε...

Άρα για ποιόν λόγο μπήκε στον κόπο, να κάνει το ταξίδι ο Μεγάλος Ηγέτης; Και γιατί, την επόμενη μόλις μέρα, συνέχισε τις επαναστατικές κορώνες που εκσφενδονίζει εδώ και μερικές εβδομάδες; Σε πλήρη αντίφαση με τη στάση την οποία κράτησε στην Καγκελαρία την Παρασκευή το μεσημέρι;

Θεωρώ ότι υπάρχουν πλέον ελάχιστοι, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί τα σχέδια και τα κίνητρά του. Παρά τις διαβεβαιώσεις από τον ίδιον και το περιβάλλον Μαξίμου, οι εκλογές βρίσκονται κοντά. Ίσως και πιο κοντά απ’ ό,τι θα ήταν λογικό...

Δεν μοιάζει βέβαια, να έχει εγκαταλείψει κάθε ελπίδα για έναν, πιο φιλικό προς την κυβέρνηση, συμβιβασμό στην αξιολόγηση. Αλλά ξέρει καλά ότι, τα όποια (ελάχιστα) περιθώρια υπήρχαν για να συμβεί κάτι τέτοιο, εξαϋλώθηκαν ύστερα από την απόφασή του να προχωρήσει σε παροχές, πριν εγκριθούν τα αποτελέσματα του 2016 από την Eurostat και χωρίς να ενημερώσει την Τρόικα. Δυο όρους του τρίτου Μνημονίου τους οποίους ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ, να μην ήξερε ή θυμόταν, όταν έπαιρνε την συγκεκριμένη απόφαση. Εκτός εάν το διαπραγματεύθηκε και το υπέγραψε, χωρίς να ξέρει σε τι ακριβώς συμφώνησε και σε ποιο κείμενο, έβαλε την υπογραφή του. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως, μιλάμε για τελείως διαφορετική κατάσταση, όπου απαιτείται άμεση ψυχιατρική βοήθεια...

Η κίνηση για τις παροχές, και μάλιστα σε μια κατηγορία πολιτών που αποτελούν σημαντικότατη δεξαμενή ψήφων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., είναι εκείνη η οποία θέτει το ακλόνητο θεμέλιο για υποθέσουμε ότι στοχεύει σε εκλογές. Ή, έστω, ότι σκοπεύει να πραγματοποιήσει κάποιου είδους δημοψήφισμα. Όπως θέλουν ορισμένες "έντεχνες" διαρροές οι οποίες υπήρξαν το Σαββατοκύριακο. Η ολοφάνερη προσπάθειά του (αδιαφορώντας μάλιστα, για την όποια απώλεια "κεντρώων" ψηφοφόρων) να συσπειρώσει τους οπαδούς της ιδεολογίας την οποία πρεσβεύει το κόμμα του όμως, δείχνει ότι πιθανότερος στόχος του είναι οι εκλογές..

Άρα το επόμενο διάστημα, αμέσως μετά τις εορτές των Χριστουγέννων, θα πρέπει να περιμένουμε εντονότατη αύξηση των τόνων της ρητορικής του προς το εσωτερικό, με ταυτόχρονες προσπάθειες κατευνασμού των Θεσμών.

Καθώς όμως, ούτε ο ίδιος αναμένει πραγματικά να βρει "κατανόηση" από την Quadriga (η συνέντευξη Dombrovskis στην Καθημερινή της Κυριακής, είναι άκρως ενδεικτική και διαφωτιστική) θα ανεβάζει τους τόνους και θα προσπαθεί να συσπειρώσει. Τόσο την Κοινοβουλευτική Ομάδα του, όσο και τους ψηφοφόρους του. Έτσι θα μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο αδιέξοδο. Ώσπου να φτάσει στον "τοίχο" και ν’ αποφασίσει να φύγει.

Με ποιο ακριβώς τρόπο και υπό ποιες συνθήκες θα θελήσει να το πράξει, θα το μάθουμε, λίγο πριν δει το τέλος της διαδρομής. Τώρα δεν τα γνωρίζει ούτε εκείνος...

Πέτρος Λάζος

petros.lazos@capital.gr

«Αναμνήσεις από την Χίο»

«Αναμνήσεις από την Χίο»

Πώς η ανάπτυξη από θεωρία γίνεται πράξη

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Το καλοκαίρι του 1986 υπηρετούσα στην Χίο ως προϊστάμενος της εκεί Εποπτείας Αλιείας, της αρμόδιας υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας για τα αλιευτικά θέματα. Ήταν η εποχή που οι συζητήσεις για τις ιχθυοκαλλιέργειες θαλασσινών ψαριών, ενός νέου κλάδου εφαρμοσμένων επιστημών, έδιναν και έπαιρναν. Η σχετική βιβλιογραφία είχε αρχίσει ήδη να εμπλουτίζεται και οι προοπτικές που ανοίγονταν για την Ελλάδα με τα 6.000 περίπου νησιά, νησίδες και βραχονησίδες εμφανίζονταν ιδιαίτερα ελκυστικές.

      Όπως ήταν αναμενόμενο, συζητήσεις για την ανάπτυξη επιχειρήσεων ιχθυοκαλλιέργειας είχαν αρχίσει να γίνονται και στην Χίο (ήδη λειτουργούσαν στην Ελλάδα δύο μονάδες, μία στην Λέρο και μία στην Κεφαλονιά) και το ενδιαφέρον για μια τέτοια επένδυση άρχισε να εμφανίζεται ως μια ελκυστική και κερδοφόρα επιλογή. Εξ άλλου η Χίος διέθετε πάντοτε ανήσυχα πνεύματα που δεν δίσταζαν να ριψοκινδυνέψουν σε κάτι που είχε σχέση με την θάλασσα είτε αυτό λεγόταν Ναυτιλία είτε Αλιεία.

            Οι συγκυρίες το έφεραν να συμπέσουν τρία αποφασιστικής σημασίας γεγονότα:
1.  Η τοποθέτηση του Χρήστου Πάχτα ως Νομάρχη Χίου, με σπουδές στο εξωτερικό όπου είχε αφομοιώσει την ευρωπαϊκή νοοτροπία των άμεσων αποφάσεων και ενεργειών για την υλοποίηση ενός στόχου
2.   Η εμφάνιση επενδυτών με έντονο το ενδιαφέρον για τις Ιχθυοκαλλιέργειες
3. Η ενεργοποίηση της Εποπτείας Αλιείας,  με την μετάθεσή μου στην Χίο και την τοποθέτησή μου ως προϊσταμένου, που έτυχε να διαθέτω εμπειρία στην πράξη, μια και είχα διατελέσει προηγουμένως προϊστάμενος του Ιχθυογεννητικού Σταθμού στην Έδεσσα

Έτσι, όταν ο τότε Σύμβουλος του Νομάρχη Αριστείδης Μπελλές (ο ρόλος του οποίου υπήρξε αποφασιστικής σημασίας στην μετέπειτα εξέλιξη του κλάδου) εισηγήθηκε να πραγματοποιηθεί μια προκαταρκτική σύσκεψη για το θέμα, ξεκίνησε μια σειρά γεγονότων με εκπληκτικά αποτελέσματα όπως αποδείχθηκε αργότερα.

Στην σύσκεψη, που έγινε στο Γραφείο του Νομάρχη, ενημέρωσα λεπτομερειακά τους συμμετέχοντες για την υπάρχουσα κατάσταση, τις προοπτικές του κλάδου, αλλά και τα προβλήματα που θα υπάρξουν από την ανύπαρκτη ουσιαστικά Νομοθεσία, η οποία έπρεπε αρχικά να κινηθεί στο ατελές νομικό πλαίσιο του υπάρχοντος  Αλιευτικού Κώδικα [Ν.Δ.420/70 “Αλιευτικός Κώδιξ” (ΦΕΚ 27/Α/31-1-1970)].

            Αποτέλεσμα της σύσκεψης ήταν να μου ανατεθεί η υποβολή μέσα σε 15 μέρες ενός προγράμματος ανάπτυξης της Ιχθυοκαλλιέργειας στον Νομό Χίου με συγκεκριμένες προτάσεις  και ενέργειες που έπρεπε να γίνουν, ενώ αποφασίσθηκε να συγκληθεί το Νομαρχιακό Συμβούλιο (με την τότε μορφή του) στο οποίο θα έκανα σχετική Εισήγηση. Χαρακτηριστικό της αποφασιστικότητας του Χρ. Πάχτα, ο οποίος είχε πεισθεί για τις δυνατότητες του κλάδου, ήταν η εντολή που μου έδωσε μεταξύ σοβαρού και αστείου:

-Παράτα το μαγαζί (την Υπηρεσία μου) και να μη ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο πριν ολοκληρώσεις αυτό που ανέλαβες.

            Επί 15 μέρες γύρισα όλο το νησί και το σύμπλεγμα των Οινουσών για να επισημάνω κατάλληλους χώρους για εγκατάσταση Μονάδων, επικοινώνησα για πληροφορίες και λεπτομέρειες με τον Φίλιππο Δημητρακόπουλο (τον ιδιοκτήτη της Μονάδας στην Λέρο), τον συνάδελφο Θανάση Φρέντζο (Υπεύθυνο της Μονάδας στην Κεφαλονιά), τους συναδέλφους του Υπουργείου στην Αθήνα, ενώ έγραφα ενδιάμεσα την Εισήγησή μου.

            Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας υπήρξε μάλλον θετικό, αν κρίνω από το γεγονός ότι ψηφίσθηκε ομόφωνα από το Νομαρχιακό Συμβούλιο η Εισήγησή μου, η οποία περιελάμβανε μάλιστα και την χρηματοδότηση από την Νομαρχία της εγκατάστασης μια μικρής Μονάδας παραγωγής τσιπούρας και λαβρακιού στον κόλπο των Μεστών Χίου που θα διαχειριζόταν και θα λειτουργούσε η Κοινότητα Μεστών ώστε να πειστούν οι μελλοντικοί επενδυτές ότι αυτά που λέγονται μπορούν εφαρμοσθούν και στην πράξη (το κείμενο  δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του κλάδου:  Εισήγηση για την εγκατάσταση καθοδηγητικής Ιχθυοκαλλιέργειας στην Κοινότητα Μεστών Χίου. Αλιευτικά Νέα, τ. 63, Σεπτέμβριος 1986, σ. 78 – 80).

Πιστεύω ότι η απόφαση για την Μονάδα αυτήν ήταν κάτι όχι μόνον πρωτοποριακό, αλλά και μοναδικό στην ιστορία της Δημόσιας Διοίκησης και των κρατικών μηχανισμών, αλλά και ενδεικτική του πνεύματος που υπήρχε τότε κατά την περίοδο της θητείας του Χρ. Πάχτα στον Νομό και που ευτυχώς συνεχίσθηκε και στην διάρκεια της θητείας του Τάκη Ρήγα που τον διαδέχθηκε.

            Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ήδη κατατέθηκαν οι τέσσερεις πρώτες αιτήσεις για έκδοση Αδειών Λειτουργίας Μονάδων Ιχθυοκαλλιέργειας, μία στην Λαγκάδα, μία στο Παντουκιός, μία στις Οινούσες και μία στα Μεστά, για να ακολουθήσει η αίτηση της εταιρείας «Νηρεύς», μιας μεγάλης επένδυσης που άλλαξε τα επόμενα χρόνια τα δεδομένα όχι μόνον σε ελλαδικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. (*) Με αυτόν τον τρόπο καλύφθηκαν σχεδόν άμεσα οι πέντε από τις 12 θέσεις που είχα επισημάνει ως κατάλληλες για εγκατάσταση Μονάδων. Στα χρόνια που ακολούθησαν σταδιακά αναπτύχθηκαν και άλλες Μονάδες.

________________________

(*) Την ονομασία της Εταιρείας την πρότεινα σε μια συζήτηση και έγινε αμέσως αποδεκτή, όταν ανέφερα ποιος ήταν στην μυθολογία ο Νηρεύς. Έγινα έτσι ο «νονός» της Εταιρείας.

                Βεβαίως δεν κύλησαν όλα ομαλά, το τέρας της γραφειοκρατίας παραμόνευε σε κάθε βήμα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα        που θυμάμαι ακόμη ήταν το σοβαρό ζήτημα των συναρμόδιων υπηρεσιών που έπρεπε να γνωμοδοτήσουν και να υπάρξει η «σύμφωνη γνώμη» τους. Όπως προαναφέρθηκε, το νομοθετικό πλαίσιο ήταν ατελές και η εμφάνιση ενός νέου κλάδου έφερνε σε αμηχανία τους «αρμοδιους» που αντιμετώπιζαν μια τέτοια περίπτωση, με αποτέλεσμα να ανατρέχουν στα άρθρα του Αλιευτικού Κώδικα που αναφέρονταν σε αδειοδοτήσεις διβαριών (ιχθυοτροφεία σε λιμνοθάλασσες) ή χερσαίων ιχθυοτροφείων! Τα …δύσκολα ήρθαν όταν από το Υπουργείο Γεωργίας με ειδοποίησαν οι συνάδελφοι ότι καλό θα ήταν να ζητήσω και την σύμφωνη γνώμη του Πολεμικού Ναυτικού και της Αρχαιολογίας και ειδικότερα της Υπηρεσίας Εναλίων Αρχαιοτήτων. Όταν επικοινώνησα με το Π.Ν. και με απορία ρώτησα που εμπλέκονται αυτοί, μου εξήγησαν ότι στα νησιά του ανατολ. Αιγαίου υπάρχουν τα λεγόμενα «αγκυροβόλια καταφυγής» όπου μπορούν να αγκυροβολήσουν με ασφάλεια  ακόμη και τα μεγάλα πολεμικά σκάφη σε περίπτωση πολέμου. Στις δε ενάλιες αρχαιότητες με προειδοποίησαν ότι είναι άγνωστο πότε θα έρθουν να ερευνήσουν τις προτεινόμενες θέσεις για εγκατάσταση Μονάδων διότι είναι ελάχιστο το προσωπικό (5 αρχαιολόγοι με άδεια καταδύσεων για ολόκληρη την Ελλάδα) και δεν υπάρχουν αρκετές πιστώσεις για να καλύψουν τα οδοιπορικά τους.

            Ευτυχώς ο Νομάρχης εμπνεόμενος μάλλον από τον συμπατριώτη του, τον μεγάλο Μακεδόνα στρατηλάτη, αποφάσισε να κόψει τον …γόρδιο δεσμό, πριν μετανιώσουν οι επενδυτές.

-Να μου φέρεις να υπογράψω τις άδειες χωρίς αυτές τις γνωμοδοτήσεις και αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη, μου δήλωσε.

            Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν πάνω από 100 νέες θέσεις εργασίας άμεσες και τουλάχιστον άλλες 200 έμμεσες από επαγγελματίες που παρείχαν τις υπηρεσίες τους στις Εταιρείες (μεταφορές, επισκευές, συντηρήσεις κλπ) από μια νέα δραστηριότητα απόλυτα συμβατή με το περιβάλλον, παρά τις μεμονωμένες αντιδράσεις ορισμένων ή κάποιες άλλες που προέκυψαν αργότερα από συγκεκριμένα συμφέροντα (πολιτικά, προσωπικά, σκοπιμότητας κλπ).

            Αξίζει να παραθέσω κάποια στοιχεία από την πορεία αυτού του κλάδου, ο οποίος να σημειωθεί έχει κυρίως εξαγωγικό προσανατολισμό και πρωτοστατεί στις ευρωπαϊκές αγορές προς όφελος της Εθνικής Οικονομίας. Οι πίνακες που ακολουθούν δείχνουν παραστατικά την παραγωγή τσιπούρας (μπλε) και λαβρακιού (κόκκινο) σε τόνους επάνω και σε εκατομμύρια Ευρώ κάτω.

 

Στον επόμενο πίνακα αναφέρονται οι μεγαλύτερες Εταιρείες στην Ευρώπη (όχι μόνον στην Ε.Ε.) παραγωγής θαλασσινών ψαριών σε σχέση με τις πωλήσεις. Προηγούνται νορβηγικές εταιρείες παραγωγής σολομού και ακολουθούν στο λαβράκι και την τσιπούρα ο «Νηρέας» και η «Σελόντα» από την Ελλάδα πριν από Ιταλικές, Ισπανικές, Τούρκικες, Γαλλικές κλπ Εταιρείες. 

  

               

Πιστεύω ότι μετά τα παραπάνω να έγινε αντιληπτό ότι η ανάπτυξη απαιτεί τόλμη, πρωτοβουλίες, υπερβάσεις, πολιτική βούληση, όρεξη για δουλειά. αλλά και αποφασισμένα άτομα να προχωρήσουν μπροστά έχοντας συγκεκριμένους στόχους και προγραμματισμό, με επίγνωση του γεγονότος ότι υπάρχει και η περίπτωση να κατηγορηθούν από ομάδες συμφερόντων για τις ενέργειές τους.

Στην σημερινή θλιβερή ελλαδική πραγματικότητα αναπτυξιακές πρωτοβουλίες μπορεί να αποδειχθούν ένα πολύ δύσκολο και επισφαλές άθλημα και αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές στην νοοτροπία και στις ιδεοληψίες ορισμένης κατηγορίας κομματικών στελεχών θα εξακολουθήσουμε να κατρακυλάμε σε έναν κατήφορο δίχως τέλος…

ΔΕΕ

Μια είδηση που πέρασε στα ...ψιλά

Ο τύπος με το πράσινο μπλουζάκι είναι ο περιβόητος

Κωνσταντίνου που οργανώνει αυτές τις εκδηλώσεις

Πορεία μουσουλμάνων για τα γενέθλια 

του Μωάμεθ στο κέντρο της Αθήνας!

Συγκέντρωση και πορεία στο κέντρο της Αθήνας πραγματοποίησαν το μεσημέρι της Κυριακής περίπου 2.000 μουσουλμάνοι, με αφορμή τα γενέθλια του Μωάμεθ.

Σύμφωνα με την Αστυνομία, με αφετηρία τους την πλατεία Κοτζιά, κατευθύνθηκαν προς την πλατεία Κουμουνδούρου.

Κλειστή είναι η Πειραιώς από τη Σωκράτους.

Για τον Κωνσταντίνου περισσότερα εδώ:

 http://hellenicinterest.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html

Κατήφορος χωρίς τέλος...

Έως εδώ ήταν...

Του Γιώργου Κράλογλου

Η χώρα στα χέρια των δανειστών κυριολεκτικά. Η εξουσία στα χέρια μιας παρέας αριστερών και κάποιων πολιτικών "ηθοποιών". Μια "αριστερά" (ούτε οι ίδιοι την καταλαβαίνουν) που, όπως πιστεύω, θα μας ταλαιπωρήσει μέχρι το καλοκαίρι του 2018. Μέχρι τότε που θα εξαγγείλουν εκλογές. Τον υπόλοιπο χρόνο θα τον σπαταλήσουν σε αριστερές ανοησίες και καθολική εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Τίποτε άλλο. 

Μέχρι και οι "53" (που τους έχουν δήθεν να κρατάνε τις "ιερές πλάκες" του αριστερού πιστεύω) δεν τους αντέχουν. Αντιλαμβάνονται την έκταση της γελοιότητας. Και αναγκάζονται να παραστήσουν τους αιρετικούς... μήπως σώσουν την κατάσταση.

Οποιαδήποτε, σοβαρή, κυβέρνηση μπροστά στην απειλή των δανειστών για τέταρτο μνημόνιο με μέτρα από 3-4 δισ. ευρώ και εναλλακτική λύση μόνο το grexit θα ήταν ήδη σε συναγερμό. 

Θα ξεσηκωνόταν. Όχι με αστήρικτες λεκτικές βλακείες "...έρχεται η ανάπτυξη" ή "...θα αναστήσουμε την οικονομία". Αλλά θα έψαχνε τι κότσια μπορεί να βρει για βάλει ξανά μπροστά την οικονομία.

Τι χρειάζεται για μια συναινετική υπερπροσπάθεια παραγωγικών δυνάμεων και εργαζομένων παρέχοντας προϋποθέσεις και κίνητρα "επιστράτευσης". 

Δεν χρειάζονται λεφτά. Με ένα νόμο και ένα άρθρο. Αντί τα βλακώδη "...σκίζω μνημόνια" και άλλα ξεφτιλίκια... καταργείς την καρδιά του συστήματος της γραφειοκρατίας. 

Εγκρίσεις, άδειες και ύποπτους μηχανισμούς δήθεν παρακολούθησης της επιχειρηματικής δράσης. Τις ύποπτες δοσοληψίες με πρόσχημα μια ασήμαντη διαφάνεια στην διοίκηση. 

Καταργείς (στην ουσία) όλο το σύστημα της διαφθοράς από την παρουσία τους ανίκανου κράτους σου. Ενός κράτος που (διαχρονικά, αποδείχθηκε) θεωρεί διακεκριμένο οικονομικό και κοινωνικό κλάδο τους λαθρέμπορους και το λαθρεμπόριο...

Ξεχνάς το κράτος και τον κομματικό στρατό και ρίχνεις προβολείς να φωτίσεις τα σκοτάδια που έχεις ρίξει την ιδιωτική οικονομία. Το μοναδικό παραγωγικό κομμάτι της χώρας.

Αρχίζεις άμεσα. Από τη μετανάστευση και την αποταμίευση. Και ψάχνεις να δεις τι μπορείς να κάνεις για να σταματήσεις την αιμορραγία της οικονομίας από τις 13.000 επιχειρήσεις που σου έφυγαν τη διετία του 2015-2016 στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Κύπρο και την Ευρώπη γενικά. 

Αν μπορείς, αντί να κυνηγάς φορολογικά τους 470.000 νέους επιστήμονες και τεχνίτες που μετανάστευσαν, τους εντάσεις στην "επιστράτευση" σωτηρίας της οικονομίας. Με οποιονδήποτε τρόπο. Με τα όποια κίνητρα αποταμίευσης. 

Βάση για τις κινήσεις αυτές πρέπει να είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πάντων προς τη χώρα. Προς την κυβέρνηση και τις προθέσεις της. Και ιδίως προς τις ικανότητές της να κάνει έργο. 

Οι σκέψεις αυτές δεν είναι καθόλου θεωρητικές. Θα είχαν άμεσο αποτέλεσμα εάν η κυβερνητική παρέα δεν είχε μάτια μόνο για τις αριστερές ομάδες και τον κομματικό στρατό.

Εάν είχε πολιτικό θάρρος και ικανότητα να κουβεντιάσει ανοικτά με τους πραγματικούς ιδιωτικούς φορείς της παραγωγής. Αλλά να αντέξει στον διάλογο.

Βάση για συζήτηση θα είναι μία και μόνο. Η αποκατάσταση εμπιστοσύνης της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας στην εσωτερική αγορά. Και η επαναφορά εμπιστοσύνης στην εγχώρια αποταμίευση. Με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσο. 

Δεν τα έχει σκεφτεί όλα αυτά η κυβέρνηση; Καθόλου. Ούτε τα έχουν σκεφθεί ούτε τους απασχολούν. 

Γιατί είναι ανίκανοι να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που προσφέρονται ακόμη και σήμερα που, όντως, η οικονομία αναζητεί (είναι νόμος αυτός) αναγκαστική διέξοδο για βάδισμα ή και τρέξιμο...

Αναζητείστε, ρωτήστε και ψάξτε, σε όλο το φάσμα της κρατικής μηχανής με επίκεντρο τον χώρο των υπουργικών χαρτοφυλακίων, να μάθετε αν έχουν έργο ή σχέδιο (την διετία 2015-2016) εκτός από τα αντικείμενα που συνδέονται με το τρίτο μνημόνιο και τα προαπαιτούμενα. 

Ρωτήστε φορείς της παραγωγής, της επιχειρηματικής αγοράς, των αγροτών, της ναυτιλίας, των επαγγελματιών και των επιστημόνων (εκτός κομματικού στρατού) αν βρίσκονται σε διάλογο ( ουσίας) με την κυβερνητική παρέα. Και (ιδίως) αν περιμένουν κάτι συγκεκριμένο από τον διάλογο που έχουν. Αν έχουν και όσοι έχουν...

Ρωτήστε όλες τις ομάδες της παραγωγής αν γνωρίζουν που το πάει η κυβέρνηση και τι έχουν να περιμένουν. Αν υπάρχει κάποια ιδέα τέλος πάντων...

Από τις απαντήσεις θα καταλάβετε ότι η παρέα του Μαξίμου εκτός από το σκαρφάλωμα στην εξουσία δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο. Ειδικά από εδώ και πέρα. 

Εάν είχαν σχέδιο. Έστω και ιδεολογικό όραμα για τη χώρα θα είχε φανεί. Και αν ήταν ρεαλιστικό θα μπορούσε να αποδώσει. Ανεξάρτητα από το μνημόνιο.

Γιατί θα προσαρμόζονταν με ανάλογο διάλογο. Βεβαίως με ειλικρινή διάλογο για άμεση ενεργοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από οικονομικό επιτελείο που να ξέρει και (κυρίως) να θέλει...

Στην δε περίπτωση που η "επιστράτευση" για επαναφορά της εμπιστοσύνης και της δράσης των ιδιωτικών παραγωγικών δυνάμεων της χώρας πετύχαινε ίσως και να μπορούσε η οικονομία (με ανάπτυξη ουσίας και όχι του πίνακα...) να τρίψει στην μούρη των δανειστών το νέο μνημόνιο και στον Σόιμπλε το grexit. Έτσι η πατρίδα θα είχε συνέχεια. Απλά θα χανόταν η παρτίδα για την κυβερνητική παρέα. 

http://www.capital.gr/o-giorgos-kraloglou-grafei/3175405/eos-edo-itan

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ… «ΜΠΟΥΡΔΟΥΚΛΩΜΑ» ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ… «ΜΠΟΥΡΔΟΥΚΛΩΜΑ» 

ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ: 

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΗΣ!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

«Εμείς οι λόγιοι αριστεροί είμαστε συνήθως πολύ μορφωμένοι άνθρωποι, με ένα στοιχείο που δεν αρέσει στη δεξιά. Έχουμε επίσης περίπου πάντα μια επαρκή και αυστηρή άποψη περί τα πολιτιστικά. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο». Κώστας Ζουράρις.

Το απόλυτο μπάχαλο, (δυστυχώς που αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε σε τέτοιες εκφράσεις), της ελληνικής πολιτικής είναι ο νυν επιτέλους υφυπουργός της ελληνικής παιδείας που πάει να γίνει ανθελληνικής παιδείας, ο κύριος Ζουράρις, φιλόσοφος περί παντός επιστητού και μη. Αριστερός, Δεξιός, Χριστιανός, Οικουμενιστής, Αρχαίος, Εκσυγχρονιστής και… δεν συμμαζεύεται!

Τον θυμόμαστε από την δεκαετία του ενενήντα. Τότε είχε «διαπρέψει» σε μια εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή εδώ στην Θεσσαλονίκη, στην κρατική ΕΡΤ3, όπου παρίστανε τον δάσκαλο σε μια δική του τάξη και έκανε κηρύγματα που αν τα επαναλάμβανε σήμερα, θα τον χαρακτήριζαν σαν σκληρό χρυσαυγίτη. Η εκπομπή αυτή κόπηκε απότομα γιατί όπως ο ίδιος κατήγγειλε το… απαίτησε προσωπικά η σύζυγος του τότε πρωθυπουργού… η κ Σημίτη, (!!!), που φαίνεται τον… «συμπαθούσε» ιδιαίτερα.

Συνέχισε με έντονη αντιπασοκική πολιτική καριέρα και διέπρεψε στην Κρήτη σαν δημοτικός σύμβουλος της Νέας Δημοκρατίας, που έφτασε στο σημείο να χειροδικήσει εναντίον των πασόκων της εποχής για το σχέδιο Καποδίστρια. Δεξιός, κάργα ως το κόκαλο!

Τελευταία ζήλεψε τις καρέκλες των βουλευτών που χρόνια τους απαξίωνε και τους καθύβριζε και έφτιαξε ένα κόμμα με βαρύγδουπο τίτλο : «Πυρίκαυστος Ελλάς», όπου διατύπωνε ακραίες ριζοσπαστικές θέσεις. Παρέσυρε κάποιους φίλους εδώ στην Θεσσαλονίκη για να τον στηρίξουν ως υποψήφιο βουλευτή με τους ΑΝΕΛ.

Τελικά και μόνο με ένα τηλεοπτικό όνομα και την στήριξη των φίλων, εκλέχτηκε βουλευτής παίρνοντας την έδρα από τον ήδη βουλευτή των ΑΝΕΛ Θεσσαλονίκης. Μόλις πήρε την καρέκλα ξεχάστηκαν όλα όσα έλεγε προεκλογικά και άρχισε τις ευφυολογίες, παλιά του τέχνη κόσκινο.

Φυσικά όλοι αυτοί που τον στήριξαν και τον έβγαλαν βουλευτή Θεσσαλονίκης δεν θέλουν ούτε ζωγραφιστό να τον δουν, ενώ και επίσημα τον διέγραψαν από την περίφημη «Πυρίκαυστο Ελλάς».

Τώρα το παίζει αριστεροχριστιανός διανοούμενος και κάνει μαθήματα σε όλους και για όλα.

Αλλά δεν φταίει αυτός. Αφού τον ψηφίζουμε και παίρνει και υπουργικούς θώκους, τότε Νεοέλληνες… μπράβο του!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας

http://nikosxeiladakis.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7/

Οι κομπλεξικοί στην κυβέρνηση

Ο Αλέξης Τσίπρας ως φοιτητής μπορεί να απολάμβανε την εκτίμηση των «συντρόφων» του, ταυτόχρονα όμως προκαλούσε τον οίκτο των σοβαρών συμφοιτητών του με τις αστείες επιδόσεις του στα μαθήματα, τον ασύντακτο, στα όρια της αμορφωσιάς, λόγο του και την περιβολή του σβαρνιάρη.

Οι κομπλεξικοί στην κυβέρνηση

Συχνά διαβάζουμε κλασικές πολιτικές αναλύσεις για την κυβέρνηση που επενδύει στον περονισμό και οδηγείται από το πάθος για χρήμα και εξουσία. Από ψυχοθεραπευτική σκοπιά, ωστόσο, η βασική κινητήριος δύναμη της κυβέρνησης είναι το κόμπλεξ για αποδοχή και το ψυχικό βάρος από τη συσσωρευμένη απόρριψη.

Η ανθρωπογεωγραφία του εκλεγμένου στη Βουλή ΣΥΡΙΖΑ και των δορυφόρων του είναι πολυπληθής. Άτομα από το χώρο της καλοπροαίρετης Αριστεράς, κάποιοι ιδεοληπτικοί, άτομα από το χώρο της ήπιας επαναστατικότητας, πρώην ΠΑΣΟΚοι, καιροσκόποι, επαγγελματίες της πολιτικής. Οι περισσότεροι ψωμίζονται από την πολιτική. Αρκετοί θα χαρακτηρίζονταν το πολύ μικροαστοί πριν από την είσοδό τους στη Βουλή, αφού ζούσαν με το μισθό του δημοσίου υπαλλήλου ή με ευκαιριακές δουλειές. Αρκετοί επίσης προσπαθούν να αξιοποιήσουν τις τυπικές ευκαιρίες του βουλευτή, οι οποίες θα αποτελούν και τη βασική τους πρόσοδο για τα χρόνια εκτός κυβέρνησης που έρχονται.

Ωστόσο, αυτές οι ομάδες δεν εκπροσωπούνται αναλογικά στο υπουργικό συμβούλιο, το οποίο έχει μία συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση. Τα βασικά του μέλη είναι άνθρωποι εύποροι• δεν είχαν την ανάγκη της θέσης του βουλευτή και υπουργού για να βγάλουν χρήματα ή για να ταξιδέψουν στη διακεκριμένη θέση και να γευματίσουν σε ακριβά ξενοδοχεία. 

Η πετυχημένη επαγγελματική, κομματική και προσωπική τους πορεία δείχνει πως δεν είναι άνθρωποι χωρίς ικανότητες. Έχουν διαχειριστεί επιχειρήσεις, θέσεις, χρήματα, τις κομματικές αρχαιρεσίες, κάποιοι έχουν εκλεγεί καθηγητές.

Η συνεκτική κόλλα του υπουργικού συμβουλίου είναι το σωρευμένο κόμπλεξ της απόρριψης. Οι άνθρωποι που συγκροτούν το υπουργικό συμβούλιο υπήρξαν για δεκαετίες παρείσακτοι στους χώρους τους, όσο επιτυχημένοι και αν κατάφεραν να γίνουν. Πολιτικά, οι περισσότεροι υπήρξαν στη λάθος πλευρά της ιστορίας για δεκαετίες και παρέμειναν σε αυτή, ακόμη και μετά την κατάρρευση και των τελευταίων θυλάκων που υποστήριζαν το μοντέλο τους. Παρά τους αγώνες τους και τις καταβολές τους –πολλοί είναι πορφυρογέννητοι–, υπήρξαν αποσυνάγωγοι, εκτός του συστήματος αποφάσεων, περιθωριοποιημένοι ως contrarians στην καλύτερη ή γραφικοί στην τυπική περίπτωση. Σε αυτή την κυβέρνηση έχουν την ευκαιρία να επιβάλλουν τους εαυτούς τους ως θεσμικούς.

Αυτή η προσέγγιση υποστηρίζεται από την εικόνα των υπουργών όταν συστήνονται. Ο Νίκος Παππάς επιμένει στο παρελθόν του ως επιστήμονας, παρ’ ότι εντελώς άγνωστος. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δηλώνει καθηγητής μαρξιστής οικονομολόγος, παρ’ ότι ανυπόληπτος ερευνητικά και ένα εκατομμύριο πιο εύπορος από ό,τι θα προέβλεπε ένα μαρξιστικό σύστημα. Επενδύει στο αντισυστημικό προφίλ του και δεν έχει πρόβλημα να είναι βασικός συνομιλητής της τρόικας, ενώ κυκλοφορεί σαν να τσακώθηκε με το σκύλο του. Το ίδιο αντισυστημικό, γνωσιακό και αισθητικό προφίλ υποστήριξε και ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Ο Κώστας Ζουράρις φληναφεί ακατάσχετα, πασχίζοντας να μας αποδείξει ότι γνωρίζει λέξεις. Ο Νίκος Κοτζιάς παρουσιάζεται ως «τέρας γνώσεων» όταν δεν μπορεί να κάνει αξιοπρεπώς μία press conference στα αγγλικά. Ο Παύλος Πολάκης ανεβάζει στο facebook φωτογραφίες με τα ρούχα του χειρουργείου σε μια προσπάθεια να δείξει επιστήμονας. Ο Πάνος Καμμένος φοράει στρατιωτικές στολές με διάσημα που δεν έχει αποκτήσει, ούτε θα ήταν σε θέση άλλωστε. Η Έφη Αχτσιόγλου μας θυμίζει τον διδακτορικό της τίτλο, παρ’ ότι επιστημονικά δεν έχει κανένα αντίκρισμα. Ο Ιωάννης Μουζάλας δίνει έμφαση το προφίλ του πονόψυχου ανθρωπιστή, παρ’ ότι εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές υπέφεραν στη βάρδιά του.

Η αναίδεια που δείχνουν στην άσκηση των καθηκόντων τους είναι επίσης δείγμα βαρύτατης αίσθησης μειονεξίας. Κυκλοφορούν σαν να έχασαν τις βαλίτσες τους στο αεροδρόμιο, κάνουν παρτάκι στο Μέγαρο Μαξίμου, μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο για θεσμούς, καθυστερούν στις συναντήσεις τους, λένε ψέματα στο κουαρτέτο, προσπαθούν να τους κλέψουν στη μετάφραση και όχι να διαπραγματευτούν τη θέση τους. Θέλουν πραγματικά όμως να βρίσκονται εκεί, στη θέση του διαπραγματευτή, του ρυθμιστή, του συνομιλητή για μία φορά, μετά από τόσες δεκαετίες ανόητων προσπαθειών στα «κινήματα». Πλέον, οι απέναντι είναι υποχρεωμένοι να τους ακούσουν, από την πιο θεσμική θέση.

Το έντονο άγχος της απόρριψης εμφανίζεται και στην πορεία των ατόμων στο κυβερνητικό σχήμα. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, άνθρωπος με παγκόσμιο δίκτυο σοβαρών επαφών, παραδέχτηκε ότι για χρόνια έντυσε με ψευδή επιστημονική ανάλυση τη θεωρία του παράλληλου νομίσματος, μόνο και μόνο για να έχει την ευκαιρία να γίνει υπουργός. Ο βασικός παράγων της κυβέρνησης, Νίκος Παππάς, δεν έχει πρόβλημα να παραμείνει στη θέση του όταν το κύριο έργο του διχάζει την κοινωνία και κρίνεται αντισυνταγματικό. Η Νάντια Βαλαβάνη μας έτριψε στα μούτρα ότι δεν ξέρει να κάνει τη φορολογική της δήλωση. Ο Νίκος Φίλης, που φέρει βαρύτατα το φορτίο της ακαδημαϊκής του αποτυχίας, προσπάθησε να φέρει την εκπαίδευση στα δικά του στάνταρ.

Ο Χρήστος Σπίρτζης δεν έχει πρόβλημα να παραμείνει υπουργός, παρά το γεγονός ότι απέτυχε στη διατήρηση έστω του συγκοινωνιακού έργου που παρέλαβε. Οι άνθρωποι της υγείας, Ξανθός και Πολάκης, παρά τα πτυχία της ιατρικής τους, δεν είχαν την ευθιξία να παραιτηθούν όταν άφηναν ζωές να χάνονται μέσα από τα χέρια τους πέρυσι, με την έλλειψη στελεχωμένων θέσεων εντατικής θεραπείας. Ο Γιάννης Δραγασάκης δεν ντρέπεται να έχει υπάρξει υποψήφιος πρόεδρος του ΚΚΕ και να συμμετέχει στην πιο νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που γνώρισε η χώρα, ρυθμιστής μετά από δεκαετίες συνταγμένος σε αποτυχημένες πολιτικές θέσεις.

Ο Νίκος Παρασκευόπουλος, με το έργο ζωής πάνω στα δικαιώματα των κρατουμένων, ήταν άνετος να αποφυλακίζει βαρυποινίτες με το φερώνυμο νόμο του και να ασχολείται με τα «παιδιά» των Πυρήνων της Φωτιάς. Ο Γιάννης Πανούσης ξεπέρασε το γεγονός ότι κυβερνητικοί απεργάζονταν συνωμοσίες εναντίον του και υποσχέθηκε να εκδώσει μυθιστόρημα (καθηγητά μου, το τερμάτισες). Ο πιο μοιραίος ίσως, και μάλλον ο πιο κομπλεξικός από όλους, δεν έχει πρόβλημα να υποστηρίξει ότι έχει ψευδείς θέσεις σε πανεπιστήμια στο εξωτερικό και να αφήσει το πιο σημαντικό εθνικό θέμα που πέρασε από τα χέρια του να ναυαγήσει, ανίκανος να παραγάγει οτιδήποτε άλλο από μπουρδολογία.

Η μοναδική αυθεντική παραδοχή του φαινομένου υπήρξε από τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, όταν απέτυχε παντελώς στην πολιτική και επιστημονική του πορεία και αποπειράθηκε να επαναλανσαριστεί ως φάσιον άικον. Στην ερώτηση πώς γίνεται να υποστηρίζει καταφανή ψέματα, αλλά και να εθελοτυφλεί στις βασικές αρχές της οικονομίας παρά τις σπουδές του, δεν δίστασε να απαντήσει: «Αυτό που έκανα ήταν προπαγάνδα. Αυτή ήταν η δουλειά μου»: εξαπάτησε δηλαδή μία ολόκληρη χώρα. Κανένας απλά πεινασμένος για εξουσία δεν θα έκανε τέτοια παραδοχή, όπως δεν έκαναν ούτε οι καταδικασμένοι απατεώνες ούτε οι δικτάτορες αυτής της χώρας. Μόνο μια ψυχοπαθολογική περίπτωση θα άντεχε να κάνει τέτοιο έργο και να το παραδεχτεί ανοιχτά.

Οι άνθρωποι που είναι πεινασμένοι για χρήματα ή για εξουσία έχουν σαφή επαφή με την πραγματικότητα, λειτουργούν στρατηγικά, συχνά έχουν και ορισμένες απαράβατες αρχές. Οι άνθρωποι όμως που εμφανίζουν ψυχοπαθολογία άγονται και φέρονται από αυτή. Θα κάνουν ό,τι περνάει από αυτή για να θεραπεύσουν το πάθος που τους έχει καταλάβει. Θα υπογράψουν τα πάντα, θα ξεπουλήσουν τα πάντα, θα αφήσουν τους πρόσφυγες χωρίς ψωμί και στέγη, θα συλήσουν τα ιερά της δημοκρατίας μας, μόνο και μόνο για λίγα λεπτά πόζας και μαγκιάς στη θέση του θεσμικού. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, που παρατάει τη χώρα επί ξύλου κρεμάμενη, λίγο πριν κλείσει η τρομακτική αξιολόγηση, για να παραστεί ως ηγέτης επί των τιμών στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο.

Ο πόνος που νιώθουμε όταν βιώνουμε κοινωνικό αποκλεισμό είναι εφάμιλλος του φυσικού πόνου. Η κοινωνική αποδοχή διατρέχει κάθε μας δραστηριότητα και είναι φυσικό. Όταν όμως βλέπουμε ανθρώπους που τόσο έντονα πασχίζουν να εξασφαλίσουν την αποδοχή, καταλαβαίνουμε ότι έχουν αποτύχει στη συμπεριφορική διαχείριση της ψυχοσύνθεσής τους. Οι υπουργοί μας διακατέχονται από το βαθύτατο κόμπλεξ του ανθρώπου που νομίζει ότι δεν πήρε την προσοχή που του άξιζε και αυτό είναι το στοιχείο για την αποδόμησή τους.

Οι δύο περιθωριακοί καθηγητές οικονομολόγοι απέκτησαν υπόσταση και θεσμικό ρόλο μόνο μέσα από την κυβέρνηση.

Μπορεί να έβγαλε λεφτά από τη δικηγορία, αλλά αξιοσέβαστος

 νομικός επιστήμονας δεν έγινε ποτέ.

http://booksjournal.gr/slideshow/item/2437-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7

Σήμερα η Κύπρος, αύριο όλη η Ελλάδα

Σήμερα η Κύπρος, αύριο όλη η Ελλάδα

Κίνηση Άρδην 

Μια σύντομη εξιστόρηση της μνημονιακής μας περιπέτειας από το 2011 κι έπειτα θα μπορούσε να είναι και η εξής: Πιαστήκαμε στο δόκανο μιας σχέσης φτηνού χρήματος/ακριβού χρέους (που ουσιαστικά αποτέλεσε την μέγιστη συνέπεια της εισόδου μας στην ΟΝΕ), και περιπέσαμε σε οικονομική δουλεία με το να ανοίξουμε διάπλατες όλες τις κερκόπορτες της κατασπατάλησης δημόσιας και ιδιωτικής, της πολιτικής μόχλευσης μιας κίβδηλης ευημερίας για το κράτος, τα κόμματα, τα νοικοκυριά και τα άτομα. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα με το να εισπράττουμε ως ‘εξυγίανση’ μια πολιτική διαρπαγής του φυσικών και ανθρώπινων πόρων, του δημόσιου πλούτου, και ένα βίαιο ξεπάτωμα της οικονομικής και κοινωνικής φυσιογνωμίας της χώρας – μικρομεσαίας, με ήπιες ανισότητες, και υψηλό βαθμό ανεξαρτησίας των πολιτών της.

Η κίνηση αυτού του εκκρεμούς, όμως, μεταξύ φτηνού χρήματος και ακριβού χρέους, ψεύτικης ευημερίας και ραγδαίας φτωχοποίησης έχει και την εξωτερική της διάσταση: Η οικονομική δουλεία δεν πρόκειται να παραμείνει ως τέτοια, αλλά ήδη μετασχηματίζεται σε γεωπολιτική υποταγή· και εδώ θα καταρρεύσει και η τελευταία αυταπάτη της προηγούμενης περιόδου: Έτσι, με την ίδια κίνηση, ο φαντασιακός εθνομηδενιστικός ευρωπαϊσμός απειλεί να καταλήξει σε… πραγματικό νεο-οθωμανισμό!

Αυτό είναι το δράμα το οποίο παίζεται σήμερα με τις διαπραγματεύσεις για μια ‘γρήγορη λύση’ στο κυπριακό: Με τις μέριμνες για το περιουσιακό, το εδαφικό, τις εγγυήσεις, τις προβλέψεις για το πολίτευμα και την οικονομική πολιτική του νέου κράτους να φαντάζουν τόσο εξωφρενικές ώστε μόνον μια ερμηνεία να μπορεί να τις αντιμετωπίσει: Ότι αποτελούν επί της ουσίας την απόπειρα εγκαθίδρυσης ενός ασταθούς προτεκτοράτου υπό δυτικο-τουρκική κηδεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο: Όπου η σημερινή ελληνοκυπριακή δημοκρατία υποβαθμίζεται σ’ ένα είδους ‘φόρου υποτελή κοινότητα’, ένα μόρφωμα που στην πραγματικότητα αποτελεί μια από τις πρώτες μετακρατικές ‘ηγεμονίες’ του 21ου αιώνα.

Ο δε Ερντογάν, πολύ ορθώς συνέδεσε τις εξελίξεις στο Κυπριακό –κατά την ομιλία του στο νέο, ‘μεταπραξικοπηματικό’ Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας– με μιαν ευρύτερη εκστρατεία αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης: Μας υπενθυμίζει, αυτό που οι ελλαδικές και κυπριακές ηγεσίες είχαν ‘ξεχάσει’, θεμελιώνοντας μάλιστα σε αυτήν την λήθη το ελλαδικό και κυπριακό κατεστημένο των τελευταίων δεκαετιών: Ότι δηλαδή «Η Κύπρος δεν είναι μακριά», τουλάχιστον δεν είναι ‘μακριά’ για τον τουρκικό επεκτατισμό, που θέλει τώρα την Κύπρου και θέτει ζήτημα Θράκης, Αιγαίου, θα θέλει αύριο την Θράκη θέτοντας ζήτημα Αιγαίου και Θεσσαλονίκης κ.ο.κ.

Έτσι, αυτό που σήμερα προβάλλεται ως ‘λύση’ του κυπριακού δεν είναι τίποτα άλλο από μια πρώτη πράξη επιστροφής της άμεσης τουρκικής δικαιοδοσίας πάνω στον ελληνισμό: Αυτό που επιχειρεί η νεο-οθωμανική πολιτική είναι να αντιστρέψει σταδιακά τα αρνητικά γι’ αυτήν αποτελέσματα που προέκυψαν από τον αγώνα του ’55-’59 σε ό,τι αφορά στην Κύπρο, από την συνθήκη της Λωζάνης σε ό,τι αφορά στο Αιγαίο, από την εκστρατεία των Βαλκανικών πολέμων σε ό,τι αφορά στη Βόρειο Ελλάδα και την Ήπειρο. Προφανώς, απώτερο τέλος αυτής της στρατηγικής είναι η αναίρεση της Ελευθερίας σύσσωμου του ελληνισμού, που επιτεύχθηκε με την επανάσταση του 1821.

Αυτό το νόημα έχουν και οι αλλεπάλληλες δηλώσεις του περί Θράκης, Αιγαίου και Θεσσαλονίκης. Και για όποιον γνωρίζει τι συμβαίνει σήμερα στην Βόρειο Ελλάδα, είναι απολύτως σαφές ότι δεν πρόκειται περί ‘κούφιων δηλώσεων’ που πραγματοποιούνται για εσωτερική κατανάλωση, αλλά για μια στρατηγική που ήδη εφαρμόζεται υπόγεια και παράγει επιχειρήματα για τις τουρκικές διεκδικήσεις· εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή ως κράτος εν κράτει, ενώ σε ό,τι αφορά στην υπόλοιπη Βόρεια Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη μια εκστρατεία… τουριστικής διείσδυσης που επικεντρώνεται γύρω από την ανάδειξη/αξιοποίηση των οθωμανικών μνημείων στην Καβάλα, τις Σέρρες, τα Γιαννιτσά, την Θεσσαλονίκη – ακόμα και στα Ιωάννινα, με μικρότερη ακόμα ένταση: Επίκεντρο αυτής της στρατηγικής είναι η Θεσσαλονίκη και το υποτιθέμενο ‘σπίτι του Κεμάλ’ όπου προσέρχονται δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες ετησίως για να «προσκυνήσουν» το μουσείο που είναι αφιερωμένο στον ιδρυτή του σύγχρονου τουρκικού κράτους και θύτη της γενοκτονίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Οι δε τοπικές κοινωνίες, με τις τοπικές αρχές να πρωτοστατούν, όπως συμβαίνει κατ εξοχήν στην περίπτωση του Δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, υποδέχονται αυτό το κύμα ως ‘ευκαιρία για τουριστική ανάπτυξη’ και ‘αξιοποίηση’ μιας τοπικής κληρονομιάς [που στην πραγματικότητα αποτελεί μια ιστορία κατάκτησης και διαρπαγής από την οποία απελευθερωθήκαμε με δάκρια και αίμα].

Και πάλι ο Ερντογάν ήταν εκείνος που ξεκαθάρισε τα πράγματα, ώστε να μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι αυτή η εκστρατεία για την προώθηση του πολιτιστικού τουρισμού στα οθωμανικά μνημεία συνδέεται αναπόσπαστα με τον τουρκικό επεκτατισμό: Με αφορμή την συμπλήρωση 93 χρόνων από την ίδρυση του τουρκικού κράτους, στις 28 Οκτωβρίου 2016, δήλωσε:

«Εγώ εδώ δίνω μάθημα ιστορίας […] Εγώ μίλησα για τη Λωζάννη και ενοχλήθηκαν. Γιατί; Τα νησιά που βρίσκονται μπροστά στη μύτη μας, το φωνάζω ήταν δικά μας τα νησιά αυτά. Σε αυτά τα νησιά έχουμε ιστορία μας, μνημεία μας, τζαμιά μας. Ακόμα ενοχλούνται όταν τα λέμε. Γιατί;»

Στη δε Θεσσαλονίκη, η πολιτική αυτή φαίνεται να αποδίδει καρπούς. Στ’ όνομα της τουριστικής προσόδου, συντελείται εδώ και μερικά χρόνιο μια σταδιακή διολίσθηση σε καθεστώς πολιτικής αυτολογοκρισίας, ή χειρότερα, στην ταύτιση της τοπικής εξουσίας με την εκστρατεία ιστορικού αναθεωρητισμού που επιχειρεί ο τουρκικός επεκτατισμός. Έτσι, στις 26 Οκτωβρίου του 2016, ανήμερα της επετείου απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, ο δήμαρχός της, Γιάννης Μπουτάρης που βρισκόταν σε επίσκεψη στην γειτονική χώρα για να προωθήσει την υπόθεση της ακτοπλοϊκής σύνδεσης Θεσσαλονίκης-Σμύρνης, δήλωσε στην εφημερίδα  Χουριέτ:

«Έχουμε δημιουργήσει έναν μύθο για τον Κεμάλ Ατατούρκ ότι ήταν φονιάς. Τώρα, αυτό που λέω στους πολίτες είναι ότι δεν με ενδιαφέρει αν ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν φονιάς ή όχι. Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν καλός ή όχι […] Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι όπως οι Έλληνες επισκέπτονται την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Σαμψούντα και την Τραπεζούντα και αποτείνουμε σεβασμό στη γη των προγόνων μας. Έτσι και οι Τούρκοι έχουν το ίδιο συναίσθημα για τον Κεμάλ Ατατούρκ. Είναι ο πατέρας της Τουρκίας. Θέλουν να έλθουν να επισκεφτούν τη γενέτειρά του. Επομένως, θα σας δώσω την ευκαιρία αυτή. Όσο οι Τούρκοι έρχονται εδώ, ο λαός της Θεσσαλονίκης θα δει ότι οι Τούρκοι δεν θέλουν να μας σκοτώσουν και ότι δεν θέλουν πόλεμο. Νοιώθουν ότι είναι πολύ κοντά ο ένας στον άλλον και ότι τα πράγματα αμβλύνονται. Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μία διαφορετική ατμόσφαιρα τώρα».

Τι κι αν η δήλωσή του περί ‘μύθου’ του σφαγέα Ατατούρκ (γενοκτόνου της Μικράς Ασίας και εμπνευστή του… Χίτλερ) έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την απόφαση της Ελληνικής Δημοκρατίας να αναγνωρίσει και επίσημα την Γενοκτονία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας; Το μέτρο της πολιτικής ορθότητας για την τοπική εξουσία της Θεσσαλονίκης, δεν προσδιορίζεται πλέον από τους άξονες που έχει θέσει η ελληνική πολιτεία αλλά από τον τζίρο της τουριστικής διείσδυσης που επιχειρείται.

Την ίδια στιγμή, σε ό,τι αφορά στο Αιγαίο, και ιδίως στα νησιά που συνορεύουν με την Τουρκία, οι μέθοδοι της νεο-οθωμανικής επέκτασης είναι λιγότερο βελούδινες. Εκεί έχουμε να κάνουμε με τον ανοιχτό εκβιασμό του προσφυγικού ζητήματος, όπου το τουρκικό κράτος απειλεί την Ελλάδα και την Ε.Ε. να ακυρώσει εν τοις πράγμασι την περίφημη συμφωνία για το πάγωμα των προσφυγικών εισροών στην χώρα μας: Κι αν ο εκβιασμός απέναντι στην Ε.Ε. έχει ως αντικείμενο την συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, απέναντι στην Ελλάδα, σχετίζεται άμεσα με τις διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό, και σε δεύτερο χρόνο θα επανέλθει σε ό,τι αφορά στις διεκδικήσεις στο Αιγαίο, τις γκρίζες ζώνες κ.ο.κ.

Τέλος, υπάρχει και το ζήτημα της Ηπείρου· εκεί η τουρκική στρατηγική ενορχηστρώνεται υποδαυλίζοντας τις αλβανικές διεκδικήσεις περί Τσάμικου: Μέσα από την προώθηση των αλβανικών διεκδικήσεων επιχειρείται η σχετικοποίηση της ελληνικής κυριαρχίας στην Ήπειρο, και η εγκατάσταση μουσουλμανικών πληθυσμών στο εσωτερικό της, προκειμένου να εξελιχθούν στο μέλλον σε ιμάντες μεταβίβασης της τουρκικής δικαιοδοσίας στην περιοχή. Για την εμπλοκή του Ερντογάν στις ελληνο-αλβανικές σχέσεις και την μόχλευση του ζητήματος των Τσάμηδων είχε μιλήσει προ μηνός περίπου [23/10/2016] στην εφημερίδα Καθημερινή, ο αντιπρόεδρος της αλβανικής βουλής, και πρόεδρος του Κόμματος Ένωσης Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, Βαγγέλης Ντούλες:

«Διαθέτουν χρήμα, εξαγοράζουν ψήφους και βέβαια έχουν τη στήριξη της Τουρκίας. Μην ξεχνάτε ότι ο Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στα Τίρανα, πέρα από την κυβερνητική και πολιτειακή ηγεσία, τον μόνο ηγέτη κόμματος που είδε ήταν ο Ιντρίζι», λέει στην «Κ» με νόημα ο Βαγγέλης Ντούλες επισημαίνοντας, όσον αφορά τον ρόλο της Τουρκίας στις χειμαζόμενες ελληνοαλβανικές σχέσεις, την καταγγελία πριν από λίγες μέρες του τέως πρωθυπουργού Σαλί Μπερίσα, ότι μια τρίτη ξένη δύναμη ήταν αυτή που τορπίλισε τη συμφωνία για την ΑΟΖ. Απλώς φωτογράφιζε τον Ερντογάν.

Όσο για τον βαθμό της εμπλοκής των Νεο-οθωμανών στην εσωτερική πολιτική ζωή της Αλβανίας, πέραν του γεγονότος ότι αποτελούν βασική εγγυήτρια δύναμη του κοσσοβάρικου κρατιδίου, και διατηρούν ταυτόχρονα ναυτική βάση στο Δυρράχιο, είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν φτάσει ακόμα και στο σημείο να… ‘ντύνουν’ τους Αλβανούς αστυνομικούς, με… πανομοιότυπες στολές με εκείνες της τουρκικής ασυτυνομίας! Το περιστατικό, δεν αποτελεί μόνον ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα του βαθμού της διείσδυσης που έχουν επιτύχει οι Νέο-οθωμανοί στο Αλβανικό κράτος, αλλά διατηρεί και πολύ έντονους ιστορικούς συμβολισμούς, καθώς θέλει να σηματοδοτήσει την ολική επαναφορά της ‘ειδικής σχέση’ που διατηρούσαν οι Τουρκαλβανοί με την Υψηλή Πύλη καθ’ όλη την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τους όρους του 21ου αιώνα βέβαια.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά, με τον ίδιο τρόπο που οι «φούσκες» της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ο οικονομικός παρασιτισμός, το πελατειακό κράτος, το φαύλο πολιτικό σύστημα ‘έσκασαν’ το 2010 –οδηγώντας τη χώρα σε καθεστώς ξένης επιστασίας από την Γερμανική Ευρώπη, έτσι και τώρα ‘σκάει’ η «γεωπολιτική φούσκα» που είχε οικοδομήσει η κυριαρχία των εθνομηδενιστών στην ελληνική εξωτερική πολιτική, στα ΜΜΕ και τα πανεπιστήμια. Οι πρόσφατες εξελίξεις στο μέτωπο των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, δίνουν το σήμα ότι όλες αυτές οι αρνητικές εξελίξεις έχουν ωριμάσει και τείνουν να παράγουν πλέον διπλωματικό αποτέλεσμα: Το νέο κυπριακό μετα-κρατικό μόρφωμα που συζητείται στις διεθνείς διαπραγματεύσεις προορίζεται να αποτελέσει ‘πιλότο’ για την γενικευμένη εφαρμογή του πάνω σε ολόκληρο τον ελληνισμό τα επόμενα χρόνια. Οι όροι πάνω στους οποίους θα πατήσει αυτή η ‘γενίκευση’ του κυπριακού μοντέλου, προετοιμάζονται σταδιακά αλλά σταθερά ήδη από σήμερα.

Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να γίνουμε απολύτως ρεαλιστές: Σε αντίθεση με τα όσα  ισχυρίζονται οι «υπερθεματιστές» μιας συμφωνίας στο Κυπριακό, με προεξάρχοντα τον πρόεδρο Αναστασιάδη, ένα «ΟΧΙ» στην λύση που προετοιμάζεται θα οδηγήσει σε ‘πάγωμα’ αυτής της πολυπλόκαμης στρατηγικής που περιγράψαμε· και υπ’ αυτήν την έννοια θα λειτουργήσει σωτήρια για όλο τον ελληνισμό – έστω κι αν υπάρξουν κάποιοι πρόσκαιροι διπλωματικοί μικρο-κλυδωνισμοί που θα συνοδεύονται από τα απαραίτητα ‘γαυγίσματα’ των Νέο-Οθωμανών. Όλα αυτά είναι πολύ πιο ελέγξιμα από ελληνικής πλευράς, σε σχέση με τους ασκούς του Αιόλου που θα ανοίξουν στο ενδεχόμενο μιας διπλωματικής επιτυχίας της Άγκυρας στο Κυπριακό μέτωπο. Διότι τότε, θα έχει συντελεστεί η πρώτη πράξη του γεωπολιτικού νεο-οθωμανικού μνημονίου.

Σήμερα η Κύπρος, λοιπόν, αύριο όλη η Ελλάδα.

Άρδην 

http://ardin-rixi.gr/archives/201734

Η αλαζονεία της φιλελεύθερης ελίτ

Παρά την σαφή ιδεολογική σύγχυση του συγγραφέα του άρθρου, οι επισημάνσεις του αποκαλύπτουν την φενάκη, αλλά και τα αδιέξοδα του φιλελευθερισμού.

ΔΕΕ  

Η αλαζονεία της φιλελεύθερης ελίτ 

του Μάριου Νοβακόπουλου

Ολόκληρος ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε μία κρίσιμη φάση μεταβολής και σε μία σκληρή διελκυστίνδα μεταξύ παγκοσμιοποίησης και εθνικισμού. Χρειαζόμαστε φωνές σωφρόνων φιλελευθέρων, ευρωπαϊστών και προοδευτικών να επισημαίνουν την άλογη οργή και τα αισχρά ψεύδη που ενίοτε ευδοκιμούν στον αντιδραστικό χώρο και να δίνουν την προοπτική της ήπιας, δημοκρατικής προσαρμογής του κόσμου με σεβασμό στις ευαισθησίες όλων.

Είναι πλέον κανόνας και έθιμο: όποτε κάποια ψηφοφορία στο δυτικό κόσμο δεν συνάδει με το αφήγημα και τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης, ξεκινάει η ίδια σειρά διαμαρτυριών. Έγκυρες εφημερίδες, ευυπόληπτοι τηλεοπτικοί σταθμοί, περισπούδαστοι ακαδημαϊκοί και πολύπειροι δημοσιογράφοι θα καταγγείλουν, θα κατακεραυνώσουν και θα στηλιτεύσουν τον λαϊκισμό, επιρρίπτοντας σοβαρές ευθύνες όχι μόνο στους λαοπλάνους δημαγωγούς, αλλά και στο εκλογικό σώμα. Το είδαμε στις ελληνικές εκλογές και το δημοψήφισμα, στο Brexit, τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές ή τις εκλογές των γερμανικών κρατιδίων. Οι άνθρωποι που στήριξαν τον Bernie Sanders, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Podemos στα αριστερά ή τον Donald Trump και το AfD στα δεξιά δέχονται σφοδρές κατακρίσεις.

Βασικός άξονας της συστημικής κριτικής στην αντισυστημική ψήφο είναι η επίθεση στο διανοητικό και μορφωτικό επίπεδο των ψηφοφόρων. Είναι οι σεξιστές, ρατσιστές Λευκοί rednecks που έστειλαν τον Trump στην προεδρία των ΗΠΑ, οι καθυστερημένοι χωριάτες που ψήφισαν για την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ και οι φοβικοί μικροαστοί που ενδυναμώνουν τα εθνικιστικά κόμματα. Οι οπισθοδρομικοί, οι ανίδεοι, οι αδαείς και απληροφόρητοι, αυτοί που δεν έχουν κριτική σκέψη, που ενίοτε είναι απλώς κακοί άνθρωποι γεμάτοι μίσος. Στον αντίποδα οι κριτές συνθέτουν ελεγείες για την μικρή, έξυπνη, μορφωμένη και κοσμοπολίτικη μειοψηφία τους, που νιώθει να ασφυκτιά μέσα σε μία θάλασσα από φανατικούς (στην ελληνική μορφή του φαινομένου συνοδεύονται από τις κλασσικές ρήσεις «Δεν περάσαμε Διαφωτισμό-Πότε θα γίνουμε επιτέλους Ευρώπη»).

Είναι αυτή η κριτική επί της αρχής και αφ’ εαυτή άδικη; Όχι. Η διαπίστωση πως ο πολύς λαός δεν έχει πάντα δίκιο, άγεται από τα πάθη του και εξαπατάται εύκολα στηρίζεται από πλείστα ιστορικά παραδείγματα. Και τώρα το βλέπουμε αυτό, στους ηλικιωμένους που ακόμη σκέπτονται πολιτικά με βάση τους διχασμούς του Εμφυλίου, τις γυναίκες που επέλεξαν Τσίπρα γιατί ήταν «γλυκό και ωραίο παιδί», εκείνους που ψήφιζαν για δεκαετίες βάσει οικογενειακής δυναστείας (Καραμανλής, Μητσοτάκης, Παπανδρέου) ή άλλους που στηρίζουν Χρυσή Αυγή μόνο και μόνο για το σαματά και την αναστάτωση που προκαλεί. Και φυσικά γνήσιοι ρατσιστές, νεοναζί και λοιποί ακραίοι αποτελούν τμήμα (έστω και μικρό) όλων των δεξιών εθνικιστικών και ευρωσκεπτικιστικών κινημάτων της εποχής μας.

Το πρόβλημα όμως είναι πώς η ελίτ τώρα αντιλήφθηκε τον λαϊκισμό και την άγνοια. Όταν επί δεκαετίες οι ίδιοι άνθρωποι στήριζαν σταθερά τα κόμματα του κατεστημένου και πίστευαν σε ό,τι έλεγαν τα ΜΜΕ, όλα έβαιναν καλώς. Επικρατούσε η νηφαλιότητα και το δημοκρατικό πνεύμα μέχρι που ξαφνικά ο κόσμος λοβοτομήθηκε και τρελάθηκε. Αυτή η «συμφορά» συνέβη τη στιγμή που η ελίτ άρχισε να νιώθει πως απειλείται η εξουσία της. Η αγανάκτηση των πεφωτισμένων «παιδαγωγών» μας ήρθε μόνο όταν οι μάζες αποφάσισαν πως δεν τους εμπιστεύονται πλέον. Έχουν άδικο για αυτήν δυσπιστία και αυτήν την αγανάκτηση; Όχι φυσικά. Επί μακρόν, την εποχή των «παχιών αγελάδων» και της μαγικής παγκοσμιοποίησης, το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού και των ΜΜΕ, σε στρατευμένη υπηρεσία για την προώθηση των συντεχνιακών, ταξικών και ιδεολογικών τους συμφερόντων και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τη μόρφωση και ανύψωση του λαού, πλημμύρισαν την κοινωνία με ψεύδη, μονόπλευρες αναλύσεις, προπαγάνδα, παροχολογία, τρομολαγνεία την ίδια στιγμή που απέκρυπταν ή διαστρέβλωναν σημαντικά γεγονότα. Ψέγουν τα εναλλακτικά blogs για την προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση που (όντως συχνά) κάνουν, τη στιγμή που τα ίδια τα καθεστωτικά ΜΜΕ είναι αξεπέραστοι πρωταθλητές του είδους.

Για αυτό και η κριτική τους είναι τόσο αποσπασματική και υποκριτική σήμερα. Οι Λευκοί εργάτες και αγρότες του Βορρά των ΗΠΑ (που είχαν ψηφίσει Obama το 2012-καλές εποχές) περιφρονούνται ως «white trash» και «basket of deplorables» για τη στήριξη τους στον Trump. Οι φτωχοί Μαύροι και Ισπανόφωνοι που στήριξαν Clinton είναι μήπως πιο μορφωμένοι; Οι γηγενείς Ευρωπαίοι είναι αφελείς που πιστεύουν τους αριστερούς ή ευρωσκεπτικιστές δημαγωγούς ενώ οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που ψηφίζουν σοσιαλδημοκρατία είναι τέρατα πολιτικής διανοίας; Φθάσαμε στο σημείο να καταγγέλλεται ο σύγχρονος εθνολαϊκισμός για την έλευση μίας «post-truth» και «post-facts» εποχής από τους ανθρώπους που είχαν κάνει την παραπληροφόρηση και τη δημαγωγία επάγγελμα. Η ίδια η δημοκρατία υμνείται μεν ως το αρτιότερο πολίτευμα αλλά μόνο όταν βγάζει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Απορρίπτονται τα δημοψηφίσματα γιατί «ο κοσμάκης δεν ξέρει» όμως όταν τα αποτελέσματα είναι υπέρ τους… ξαφνικά υμνείται το οξύ λαϊκό αισθητήριο. Διαλαλείται στερεοτυπικά και σε ατέρμονη επανάληψη το «έλλειμμα παιδείας» δίχως να αντιλαμβάνονται πόσο λαϊκίζουν: ανάμεσα στο τι θεωρεί κάθε μία κοινωνική και αξιακή ομάδα «καλή παιδεία» υπάρχει άβυσσος διαφορών και διαφωνιών. Ακόμη και η εκπαίδευση που έχει λάβει η ελίτ σε θέματα οικονομίας, πολιτικής επιστήμης και κοινωνικής δεοντολογίας δεν είναι ούτε αγνή ούτε ουδέτερη: αντιθέτως αποσκοπεί στην εμπέδωση και διάδοση συγκεκριμένων ιδεολογιών, που με τη σειρά τους αποτελούν το εποικοδόμημα ενός συγκεκριμένου συστήματος εξουσίας και κυριαρχίας.

Από το κίνημα του σύγχρονου εθνολαϊκισμού και της εναντίωσης στην παγκοσμιοποίηση δεν λείπει το ψέμα, η δημαγωγία και ο φανατισμός. Όμως οι φιλελεύθεροι αδυνατούν να καταλάβουν τα προβλήματα που οδηγούν στην εξέγερση των πολιτών και να αντιληφθούν τις ανησυχίες και τον τρόπο σκέψης της αγχωμένης, απογοητευμένης και οργισμένης μεσαίας τάξης. Την υβρίζουν σκαιά, μετά εκπλήσσονται που τους καταψηφίζει και ύστερα της επιτίθενται σκαιότερα αναμένοντας να μετανοήσει (ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνει κανείς το ίδιο πράγμα περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα). Ακόμα και όταν δείχνουν να συλλαμβάνουν τα βασικά σημεία της λαϊκής αγανάκτησης, απλά ζητούν από τον κόσμο …εμπιστοσύνη και κατανόηση, να αλλάξει γνώμη και να συνεχίσει να βαδίζει στο δρόμο τους, υποσχόμενοι ίσως κάποια μεταρρύθμιση. Ωσάν να μην είναι ήδη γνωστό πως ο μοναδικός τρόπος η εξουσιαστική ολιγαρχία να εξυγιανθεί είναι να νιώσει στα νώτα της την καυτή ανάσα της έξαλλης κοινωνίας.

Φυσικά θα ήταν αντίστοιχα υποκριτικό από τη μεριά του γράφοντος ενώ κατηγορεί τις γενικεύσεις και τον σνομπισμό των φιλελευθέρων, αντίστοιχα να τους κατατάσσει όλους στο ίδιο «τσουβάλι» της έπαρσης και του παρωπιδισμού. Δεν λείπουν φιλελεύθερες φωνές συγκροτημένες και σοβαρές. Όμως τα χαρακτηριστικά της έπαρσης και του «σουσουδισμού» είναι δυστυχώς πολύ έντονα και διαδεδομένα, ιδίως στο δημόσιο λόγο και τα φιλελεύθερα-προοδευτικά ΜΜΕ. Και αυτή η αδυναμία αντίληψης οφείλεται όχι μόνο σε ιδεολογική εμμονή αλλά και στις συνθήκες της ζωής. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι προέρχονται από τα ανώτερα στρώματα. Έχουν αρκετά καλές σχέσεις με το πολιτικό και επικοινωνιακό προσωπικό του καθεστώτος. Ζουν στα ανεπτυγμένα προάστια ή σε άλλες ευκατάστατες περιοχές (όχι ιδιαίτερα πολυπολιτισμικές), είναι συνήθως οικονομικά εξασφαλισμένοι και έχουν λάβει ανώτερη εκπαίδευση. Δεν έχουν τα ίδια βιώματα και τα ίδια κοινωνικά συμφέροντα, συνεπώς δεν μπορούν να αφουγκρασθούν και να συλλάβουν τη σκέψη των λαϊκών στρωμάτων.

Ολόκληρος ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε μία κρίσιμη φάση μεταβολής και σε μία σκληρή διελκυστίνδα μεταξύ παγκοσμιοποίησης και εθνικισμού. Χρειαζόμαστε φωνές σωφρόνων φιλελευθέρων, ευρωπαϊστών και προοδευτικών να επισημαίνουν την άλογη οργή και τα αισχρά ψεύδη που ενίοτε ευδοκιμούν στον αντιδραστικό χώρο και να δίνουν την προοπτική της ήπιας, δημοκρατικής προσαρμογής του κόσμου με σεβασμό στις ευαισθησίες όλων. Αυτό όμως απαιτεί ριζική αλλαγή πορείας. Αν θέλει ο χώρος αυτός να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των μαζών, πρέπει να τις σεβαστεί και να απευθυνθεί σε αυτές όχι με έπαρση και συμπλέγματα ανωτερότητας, αλλά με ταπείνωση, ειλικρίνεια και ενδιαφέρον. Αν συνεχίσει στην ίδια πορεία και εκείνος θα απαξιωθεί και το πολιτικό σύστημα θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στην ανυποληψία και τον εκφυλισμό.

Περιοδικό Η ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

http://neapolitiki.gr/%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CF%84/#!prettyPhoto