'Οχι, δεν ήταν το «Ιδού εγώ λοιπόν», ήταν άλλη
πρωτοπρόσωπη κατάθεση του Ποιητή
Έξεστι Ζουράριδι…
«Ιδού εγώ λοιπόν, ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου…» άρχισα μόλις ανέβηκα στο βήμα, και επευφημίες διέκοψαν τον παρθενικό μου λόγο στη Βουλή, όπου με είχε στείλει η ψήφος των συνελλήνων, αυτών που χρόνια μαγεύονται από τις περίτεχνες αρχαιοπρεπείς λεξιπλασίες μου, και αύριο πάλι, να δεις, πάλι θα με αποθεώνουν, όχι μόνο σύμπασες οι ομοφρονούσες ελληνόψυχες ιστοσελίδες, αλλά κανάλια και εφημερίδες, και όχι πάλι μόνο των ομοίων μου, αλλά και κατά τεκμήριο σοβαρές παρουσιάστριες, η Τσαπανίδου λόγου χάρη, και επίσης σοβαρές και αριστερές εφημερίδες, η Εφημερίδα των Συντακτών λόγου χάρη. Καταρχήν θα με λένε «κύριο καθηγητή», κι ας μην υπήρξα ποτέ καθηγητής, απλώς με καλούσαν φίλοι μου καθηγητές και έδινα κάτι διαλέξεις, θαμπώνοντας τότε τις μικρές Κόρες της Φραγκίας, πάντα με αρχαία ξέφτια και κουρελάκια. Επειτα θα λένε πως μέσα σε λίγες γραμμές έκλεισα όλο τον Ελύτη, και μόνο ένας χολερικός, πάλι απ’ την Εφημερίδα των Συντακτών, θα βγει να πει πως είναι ουρανομήκης ασέβεια να υιοθετήσω το πρώτο πρόσωπο του ποιητή, άσ’ τον όμως αυτόν να λέει, άλλωστε θα βγάλω κι άλλα απ’ το σακούλι, κυρίως Θουκυδίδη, στα αρχαία εννοείται, κανένας να μην καταλάβει μα και κανένας να μην τολμήσει να πει πως δεν κατάλαβε, αν τάχα κατάλαβε πως ήταν Ελύτης αυτός με τον οποίο άρχισα… Και θα κλείσω μ’ έναν στίχο του Ρίτσου, αυτόν θα τον αναγνωρίσουν από κάτι τραγούδια του Μίκη, είναι και σε γλώσσα μαλλιαρή, έστω όμως η μοναδική μου αυτή βατή φράση η μοναδική μου παραχώρηση στις λαϊκές μάζες. Αφού εγώ, για άλλα, μεγάλα, είμαι εγώ!
«Ιδού εγώ λοιπόν, ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου· ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών και μύστης των φύλλων της ελιάς· ο ηλιοπότης και ακριδοκτόνος. Ιδού εγώ καταντικρύ…» στους ιθαγενείς, που βλέπουν τις πολύχρωμες χάντρες και τα αστραφτερά καθρεφτάκια και νομίζουν πως είναι ποιος ξέρει τι λογής αμύθητοι θησαυροί, κι έπιασαν πάλι τα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές, τέτοια χλαπαταγή, που ξύπνησα.
Οχι, δεν ήταν το «Ιδού εγώ λοιπόν», ήταν άλλη πρωτοπρόσωπη κατάθεση του Ποιητή:
«Ερχομαι από μακριά. Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας πορεύονται πλάι μου, κι από κοντά, παγεμένες με τον άνεμο τον βόρειο, οι Μυροφόρες, ωραίες μες στα τριανταφυλλιά τους και τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση…» Είναι ο Ζουράρις τώρα, μεταφέροντας επίσης Ελύτη, έτσι στο πρώτο πρόσωπο, αφού κι αυτός έρχεται από μακριά, να, από την ανανεωτική αριστερά, το ΚΚΕ Εσωτερικού, έπειτα από τη Νεοορθοδοξία, έπειτα από το σταλινικό ΚΚΕ, έπειτα από το υπερπατριωτικό Δίκτυο 21, έπειτα από συναφείς, πατριωτικές πάντα, συνεργασίες, με Παπαθεμελή π.χ., έπειτα από τη δική του «Πυρίκαυστο Ελλάδα», ώς το επίσης υπερπατριωτικό ΑΝΕΛΛ.
Και μετά, κομπολόι, ή κομποσκοίνι, να οι δυσσεβείς, να οι αρχέκακοι όφεις, να η Ιλιαδορωμιοσύνη…
Αλλά έξεστι Ζουράριδι αερολογείν. Και προβοκάρειν, κυρίως προβοκάρειν. Ολόκληρη καριέρα έστησε στην επίδειξη και την πρόκληση, συχνά σε ύφος ιταμό, που του εξασφάλιζε πάντα ευρύτερη δημοσιότητα. Δείτε π.χ. τώρα τη λεπτομέρεια, την ανθυπολεπτομέρεια, στην προσφώνησή του: «Κυρίες και κύριοι βουλευταί και βουλευταί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι και συνάδελφοι», και παρακάτω, μην και δεν το προσέξαμε: «Κύριες βουλευταί και κύριοι βουλευταί». Γιατί, αν λ.χ. έλεγε «κυρίες και κύριοι βουλευταί», θα έπεφτε στο κενό η φτηνή καθαρευουσιανιά. (Αλλά και γιατί, τότε, «κυρίες» και όχι «κύριαι»;)
Μία είναι η ουσία
Κατά τα άλλα, ως προς την ουσία… Μα ποια ουσία άλλη από την επίδειξη και την προκλησούλα που είπαμε;
Κατά τα άλλα, όταν προετοιμάζει κανείς ολόκληρο σόου, είναι δυνατόν 3 γραμμές όλες κι όλες του Ελύτη και άλλες 3 του Θουκυδίδη να μην τις αποστηθίσει, να τις μεταφέρει σωστά, και όχι όλο λάθη, στο περίπου;
Οπως και τα «ελληνικά» του, θα ξαναματαπώ, π.χ. εκείνη η «καλλίπυγος μαγωδία», δηλαδή «η παντομίμα με τους ωραίους γλουτούς», ή «τα θυρανοίξια που εγκαινιάζουν οι Ισχυροί», δηλαδή «τα εγκαίνια ναού που εγκαινιάζουν οι Ισχυροί». Ή το άλλο που πέτυχα τελευταία, σε κάποια ομιλία του για το παιδομάζωμα επί Τουρκοκρατίας, όπου οι Τούρκοι πρόσεχαν να είναι τα αγοράκια αρτιμελή αλλά και «καλλιεπή, ώστε να τα πηδάνε». Δηλαδή, να χειρίζονται άψογα γραπτό και προφορικό λόγο!
Οπως ο ήρωάς μας, καληώρα.
ΥΓ. Πάντως, το λυσάρι που μοιράστηκε, φαίνεται, στα ΜΜΕ, με τις λύσεις: Ελύτης, Θουκυδίδης και Ρίτσος, δεν επισήμανε στο «Υπάρχει καιρός του λέγειν, υπάρχει καιρός του αντιλέγειν, υπάρχει καιρός του ψέγειν» τον απόηχο του Εκκλησιαστή: καιρός του τεκείν και καιρός του αποθανείν… 'Ομως, καιρός του οικτίρειν, θα πρόσθετα, και καιρός του… σιχτίρειν. Ή ίσως, καλύτερα, του αγνοείν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου